อะไรนะ! ถ้าไม่แต่งงานภายในเก้าสิบวัน

เธอต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิตเหรอ บ้าไปแล้ว!



ดอกเตอร์ โมนา วิมาลิน อยากอุทานเป็นภาษาต่างดาวชะมัด

แม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่ไม่เชื่อเรื่องงมงาย

แต่รุ่นพี่ที่เจออาถรรพ์ก็ขึ้นคานกันไปแล้วถ้วนหน้า

เธอจะเสี่ยงเป็นคนต่อไปจริงเหรอ...



นับว่าพระเจ้ายังไม่ใจร้ายจนเกินไป

เพราะท่านส่ง ชัชวิน มาจีบเธออย่างออกนอกหน้า

ตามมาด้วย เมอร์ซิเออร์ โนแอล เดอแบร์มองต์ สุดหล่อ

แถมยังมี เอกชัย เทรนเนอร์หล่อล่ำ

กับ กฤต นักดนตรี อารมณ์ศิลป์มาให้เลือกพร้อมเพรียง



โมนาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

เพราะระหว่างหาทางลงจากคาน

เธอกลับต้องเผชิญปัญหาเรื่องการงานหนักหน่วง



ในท่ามกลางมรสุมที่พัดจนเธอซวนเซ

โมนาจึงได้เห็นความรักของใครบางคน...ชัดเจนขึ้นในหัวใจ

อยากรู้ก็แต่ว่า...อีกฝ่ายจะรักเธอมากพอ

และชวนเธอลงจากคานทันเวลาไหมหนอ


♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต

หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น

ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

เตรียมยิ้มและหัวเราะไปกับ ดอกเตอร์สาวตัวกลม ที่จะทำให้คุณเข้าใจนิยามของความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง

หัวใจร้อยดาว - เจ้าสาวร้อยชั่ง ในชุดทางลัดสลัดโสด


เขียนโดย สิริณ - ดวงมาลย์

จ่อคิววางแผงต่อจาก ใต้ปีกรักสีเพลิง เลยค่ะ

เชิญติชมกันได้เต็มที่เช่นเคย



ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย

ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ

(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )

ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ

www.facebook.com/SirinFC

เพราะทิ้งแสงดาวไว้ในห้องโดยที่ยังเสียบคีย์การ์ดไว้เพื่อให้เครื่องปรับอากาศทำงานต่อ หญิงสาวจะได้หายใจสะดวก เมื่อเข้ามายังโรงแรมในเช้าวันถัดมา โนแอลจึงแวะเคาน์เตอร์ต้อนรับเพื่อขอคีย์การ์ดใบใหม่ โดยอ้างว่าลืมหยิบกุญแจติดมือมาด้วยตอนลงมาฟิตเนส แม้จะฟังดูไม่มีเหตุผลที่เขาพกพาสปอร์ตลงไปห้องออกกำลังกาย และสามารถนำมายืนยันตัวตนเพื่อรับกุญแจชุดใหม่ แต่ดันลืมกุญแจห้องซึ่งน่าจะสำคัญกว่า ทว่าพนักงานต้อนรับก็ไม่กล้าซักไซ้มากไปกว่านั้น เพราะเขาเป็นแขกพิเศษซึ่งพักห้องสวีตราคาแพงที่สุดของโรงแรม

ชายหนุ่มรั้งข้อศอกโมนาไว้พร้อมกับลากขึ้นลิฟต์ไปด้วยกัน โดยให้เหตุผลว่า “เกิดแสงดาวยังอยู่ที่ห้อง คุณจะได้ช่วยผมคิดว่าควรทำยังไงต่อดี”

เพียงเปิดประตูห้องสวีต โมนาก็ถอนหายใจเฮือก รู้ดีว่านี่ไม่ใช่ ‘งานเข้า’ แต่ต้องเรียกว่า ‘งานงอก’ ต่างหาก แสงดาวซึ่งแต่งเดรสชุดเมื่อวานนั่งอยู่บนโซฟา หันหลังให้ประตู มองออกไปยังวิวเมืองกรุงนอกหน้าต่างเบื้องหน้า

โมนาตัดสินใจย่อตัวลงกระโดดผลุงไปหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์เครื่องดื่มรูปตัวแอลทางซ้ายมือ พอดีกับที่แสงดาวเอี้ยวตัวมามองทางต้นเสียงราวกับนัดไว้ ฝ่ายนั้นจึงเห็นเจ้าของห้องยืนอยู่เพียงลำพัง

