สะพานแห่งคำสัญญา
พายุกับน้ำฝน เด็กวัยรุ่นหนุ่มสาวที่มีความแตกต่างกันมากที่สุด ต้องมีวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป เมื่อการเรียนและชีวิตวันหยุดของทั้งสองต้องมาข้องเกี่ยวกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ความเฉยชากลายเป็นความสัมพันธ์ กลายเป็นความรัก ความรักที่ยากจะดึงทั้งสองออกจากกัน
Tags: คำสัญญา หนุ่มเกเร สาวเรียบร้อย
ตอน: สะพานแห่งคำสัญญา ตอนที่ 11
รอบกองไฟ พวกเรานั่งลงฟังเจ้าหน้าที่ของอุทยานที่พี่นาถนัดมาสัมภาษณ์เล่าเรื่องเกี่ยวกับดอยชมพูภูคา พี่นาถกับน้ำฝนรับหน้าที่สัมภาษณ์ เหมียวทำหน้าที่อัดเสียง พี่ขวัญถ่ายภาพ พวกเราที่เหลือมีหน้าที่นั่งดื่มเบียร์ฟัง
เรื่องราวของดอยชมพูภูคาถูกบันทึกลงในเทปและความทรงจำของพวกเรา ตั้งแต่ความเป็นมา พื้นที่และอาณาบริเวณทั้งหมด สถานที่ท่องเที่ยวสำคัญมีที่ไหนให้เราเที่ยวและถ่ายทำบ้าง
หลังจาก 2 ชั่วโมงครึ่งกับการบันทึกทุกอย่างทั้งภาพ เสียง และเนื้อหาต่างๆ เราทุกคนกล่าวขอบคุณและอำลาพี่ๆเจ้าหน้าที่ผู้ยินดีให้ข้อมูลอันมีค่าแก่เราหลังจากเจ้าหน้าที่ผู้มาให้ข้อมูลขอตัวกลับไปพักผ่อนเพื่อจะได้ตื่นแต่เช้ามาอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยวตามหน้าที่
พวกเราต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนหลังจากเบียร์หมดไปครึ่งลัง ผมเป็นคนสุดท้ายที่ยังนั่งอยู่ข้างกองไฟในขณะที่ทุกคนทยอยกลับเข้าที่พัก
ผมมองกองไฟตรงหน้า มันเริ่มมอดลงเหมือนสติของผมเอง เบียร์ไม่ใช่สิ่งที่ผมรับเข้าร่างกายบ่อยนัก เพียง2ขวด ก็ทำให้ผมเริ่มขาปัดขาเป๋แล้ว ผมมองไฟที่ไหววูบวาบตรงหน้า ในห้วงจินตนาการของผม(หรืออาจเพราะเมา) ผมกำลังมองมันและเห็นว่ามีมนุษย์ตัวเล็กๆออกมาเต้นอยู่กลางเปลวไฟ
เสียงฟืนไฟตรงหน้าของผมถูกแทรกด้วยคำว่า “พายุ.....”ของใครคนหนึ่งซึ่งผมรู้ดีว่าเป็นใคร
“ว่าไง น้ำฝน”ผมถามกลับโดยไม่หันไปมอง
“ไม่ง่วงเหรอ”
“ไม่ง่วง แต่มึนๆ กินเบียร์มากไปหน่อย”
“เรานั่งด้วยได้ไหม”
“ก็ไม่ได้เขียนป้ายห้ามไว้นี่”
น้ำฝนนั่งลงข้างๆ บนขอนไม้ขอนเดียวกันกับที่ผมนั่งอยู่ ผมมองเธอ เธอเองก็มองผม เรามองตากัน สายตาที่อยู่เบื้องหลังแว่นสายตานั้นเป็นแววตาที่ผมไม่เคยเห็น
“เราไม่ค่อยเห็นเธอใส่แว่นเลย”
เธอยิ้ม “ก็เราไม่ได้สายตาสั้นจนต้องใส่มันตลอดนี่นา แต่บางทีกลางคืนก็ต้องใส่บ้างเพราะมองไม่ชัด”
“เราชอบนะ เวลาเธอใส่แว่น มันทำให้เธอดูไม่เหมือนยายทอมที่พวกเราเรียกกันสมัยก่อน”
น้ำฝนหันหน้าหนี ผมหัวเราะ
“อีตาบ้า อีตามรสุม”
