รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 4: เหตุผลของการกลับไป
ผมค่อยๆ วางร่างไร้สติของคุณยายของเจ้านาธานไว้บนเตียงคิงไซส์สีขาวบริสุทธิ์ จากนั้นก็คลี่ผ้าห่มบางๆ ที่อยู่ปลายเตียงมาคลุมจากปลายเท้าจนถึงอก ถ้าคำนวณไม่พลาด อีกราวครึ่งชั่วโมงเธอน่าจะได้สติขึ้นมา
ผมมีเวลาเตรียมห้อง จัดของ และติดต่อกลับไปยงนาธานเพื่อแจ้งความคืบหน้าในการทำงาน แต่แทนที่จะทำทุกอย่างที่ควรจะทำ ผมกลับได้แต่ยืนนิ่งๆ อยู่ข้างเตียง และมองร่างบางนั้นอยางเผลอไผล
อิงลดาเคยอวบกว่านี้ ผมจำรูปร่าง และรอยยิ้มสดใสจากรูปเก่าๆ ที่ค้นข้อมูลมาดูก่อนมาที่นี่ได้ขึ้นใจ ครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มนั้นทำให้ผมตะลึง พูดไม่ออกไปชั่วครู่ และทำใจว่ามันคงเปลี่ยนชีวิตที่นิ่งๆ อันแสนน่าเบื่อของผมไปตลอดกาล
น้ำหนักของเธอคงจะลดไปหลายกิโล ถึงแม้ตอนนี้ คิ้วเรียวของร่างบางไม่ขมวดมุ่น ดวงตาปิดสนิทไม่มีร่องรอยของความหม่นเศร้า แต่ก็ยังมีอะไรบางอย่างที่บอกว่า คนที่กำลังหลับไหลอยู่นี้ ไม่มีความสุขนัก
อิงลดาเหมือนเจ้าหญิงนิทรา ดูไม่มีพิษสงร้ายกาจต่างจากตอนตื่นมากมาย ผมก้มลงเอาปลายนิ้วเกลี่ยผมยาวของเธอที่ปรกลงมาปิดหน้าตาลากมันไว้ข้างใบหู ปลายนิ้วสัมผัสกับผิวนุ่ม นุ่มมากๆ
ผมสูดหายใจเข้าลึก ก่อนดึงปลายนิ้วออกอย่างเสียดาย ...
เป็นเวลาปีกว่ามาแล้วที่ผมกับนาธานทำโปรเจกต์การย้อนเวลาด้วยกัน นาธานเป็นเก่งด้านฟิสิกข์ ส่วนผม เป็นสนใจด้านคณิตศาสตร์พันธุกรรม การย้ายมวลสารของมนุษย์ต้องอาศัยความรู้ทั้งสองด้านนี้เเข้าด้วยกัน ในโลกที่ผมอาศัยอยู่ การย้อนเวลาเป็นเรื่องทางวิทยาศาสตร์ที่ทำได้มาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เวลาที่ย้อนกลับไปได้ไกลที่สุดคือสองสามวันเท่านั้น และมีขั้นตอนที่ยุ่งยาก และยังอยู่ในการควบคุมภายใต้กฎหมาย เพื่อลดความเสี่ยงของการเกิดการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ หรือผลกระทบอื่นใดที่เรายังคาดไม่ถึง
ผมกับนาธานทำได้นานกว่านั้น นานกว่ามาก และเรายังไม่ได้บอกแก่ชาวโลกว่าเราทำได้ เรากลัวผลกระทบนี้เช่นกัน
สัญญาใจระหว่างผมกับเพื่อนรักก็คือ เราจะเก็บข้อมูลนี้ไว้เป็นความลับ และจะทดสอบจนมั่นใจแล้วว่ามันจะไม่เกิดผลกระทบอื่นใด แล้วจึงค่อยเปิดเผยผลงานวิจัยออกมา