หญิงสาวลุกขึ้นเยื้องย่างมายืนตรงหน้า ดวงหน้าเล็กกระจิริดแต้มยิ้มอ่อนหวาน ตัดพ้อ “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือคะ ดาวตื่นขึ้นมาไม่เห็นคุณ ตกใจแทบแย่แน่ะ”

“ผมเห็นคุณทานข้าวอยู่ดีๆก็ฟุบลงไปแบบนั้น ผมก็ตกใจเหมือนกัน” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

“นั่นน่ะสิคะ แปลกใจจัง ปกติดาวไม่ใช่คนหลับง่ายนะ จู่ๆก็หมดสติไปอย่างนั้น ไม่รู้มีอะไรอยู่ในไวน์หรือเปล่า คุณคิดว่ายังไงคะ” แสงดาวทำเสียงสนเท่ห์ กล่าวหาคู่กรณีโดยที่เสียงไม่สั่น ไม่สะทกสะท้านสักนิด!

“นั่นสิครับ ผมเองก็แปลกใจเหมือนกัน เพราะ...” ชายหนุ่มเงียบไปชั่วขณะ “เมื่อวานคุณบอกว่าทำเสื้อเปื้อน จำเป็นต้องผลัดมาสวมเสื้อคลุม แต่ผมไม่ยักจะเห็นรอยเปื้อนที่ว่าเลยนะ”

“เสื้อเปียกได้ก็ต้องแห้งได้สิคะ”

“ผ้าตัดชุดของคุณคงจะดีมาก เพราะโดนน้ำขนาดนั้น แต่แห้งแล้วไม่เป็นรอยเลยสักนิด ปกติผ้าพวกนี้ โดนน้ำแล้วจะทั้งย่นทั้งยับ น่าเกลียดจะตาย ผมว่าคุณกลับไปดีกว่านะแสงดาว แล้วผมจะลืมว่าเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น” เจ้าของห้องตัดบท

“ตายแล้ว! นี่โลกมันเป็นอะไรกันไปหมดคะ ฉันถูกวางยาในห้องพักของคุณ แต่คุณกลับบอกว่าจะไม่เอาเรื่องฉันเนี่ยนะ ที่เมืองไทยนี่คงมีเรื่องใหม่ๆที่คุณต้องเรียนรู้อีกมากนะ และฉันนี่แหละที่จะเป็นคนสอนบทเรียนนี้ให้คุณเอง” แสงดาวหัวเราะตอนท้ายอย่างเยาะหยัน

“อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยแสงดาว เราต่างก็รู้แก่ใจดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น” โนแอลยังคงพยายามไกล่เกลี่ย

โมนาได้ยินเสียงฝีเท้าย่างเบาๆบนพื้นไม้ เดาได้ว่าแสงดาวคงจะเข้าไปในห้องนอนเล็กแล้ว เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินผ่านเคาน์เตอร์ไม้หน้าเธอไป เสียงกระพรวนกรุ๊งกริ๊งจากสร้อยข้อมือดังเบาๆบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังขยับมือทำบางอย่าง และโมนาก็ได้คำตอบ...

“จนกว่าจะเคลียร์เรื่องของเราจบเรียบร้อย ฉันขอยึดคีย์การ์ดห้องคุณไว้เป็นตัวประกันก็แล้วกันนะคะ”

สุดท้ายเสียงประตูไม้บานใหญ่ก็ปิดดังปัง โมนาลุกขึ้นมายืนแล้วมองข้ามเคาน์เตอร์ไป เห็นโนแอลหันมาสบตากับเธอด้วยแววตาเหนื่อยใจ

“เวรแล้วไง! ทีนี้เราจะทำยังไงล่ะโนแอล”

“เธอไม่ยอมวางมือง่ายๆหรอก ผมคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว” โนแอลมีสีหน้าเคร่งเครียด “คุณไปทำงานเถอะ ฝากบอกคุณสันต์ด้วยว่า ผมจะเข้าออฟฟิศสายๆ ตอนนี้คงต้องขอเช็กเอาต์ก่อน” เขาฝากเธอไปบอกผู้ช่วยส่วนตัว

“คุณเช็กเอาต์แล้วจะไปอยู่ที่ไหน” โมนาหนักใจแทน แม้ใจหนึ่งจะบอกตัวเองว่าอย่ายื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องเด็ดขาด เพราะมันจะกลายเป็นขว้างงูไม่พ้นคอแน่ๆ แต่อีกใจเธอก็สงสารคนต่างบ้านต่างเมืองที่ต้องมาเจอเรื่องวุ่นๆอย่างนี้บนแผ่นดินไทย แน่นอนว่าในฐานะที่เป็นคนไทยเป็นเจ้าบ้านคนหนึ่ง เธอย่อมต้องรู้สึกไม่ดีไปด้วย

