♥ ♥ ♥ หัวใจร้อยดาว [ชุด ทางลัดสลัดโสด สนพ.อรุณ] ♥ ♥ ♥
อะไรนะ! ถ้าไม่แต่งงานภายในเก้าสิบวัน
เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!
ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด
แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย
แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า
เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...
นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป
เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า
ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ
แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ
กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง
โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน
เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง
ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ
โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ
อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ
และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง
หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด
เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์
จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ
เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
www.facebook.com/SirinFC
เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!
ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด
แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย
แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า
เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...
นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป
เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า
ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ
แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ
กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง
โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน
เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง
ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ
โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ
อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ
และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง
หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด
เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์
จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ
เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
www.facebook.com/SirinFC
Tags: โนแอล โมนา ขิมคราม รอยตะวัน สลัดโสด
ตอน: ตอนที่ ๓ (จบตอน)
หลังรับประทานอาหารมื้อบ่ายจนอิ่มแล้ว ชายหนุ่มก็อาสาพาโมนามาเลือกซื้อชุดออกกำลังกาย ผู้หญิงเชยๆเฉิ่มๆทำหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด แถมยังกระตือรือร้นจนเขานึกเอาใจช่วย อยากให้เธอผอมสวยสมใจเร็วๆ
เกือบสองชั่วโมงแล้วที่เขาพาโมนาตระเวนช็อปปิ้ง ตั้งแต่กระเป๋าสะพายสำหรับใส่ข้าวของ ถุงเท้า รองเท้า ผ้าขนหนู ผ้าคาดมือคาดหน้าผากสำหรับเช็ดและกันเหงื่อ ทุกด่านผ่านฉลุย แม้โมนาจะโอดบ้าง งอแงบ้าง แต่เธอก็ฟังคำแนะนำของเขาอย่างตั้งใจ และรูดบัตรเครดิตจ่ายค่าสินค้าโดยไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด
“เสื้อตัวนี้ผ้าไม่ค่อยดี สวมแล้วแน่นแนบเนื้อ คุณเอาพวกนี้ไปลองแทนดีกว่า” โนแอลยัดเยียดชุดในไม้แขวนหลายชุดใส่มือผู้หญิงที่ยืนหน้าบู้อยู่หน้าห้องลอง “ผมเลือกกางเกงมาให้ลองด้วย คุณสวมแล้วออกมาให้ผมดู”
ดวงตากลมโตคู่นั้นตวัดฉับขึ้นมองเขาทันที “อะไรนะ ฉันต้องสวมกางเกงพวกนี้ให้คุณดูด้วยเหรอ บ้าไปแล้ว”
“ไม่บ้าหรอก ขนาดใส่ให้ผมดูยังไม่กล้า แล้วคุณจะใส่เข้าฟิตเนสได้ยังไง...ลิซ่า!”
“ฉันชื่อโมนาย่ะ”
“เหมือนกันแหละ ชื่อเต็มๆมาจากโมนาลิซา เพราะฉะนั้นผมจะเรียกลิซ่า คุณจะทำไม”
“นิสัยไม่ดี มาเที่ยวซี้ซั้วตั้งชื่อให้คนอื่นแบบนี้ได้ไง”
“เลิกเถียงได้แล้ว ไปลองกางเกงซะ”
“แล้วทำไมฉันต้องใส่กางเกงรัดๆมาให้คุณดูด้วย นี่คิดจะหลอกดูหุ่นฉันหรือไง”
“ผมเคยเห็นที่น่ามองกว่านี้มาเยอะแล้ว เชื่อเถอะ” ชายหนุ่มพยักหน้าย้ำให้คนมองมั่นใจว่าเขาตั้งใจพูดเช่นนั้น “คุณไม่เคยออกกำลังกาย คุณดูเองไม่เป็นหรอกว่าเสื้อผ้าแบบไหนใส่แล้วคล่องตัวมากน้อยแค่ไหน ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้ คุณต้องไว้ใจผม” คนวางตัวเป็นกูรูแฟชั่นอวด
โมนาชูไม้แขวนขึ้นดูกางเกงผ้ายืดบางเฉียบ “ฉันไม่มีวันใส่ของแบบนี้มาให้คุณดูเด็ดขาด น่าเกลียดจะตาย”
“คุณเห็นสายตาพวกพนักงานขายที่ผลัดกันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณลองหรือเปล่า” โนแอลเปลี่ยนเรื่อง
“ค่ะ เขาคงสมเพชที่ฉันไม่เจียมตัว หุ่นยังกับช้าง ยังริจะมาลองเสื้อผ้าตัวจิ๋วๆ พวกเขาคงจับตามองกันเขม็ง กะว่าถ้าฉันทำตะเข็บเป็นรอย คงบังคับให้ซื้อไปเลย”
“คุณเห็นแต่สิ่งที่ตัวเองอยากเห็นต่างหากล่ะลิซ่า ผมว่าพวกเขามองคุณด้วยความอิจฉามากกว่านะ คงคิดว่า ‘บอยเฟรนด์’ ของคุณน่ารักชะมัด ที่มาช่วยเลือกเสื้อผ้าออกกำลังกายให้ด้วย”
“บอยเฟรนด์! เขาคิดว่าคนหน้าตาอย่างคุณจะมาเป็นบอยเฟรนด์ผู้หญิงอย่างฉันเนี่ยนะ!”
ชายหนุ่มยักคิ้วล้อเลียน “หรือคุณจะคิดเป็นอย่างอื่น”
“แฟนบ้าอะไร ถ้าบอกว่า ‘เพื่อนสาว’ สิค่อยน่าเชื่อหน่อย!” โมนาอุบอิบเป็นภาษาไทย
กระนั้นคนหูดีก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน “ว่าไงนะ เมื่อกี้คุณไม่ได้พูดภาษาอังกฤษนี่นา”
โมนายิ้มหวาน “คุณหูฝาดแน่ๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย” เจ้าตัวยกไม้แขวนในมือขึ้น “เดี๋ยวฉันไปลองพวกนี้ดูก่อน คุณคอยตรงนี้นะ ถ้าพนักงานเอากางเกงมาเพิ่มให้ก็ฝากบอกให้เขารอเดี๋ยว”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ เขามองผู้หญิงตัวกลมหมุนตัวเข้าไปในห้องผลัดเสื้อผ้า แล้วจึงเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามประตูห้องลอง อีกยี่สิบนาทีถัดมาโมนาก็ได้ชุดออกกำลังกายสี่ชุดสี่สี ซึ่งเขาให้เหตุผลว่า
“ขืนซื้อดำหมด คุณจะลืมว่าตัวไหนใส่บ่อยแค่ไหน พานใส่ซ้ำๆแล้วซักอยู่แค่สองตัว เอาสี่สีนี่แหละ จะได้ใส่สลับกัน เลือกเป็นสีประจำแต่ละวันเลยก็ได้”
หลังจากหญิงสาวชำระเงินเรียบร้อย โนแอลก็แย่งถุงกระดาษไปถือไว้เอง แล้วก็มาถึงของใช้จำเป็นที่สุด ซึ่งเขาจงใจเก็บไว้เป็นลำดับสุดท้าย ของสิ่งนั้น...ชุดชั้นใน!
