เก็บตอนสั้นอารมณ์ชั่ววูบ
อารมณ์ชั่ววูบShot story
Tags: Yaoi
ตอน: "White Rose" (2)
วันถัดมา
ในช่วงสายๆของวันนี้ผมเดินทอดน่องในห้างสรรพสินค้าชื่อดังซื้อของเพื่อเตรียมจัดปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆให้ไวท์ในตอนค่ำอย่างที่คิดไว้
อืม... เค้ก... ดอกไม้... อาหาร...
ขาดก็แต่ของขวัญ...
แต่จะให้ของขวัญอะไรกับคนที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากคนอื่นดีล่ะ?
ผมเดินไปเรื่อยๆผ่านร้านรวงที่ขายของมากมายแต่ยังไม่ถูกใจอะไรซักชิ้นเลย จนมาหยุดที่ร้านเครื่องประดับแห่งหนึ่งด้วยความสะดุดใจกับสินค้าโชว์หน้าร้าน
แหวน...
ผมกระตุกยิ้มอย่างพอใจนิดๆและก้าวเข้าไปในร้านอย่างไม่คิดจะลังเล ผมรู้ว่าไวท์ใส่แหวนไซส์ไหนซึ่งผิดกับนิสัยปกติของผมที่ไม่เคยสนใจใครในเรื่องหยุมหยิมแบบนี้มาก่อน แต่ถ้าเรื่องไวท์ละก็ผมรู้แทบทุกอย่างเลยครับ ผมไม่เคยคิดว่าจะมีใครทำให้ผมรักและใส่ใจเขาได้มากขนาดนี้
แต่ไวท์ทำได้ โดยไม่ได้บังคับและผมไม่ได้รู้สึกฝืนใจที่จะทำอะไรให้เขา สิ่งที่พระเจ้าหรือเทพองค์ใดๆยากที่จะทำ...ทำให้หัวใจที่ด้านชากลับมามีความรู้สึกมอบความอบอุ่นให้หัวใจที่เย็นเยียบด้วยหัวใจอันขาวสะอาด
ทำให้ผมรู้จัก รัก อีกครั้ง
“เอาวงนี้ครับ”
ผมกล่าวกับพนักงานขายที่ยืนแนะนำแหวนแบบต่างๆให้และจบด้วยแหวนทองคำขาวเรียบๆไม่มีลูกเล่นอะไรมากมายแต่สวยงามซึ่งผมว่ามันเหมาะกับไวท์ดี
“ได้แล้วค่ะ”
ผมยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานสาวแล้วรอเธอทำรายการสักครู่ ก่อนเธอจะยื่นบัตรคืนให้พร้อมแหวนด้วยรอยยิ้ม
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ^^”
ครืด...ครืด...
ผมเดินออกมาจากร้านพอดีกับโทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋า ผมเก็บแหวนไว้ในเสื้อและหยิบโทรศัพท์ออกมาดู
‘ว่านหวาย’
ชื่อที่โชว์อยู่บนจอทำให้หัวใจกระตุก ผมพยายามบังคับให้มือสั่นๆกดรับสาย โดยหวังว่าอีกฝ่ายแค่จะโทรมารายงานว่าอาการไวท์ดีขึ้นเท่านั้น
ปิ๊ป...
“ว่าน...”
ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไรอีกฝ่ายก็พรั่งพรูคำพูดมากมายไม่ได้ศัพท์ออกมาเสียก่อนผมจับใจความอะไรไม่ได้เลย
รู้แต่ว่าว่านกำลังร้องไห้...
หัวใจที่กระตุกด้วยความหวาดกลัวก่อนหน้านี้รู้สึกเจ็บจนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบคั้นอยู่กลายๆ
ผมวางสายและรีบวิ่งลงมาที่ลานจอดรถไม่สนของในมือหรืออะไรทั้งนั้นในใจเพียงแค่ให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด...
