เพียงขวัญ
ประก๊าศประกาศ
นิยายเรื่องนี้ใกล้จะจบแล้ว และผู้เขียนก็จะอัพให้ผู้อ่านที่น่ารักทุกคนได้อ่านจนจบ แต่จะมีการทยอยลบตอนต้นๆ ออก เริ่มตั้งแต่วันจันทร์ที่ 19/05/57 เป็นต้นไป
และตอนจบจะลงให้อ่านแค่ 24 ชั่วโมงเท่านั้นนะคะ ^_^หลังจากนั้นจะลบทันทีจ้า
จึงแจ้งมาให้ทราบโดยทั่วกัน
บุคลิกอย่างนี้! หน้าตาอย่างนี้! อาชีพอย่างนี้! แถมชื่อที่บ่งบอกอย่างนี้! ไม่แมนชัวร์ 100% 'ปราณปริยา' หญิงสาวที่โดนเกย์หลอกจนเกือบจะแต่งงานกันมาแล้วฟันธง
นิยายเรื่องนี้ใกล้จะจบแล้ว และผู้เขียนก็จะอัพให้ผู้อ่านที่น่ารักทุกคนได้อ่านจนจบ แต่จะมีการทยอยลบตอนต้นๆ ออก เริ่มตั้งแต่วันจันทร์ที่ 19/05/57 เป็นต้นไป
และตอนจบจะลงให้อ่านแค่ 24 ชั่วโมงเท่านั้นนะคะ ^_^หลังจากนั้นจะลบทันทีจ้า
จึงแจ้งมาให้ทราบโดยทั่วกัน
บุคลิกอย่างนี้! หน้าตาอย่างนี้! อาชีพอย่างนี้! แถมชื่อที่บ่งบอกอย่างนี้! ไม่แมนชัวร์ 100% 'ปราณปริยา' หญิงสาวที่โดนเกย์หลอกจนเกือบจะแต่งงานกันมาแล้วฟันธง
Tags: เกย์,แมน,เข้าใจผิด
ตอน: ตอนที่ 2
ตอนที่ 2
มื้อค่ำวันนี้นอกจากทุกคนในครอบครัวจะได้ทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วยังได้ต้อนรับ คนที่แต่ก่อนเป็นแขกประจำของบ้าน แต่หลังจากเรียนจบชายหนุ่มก็ไปดูแลกิจการของครอบครัว มีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลจึงไม่บ่อยนักที่ชายหนุ่มจะได้มาเยี่ยมครอบครัวของเพื่อนรัก
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า พี่พี พี่ณัฐ พี่ดนย์”
“อ้าว ตาเวธน์ หายหน้าหายตาไปเลยนะเรา แล้วนี่ไปไงมาไงถึงได้มาด้วยกันล่ะนี่” คุณฟ้ารับไหว้อย่างแปลกใจระคนดีใจพร้อมกับลุกขึ้นไปดึงชายหนุ่มที่รักเสมือนลูกหลานคนหนึ่งมากอดและรั้งให้นั่งลงข้างๆ
“ของฝากจากเชียงใหม่ครับ”
“หนีไปเที่ยวเชียงใหม่มานี่เอง” คุณฟ้ารับถุงของฝากมาเปิดดูพลางแกล้งบ่นยิ้มๆ
“ไปทำงานมากกว่าครับ พักนี้ไม่ค่อยมีเวลาเที่ยวเท่าไหร่เลยอาศัยช่วงไปทำงานนี่แหละครับได้เที่ยวบ้างนิดหน่อย”
“เอาไว้หน้าหนาวพี่กับเพื่อนๆ จะแวะไปใช้บริการโรงแรมของครอบครัวนายบ้าง แต่ต้องลดพิเศษให้ด้วยนะ” พีรณัฐที่นอนอ่านหนังสืออยู่พลิกตัวลุกขึ้นพูดอย่างกระตือรือร้น
“แน่นอนอยู่แล้วครับพี่ณัฐ ว่าแต่ที่จะพาไปด้วยนี้เพื่อนที่เป็นสาวๆ ใช่ไหมครับ” เวธน์ยักคิวให้อย่างรู้ทัน
“หนาวเนื้อมันก็ต้องห่มเนื้อสิใช่ไหมไอ้ขวัญน้องรัก…” สรัลหันขวับมามองพี่ชายคนรองอย่างเซ็งๆ พีรณัฐนี่ถือได้ว่าเป็นตัวป่วนเขาพอๆ กับเวธน์เลยทีเดียว
“หนาวไม่หนาวมันก็ห่มได้ทั้งนั้นแหละครับ นอกเสียจากมันไม่มีให้ห่ม”
“พูดเหมือนคนขาดแคลน อะๆ อย่าบอกนะว่าช่วงนี้แกขาดแคลนหญิง งั้นแกก็คว้าผู้ชายที่มาติดพันแกมาแก้ขัดก่อนเป็นไง” พูดแทบไม่จบประโยคหมอนจากมือสรัลก็ถูกขว้างโครมไปที่ใบหน้าของพี่ชายคนรอง ที่นั่งหัวเราะประสานเสียงอย่างชอบใจกับเวธน์ ที่ได้ยั่วโมโหคนหน้าสวย
“พูดคนอื่นเอาไว้มากๆ ระวังสักวันจะโดนดี” พีรดนย์ที่เหมือนจะเหน็ดเหนื่อยกับการทำงานกว่าใครเพื่อน นั่งเอาคอพาดกับพนักโซฟา เอ่ยเตือนพี่ชายขึ้นมาลอยๆ
“โดนดียังไงวะไอ้ดนย์ โดนดีแบบเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกันอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง อย่างฉันมองไม่เคยพลาด” พีรณัฐบอกอย่างมั่นอกมั่นใจในประสิทธิภาพการแยกแยะชายจริงหญิงแท้ของตัวเอง
“แต่ทุกวันนี้ดูยากนะพี่ กะเทยสมัยนี้สวยกว่าผู้หญิงก็เยอะ จะแยกแยะจากอะไรดีกระดงกระเดือกก็ไม่มี เสียงเสิงเล็กอย่างกับผู้หญิง เดี๋ยวนี้บางที่บัตรประชาชนก็แทบเชื่อไม่ได้ปลอมแปลงเอกสารกันดาษดื่น” เวธน์เสริมขึ้นบ้าง แต่พีรดนย์ส่ายหน้าโบกมือดิก