“ก็จริงนี่นา”ผมยืนยันคำพูดตัวเอง ผมชอบเวลาเธอใส่แว่น แต่ผมไม่เคยบอกเธอเลยเมื่อก่อนหน้านี้และตั้งใจว่าจะไม่บอก แต่ไม่รู้ทำไม คืนนี้ผมกลับบอกเธอง่ายๆซะอย่างนั้น หรือเพราะว่าผมเมา ผมเลยไม่กลัวที่จะต้องพูดอะไรออกไป
แต่จะว่าไป ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ผมไม่ค่อยชอบพูดหรืออกความเห็นเรื่องการแต่งตัวของคนอื่น เว้นแต่จะเป็นการพูดกับเพื่อนสนิทหรือตอบเพื่อแสดงความเห็นยามที่มีเพื่อนหรือพี่น้องครอบครัวคนไหนถามเท่านั้น แปลกดีเหมือนกัน
“เธอพูดจริงเหรอ”น้ำฝนหันกลับมามองผม ผมยิ้มและพยักหน้า
“จริง เรารับรองได้”
“เธอใจดีมากนะ”
“เราเปล่าใจดี เราแค่พูดความจริง”
“เราชอบที่เธอเป็นแบบนี้นะพายุ จริงๆนะ”
ผมเขี่ยฟืนในกองไฟ “แต่อย่าชอบฉันล่ะ ฉันไม่ใช่คนดีนักหรอก”
น้ำฝนเงียบไป ผมเองก็เงียบ แน่ล่ะ ผมว่าเราต่างไม่รู้จะพูดอะไรกันในช่วงเวลาแบบนี้ และในที่สุดน้ำฝนก็เป็นฝ่ายลุกขึ้น เธอคงจะไม่ชอบบรรยากาศอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้นระหว่างเรา
“ฉันชอบเธอ...พายุ ฉันชอบเธอมาตั้งนานแล้ว และฉันก็หวังว่าเธอจะชอบฉันบ้าง”
น้ำฝนเดินจากไป ปล่อยให้ผมตกอยู่ในภวังค์ของความอึ้งที่เกิดขึ้นโดยที่ผมไม่คาดคิด มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ผมได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า ในความเงียบของดอยชมพูภูคา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวบ้าง แต่รู้ว่าตัวเองตัวแข็ง ความสับสนอลหม่านและเสียงอึกทึกในหัวใจผมกำลังจะระเบิดออกมา
เรื่องราวของดอยชมพูภูคาถูกบันทึกลงในเทปและความทรงจำของพวกเรา ตั้งแต่ความเป็นมา พื้นที่และอาณาบริเวณทั้งหมด สถานที่ท่องเที่ยวสำคัญมีที่ไหนให้เราเที่ยวและถ่ายทำบ้าง
หลังจาก 2 ชั่วโมงครึ่งกับการบันทึกทุกอย่างทั้งภาพ เสียง และเนื้อหาต่างๆ เราทุกคนกล่าวขอบคุณและอำลาพี่ๆเจ้าหน้าที่ผู้ยินดีให้ข้อมูลอันมีค่าแก่เราหลังจากเจ้าหน้าที่ผู้มาให้ข้อมูลขอตัวกลับไปพักผ่อนเพื่อจะได้ตื่นแต่เช้ามาอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยวตามหน้าที่
พวกเราต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนหลังจากเบียร์หมดไปครึ่งลัง ผมเป็นคนสุดท้ายที่ยังนั่งอยู่ข้างกองไฟในขณะที่ทุกคนทยอยกลับเข้าที่พัก
ผมมองกองไฟตรงหน้า มันเริ่มมอดลงเหมือนสติของผมเอง เบียร์ไม่ใช่สิ่งที่ผมรับเข้าร่างกายบ่อยนัก เพียง2ขวด ก็ทำให้ผมเริ่มขาปัดขาเป๋แล้ว ผมมองไฟที่ไหววูบวาบตรงหน้า ในห้วงจินตนาการของผม(หรืออาจเพราะเมา) ผมกำลังมองมันและเห็นว่ามีมนุษย์ตัวเล็กๆออกมาเต้นอยู่กลางเปลวไฟ
เสียงฟืนไฟตรงหน้าของผมถูกแทรกด้วยคำว่า “พายุ.....”ของใครคนหนึ่งซึ่งผมรู้ดีว่าเป็นใคร
