ยัยแสบมหาประลัย กับ คุณชายรัตติกาล
อ๊ะ อ่าาา จำตอนที่คุณอยู่มัธยมปลายได้มั๊ย
เป็นยังไง วุ่นวายอลเวงเหมือนฉันมั๊ยนะ
มาดูกันว่าเหมือนของฉันมั๊ยนะ ^__^
เป็นยังไง วุ่นวายอลเวงเหมือนฉันมั๊ยนะ
มาดูกันว่าเหมือนของฉันมั๊ยนะ ^__^
Tags: ตำรา เด็กแสบ รักวุ่นวาย ความรัก แวมไพร์
ตอน: แก๊งป่วน !!!!
อ๊ะ อ่าาา จำตอนที่คุณอยู่มัธยมปลายได้มั๊ย
เป็นยังไง วุ่นวายอลเวงเหมือนฉันมั๊ยนะ
มาดูกันว่าเหมือนของฉันมั๊ยนะ ^__^
พูดตามตรง จากใจนะ ถ้าคุณเป็นเด็กเรียบร้อย อ้อยอิ่ง ติ๋มๆ เนิร์ตๆ แล้วล่ะก็ ปิดนิยายเรื่องนี้ไปเถอะ ฉันกลัวว่าคุณจะองค์ลงซะก่อนน่ะ ใช่สิ่ วีรกรรมของฉันมันแสบไส้ติ่งซะจนเด็กทั่วไปต้องร้องจ๊ากกกกก เลยแหละ เราจะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ ซีวิตฉันน่ะ อ่ออออ เริ่มจากตรงนี้ดีมั๊ย....
" ว่าไงน๊ะะะะ.......... ! แม่คะ แม่จะส่งหนูไปเรียนโรงเรียนมัธยมไม่ได้แล้วนะคะ หนูอยู่ปีสองแล้วนะ "
OoO นี่แหละ ความบรรลัย วายวอด ของชีวิตล่ะ อยู่ๆ คุณแม่ที่แสนดี ใจดีและน่ารัก จะส่งฉันไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมอีกครั้ง โธ่..จะยอมได้ไงล่ะ ก็ฉันเด็กมหาลัยปีสองแล้วนะ จู่ๆเกิดให้กลับไปเรียน แปลกไปละ
" ก็เธอเล่นไม่เข้าเรียนเอาเเต่ไปสอบเเบบนี้ ก็ไปเรียนที่โรงเรียนด้วยสิ่ เอาน่ะ เรื่องประวัติน่ะ เด๋วให้พี่หนึ่งเค้าจัดการ "
" แม่ดูปากหนูนะ.... ไม่-มี-ทาง!!!!!!!!!! -.,- "
แม่ แม่คิดอะไรของแม่เนี่ย พี่หนึ่งเค้าก็โตเป็นสาวแล้วนะ สอบบรรจุเป็นครูแล้วด้วย แม่ยังจะห่วงอะไรอีกเล่า!?!?!? U_U ฮึ่ย ....
หวงแต่ลูกสาวคนโต แล้วหนูล่าาาาาาาาา อนาคตหนูก็ยังไม่เห็น ฮือๆๆๆๆๆ T_T แม่จะให้หนูไปตามกันผู้ชายทุกคนที่มาจีบเลยหรอออออ
" เอาน่า ยัยสอง ช่วยแม่หน่อยซี่ ไหนๆแกก็ไม่เรียนอยู่แล้ว แค่ไปสอบแกยังสอบผ่านหมดเลยแถมเกรดก็ดีด้วยนี่ "
โอยยยยยยยย แม่ อย่าย้ำสิ่ พูดแล้วก็ช้ำ ถ้าหนูย้อนเวลาไปได้นะ หนูจะตั้งใจเรียน เอาให้มันได้เกียรตินิยมเลย
" โอยแม่.... หนูเกินวัยแล้วน้าาาาาาาา หน้าไม่ให้แล้วจริงๆ -.,- "
โด่ววว แม่ คิดว่าหนูว่างหรอไง หนูอยู่บ้านเนี่ย หนูก็ต้องกินข้าว ดูหนัง นอนอ่านหนังสือนิยายเหมือนกันนะ เกรดที่แม่เห็นเนี่ย อย่าคิดว่าง่ายสิ่ ... -_- โอ๊ะ.. เดี๋ยวนะ ตอนที่เราอยู่บ้านนี่เราทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับการเรียนมั่งเนี่ย?? ยังไงก็เถอะ หนู ไม่ ปายยยยยยยยยยยยยย..
" ไม่รู้ล่ะ ถ้าแกไม่ไป แม่จะไม่ให้แกไปเที่ยวเกาหลี!!! U_U "
ห๊ะ!!!!! แม่ นี่มันไม่เกี่ยวกันเลยนาาาา แม่จะมาดับฝันกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ หนูจะไปเกาหลี T_T หนูอยากเจอ ลีจงซอก ดาราที่หนูแอบปลื้มนะ แม่สัญญาแล้วนี่ว่าจะเป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการน่ะ
" แม่...... "
" ว่าไง ตกลงจะไปหรือไม่ไป!?!?!?!?! "
โธ่ .... ชีวิตติ่งเกาหลีของช้านนนนนน ดับอนาถเลย
" T_T ไปค่ะ ไปแน่นอน T________T "
" ที่นี่ล่ะ ยัยสอง คอนโดเธอ "
อ้าวววววววววววว แล้วพี่ล่ะ ไม่อยู่ด้วยกันหรออออ ไหงปล่อยน้องนุ่งให้นอนคนเดียวล่ะ กลัวผีนะเฟ้ยยยย
" แล้วพี่ล่ะ จะไปอยู่ไหน?? "
" อ่อ พี่ก็อยู่ที่นี่ล่ะ แต่เป็นชั้นVIPน่ะ ไว้เธอเหงาก็ขึ้นไปนั่งเล่นชมวิวที่ชั้นบนสุดได้เลยนะ พี่ซื้อไว้ทั้งชั้นเลยน่ะ ^_^ "
อร๊ากกกกกกกกกกกก อะไรกัน อยากจะพ่นไฟ ทำไม ทำไมฉันได้อยู่ชั้นธรรมดาาาาา O*O ไม่ยอมมมม
" เอาล่ะสายละ พี่ไปก่อนนะ เธอก็นั่งรถประจำทางตามไปด้วยล่ะ รู้ใช่มั๊ยว่านั่งสายไหน? "
" -_-'......................... "
แค่เห็นหน้าฉันเท่านั้น พี่ก็บึ่งรถออกไปโดยไม่ดูดำดูดีฉันอีกเลยยยยย เฮ้อออ .... จะบ้าตาย ชีวิตของยัยสอง
กริ๊งงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เฮ้อ เสียงนกเสียงกา ยังไม่น่ากลัวเท่าเสียงนาฬิกาปลุกเล้ยยยยยยย Y_Y อ่าาาาาาา เช้าเร็วจัง เมื่อคืนนอนดูซีรีย์เกาหลีจนตีสี่เลยอ่ะ พี่จงซอกของฉันน่ารักที่สู๊ดดดดดดด เฮ้อออ ไม่อาบน้ำได้มั๊ยเนี่ย ^/////\\\\\^ อ่า กลิ่นลาเวนเดอร์ซะด้วย อิอิ นี่ อย่ามาคิดว่าฉัน ซกมกนะ เชื่อว่าหลายคนที่กำลังอ่านอยู่ก็เคยมีความคิดแบบนี้ผุดขึ้นมาในหัวนะ เชอะ อาจจะเคยทำเลยก็ได้ อิอิ ใช่มั๊ย?? ^^
ซ่า ซ่า ซ่า เป็ดอาบน้ำในคลอง ปลาก็จ้องแลมอง เพราะในคลองมีหอย ปู ปลา ฮ่ะๆๆๆๆๆ ^_____^ อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเสร็จแล้ววว
สดชื่นจังได้เดินมาที่ป้ายรถเมล์แล้วก็นั่งรอ เอ๊ะ! มีใครรู้บ้างว่าฉันจะต้องนั่งรถเมล์สายไหนไปโรงเรียนดี อ๊ากกกกก
ว่าแล้วก็หันไปถามคนข้างๆซะหน่อย
" เอ่อ..ขอโทษนะคะ พอจะทราบมั๊..... "
OoO กร๊าซซซซซซซซซซท่านผู้ชม เชื่อเถอะ ว่าไม่มีใครนั่งรถเมล์เลย สิ่งที่ฉันเห็น..... นักเรียนชายหญิงในชุดเครื่องแบบนักเรียนต่างพากันเดินเท้าไปโรงเรียน และที่สำคัญไปกว่านั้น ฉันเห็นประตูรั้วโรงเรียนด้วยยยย ไม่เห็นต้องนั่งรถเมล์เลยนี่นา
ง่ะ -_- อัยพี่จอมแสบไส้ จะถามหาสายรถเมล์ทำพระแสงเลเซอร์ทำไมฟระ Y_Y ฮึ่ยยยย......
