♥ ♥ ♥ หัวใจร้อยดาว [ชุด ทางลัดสลัดโสด สนพ.อรุณ] ♥ ♥ ♥
อะไรนะ! ถ้าไม่แต่งงานภายในเก้าสิบวัน

เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!



ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด

แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย

แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า

เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...



นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป

เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า

ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ

แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ

กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง



โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน

เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง



ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ

โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ

อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ

และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ


♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต

หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น

ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง

หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด


เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์

จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ

เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย



ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย

ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ

(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )

ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ

www.facebook.com/SirinFC
Tags: โนแอล โมนา ขิมคราม รอยตะวัน สลัดโสด

ตอน: ตอนที่ ๗

พิชญานั่งก้มหน้างุดมือประสานกันที่หน้าตัก ขณะผู้ชายอีกคนหนึ่งเดินวนไปมาราวกับเสือติดจั่น ใบหน้าเคร่งขรึมเครียดขึ้งเห็นชัดว่าไม่พอใจ เขาโยนเอกสารทั้งปึกในมือลงบนโต๊ะแล้วตะคอก “เกิดบ้าอะไรขึ้นมาน่ะพีช บอกแล้วใช่ไหมว่าคุณโมประชุมเสร็จเมื่อไหร่ให้โทร.ไปบอก จะได้เอาเอกสารเข้าไปให้เซ็น แล้วดู! ทุกอย่างผิดแผนไปหมด สะเพร่า ห่วยแตกที่สุด”

“พีชขอโทษ พีชลืมไปจริงๆ มัวแต่ทำงาน พอเงยขึ้นมาอีกที คุณโมก็กลับไปแล้ว”

บุรุษร่างสูงหยุดเดิน เปลี่ยนมายืนจังก้าเท้าเอวด้วยความหงุดหงิด “ขอโทษๆๆ นี่พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง รู้หรือเปล่าว่า ‘เรา’ จะพังกันหมดก็เพราะความไม่รอบคอบเล็กๆน้อยๆนี่แหละ”

“ยกโทษให้พีชเถอะนะคะ พีชสัญญาค่ะว่าพรุ่งนี้พีชจะเอาเอกสารนี้ไปให้คุณโมเซ็นเป็นอย่างแรกเลย”

“ไม่ต้อง! ขืนให้ไปทำ ไม่รู้จะพลาดตรงไหนให้ต้องมาวิ่งตามแก้อีกหรือเปล่า เอาเป็นว่าโทร.มาเรียกตอนที่คุณโมเข้าออฟฟิศก็พอแล้ว เข้าใจไหม” เจ้าของเรือนร่างสูงก้มลงไปกอบกองเอกสารเข้าด้วยกันแล้วถือติดมือไว้

“จะกลับแล้วเหรอคะ” พิชญาถามตามหน้าที่ “อยู่ทานข้าวก่อนไหมคะ”

สีหน้าอีกฝ่ายแปรไปเล็กน้อย สุดท้ายจึงพยักหน้า “เอาอะไรง่ายๆละกัน มีงานต้องกลับไปทำงานต่อ”

“ค่ะ” เจ้าบ้านจึงลุกเข้าไปในครัวเตรียมอาหารด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึก

ผู้ชายเจ้าอารมณ์ยิ้มพอใจ มือคลายเน็คไทออก ก่อนค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต รอยยิ้มหื่นกระหายวาบขึ้นบนใบหน้าขณะเขาลุกขึ้นยืนก้าวเข้าไปในห้องครัว สวมกอดพิชญาไว้จากด้านหลัง พึมพำด้วยน้ำเสียงเร่าร้อน

“ชักหิวอย่างอื่นที่ไม่ใช่ข้าวแล้ว ขอกินพีชก่อนก็แล้วกัน”

พิชญาชะงัก และคนทางด้านหลังก็ไม่สนใจว่ามือเธอสั่นระริกขณะวางมีดที่กำลังหั่นผักลงช้าๆ คนเอาแต่ใจผลักหญิงสาวให้ก้มลงใช้มือยันเคาน์เตอร์ทำครัวไว้ ขณะมือเหนียวหนึบราวหนวดปลาหมึกตะโบมกอดจูบหญิงสาวอย่างเมามัน พลางปลดเปลื้องเสื้อผ้าอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วให้ทันกับใจ ไม่นานเสียงห้าวหอบสลับกับเสียงหวานก็ครางกระเส่าดังปนกันจนแยกไม่ออก เปลี่ยนห้องครัวให้ร้อนฉ่าด้วยองศาเกมพิสวาสของคนทั้งคู่ในพริบตา