“ว่าไง น้ำฝน”ผมถามกลับโดยไม่หันไปมอง
“ไม่ง่วงเหรอ”
“ไม่ง่วง แต่มึนๆ กินเบียร์มากไปหน่อย”
“เรานั่งด้วยได้ไหม”
“ก็ไม่ได้เขียนป้ายห้ามไว้นี่”
น้ำฝนนั่งลงข้างๆ บนขอนไม้ขอนเดียวกันกับที่ผมนั่งอยู่ ผมมองเธอ เธอเองก็มองผม เรามองตากัน สายตาที่อยู่เบื้องหลังแว่นสายตานั้นเป็นแววตาที่ผมไม่เคยเห็น
“เราไม่ค่อยเห็นเธอใส่แว่นเลย”
เธอยิ้ม “ก็เราไม่ได้สายตาสั้นจนต้องใส่มันตลอดนี่นา แต่บางทีกลางคืนก็ต้องใส่บ้างเพราะมองไม่ชัด”
“เราชอบนะ เวลาเธอใส่แว่น มันทำให้เธอดูไม่เหมือนยายทอมที่พวกเราเรียกกันสมัยก่อน”
น้ำฝนหันหน้าหนี ผมหัวเราะ
“อีตาบ้า อีตามรสุม”
“ก็จริงนี่นา”ผมยืนยันคำพูดตัวเอง ผมชอบเวลาเธอใส่แว่น แต่ผมไม่เคยบอกเธอเลยเมื่อก่อนหน้านี้และตั้งใจว่าจะไม่บอก แต่ไม่รู้ทำไม คืนนี้ผมกลับบอกเธอง่ายๆซะอย่างนั้น หรือเพราะว่าผมเมา ผมเลยไม่กลัวที่จะต้องพูดอะไรออกไป
แต่จะว่าไป ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ผมไม่ค่อยชอบพูดหรืออกความเห็นเรื่องการแต่งตัวของคนอื่น เว้นแต่จะเป็นการพูดกับเพื่อนสนิทหรือตอบเพื่อแสดงความเห็นยามที่มีเพื่อนหรือพี่น้องครอบครัวคนไหนถามเท่านั้น แปลกดีเหมือนกัน
“เธอพูดจริงเหรอ”น้ำฝนหันกลับมามองผม ผมยิ้มและพยักหน้า
“จริง เรารับรองได้”
“เธอใจดีมากนะ”
“เราเปล่าใจดี เราแค่พูดความจริง”
“เราชอบที่เธอเป็นแบบนี้นะพายุ จริงๆนะ”
ผมเขี่ยฟืนในกองไฟ “แต่อย่าชอบฉันล่ะ ฉันไม่ใช่คนดีนักหรอก”
น้ำฝนเงียบไป ผมเองก็เงียบ แน่ล่ะ ผมว่าเราต่างไม่รู้จะพูดอะไรกันในช่วงเวลาแบบนี้ และในที่สุดน้ำฝนก็เป็นฝ่ายลุกขึ้น เธอคงจะไม่ชอบบรรยากาศอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้นระหว่างเรา
“ฉันชอบเธอ...พายุ ฉันชอบเธอมาตั้งนานแล้ว และฉันก็หวังว่าเธอจะชอบฉันบ้าง”
น้ำฝนเดินจากไป ปล่อยให้ผมตกอยู่ในภวังค์ของความอึ้งที่เกิดขึ้นโดยที่ผมไม่คาดคิด มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ผมได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า ในความเงียบของดอยชมพูภูคา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวบ้าง แต่รู้ว่าตัวเองตัวแข็ง ความสับสนอลหม่านและเสียงอึกทึกในหัวใจผมกำลังจะระเบิดออกมา
สันติภาพวัฒนะ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ต.ค. 2556, 20:00:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ย. 2556, 21:43:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 920
| << สะพานแห่งคำสัญญา ตอนที่ 10 | สะพานแห่งคำสัญญา ตอนที่ 12 >> |