เขาหิ้วสัมภาระพะรุงพะรังไว้มือหนึ่ง ลากโมนาไปยังแผนกชุดชั้นใน “คุณควรสวมบราสำหรับออกกำลังกายโดยเฉพาะ” เขาชี้โปสเตอร์ข้างเสาใหญ่แล้วอธิบาย “บราพวกนี้ออกแบบมาเพื่อประคองเนื้อและควบคุมให้อยู่ในที่ทางอันเหมาะสม เวลาคุณวิ่ง กระโดด ปั่นจักรยาน หรือทำกิจกรรมที่ต้องเคลื่อนไหวเยอะๆจะได้คล่องตัว”
โมนาอ้าปากค้าง แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาคว้าข้อมือพาเธอตรงไปหาพนักงานขายทันที “เอาสปอร์ตบราทุกแบบที่มีมาให้คุณผู้หญิงเลือกหน่อยซิ” เขาสั่งง่ายๆ ทั้งยังยืนกอดอกบอกด้วยท่าทางว่าจะปักหลักอยู่ตรงนั้น
“คุณออกไปคอยข้างนอกเถอะ ผู้หญิงคนอื่นที่มาซื้อของที่นี่จะอึดอัดนะ” โมนาขอร้องเสียงอ่อย
“ถ้าผมไม่อยู่ แล้วใครจะช่วยคุณดูว่าแบบไหนใช้ได้ไม่ได้”
“ฉันให้พนักงานแนะนำก็ได้”
โนแอลกลอกตาไปมา สุดท้ายจึงหันไปทางพนักงานขาย แจ้งความต้องการด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ชัดเจน และมั่นใจอย่างยิ่ง โดยพูดทีละคำช้าๆเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้าใจครบถ้วน
“เลือกแบบที่ไม่ต้องเน้นสวย แต่ขอผ้าหนาๆประคองเนื้อทั้งหมด แล้วก็เก็บทรงไว้ให้แนบตัวมากที่สุด เวลาออกกำลังกายจะได้ไม่กระแทก เดี๋ยวกล้ามเนื้อจะหย่อนยานหมด เอามาให้คุณผู้หญิงลอง แล้วคุณช่วยดูด้วยว่าแบบไหนเหมาะกับสรีระเธอ เธอจะต้องวิ่ง เต้นแอโรบิก แล้วก็อาจเล่นโยคะด้วย เลือกแบบที่ดีที่สุด เอาทุกสีเลยนะ”
พนักงานสาวพยักหน้าหงึกๆ สอบถามสองสามประโยค ทั้งยังยิ้มพลางแอบมองเธอด้วยความอิจฉา
โมนาหน้าร้อนฉ่า อายจนแทบจะให้พื้นตรงหน้าแหวกออก จะได้กระโดดหนีสถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนนี้ เดาได้ว่าเด็กสาวที่กุลีกุจอไปหาเสื้อชั้นในคงคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนรักของเธอแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่สั่งอะไรที่ชวนให้คิดลึกซึ้งขนาดนั้นหรอก!
หญิงสาวรุนหลังเขาออกจากแผนก “คุณคอยตรงนี้ เดี๋ยวฉันจะรีบซื้อแล้วรีบออกมา”
“ไม่ต้องรีบ ค่อยๆเลือก เชื่อผม นี่เป็นส่วนสำคัญไม่แพ้รองเท้า ถ้าเลือกผิด ตอนผอมแล้วคุณอาจต้องมานั่งเสียใจทีหลังไม่รู้ด้วย เพราะหนังสติ๊กที่หย่อนยานไปแล้ว บริหารยังไงก็ไม่มีวันกลับมาเต่งตึงอย่างเดิมได้หรอก”
โมนาอ้าปากค้าง มองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง “คุณ...ทะลึ่ง!”
“เฮ้ย! ผมไม่ได้พูดคำไหนที่ไม่สุภาพสักคำเลยนะ” ชายหนุ่มตาแป๋วหน้าซื่อเสียจน...
“โอเค...ฉันผิดเอง” โมนายอมแพ้ ชี้ถุงกระดาษในมืออีกฝ่าย “อย่าเชิดของฉันหนีไปล่ะ ฉันรู้นะว่าคุณพักที่โรงแรมไหน ห้องอะไร แล้วฉันก็รู้ชื่อคุณด้วย” หญิงสาวแกล้งขู่
“ใครจะหนีให้โง่ ผมอุตส่าห์เหนื่อยมาช่วยให้คำแนะนำคุณซื้อของตั้งนาน รับรองว่าจะรอให้คุณเลี้ยงมื้อใหญ่จุใจก่อนถึงจะยอมกลับครับ” เขาทำท่าตะกละ ทั้งยังใจป้ำพอที่จะดึงโทรศัพท์มาส่งให้เธอ “เอ้า! ยึดไปเป็นตัวประกัน ราคาน่าจะแพงกว่าสมบัติที่คุณขนซื้อมา”
โมนาชะงัก แหงนขึ้นสบตาอีกฝ่ายนิ่งๆ ก็เห็นสายตาจริงใจของเขา
“ฉันเชื่อใจคุณ คุณพักห้องสวีตที่คีรีธารา ห้าดาวเชียวนะนั่น อีกอย่าง...” เธอชี้เชิ้ตสีขาวไม่มีกระเป๋า ด้านในคอเสื้อและปลายแขนเป็นสีแดงเลือดหมู บัดนี้แขนทั้งสองข้างพับเรียบร้อยไว้ใต้ข้อศอกเนี้ยบสุดๆ ตัวเสื้อเข้ารูปอวดหุ่นหล่อล่ำสอดชายลงในกางเกงสแล็คผ้าเนื้อดี โดยมีเข็มขัดหนังสีดำหัวเป็นตัวอักษรทำจากโลหะ “เชิ้ตดิออร์ เข็มขัดก็ยี่ห้อเดียวกัน เท่าที่ฉันรู้มา ฝรั่งส่วนใหญ่ไม่ใช้ของปลอมเพราะเคารพเรื่องลิขสิทธิ์ ฉะนั้นฉันสันนิษฐานว่าคุณใช้ของจริง คนใช้ของระดับนี้ไม่น่าจะเป็นขโมยค่ะ”
“ไม่คิดเหรอว่าของพวกนี้ผมได้มาอีกทีน่ะ” เขาอดยิ้มไม่ได้ที่เธอช่างสังเกต
โมนาส่ายหน้า ปัดมือที่ถือโทรศัพท์ยื่นมาตรงหน้าออกห่างตัว “เอาเป็นว่าฉันเลือกรับความเสี่ยงเองละกัน”
“คุณนิสัยเหมือนผู้ชาย” โนแอลชมจากใจ
“ฉันถือว่าเป็นคำชมนะ”
“แล้วผู้หญิงชอบคำชมแบบนี้ไหม”
“คนอื่นไม่รู้ แต่ฉันชอบ”
“ดีแล้ว เพราะผมไม่อยากให้คุณไม่ชอบ”
โมนาอมยิ้ม “รู้ไหม ถ้าคุณหล่อน้อยกว่านี้สักนิด และฉันสวยกว่านี้สักหน่อย ฉันคงคิดว่าคุณจีบฉันแน่ๆเลย”
ใบหน้าหล่อเหลาแต้มยิ้มกว้าง ก่อนเขาจะทำกิริยาที่กระทั่งตัวเองยังคาดไม่ถึง โนแอลใช้มือข้างว่างหยิกแก้มอิ่มตรงหน้าเบาๆด้วยความมันเขี้ยว “โอ้ลาล่า ดีจังที่คุณสวยแค่นี้ เพราะถ้าคุณสวยมากกว่านี้ ผมคงกลัวคุณ!”
หญิงสาวคว้ามือเขาออกจากใบหน้า บ่นกระปอดกระแปด “ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ถึงมาหยิกแก้มกันอย่างนี้น่ะ” ดวงตาคมตวัดค้อนแสนงอน “อีกอย่าง...คุณนี่หลงตัวเองชะมัด คิดว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องพิศวาสคุณหรือไง”
“คุณไปซื้อของก่อนดีกว่า เดี๋ยวเสร็จแล้ว ระหว่างที่เราไปกินข้าวกัน ผมมีเรื่องจะโม้ให้คุณฟังอีกเพียบเลย” นอกจาก ‘ไม่ถ่อมตัว’ เขายังข่มเธอกลับเสียอีก
โมนาบิดริมฝีปากด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ยอมหมุนตัวเดินกลับไปแต่โดยดี
โนแอลมองตามหญิงสาวจนเห็นเธอเข้าไปสมทบกับพนักงานขายแล้ว จึงเหลียวหาเก้าอี้นั่งพัก ไม่เพียงบรรยากาศโดยรอบของกรุงเทพฯจะเปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่มาเยือน ผู้คนที่ผ่านไปมาก็มีลักษณะแปลกตาเช่นกัน ร้านค้าหรูหราผุดขึ้นราวดอกเห็ด หนุ่มสาวแต่งตัวด้วยแฟชั่นหวือหวา ขณะเทคโนโลยีเข้ายึดครองพื้นที่ชีวิตคนเมือง จอโทรทัศน์แขวนจากเพดานฉายภาพสินค้าทันสมัย แทบไม่เหลือกลิ่นอายความเป็นไทยที่เขาชื่นชมให้เห็นเลย
ชายหนุ่มถอนหายใจ นึกเสียดายที่ความนุ่มนวล งดงาม อ่อนหวาน และสง่างาม บัดนี้ถูกความศิวิไลซ์กลืนกินจนแทบไม่เหลือกลิ่นอายเดิมๆอีกต่อไป
“คิดอะไรอยู่คะ” เสียงแจ๋วๆดังขึ้นจากเหนือศีรษะ เมื่อเงยขึ้นมองก็พบว่าผู้หญิงตัวกลมกำลังยิ้มจนแก้มกาง โมนาแหวกถุงกระดาษในมือยื่นมาหน้าเขา “จะตรวจก่อนไหมคะคุณครู”
โนแอลไม่รังเกียจถ้าต้องหยิบของในถุงขึ้นมาพิจารณา แต่เขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้อาย จึงแค่ล้วงมือลงไปจับความหนาและความยืดหยุ่นของเนื้อผ้า จากนั้นผลักมือเธอออกห่าง “คุณเลือกของเก่ง”
“แปลว่าคุณให้ผ่าน”
“ผมให้เอบวกเลยด้วย” โนแอลขัน รูปร่างหน้าตาของเขาไม่มีผลกับผู้หญิงคนนี้สักนิด เธอไม่หวั่นไหวเขินอายเวลาถูกมองหรือพูดหวานๆใส่ แถมยังทำราวกับเขาไม่ใช่ผู้ชายด้วย นี่เจ้าหล่อนคิดว่าเขาเป็นเพื่อนผู้หญิงหรือไร จึงยื่นถุงเสื้อผ้าส่วนตัวมาให้อนุมัติเช่นนี้!
“คุณพาผู้หญิงมาซื้อของแบบนี้บ่อยไหมคะ” หญิงสาวถามราวกับสนิทสนมกันมาแรมปี
“ถ้าบอกว่าคุณเป็นคนแรกจะเชื่อไหม”
“ฮ้า! จริงอะ” โมนาตาโต “หลอกให้ฉันปลื้มหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่หลอกหรอก พูดจริง ผมไม่ค่อยถนัดเลือกว่าผู้หญิงควรจะ ‘ใส่’ อะไร เพราะผมจะเน้นไปทาง...” เขาชะงักเล็กน้อย ระลึกได้ว่าต่อให้โมนาทำให้เขานึกถึงเพื่อนผู้ชายที่แซวเล่นกันในวงสนทนาเพียงใด แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้หญิง และนิสัยเขาก็ไม่นิยมนินทาผู้หญิงให้เพศเดียวกันฟังด้วย
โมนาผงกศีรษะทำหน้าเคร่งขรึม ทว่าเห็นชัดว่าพยายามกลั้นยิ้ม “ฉันพอจะเดาออกค่ะ คุณคงไม่ถนัดเรื่องผู้หญิง แต่จะเน้นไปทาง...ผู้ชาย” คำสุดท้ายเธอขยับริมฝีปากเป็นคำโดยไม่ให้เสียงลอดออกมา “มากกว่าใช่ไหมล่ะ”
โนแอลชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนส่ายหน้าเมื่อเดาบางสิ่งออก “นี่คุณคิดว่าผมเป็นเกย์เหรอ”
หญิงสาวหน้าเหลอหลา ท่าทางแตกตื่น “อ้าว...แล้วไม่ใช่เหรอ”
หนุ่มปารีเซียงเม้มปากกลั้นยิ้ม ขณะใช้สองมือจับปกเสื้อสูทของหญิงสาวทั้งสองข้าง ดึงเธอโน้มตัวลงมาจนศีรษะอยู่ระดับเดียวกัน แล้วกระซิบ “ของอย่างนี้น่ะบอกไม่ได้ ต้องพิสูจน์ คุณคิดว่าไงล่ะ”
โมนาปัดมือเขาออก ยืดตัวตรง ใบหน้าแปรเป็นสีแดงก่ำ บอกยากว่าอายหรือโกรธกันแน่ นิ้วอวบกลมชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ ละม้ายจงใจทำทั้งที่รู้แก่ใจว่าเสียมารยาท “คุณเป็นเสือไบเหรอเนี่ย!”
