Pai Journal (ปาย ในบันทึกถึงคุณ)
คุณที่รัก...
ผมอยากเล่าเรื่องราวหลังจากวันนั้นให้คุณได้ฟัง
มันเป็นการเดินทางระยะสั้นๆ ในช่วงเวลาชีวิตยาวนาน
ผมพบพานสิ่งต่างๆ ท่ามกลางความรู้สึกถึงคุณทุกขณะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า...
ผมอยากเล่าเรื่องราวหลังจากวันนั้นให้คุณได้ฟัง
มันเป็นการเดินทางระยะสั้นๆ ในช่วงเวลาชีวิตยาวนาน
ผมพบพานสิ่งต่างๆ ท่ามกลางความรู้สึกถึงคุณทุกขณะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: รอยยิ้มของคนแปลกหน้า
ในแรกเช้าซึ่งหอบไอหมอกเย็นเลียบเรี่ยผิวในลำน้ำตรงหน้า ผมจูงรถจักรยานผ่านบนสะพานไม้ข้ามลำน้ำที่ทำขึ้นระหว่างสะพานคอนกรีตกำลังสร้างใหม่
เมื่อคืนผมหลับเป็นตาย อาจจะเพราะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง และอาจจะเพราะความทรมานสะสมถึงขีด เช้านี้โชคดีที่ตื่นมาอย่างสบายตัว บนอานจักรยานที่เช่าไว้เมื่อคืน ผมใช้สองแรงขาปั่นย้อนรอยถนนที่นั่งรถประจำทางเข้ามาเมื่อวานอย่างช้าๆ ด้วยความย่ามใจในสภาพร่างกาย ไม่ช้าผมก็รู้ตัวว่าตัวเองคิดผิด
ขณะที่ล้อจักรยานไต่ทางชันขึ้นยอดเนินที่นอกเมือง ลมหอบอากาศหนาวเย็นมาถึงที่ทำให้มือสั่น มันเป็นช่วงหลังเช้าไม่นานนัก เวลานั้นบอกด้วยแสงสีส้มสดดวงโตอาบไล้ทิวไม้ผลัดใบจนสวย ผมหยุดพักปั่นและตั้งต้นดื่มด่ำเช้าแรกนั้นด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย แม้ในใจลึกลงไปจะเศร้าอยู่ก็ตาม
ผมหยุดชื่นชมและจะออกปั่นไปต่อ ก่อนนั้นผมโบกมือทักทายชายต่างชาติสองคนที่ปั่นแซงหน้าขึ้นไปและที่ปั่นสวนทางลงมา เพียงแค่โบกมือและยิ้ม มันคือความรู้สึกเป็นมิตรที่เติมเชื้อพลังงานจากความเหนื่อยให้ขยับสองล้อไร้เครื่องยนต์ให้ไปต่อได้อีก
มีทางแยกเล็กๆ เลยสะพานโบราณ สะพานมีมาตั้งแต่สมัยญี่ปุ่นยกทัพผ่านไปพม่า แต่ผมปั่นข้ามมาบนสะพานปูนที่สร้างขนานกัน ทิ้งรถลงทางลาดสั้นๆ แล้วดันตัวเองขึ้นเนินด้วยแรงเฉื่อย ผ่านป้ายชี้ทางไปบ่อน้ำร้อน ตลอดระยะทางเป็นสิบกิโลเมตรบนทางขึ้นและลงเนิน
เข็มวินาทีเดินย่ำรอยรอบที่หลายร้อย เหมือนชีวิตผมที่ย้ำคิดย้ำความทรงจำ
หลังจากค่อยๆ เลาะเล็มโลกใบใหม่มาเป็นชั่วโมง ผมกำลังเหนื่อยพอต่อความต้องการหยุดพักพอดี แต่ทีกับการแบกโลกใบเก่าซึ่งมีคุณอยู่บนนั้นด้วย ที่มันเหนื่อยจนควรหยุดพักได้แล้ว ผมกลับไม่รู้วิธีจะหยุด
เสียงนกร้องบนต้นไม้ที่บางเบาใบประดับต้น คงเป็นคำทักทายที่สถานที่แห่งนี้เอ่ยทัก ผมสวนทางกับฝรั่งมากรายที่เพิ่งออกจากธารน้ำร้อนปายที่อยู่ด้านใน มองไปไกลๆ เห็นไอหมอกลอยจับเกือบยอดไม้ ผมคิดว่านั่นคงเป็นที่ที่ความร้อนจากใต้ผิวโลกดันตัวเองสู่โลกภายนอก โอบคลุมกินอาณาบริเวณบางส่วนในสภาพม่านหมอกร้อน