เมื่อเพลิงสวาทโหมฮือมาถึงสุดทาง พิชญากรีดร้อง ขณะควานมือเปะปะไปบนเคาน์เตอร์ ครั้นเจอมีดที่วางไว้เมื่อครู่ เธอจึงกำด้ามมันไว้แน่น พร้อมกับห้ามใจตนเองสุดแรงมิให้หันไปจ้วงแทงอีกฝ่ายด้วยความเกลียดชัง!



หากถามว่าเกิดอะไรขึ้นในสามชั่วโมงถัดจากนั้น โมนาคงอยากตอบว่าจำไม่ได้! หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเธอไม่อยากจำมันมากกว่า หลังพาโนแอลหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาที่ฟิตเนสเพื่อให้พนักงานของลียองที่ยังคงออกกำลังกายอยู่สามารถเป็นพยานยืนยันสถานที่ให้เขาได้แล้ว โมนาก็ต้องปวดหัวหนัก เพราะเมื่อออกกำลังกายและอาบน้ำผลัดกลับมาสวมชุดทำงานดังเดิมเรียบร้อย เจ้านายทั้งที่บริษัทและทำท่าจะก้าวก่ายเข้ามาในชีวิตส่วนตัวก็ทำหน้าตาย หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า ‘ของเขา’ เดินตามเธอออกจากฟิตเนสดื้อๆ

‘คุณจะตามฉันมาทำไมเนี่ย’

‘ลิซ่าก็รู้ว่าผมกลับไปที่ห้องไม่ได้ เพราะแสงดาวอยู่ที่นั่น เพราะฉะนั้นผมก็ต้องตามคุณไปสิ’

‘ฉันจะกลับบ้าน ไม่ต้องตามมาแล้ว’ โมนาหน้าบึ้ง ชี้ไปที่ลิฟต์ ‘ฉันแนะนำให้คุณไปเปิดห้องพักอีกห้อง ดีกว่ามาเดินตามฉันอย่างนี้นะ’

‘คอนโดคุณมีห้องว่างอีกห้องนึง ผมจำได้’ ฝรั่งรูปหล่อบอกหน้าเป็น ‘เพื่อนร่วมห้องของคุณย้ายออกไปอยู่กับแฟนแล้ว ตอนนี้ห้องนั้นว่างอยู่’ คำบอกเล่าถัดมาย้ำชัดว่าไม่ใช่แค่ฟังเธอเล่าผ่านหู แต่เขาจำรายละเอียดได้ด้วย

โมนายังไม่ทันหาข้ออ้างบอกปัด ผู้ชายเอาแต่ใจก็ยิ้มอ้อนวอน ดวงตาสีน้ำเงินแกมฟ้าเป็นประกายวิบวับออดอ้อนเต็มที่ ‘ผมขอไปอาศัยซุกหัวนอนที่คอนโดของคุณสักคืนเถอะนะลิซ่า’

โมนาสาบานว่าเธอไม่ใจอ่อนกับดวงตาเปี่ยมความหวังนั้น แต่เธอจนปัญญาจะไล่อีกฝ่ายต่างหาก เพราะโนแอลตามเธอมาขึ้นรถไฟฟ้า ขึ้นลิฟต์มาถึงห้อง แถมยังยัดเยียดตัวเองเข้ามาในห้อง ไล่ยังไง ผลักยังไง ก็ไม่ยอมขยับสักนิด สุดท้ายเธอจึงทำได้เพียง...

