ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทนำ-น้องเมีย
บทนำ
“แม่จ๋าหายไปไหนตั้งหลายวัน”
บนเตียงกว้างลายการ์ตูนเจ้าหญิงผมทอง เสียงเล็กร้องถามท่ามกลางความเงียบยามค่ำคืน ดวงตาดำขลับเปล่งประกายสุกใสช้อนขึ้นมองใบหน้าหวานละมุนที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน เธอทอดตามองหนูน้อยอย่างอ่อนโยนและรักใคร่ มือขาวผ่องเอื้อมไปลูบกลุ่มผมนุ่มลื่นเบาๆ หญิงสาวโน้มใบหน้าลงแล้วจรดริมฝีปากหยักสวยราวคันศรลงบนหน้าผากเล็กมน
“แม่ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกจ้ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกเสียงหวาน แม้ริมฝีปากจะแย้มยิ้ม ทว่าภายในช่องอกหนักอึ้งราวมีศิลาถ่วงเอาไว้ เพียงถอนหายใจเบาๆ ยังเหนื่อยหนัก
“แล้วแม่จ๋าไปไหนมา” เด็กน้อยยังซักต่อ มองมารดาตาแป๋ว ไม่มีทีท่าว่าจะหลับทั้งที่เลยเวลานอนมากว่าชั่วโมงแล้ว
“แม่...เอ่อ...” หญิงสาวอ้ำอึ้ง นัยน์ตาคู่สวยมีวี่แววลังเล
“แม่จ๋าไปเยี่ยมเพื่อนมาค่ะ” ผู้ตอบด้วยหางเสียงผู้หญิงกลับกลายเป็นชายหนุ่มร่างกำยำที่นอนอยู่อีกฝั่ง โดยมีหนูน้อยนอนคั่นกลาง ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่สะดวกใจแวบหนึ่งแล้วรีบหลบวูบเมื่อเขาส่งสายตาดุกลับมา
“น้ำค้างคิดถึงแม่จ๋ามากๆ เลยค่ะ”
“แม่จ๋าก็คิดถึงหนู...เอ่อ...ลูกมากที่สุดในโลกเลยค่ะ” หญิงสาวจูบแก้มใส หัวใจทุกข์ระทมเหลือที่จะกล่าว นัยน์ตาแวววาวจ้องมองร่างเล็กของหนูน้อยวัยสามขวบตั้งแต่ใบหน้ากลม แก้มยุ้ย ปากเล็กจิ๊ดริดช่างฉอเลาะ ผิวกายขาวผ่องอย่างแสนสงสาร
โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นโหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กน้อย...
“พ่อจ๋าว่าเจ้าหญิงผมทองต้องนอนหลับปุ๋ยแล้วนะคะ” ธนารุจบอกลูกสาวเสียงเล็กลงกว่าปกติ ต่อแต่นี้ไปเขาต้องทำหน้าที่ทั้งผู้ปกป้องและผู้มอบความอ่อนโยนให้กับลูกน้อย
“ค่า พ่อจ๋า” เด็กน้อยรับคำอย่างว่าง่ายแล้วพริ้มตาหลับ ริมฝีปากเล็กจ้อยแย้มยิ้ม แสดงว่ายังหลับไม่จริง ผู้เป็นพ่อต้องเพียรลูบเรือนผมนุ่มเพื่อกล่อมเกลี้ยให้ลูกรักหลับลง
ไม่นานนัก ลมหายใจของหนูน้ำค้างก็สม่ำเสมอ รอยยิ้มค่อยๆ คลายลงจนริมฝีปากเป็นเส้นตรง ธนารุจเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงคอเด็กน้อย ปลายฟ้าเห็นดังนั้นจึงรีบดึงมือตัวเองออกมา หลังจากที่หนูน้ำค้างอ้อนให้พ่อแม่จับมือกัน ทำเอาหญิงสาวใจสั่นรัวมาจนถึงบัดนี้ เป็นอิสระแล้วก็ค่อยโล่งอกหน่อย
ร่างบางเตรียมจะพลิกกายหันหลังให้เขาอย่างไม่ค่อยสะดวกใจ นอนเตียงเดียวกันก็ย่ำแย่พอแล้ว หากต้องนอนหันหน้าเข้าหากันอีกคงนอนไม่หลับแน่ แม้จะมีหนูน้อยคั่นกลางก็ไม่ช่วยอะไรมากนัก ทว่ายังไม่ทันที่ปลายฟ้าจะกระทำได้ดังใจคิด เสียงทุ้มดุก็โพล่งขึ้น
“มารยา!”
คนถูกต่อว่าโดยไม่ทันตั้งตัวเบิกตากว้าง ลูกแก้วใสสั่นระริก เม้มริมฝีปากแน่น หายใจรุนแรงอย่างโกรธเคือง หญิงสาวยังคงจับจ้องใบหน้าคมคร้าม ดวงตาดุกร้าวภายใต้คิ้วดกหนาที่พาดเฉียง และริมฝีปากหยักหนาของเขา เธอยอมรับว่าสวย แต่ถ้ามาพร้อมกับคำพูดอันร้ายกาจ ปลายฟ้าอยากจะเรียกว่า ‘ปากเน่า’ เสียมากกว่า
ปลายฟ้าหายใจฮึดฮัดอยู่พักเดียวก็ไม่คิดจะต่อกรกับเขา ร่างบางพลิกกายนอนหันหลังให้ อันที่จริง หญิงสาวอยากจะอธิบายให้ชายหนุ่มเข้าใจจุดประสงค์ของการกระทำบ้าบิ่นแบบนี้ แต่ตอนนี้หัวใจของเขาคงจะปวดร้าวราวแก้วบอบบางที่กำลังจะปริแตกแหลกละเอียด หญิงสาวจึงเก็บคำอธิบายเอาไว้พูดในเวลาที่เหมาะสม
เมื่อได้เพียงแผ่นหลังบอบบางเป็นการตอบรับคำด่าทอรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยพูดกับผู้หญิงมา คนพูดก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจในลำคอ เนื่องจากไม่เป็นดังหวัง ธนารุจหมายจะเห็นวี่แววไม่พอใจ หรือด่ากลับฉอดๆ เมื่อนั้นเขาก็จะด่าเธออีก ด่าจนกว่าจะทนไม่ไหว แล้วพรุ่งนี้แม่คุณจะได้เปิดก้นแน่บออกจากบ้านของเขาไปเสียที
เธอต้องการอะไรกันแน่นะ...ปลายฟ้า
ธนารุจยกมือก่ายหน้าผาก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลืมตาโพลงท่ามกลางความมืดสลัว ชายหนุ่มหันไปมองลูกน้อยแล้วเลยไปถึงหญิงสาว...
เธอเหมือนกันเหลือเกิน เหมือนจนเขายิ่งโหยหา... กรุ่นกลิ่นความหอมของกายสาวยังมิจางจากเตียงนอน สัมผัสแสนนุ่มนวลยังติดตรึงในหัวใจ ปรารถนายังพลุ่งพล่านในอก เขาอยากกอดเธอ จูบเธอ อย่างที่เคยแสดงความรักสม่ำเสมอไม่เปลี่ยนแปลงนับจากวันคืนชื่นวิวาห์...
แต่อดีตแสนหวานเหล่านั้นจบสิ้นลงแล้ว วันนี้เขาไม่มีเธอในอ้อมกอด เพียงนึกย้อนถึงความทรมานกับการลาจาก ชายหนุ่มก็ปวดหนึบในอกราวถูกมือที่มองไม่เห็นบีบเค้นจนหัวใจแทบแหลกลง...เจ็บปวดเหลือเกิน
ทำไม...ทำไมเธอต้องจากเขาไป
เขาผิดเองที่ไม่สามารถดูแลภรรยาอันเป็นที่รักได้ดังคำมั่นสัญญาในคืนวิวาห์หวาน
‘พี่สัญญาว่าจะรักและดูแลปกป้องปลายฝนตลอดไป แม้แต่ชีวิต พี่ก็ยอมสละเพื่อปลายฝนได้’
ธนารุจหลับตาลงแน่น หวังปิดกั้นภาพอดีตแสนปวดร้าว แต่ไล่เท่าไรก็ยังติดตรึงในใจ เขาจะทนอยู่ต่อไปได้อย่างไรเมื่อไม่มีเธอ ไม่สิ...เขาต้องอยู่ต่อไปให้ได้เพื่อน้ำค้าง ลูกรักที่เป็นเสมือนตัวแทนของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ชายหนุ่มบอกตัวเองอย่างนั้น เขาหันไปมองหญิงสาวอีกครั้งแล้วถอนใจ
สิ่งแรกที่ต้องทำคือการกำจัดผู้หญิงคนนี้ออกไปจากชีวิต เธอไม่มีวันจริงใจ ไม่มีวันอยู่กับน้ำค้างได้ตลอดชีวิต ทุกคนมีเส้นทางความฝันของตัวเอง สู้ให้น้ำค้างยอมรับความจริงว่าไม่มีแม่ ดีเสียกว่ามีแม่จอมปลอม เขาเองก็จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการคิดถึงเมียรัก
คืนพรุ่งนี้จะต้องไม่มีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า ‘น้องเมีย’ นอนร่วมเตียง!
///////////////////////////////////
ส้มฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ พระเอกเรื่องนี้ HE แรงค่า อิอิ
“แม่จ๋าหายไปไหนตั้งหลายวัน”
บนเตียงกว้างลายการ์ตูนเจ้าหญิงผมทอง เสียงเล็กร้องถามท่ามกลางความเงียบยามค่ำคืน ดวงตาดำขลับเปล่งประกายสุกใสช้อนขึ้นมองใบหน้าหวานละมุนที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน เธอทอดตามองหนูน้อยอย่างอ่อนโยนและรักใคร่ มือขาวผ่องเอื้อมไปลูบกลุ่มผมนุ่มลื่นเบาๆ หญิงสาวโน้มใบหน้าลงแล้วจรดริมฝีปากหยักสวยราวคันศรลงบนหน้าผากเล็กมน
“แม่ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกจ้ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกเสียงหวาน แม้ริมฝีปากจะแย้มยิ้ม ทว่าภายในช่องอกหนักอึ้งราวมีศิลาถ่วงเอาไว้ เพียงถอนหายใจเบาๆ ยังเหนื่อยหนัก
“แล้วแม่จ๋าไปไหนมา” เด็กน้อยยังซักต่อ มองมารดาตาแป๋ว ไม่มีทีท่าว่าจะหลับทั้งที่เลยเวลานอนมากว่าชั่วโมงแล้ว
“แม่...เอ่อ...” หญิงสาวอ้ำอึ้ง นัยน์ตาคู่สวยมีวี่แววลังเล
“แม่จ๋าไปเยี่ยมเพื่อนมาค่ะ” ผู้ตอบด้วยหางเสียงผู้หญิงกลับกลายเป็นชายหนุ่มร่างกำยำที่นอนอยู่อีกฝั่ง โดยมีหนูน้อยนอนคั่นกลาง ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่สะดวกใจแวบหนึ่งแล้วรีบหลบวูบเมื่อเขาส่งสายตาดุกลับมา
“น้ำค้างคิดถึงแม่จ๋ามากๆ เลยค่ะ”
“แม่จ๋าก็คิดถึงหนู...เอ่อ...ลูกมากที่สุดในโลกเลยค่ะ” หญิงสาวจูบแก้มใส หัวใจทุกข์ระทมเหลือที่จะกล่าว นัยน์ตาแวววาวจ้องมองร่างเล็กของหนูน้อยวัยสามขวบตั้งแต่ใบหน้ากลม แก้มยุ้ย ปากเล็กจิ๊ดริดช่างฉอเลาะ ผิวกายขาวผ่องอย่างแสนสงสาร
โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นโหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กน้อย...
“พ่อจ๋าว่าเจ้าหญิงผมทองต้องนอนหลับปุ๋ยแล้วนะคะ” ธนารุจบอกลูกสาวเสียงเล็กลงกว่าปกติ ต่อแต่นี้ไปเขาต้องทำหน้าที่ทั้งผู้ปกป้องและผู้มอบความอ่อนโยนให้กับลูกน้อย
“ค่า พ่อจ๋า” เด็กน้อยรับคำอย่างว่าง่ายแล้วพริ้มตาหลับ ริมฝีปากเล็กจ้อยแย้มยิ้ม แสดงว่ายังหลับไม่จริง ผู้เป็นพ่อต้องเพียรลูบเรือนผมนุ่มเพื่อกล่อมเกลี้ยให้ลูกรักหลับลง
ไม่นานนัก ลมหายใจของหนูน้ำค้างก็สม่ำเสมอ รอยยิ้มค่อยๆ คลายลงจนริมฝีปากเป็นเส้นตรง ธนารุจเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงคอเด็กน้อย ปลายฟ้าเห็นดังนั้นจึงรีบดึงมือตัวเองออกมา หลังจากที่หนูน้ำค้างอ้อนให้พ่อแม่จับมือกัน ทำเอาหญิงสาวใจสั่นรัวมาจนถึงบัดนี้ เป็นอิสระแล้วก็ค่อยโล่งอกหน่อย
ร่างบางเตรียมจะพลิกกายหันหลังให้เขาอย่างไม่ค่อยสะดวกใจ นอนเตียงเดียวกันก็ย่ำแย่พอแล้ว หากต้องนอนหันหน้าเข้าหากันอีกคงนอนไม่หลับแน่ แม้จะมีหนูน้อยคั่นกลางก็ไม่ช่วยอะไรมากนัก ทว่ายังไม่ทันที่ปลายฟ้าจะกระทำได้ดังใจคิด เสียงทุ้มดุก็โพล่งขึ้น
“มารยา!”
คนถูกต่อว่าโดยไม่ทันตั้งตัวเบิกตากว้าง ลูกแก้วใสสั่นระริก เม้มริมฝีปากแน่น หายใจรุนแรงอย่างโกรธเคือง หญิงสาวยังคงจับจ้องใบหน้าคมคร้าม ดวงตาดุกร้าวภายใต้คิ้วดกหนาที่พาดเฉียง และริมฝีปากหยักหนาของเขา เธอยอมรับว่าสวย แต่ถ้ามาพร้อมกับคำพูดอันร้ายกาจ ปลายฟ้าอยากจะเรียกว่า ‘ปากเน่า’ เสียมากกว่า
ปลายฟ้าหายใจฮึดฮัดอยู่พักเดียวก็ไม่คิดจะต่อกรกับเขา ร่างบางพลิกกายนอนหันหลังให้ อันที่จริง หญิงสาวอยากจะอธิบายให้ชายหนุ่มเข้าใจจุดประสงค์ของการกระทำบ้าบิ่นแบบนี้ แต่ตอนนี้หัวใจของเขาคงจะปวดร้าวราวแก้วบอบบางที่กำลังจะปริแตกแหลกละเอียด หญิงสาวจึงเก็บคำอธิบายเอาไว้พูดในเวลาที่เหมาะสม
เมื่อได้เพียงแผ่นหลังบอบบางเป็นการตอบรับคำด่าทอรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยพูดกับผู้หญิงมา คนพูดก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจในลำคอ เนื่องจากไม่เป็นดังหวัง ธนารุจหมายจะเห็นวี่แววไม่พอใจ หรือด่ากลับฉอดๆ เมื่อนั้นเขาก็จะด่าเธออีก ด่าจนกว่าจะทนไม่ไหว แล้วพรุ่งนี้แม่คุณจะได้เปิดก้นแน่บออกจากบ้านของเขาไปเสียที
เธอต้องการอะไรกันแน่นะ...ปลายฟ้า
ธนารุจยกมือก่ายหน้าผาก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลืมตาโพลงท่ามกลางความมืดสลัว ชายหนุ่มหันไปมองลูกน้อยแล้วเลยไปถึงหญิงสาว...
เธอเหมือนกันเหลือเกิน เหมือนจนเขายิ่งโหยหา... กรุ่นกลิ่นความหอมของกายสาวยังมิจางจากเตียงนอน สัมผัสแสนนุ่มนวลยังติดตรึงในหัวใจ ปรารถนายังพลุ่งพล่านในอก เขาอยากกอดเธอ จูบเธอ อย่างที่เคยแสดงความรักสม่ำเสมอไม่เปลี่ยนแปลงนับจากวันคืนชื่นวิวาห์...
แต่อดีตแสนหวานเหล่านั้นจบสิ้นลงแล้ว วันนี้เขาไม่มีเธอในอ้อมกอด เพียงนึกย้อนถึงความทรมานกับการลาจาก ชายหนุ่มก็ปวดหนึบในอกราวถูกมือที่มองไม่เห็นบีบเค้นจนหัวใจแทบแหลกลง...เจ็บปวดเหลือเกิน
ทำไม...ทำไมเธอต้องจากเขาไป
เขาผิดเองที่ไม่สามารถดูแลภรรยาอันเป็นที่รักได้ดังคำมั่นสัญญาในคืนวิวาห์หวาน
‘พี่สัญญาว่าจะรักและดูแลปกป้องปลายฝนตลอดไป แม้แต่ชีวิต พี่ก็ยอมสละเพื่อปลายฝนได้’
ธนารุจหลับตาลงแน่น หวังปิดกั้นภาพอดีตแสนปวดร้าว แต่ไล่เท่าไรก็ยังติดตรึงในใจ เขาจะทนอยู่ต่อไปได้อย่างไรเมื่อไม่มีเธอ ไม่สิ...เขาต้องอยู่ต่อไปให้ได้เพื่อน้ำค้าง ลูกรักที่เป็นเสมือนตัวแทนของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ชายหนุ่มบอกตัวเองอย่างนั้น เขาหันไปมองหญิงสาวอีกครั้งแล้วถอนใจ
สิ่งแรกที่ต้องทำคือการกำจัดผู้หญิงคนนี้ออกไปจากชีวิต เธอไม่มีวันจริงใจ ไม่มีวันอยู่กับน้ำค้างได้ตลอดชีวิต ทุกคนมีเส้นทางความฝันของตัวเอง สู้ให้น้ำค้างยอมรับความจริงว่าไม่มีแม่ ดีเสียกว่ามีแม่จอมปลอม เขาเองก็จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการคิดถึงเมียรัก
คืนพรุ่งนี้จะต้องไม่มีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า ‘น้องเมีย’ นอนร่วมเตียง!
///////////////////////////////////
ส้มฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ พระเอกเรื่องนี้ HE แรงค่า อิอิ
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ธ.ค. 2556, 19:59:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ธ.ค. 2556, 19:59:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 2646
| บทที่ 1 ภาพในอดีต >> |
ปรางขวัญ 21 ธ.ค. 2556, 16:33:08 น.
น้องน้ำค้างต้องช่วยเป็นกามเทพแน่ๆเลย จะรออ่านนะคะ
น้องน้ำค้างต้องช่วยเป็นกามเทพแน่ๆเลย จะรออ่านนะคะ