ล็อคจักรยานเข้ากับราวเหล็กแบกสัมภาระขึ้นบ่า บ่ายหน้าไปร้านค่าสวัสดิการที่อยู่ใกล้ๆ ที่นั่นชายสามคนกับหนึ่งคนแปลกหน้าได้เจอและกล่าวคำทักทายต่อกัน คุณที่รัก.... ผมใช้เวลาส่วนเล็กๆ ของวันทำความรู้จักกับคนแปลกหน้าอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
ธารน้ำตื้นๆ ไหลเรี่ยผิวโลก จากตรงที่ความร้อนผุดขึ้นมาสัมผัสอากาศ น้ำร้อนค่อยๆ ไหลเรื่อยๆ เอื่อยๆ แล้วก็เฉื่อยๆ กลายสภาพเป็นน้ำอุ่นจากนั้นก็เย็นลงเรื่อยๆ เมื่อไกลจากจุดเริ่มต้นการเดินทาง ต่างอะไรกับหัวใจของผมที่เดินทางมาไกลจากเวลาเก่า ความคิดถึงอาจจะยังไม่เบาบาง แต่ความรุ่มร้อนในใจอาจจะคลายลงจนสงบจิตใจได้บ้าง... ได้บ้างแค่ในบางจังหวะแล้ว
ไม่ว่าพื้นหลังของการเดินทางของแต่ละคนจะเป็นเช่นไรก็ตาม คนแปลกหน้าตามรายทางก็หาได้ไล่เรียงไถ่ถาม โดยความเชื่อว่าเราต่างมีที่มาซึ่งต้องการปกปิดและซ่อนเร้นเอาไว้ทั้งนั้น เราจึงพบกันที่ปัจจุบันและปลายทางที่จะไป
เม็ดพรายน้ำร้อนถูกแรงดันจากในผืนดินให้ผุดขึ้นมากลางบ่อ ไอน้ำและไอควันกรุ่นกลิ่นกำมะถันอ่อนๆ ฟุ้งในอากาศ น้ำในลำธารถูกจับจองพื้นที่โดยนักเดินทางรักสุขภาพ ว่ากันว่าน้ำร้อนจากบ่อธรรมชาติช่วยรักษาโรคหลายชนิด รวมถึงโรคหัวใจ แต่ถึงจะไม่หายก็ยังให้กำลังใจดีขึ้น แต่อาการของผมเป็นโรคทางหัวใจ รักษาให้หายได้ยาก ถึงอย่างนั้นการได้ทดลองลองแช่น้ำร้อนดูก็วิเศษเหมือนกัน อย่างน้อยก็ทำให้ลืมว่าป่วยไปชั่วขณะ
ผมเดินสวนทางกับนักเดินทางกลุ่มอื่นๆ ที่หยิบยื่นไมตรีมาด้วยรอยยิ้ม ยิ้มเป็นอาวุธร้ายกาจในการทำลายกำแพงระหว่างผู้คน เรารู้สึกดีเวลาได้รับรอยยิ้มจากคนแปลกหน้า แต่ยิ้มก็ทำให้เราระมัดระวังตัวเองน้อยลง
คุณที่รักครับ รอยยิ้มและคำชักชวนของพี่ชายสามคนทำให้ผมสบายใจที่จะโยกย้ายตัวเองจากห้องพักมานอนกลางดินกินในศาลาใต้เงาไม้โกร๋นใบแถวนี้ ใจซึ่งกระหวัดคิดถึงรอยยิ้มของคุณที่ได้สะสมมากขึ้นตามเวลาความสุขของเรา นานเข้ามันค่อยๆ เลือนหายไปโดยไม่รู้ตัว น่ากลัวนะที่จะได้รับรอยยิ้มของคนแปลกหน้าจากคุณในวันหนึ่งข้างหน้านี้ รอยยิ้มที่คุณอาจจะมีให้เหมือนเคยแต่ข้างในนั้นไม่เหลือความคุ้นเคยเดิมๆ แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะขอไม่ได้รับรอยยิ้มเสียดีกว่า รวมถึงการที่เราจะไม่เจอกันอีกก็น่าจะดีกว่า ดีกว่าอะไรไม่รู้ล่ะนะ แต่เราก็มักจะพูดกันอย่างนี้ไม่ใช่หรือ
แต่คุณที่รัก... อย่างหนึ่งที่ผมอยากบอก รอยยิ้มของคุณในใจผมยังสวยอยู่เสมอ.
เมื่อคืนผมหลับเป็นตาย อาจจะเพราะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง และอาจจะเพราะความทรมานสะสมถึงขีด เช้านี้โชคดีที่ตื่นมาอย่างสบายตัว บนอานจักรยานที่เช่าไว้เมื่อคืน ผมใช้สองแรงขาปั่นย้อนรอยถนนที่นั่งรถประจำทางเข้ามาเมื่อวานอย่างช้าๆ ด้วยความย่ามใจในสภาพร่างกาย ไม่ช้าผมก็รู้ตัวว่าตัวเองคิดผิด
ขณะที่ล้อจักรยานไต่ทางชันขึ้นยอดเนินที่นอกเมือง ลมหอบอากาศหนาวเย็นมาถึงที่ทำให้มือสั่น มันเป็นช่วงหลังเช้าไม่นานนัก เวลานั้นบอกด้วยแสงสีส้มสดดวงโตอาบไล้ทิวไม้ผลัดใบจนสวย ผมหยุดพักปั่นและตั้งต้นดื่มด่ำเช้าแรกนั้นด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย แม้ในใจลึกลงไปจะเศร้าอยู่ก็ตาม
ผมหยุดชื่นชมและจะออกปั่นไปต่อ ก่อนนั้นผมโบกมือทักทายชายต่างชาติสองคนที่ปั่นแซงหน้าขึ้นไปและที่ปั่นสวนทางลงมา เพียงแค่โบกมือและยิ้ม มันคือความรู้สึกเป็นมิตรที่เติมเชื้อพลังงานจากความเหนื่อยให้ขยับสองล้อไร้เครื่องยนต์ให้ไปต่อได้อีก
มีทางแยกเล็กๆ เลยสะพานโบราณ สะพานมีมาตั้งแต่สมัยญี่ปุ่นยกทัพผ่านไปพม่า แต่ผมปั่นข้ามมาบนสะพานปูนที่สร้างขนานกัน ทิ้งรถลงทางลาดสั้นๆ แล้วดันตัวเองขึ้นเนินด้วยแรงเฉื่อย ผ่านป้ายชี้ทางไปบ่อน้ำร้อน ตลอดระยะทางเป็นสิบกิโลเมตรบนทางขึ้นและลงเนิน
เข็มวินาทีเดินย่ำรอยรอบที่หลายร้อย เหมือนชีวิตผมที่ย้ำคิดย้ำความทรงจำ
หลังจากค่อยๆ เลาะเล็มโลกใบใหม่มาเป็นชั่วโมง ผมกำลังเหนื่อยพอต่อความต้องการหยุดพักพอดี แต่ทีกับการแบกโลกใบเก่าซึ่งมีคุณอยู่บนนั้นด้วย ที่มันเหนื่อยจนควรหยุดพักได้แล้ว ผมกลับไม่รู้วิธีจะหยุด
เสียงนกร้องบนต้นไม้ที่บางเบาใบประดับต้น คงเป็นคำทักทายที่สถานที่แห่งนี้เอ่ยทัก ผมสวนทางกับฝรั่งมากรายที่เพิ่งออกจากธารน้ำร้อนปายที่อยู่ด้านใน มองไปไกลๆ เห็นไอหมอกลอยจับเกือบยอดไม้ ผมคิดว่านั่นคงเป็นที่ที่ความร้อนจากใต้ผิวโลกดันตัวเองสู่โลกภายนอก โอบคลุมกินอาณาบริเวณบางส่วนในสภาพม่านหมอกร้อน
ล็อคจักรยานเข้ากับราวเหล็กแบกสัมภาระขึ้นบ่า บ่ายหน้าไปร้านค่าสวัสดิการที่อยู่ใกล้ๆ ที่นั่นชายสามคนกับหนึ่งคนแปลกหน้าได้เจอและกล่าวคำทักทายต่อกัน คุณที่รัก.... ผมใช้เวลาส่วนเล็กๆ ของวันทำความรู้จักกับคนแปลกหน้าอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