รถเก๋งสีดำคันหรูราคาเฉียดล้านค่อยๆแล่นเข้ามาภายในโรงเรียนมัธยมวิกตอรี่ก่อนจะถอยเข้าจอดอย่างเซียน หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งก้าวลงมาจากรถ เธออยู่ในชุดที่ดูสุภาพแต่ก็ดูดีในเวลาเดียวกัน รองเท้าส้นสูงทำให้เธอดูดีมากขึ้นไปอีกด้วยท่าทางที่ดูมั่นใจของเธอ วันแรกของการทำงาน เธอมาในคอนเซ็ปเรียบง่ายแต่ดูดีเสมอ
โหวววว นี่ขนาดแม่บอกกำชับนักกำชับหนาว่าไม่ให้ใช้รถแพง เดี๋ยวมีผู้ชายมาเกาะ พี่หนึ่งยังใช้รถราคาเหยียบล้านเลย แล้วใครที่ไหนจะเชื่อล่ะ ว่าพี่น่ะ อยู่ในฐานะปานกลาง -_-* อีกอย่างนะ โรงเรียนนี้ก็ไม่ใช่โรงเรียนถึงขนาดเข้าขั้นไฮโซซะหน่อย เลยไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องทำตัวเป็นก้างขวางคอพี่ตลอดก็ได้ ฮะ ฮา ฮ่า คิดแล้วก็แอบโดดเรียนด้วยเลยดีกว่า และในขณะที่ฉันกำลังกลับหลังจะเดินออกไปจากรั้วโรงเรียนนั้น เสียงหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
" นักเรียนสอง!!!! ไม่รีบเข้าเรียนหรอคะ เดี๋ยวสายนะ ^-^ "
ดู ดูสายตาที่มองฉันสิ่ อย่างกับนางมารร้ายที่ถือไพ่เหนือกว่า
" ค่ะ ครูหนึ่ง :D กำลังจะไปแล้วค่ะ "
-_-" อย่าให้เผลอนะ จะงับให้หูขาดเลยทีเดียว ฮื่อ! >[]<
ดิ้ง ด่อง !!!
สัญลักษณ์ทางดนตรีชิ้นโบแดง บ่งบอกว่าเริ่มคาบเรียน ชั่วโมงโฮมรูม
+_+ ฉันทำหน้ามึนใส่เพื่อนทั้งห้อง ไม่สิ่ ฉันกำลังตีหน้ามึนให้กับเด็ก ม.6 ของโรงเรียนมัธยมวิกตอรี่ O_o?
" นี่เพื่อนใหม่ของพวกเธอนะจ๊ะ อ่ะ นักเรียนใหม่ แนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักสิ่จ๊ะ ^_^ "
O_o? ฉันเนี่ยนะ!! เลยวัยแล้วมั้ง ยัยพี่บ้า มาตีหน้ายิ้มใส่ฉันอีก จะให้แนะนำทำไมเล่า ก็แนะนำให้แล้วก็หาที่นั่งให้เลยไม่ได้หรอไง -_-
" อ่าาาา ชื่อสอง เรียกสั้นๆว่าสอง จะเรียกเราสอง เฉยๆก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ^O^ "
เอ้า เอาเข้าไป เอ่อ กวนสทีนแล้วมั๊ยล่ะเรา เฮ้อ ก็กะว่าจะทำตัวน่ารักๆซะหน่อยอ่ะนะแต่ เอ่ม ไม่แอ๊บดีกว่า เป็นตัวของตัวเองดีฝุดๆ
และยัยครูพี่สาวตัวดีก็แนะนำให้ฉันนั่งใกล้คนๆนึงที่มัวแต่นอนหัวหน้าออกไปทางหน้าต่าง แล้วเสียงซุบซิบต่างๆก็ดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน เห้อ
โหว เพื่อนเราจริงๆหรอเนี่ย ^O^ หน้าเด็กจังแฮะ ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย นึกว่ารุ่นน้อง ^____^
อะไรกัน ยัยนี่ หน้านี่กวนประสาทชะมัด - -^
ว้าววววว นางฟ้าชัดๆ -.,-
อยากรู้แฮะว่าจะแน่แค่ไหน ฮึฮึ
เกเรมาน่ะสิ่ ถึงย้ายมากลางคันแบบนี้อ่ะ
(- - )( - -)(- - )( - -) ฉันหันซ้ายหันขวา ต้นเสียงมาจากทุกที่ในห้องเรียน อะไรกันเนี่ย เด็กพวกนี้ จะซุบซิบอะไรกันนักกันหนาฟระ !!
เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากกกกกกส์ วิชาคณิตศาสตร์ -_-* อร๊ากกกกกกกกกกกก โดดเรียนดีกว่าเอ่อว่าแต่ โดดไปไหนดีล่ะ โอยยยยยย
ณ ห้องพักครู
อ่ะ นี่แหละ รีบทำงานให้เสร็จ รีบๆสะสางงานให้แม่ แล้วเราจะได้กลับไปแต่งงานกลับบ้านอันแสนน่าอยู่สักที Y_Y
อ๊ะ ไหนดูซิ๊ พี่หนึ่งนั่งใกล้ใครบ้าง
o_o ตกใจเล็ก ๆ
O_o? ทำหน้าสะเหร่อ
O_O ตกใจในระดับหนึ่ง
OoO ตกใจสุด ๆ นั่นมัน......