...เราจะทดสอบเรื่องนี้กับใคร หรือเรื่องอะไรดี... เป็นคำถามที่ผมกับนาธานคุยกันนาน การเลือกย้อนเวลามาเพื่อพิสูจน์ทฤษฎี ควรจะมาเพื่ออะไรสักอย่างที่คุ้มค่าเสี่ยง
'เลือกเคสของญาติๆ เราที่มีปัญหาดีไหม'
'แล้วเราก็เข้าไปแก้ปัญหาน่ะเหรอ การเปลี่ยนอดีตมันเสี่ยงมากนะไอซ์' นาธานออกความเห็น ซึ่งใจผมก็คิดแบบนั้นเช่นกัน
'ใช่ แต่มันต้องมีใครสักคนสิ ที่ถ้าเราเสี่ยงแล้ว มันคุ้ม' ผมออกความเห็น ตอนนั้นตัวเองไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่มีอะไรในใจว่าจะย้อนเวลากลับไปหาใคร เพียงแต่พยายามหาเหตุผล และแนวคิดว่าเราควรจะกลับไปที่ไหน อย่างไรเท่านั้น การมีทางเลือกอะไรสักอย่างอาจทำให้ตัวเลือกของเราแคบลง
การกลับไปอดีตอย่างมีจุดมุ่งหมาย อาจดีกว่า การย้อนไปเฉยๆ
เราสองคนใช้เวลาในการตรวจสอบเอกสารเก่าๆ หลายๆ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวของเรา จากการย้อนไปหาข้อมูลเก่าๆ เกี่ยวกับประวัติของครอบครัว ทั้งของผม และของนาธาน เรายังไม่พบว่ามีช่วงไหนที่เราควรเสี่ยงกลับไป แผนการของผมกับนาธานเลยพับไว้ระยะหนึ่ง
จนกระทั่ง....
วันหนึ่ง ผมคลิกเข้าไปดูรูปเก่าๆ ของตระกูลของนาธาน และพบเข้ากับรูปถ่ายของ อิงลดาเข้าโดยบังเอิญ ....
'ใครน่ะธาน' ผมถามเพื่อน หลังจากนิ่งไปพักใหญ่
นาธานหันกลับมาจากจอคอมพิวเตอร์โปร่งแสงของตนเอง เพื่อนคนนี้ของผมเป็นพวกไฮเปอร์ ตอนนี้เขากำลังทำวิจัยเรื่องไหม่ ซึ่งได้รับทุนจากรัฐบาลยุโรป พร้อมกับทดสอบความเสถียรของระบบที่เราพัฒนามาด้วยกันไปด้วย เขาทำหน้างงอยู่พักหนึ่ง แล้วก็มองเลยไปยังรูปที่ผมเปิดให้ดูผ่านสมุดอิเล็กทรอนิกส์ซึ่งเก็บประวัติของตระกูล
'ฉันจำไม่ได้ว่ะ'
'น่ารักดีนะ'
ในยุคของผม ผู้หญิงอวบนิดๆ อย่างอิงลดา เป็นไอดอลที่แทนความสวยงามของผู้หญิง หุ่นบางๆ อมโรคแบบนางแบบเป็นสิ่งที่ผู้ชายแทบจะไม่หันไปมอง ผู้หญิงในยุคของผมจึงน้ำหนักมาก มีความสุขกับการกิน และแทบไม่ใส่ใจทำให้รูปร่างเพรียวบาง โชคดีที่เราสามารถสกัดอาหารที่ดีต่อสุขภาพ ทำให้ไม่มีใครถึงกับอ้วนจนเกินพอดี
....แต่ก็ไม่มีใคร (อย่างน้อยก็ในสายตาของผม) ที่เหมือนผู้หญิงในรูป