ธารน้ำตื้นๆ ไหลเรี่ยผิวโลก จากตรงที่ความร้อนผุดขึ้นมาสัมผัสอากาศ น้ำร้อนค่อยๆ ไหลเรื่อยๆ เอื่อยๆ แล้วก็เฉื่อยๆ กลายสภาพเป็นน้ำอุ่นจากนั้นก็เย็นลงเรื่อยๆ เมื่อไกลจากจุดเริ่มต้นการเดินทาง ต่างอะไรกับหัวใจของผมที่เดินทางมาไกลจากเวลาเก่า ความคิดถึงอาจจะยังไม่เบาบาง แต่ความรุ่มร้อนในใจอาจจะคลายลงจนสงบจิตใจได้บ้าง... ได้บ้างแค่ในบางจังหวะแล้ว
ไม่ว่าพื้นหลังของการเดินทางของแต่ละคนจะเป็นเช่นไรก็ตาม คนแปลกหน้าตามรายทางก็หาได้ไล่เรียงไถ่ถาม โดยความเชื่อว่าเราต่างมีที่มาซึ่งต้องการปกปิดและซ่อนเร้นเอาไว้ทั้งนั้น เราจึงพบกันที่ปัจจุบันและปลายทางที่จะไป
เม็ดพรายน้ำร้อนถูกแรงดันจากในผืนดินให้ผุดขึ้นมากลางบ่อ ไอน้ำและไอควันกรุ่นกลิ่นกำมะถันอ่อนๆ ฟุ้งในอากาศ น้ำในลำธารถูกจับจองพื้นที่โดยนักเดินทางรักสุขภาพ ว่ากันว่าน้ำร้อนจากบ่อธรรมชาติช่วยรักษาโรคหลายชนิด รวมถึงโรคหัวใจ แต่ถึงจะไม่หายก็ยังให้กำลังใจดีขึ้น แต่อาการของผมเป็นโรคทางหัวใจ รักษาให้หายได้ยาก ถึงอย่างนั้นการได้ทดลองลองแช่น้ำร้อนดูก็วิเศษเหมือนกัน อย่างน้อยก็ทำให้ลืมว่าป่วยไปชั่วขณะ
ผมเดินสวนทางกับนักเดินทางกลุ่มอื่นๆ ที่หยิบยื่นไมตรีมาด้วยรอยยิ้ม ยิ้มเป็นอาวุธร้ายกาจในการทำลายกำแพงระหว่างผู้คน เรารู้สึกดีเวลาได้รับรอยยิ้มจากคนแปลกหน้า แต่ยิ้มก็ทำให้เราระมัดระวังตัวเองน้อยลง
คุณที่รักครับ รอยยิ้มและคำชักชวนของพี่ชายสามคนทำให้ผมสบายใจที่จะโยกย้ายตัวเองจากห้องพักมานอนกลางดินกินในศาลาใต้เงาไม้โกร๋นใบแถวนี้ ใจซึ่งกระหวัดคิดถึงรอยยิ้มของคุณที่ได้สะสมมากขึ้นตามเวลาความสุขของเรา นานเข้ามันค่อยๆ เลือนหายไปโดยไม่รู้ตัว น่ากลัวนะที่จะได้รับรอยยิ้มของคนแปลกหน้าจากคุณในวันหนึ่งข้างหน้านี้ รอยยิ้มที่คุณอาจจะมีให้เหมือนเคยแต่ข้างในนั้นไม่เหลือความคุ้นเคยเดิมๆ แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะขอไม่ได้รับรอยยิ้มเสียดีกว่า รวมถึงการที่เราจะไม่เจอกันอีกก็น่าจะดีกว่า ดีกว่าอะไรไม่รู้ล่ะนะ แต่เราก็มักจะพูดกันอย่างนี้ไม่ใช่หรือ
แต่คุณที่รัก... อย่างหนึ่งที่ผมอยากบอก รอยยิ้มของคุณในใจผมยังสวยอยู่เสมอ.
นรมันร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 พ.ย. 2556, 12:03:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 พ.ย. 2556, 12:03:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 834
| << ใบไม้แห้งที่ติดบนผม | เส้นพู่กัน >> |