เจ้าหล่อนกล่าวหาว่าเขาชอบทั้งหญิงและชาย กรรม! โนแอล เดอแบร์มองต์ ผู้ชายที่เคยมีสาวๆทั่วยุโรปมาเข้าคิวให้หิ้วขึ้นเตียงไม่ขาดสาย กลับถูกผู้หญิงตัวกลมเข้าใจว่าชอบเสพสมทั้งหญิงและชายเนี่ยนะ รู้ไปถึงไหนคงขำกันไปถึงนั่น!
“ผมเคยไปชอบผู้ชายให้คุณเห็นตอนไหนเหรอ” เขาข้องใจ
“อ้าว...ก็เมื่อเช้าไง ฟรองซัวส์บอกว่าไว้ค่อยไป...” หญิงสาวตะกุกตะกัก
“บอกว่าอะไร พูดมาดีๆนะ” เขาชักขันท่าทางเขินๆที่ไม่เหมาะกับบุคลิกของเธอสักนิด
“ก็...เขาบอกว่าไว้ค่อยไป ‘เอา’ วันหลัง แถมตอนที่คุณบอกลากัน ก็ออกจะชัดแจ้งแดงแจ๋ซะขนาดนั้น ใครก็ดูออกว่าคุณกับฟรองซัวส์เป็นแฟนกัน”
โนแอลไม่แก้ความเข้าใจผิด แต่คว้าปกคอเสื้อหญิงสาวอีกครั้ง คราวนี้ดึงเธอโน้มมาใกล้กว่าเดิม ปัดแก้มเฉียดพวงแก้มอีกฝ่ายทั้งซ้ายขวาโดยระวังไม่ให้แตะต้องโดนแก้มเธอตรงๆ เลียนแบบท่าทางที่บอกลากับฟรองซัวส์
“คุณ!” โมนาผลักอกเขา ผงะออกห่าง ใบหน้าแดงก่ำ
“แค่นี้ก็แปลว่าผมเป็นแฟนคุณแล้วเหรอ” ชายหนุ่มถามหน้าซื่อตาใส ลุกขึ้นไปยืนค้ำศีรษะอีกฝ่ายไว้ จากนั้นเคาะปลายนิ้วชี้ที่หน้าผากนูนเกลี้ยงเบาๆ “ช่างจินตนาการมากเกินไปแล้วนะคุณน่ะ ส่วนที่เขาจะไปเอาน่ะ ไม่ใช่ขึ้นไปฟาดกันสุดเหวี่ยงอย่างที่คุณคิดสักหน่อย ผมมีของฝากมาให้เขา และเขาต้องขึ้นไปรับจากผมต่างหาก”
หญิงสาวค้อนเขาตาคว่ำ ขณะเม้มปากแน่น ดูท่าว่าคงไม่อยากยอมรับข้อกล่าวหานั้นเท่าไร แต่แล้วเพียงเสี้ยววินาทีเธอก็คลายริมฝีปากออก แบมือมาตรงหน้าอย่างยอมแพ้ “โอเค...ฉันเข้าใจผิดไปเอง”
โนแอลชี้มือที่แบอยู่ตรงหน้า “แล้วนี่อะไร”
“ค่าเสียหายสิยะ คุณเป็นผู้ชาย มาซี้ซั้วหอมแก้มฉันได้ยังไง”
ชายหนุ่มส่ายหน้า ตีมือเธอดังแปะเบาๆอย่างล้อเลียน “คนฝรั่งเศสเรียกว่าการทักทายต่างหาก อย่ามามั่ว!”
(จบตอน)
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
งานหนังสือวันแรกเริ่มขึ้นแล้วนะคะ
มีเพื่อนๆชาวเว็บเลิฟแวะไปทักทายสิริณที่บูธนายอินทร์ โซน C ชั้นสอง Q12 กันอย่างน่าชื่นใจ
กราบงามๆ ขอบคุณทุกคนที่ไปพูดคุยสนุกสนานด้วยกัน
ท่า่นไหนยังไม่ได้ไปงานหนังสือ แวะไปได้นะคะ
สิริณเข้าไปทุกวันเลย ^^
วันธรรมดา เ้ข้าบูธบ่ายสาม วันหยุดเข้าตอนเที่ยงค่ะ
ช่วงนี้อาจจะมาอัพค่อนเช้า เพราะกลับจากงานหนังสือนี่แทบหมดพลังงานจริงๆ
แต่กลัวเพื่อนรออ่าน หัวใจร้อยดาว เลยมาอัพให้อ่านกันก่อน
สิริณน่ารักเนอะ เพราะฉะนั้น...ขอกำลังใจเป็น ไล้ค์ เบาๆคนละทีด้วยน้า
(อ้อนจริงๆค่ะคราวนี้ เหนื่อยเหลือเกิน แต่ยังฝืนมาอัพนิยายก่อน ^_^)
เกือบสองชั่วโมงแล้วที่เขาพาโมนาตระเวนช็อปปิ้ง ตั้งแต่กระเป๋าสะพายสำหรับใส่ข้าวของ ถุงเท้า รองเท้า ผ้าขนหนู ผ้าคาดมือคาดหน้าผากสำหรับเช็ดและกันเหงื่อ ทุกด่านผ่านฉลุย แม้โมนาจะโอดบ้าง งอแงบ้าง แต่เธอก็ฟังคำแนะนำของเขาอย่างตั้งใจ และรูดบัตรเครดิตจ่ายค่าสินค้าโดยไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด
“เสื้อตัวนี้ผ้าไม่ค่อยดี สวมแล้วแน่นแนบเนื้อ คุณเอาพวกนี้ไปลองแทนดีกว่า” โนแอลยัดเยียดชุดในไม้แขวนหลายชุดใส่มือผู้หญิงที่ยืนหน้าบู้อยู่หน้าห้องลอง “ผมเลือกกางเกงมาให้ลองด้วย คุณสวมแล้วออกมาให้ผมดู”
ดวงตากลมโตคู่นั้นตวัดฉับขึ้นมองเขาทันที “อะไรนะ ฉันต้องสวมกางเกงพวกนี้ให้คุณดูด้วยเหรอ บ้าไปแล้ว”
“ไม่บ้าหรอก ขนาดใส่ให้ผมดูยังไม่กล้า แล้วคุณจะใส่เข้าฟิตเนสได้ยังไง...ลิซ่า!”