“อย่างพี่นะเวธน์ เรื่องผู้หญิงพี่คัดกรองดียิ่งกว่าหน่วยข่าวกรองของเอฟบีไอเสียอีก ฉะนั้นเรื่องแบบนี้สำหรับพี่ไมมีปัญหา แต่คนที่น่าเป็นห่วงโน่นเลย” พีรณัฐพยักพเยิดไปที่พี่ชายใหญ่อย่างพีรทัต ที่ยังนั่งไขว่ห้างเปิดแฟ้มงานอ่านอย่างไม่สนใจใคร
ก็จะสนใจใครได้ไงเล่าก็เขายังเคลียร์งานไม่เสร็จแต่ถูกคนเป็นแม่โทร.จี้ให้กลับมาทานมื้อค่ำ ซึ่งในหนึ่งอาทิตย์จะต้องมีหนึ่งวันที่ทุกคนต้องมาทานข้าวเย็นอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ว่าคุณจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม และผลที่ตามมาคือชายหนุ่มต้องหอบงานกลับมาทำที่บ้าน
และที่บ้านก็มีกฎเหล็กที่คุณฟ้าเป็นคนตั้งขึ้นคือในวันที่ทุกคนต้องกลับมาทานข้าวที่บ้านอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนหอบงานกลับมาทำที่บ้านได้ แต่…ห้ามขึ้นห้องไปทำงานจนกว่าจะทานมื้อค่ำเสร็จ นั่นคือเหตุผลที่พีรทัตนั่งทำงานที่ห้องนั่งเล่นท่ามกลางคนในครอบครัว
“ห่วงทำไม พี่พีเขาเลือกเป็นหรอกน่าอายุปูนนี้แล้ว ถ้าไปพลาดท่าเสียทีเก้งกวางขายหน้าตาย” ไม่รู้ชมหรือหลอกด่า แต่คำพูดลอยๆ อีกครั้งของพีรดนย์ทำให้คนนั่งเงียบมาตลอดปิดแฟ้มงานดังปับ!
“พวกนายเอาตัวเองให้รอดก่อนห่วงคนอื่นดีกว่าไหม” พีรทัต พี่ใหญ่ทั้งในบ้านและนอกบ้าน อายุเหยียบเลขสี่เข้าไปแล้ว แต่ดูอย่างไรก็ไม่ต่างกับคนอายุสามสิบห้าสามสิบหก บอกเสียงเรียบ ก่อนจะถลึงตามองน้องชายที่ละคน
“ก็สี่สิบแล้ว ไม่ยอมมีเมียสักที นึกว่าเบี่ยงเบน” พีรณัฐผู้ไม่เคยกลัวใครในบ้านนอกจากแม่ ล้อพี่ชายผู้เคร่งขรึมยิ้มๆ
“โว้ะ! คุยเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้ แล้วนี้เมื่อไหร่กับข้าวจะเสร็จสักที ผมเข้าไปดูในครัวหน่อยนะครับ” สรัลที่นั่งหน้าบึ้งฟังพี่ชายคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องบอกคนเป็นแม่แล้วเดินเข้าห้องครัวอย่างหัวเสียเล็กๆ ที่วันนี้มีแต่คนป่วน
และชายหนุ่มคงไม่ได้เพียงแค่เข้าไปดูไปเร่งแม่ครัวอย่างที่ปากว่า คนในครอบครัวรู้ดีว่าสรัลนั้นนอกจากหน้าสวยหวานเกินชายแล้วเรื่องงานบ้านงานเรือนที่คุณฟ้าเฝ้าอบรมสั่งสอนและถ่ายทอดเสน่ห์ปลายจวักให้บุตรชายคนเล็กก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าหญิงใด นับได้ว่าเก่งกาจเลยล่ะ
“พ่อครัวตัวจริงไปจัดการแล้ว อีกเดี๋ยวคงได้ทานข้าวกัน ว่าแต่เสน่ห์ปลายจวักล้นเหลืออย่างนี้เวธน์ไม่สนใจรับเป็นเจ้าสาวสักคนหรือจ๊ะ” คุณฟ้าที่เปิดใจกว้างในเรื่องเพศ แกล้งล้อถามเวธน์เสียงกลั้วหัวเราะอย่างที่เคยล้อกันมาตั้งแต่สมัยเรียน
“แม่ครับ เพราะแม่ชอบพูดอย่างนี้นายเวธน์มันถึงบ้าจี้ตามแม่ ชอบไปทำอะไรให้คนอื่นเข้าใจผิดว่านายขวัญไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อย” พีรทัตดุคนเป็นแม่ไม่จริงจังนัก แต่เรื่องน้องชายคนเล็กถูกเข้าใจผิดบ่อยๆ ว่าเป็นเกย์บ้างกะเทยบ้างส่วนหนึ่งความผิดมาจากแม่ของเขานี่แหละที่อยากได้ลูกสาว แต่สุดท้ายก็ผิดหวัง จากความคาดหวังเกินไปนั่นเองทำให้แม่เขาเลี้ยงดูสรัลเหมือนเลี้ยงลูกสาวที่บังเอิญหน้าตาเดียดไปทางผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
“ผมก็สนุกด้วยแหละครับพี่พี ว่าแต่นี่ผมยังไม่ได้บอกทุกคนใช่ไหมครับว่าผมกำลังจะแต่งงาน”
“แต่งงาน!” ทุกคนยกเว้นพีรทัตอุทานออกมาอย่างตกใจ เวธน์หัวเราะพลางพยักหน้ารับเขินๆ
“ครับ วันนี้ผมเลยแวะมาหาไอ้ขวัญก่อนที่อาทิตย์หน้าผมจะพาแฟนไปที่ร้านของมัน”
“ลูกๆ ที่น่ารักของแม่ทุกคนดูตาเวธน์เป็นเยี่ยงอย่างและหาลูกสะใภ้ให้แม่สักทีสิลูกขา อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ หญิงแท้หญิงเทียมแม่ไม่เกี่ยง” คุณฟ้ามองค้อนลูกชายทั้งสามแล้วส่ายหน้า
“เอาน่าคุณถึงเวลาฟ้าก็คงลิขิตมาให้พวกมันเองแหละ” คุณลิขิตเอ่ยปลอบภรรยาครั้งที่นับไม่ถ้วน
“จะมาเมื่อไหร่ล่ะคะคุณ ตาพีก็สี่สิบเข้าไปแล้วคนอื่นเขามีลูกเรียนมัธยมกันแล้ว แต่นี่อะไรนั่งหน้าเคร่งทำงานตลอดสงสัยชาตินี้จะต้องแต่งกับงาน” คุณฟ้าบ่นลูกชายคนโตก่อนจะหันขวับไปถลึงตาเขียวใส่ลูกชายคนรองที่นั่งหัวเราะชอบใจกับคำบ่น
“แกก็เหมือนกันตาณัฐ”
“ผมยังไม่พร้อม” พีรณัฐรีบแย้งพลางขยับตัวอย่างอึดอัด เขามักรู้สึกอย่างนี้ทุกทีเวลามารดาพูดเรื่องทำนองนี้
“สามสิบเจ็ดปีนี่นะไม่พร้อมแกขาดอะไร แม่เห็นแกขาดอย่างเดียวคือความรับผิดชอบ ควงคนนั้นทีคนนี้ทีเอาให้มันจริงจังสักคนแม่จะดีใจมาก” บ่นลูกชายคนรองเสร็จก็หันมาหาพีรดนย์ ซึ่งชายหนุ่มเหมือนจะรู้ตัวจึงยกมือห้ามคนเป็นแม่พร้อมกับชิงพูดขึ้นก่อน
“แม่ก็รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว แต่ผมเพิ่งคบกันได้แค่ปีเดียวเองนะครับแม่ ขอศึกษาดูใจกันอีกหลายๆ ปีก่อนนะครับ”
“แต่ผมกับแฟนคบกันเดือนเดียวเองนะครับ” ว่าที่เจ้าบ่าวหักล้างทฤษฏีของพีรดนย์ทำให้ทุกคนหันขวับอีกครั้ง และคราวนี้เป็นพีรทัตที่พูดบ้าง
“ไม่เร็วไปหรือนายเวธน์ เหมือนเพิ่งรู้จักกัน”
“ไม่รู้สิครับมันเป็นอะไรที่อธิบายด้วยคำพูดไม่ได้ แม้จะคบกันไม่นานแต่ผมรู้สึกว่าเธอคือคนที่ใช่”
“สำหรับความรักเรื่องเวลาไม่ใช่ปัญหา ไม่ใช่ประเด็น และไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ด้วยว่า ถ้าเราคบกับคนคนนั้นนานๆ มาใช้ชีวิตร่วมกันแล้วมันจะอยู่ยืดยาว แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ที่ความเข้าใจซึ่งกันและกันของคนสองคน ลูกๆ ยังไม่รู้ใช่ไหมว่าพอกับแม่คบกันนานแค่ไหนก่อนจะตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน” คุณฟ้าถามลูกๆ ด้วยน้ำเสียงเริงร่า โดยมีคุณลิขิตที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกหัวเราะชอบใจ
“กี่ปีกี่เดือนครับคุณป้า”
คุณฟ้ากวาดสายตามองทุกๆ คนที่รอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อ ก่อนสายตาที่ยังเปี่ยมล้นไปด้วยความรักจะมาหยุดลงที่คู่ชีวิตที่อยู่กันมายาวนาน คุณลิขิตยิ้มอบอุ่นให้ศรีภรรยาพร้อมกับดึงมือเล็กแต่เหี่ยวย่นร่วงโรยไปตามกาลเวลามากุมเอาไว้
“สองอาทิตย์เท่านั้นเองจ้ะ”
“สองอาทิตย์!” สี่หนุ่มอุทานพร้อมกันอย่างตกใจ ไม่เว้นแม้แต่คนนิ่งอย่างพีรทัต ชายหนุ่มดูจะอึ้งกว่าใครเพื่อนมองบุพการีทั้งสองเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจ จึงหาทางออกด้วยการคว้าแฟ้มงานมาเปิดอ่านมันซะเลย
“คุณพ่อกับคุณแม่จะไวไฟไปไหน”
“ไวไฟแต่อยู่กันจนแก่จนเฒ่า ดีกว่าไวไฟแบบแกตาณัฐ เห็นผู้หญิงถูกใจไม่ได้ลากขึ้นเตียงท่าเดียว ใช้ไม่ได้”
“คุณแม่ก็ว่าผมจัง ไอ้คนที่อยู่ในครัวมันก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ เสน่ห์แรงทั้งหญิงแท้หญิงเทียม ก็บอกมันให้หาสะใภ้ให้แม่บ้างสิครับจะได้เลิกยุ่งกับผมเสียที”
“พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่เอาไม่คุยกับพวกหวงความโสดอย่างพวกแกแล้ว คุยกับตาเวธน์ดีกว่า แล้วนี่จะแต่งกันเมื่อไหร่ล่ะ”
“กุมภาปีหน้าครับ”
“อุ๊ย หมั้นกันข้ามปีเลยหรือนี่ สำหรับป้า ป้าว่ามันนานไปไหม” คนแก่ใจร้อนออกความคิดเห็น
“ผมก็อยากแต่งเร็วๆ เหมือนกันนะครับ แต่พ่อแม่ของอ้อนเขาบอกว่าฤกษ์นั้นดีที่สุดน่ะครับ ผมก็เลยตามใจท่านเดี๋ยวท่านเปลี่ยนใจไม่ยกลูกสาวให้ ซวยเลย” แม้ทางพ่อแม่ของแฟนสาวจะอ้างอย่างนั้น แต่เขาก็พอรู้หรอกว่าพวกท่านก็เห็นไม่ต่างกับที่พีรทัตบอกว่าคบกันเดือนเดียวแล้วจะมาแต่งงานใช้ชีวิตร่วมกันมันเร็วเกินไป แต่พวกท่านจะห้ามก็คงกะไรอยู่จึงใช้วิธียืดเวลาด้วยวิธีนี้
“ว่าที่เจ้าสาวเราชื่อหนูอ้อนเหรอ ว่างๆ ก็พามาพบลุงกับป้าหน่อยสิ ไม่มีลูกสะใภ้เป็นของตัวเองก็ขอชื่นชมลูกสะใภ้ของคนอื่นแก้ขัดไปก่อนแล้วกัน” ไม่วายมองค้อนใส่ลูกชายทั้งสาม
“แน่นอนอยู่แล้วครับและที่สำคัญผมขอจองตัวลูกชายบ้านนี้ทุกคนไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยนะครับ”
“ป้าอนุญาตจ้ะเผื่อจะมีสักคนเจอเนื้อคู่” คุณฟ้าเอ่ยปากก่อนที่ลูกชายคนโตจะเงยหน้าขึ้นมาแย้งอย่างรู้ทัน และเมื่อเป็นอย่างนั้น คนที่มีปัญหาจึงหุบปากและนั่งทำงานฆ่าเวลาระหว่างรอทานมื้อค่ำ
“แล้วเรื่องจัดงานเตรียมงานก็ปรึกษาตาขวัญแล้วกันนะจ๊ะ ป้ารับรองว่าไม่ผิดหวัง”
“เพราะเหตุนี้แหละครับผมถึงแวะไปหามันที่ร้าน ว่าแล้วร้านไอ้ขวัญมันใหญ่โตหรูหรามากเลยนะครับ ไม่คิดว่าจะรุ่งขนาดนี้เห็นแต่ก่อนมันบอกว่าเป็นร้านเล็กๆ ผมเองก็ไม่เคยไป พอไปเห็นว่าต้องบอกว่าทึ่งจริงๆ” เวธน์พูดอย่างชื่นชมและทึ่งในความสามรถของเพื่อนรักจากใจจริง เขาคิดว่าไม่มีใครเหมาะสมกับการเป็นเจ้าของฟ้าลิขิตเวดดิ้งเท่ากับเพื่อนของเขาคนนี้แล้วล่ะ
“ป้าเองก็คาดไม่ถึง ทุกวันนี้ก็ภูมิใจมาก ที่ตาขวัญดูแลเอาใจใส่ร้านที่ป้ารักอย่างดีจนรุ่งเรืองใหญ่โตขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะมากๆ แต่เสียอยู่อย่างเดียวคือทุ่มเทกับงานกับร้านมากไปหน่อยจนจะขึ้นคานทั้งบ้านแล้ว ตระกูลศักดินนท์จะมีลูกหลานไว้สืบสกุลหรือเปล่าก็ไม่รู้ พูดเรื่องนี้แล้วมันกลุ้ม” สิ้นเสียงบ่นของคนเป็นแม่สามหนุ่มก็มองหน้ากันเลิกลักเพราะการสนทนามันเหมือนจะวนๆ ไม่ไปไหนไกล ต้องมีสักคนที่ดึงมารดาออกไปเรื่องอื่น และคนที่ว่าก็มาได้จังหวะพอดี
“อาหารเสร็จแล้วครับ เชิญทุกคนที่โต๊ะได้เลยครับ” สรัลที่ยังคงไม่ถอดผ้ากันเปื้อนประจำตัวออกเดินยิ้มออกมาบอกทุกคน ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อช่วยแม่ครัวตั้งโต๊ะอาหารอย่างที่เคยทำประจำถ้าเขาได้เข้าครัวเอง
“รอดแล้วพวกเรา” พีรณัฐบอกกับน้องชายและพี่ชายเบาๆ
แม้จะเป็นการขัดเวลาสั้นๆ แต่นั่นเป็นสัญญาณที่ดีที่จะมีการยุติคุณฟ้าไม่ให้คุยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของบรรดาลูกชาย และแน่นอนถึงจากห้องนั่งเล่นไปที่ห้องรับประทานอาหารจะไม่ไกล แต่เชื่อเถอะว่าท่านจะไม่คุยเรื่องที่ค้างเอาไว้แน่นอน ลูกๆ ทุกคนรู้ดี
*********************************************
กระดึ๊บๆๆ ค่อยๆ ไปทีละตอน แม้จะปั่นไปได้ประมาณ 1 ใน 4 ของเรื่องเล้ว แต่ด้วยความที่อาทิตย์หนึ่งลงนิยายไปทั้งหมด 4 เรื่องก็เลยขออนุญาตลงแค่อาทิตยละตอนเท่านั้นนะคะ
และใน 4 เรื่องนี้มีเรื่องอะไรบ้างมาดูกันค่ะ
1.เพียงขวัญ เรื่องนี้ยังแต่งไม่จบ แต่ก็มี สนพ ติดต่อขอให้ส่งพล๊อตเรื่องไปให้ ผ่านไม่ผ่านก็คงต้องรอลุ้นตอนส่งต้นฉบับสมบูรณ์ไปให้ทาง สนพ พิจารณาอีกทีค่า (สนพ ไหนขออุบไว้ก่อนนะคะ เผื่อไม่ผ่าน 555)
2.เกมรักกับดักพิศวาส เรื่องนี้ สนพ.มายเลิฟตีพิมพ์ค่ะ เล่มเล็กวางขายที่ 7-11 แต่ยังไม่วางแผงนะคะ รอลุ้นดูปกอยู่ว่าจะมาตอนไหน ^^
3. เกมรักบรรณาการร้อน เรื่องนี้ สนพ.มายเลิฟ ตีพิมพ์อีกเช่นกัน แต่มีวางขายแล้วที่ 7-11 (ตอนนี้อัพให้อ่านในเวบลงครบ 70% มีเกมส์แจกหนังสือให้เล่นจ้า)
4.หัวใจบ่มรัก เล่มนี้ทำมือค่ะ มีขายแล้วทั้งรูปเล่มและEbook สนใจซื้อรูปเล่มสามารถสั่งซื้อได้ที่คนเขียนนะคะ (kesmani1@hotmail.com) เรื่องนี้ก็อัพให้อ่านหน้าเวบเช่นกันค่ะ (อัพครบ 70% มีเกมแจกหนังสือให้เล่นเช่นกันค่า ^^)
เหมือนเคยค่ะเรื่องนี้แต่งไปอัพไปผิดพลาดเรื่องไหนแนะนำติติงได้นะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกการติดตามนะคะ ( ^_/\_^ )
เกศมณี
23/12/56
มื้อค่ำวันนี้นอกจากทุกคนในครอบครัวจะได้ทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วยังได้ต้อนรับ คนที่แต่ก่อนเป็นแขกประจำของบ้าน แต่หลังจากเรียนจบชายหนุ่มก็ไปดูแลกิจการของครอบครัว มีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลจึงไม่บ่อยนักที่ชายหนุ่มจะได้มาเยี่ยมครอบครัวของเพื่อนรัก
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า พี่พี พี่ณัฐ พี่ดนย์”
“อ้าว ตาเวธน์ หายหน้าหายตาไปเลยนะเรา แล้วนี่ไปไงมาไงถึงได้มาด้วยกันล่ะนี่” คุณฟ้ารับไหว้อย่างแปลกใจระคนดีใจพร้อมกับลุกขึ้นไปดึงชายหนุ่มที่รักเสมือนลูกหลานคนหนึ่งมากอดและรั้งให้นั่งลงข้างๆ
“ของฝากจากเชียงใหม่ครับ”
“หนีไปเที่ยวเชียงใหม่มานี่เอง” คุณฟ้ารับถุงของฝากมาเปิดดูพลางแกล้งบ่นยิ้มๆ
“ไปทำงานมากกว่าครับ พักนี้ไม่ค่อยมีเวลาเที่ยวเท่าไหร่เลยอาศัยช่วงไปทำงานนี่แหละครับได้เที่ยวบ้างนิดหน่อย”
“เอาไว้หน้าหนาวพี่กับเพื่อนๆ จะแวะไปใช้บริการโรงแรมของครอบครัวนายบ้าง แต่ต้องลดพิเศษให้ด้วยนะ” พีรณัฐที่นอนอ่านหนังสืออยู่พลิกตัวลุกขึ้นพูดอย่างกระตือรือร้น
“แน่นอนอยู่แล้วครับพี่ณัฐ ว่าแต่ที่จะพาไปด้วยนี้เพื่อนที่เป็นสาวๆ ใช่ไหมครับ” เวธน์ยักคิวให้อย่างรู้ทัน
“หนาวเนื้อมันก็ต้องห่มเนื้อสิใช่ไหมไอ้ขวัญน้องรัก…” สรัลหันขวับมามองพี่ชายคนรองอย่างเซ็งๆ พีรณัฐนี่ถือได้ว่าเป็นตัวป่วนเขาพอๆ กับเวธน์เลยทีเดียว
“หนาวไม่หนาวมันก็ห่มได้ทั้งนั้นแหละครับ นอกเสียจากมันไม่มีให้ห่ม”
“พูดเหมือนคนขาดแคลน อะๆ อย่าบอกนะว่าช่วงนี้แกขาดแคลนหญิง งั้นแกก็คว้าผู้ชายที่มาติดพันแกมาแก้ขัดก่อนเป็นไง” พูดแทบไม่จบประโยคหมอนจากมือสรัลก็ถูกขว้างโครมไปที่ใบหน้าของพี่ชายคนรอง ที่นั่งหัวเราะประสานเสียงอย่างชอบใจกับเวธน์ ที่ได้ยั่วโมโหคนหน้าสวย
“พูดคนอื่นเอาไว้มากๆ ระวังสักวันจะโดนดี” พีรดนย์ที่เหมือนจะเหน็ดเหนื่อยกับการทำงานกว่าใครเพื่อน นั่งเอาคอพาดกับพนักโซฟา เอ่ยเตือนพี่ชายขึ้นมาลอยๆ
“โดนดียังไงวะไอ้ดนย์ โดนดีแบบเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกันอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง อย่างฉันมองไม่เคยพลาด” พีรณัฐบอกอย่างมั่นอกมั่นใจในประสิทธิภาพการแยกแยะชายจริงหญิงแท้ของตัวเอง
“แต่ทุกวันนี้ดูยากนะพี่ กะเทยสมัยนี้สวยกว่าผู้หญิงก็เยอะ จะแยกแยะจากอะไรดีกระดงกระเดือกก็ไม่มี เสียงเสิงเล็กอย่างกับผู้หญิง เดี๋ยวนี้บางที่บัตรประชาชนก็แทบเชื่อไม่ได้ปลอมแปลงเอกสารกันดาษดื่น” เวธน์เสริมขึ้นบ้าง แต่พีรดนย์ส่ายหน้าโบกมือดิก
“อย่างพี่นะเวธน์ เรื่องผู้หญิงพี่คัดกรองดียิ่งกว่าหน่วยข่าวกรองของเอฟบีไอเสียอีก ฉะนั้นเรื่องแบบนี้สำหรับพี่ไมมีปัญหา แต่คนที่น่าเป็นห่วงโน่นเลย” พีรณัฐพยักพเยิดไปที่พี่ชายใหญ่อย่างพีรทัต ที่ยังนั่งไขว่ห้างเปิดแฟ้มงานอ่านอย่างไม่สนใจใคร
ก็จะสนใจใครได้ไงเล่าก็เขายังเคลียร์งานไม่เสร็จแต่ถูกคนเป็นแม่โทร.จี้ให้กลับมาทานมื้อค่ำ ซึ่งในหนึ่งอาทิตย์จะต้องมีหนึ่งวันที่ทุกคนต้องมาทานข้าวเย็นอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ว่าคุณจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม และผลที่ตามมาคือชายหนุ่มต้องหอบงานกลับมาทำที่บ้าน
และที่บ้านก็มีกฎเหล็กที่คุณฟ้าเป็นคนตั้งขึ้นคือในวันที่ทุกคนต้องกลับมาทานข้าวที่บ้านอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนหอบงานกลับมาทำที่บ้านได้ แต่…ห้ามขึ้นห้องไปทำงานจนกว่าจะทานมื้อค่ำเสร็จ นั่นคือเหตุผลที่พีรทัตนั่งทำงานที่ห้องนั่งเล่นท่ามกลางคนในครอบครัว
“ห่วงทำไม พี่พีเขาเลือกเป็นหรอกน่าอายุปูนนี้แล้ว ถ้าไปพลาดท่าเสียทีเก้งกวางขายหน้าตาย” ไม่รู้ชมหรือหลอกด่า แต่คำพูดลอยๆ อีกครั้งของพีรดนย์ทำให้คนนั่งเงียบมาตลอดปิดแฟ้มงานดังปับ!
“พวกนายเอาตัวเองให้รอดก่อนห่วงคนอื่นดีกว่าไหม” พีรทัต พี่ใหญ่ทั้งในบ้านและนอกบ้าน อายุเหยียบเลขสี่เข้าไปแล้ว แต่ดูอย่างไรก็ไม่ต่างกับคนอายุสามสิบห้าสามสิบหก บอกเสียงเรียบ ก่อนจะถลึงตามองน้องชายที่ละคน
“ก็สี่สิบแล้ว ไม่ยอมมีเมียสักที นึกว่าเบี่ยงเบน” พีรณัฐผู้ไม่เคยกลัวใครในบ้านนอกจากแม่ ล้อพี่ชายผู้เคร่งขรึมยิ้มๆ
“โว้ะ! คุยเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้ แล้วนี้เมื่อไหร่กับข้าวจะเสร็จสักที ผมเข้าไปดูในครัวหน่อยนะครับ” สรัลที่นั่งหน้าบึ้งฟังพี่ชายคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องบอกคนเป็นแม่แล้วเดินเข้าห้องครัวอย่างหัวเสียเล็กๆ ที่วันนี้มีแต่คนป่วน
และชายหนุ่มคงไม่ได้เพียงแค่เข้าไปดูไปเร่งแม่ครัวอย่างที่ปากว่า คนในครอบครัวรู้ดีว่าสรัลนั้นนอกจากหน้าสวยหวานเกินชายแล้วเรื่องงานบ้านงานเรือนที่คุณฟ้าเฝ้าอบรมสั่งสอนและถ่ายทอดเสน่ห์ปลายจวักให้บุตรชายคนเล็กก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าหญิงใด นับได้ว่าเก่งกาจเลยล่ะ
“พ่อครัวตัวจริงไปจัดการแล้ว อีกเดี๋ยวคงได้ทานข้าวกัน ว่าแต่เสน่ห์ปลายจวักล้นเหลืออย่างนี้เวธน์ไม่สนใจรับเป็นเจ้าสาวสักคนหรือจ๊ะ” คุณฟ้าที่เปิดใจกว้างในเรื่องเพศ แกล้งล้อถามเวธน์เสียงกลั้วหัวเราะอย่างที่เคยล้อกันมาตั้งแต่สมัยเรียน
“แม่ครับ เพราะแม่ชอบพูดอย่างนี้นายเวธน์มันถึงบ้าจี้ตามแม่ ชอบไปทำอะไรให้คนอื่นเข้าใจผิดว่านายขวัญไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อย” พีรทัตดุคนเป็นแม่ไม่จริงจังนัก แต่เรื่องน้องชายคนเล็กถูกเข้าใจผิดบ่อยๆ ว่าเป็นเกย์บ้างกะเทยบ้างส่วนหนึ่งความผิดมาจากแม่ของเขานี่แหละที่อยากได้ลูกสาว แต่สุดท้ายก็ผิดหวัง จากความคาดหวังเกินไปนั่นเองทำให้แม่เขาเลี้ยงดูสรัลเหมือนเลี้ยงลูกสาวที่บังเอิญหน้าตาเดียดไปทางผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
“ผมก็สนุกด้วยแหละครับพี่พี ว่าแต่นี่ผมยังไม่ได้บอกทุกคนใช่ไหมครับว่าผมกำลังจะแต่งงาน”
“แต่งงาน!” ทุกคนยกเว้นพีรทัตอุทานออกมาอย่างตกใจ เวธน์หัวเราะพลางพยักหน้ารับเขินๆ
“ครับ วันนี้ผมเลยแวะมาหาไอ้ขวัญก่อนที่อาทิตย์หน้าผมจะพาแฟนไปที่ร้านของมัน”
“ลูกๆ ที่น่ารักของแม่ทุกคนดูตาเวธน์เป็นเยี่ยงอย่างและหาลูกสะใภ้ให้แม่สักทีสิลูกขา อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ หญิงแท้หญิงเทียมแม่ไม่เกี่ยง” คุณฟ้ามองค้อนลูกชายทั้งสามแล้วส่ายหน้า
“เอาน่าคุณถึงเวลาฟ้าก็คงลิขิตมาให้พวกมันเองแหละ” คุณลิขิตเอ่ยปลอบภรรยาครั้งที่นับไม่ถ้วน
“จะมาเมื่อไหร่ล่ะคะคุณ ตาพีก็สี่สิบเข้าไปแล้วคนอื่นเขามีลูกเรียนมัธยมกันแล้ว แต่นี่อะไรนั่งหน้าเคร่งทำงานตลอดสงสัยชาตินี้จะต้องแต่งกับงาน” คุณฟ้าบ่นลูกชายคนโตก่อนจะหันขวับไปถลึงตาเขียวใส่ลูกชายคนรองที่นั่งหัวเราะชอบใจกับคำบ่น
“แกก็เหมือนกันตาณัฐ”
“ผมยังไม่พร้อม” พีรณัฐรีบแย้งพลางขยับตัวอย่างอึดอัด เขามักรู้สึกอย่างนี้ทุกทีเวลามารดาพูดเรื่องทำนองนี้
“สามสิบเจ็ดปีนี่นะไม่พร้อมแกขาดอะไร แม่เห็นแกขาดอย่างเดียวคือความรับผิดชอบ ควงคนนั้นทีคนนี้ทีเอาให้มันจริงจังสักคนแม่จะดีใจมาก” บ่นลูกชายคนรองเสร็จก็หันมาหาพีรดนย์ ซึ่งชายหนุ่มเหมือนจะรู้ตัวจึงยกมือห้ามคนเป็นแม่พร้อมกับชิงพูดขึ้นก่อน
“แม่ก็รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว แต่ผมเพิ่งคบกันได้แค่ปีเดียวเองนะครับแม่ ขอศึกษาดูใจกันอีกหลายๆ ปีก่อนนะครับ”
“แต่ผมกับแฟนคบกันเดือนเดียวเองนะครับ” ว่าที่เจ้าบ่าวหักล้างทฤษฏีของพีรดนย์ทำให้ทุกคนหันขวับอีกครั้ง และคราวนี้เป็นพีรทัตที่พูดบ้าง
“ไม่เร็วไปหรือนายเวธน์ เหมือนเพิ่งรู้จักกัน”
“ไม่รู้สิครับมันเป็นอะไรที่อธิบายด้วยคำพูดไม่ได้ แม้จะคบกันไม่นานแต่ผมรู้สึกว่าเธอคือคนที่ใช่”
“สำหรับความรักเรื่องเวลาไม่ใช่ปัญหา ไม่ใช่ประเด็น และไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ด้วยว่า ถ้าเราคบกับคนคนนั้นนานๆ มาใช้ชีวิตร่วมกันแล้วมันจะอยู่ยืดยาว แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ที่ความเข้าใจซึ่งกันและกันของคนสองคน ลูกๆ ยังไม่รู้ใช่ไหมว่าพอกับแม่คบกันนานแค่ไหนก่อนจะตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน” คุณฟ้าถามลูกๆ ด้วยน้ำเสียงเริงร่า โดยมีคุณลิขิตที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกหัวเราะชอบใจ
“กี่ปีกี่เดือนครับคุณป้า”
คุณฟ้ากวาดสายตามองทุกๆ คนที่รอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อ ก่อนสายตาที่ยังเปี่ยมล้นไปด้วยความรักจะมาหยุดลงที่คู่ชีวิตที่อยู่กันมายาวนาน คุณลิขิตยิ้มอบอุ่นให้ศรีภรรยาพร้อมกับดึงมือเล็กแต่เหี่ยวย่นร่วงโรยไปตามกาลเวลามากุมเอาไว้
“สองอาทิตย์เท่านั้นเองจ้ะ”
“สองอาทิตย์!” สี่หนุ่มอุทานพร้อมกันอย่างตกใจ ไม่เว้นแม้แต่คนนิ่งอย่างพีรทัต ชายหนุ่มดูจะอึ้งกว่าใครเพื่อนมองบุพการีทั้งสองเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจ จึงหาทางออกด้วยการคว้าแฟ้มงานมาเปิดอ่านมันซะเลย
“คุณพ่อกับคุณแม่จะไวไฟไปไหน”
“ไวไฟแต่อยู่กันจนแก่จนเฒ่า ดีกว่าไวไฟแบบแกตาณัฐ เห็นผู้หญิงถูกใจไม่ได้ลากขึ้นเตียงท่าเดียว ใช้ไม่ได้”
“คุณแม่ก็ว่าผมจัง ไอ้คนที่อยู่ในครัวมันก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ เสน่ห์แรงทั้งหญิงแท้หญิงเทียม ก็บอกมันให้หาสะใภ้ให้แม่บ้างสิครับจะได้เลิกยุ่งกับผมเสียที”
“พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่เอาไม่คุยกับพวกหวงความโสดอย่างพวกแกแล้ว คุยกับตาเวธน์ดีกว่า แล้วนี่จะแต่งกันเมื่อไหร่ล่ะ”
“กุมภาปีหน้าครับ”
“อุ๊ย หมั้นกันข้ามปีเลยหรือนี่ สำหรับป้า ป้าว่ามันนานไปไหม” คนแก่ใจร้อนออกความคิดเห็น
“ผมก็อยากแต่งเร็วๆ เหมือนกันนะครับ แต่พ่อแม่ของอ้อนเขาบอกว่าฤกษ์นั้นดีที่สุดน่ะครับ ผมก็เลยตามใจท่านเดี๋ยวท่านเปลี่ยนใจไม่ยกลูกสาวให้ ซวยเลย” แม้ทางพ่อแม่ของแฟนสาวจะอ้างอย่างนั้น แต่เขาก็พอรู้หรอกว่าพวกท่านก็เห็นไม่ต่างกับที่พีรทัตบอกว่าคบกันเดือนเดียวแล้วจะมาแต่งงานใช้ชีวิตร่วมกันมันเร็วเกินไป แต่พวกท่านจะห้ามก็คงกะไรอยู่จึงใช้วิธียืดเวลาด้วยวิธีนี้
“ว่าที่เจ้าสาวเราชื่อหนูอ้อนเหรอ ว่างๆ ก็พามาพบลุงกับป้าหน่อยสิ ไม่มีลูกสะใภ้เป็นของตัวเองก็ขอชื่นชมลูกสะใภ้ของคนอื่นแก้ขัดไปก่อนแล้วกัน” ไม่วายมองค้อนใส่ลูกชายทั้งสาม
“แน่นอนอยู่แล้วครับและที่สำคัญผมขอจองตัวลูกชายบ้านนี้ทุกคนไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยนะครับ”
“ป้าอนุญาตจ้ะเผื่อจะมีสักคนเจอเนื้อคู่” คุณฟ้าเอ่ยปากก่อนที่ลูกชายคนโตจะเงยหน้าขึ้นมาแย้งอย่างรู้ทัน และเมื่อเป็นอย่างนั้น คนที่มีปัญหาจึงหุบปากและนั่งทำงานฆ่าเวลาระหว่างรอทานมื้อค่ำ
“แล้วเรื่องจัดงานเตรียมงานก็ปรึกษาตาขวัญแล้วกันนะจ๊ะ ป้ารับรองว่าไม่ผิดหวัง”
“เพราะเหตุนี้แหละครับผมถึงแวะไปหามันที่ร้าน ว่าแล้วร้านไอ้ขวัญมันใหญ่โตหรูหรามากเลยนะครับ ไม่คิดว่าจะรุ่งขนาดนี้เห็นแต่ก่อนมันบอกว่าเป็นร้านเล็กๆ ผมเองก็ไม่เคยไป พอไปเห็นว่าต้องบอกว่าทึ่งจริงๆ” เวธน์พูดอย่างชื่นชมและทึ่งในความสามรถของเพื่อนรักจากใจจริง เขาคิดว่าไม่มีใครเหมาะสมกับการเป็นเจ้าของฟ้าลิขิตเวดดิ้งเท่ากับเพื่อนของเขาคนนี้แล้วล่ะ
“ป้าเองก็คาดไม่ถึง ทุกวันนี้ก็ภูมิใจมาก ที่ตาขวัญดูแลเอาใจใส่ร้านที่ป้ารักอย่างดีจนรุ่งเรืองใหญ่โตขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะมากๆ แต่เสียอยู่อย่างเดียวคือทุ่มเทกับงานกับร้านมากไปหน่อยจนจะขึ้นคานทั้งบ้านแล้ว ตระกูลศักดินนท์จะมีลูกหลานไว้สืบสกุลหรือเปล่าก็ไม่รู้ พูดเรื่องนี้แล้วมันกลุ้ม” สิ้นเสียงบ่นของคนเป็นแม่สามหนุ่มก็มองหน้ากันเลิกลักเพราะการสนทนามันเหมือนจะวนๆ ไม่ไปไหนไกล ต้องมีสักคนที่ดึงมารดาออกไปเรื่องอื่น และคนที่ว่าก็มาได้จังหวะพอดี
“อาหารเสร็จแล้วครับ เชิญทุกคนที่โต๊ะได้เลยครับ” สรัลที่ยังคงไม่ถอดผ้ากันเปื้อนประจำตัวออกเดินยิ้มออกมาบอกทุกคน ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อช่วยแม่ครัวตั้งโต๊ะอาหารอย่างที่เคยทำประจำถ้าเขาได้เข้าครัวเอง
“รอดแล้วพวกเรา” พีรณัฐบอกกับน้องชายและพี่ชายเบาๆ
แม้จะเป็นการขัดเวลาสั้นๆ แต่นั่นเป็นสัญญาณที่ดีที่จะมีการยุติคุณฟ้าไม่ให้คุยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของบรรดาลูกชาย และแน่นอนถึงจากห้องนั่งเล่นไปที่ห้องรับประทานอาหารจะไม่ไกล แต่เชื่อเถอะว่าท่านจะไม่คุยเรื่องที่ค้างเอาไว้แน่นอน ลูกๆ ทุกคนรู้ดี
*********************************************
กระดึ๊บๆๆ ค่อยๆ ไปทีละตอน แม้จะปั่นไปได้ประมาณ 1 ใน 4 ของเรื่องเล้ว แต่ด้วยความที่อาทิตย์หนึ่งลงนิยายไปทั้งหมด 4 เรื่องก็เลยขออนุญาตลงแค่อาทิตยละตอนเท่านั้นนะคะ
และใน 4 เรื่องนี้มีเรื่องอะไรบ้างมาดูกันค่ะ
1.เพียงขวัญ เรื่องนี้ยังแต่งไม่จบ แต่ก็มี สนพ ติดต่อขอให้ส่งพล๊อตเรื่องไปให้ ผ่านไม่ผ่านก็คงต้องรอลุ้นตอนส่งต้นฉบับสมบูรณ์ไปให้ทาง สนพ พิจารณาอีกทีค่า (สนพ ไหนขออุบไว้ก่อนนะคะ เผื่อไม่ผ่าน 555)
2.เกมรักกับดักพิศวาส เรื่องนี้ สนพ.มายเลิฟตีพิมพ์ค่ะ เล่มเล็กวางขายที่ 7-11 แต่ยังไม่วางแผงนะคะ รอลุ้นดูปกอยู่ว่าจะมาตอนไหน ^^
3. เกมรักบรรณาการร้อน เรื่องนี้ สนพ.มายเลิฟ ตีพิมพ์อีกเช่นกัน แต่มีวางขายแล้วที่ 7-11 (ตอนนี้อัพให้อ่านในเวบลงครบ 70% มีเกมส์แจกหนังสือให้เล่นจ้า)
4.หัวใจบ่มรัก เล่มนี้ทำมือค่ะ มีขายแล้วทั้งรูปเล่มและEbook สนใจซื้อรูปเล่มสามารถสั่งซื้อได้ที่คนเขียนนะคะ (kesmani1@hotmail.com) เรื่องนี้ก็อัพให้อ่านหน้าเวบเช่นกันค่ะ (อัพครบ 70% มีเกมแจกหนังสือให้เล่นเช่นกันค่า ^^)
เหมือนเคยค่ะเรื่องนี้แต่งไปอัพไปผิดพลาดเรื่องไหนแนะนำติติงได้นะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกการติดตามนะคะ ( ^_/\_^ )
เกศมณี
23/12/56
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ธ.ค. 2556, 17:31:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ธ.ค. 2556, 17:31:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 2086
| << ตอนที่ 1 |