O[]O โคตรตกใจเลยอันนี้ ปากอ้าเต็มที่ว่ะเฮ้ย
อร๊ากกกก นั่นมัน พี่ท็อป แฟนเก่าพี่หนึ่งนี่นา O[]O บรรลัย!!!! กรี๊ดดดดดด บรรลัยทั้งตูและพี่หนึ่งเลยย
พี่ท็อป บ้านรวยมากก ย้ำว่ารวยมาก แต่ต้องเลิกกับพี่หนึ่งเพราะว่า พี่ท็อปอยากให้พี่หนึ่งไปเรียนด้วยกันที่อังกฤษ แต่พี่หนึ่งดันไม่ไป
พี่ท็อปเลยนึกว่า พี่หนึ่งไม่รักกันแล้ว เลยบอกเลิกพี่หนึ่งแล้วขาดการติดต่อไปเลย
ส่วนพี่หนึ่ง สาวสวย หุ่นดี เรียนเก่ง ใจดี สปอร์ต บ้านรวย พูดง่ายๆว่า เพอร์เฟ็ค ไม่เคยมีใครบอกเลิก เพราะว่าไม่เคยคบใครเลย
ก็เลยพาล โกรธพี่ท็อป โหยยยย ทำไมเค้าสองคนเลิกกันเพราะว่าเค้าเข้าใจผิดกันนะ ทำไมไม่ปรับความเข้าใจกันฟระ!
ส่วนน้องชายพี่ท็อป นายบ้า ที ก็ตามรังควานฉันไม่เลิก ข้อหา ทำพี่ชายเขาเสียใจ
ฉันเนี่ยนะ !!! ไม่ใช่ฉันโว๊ยยยย =O= พี่หนึ่งพี่สาวฉันต่างหากล่ะ อัยบ้าาาา
ตามรังควานถึงขนาด ย้ายไปเรียนคณะเดียวกัน มหาลัยลัยเดียวกันกับฉันเลย คิดดู หมอนี่มันแค้นฝังหุ่นไรนักฟระ =O=
แล้วถ้าพี่ท็อปเห็นฉันล่ะ ความลับเเตกแน่ๆเลยยยยย T_T
ฉันแอบมานั่งหลังโรงเรียนน่ะ ที่นี่เป็นตึกเก็บของที่ดูค่อนข้างเป็นระเบียบ ถ้าคุณกำลังนึกภาพตึกเก่าๆโทรมๆเหมือนตึกผีสิงแล้วล่ะก็ หยุดเลยนะ ที่นี่น่ะ เป็นตึกเก็บของที่ดูเหมือนเป็นโรงยิมเก่าน่ะ ก็ไม่เชิงเก่าด้วยนะ ใหม่พอๆกับตัวอาคารเรียนเลย แต่ต้องปิดการใช้งานไป เพราะอะไรนั้น ฉันไม่ค่อยสนใจหรอก นอนหลับสักงีบ คงจะถึงคาบต่อไปพอดี =_='
ณ โรงยิมเก่าซึ่งปัจจุบันมันถูกปิดไปแล้ว เนื่องจาก.... เป็นสถานที่ที่เด็กชอบยกพวกมาตีกันมากที่สุด
เฮ้อ.... ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า ทำไม อัยพวกนั้นต้องนัดผมมาที่นี่ด้วย ผมเป็นแค่คนธรรมดาที่ชอบอยู่สงบๆ ไม่อยากมีเรื่องกับใคร
ทำไม๊ ทำไม พวกนี้ถึงอยากมีเรื่องกับผมนัก หรือผมดูเหมือนเด็กโข่งที่ตัวสูงกว่าใครในห้อง แค่สูง 186 เองนะ ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
" เห้ย... อัยขี้แพ้มาแล้วโว๊ยยยย "
เสียงหนึ่งดังขึ้น ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นหนึ่งในลูกน้องของ บิลเลียด
ผมก็เดินทำหน้าตายของผมประจำ หน้าผมก็เป็นอย่างงี้มานานแล้ว ไม่ค่อยยิ้ม ถึงแม้ว่าจะมีคนบอกว่า หน้าผมธรรมดานะ แต่พอยิ้มเท่านั้นล่ะ ก็น่ารักขึ้นมาเฉยๆเลย จริงหรอ? แล้วผมไม่ยิ้มมานานเท่าไหร่แล้วล่ะเนี่ย
" นี่... อัยแว่นไหนแกเอาตังมามั๊ย เอามาเป็นค่าบุหรี่ของฉันสิ๊ "
บิลเลียด ผู้เป็นเหมือนหัวโจกของแก๊งนี้เอ่ยพร้อมๆกับตบหน้า เด็กชายคนหนึ่งที่ตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว แว่นหนาๆของเขาทำให้ทุกคนคิดว่าเขาคงจะเรียนเก่งไม่น้อย แต่ความจริงแล้ว เขาน่ะ เป็นเด็กที่สมองช้ามาก คล้ายๆเด็กพิเศษเลยก็ว่าได้
ผมปาหนังสือกาตูนเล่ม 9 ไปโดนหัวของ บิลเลียด แล้วแกล้งกระตุกยิ้มหันไปถาม คนที่กำลังโดนขมขู่อยู่ข้างๆ
" นี่...ขิง นายเห็นหนังสือกาตูนเล่ม 10 ของเรามั๊ย เล่มเก้าเราอ่านจบแล้วน่ะ "
ขิง หรือ ที่พวกเราติดเรียกกันว่า แว่น นั้น นั่งตัวสั่นด้วยความกลัว
" อัยนี่ วอนตายหรอหะ!!!! "
บิลเลียด ตะโกนด้วยความโกรธ พร้อมกับเดินกร่างมาทางผม
ผมน่ะ ไม่ค่อยอยากมีเรื่องชกต่อยซะด้วยสิ่ เอาเป็นว่าผมเลยเดินไปลากตัวของเจ้าแว่นออกมา แล้วพาเดินออกไปจากโรงยิมหน้าตาเฉย
ก็ผมไม่ชอบมีเรื่องนี่นา ผมอุตส่าห์อยู่ของผมเฉยๆแล้ว
" ขอบคุณนะ ยูจิน "
เจ้าแว่นเอ่ยขอบคุณผม ตอนนี้อาการสั่นของเขาเริ่มหายไปแล้ว ผมลูบหัวเป็นการปลอบใจ เขาดูน่าสงสารจะตาย ทำไม มีแต่คนชอบแกล้งเขานักนะ ผมน่ะ สงสารเขามากๆเลย เขาเรียนไม่เก่ง แถมยิ่งอยู่นานๆไป เขาดูเหมือนจะสมองช้าด้วย เลยกลายเป็นลูดไล่ของพวกอันธพาลทั้งหลาย โดยเฉพาะ บิลเลียด ที่ชอบไถตังคนอื่นเอาไปซื้อบุหรี่สูบเป็นประจำ
" ทีหลังนายก็อยู่ห่างๆจากพวกนั้นสิ ฉันตามดูแลนายตลอดไม่ได้นะ "
ผมยิ้มเล็กน้อย แต่เมื่อเจ้าแว่นเห็นรอยยิ้มของผม เขากลับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข อย่างว่าแหละ ผมน่ะ ไม่ค่อยยิ้มนี่นา ชอบทำหน้าอมทุกเหมือนเด็กมีปมซะด้วย...
" นายก็ระวังตัวนะ เมื่อกี้ บิล มองนายเหมือนอยากจะฆ่านายเลย "
เจ้าแว่นพูดออกมาก่อนจะค่อยๆเดินนำไป เขาคงอยากจะไปเข้าเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว พอผมไม่เห็นเขามาเรียนผมก็เดินออกจากห้องเรียนมาตามหาเขา ถ้าผมนั่งอยู่ในห้องเรียนต่อไปก็คงจะสูดกลิ่นสีของผนังในห้องเรียนเข้าปอดเล่นแหละ ผมไม่ชอบบรรยากาศวุ่นวายในห้องเรียนนี่นา ผมเลยนั่งหันหน้าออกไปดูนอกหน้าต่างแทน คนอื่นคงจะนึกว่าผมหลับสิ่นะ ยิ่งวันนี้มีเด็กมาใหม่ ชื่ออะไรนะ กาสะลองมั้ง ไม่ได้ตั้งใจฟังแฮะ เด็กนั่นนั่งข้างผมแต่พอเรียนชั่วโมงแรกก็หายไปเลย อยู่ไหนนะ ผมก็มองหาเธออยู่เหมือนกัน ยัยงั่งนี่..ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่อันธพาลเยอะยิ่งกว่าแมลงวันซะอีก แม้ในเขตโรงเรียนก็ถือว่าอันตราย
" นี่!!!! นี่เธอ... "
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น หลับไปนานแค่ไหนแล้วนะ ไม่รู้สิ่ รู้ตัวอีกทีก็มีคนมาปลุกนี่แหละ ใครนะ บังอาจมาปลุกฉัน คนจะนอนเฟ้ย -_-^
ฉันบิดตัวอยู่หลายครั้ง แล้วก็ลุกขึ้นนั่งอย่างสบายอารมณ์ หลังจากพักผ่อนจนรู้สึกว่าเต็มอิ่ม
" จะนอนจนถึงพรุ่งนี้เลยหรอหะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ไม่กลับบ้านหรอ?? "
หะ O[]O !!!!! ว่าไงนะ เย็นมากแล้ว หมายความว่าไงอ่ะ นี่ฉันหลับยันเย็นเลยหรอ อ๊ะ ว่าแต่ ที่นี่ ไม่ใช่ที่ที่ฉันหลับไปนี่นา
" ที่นี่ที่ไหนคะ "
ฉันถามก่อนมองไปรอบๆ เห็นเตียงนอนอยู่หลายเตียงที่มีผ้าห่มและหมอน ดูๆไปแล้ว ที่นี่น่าจะเป็น....
" ห้องพยาบาลน่ะสิ่ มีคนอุ้มหนูมาส่ง บอกว่าหนูเป็นลมเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ คุณครูประจำห้องพยาบาลก็เลยปล่อยให้หนูนอน จนตอนที่คุณครูจะกลับบ้านหนูก็ยังไม่ตื่น เลยบอกลุงให้มาดูแลหนูนี่แหละ แต่ตอนนี้ห้องพยาบาลจะปิดแล้ว รีบกลับบ้านไปนอนต่อเถอะ "
ฉันรีบพุ่งออกมาเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ลุงภารโรงก็พูดซะยาว อร๊าย นี่ฉันนอนได้นอนดีจนไม่กลับบ้านเลยหรอเนี่ย >////<
นี่ถ้าแม่รู้นะ คงจะดีใจมากที่ลูกอยู่โรงเรียนยันดึกดื่นเพราะความตั้งใจเรียน แม่คงดีใจ
เฮ้อ ฉันดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง O_o?
สองทุ่ม ??? เยี่ยมยอด ฉันตื่นตอนนี้แล้วจะนอนตอนไหนล่ะเนี่ย เฮ้อ....เคยชินกับการอยู่บ้านจนตอนนี้ร่างกายไม่ค่อยจะนอนเป็นเวลาซะแล้วสิ่ เอ๊ะ!!! แต่เดี๋ยวก่อนนะ ใครกันที่พาเราไปส่งที่ห้องพยาบาล
เอี๊ยดดดดด! ฉันหยุดการเดินและต้องเบรคจนตัวโก่งและกลับถอยหลังเข้าไปในเงาของตึกเรียน เมื่อเห็นกลุ่มคนประมาณ 5-6 คน กระโดดปีนรั้วเข้ามาในโรงเรียน และดูเหมือนว่า พวกนั้นจะไม่ใช่เด็กนักเรียนซะด้วย ฉันเหลือบไปเห็นรถสีดำที่จอดนิ่งอยู่ที่ลานจอดรถ เห้ยยยย นั่นมันรถพี่หนึ่งนี่นา พี่หนึ่งไม่กลับบ้านหรอ ทำไมรถยังอยู่นี่ล่ะ แล้วเจ้าคนพวกนั้นมากันทำไมนะ
OxO มือหนึ่งเอื้อมมาจากด้านหลังแล้วปิดปากฉันจนฉันหายใจแทบจะไม่ออก แล้วลากฉันไปจากตรงนั้น อร๊ากกกกกกกก
" อื้ออออออ!!!! "
ฉันพยายามร้องแม้ว่าจะไม่มีเสียงใดเล็อดลอดออกมาก็ตาม...
" ชู่วว.. "
เสียงที่ทำให้ฉันพอจะสงบปากสงบคำได้ หนึ่งคงเป็นเพราะไม่อยากให้คนพวกนั้นได้ยินด้วยล่ะมั้ง
" ถ้าฉันเอามือออก เธอห้ามร้องนะ.. "
เขาคนนั้นหันมาพูดกับฉันแล้วในวินาทีต่อมาเขาก็เอามือออกไปจากปากฉัน ในเวลานี้น่ะมืดมาก มากซะจนฉันมองไม่เห็นหน้าของเขา
แต่ก็พอจะทำให้จำน้ำเสียงของเขาได้
จากนั้นไม่นาน คนพวกนั้นก็กระโดดปีนรั้วโรงเรียนกลับไป เมื่อเราแน่ใจแล้วว่าไม่มีวี่แววว่าพวกนั้นจะกลับมาอีก เลยออกจากที่ซ่อน
ใบหน้าของเขานั้นแม้จะอยู่ในที่มืด แต่ฉันว่าเขาก็หน้าตาดีทีเดียว แม้ฉันจะไม่รู้จักเขาแต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ๆ จะมีคนสักกี่คนนะ ที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกแบบนี้
" คนพวกนั้นเป็นใครน่ะ ทำไมดึกป่านนี้แล้วนายยังไม่กลับบ้าน? "
เขาเงียบไป ก่อนเดินจากไปแบบไม่พูดอะไรสักคำ ในใจตอนนั้นฉันก็อยากเดินตามไปให้รู้กันว่าหมอนั่นเป็นใคร แต่อีกใจหนึ่งซึ่งมีมากกว่าคือห่วงพี่หนึ่ง เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพี่หนึ่งไปด้วย
" ฮาโหล พี่หนึ่ง อยู่ไหนอ่ะ ยังอยู่ที่โรงเรียนหรือเปล่า?? "
[ เปล่า พี่ออกมาทานข้าวกับคณะอาจารย์น่ะ มีอะไรหรือเปล่ายัยสอง เสียงสั่นเชียว ]
" อ่อ ไม่มีอะไรค่ะ พี่หนึ่งก็อย่าดื่มมากนะ ถ้ากลับไม่ไหวก็โทรให้หนูไปรับนะ "
[ จร้าาาา พี่กินต่อแล้วนะ มีไรก็โทรมานะ ]
แล้วสายก็ถูกตัดไป เฮ้อออออ..... เป็นครั้งแรกที่ฉันถอนหายใจอยา่งโล่งอกจนรู้สึกว่า ขนจมูกแทบปลิวตามลมออกมาแน่ะ
อย่างน้อยก็สบายใจว่าจะไม่มีอันตรายเกิดขึ้นกับพี่หนึ่งแน่นอน
แล้วตกลงคนพวกนั้นเป็นใครกันนะ ยังกะยกพวกมาตีกันเลย แล้วคนเมื่อกี้เป็นใครนะ???
เฮ้อ ... ช่างเถอะ อย่ามัวแต่คิดเลยสองเอ้ย
รีบกลับเถอะ ดูเหมือนไม่ค่อยปลอดภัยเลยแฮะ U_U
เป็นยังไง วุ่นวายอลเวงเหมือนฉันมั๊ยนะ
มาดูกันว่าเหมือนของฉันมั๊ยนะ ^__^
พูดตามตรง จากใจนะ ถ้าคุณเป็นเด็กเรียบร้อย อ้อยอิ่ง ติ๋มๆ เนิร์ตๆ แล้วล่ะก็ ปิดนิยายเรื่องนี้ไปเถอะ ฉันกลัวว่าคุณจะองค์ลงซะก่อนน่ะ ใช่สิ่ วีรกรรมของฉันมันแสบไส้ติ่งซะจนเด็กทั่วไปต้องร้องจ๊ากกกกก เลยแหละ เราจะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ ซีวิตฉันน่ะ อ่ออออ เริ่มจากตรงนี้ดีมั๊ย....
" ว่าไงน๊ะะะะ.......... ! แม่คะ แม่จะส่งหนูไปเรียนโรงเรียนมัธยมไม่ได้แล้วนะคะ หนูอยู่ปีสองแล้วนะ "
OoO นี่แหละ ความบรรลัย วายวอด ของชีวิตล่ะ อยู่ๆ คุณแม่ที่แสนดี ใจดีและน่ารัก จะส่งฉันไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมอีกครั้ง โธ่..จะยอมได้ไงล่ะ ก็ฉันเด็กมหาลัยปีสองแล้วนะ จู่ๆเกิดให้กลับไปเรียน แปลกไปละ
" ก็เธอเล่นไม่เข้าเรียนเอาเเต่ไปสอบเเบบนี้ ก็ไปเรียนที่โรงเรียนด้วยสิ่ เอาน่ะ เรื่องประวัติน่ะ เด๋วให้พี่หนึ่งเค้าจัดการ "
" แม่ดูปากหนูนะ.... ไม่-มี-ทาง!!!!!!!!!! -.,- "
แม่ แม่คิดอะไรของแม่เนี่ย พี่หนึ่งเค้าก็โตเป็นสาวแล้วนะ สอบบรรจุเป็นครูแล้วด้วย แม่ยังจะห่วงอะไรอีกเล่า!?!?!? U_U ฮึ่ย ....
หวงแต่ลูกสาวคนโต แล้วหนูล่าาาาาาาาา อนาคตหนูก็ยังไม่เห็น ฮือๆๆๆๆๆ T_T แม่จะให้หนูไปตามกันผู้ชายทุกคนที่มาจีบเลยหรอออออ
" เอาน่า ยัยสอง ช่วยแม่หน่อยซี่ ไหนๆแกก็ไม่เรียนอยู่แล้ว แค่ไปสอบแกยังสอบผ่านหมดเลยแถมเกรดก็ดีด้วยนี่ "
โอยยยยยยยย แม่ อย่าย้ำสิ่ พูดแล้วก็ช้ำ ถ้าหนูย้อนเวลาไปได้นะ หนูจะตั้งใจเรียน เอาให้มันได้เกียรตินิยมเลย
" โอยแม่.... หนูเกินวัยแล้วน้าาาาาาาา หน้าไม่ให้แล้วจริงๆ -.,- "
โด่ววว แม่ คิดว่าหนูว่างหรอไง หนูอยู่บ้านเนี่ย หนูก็ต้องกินข้าว ดูหนัง นอนอ่านหนังสือนิยายเหมือนกันนะ เกรดที่แม่เห็นเนี่ย อย่าคิดว่าง่ายสิ่ ... -_- โอ๊ะ.. เดี๋ยวนะ ตอนที่เราอยู่บ้านนี่เราทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับการเรียนมั่งเนี่ย?? ยังไงก็เถอะ หนู ไม่ ปายยยยยยยยยยยยยย..
" ไม่รู้ล่ะ ถ้าแกไม่ไป แม่จะไม่ให้แกไปเที่ยวเกาหลี!!! U_U "
ห๊ะ!!!!! แม่ นี่มันไม่เกี่ยวกันเลยนาาาา แม่จะมาดับฝันกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ หนูจะไปเกาหลี T_T หนูอยากเจอ ลีจงซอก ดาราที่หนูแอบปลื้มนะ แม่สัญญาแล้วนี่ว่าจะเป็นผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการน่ะ
" แม่...... "
" ว่าไง ตกลงจะไปหรือไม่ไป!?!?!?!?! "
โธ่ .... ชีวิตติ่งเกาหลีของช้านนนนนน ดับอนาถเลย
" T_T ไปค่ะ ไปแน่นอน T________T "
" ที่นี่ล่ะ ยัยสอง คอนโดเธอ "
อ้าวววววววววววว แล้วพี่ล่ะ ไม่อยู่ด้วยกันหรออออ ไหงปล่อยน้องนุ่งให้นอนคนเดียวล่ะ กลัวผีนะเฟ้ยยยย
" แล้วพี่ล่ะ จะไปอยู่ไหน?? "
" อ่อ พี่ก็อยู่ที่นี่ล่ะ แต่เป็นชั้นVIPน่ะ ไว้เธอเหงาก็ขึ้นไปนั่งเล่นชมวิวที่ชั้นบนสุดได้เลยนะ พี่ซื้อไว้ทั้งชั้นเลยน่ะ ^_^ "
อร๊ากกกกกกกกกกกก อะไรกัน อยากจะพ่นไฟ ทำไม ทำไมฉันได้อยู่ชั้นธรรมดาาาาา O*O ไม่ยอมมมม
" เอาล่ะสายละ พี่ไปก่อนนะ เธอก็นั่งรถประจำทางตามไปด้วยล่ะ รู้ใช่มั๊ยว่านั่งสายไหน? "
" -_-'......................... "
แค่เห็นหน้าฉันเท่านั้น พี่ก็บึ่งรถออกไปโดยไม่ดูดำดูดีฉันอีกเลยยยยย เฮ้อออ .... จะบ้าตาย ชีวิตของยัยสอง
กริ๊งงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เฮ้อ เสียงนกเสียงกา ยังไม่น่ากลัวเท่าเสียงนาฬิกาปลุกเล้ยยยยยยย Y_Y อ่าาาาาาา เช้าเร็วจัง เมื่อคืนนอนดูซีรีย์เกาหลีจนตีสี่เลยอ่ะ พี่จงซอกของฉันน่ารักที่สู๊ดดดดดดด เฮ้อออ ไม่อาบน้ำได้มั๊ยเนี่ย ^/////\\\\\^ อ่า กลิ่นลาเวนเดอร์ซะด้วย อิอิ นี่ อย่ามาคิดว่าฉัน ซกมกนะ เชื่อว่าหลายคนที่กำลังอ่านอยู่ก็เคยมีความคิดแบบนี้ผุดขึ้นมาในหัวนะ เชอะ อาจจะเคยทำเลยก็ได้ อิอิ ใช่มั๊ย?? ^^
ซ่า ซ่า ซ่า เป็ดอาบน้ำในคลอง ปลาก็จ้องแลมอง เพราะในคลองมีหอย ปู ปลา ฮ่ะๆๆๆๆๆ ^_____^ อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเสร็จแล้ววว
สดชื่นจังได้เดินมาที่ป้ายรถเมล์แล้วก็นั่งรอ เอ๊ะ! มีใครรู้บ้างว่าฉันจะต้องนั่งรถเมล์สายไหนไปโรงเรียนดี อ๊ากกกกก
ว่าแล้วก็หันไปถามคนข้างๆซะหน่อย
" เอ่อ..ขอโทษนะคะ พอจะทราบมั๊..... "
OoO กร๊าซซซซซซซซซซท่านผู้ชม เชื่อเถอะ ว่าไม่มีใครนั่งรถเมล์เลย สิ่งที่ฉันเห็น..... นักเรียนชายหญิงในชุดเครื่องแบบนักเรียนต่างพากันเดินเท้าไปโรงเรียน และที่สำคัญไปกว่านั้น ฉันเห็นประตูรั้วโรงเรียนด้วยยยย ไม่เห็นต้องนั่งรถเมล์เลยนี่นา
ง่ะ -_- อัยพี่จอมแสบไส้ จะถามหาสายรถเมล์ทำพระแสงเลเซอร์ทำไมฟระ Y_Y ฮึ่ยยยย......
รถเก๋งสีดำคันหรูราคาเฉียดล้านค่อยๆแล่นเข้ามาภายในโรงเรียนมัธยมวิกตอรี่ก่อนจะถอยเข้าจอดอย่างเซียน หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งก้าวลงมาจากรถ เธออยู่ในชุดที่ดูสุภาพแต่ก็ดูดีในเวลาเดียวกัน รองเท้าส้นสูงทำให้เธอดูดีมากขึ้นไปอีกด้วยท่าทางที่ดูมั่นใจของเธอ วันแรกของการทำงาน เธอมาในคอนเซ็ปเรียบง่ายแต่ดูดีเสมอ
โหวววว นี่ขนาดแม่บอกกำชับนักกำชับหนาว่าไม่ให้ใช้รถแพง เดี๋ยวมีผู้ชายมาเกาะ พี่หนึ่งยังใช้รถราคาเหยียบล้านเลย แล้วใครที่ไหนจะเชื่อล่ะ ว่าพี่น่ะ อยู่ในฐานะปานกลาง -_-* อีกอย่างนะ โรงเรียนนี้ก็ไม่ใช่โรงเรียนถึงขนาดเข้าขั้นไฮโซซะหน่อย เลยไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องทำตัวเป็นก้างขวางคอพี่ตลอดก็ได้ ฮะ ฮา ฮ่า คิดแล้วก็แอบโดดเรียนด้วยเลยดีกว่า และในขณะที่ฉันกำลังกลับหลังจะเดินออกไปจากรั้วโรงเรียนนั้น เสียงหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
" นักเรียนสอง!!!! ไม่รีบเข้าเรียนหรอคะ เดี๋ยวสายนะ ^-^ "
ดู ดูสายตาที่มองฉันสิ่ อย่างกับนางมารร้ายที่ถือไพ่เหนือกว่า
" ค่ะ ครูหนึ่ง :D กำลังจะไปแล้วค่ะ "
-_-" อย่าให้เผลอนะ จะงับให้หูขาดเลยทีเดียว ฮื่อ! >[]<
ดิ้ง ด่อง !!!
สัญลักษณ์ทางดนตรีชิ้นโบแดง บ่งบอกว่าเริ่มคาบเรียน ชั่วโมงโฮมรูม
+_+ ฉันทำหน้ามึนใส่เพื่อนทั้งห้อง ไม่สิ่ ฉันกำลังตีหน้ามึนให้กับเด็ก ม.6 ของโรงเรียนมัธยมวิกตอรี่ O_o?
" นี่เพื่อนใหม่ของพวกเธอนะจ๊ะ อ่ะ นักเรียนใหม่ แนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักสิ่จ๊ะ ^_^ "
O_o? ฉันเนี่ยนะ!! เลยวัยแล้วมั้ง ยัยพี่บ้า มาตีหน้ายิ้มใส่ฉันอีก จะให้แนะนำทำไมเล่า ก็แนะนำให้แล้วก็หาที่นั่งให้เลยไม่ได้หรอไง -_-
" อ่าาาา ชื่อสอง เรียกสั้นๆว่าสอง จะเรียกเราสอง เฉยๆก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ^O^ "
เอ้า เอาเข้าไป เอ่อ กวนสทีนแล้วมั๊ยล่ะเรา เฮ้อ ก็กะว่าจะทำตัวน่ารักๆซะหน่อยอ่ะนะแต่ เอ่ม ไม่แอ๊บดีกว่า เป็นตัวของตัวเองดีฝุดๆ
และยัยครูพี่สาวตัวดีก็แนะนำให้ฉันนั่งใกล้คนๆนึงที่มัวแต่นอนหัวหน้าออกไปทางหน้าต่าง แล้วเสียงซุบซิบต่างๆก็ดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน เห้อ
โหว เพื่อนเราจริงๆหรอเนี่ย ^O^ หน้าเด็กจังแฮะ ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย นึกว่ารุ่นน้อง ^____^
อะไรกัน ยัยนี่ หน้านี่กวนประสาทชะมัด - -^
ว้าววววว นางฟ้าชัดๆ -.,-
อยากรู้แฮะว่าจะแน่แค่ไหน ฮึฮึ
เกเรมาน่ะสิ่ ถึงย้ายมากลางคันแบบนี้อ่ะ
(- - )( - -)(- - )( - -) ฉันหันซ้ายหันขวา ต้นเสียงมาจากทุกที่ในห้องเรียน อะไรกันเนี่ย เด็กพวกนี้ จะซุบซิบอะไรกันนักกันหนาฟระ !!
เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากกกกกกส์ วิชาคณิตศาสตร์ -_-* อร๊ากกกกกกกกกกกก โดดเรียนดีกว่าเอ่อว่าแต่ โดดไปไหนดีล่ะ โอยยยยยย
ณ ห้องพักครู
อ่ะ นี่แหละ รีบทำงานให้เสร็จ รีบๆสะสางงานให้แม่ แล้วเราจะได้กลับไปแต่งงานกลับบ้านอันแสนน่าอยู่สักที Y_Y
อ๊ะ ไหนดูซิ๊ พี่หนึ่งนั่งใกล้ใครบ้าง
o_o ตกใจเล็ก ๆ
O_o? ทำหน้าสะเหร่อ
O_O ตกใจในระดับหนึ่ง
OoO ตกใจสุด ๆ นั่นมัน......
O[]O โคตรตกใจเลยอันนี้ ปากอ้าเต็มที่ว่ะเฮ้ย
อร๊ากกกก นั่นมัน พี่ท็อป แฟนเก่าพี่หนึ่งนี่นา O[]O บรรลัย!!!! กรี๊ดดดดดด บรรลัยทั้งตูและพี่หนึ่งเลยย
พี่ท็อป บ้านรวยมากก ย้ำว่ารวยมาก แต่ต้องเลิกกับพี่หนึ่งเพราะว่า พี่ท็อปอยากให้พี่หนึ่งไปเรียนด้วยกันที่อังกฤษ แต่พี่หนึ่งดันไม่ไป
พี่ท็อปเลยนึกว่า พี่หนึ่งไม่รักกันแล้ว เลยบอกเลิกพี่หนึ่งแล้วขาดการติดต่อไปเลย
ส่วนพี่หนึ่ง สาวสวย หุ่นดี เรียนเก่ง ใจดี สปอร์ต บ้านรวย พูดง่ายๆว่า เพอร์เฟ็ค ไม่เคยมีใครบอกเลิก เพราะว่าไม่เคยคบใครเลย
ก็เลยพาล โกรธพี่ท็อป โหยยยย ทำไมเค้าสองคนเลิกกันเพราะว่าเค้าเข้าใจผิดกันนะ ทำไมไม่ปรับความเข้าใจกันฟระ!
ส่วนน้องชายพี่ท็อป นายบ้า ที ก็ตามรังควานฉันไม่เลิก ข้อหา ทำพี่ชายเขาเสียใจ
ฉันเนี่ยนะ !!! ไม่ใช่ฉันโว๊ยยยย =O= พี่หนึ่งพี่สาวฉันต่างหากล่ะ อัยบ้าาาา
ตามรังควานถึงขนาด ย้ายไปเรียนคณะเดียวกัน มหาลัยลัยเดียวกันกับฉันเลย คิดดู หมอนี่มันแค้นฝังหุ่นไรนักฟระ =O=
แล้วถ้าพี่ท็อปเห็นฉันล่ะ ความลับเเตกแน่ๆเลยยยยย T_T
ฉันแอบมานั่งหลังโรงเรียนน่ะ ที่นี่เป็นตึกเก็บของที่ดูค่อนข้างเป็นระเบียบ ถ้าคุณกำลังนึกภาพตึกเก่าๆโทรมๆเหมือนตึกผีสิงแล้วล่ะก็ หยุดเลยนะ ที่นี่น่ะ เป็นตึกเก็บของที่ดูเหมือนเป็นโรงยิมเก่าน่ะ ก็ไม่เชิงเก่าด้วยนะ ใหม่พอๆกับตัวอาคารเรียนเลย แต่ต้องปิดการใช้งานไป เพราะอะไรนั้น ฉันไม่ค่อยสนใจหรอก นอนหลับสักงีบ คงจะถึงคาบต่อไปพอดี =_='
ณ โรงยิมเก่าซึ่งปัจจุบันมันถูกปิดไปแล้ว เนื่องจาก.... เป็นสถานที่ที่เด็กชอบยกพวกมาตีกันมากที่สุด
เฮ้อ.... ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า ทำไม อัยพวกนั้นต้องนัดผมมาที่นี่ด้วย ผมเป็นแค่คนธรรมดาที่ชอบอยู่สงบๆ ไม่อยากมีเรื่องกับใคร
ทำไม๊ ทำไม พวกนี้ถึงอยากมีเรื่องกับผมนัก หรือผมดูเหมือนเด็กโข่งที่ตัวสูงกว่าใครในห้อง แค่สูง 186 เองนะ ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
" เห้ย... อัยขี้แพ้มาแล้วโว๊ยยยย "
เสียงหนึ่งดังขึ้น ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นหนึ่งในลูกน้องของ บิลเลียด
ผมก็เดินทำหน้าตายของผมประจำ หน้าผมก็เป็นอย่างงี้มานานแล้ว ไม่ค่อยยิ้ม ถึงแม้ว่าจะมีคนบอกว่า หน้าผมธรรมดานะ แต่พอยิ้มเท่านั้นล่ะ ก็น่ารักขึ้นมาเฉยๆเลย จริงหรอ? แล้วผมไม่ยิ้มมานานเท่าไหร่แล้วล่ะเนี่ย
" นี่... อัยแว่นไหนแกเอาตังมามั๊ย เอามาเป็นค่าบุหรี่ของฉันสิ๊ "
บิลเลียด ผู้เป็นเหมือนหัวโจกของแก๊งนี้เอ่ยพร้อมๆกับตบหน้า เด็กชายคนหนึ่งที่ตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว แว่นหนาๆของเขาทำให้ทุกคนคิดว่าเขาคงจะเรียนเก่งไม่น้อย แต่ความจริงแล้ว เขาน่ะ เป็นเด็กที่สมองช้ามาก คล้ายๆเด็กพิเศษเลยก็ว่าได้
ผมปาหนังสือกาตูนเล่ม 9 ไปโดนหัวของ บิลเลียด แล้วแกล้งกระตุกยิ้มหันไปถาม คนที่กำลังโดนขมขู่อยู่ข้างๆ
" นี่...ขิง นายเห็นหนังสือกาตูนเล่ม 10 ของเรามั๊ย เล่มเก้าเราอ่านจบแล้วน่ะ "
ขิง หรือ ที่พวกเราติดเรียกกันว่า แว่น นั้น นั่งตัวสั่นด้วยความกลัว
" อัยนี่ วอนตายหรอหะ!!!! "
บิลเลียด ตะโกนด้วยความโกรธ พร้อมกับเดินกร่างมาทางผม
ผมน่ะ ไม่ค่อยอยากมีเรื่องชกต่อยซะด้วยสิ่ เอาเป็นว่าผมเลยเดินไปลากตัวของเจ้าแว่นออกมา แล้วพาเดินออกไปจากโรงยิมหน้าตาเฉย
ก็ผมไม่ชอบมีเรื่องนี่นา ผมอุตส่าห์อยู่ของผมเฉยๆแล้ว
" ขอบคุณนะ ยูจิน "
เจ้าแว่นเอ่ยขอบคุณผม ตอนนี้อาการสั่นของเขาเริ่มหายไปแล้ว ผมลูบหัวเป็นการปลอบใจ เขาดูน่าสงสารจะตาย ทำไม มีแต่คนชอบแกล้งเขานักนะ ผมน่ะ สงสารเขามากๆเลย เขาเรียนไม่เก่ง แถมยิ่งอยู่นานๆไป เขาดูเหมือนจะสมองช้าด้วย เลยกลายเป็นลูดไล่ของพวกอันธพาลทั้งหลาย โดยเฉพาะ บิลเลียด ที่ชอบไถตังคนอื่นเอาไปซื้อบุหรี่สูบเป็นประจำ
" ทีหลังนายก็อยู่ห่างๆจากพวกนั้นสิ ฉันตามดูแลนายตลอดไม่ได้นะ "
ผมยิ้มเล็กน้อย แต่เมื่อเจ้าแว่นเห็นรอยยิ้มของผม เขากลับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข อย่างว่าแหละ ผมน่ะ ไม่ค่อยยิ้มนี่นา ชอบทำหน้าอมทุกเหมือนเด็กมีปมซะด้วย...
" นายก็ระวังตัวนะ เมื่อกี้ บิล มองนายเหมือนอยากจะฆ่านายเลย "
เจ้าแว่นพูดออกมาก่อนจะค่อยๆเดินนำไป เขาคงอยากจะไปเข้าเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว พอผมไม่เห็นเขามาเรียนผมก็เดินออกจากห้องเรียนมาตามหาเขา ถ้าผมนั่งอยู่ในห้องเรียนต่อไปก็คงจะสูดกลิ่นสีของผนังในห้องเรียนเข้าปอดเล่นแหละ ผมไม่ชอบบรรยากาศวุ่นวายในห้องเรียนนี่นา ผมเลยนั่งหันหน้าออกไปดูนอกหน้าต่างแทน คนอื่นคงจะนึกว่าผมหลับสิ่นะ ยิ่งวันนี้มีเด็กมาใหม่ ชื่ออะไรนะ กาสะลองมั้ง ไม่ได้ตั้งใจฟังแฮะ เด็กนั่นนั่งข้างผมแต่พอเรียนชั่วโมงแรกก็หายไปเลย อยู่ไหนนะ ผมก็มองหาเธออยู่เหมือนกัน ยัยงั่งนี่..ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่อันธพาลเยอะยิ่งกว่าแมลงวันซะอีก แม้ในเขตโรงเรียนก็ถือว่าอันตราย
" นี่!!!! นี่เธอ... "
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น หลับไปนานแค่ไหนแล้วนะ ไม่รู้สิ่ รู้ตัวอีกทีก็มีคนมาปลุกนี่แหละ ใครนะ บังอาจมาปลุกฉัน คนจะนอนเฟ้ย -_-^
ฉันบิดตัวอยู่หลายครั้ง แล้วก็ลุกขึ้นนั่งอย่างสบายอารมณ์ หลังจากพักผ่อนจนรู้สึกว่าเต็มอิ่ม
" จะนอนจนถึงพรุ่งนี้เลยหรอหะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ไม่กลับบ้านหรอ?? "
หะ O[]O !!!!! ว่าไงนะ เย็นมากแล้ว หมายความว่าไงอ่ะ นี่ฉันหลับยันเย็นเลยหรอ อ๊ะ ว่าแต่ ที่นี่ ไม่ใช่ที่ที่ฉันหลับไปนี่นา
" ที่นี่ที่ไหนคะ "
ฉันถามก่อนมองไปรอบๆ เห็นเตียงนอนอยู่หลายเตียงที่มีผ้าห่มและหมอน ดูๆไปแล้ว ที่นี่น่าจะเป็น....
" ห้องพยาบาลน่ะสิ่ มีคนอุ้มหนูมาส่ง บอกว่าหนูเป็นลมเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ คุณครูประจำห้องพยาบาลก็เลยปล่อยให้หนูนอน จนตอนที่คุณครูจะกลับบ้านหนูก็ยังไม่ตื่น เลยบอกลุงให้มาดูแลหนูนี่แหละ แต่ตอนนี้ห้องพยาบาลจะปิดแล้ว รีบกลับบ้านไปนอนต่อเถอะ "
ฉันรีบพุ่งออกมาเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ลุงภารโรงก็พูดซะยาว อร๊าย นี่ฉันนอนได้นอนดีจนไม่กลับบ้านเลยหรอเนี่ย >////<
นี่ถ้าแม่รู้นะ คงจะดีใจมากที่ลูกอยู่โรงเรียนยันดึกดื่นเพราะความตั้งใจเรียน แม่คงดีใจ
เฮ้อ ฉันดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง O_o?
สองทุ่ม ??? เยี่ยมยอด ฉันตื่นตอนนี้แล้วจะนอนตอนไหนล่ะเนี่ย เฮ้อ....เคยชินกับการอยู่บ้านจนตอนนี้ร่างกายไม่ค่อยจะนอนเป็นเวลาซะแล้วสิ่ เอ๊ะ!!! แต่เดี๋ยวก่อนนะ ใครกันที่พาเราไปส่งที่ห้องพยาบาล
เอี๊ยดดดดด! ฉันหยุดการเดินและต้องเบรคจนตัวโก่งและกลับถอยหลังเข้าไปในเงาของตึกเรียน เมื่อเห็นกลุ่มคนประมาณ 5-6 คน กระโดดปีนรั้วเข้ามาในโรงเรียน และดูเหมือนว่า พวกนั้นจะไม่ใช่เด็กนักเรียนซะด้วย ฉันเหลือบไปเห็นรถสีดำที่จอดนิ่งอยู่ที่ลานจอดรถ เห้ยยยย นั่นมันรถพี่หนึ่งนี่นา พี่หนึ่งไม่กลับบ้านหรอ ทำไมรถยังอยู่นี่ล่ะ แล้วเจ้าคนพวกนั้นมากันทำไมนะ
OxO มือหนึ่งเอื้อมมาจากด้านหลังแล้วปิดปากฉันจนฉันหายใจแทบจะไม่ออก แล้วลากฉันไปจากตรงนั้น อร๊ากกกกกกกก
" อื้ออออออ!!!! "
ฉันพยายามร้องแม้ว่าจะไม่มีเสียงใดเล็อดลอดออกมาก็ตาม...
" ชู่วว.. "
เสียงที่ทำให้ฉันพอจะสงบปากสงบคำได้ หนึ่งคงเป็นเพราะไม่อยากให้คนพวกนั้นได้ยินด้วยล่ะมั้ง
" ถ้าฉันเอามือออก เธอห้ามร้องนะ.. "
เขาคนนั้นหันมาพูดกับฉันแล้วในวินาทีต่อมาเขาก็เอามือออกไปจากปากฉัน ในเวลานี้น่ะมืดมาก มากซะจนฉันมองไม่เห็นหน้าของเขา
แต่ก็พอจะทำให้จำน้ำเสียงของเขาได้
จากนั้นไม่นาน คนพวกนั้นก็กระโดดปีนรั้วโรงเรียนกลับไป เมื่อเราแน่ใจแล้วว่าไม่มีวี่แววว่าพวกนั้นจะกลับมาอีก เลยออกจากที่ซ่อน
ใบหน้าของเขานั้นแม้จะอยู่ในที่มืด แต่ฉันว่าเขาก็หน้าตาดีทีเดียว แม้ฉันจะไม่รู้จักเขาแต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ๆ จะมีคนสักกี่คนนะ ที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกแบบนี้
" คนพวกนั้นเป็นใครน่ะ ทำไมดึกป่านนี้แล้วนายยังไม่กลับบ้าน? "
เขาเงียบไป ก่อนเดินจากไปแบบไม่พูดอะไรสักคำ ในใจตอนนั้นฉันก็อยากเดินตามไปให้รู้กันว่าหมอนั่นเป็นใคร แต่อีกใจหนึ่งซึ่งมีมากกว่าคือห่วงพี่หนึ่ง เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพี่หนึ่งไปด้วย
" ฮาโหล พี่หนึ่ง อยู่ไหนอ่ะ ยังอยู่ที่โรงเรียนหรือเปล่า?? "
[ เปล่า พี่ออกมาทานข้าวกับคณะอาจารย์น่ะ มีอะไรหรือเปล่ายัยสอง เสียงสั่นเชียว ]
" อ่อ ไม่มีอะไรค่ะ พี่หนึ่งก็อย่าดื่มมากนะ ถ้ากลับไม่ไหวก็โทรให้หนูไปรับนะ "
[ จร้าาาา พี่กินต่อแล้วนะ มีไรก็โทรมานะ ]
แล้วสายก็ถูกตัดไป เฮ้อออออ..... เป็นครั้งแรกที่ฉันถอนหายใจอยา่งโล่งอกจนรู้สึกว่า ขนจมูกแทบปลิวตามลมออกมาแน่ะ
อย่างน้อยก็สบายใจว่าจะไม่มีอันตรายเกิดขึ้นกับพี่หนึ่งแน่นอน
แล้วตกลงคนพวกนั้นเป็นใครกันนะ ยังกะยกพวกมาตีกันเลย แล้วคนเมื่อกี้เป็นใครนะ???
เฮ้อ ... ช่างเถอะ อย่ามัวแต่คิดเลยสองเอ้ย
รีบกลับเถอะ ดูเหมือนไม่ค่อยปลอดภัยเลยแฮะ U_U
กุหลาบสีน้ำเงิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ย. 2556, 01:30:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ต.ค. 2556, 22:14:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1049
| คืนหฤโหด!!! 70% >> |