‘ฉันยอมให้คุณใช้ห้องที่ว่างอยู่นี่แค่คืนเดียวเท่านั้นนะโนแอล พรุ่งนี้คุณต้องเก็บกระเป๋าออกจากห้องก่อนที่ฉันจะตื่น เพราะฉันไม่อยากตื่นมาเจอคนแปลกหน้าในบ้าน’ เจ้าของห้องยื่นคำขาดและยิ้มด้วยความพอใจ เมื่อผู้อาศัยพยักหน้าคล้ายยอมเข้าใจและรับรู้สถานะของตัวเองเป็นอย่างดี

แต่แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น แทนที่จะได้อยู่ในคอนโดขนาดสองห้องนอนตามลำพังดังคาด โมนากลับพบว่า...

“ทำไมคุณยังไม่กลับไปโรงแรมอีก” เธอวีนเสียงเขียวขณะก้าวมายังโต๊ะขนาดสองที่นั่งซึ่งบัดนี้มีอาหารเช้าวางไว้สองจาน เคียงด้วยกาแฟสองแก้ว วันนี้โนแอลโกนหนวดเคราจนเกลี้ยงเกลาอวดแนวกรามเรียวที่เธออิจฉานัก ริมฝีปากบางสีสดตัดกับใบหน้าขาวๆทำให้ยิ่งดูอ่อนเยาว์เข้าไปใหญ่ จมูกโด่งตามประสาฝรั่งเน้นให้เครื่องหน้าของเขาชัดเจนทุกชิ้น ดวงตาสีน้ำเงินแกมฟ้าเป็นประกายสดชื่น ขณะผมสีน้ำตาลยาวระบ่าถูกหวีเสยเปิดใบหน้าทั้งหมด

หญิงสาวรีบเบือนหน้าไปทางอื่นทันที ต่อให้เห็นผู้ชายคนนี้บ่อยแค่ไหน แต่เธอก็ยังไม่ชินสักที มันยังมีความเก้อเขินบางๆปะปนอยู่เสมอ ยิ่งตอนนี้...เขาสวมผ้ากันเปื้อนสีครีมทับเสื้อยืดขาวกับกางเกงนอน ดูยังไงก็เหมือน....

โมนาสะบัดหน้าไล่ความฟุ้งซ่านออกทันที หยุดคิดเลื่อนเปื้อนได้แล้วนะโมนา! เอาคำว่าคู่รักที่เธอคิดเมื่อกี้เก็บใส่ตู้เซฟล็อกแล้วโยนกุญแจทิ้งไปเลย แค่คิด...ก็ผิดแล้วย่ะ! ผู้ชายหล่อเป็นของแสลงของผู้หญิงอ้วน จำไว้สิ!

“ก็ผมทำอาหารเช้าให้คุณทานอยู่นี่นา จะให้กลับไปโรงแรมได้ไง”

“อย่ามาเล่นลิ้นนะโนแอล ฉันไม่ขำ”

“สงสัยจะโมโหหิว มาๆ มาชิมอาหารเช้าฝีมือผมก่อน อิ่มแล้วเราค่อยคุยกัน”

โมนาหรี่ตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ไว้ใจ แวบหนึ่งที่เธอเหลือบไปยังห้องนอนอีกห้องซึ่งเปิดให้โนแอลอาศัยเมื่อคืนนี้ด้วยความกังวล พร้อมกับสังหรณ์ใจแปลกๆว่าสิ่งที่เขาอยากคุยต้องเป็นเรื่องที่ไม่พึงใจเธอแน่นอน

“ไม่มีอะไรต้องคุยกันทั้งนั้นแหละ กินอิ่มแล้วก็เก็บของออกจากห้องฉันได้เลย ฉันพูดจริงนะโนแอล คุณเป็นเจ้านายของฉัน แค่กินข้าวกลางวันกับกลับบ้านพร้อมกัน ตอนนี้คนที่บริษัทก็จินตนาการความสัมพันธ์ของเราไปไกลสุดกู่แล้ว ขืนคุณยังมาทำตัวติดกับฉันเป็นตังเมอย่างนี้อีก ฉันก็ขายไม่ออกกันพอดี”

“กร็อก-มงซีเออร์[1]” เขาแสดงความไม่ยี่หระด้วยการชี้ขนมปังที่โปะหน้าด้วยแฮมและชีสซึ่งถูกทอดจนเป็นสีเหลืองอร่ามวางอยู่ในจานอย่างเรียบร้อยแทน “ชิมอาหารเช้าตำรับฝรั่งเศสดูสิ นี่สูตรพิเศษนะ อร่อยอย่าบอกใครเลย”

“ไม่ต้องเอาของกินมาล่อเลย” โมนากอดอก เก๊กหน้าขรึม

“เพราะล่อสำเร็จใช่ไหม” ชายหนุ่มวางส้อมกับมีดลงข้างจาน แล้วหันไปรินน้ำส้มใส่แก้วมาวางไว้ให้บนโต๊ะ จากนั้นเดินมาดึงข้อมือเธอเข้ามากดไหล่เจ้าของบ้านให้นั่งลงประจำที่

“คอนโดคุณนี่ทำเลดีชะมัด ฝั่งตรงข้ามมีฟู้ดแลนด์ด้วย เมื่อเช้าผมเลยข้ามถนนไปซื้อของสดมาเพียบ เอ้า! กินก่อนน่า...เชื่อผม เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”

“ฉันรู้นะว่าคุณต้องมีเจตนาแอบแฝงแน่ๆ” โมนาดักคอ มองตามชายหนุ่มที่เดินอ้อมไปนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แค่เห็นเขาชะงักนิดเดียว เธอก็รู้แล้วว่าตัวเองเดาถูก “คุณโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ”

“ผมอยากขอแบ่งเช่าห้องนอนอีกห้องที่ว่างอยู่” เขาเริ่มต้นพูดช้าๆด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน ทว่า...

“ไม่ตกลง” เจ้าของห้องปฏิเสธทันควัน

“เหตุผลล่ะ ใจคอคุณจะไม่หยุดคิดสักหน่อยเลยเหรอ”

“ไม่ต้องคิด ฉันก็รู้ว่าต้องตอบยังไง ย้ำอีกครั้ง ไม่ตกลงค่ะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะแย้ง โมนาก็รีบยกมือขึ้นปราม “คุณเป็นผู้ชาย มาเช่าห้องอยู่รวมกับฉันไม่ได้หรอก”

“อย่างนี้มันก็เข้าข่ายการคุกคามทางเพศสิ คุณเลือกปฏิบัติอย่างลำเอียงกับผู้ชาย” โนแอลโจมตี

“บ้า! มีแต่ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายคุกคามย่ะ” โมนาอ้าปากค้างกับข้อหาที่เขาใช้

“ไม่บ้า คุณเอาเรื่องเพศมากีดกันไม่ให้ผมแชร์ห้องกับคุณ คุณคุกคามทางเพศผม”

“นี่มันเป็นบ้านของฉัน ฉันจะเลือกให้ใครมาเช่าก็ได้ ไม่เกี่ยวกับการคุกคามทางเพศ อย่ามามั่ว”

“ผมกะแล้วว่าคุณจะต้องตอบอย่างนี้” โนแอลถอนหายใจ ก่อนค่อยๆเลื่อนโทรศัพท์มือถือข้ามโต๊ะมาให้เธอ “บอกตรงๆว่าผมไม่อยากเป็นคนใจร้ายเลยนะ แต่คุณบังคับให้ผมต้องทำอย่างนี้”

เจ้าของห้องปรายตามองโทรศัพท์นิ่งๆโดยไม่ขยับเขยื้อน “อะไร”

“เรียกมันว่าใบผ่านทางละกัน” โนแอลยิ้มเจ้าเล่ห์จนคนมองเอะใจ เหลือบตาลงมองโทรศัพท์อีกครั้ง ก็เห็นหน้าจอดำมืดไม่น่าสนใจสักนิด

“เปิดดูสิ ดูจบแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานๆให้ผม พร้อมกับตอบตกลงด้วยล่ะ” ดูเขามั่นใจเหลือเกินว่า อะไรก็ตามที่อยู่ในโทรศัพท์ของเขาจะเปลี่ยนใจเธอได้

โมนาเบ้ปากไม่เชื่อน้ำยา พลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มมาตรงหน้า กดปุ่มและสไลด์เปิดหน้าจอ เธอเห็นวิดีโอเปิดค้างอยู่ จึงกดให้มันเล่นต่อ แต่แล้วภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็ทำให้หญิงสาวอ้าปากค้าง ตวัดตาขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยอาการอ้ำอึ้งพูดไม่ออก “นะ นะ นี่มัน...”

เขาพยักหน้าพลางแต้มยิ้มกว้างที่โมนาคิดว่ามันน่าเกลียดที่สุดในโลกไว้บนใบหน้า “มันคืออย่างที่คุณคิดเป๊ะเลย ผมบอกแล้วไงว่า...อ๊ะ! อย่าลบมันนะ”

ช้าไปแล้ว เพราะโมนากดปุ่มลบคลิปวิดีโอนั้นทิ้งก่อนเขาจะพูดจบเสียอีก

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาลบไฟล์ในโทรศัพท์ผมน่ะลิซ่า” เขาย้อนถาม แต่สีหน้ากลับไม่กังวลสักนิด

“แล้วคุณล่ะมีสิทธิ์อะไรเอาคลิปตอนที่ฉันถูกหมูย่างถล่มใส่มาแบล็กเมล์ฉันอย่างนี้” โมนาเพิ่งรู้ว่าเหตุการณ์วันที่เธอชนรถเข็นของโรงแรมจนโดนสารพัดเนื้อย่างล้มทับ ทั้งยังถูกราดด้วยน้ำเกรวี่สีน้ำตาลเข้มจนซอมซ่อมอมแมมนั้น เวลามองจากสายตาผู้เห็นเหตุการณ์ มันช่างน่าขัน น่าทุเรศ และน่าสมเพชไปในเวลาเดียวกันขนาดไหน!

“ผมยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะแบล็กเมล์คุณ คุณคิดไปเองทั้งนั้น”

เจ้าของห้องที่ไม่อยากได้ผู้เช่าคนใหม่ส่ายหน้า “เมื่อกี้คุณขู่ฉัน บังคับให้ฉันตอบรับข้อเสนอของคุณ ยังไม่เรียกว่าแบล็กเมล์อีกเหรอ”

“เรียกซะใจร้ายเลย ผมแค่...แบ่งปันสิ่งที่รู้มาให้คุณดูด้วยเท่านั้นเอง อย่างนี้สิถึงค่อยน่าฟังหน่อย อ้อ...ไฟล์ที่คุณลบไปเมื่อกี้น่ะ มันเป็นแค่สำเนา ผมมีตัวจริงอยู่ในโทรศัพท์อีกเครื่อง มีบันทึกเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์ด้วยนะ อยากได้บ้างไหม เดี๋ยวผมส่งเข้ามือถือให้คุณเก็บไว้เป็นที่ระลึกสักไฟล์นึง อืม...หรือถ้าคุณรอไหว ไว้รอดูพร้อมกับพนักงานในบริษัททางอีเมลก็ได้นะ แล้วค่อยเซฟเก็บไว้ตอนนั้นก็ยังทัน”

“คุณไปเอาไฟล์นี่มาจากไหน”

“คุณไม่ได้สังเกตละสิ ตอนต้นๆคลิปฟรองซัวส์กำลังถ่ายรูปดอกไม้หอมๆที่อยู่ข้างลิฟต์พอดี พอคุณชนรถเข็นเขาก็เลยแพนกล้องไปถ่ายเก็บไว้ด้วย ทีแรกตั้งใจไว้ให้คุณใช้เป็นหลักฐานเผื่อจะฟ้องเรียกค่าเสียหายจากโรงแรมน่ะ”

“แต่สุดท้ายก็กลับกลายมาเป็นเครื่องมือของคนเจ้าเล่ห์แทน” โมนาต่อประโยคให้ทันควัน

“แหม...ให้เกียรติผมขนาดนั้นเลยเหรอ ปลื้มจัง”

ถ้ามิได้กัดริมฝีปากไว้ก่อน โมนาคงกรีดร้องด้วยความขัดใจแน่นอน “คุณนี่มัน...” เธอหันรีหันขวาง คล้ายมองหาคำผรุสวาทที่เจ็บแสบที่สุดมาจัดการอีกฝ่าย แต่เพราะคำหยาบในพจนานุกรมชีวิตมีไม่มาก เธอจึงทำได้แค่

“ตามใจ! อยากโพนทะนาให้ใครดูก็เชิญ คิดเหรอว่าของแค่นี้จะทำให้ฉันกลัวจนต้องยอมให้คุณเช่าห้องน่ะ ไม่มีทาง ทำเรื่องน่าอายกว่านี้ฉันก็ผ่านมาแล้ว ก็แค่อีกเรื่องให้คนหัวเราะเยาะลับหลังเอง ฉันรับได้สบายมาก!”

“ผมไม่ดูถูกความสามารถในการรับมือวิกฤติของคุณขนาดนั้นหรอกน่าลิซ่า” เขายิ้มกวน พลางเลื่อนจานอาหารไปข้างหนึ่ง แล้วลุกขึ้นโน้มกายข้ามโต๊ะ วางข้อศอกไว้เป็นหลัก ใช้มือหนึ่งสไลด์หน้าจอโทรศัพท์เลือกไฟล์วิดีโออีกคลิปหนึ่งขึ้นมาแทน เมื่อกดปุ่มให้มันเล่นแล้วจึงเปลี่ยนมือมาเท้าค้าง ตั้งใจดูปฏิกิริยาของ ‘ผู้ชม’ อย่างใกล้ชิด

โมนาหลุบตาลงมองภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอเล็กๆด้วยความหวาดหวั่น ก่อนทิ้งตัวลงเอนพิงพนักอย่างหมดแรง “คุณนี่มัน...”

“เจ๋งใช่ปะ” จอมวางแผนภูมิใจ “ก็คุณบอกเองว่าให้ผมไปเอาไฟล์จากกล้องวงจรปิดของโรงแรมมา จะได้ไม่มีหลักฐานไว้ยืนยันเรื่องที่แสงดาวขึ้นไปห้องผม ผมเห็นว่าไหนๆก็รบกวนเพื่อนแล้ว เลยขอให้เขาหาข้อมูลวันที่คุณขึ้นไปใช้ห้องน้ำที่ห้องผมมาด้วย เทคโนโลยีสมัยนี้เยี่ยมมากเลยนะลิซ่า เขาไม่บันทึกเทปแล้ว แต่อัดไฟล์เก็บใส่ฮาร์ดดิสก์แทน เวลาจะหา แค่ใส่วันที่กับเวลาเข้าไป ไฟล์ก็เด้งดึ๋งมาให้ดูทันที แล้วดูสิวิดีโอชัดเจนแจ่มแจ๋วเลย เทพชะมัด

“นี่ถ้ามีคนได้เห็นนะ ใครๆก็คงจินตนาการกันสนุกไปเลย เพราะตอนเข้าห้องผมไป คุณหน้าบูดบึ้งเสื้อผ้าเลอะเทอะ แต่ตอนออกมา เสื้อผ้าสะอาดเอี่ยม ผมเผ้าก็ปล่อยสยาย หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ชวนให้คิดจังเลยเนอะว่าคุณหายไปทำอะไรในห้องผมเป็นนานสองนาน ผมออกไปประชุมข้างนอกแล้วกลับมาอีกที คุณก็ยังอยู่ในห้องผมอย่างเดิม เหมือนว่า...คุณจะทำกิจกรรมสักอย่างในนั้นที่ต้องการการพักผ่อนมากๆเลยเนอะ”

โมนาอยากหยิบจานอาหารเช้าคว่ำใส่ใบหน้าทะเล้นแป้นแล้นตรงหน้าเหลือเกิน แต่เท่าที่ทำได้กลับมีเพียงช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน

“อย่าใช้วิธีนี้กับฉัน ขอร้องละโนแอล คุณไม่เข้าใจหรอกว่าผู้หญิงไทยถือสาเรื่องแบบนี้ ฉันยินดีจะอับอายกว่านี้อีกสิบอีกร้อยเรื่องเลย แต่อย่าเอาชื่อเสียงและเกียรติของฉันมาล้อเล่นแบบนี้”

ดวงตาสีน้ำเงินแกมฟ้าของเขาจ้องมองสบสานกับเธอชั่วขณะ ก่อนเขาจะปรับสีหน้าให้เป็นทางการ แล้วเลื่อนกลับไปนั่งบนเก้าอี้ดังเดิม น้ำเสียงที่เอ่ยประโยคถัดมาเป็นทางการ ราบเรียบ ไร้วี่แววแหย่เย้าอีกสืบไป

“ผมไม่ได้ล้อเล่นลิซ่า แต่ผมต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ห้องพักอีกครึ่งนึงของคุณเป็นทางออกที่ดีสำหรับทุกฝ่าย ตอนนี้วสันต์กับณรงค์กำลังช่วยกันหาบ้านเช่าให้ผม เมื่อไหร่ที่ทุกอย่างลงตัว ผมต้องย้ายออกจากโรงแรมแล้ว

“ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจที่ต้องย้ายออกจากโรงแรมสุดหรูหรอกนะ ไม่เกี่ยวกับการที่คอนโดของคุณหรูหราสะดวกสบายด้วย ผมเพียงแต่คิดว่าบนดินแดนที่อยู่ไกลจากบ้านผมสิบสามชั่วโมงเนี่ย มันเหงานะที่ต้องเข้าไปในบ้านที่ว่างเปล่าทุกวัน อย่างน้อยถ้าผมมาแชร์ห้องกับคุณ คุณจะมีเพื่อน ผมก็มีเพื่อนเหมือนกัน แล้วคุณก็จะมีรายได้จากค่าเช่าของอีกทางนึงด้วย มันเป็นสถานการณ์ที่ทุกฝ่ายได้ผลประโยชน์ และนั่นเป็นเหตุผลที่ผมคิดว่าต้องหาทุกวิถีทางบังคับให้คุณโอเคกับข้อเสนอของผมให้ได้”

โมนาถอนหายใจ “ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจคุณหรอกนะโนแอล ฉันรู้ว่าที่ที่คุณจากมา เขาสอนเรื่องการเคารพสิทธิ์ของผู้อื่นมากๆ และคุณก็ไม่มีวันคิดล่วงเกินหรือทำอะไรโดยที่ฉันไม่เต็มใจเด็ดขาด เพราะคนที่บ้านเมืองคุณ แค่พยักหน้าสมยอมกันมันก็จบ ง่ายกว่ามาฝืนใจคนที่ไม่เต็มใจซะอีก

“แต่สิ่งที่ฉันยอมปล่อยให้มันผ่านไปไม่ได้ก็คือชื่อเสียงของฉัน คนที่นี่ไม่เหมือนที่ฝรั่งเศส เขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนกันได้ เขาไม่เชื่อว่าจะมีผู้ชายผู้หญิงคนไหนที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันโดยไม่มีความสัมพันธ์กัน คุณเข้าใจไหม”

“แล้วถ้าผมยินดีที่จะปิดบังเรื่องมาแบ่งเช่าห้องของคุณอยู่ไว้เป็นความลับล่ะ มันจะช่วยให้สถานการณ์ของเราพอจะมีความเป็นไปได้มากขึ้นไหม” เขาพูดพลางหยิบส้อมและมีดขึ้นมาถือ “เราคุยกันไปกินกันไปดีกว่า เดี๋ยวอาหารเย็นหมด เชื่อไหม คุณจะไม่มีวันได้กินกร็อก-มงซีเออร์ที่อร่อยแบบนี้อีกแล้ว จานนี้เป็นจานเดียวในโลกเลยนะ”

โมนายกมือขึ้นลูบใบหน้าแรงๆ แล้วจึงหยิบอุปกรณ์การรับประทานอาหารขึ้นประจำที่บ้าง เธอตัดขนมปังสีเหลืองทองโปะหน้าด้วยแฮมและชีสเข้าปาก แล้วเคี้ยวเงียบๆท่าทางครุ่นคิดอย่างหนัก

“ลิซ่า...เราเป็นเพื่อนกันนะ คุณมีอะไรไม่สบายใจก็พูดออกมาสิ”

“คุณทำอาหารอร่อยจริงๆด้วย” โมนาใช้ปลายมีดชี้อาหารในจาน เปลี่ยนเรื่องแทนการตอบคำถาม

“คุณกำลังทำให้ผมรู้สึกผิด” เขาตัดพ้อ

“แปลว่าจิตสำนึกของคุณยังใช้การได้ เพราะฉันจงใจให้คุณรู้สึกแบบนั้น” โมนารับตรงๆ

“ถ้าผมไม่ใช่ผู้ชาย คุณจะยอมให้ผมเป็นเพื่อนร่วมห้องไหม”

เจ้าของห้องหัวเราะหึๆ “ไม่!”

“คุณนี่เรื่องมากกว่าที่คิดนะ”

“ฉันรู้ทันคุณต่างหาก คุณจะอ้างว่าตัวเองเป็นเกย์แล้วก็ยัดเยียดตัวเองมาเช่าห้องฉันน่ะสิ”

เขาส่ายศีรษะ เห็นชัดว่าแกล้งทำสีหน้าระอา “มิน่า...ดอกเตอร์หลายคนถึงขึ้นคาน เพราะพวกคุณฉลาดเกินไปนี่เอง ไม่มีผู้ชายคนไหนจะทนอยู่กับผู้หญิงที่ฉลาดกว่าเขาในทุกๆด้านได้หรอกนะ จำไว้!”

“เห็นไหม...แปลว่าถ้าคุณมาเช่าห้องอยู่กับฉัน ไม่นานคุณก็ต้องทนความฉลาดของฉันไม่ได้ เพราะฉะนั้น...อย่าเริ่มเลยดีกว่า เสียเวลา เสียความรู้สึกกันเปล่าๆ แถมยังต้องเหนื่อยย้ายบ้านหลายรอบด้วยนะ”

“ผมหมายถึงถ้าต้องเป็นแฟนกับคนเป็นดอกเตอร์ต่างหาก ชีวิตน่าอึดอัด ถ้าเป็นเพื่อนน่ะ การเป็นดอกเตอร์คือคุณสมบัติที่ดีมากเลยนะรู้ไหม เพราะคุณจะฉลาดมาก คอยเตือนสติไม่ให้ผมทำเรื่องโง่ๆยังไงล่ะ”

โมนาตัดขนมปังที่ปรุงตามตำราฝรั่งเศสใส่ปากรับประทานด้วยท่วงท่าสบายใจ เธอเคี้ยวช้าๆ แล้วจึงเงยขึ้นส่งยิ้มหวานหยดให้อีกฝ่าย “คุณพูดจาเอาประโยชน์ใส่ตัวเองเก่งเกินไปแล้วโนแอล ต่อให้คุณใช้ถ้อยคำหวานหูกว่านี้อีกร้อยเท่า คำตอบของฉันก็เหมือนเดิมค่ะ...ไม่!”



[1] Croque-monsieur หรือที่คนไทยเรียกว่า โคร้กเมอซิเยอร์


(จบตอน)



สิริณ
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ต.ค. 2556, 16:31:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ต.ค. 2556, 16:31:50 น.

จำนวนการเข้าชม : 1753





<< ตอนที่ ๖ (จบตอน)   ตอนที่ ๘ (ครึ่งแรก) >>
ree 28 ต.ค. 2556, 18:04:27 น.
บรรยายจนอยากหามาลองชิมมั่ง เราว่ายังไงยัยลิซ่าก็ต้องได้ roommate เป็นเจ้านายอยู่ดี ดูจากความดื้อดึงแล้ว


นักอ่านเหนียวหนึบ 28 ต.ค. 2556, 22:36:44 น.
เจ้โมใจแข็งจังอะ เป็นเค้่านะ แค่เฮียแอลเดินตาม เค้าจะถาามเลย "ค้างมั้ยคะ" โฮะๆๆ สมัยนี้ยุคเทคโนโลยีล้ำสมัย ทำอะไรต้องเร็วปานจรวดคร้าาา
ว่าแต่ปมของพิชญา กะแสงดาวเนี่ย ปมเดียวกันป้ะ????


OhLaLa 29 ต.ค. 2556, 13:39:45 น.
ถ้าได้โนแอลมาเป็นเพื่อนร่วมห้องโมนาคงได้กินอาหารฝรั่งเศสทุกเช้า แต่คงอันตรายกับหัวใจมากที่สุด


Zephyr 29 ต.ค. 2556, 18:31:00 น.
โหๆๆๆๆ มาแบบนี้เลย มั่วนิ่มมาเป็นรูมเมท
ใจแข็งไว้ๆๆๆๆ


ketza 5 ธ.ค. 2556, 09:46:07 น.
โนแอลเจ้าเล่ห์ที่ซู๊ด แต่ก็น่าร๊ากกกที่ซู๊ดเหมือนกัน >////<


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account