“ฉันชื่อโมนาย่ะ”
“เหมือนกันแหละ ชื่อเต็มๆมาจากโมนาลิซา เพราะฉะนั้นผมจะเรียกลิซ่า คุณจะทำไม”
“นิสัยไม่ดี มาเที่ยวซี้ซั้วตั้งชื่อให้คนอื่นแบบนี้ได้ไง”
“เลิกเถียงได้แล้ว ไปลองกางเกงซะ”
“แล้วทำไมฉันต้องใส่กางเกงรัดๆมาให้คุณดูด้วย นี่คิดจะหลอกดูหุ่นฉันหรือไง”
“ผมเคยเห็นที่น่ามองกว่านี้มาเยอะแล้ว เชื่อเถอะ” ชายหนุ่มพยักหน้าย้ำให้คนมองมั่นใจว่าเขาตั้งใจพูดเช่นนั้น “คุณไม่เคยออกกำลังกาย คุณดูเองไม่เป็นหรอกว่าเสื้อผ้าแบบไหนใส่แล้วคล่องตัวมากน้อยแค่ไหน ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้ คุณต้องไว้ใจผม” คนวางตัวเป็นกูรูแฟชั่นอวด
โมนาชูไม้แขวนขึ้นดูกางเกงผ้ายืดบางเฉียบ “ฉันไม่มีวันใส่ของแบบนี้มาให้คุณดูเด็ดขาด น่าเกลียดจะตาย”
“คุณเห็นสายตาพวกพนักงานขายที่ผลัดกันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณลองหรือเปล่า” โนแอลเปลี่ยนเรื่อง
“ค่ะ เขาคงสมเพชที่ฉันไม่เจียมตัว หุ่นยังกับช้าง ยังริจะมาลองเสื้อผ้าตัวจิ๋วๆ พวกเขาคงจับตามองกันเขม็ง กะว่าถ้าฉันทำตะเข็บเป็นรอย คงบังคับให้ซื้อไปเลย”
“คุณเห็นแต่สิ่งที่ตัวเองอยากเห็นต่างหากล่ะลิซ่า ผมว่าพวกเขามองคุณด้วยความอิจฉามากกว่านะ คงคิดว่า ‘บอยเฟรนด์’ ของคุณน่ารักชะมัด ที่มาช่วยเลือกเสื้อผ้าออกกำลังกายให้ด้วย”
“บอยเฟรนด์! เขาคิดว่าคนหน้าตาอย่างคุณจะมาเป็นบอยเฟรนด์ผู้หญิงอย่างฉันเนี่ยนะ!”
ชายหนุ่มยักคิ้วล้อเลียน “หรือคุณจะคิดเป็นอย่างอื่น”
“แฟนบ้าอะไร ถ้าบอกว่า ‘เพื่อนสาว’ สิค่อยน่าเชื่อหน่อย!” โมนาอุบอิบเป็นภาษาไทย
กระนั้นคนหูดีก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน “ว่าไงนะ เมื่อกี้คุณไม่ได้พูดภาษาอังกฤษนี่นา”
โมนายิ้มหวาน “คุณหูฝาดแน่ๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย” เจ้าตัวยกไม้แขวนในมือขึ้น “เดี๋ยวฉันไปลองพวกนี้ดูก่อน คุณคอยตรงนี้นะ ถ้าพนักงานเอากางเกงมาเพิ่มให้ก็ฝากบอกให้เขารอเดี๋ยว”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ เขามองผู้หญิงตัวกลมหมุนตัวเข้าไปในห้องผลัดเสื้อผ้า แล้วจึงเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามประตูห้องลอง อีกยี่สิบนาทีถัดมาโมนาก็ได้ชุดออกกำลังกายสี่ชุดสี่สี ซึ่งเขาให้เหตุผลว่า
“ขืนซื้อดำหมด คุณจะลืมว่าตัวไหนใส่บ่อยแค่ไหน พานใส่ซ้ำๆแล้วซักอยู่แค่สองตัว เอาสี่สีนี่แหละ จะได้ใส่สลับกัน เลือกเป็นสีประจำแต่ละวันเลยก็ได้”
หลังจากหญิงสาวชำระเงินเรียบร้อย โนแอลก็แย่งถุงกระดาษไปถือไว้เอง แล้วก็มาถึงของใช้จำเป็นที่สุด ซึ่งเขาจงใจเก็บไว้เป็นลำดับสุดท้าย ของสิ่งนั้น...ชุดชั้นใน!
เขาหิ้วสัมภาระพะรุงพะรังไว้มือหนึ่ง ลากโมนาไปยังแผนกชุดชั้นใน “คุณควรสวมบราสำหรับออกกำลังกายโดยเฉพาะ” เขาชี้โปสเตอร์ข้างเสาใหญ่แล้วอธิบาย “บราพวกนี้ออกแบบมาเพื่อประคองเนื้อและควบคุมให้อยู่ในที่ทางอันเหมาะสม เวลาคุณวิ่ง กระโดด ปั่นจักรยาน หรือทำกิจกรรมที่ต้องเคลื่อนไหวเยอะๆจะได้คล่องตัว”
โมนาอ้าปากค้าง แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาคว้าข้อมือพาเธอตรงไปหาพนักงานขายทันที “เอาสปอร์ตบราทุกแบบที่มีมาให้คุณผู้หญิงเลือกหน่อยซิ” เขาสั่งง่ายๆ ทั้งยังยืนกอดอกบอกด้วยท่าทางว่าจะปักหลักอยู่ตรงนั้น
“คุณออกไปคอยข้างนอกเถอะ ผู้หญิงคนอื่นที่มาซื้อของที่นี่จะอึดอัดนะ” โมนาขอร้องเสียงอ่อย
“ถ้าผมไม่อยู่ แล้วใครจะช่วยคุณดูว่าแบบไหนใช้ได้ไม่ได้”
“ฉันให้พนักงานแนะนำก็ได้”
โนแอลกลอกตาไปมา สุดท้ายจึงหันไปทางพนักงานขาย แจ้งความต้องการด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ชัดเจน และมั่นใจอย่างยิ่ง โดยพูดทีละคำช้าๆเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้าใจครบถ้วน
“เลือกแบบที่ไม่ต้องเน้นสวย แต่ขอผ้าหนาๆประคองเนื้อทั้งหมด แล้วก็เก็บทรงไว้ให้แนบตัวมากที่สุด เวลาออกกำลังกายจะได้ไม่กระแทก เดี๋ยวกล้ามเนื้อจะหย่อนยานหมด เอามาให้คุณผู้หญิงลอง แล้วคุณช่วยดูด้วยว่าแบบไหนเหมาะกับสรีระเธอ เธอจะต้องวิ่ง เต้นแอโรบิก แล้วก็อาจเล่นโยคะด้วย เลือกแบบที่ดีที่สุด เอาทุกสีเลยนะ”
พนักงานสาวพยักหน้าหงึกๆ สอบถามสองสามประโยค ทั้งยังยิ้มพลางแอบมองเธอด้วยความอิจฉา
โมนาหน้าร้อนฉ่า อายจนแทบจะให้พื้นตรงหน้าแหวกออก จะได้กระโดดหนีสถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนนี้ เดาได้ว่าเด็กสาวที่กุลีกุจอไปหาเสื้อชั้นในคงคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนรักของเธอแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่สั่งอะไรที่ชวนให้คิดลึกซึ้งขนาดนั้นหรอก!
หญิงสาวรุนหลังเขาออกจากแผนก “คุณคอยตรงนี้ เดี๋ยวฉันจะรีบซื้อแล้วรีบออกมา”
“ไม่ต้องรีบ ค่อยๆเลือก เชื่อผม นี่เป็นส่วนสำคัญไม่แพ้รองเท้า ถ้าเลือกผิด ตอนผอมแล้วคุณอาจต้องมานั่งเสียใจทีหลังไม่รู้ด้วย เพราะหนังสติ๊กที่หย่อนยานไปแล้ว บริหารยังไงก็ไม่มีวันกลับมาเต่งตึงอย่างเดิมได้หรอก”
โมนาอ้าปากค้าง มองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง “คุณ...ทะลึ่ง!”
“เฮ้ย! ผมไม่ได้พูดคำไหนที่ไม่สุภาพสักคำเลยนะ” ชายหนุ่มตาแป๋วหน้าซื่อเสียจน...
“โอเค...ฉันผิดเอง” โมนายอมแพ้ ชี้ถุงกระดาษในมืออีกฝ่าย “อย่าเชิดของฉันหนีไปล่ะ ฉันรู้นะว่าคุณพักที่โรงแรมไหน ห้องอะไร แล้วฉันก็รู้ชื่อคุณด้วย” หญิงสาวแกล้งขู่
“ใครจะหนีให้โง่ ผมอุตส่าห์เหนื่อยมาช่วยให้คำแนะนำคุณซื้อของตั้งนาน รับรองว่าจะรอให้คุณเลี้ยงมื้อใหญ่จุใจก่อนถึงจะยอมกลับครับ” เขาทำท่าตะกละ ทั้งยังใจป้ำพอที่จะดึงโทรศัพท์มาส่งให้เธอ “เอ้า! ยึดไปเป็นตัวประกัน ราคาน่าจะแพงกว่าสมบัติที่คุณขนซื้อมา”
โมนาชะงัก แหงนขึ้นสบตาอีกฝ่ายนิ่งๆ ก็เห็นสายตาจริงใจของเขา
“ฉันเชื่อใจคุณ คุณพักห้องสวีตที่คีรีธารา ห้าดาวเชียวนะนั่น อีกอย่าง...” เธอชี้เชิ้ตสีขาวไม่มีกระเป๋า ด้านในคอเสื้อและปลายแขนเป็นสีแดงเลือดหมู บัดนี้แขนทั้งสองข้างพับเรียบร้อยไว้ใต้ข้อศอกเนี้ยบสุดๆ ตัวเสื้อเข้ารูปอวดหุ่นหล่อล่ำสอดชายลงในกางเกงสแล็คผ้าเนื้อดี โดยมีเข็มขัดหนังสีดำหัวเป็นตัวอักษรทำจากโลหะ “เชิ้ตดิออร์ เข็มขัดก็ยี่ห้อเดียวกัน เท่าที่ฉันรู้มา ฝรั่งส่วนใหญ่ไม่ใช้ของปลอมเพราะเคารพเรื่องลิขสิทธิ์ ฉะนั้นฉันสันนิษฐานว่าคุณใช้ของจริง คนใช้ของระดับนี้ไม่น่าจะเป็นขโมยค่ะ”
“ไม่คิดเหรอว่าของพวกนี้ผมได้มาอีกทีน่ะ” เขาอดยิ้มไม่ได้ที่เธอช่างสังเกต
โมนาส่ายหน้า ปัดมือที่ถือโทรศัพท์ยื่นมาตรงหน้าออกห่างตัว “เอาเป็นว่าฉันเลือกรับความเสี่ยงเองละกัน”
“คุณนิสัยเหมือนผู้ชาย” โนแอลชมจากใจ
“ฉันถือว่าเป็นคำชมนะ”
“แล้วผู้หญิงชอบคำชมแบบนี้ไหม”
“คนอื่นไม่รู้ แต่ฉันชอบ”
“ดีแล้ว เพราะผมไม่อยากให้คุณไม่ชอบ”
โมนาอมยิ้ม “รู้ไหม ถ้าคุณหล่อน้อยกว่านี้สักนิด และฉันสวยกว่านี้สักหน่อย ฉันคงคิดว่าคุณจีบฉันแน่ๆเลย”
ใบหน้าหล่อเหลาแต้มยิ้มกว้าง ก่อนเขาจะทำกิริยาที่กระทั่งตัวเองยังคาดไม่ถึง โนแอลใช้มือข้างว่างหยิกแก้มอิ่มตรงหน้าเบาๆด้วยความมันเขี้ยว “โอ้ลาล่า ดีจังที่คุณสวยแค่นี้ เพราะถ้าคุณสวยมากกว่านี้ ผมคงกลัวคุณ!”
หญิงสาวคว้ามือเขาออกจากใบหน้า บ่นกระปอดกระแปด “ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ถึงมาหยิกแก้มกันอย่างนี้น่ะ” ดวงตาคมตวัดค้อนแสนงอน “อีกอย่าง...คุณนี่หลงตัวเองชะมัด คิดว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องพิศวาสคุณหรือไง”
“คุณไปซื้อของก่อนดีกว่า เดี๋ยวเสร็จแล้ว ระหว่างที่เราไปกินข้าวกัน ผมมีเรื่องจะโม้ให้คุณฟังอีกเพียบเลย” นอกจาก ‘ไม่ถ่อมตัว’ เขายังข่มเธอกลับเสียอีก
โมนาบิดริมฝีปากด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ยอมหมุนตัวเดินกลับไปแต่โดยดี
โนแอลมองตามหญิงสาวจนเห็นเธอเข้าไปสมทบกับพนักงานขายแล้ว จึงเหลียวหาเก้าอี้นั่งพัก ไม่เพียงบรรยากาศโดยรอบของกรุงเทพฯจะเปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่มาเยือน ผู้คนที่ผ่านไปมาก็มีลักษณะแปลกตาเช่นกัน ร้านค้าหรูหราผุดขึ้นราวดอกเห็ด หนุ่มสาวแต่งตัวด้วยแฟชั่นหวือหวา ขณะเทคโนโลยีเข้ายึดครองพื้นที่ชีวิตคนเมือง จอโทรทัศน์แขวนจากเพดานฉายภาพสินค้าทันสมัย แทบไม่เหลือกลิ่นอายความเป็นไทยที่เขาชื่นชมให้เห็นเลย
ชายหนุ่มถอนหายใจ นึกเสียดายที่ความนุ่มนวล งดงาม อ่อนหวาน และสง่างาม บัดนี้ถูกความศิวิไลซ์กลืนกินจนแทบไม่เหลือกลิ่นอายเดิมๆอีกต่อไป
“คิดอะไรอยู่คะ” เสียงแจ๋วๆดังขึ้นจากเหนือศีรษะ เมื่อเงยขึ้นมองก็พบว่าผู้หญิงตัวกลมกำลังยิ้มจนแก้มกาง โมนาแหวกถุงกระดาษในมือยื่นมาหน้าเขา “จะตรวจก่อนไหมคะคุณครู”
โนแอลไม่รังเกียจถ้าต้องหยิบของในถุงขึ้นมาพิจารณา แต่เขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้อาย จึงแค่ล้วงมือลงไปจับความหนาและความยืดหยุ่นของเนื้อผ้า จากนั้นผลักมือเธอออกห่าง “คุณเลือกของเก่ง”
“แปลว่าคุณให้ผ่าน”
“ผมให้เอบวกเลยด้วย” โนแอลขัน รูปร่างหน้าตาของเขาไม่มีผลกับผู้หญิงคนนี้สักนิด เธอไม่หวั่นไหวเขินอายเวลาถูกมองหรือพูดหวานๆใส่ แถมยังทำราวกับเขาไม่ใช่ผู้ชายด้วย นี่เจ้าหล่อนคิดว่าเขาเป็นเพื่อนผู้หญิงหรือไร จึงยื่นถุงเสื้อผ้าส่วนตัวมาให้อนุมัติเช่นนี้!
“คุณพาผู้หญิงมาซื้อของแบบนี้บ่อยไหมคะ” หญิงสาวถามราวกับสนิทสนมกันมาแรมปี
“ถ้าบอกว่าคุณเป็นคนแรกจะเชื่อไหม”
“ฮ้า! จริงอะ” โมนาตาโต “หลอกให้ฉันปลื้มหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่หลอกหรอก พูดจริง ผมไม่ค่อยถนัดเลือกว่าผู้หญิงควรจะ ‘ใส่’ อะไร เพราะผมจะเน้นไปทาง...” เขาชะงักเล็กน้อย ระลึกได้ว่าต่อให้โมนาทำให้เขานึกถึงเพื่อนผู้ชายที่แซวเล่นกันในวงสนทนาเพียงใด แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้หญิง และนิสัยเขาก็ไม่นิยมนินทาผู้หญิงให้เพศเดียวกันฟังด้วย
โมนาผงกศีรษะทำหน้าเคร่งขรึม ทว่าเห็นชัดว่าพยายามกลั้นยิ้ม “ฉันพอจะเดาออกค่ะ คุณคงไม่ถนัดเรื่องผู้หญิง แต่จะเน้นไปทาง...ผู้ชาย” คำสุดท้ายเธอขยับริมฝีปากเป็นคำโดยไม่ให้เสียงลอดออกมา “มากกว่าใช่ไหมล่ะ”
โนแอลชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนส่ายหน้าเมื่อเดาบางสิ่งออก “นี่คุณคิดว่าผมเป็นเกย์เหรอ”
หญิงสาวหน้าเหลอหลา ท่าทางแตกตื่น “อ้าว...แล้วไม่ใช่เหรอ”
หนุ่มปารีเซียงเม้มปากกลั้นยิ้ม ขณะใช้สองมือจับปกเสื้อสูทของหญิงสาวทั้งสองข้าง ดึงเธอโน้มตัวลงมาจนศีรษะอยู่ระดับเดียวกัน แล้วกระซิบ “ของอย่างนี้น่ะบอกไม่ได้ ต้องพิสูจน์ คุณคิดว่าไงล่ะ”
โมนาปัดมือเขาออก ยืดตัวตรง ใบหน้าแปรเป็นสีแดงก่ำ บอกยากว่าอายหรือโกรธกันแน่ นิ้วอวบกลมชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ ละม้ายจงใจทำทั้งที่รู้แก่ใจว่าเสียมารยาท “คุณเป็นเสือไบเหรอเนี่ย!”
เจ้าหล่อนกล่าวหาว่าเขาชอบทั้งหญิงและชาย กรรม! โนแอล เดอแบร์มองต์ ผู้ชายที่เคยมีสาวๆทั่วยุโรปมาเข้าคิวให้หิ้วขึ้นเตียงไม่ขาดสาย กลับถูกผู้หญิงตัวกลมเข้าใจว่าชอบเสพสมทั้งหญิงและชายเนี่ยนะ รู้ไปถึงไหนคงขำกันไปถึงนั่น!
“ผมเคยไปชอบผู้ชายให้คุณเห็นตอนไหนเหรอ” เขาข้องใจ
“อ้าว...ก็เมื่อเช้าไง ฟรองซัวส์บอกว่าไว้ค่อยไป...” หญิงสาวตะกุกตะกัก
“บอกว่าอะไร พูดมาดีๆนะ” เขาชักขันท่าทางเขินๆที่ไม่เหมาะกับบุคลิกของเธอสักนิด
“ก็...เขาบอกว่าไว้ค่อยไป ‘เอา’ วันหลัง แถมตอนที่คุณบอกลากัน ก็ออกจะชัดแจ้งแดงแจ๋ซะขนาดนั้น ใครก็ดูออกว่าคุณกับฟรองซัวส์เป็นแฟนกัน”
โนแอลไม่แก้ความเข้าใจผิด แต่คว้าปกคอเสื้อหญิงสาวอีกครั้ง คราวนี้ดึงเธอโน้มมาใกล้กว่าเดิม ปัดแก้มเฉียดพวงแก้มอีกฝ่ายทั้งซ้ายขวาโดยระวังไม่ให้แตะต้องโดนแก้มเธอตรงๆ เลียนแบบท่าทางที่บอกลากับฟรองซัวส์
“คุณ!” โมนาผลักอกเขา ผงะออกห่าง ใบหน้าแดงก่ำ
“แค่นี้ก็แปลว่าผมเป็นแฟนคุณแล้วเหรอ” ชายหนุ่มถามหน้าซื่อตาใส ลุกขึ้นไปยืนค้ำศีรษะอีกฝ่ายไว้ จากนั้นเคาะปลายนิ้วชี้ที่หน้าผากนูนเกลี้ยงเบาๆ “ช่างจินตนาการมากเกินไปแล้วนะคุณน่ะ ส่วนที่เขาจะไปเอาน่ะ ไม่ใช่ขึ้นไปฟาดกันสุดเหวี่ยงอย่างที่คุณคิดสักหน่อย ผมมีของฝากมาให้เขา และเขาต้องขึ้นไปรับจากผมต่างหาก”
หญิงสาวค้อนเขาตาคว่ำ ขณะเม้มปากแน่น ดูท่าว่าคงไม่อยากยอมรับข้อกล่าวหานั้นเท่าไร แต่แล้วเพียงเสี้ยววินาทีเธอก็คลายริมฝีปากออก แบมือมาตรงหน้าอย่างยอมแพ้ “โอเค...ฉันเข้าใจผิดไปเอง”
โนแอลชี้มือที่แบอยู่ตรงหน้า “แล้วนี่อะไร”
“ค่าเสียหายสิยะ คุณเป็นผู้ชาย มาซี้ซั้วหอมแก้มฉันได้ยังไง”
ชายหนุ่มส่ายหน้า ตีมือเธอดังแปะเบาๆอย่างล้อเลียน “คนฝรั่งเศสเรียกว่าการทักทายต่างหาก อย่ามามั่ว!”
(จบตอน)
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
งานหนังสือวันแรกเริ่มขึ้นแล้วนะคะ
มีเพื่อนๆชาวเว็บเลิฟแวะไปทักทายสิริณที่บูธนายอินทร์ โซน C ชั้นสอง Q12 กันอย่างน่าชื่นใจ
กราบงามๆ ขอบคุณทุกคนที่ไปพูดคุยสนุกสนานด้วยกัน
ท่า่นไหนยังไม่ได้ไปงานหนังสือ แวะไปได้นะคะ
สิริณเข้าไปทุกวันเลย ^^
วันธรรมดา เ้ข้าบูธบ่ายสาม วันหยุดเข้าตอนเที่ยงค่ะ
ช่วงนี้อาจจะมาอัพค่อนเช้า เพราะกลับจากงานหนังสือนี่แทบหมดพลังงานจริงๆ
แต่กลัวเพื่อนรออ่าน หัวใจร้อยดาว เลยมาอัพให้อ่านกันก่อน
สิริณน่ารักเนอะ เพราะฉะนั้น...ขอกำลังใจเป็น ไล้ค์ เบาๆคนละทีด้วยน้า
(อ้อนจริงๆค่ะคราวนี้ เหนื่อยเหลือเกิน แต่ยังฝืนมาอัพนิยายก่อน ^_^)
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2556, 03:00:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2556, 03:01:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 1729
| << ตอนที่ ๓ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๔ (ครึ่งแรก) >> |
konhin 17 ต.ค. 2556, 03:17:30 น.
หุๆๆ ดีนะเนี่ยที่ไม่ได้เข้าใจผิดนานๆ
หุๆๆ ดีนะเนี่ยที่ไม่ได้เข้าใจผิดนานๆ
sumitt 17 ต.ค. 2556, 07:13:34 น.
so cute * > *
so cute * > *
นักอ่านเหนียวหนึบ 17 ต.ค. 2556, 20:03:53 น.
สิรินไม่ตอบคอมเมนต์ เค้าไม่ว่า
แค่สิรินมาอัพ โนแอล ให้เค้าได้แก้มแดงบ่อยๆ ก็พอ
อร๊ายๆๆๆๆ อยากอ้วน!!!!!
สิรินไม่ตอบคอมเมนต์ เค้าไม่ว่า
แค่สิรินมาอัพ โนแอล ให้เค้าได้แก้มแดงบ่อยๆ ก็พอ
อร๊ายๆๆๆๆ อยากอ้วน!!!!!
ree 18 ต.ค. 2556, 05:13:51 น.
ยังไงก็ไม่เหมือนจะมาเป็นแฟนกันได้เลย พูดกันอย่างกับเพื่อนสนิท
ยังไงก็ไม่เหมือนจะมาเป็นแฟนกันได้เลย พูดกันอย่างกับเพื่อนสนิท
Zephyr 20 ต.ค. 2556, 17:11:49 น.
น่ารักฝุดดดดดดดดดดดดดดด
ขอแบบนี้บ้างสิ เทรนเนอร์ลดน้ำหนัก เค้าอยากได้มั่ง
นะ นะ นะ นะ
น่ารักฝุดดดดดดดดดดดดดดด
ขอแบบนี้บ้างสิ เทรนเนอร์ลดน้ำหนัก เค้าอยากได้มั่ง
นะ นะ นะ นะ
ketza 5 ธ.ค. 2556, 09:13:33 น.
ง่ะ .... นู๋นางช่างคิดไปได้ เสือไบ 555
แต่เกดซ่ารู้สึกว่ายิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นเสน่ห์ของนางเอกขึ้นเรื่อยๆ เธอก็น่ารักน๊า....
ง่ะ .... นู๋นางช่างคิดไปได้ เสือไบ 555
แต่เกดซ่ารู้สึกว่ายิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นเสน่ห์ของนางเอกขึ้นเรื่อยๆ เธอก็น่ารักน๊า....