“ที่ไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่” เขาเหลียวมองรอบห้อง ท่าทางเหนื่อยใจจนน่าสงสาร

โมนากัดริมฝีปากแน่น ห้ามตัวเองสุดฤทธิ์ไม่ให้เสนอความช่วยเหลือ แต่แล้ว...ก็ใจแข็งไม่ไหว หญิงสาวโพล่งออกไปโดยไม่ทันห้ามตัวเอง “ฉันจะให้คุณยืมห้องพักอีกคืนละกัน แต่พรุ่งนี้คุณต้องย้ายออกไปจริงๆนะ”

“อย่าเลยลิซ่า ผมไม่อยากฝืนใจคุณ” แน่ะ! เล่นตัวอีกนะ โมนาอยากหยิกแขนคนขี้เต๊ะเข้าให้สักหมับ!

“ฉันไม่ง้อนะ โอกาสนี้เปิดให้ครั้งเดียว ถ้าคุณว่าไม่ งั้นฉัน...”

“ตกลง!” โนแอลรับคำรวดเร็ว รู้ดีชะมัดว่าช้ากว่านี้ เธอคงเปลี่ยนใจแล้วแน่ๆ “ขอบคุณนะลิซ่า คุณใจดีมาก”

เห็นรอยยิ้มดีใจของเขาแล้ว โมนาก็ใจละลาย แต่ก็ยังฝืนตวัดเสียงอย่างเอาบุญคุณจนได้ “คืนเดียวเท่านั้น ไม่ต้องมาทำเป็นซาบซึ้งเลย”

“คืนเดียวก็คืนเดียวสิ คืนอื่นยังมาไม่ถึง ผมไม่กังวลถึงมันหรอก” เขาแบมือมาตรงหน้า “ขอกุญแจห้องคุณด้วย เดี๋ยวผมจะย้ายของไปไว้ที่ห้องคุณชั่วคราวก่อน ระหว่างนี้คุณจะเข้าออฟฟิศไปเลยก็ได้”

โมนาดึงกุญแจห้องพักและบัตรผ่านขึ้นคอนโดออกมาส่งให้ชายหนุ่มอย่างไม่เต็มใจ ถ้าทำได้ก็อยากถอนคำพูดซะจริง เมื่อวานขนาดเขาหิ้วกระเป๋าใบเล็กตามไปใบเดียว เธอยังไม่มีปัญญาไล่เขาออกมาเลย แล้วนี่เขาขนกระเป๋าเดินทางและสมบัติทั้งหมดไปที่ห้อง โมนาจะเอาความสามารถที่ไหนมาตะเพิดเขาออกไปล่ะเนี่ย

ชายหนุ่มรับกุญแจและคีย์การ์ดมาหย่อนใส่กระเป๋ากางเกง แล้วบอก “เดี๋ยวเช็กเอาต์แล้ว ผมฝากกระเป๋าไว้ที่รีเซปชั่นของโรงแรมก่อนดีกว่า เย็นนี้เลิกงานแล้วเราค่อยแวะมาเอากระเป๋าผม ขนของไปที่คอนโดคุณทีเดียว จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปมาหลายรอบ”

“อ้าว! งั้นก็เอากุญแจคืนมาก่อน”

หนุ่มปารีเซียงยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ได้หรอก ผมก็ต้องมีอะไรยึดไว้เป็นตัวประกันเหมือนกันสิ เดี๋ยวคุณเปลี่ยนใจ”



เมื่ออยู่ในลิฟต์ของสำนักงานด้วยกันตามลำพัง โมนาจึงบ่นกระปอดกระแปด “ชาติก่อนฉันไปติดค้างอะไรคุณไว้ก็ไม่รู้ ชาตินี้ถึงต้องมาเป็นนางต้นห้องคอยตามประกบไม่ให้คุณโดนสาวเข้าหาน่ะ”

“คิดซะว่าทำบุญกับคนต่างถิ่นละกัน คุณเคยบอกว่าผมเป็นการ์เดียนแองเจิ้ลของคุณ นี่ก็เป็นโอกาสอันดีแล้วไงที่คุณจะได้ตอบแทนผมน่ะ” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาจนศีรษะอยู่เสมอกันแล้วยิ้มด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวาว

โมนาทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอ “เลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ได้แล้วย่ะ นี่ไม่ใช่เวลาที่คุณจะมาฝึกให้ฉันวางเฉยกับมาดหนุ่มเจ้าเสน่ห์ของคุณนะ”

ดวงตาสีน้ำเงินแกมฟ้ากะพริบปริบก่อนเขาจะนึกออก “เฮ้ย! ผมไม่ได้ซ้อมหว่านเสน่ห์กับคุณนะ ผมก็แค่...” เขายิ้มปูเลี่ยนๆเมื่อตะกุกตะกักเค้นคำพูดถัดมา “อืม...เรียกว่าไงดี ผมประทับใจคุณน่ะ คุณไม่นิ่งดูดายตอนที่เห็นคนอื่นเดือดร้อน นั่น...น่ารักมากนะรู้ไหม”

สาวตัวกลมยกมือฟาดเพียะไปที่ท่อนแขนอีกฝ่ายตามประสาคนมือไว “ตลกละ แกล้งฉันตลอดเลยนะ เดี๋ยวเหอะ ขืนคุณล้อเล่นกับฉันแบบนี้อีกนะ คราวหน้าฉันจัดหนักกว่านี้แน่ๆ”

เสียงหัวเราะของโนแอลดังก้องอย่างอดไม่อยู่ ขณะเจ้าตัวเอื้อมมาหยิกแก้มหญิงสาวอย่างล้อเลียน “ชมก็ไม่ได้ ว่าก็ไม่ได้ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ เรื่องมากชะมัดเลย”

โมนาคว้ามือเขาออกจากแก้มพลางแยกเขี้ยวใส่ ทว่ายังไม่ทันตอบโต้ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก หญิงสาวชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหน้าลิฟต์มิได้ว่างเปล่า แต่มีพนักงานยืนออกันอยู่พอสมควร เธอลดมือลงอย่างเงอะงะ และเพียงเห็นจากหางตาว่าผู้คนมองมาอยากรู้อยากเห็นขนาดไหน เธอจึงยืดไหล่ตรง ส่งยิ้มให้ซีอีโอหนุ่มหล่ออย่างสบายอกสบายใจแทน “อุ๊ย! วันนี้ลิฟต์เร็วนะคะ แป๊บเดียวก็ถึงชั้น ๓๒ แล้ว”

หนุ่มปารีเซียงหัวไวจนน่ามอบโล่ให้จริงๆ เขาส่งยิ้มให้เธอพร้อมสายตากรุ้มกริ่ม ทั้งยังแตะข้อศอกให้เธอออกจากลิฟต์ “สงสัยที่ใครๆบอกว่า ยามเรามีความสุข เวลามักจะผ่านไปเร็วเสมอ จะเป็นจริงนะ”

โมนาหัวเราะคิกคัก แต่จู่ๆโนแอลก็รั้งข้อศอกดึงเธอไว้ ครั้นมองตามไปก็เห็นพ่อจอมวางแผนหันไปหาพนักงานทั้งกลุ่มที่คาดว่าคงจะลงไปซื้อของจุกจิกรับประทานเล่นระหว่างที่ยังไม่ถึงเวลาเข้างาน แล้วเขาก็พูดด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงหนุงหนิงน่าฟังทีละคำชัดเจน “ผมยอมให้พวกคุณเข้างานเลทได้สิบห้านาที ถ้าพวกคุณสัญญาว่าคุณไม่เคยเห็นเหตุการณ์ในลิฟต์เมื่อกี้นี้ ตกลงไหมครับ”

พนักงานสาวน้อยสาวใหญ่รีบพยักหน้ารับคำขันแข็ง โมนาสังเกตเห็นว่าประชาสัมพันธ์สาวปากสว่างอยู่ในจำนวนนั้นเช่นกัน เมื่อประตูลิฟต์ปิด หญิงสาวจึงบอกคนข้างๆด้วยความอ่อนใจ “ต่อให้คุณติดสินบนด้วยการให้หยุดงานฟรีก็ห้ามพวกเขาไม่ได้หรอก เห็นกันอยู่ว่าพวกเขามองเราอย่างกับเห็นเหยื่ออันโอชะอย่างนั้นแหละ”

โนแอลยักไหล่ “ก็แล้วใครว่าผมต้องการห้ามเขาล่ะ ผมพูดอย่างนั้นก็เพื่อกระตุ้นให้เขาไปบอกต่อกันให้ได้มากที่สุด และเร็วที่สุดต่างหาก”