นาธานผละจากงานของตัวเอง แล้วเดินมาที่ผมนั่งอยู่ เขาดึงสมุดอิเล็กทรอนิกส์ไปจากมือผม กดรหัสเพื่อดึงข้อมูลที่ลึกกว่าที่ผมจะดูได้ออกมาอ่าน คิ้วของเขาขมวดขึ้นเรื่อยๆ ขณะอ่าน หรืออาจจะดูรูปภาพที่เกี่ยวข้อง ผ่านไปราวห้านาที เขาจึงเงยหน้าขึ้น
'ผู้หญิงคนนี้ชื่ออิงลดา มีศักดิ์เป็นญาติห่างๆ ทางรุ่นยายของยายของฉัน”
ไม่แปลก...ผมคิด 'แล้วทำไมนายต้องขมวดคิ้วขนาดนั้นด้วย'
'เพราะฉันพยายามหารูปและประวัติของเธอต่อๆ มาว่าแต่งงานกับใคร มีลูกหลานอีกหรือไม่ แต่...ไม่มีอะไรเลย เพราะเธอตายตั้งแต่ยังสาว'
'อุบัติเหตุ หรือไม่สบายล่ะ'
'ฆ่าตัวตาย' นาธานตอบเสียงเบา ยังไม่คลายคิ้วที่ขมวด 'เป็นเรื่องเศร้าเรื่องหนึ่งของตระกูลในช่วงนั้นเลยล่ะ'
'....อะไรนะ'
'ยายถูกผู้ชายทิ้ง แล้วก็ฆ่าตัวตาย หลังวันเกิดอายุสามสิบสองปีเพียงวันเดียว'
ตอนนั้นผมนิ่ง นาธานเองก็นิ่ง การฆ่าตัวตายเป็นเรื่องงี่เง่ามากๆ สำหรับหนุ่มๆ ที่ยังมีอะไรให้ทำอีกมากมายอย่างผมกับเพื่อน และไม่รู้จะทำได้เสร็จหมดทุกอย่างก่อนตายหรือเปล่า
'คนที่คิดฆ่าตัวตายได้นี่ มันเป็นยังไงเนอะ คิดไม่ออกเลยว่ะ'
ผมพยักหน้าเห็นด้วย 'นั่นสิ ชักอยากรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น...บางที...'
'เฮ้ย...อย่าบอกนะว่านายคิดว่าเราควรจะ...' นาธานเบิกตากว้าง 'พักนี้ฉันยังไม่ว่าง จะไปไหนไม่ได้ ต้องปิดโปรเจคที่ค้างอยู่ก่อน'
'ใครบอกกันล่ะ ว่านายจะไป....ขอฉันดูรายละเอียดข้อมูลลึกๆ ของคุณยายของนายหน่อยได้ไหม แล้วฉันจะตัดสินใจอีกที....'
นาธานนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพยักหน้า ส่งสมุดอิเล็กทรอนิกส์เล่มนั้นให้ผม โดยที่ยังไม่ได้ออกจากระบบป้องกันข้อมูลส่วนตัว
ผมใช้เวลากับสมุดเล่มนั้นนานเกือบชั่วโมง โดยที่นาธานหันมามองผมเป็นระยะๆ ในที่สุด เมื่อผมออกจากระบบ ปิดสมุดเล่มนั้น และลุกขึ้นเดินไปรินกาแฟจากเครื่องทำกาแฟอัตโนมัติริมผนัง เขาปล่อยให้ผมจิบกาแฟไปหลายอึกก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
'ว่าไง เป็นไงบ้าง'
'ถ้านายไม่ว่าอะไร...ฉันจะขอย้อนอดีตไปหาเธอเอง' ผมตอบนิ่งๆ แต่มั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง
ตอนทำโปรเจคย้อนเวลา ผมไม่เคยคิดจะเปลี่ยนอะไร แต่ตอนนั้น...ผมเปลี่ยนใจ ผมอยากทำให้ผู้หญิงคนนี้รอดชีวิต ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่ผมเองก็ไม่กล้าบอกกับเพื่อนรัก....