อย่าเป็นอะไรนะไวท์ พี่กำลังจะไปหาแล้ว
ในช่วงสายๆของวันนี้ผมเดินทอดน่องในห้างสรรพสินค้าชื่อดังซื้อของเพื่อเตรียมจัดปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆให้ไวท์ในตอนค่ำอย่างที่คิดไว้
อืม... เค้ก... ดอกไม้... อาหาร...
ขาดก็แต่ของขวัญ...
แต่จะให้ของขวัญอะไรกับคนที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากคนอื่นดีล่ะ?
ผมเดินไปเรื่อยๆผ่านร้านรวงที่ขายของมากมายแต่ยังไม่ถูกใจอะไรซักชิ้นเลย จนมาหยุดที่ร้านเครื่องประดับแห่งหนึ่งด้วยความสะดุดใจกับสินค้าโชว์หน้าร้าน
แหวน...
ผมกระตุกยิ้มอย่างพอใจนิดๆและก้าวเข้าไปในร้านอย่างไม่คิดจะลังเล ผมรู้ว่าไวท์ใส่แหวนไซส์ไหนซึ่งผิดกับนิสัยปกติของผมที่ไม่เคยสนใจใครในเรื่องหยุมหยิมแบบนี้มาก่อน แต่ถ้าเรื่องไวท์ละก็ผมรู้แทบทุกอย่างเลยครับ ผมไม่เคยคิดว่าจะมีใครทำให้ผมรักและใส่ใจเขาได้มากขนาดนี้
แต่ไวท์ทำได้ โดยไม่ได้บังคับและผมไม่ได้รู้สึกฝืนใจที่จะทำอะไรให้เขา สิ่งที่พระเจ้าหรือเทพองค์ใดๆยากที่จะทำ...ทำให้หัวใจที่ด้านชากลับมามีความรู้สึกมอบความอบอุ่นให้หัวใจที่เย็นเยียบด้วยหัวใจอันขาวสะอาด
ทำให้ผมรู้จัก รัก อีกครั้ง
“เอาวงนี้ครับ”
ผมกล่าวกับพนักงานขายที่ยืนแนะนำแหวนแบบต่างๆให้และจบด้วยแหวนทองคำขาวเรียบๆไม่มีลูกเล่นอะไรมากมายแต่สวยงามซึ่งผมว่ามันเหมาะกับไวท์ดี
“ได้แล้วค่ะ”
ผมยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานสาวแล้วรอเธอทำรายการสักครู่ ก่อนเธอจะยื่นบัตรคืนให้พร้อมแหวนด้วยรอยยิ้ม
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ^^”
ครืด...ครืด...
ผมเดินออกมาจากร้านพอดีกับโทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋า ผมเก็บแหวนไว้ในเสื้อและหยิบโทรศัพท์ออกมาดู
‘ว่านหวาย’
ชื่อที่โชว์อยู่บนจอทำให้หัวใจกระตุก ผมพยายามบังคับให้มือสั่นๆกดรับสาย โดยหวังว่าอีกฝ่ายแค่จะโทรมารายงานว่าอาการไวท์ดีขึ้นเท่านั้น
ปิ๊ป...
“ว่าน...”
ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไรอีกฝ่ายก็พรั่งพรูคำพูดมากมายไม่ได้ศัพท์ออกมาเสียก่อนผมจับใจความอะไรไม่ได้เลย
รู้แต่ว่าว่านกำลังร้องไห้...
หัวใจที่กระตุกด้วยความหวาดกลัวก่อนหน้านี้รู้สึกเจ็บจนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบคั้นอยู่กลายๆ
ผมวางสายและรีบวิ่งลงมาที่ลานจอดรถไม่สนของในมือหรืออะไรทั้งนั้นในใจเพียงแค่ให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด...
อย่าเป็นอะไรนะไวท์ พี่กำลังจะไปหาแล้ว
IkkyLala เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ธ.ค. 2556, 10:39:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ธ.ค. 2556, 20:11:35 น.