ผู้อำนวยการฝ่ายบัญชีอ้าปากค้าง ก่อนจะหุบริมฝีปากเข้าด้วยกัน ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความฉงนแปรเป็นหรี่ลงเมื่อเดาบางสิ่งได้ “คุณนี่ร้ายชะมัด คิดจะใช้ฉันเป็นไม้กันหมาหรือไง”

“แสงดาวไม่ใช่หมา เพราะฉะนั้นคุณคงเป็นไม้กันหมาไม่ได้หรอก” เขาแก้ประโยคให้ ขณะแตะข้อศอกเธอเดินเข้าไปในส่วนสำนักงาน

“ใครว่าล่ะ ฉันว่ายายนั่นน่ะหมาล่าเนื้อชัดๆเลย เห็นสายตาหล่อนตอนมองคุณหรือเปล่า ถ้าทำได้ ยายนั่นคงกินคุณเข้าไปทั้งตัวแล้ว” โมนาหันไปลอยหน้าล้อเลียน พลันสายตาก็มองเลยไปเห็นชัชวินและแสงดาวยืนอยู่ด้วยกันห่างออกไปราวสามสิบเมตร

“มีแขกไม่ได้รับเชิญมาคอยอยู่ตรงหน้าห้องทำงานฉันน่ะ” โมนากระซิบบอก “เราโอ้เอ้เก็บของช้า เช็กเอาต์ช้าหรือไงเนี่ย ยายแสงดาวถึงกลับไปเปลี่ยนชุดแล้วก็วกมารอท่าดักคุณได้ไวชะมัดเลย”

โนแอลวางเฉยได้อย่างน่าอัศจรรย์ เขาไม่เหลียวไปทางที่มีคนคอยอยู่สักนิด แต่ก้มลงมาหาเธอ ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มหวานหยดย้อยให้อีกครั้ง แล้วมือเรียวสวยที่เธออิจฉานักหนาก็เลื่อนขึ้นมาใช้หลังมือไล้เบาๆบนพวงแก้มเธอ

“ตั้งใจทำงานนะครับ เชรี” โมนามั่นใจว่าเป้าหมายที่หนุ่มปารีเซียงกำลังแหย่ยั่วต้องได้ยินชัดเจนแน่นอน เพราะเขาจงใจเอ่ยเสียงดังเป็นพิเศษ ทว่าตอนท้ายนี่สิ...เขากลับทอดเสียงอ่อนหวานแปลกหูเหลือเกิน

โมนาเหลือบตาขึ้นมองด้วยความข้องใจ “คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ”

“เช-รี ไม่เคยได้ยินหรือ chéri เป็นภาษาฝรั่งเศสที่แปลว่า...ที่รักยังไงล่ะ”

ก่อนจะทันห้ามตัวเอง หญิงสาวก็ปัดมือเขาที่ยังแตะอยู่บนแก้มเธอออกเสียแล้ว “ถึงเนื้อถึงตัวกับฉันอีกแล้วนะโนแอล บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบ!”

“โอ๋ๆๆ ขอโทษนะครับเชรี ผมจะไม่ทำอีกแล้ว สัญญา”

“ถ้าคุณผิดคำพูดอีกนะ เราไม่ต้องมาคุยกันเลย” โมนาชี้นิ้วจิ้มอกเขาซ้ำๆ คาดโทษทั้งด้วยวาจาและท่าทาง

“คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ครับ” เขาตะเบ๊ะล้อเลียน แล้วเบือนหน้าไปทางห้องทำงานผู้อำนวยการฝ่ายการเงิน แสร้งทำท่าตกใจราวกับเพิ่งเห็นว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพังตอนนั้นเอง “อ้าว! คุณแสงดาว คุณชัชวิน บงชูว์ครับ” เขาจงใจทักทายด้วยภาษาฝรั่งเศส ราวกับจงใจยั่วผู้มาเยือนทั้งคู่

“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอนะโมนา” แสงดาวเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน

“แต่ฉันไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ” โมนาไขประตู แล้วผลักเข้าไปภายในโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น

“ผมก็มีเรื่องจะคุยกับคุณนะโม” ชัชวินไม่น้อยหน้า เดินตามเข้ามาในห้องและประกาศเจตนารมณ์เช่นกัน

“ฉันก็ไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณเหมือนกันค่ะคุณชัช”