'...ฉันอยากทำจริงๆ ว่ะ ให้ฉันไปเถอะนะ' ผมย้ำอีกรอบ
ในที่สุด ผมก็ได้มาที่นี่ จริงๆ
ผมมีเวลาเตรียมห้อง จัดของ และติดต่อกลับไปยงนาธานเพื่อแจ้งความคืบหน้าในการทำงาน แต่แทนที่จะทำทุกอย่างที่ควรจะทำ ผมกลับได้แต่ยืนนิ่งๆ อยู่ข้างเตียง และมองร่างบางนั้นอยางเผลอไผล
อิงลดาเคยอวบกว่านี้ ผมจำรูปร่าง และรอยยิ้มสดใสจากรูปเก่าๆ ที่ค้นข้อมูลมาดูก่อนมาที่นี่ได้ขึ้นใจ ครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มนั้นทำให้ผมตะลึง พูดไม่ออกไปชั่วครู่ และทำใจว่ามันคงเปลี่ยนชีวิตที่นิ่งๆ อันแสนน่าเบื่อของผมไปตลอดกาล
น้ำหนักของเธอคงจะลดไปหลายกิโล ถึงแม้ตอนนี้ คิ้วเรียวของร่างบางไม่ขมวดมุ่น ดวงตาปิดสนิทไม่มีร่องรอยของความหม่นเศร้า แต่ก็ยังมีอะไรบางอย่างที่บอกว่า คนที่กำลังหลับไหลอยู่นี้ ไม่มีความสุขนัก
อิงลดาเหมือนเจ้าหญิงนิทรา ดูไม่มีพิษสงร้ายกาจต่างจากตอนตื่นมากมาย ผมก้มลงเอาปลายนิ้วเกลี่ยผมยาวของเธอที่ปรกลงมาปิดหน้าตาลากมันไว้ข้างใบหู ปลายนิ้วสัมผัสกับผิวนุ่ม นุ่มมากๆ
ผมสูดหายใจเข้าลึก ก่อนดึงปลายนิ้วออกอย่างเสียดาย ...
เป็นเวลาปีกว่ามาแล้วที่ผมกับนาธานทำโปรเจกต์การย้อนเวลาด้วยกัน นาธานเป็นเก่งด้านฟิสิกข์ ส่วนผม เป็นสนใจด้านคณิตศาสตร์พันธุกรรม การย้ายมวลสารของมนุษย์ต้องอาศัยความรู้ทั้งสองด้านนี้เเข้าด้วยกัน ในโลกที่ผมอาศัยอยู่ การย้อนเวลาเป็นเรื่องทางวิทยาศาสตร์ที่ทำได้มาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เวลาที่ย้อนกลับไปได้ไกลที่สุดคือสองสามวันเท่านั้น และมีขั้นตอนที่ยุ่งยาก และยังอยู่ในการควบคุมภายใต้กฎหมาย เพื่อลดความเสี่ยงของการเกิดการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ หรือผลกระทบอื่นใดที่เรายังคาดไม่ถึง
ผมกับนาธานทำได้นานกว่านั้น นานกว่ามาก และเรายังไม่ได้บอกแก่ชาวโลกว่าเราทำได้ เรากลัวผลกระทบนี้เช่นกัน
สัญญาใจระหว่างผมกับเพื่อนรักก็คือ เราจะเก็บข้อมูลนี้ไว้เป็นความลับ และจะทดสอบจนมั่นใจแล้วว่ามันจะไม่เกิดผลกระทบอื่นใด แล้วจึงค่อยเปิดเผยผลงานวิจัยออกมา
...เราจะทดสอบเรื่องนี้กับใคร หรือเรื่องอะไรดี... เป็นคำถามที่ผมกับนาธานคุยกันนาน การเลือกย้อนเวลามาเพื่อพิสูจน์ทฤษฎี ควรจะมาเพื่ออะไรสักอย่างที่คุ้มค่าเสี่ยง
'เลือกเคสของญาติๆ เราที่มีปัญหาดีไหม'
'แล้วเราก็เข้าไปแก้ปัญหาน่ะเหรอ การเปลี่ยนอดีตมันเสี่ยงมากนะไอซ์' นาธานออกความเห็น ซึ่งใจผมก็คิดแบบนั้นเช่นกัน
'ใช่ แต่มันต้องมีใครสักคนสิ ที่ถ้าเราเสี่ยงแล้ว มันคุ้ม' ผมออกความเห็น ตอนนั้นตัวเองไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่มีอะไรในใจว่าจะย้อนเวลากลับไปหาใคร เพียงแต่พยายามหาเหตุผล และแนวคิดว่าเราควรจะกลับไปที่ไหน อย่างไรเท่านั้น การมีทางเลือกอะไรสักอย่างอาจทำให้ตัวเลือกของเราแคบลง
การกลับไปอดีตอย่างมีจุดมุ่งหมาย อาจดีกว่า การย้อนไปเฉยๆ
เราสองคนใช้เวลาในการตรวจสอบเอกสารเก่าๆ หลายๆ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวของเรา จากการย้อนไปหาข้อมูลเก่าๆ เกี่ยวกับประวัติของครอบครัว ทั้งของผม และของนาธาน เรายังไม่พบว่ามีช่วงไหนที่เราควรเสี่ยงกลับไป แผนการของผมกับนาธานเลยพับไว้ระยะหนึ่ง
จนกระทั่ง....
วันหนึ่ง ผมคลิกเข้าไปดูรูปเก่าๆ ของตระกูลของนาธาน และพบเข้ากับรูปถ่ายของ อิงลดาเข้าโดยบังเอิญ ....
'ใครน่ะธาน' ผมถามเพื่อน หลังจากนิ่งไปพักใหญ่
นาธานหันกลับมาจากจอคอมพิวเตอร์โปร่งแสงของตนเอง เพื่อนคนนี้ของผมเป็นพวกไฮเปอร์ ตอนนี้เขากำลังทำวิจัยเรื่องไหม่ ซึ่งได้รับทุนจากรัฐบาลยุโรป พร้อมกับทดสอบความเสถียรของระบบที่เราพัฒนามาด้วยกันไปด้วย เขาทำหน้างงอยู่พักหนึ่ง แล้วก็มองเลยไปยังรูปที่ผมเปิดให้ดูผ่านสมุดอิเล็กทรอนิกส์ซึ่งเก็บประวัติของตระกูล
'ฉันจำไม่ได้ว่ะ'
'น่ารักดีนะ'
ในยุคของผม ผู้หญิงอวบนิดๆ อย่างอิงลดา เป็นไอดอลที่แทนความสวยงามของผู้หญิง หุ่นบางๆ อมโรคแบบนางแบบเป็นสิ่งที่ผู้ชายแทบจะไม่หันไปมอง ผู้หญิงในยุคของผมจึงน้ำหนักมาก มีความสุขกับการกิน และแทบไม่ใส่ใจทำให้รูปร่างเพรียวบาง โชคดีที่เราสามารถสกัดอาหารที่ดีต่อสุขภาพ ทำให้ไม่มีใครถึงกับอ้วนจนเกินพอดี
....แต่ก็ไม่มีใคร (อย่างน้อยก็ในสายตาของผม) ที่เหมือนผู้หญิงในรูป
นาธานผละจากงานของตัวเอง แล้วเดินมาที่ผมนั่งอยู่ เขาดึงสมุดอิเล็กทรอนิกส์ไปจากมือผม กดรหัสเพื่อดึงข้อมูลที่ลึกกว่าที่ผมจะดูได้ออกมาอ่าน คิ้วของเขาขมวดขึ้นเรื่อยๆ ขณะอ่าน หรืออาจจะดูรูปภาพที่เกี่ยวข้อง ผ่านไปราวห้านาที เขาจึงเงยหน้าขึ้น
'ผู้หญิงคนนี้ชื่ออิงลดา มีศักดิ์เป็นญาติห่างๆ ทางรุ่นยายของยายของฉัน”
ไม่แปลก...ผมคิด 'แล้วทำไมนายต้องขมวดคิ้วขนาดนั้นด้วย'
'เพราะฉันพยายามหารูปและประวัติของเธอต่อๆ มาว่าแต่งงานกับใคร มีลูกหลานอีกหรือไม่ แต่...ไม่มีอะไรเลย เพราะเธอตายตั้งแต่ยังสาว'
'อุบัติเหตุ หรือไม่สบายล่ะ'
'ฆ่าตัวตาย' นาธานตอบเสียงเบา ยังไม่คลายคิ้วที่ขมวด 'เป็นเรื่องเศร้าเรื่องหนึ่งของตระกูลในช่วงนั้นเลยล่ะ'
'....อะไรนะ'
'ยายถูกผู้ชายทิ้ง แล้วก็ฆ่าตัวตาย หลังวันเกิดอายุสามสิบสองปีเพียงวันเดียว'
ตอนนั้นผมนิ่ง นาธานเองก็นิ่ง การฆ่าตัวตายเป็นเรื่องงี่เง่ามากๆ สำหรับหนุ่มๆ ที่ยังมีอะไรให้ทำอีกมากมายอย่างผมกับเพื่อน และไม่รู้จะทำได้เสร็จหมดทุกอย่างก่อนตายหรือเปล่า
'คนที่คิดฆ่าตัวตายได้นี่ มันเป็นยังไงเนอะ คิดไม่ออกเลยว่ะ'
ผมพยักหน้าเห็นด้วย 'นั่นสิ ชักอยากรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น...บางที...'
'เฮ้ย...อย่าบอกนะว่านายคิดว่าเราควรจะ...' นาธานเบิกตากว้าง 'พักนี้ฉันยังไม่ว่าง จะไปไหนไม่ได้ ต้องปิดโปรเจคที่ค้างอยู่ก่อน'
'ใครบอกกันล่ะ ว่านายจะไป....ขอฉันดูรายละเอียดข้อมูลลึกๆ ของคุณยายของนายหน่อยได้ไหม แล้วฉันจะตัดสินใจอีกที....'
นาธานนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพยักหน้า ส่งสมุดอิเล็กทรอนิกส์เล่มนั้นให้ผม โดยที่ยังไม่ได้ออกจากระบบป้องกันข้อมูลส่วนตัว
ผมใช้เวลากับสมุดเล่มนั้นนานเกือบชั่วโมง โดยที่นาธานหันมามองผมเป็นระยะๆ ในที่สุด เมื่อผมออกจากระบบ ปิดสมุดเล่มนั้น และลุกขึ้นเดินไปรินกาแฟจากเครื่องทำกาแฟอัตโนมัติริมผนัง เขาปล่อยให้ผมจิบกาแฟไปหลายอึกก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
'ว่าไง เป็นไงบ้าง'
'ถ้านายไม่ว่าอะไร...ฉันจะขอย้อนอดีตไปหาเธอเอง' ผมตอบนิ่งๆ แต่มั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง
ตอนทำโปรเจคย้อนเวลา ผมไม่เคยคิดจะเปลี่ยนอะไร แต่ตอนนั้น...ผมเปลี่ยนใจ ผมอยากทำให้ผู้หญิงคนนี้รอดชีวิต ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่ผมเองก็ไม่กล้าบอกกับเพื่อนรัก....
'...ฉันอยากทำจริงๆ ว่ะ ให้ฉันไปเถอะนะ' ผมย้ำอีกรอบ
ในที่สุด ผมก็ได้มาที่นี่ จริงๆ
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ย. 2556, 23:42:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ต.ค. 2559, 20:35:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 3006
| 6: ติดอยู่ในโลกแห่งกาลเวลา >> |
คิมหันตุ์ 29 พ.ย. 2556, 00:53:25 น.
กรี๊ด!! นายไอซ์จะทำสำเร็จไม๊น้อ....ลุ้นจัง
กรี๊ด!! นายไอซ์จะทำสำเร็จไม๊น้อ....ลุ้นจัง
Zephyr 29 พ.ย. 2556, 03:02:14 น.
ตกลงไอซ์เป็นคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ค่อดจะดีใจ!!!!!!!!
อุ๊ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถึงจะข้ามรุ่นปีนเกลียวหลายปี
แต่ไอซ์เป็นคนๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจน้ำตาไหลพรากๆๆๆๆๆๆ
ทางสว่าง ปลายอุโมงค์เริ่มมีละ ฮ่าๆๆๆๆๆ ว่าแต่จะเดินกันไปยังไงน้อ
ตกลงไอซ์เป็นคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ค่อดจะดีใจ!!!!!!!!
อุ๊ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถึงจะข้ามรุ่นปีนเกลียวหลายปี
แต่ไอซ์เป็นคนๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจน้ำตาไหลพรากๆๆๆๆๆๆ
ทางสว่าง ปลายอุโมงค์เริ่มมีละ ฮ่าๆๆๆๆๆ ว่าแต่จะเดินกันไปยังไงน้อ
konhin 29 พ.ย. 2556, 04:11:36 น.
ว้าว เป็นคนด้วยอ่ะดีๆๆ
ว้าว เป็นคนด้วยอ่ะดีๆๆ
ree 29 พ.ย. 2556, 06:47:03 น.
ที่จริงเป็นเด็กรุ่นหลานเลยเหรอเนี่ย ตอนสุดท้ายจะจบแบบ happy ได้เหรอ
ที่จริงเป็นเด็กรุ่นหลานเลยเหรอเนี่ย ตอนสุดท้ายจะจบแบบ happy ได้เหรอ
ใบบัวน่ารัก 29 พ.ย. 2556, 07:58:43 น.
กรี๊ดๆๆๆๆๆ หลงรักเพียงแรกเห็น น่ารักจัง
โอมๆๆๆความทุกข์จงหายไปนะ คิริๆๆ
กรี๊ดๆๆๆๆๆ หลงรักเพียงแรกเห็น น่ารักจัง
โอมๆๆๆความทุกข์จงหายไปนะ คิริๆๆ
สิรินดา 29 พ.ย. 2556, 11:28:38 น.
(^___^) ไม่บอก รอให้อ่านตอนต่อๆ ไป
(^___^) ไม่บอก รอให้อ่านตอนต่อๆ ไป
kin 29 พ.ย. 2556, 11:49:29 น.
อุ๊ตะ! ว่าแล้วต้องเป็นคนมาจากโลกอนาคต แต่แบบว่า เพียงแค่พบสบพักตร์ ถึงจะแค่รูปถ่าย ก็ปิ๊งเค้าซะแล้วพ่อหนุ่ม ^^
อุ๊ตะ! ว่าแล้วต้องเป็นคนมาจากโลกอนาคต แต่แบบว่า เพียงแค่พบสบพักตร์ ถึงจะแค่รูปถ่าย ก็ปิ๊งเค้าซะแล้วพ่อหนุ่ม ^^
เพียงพลอย 29 พ.ย. 2556, 21:26:03 น.
อ่าว พ่อหนุ่มมะใช่หุ่นยนต์สินะ คริคริ รอนางเอกค้นพบความจริง
ป.ล. แอบไปอ่านเรื่องย่อ นางเอกเคยชื่อ ปาริฉัตร มาก่อนใช่ไหมคะ อิอิ
อ่าว พ่อหนุ่มมะใช่หุ่นยนต์สินะ คริคริ รอนางเอกค้นพบความจริง
ป.ล. แอบไปอ่านเรื่องย่อ นางเอกเคยชื่อ ปาริฉัตร มาก่อนใช่ไหมคะ อิอิ
alittledog 1 ธ.ค. 2556, 14:52:00 น.
เด็กจะกินยาย อิอิ
เด็กจะกินยาย อิอิ
สิรินดา 2 ธ.ค. 2556, 16:37:23 น.
ก๊าก เค้าพลาดจ้าน้องพลยอ
ก๊าก เค้าพลาดจ้าน้องพลยอ
ของขวัญ 5 ธ.ค. 2556, 14:55:33 น.
ว้าวๆๆ รักต่างเวลาสินะคะ
ว้าวๆๆ รักต่างเวลาสินะคะ
ผักหวาน 21 ธ.ค. 2556, 21:21:55 น.
สรุปว่า ตายเพราะไอซ์กลับไปอนาคตรึเปล่าคะเนี่ย
สรุปว่า ตายเพราะไอซ์กลับไปอนาคตรึเปล่าคะเนี่ย