“กลางวันนี้ทานข้าวด้วยกันนะเชรี” เป็นคิวที่โนแอลจะมีบทพูดบ้าง

“ขอฉันเช็กก่อนนะคะ ว่ามีงานหรือเปล่า ไว้ใกล้ๆเที่ยงแล้วจะโทร.ไปบอกที่ห้องค่ะ” โมนาแบ่งรับแบ่งสู้

“ตกลง แล้วผมจะรอโทรศัพท์จากคุณ” โนแอลแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปาก แล้วทำท่าเป่ารอยจูบลอยมาตามลม โดยไม่เอ่ยสิ่งใดอีก จากนั้นจึงหมุนตัวก้าวยาวๆไปตามโถงทางเดินเพื่อไปยังห้องทำงานซึ่งอยู่คนละฟากของสำนักงาน

“โม!”

“คุณโมนา!” ชัชวินและแสงดาวเรียกเธอพร้อมกัน

เจ้าของชื่อยกมือปราม “ฉันไม่ว่างคุย เชิญคุณสองคนออกไปจากห้องฉันได้แล้วค่ะ”

“ผมไม่ยอมวางมือจากเรื่องของเราง่ายๆหรอกนะโม” ชัชวินประกาศ

โมนาเหลือบตาขึ้นมองสบสานกับเขานิ่งๆชั่วขณะ

ชายหนุ่มส่งยิ้มบางๆมาให้ “แล้วผมจะมาใหม่เมื่อคุณพร้อมจะคุยกับผม” เอ่ยจบก็หมุนตัวเดินออกจากห้อง

โมนารู้สึกเศร้าลึกๆในใจเมื่อสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มประสานสายตากับแสงดาวแวบหนึ่ง ก่อนจะก้าวออกจากห้องไป สายตา...ที่ส่งผ่านความนัยบางอย่างต่อกัน!

แสงดาวขยับมายืนหน้าโต๊ะเธอบ้าง เจ้าของร่างสูงเพรียววางมือบนโต๊ะโน้มตัวเข้ามาหาเธอแสดงการคุกคามทั้งที่ยิ้มแย้ม “ฉันแค่จะมาบอกเธอว่า เมื่อคืนฉันเพิ่งไปค้างที่ห้องของโนแอลมา วิธีเดียวกับที่เธอทำนั่นแหละ”

แม้จะสะอึกกับคำพูดตอนท้าย แต่โมนาก็ฝืนตีหน้าซื่อ “คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”

“คิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่เธอไปค้างกับโนแอลเหรอ ฉันเห็นเจลอาบน้ำกลิ่นที่เธอใช้ แล้วก็ยางรัดผมที่เธอใช้ประจำในห้องเขา แต่ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังหรอกนะ เพราะฉันคงอธิบายยากว่าไปเห็นของพวกนั้นในห้องโนแอลได้ยังไง เธอโชคดีที่ฉันเป็นคนค้นพบความลับนี้ แล้วฉันก็ฉลาดพอที่จะไม่กระโตกกระตากด้วย”

“เจลอาบน้ำของฉัน? ตลกละ มันสลักชื่อฉันไว้ที่ขวดหรือไง ของพื้นๆอย่างนั้นใครมีเงินก็ซื้อใช้ได้นะ ไม่ใช่ว่าต้องไปซื้อจากดาวอังคารสักหน่อย ส่วนยางรัดผมนั่น ฉันเหมาโหลมาจากตลาดนัดในตึกนี่แหละ ถ้าของแค่นั้นเป็นหลักฐานว่าฉันไปค้างที่ห้องโนแอล คุณคง...มีผู้ต้องหาแบบนั้นอีกนับร้อยคนเลยมั้ง”

“เธอจะตะแบงยังไงก็ตาม เอาเป็นว่าฉันรู้ทันเธอก็พอแล้ว ที่เขานัดเธอทานมื้อกลางวันด้วยกัน บางที...เขาจะถือโอกาสบอกเลิกกับเธอก็ได้นะ” แสงดาวลอยหน้าบอกแล้วหมุนตัวเดินนวยนาดออกจากห้อง

คนมองหมั่นไส้คันมือยิกๆจนอยากผลักเจ้าหล่อนตกจากแคชชูส์สูงสี่นิ้ว โมนายู่หน้าด้วยความขบขันปนสะใจ โถ...ยายคนสวย จะบลั๊ฟกันก็ไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ เมื่อคืนเธอไปค้างห้องโนแอล แต่เจ้าตัวเขาอยู่ที่ห้องฉันย่ะ!



(จบครึ่งแรก)

สิริณ

จำนวนการเข้าชม : 1784

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery