ร้อยกลร้าย ร่ายมนตร์รัก
หลังสูญเสียภรรยาด้วยเหตุการณ์เลวร้าย ชีวิตพ่อม่ายลูกติดผู้มีบาดแผลหัวใจฉกรรจ์ก็เหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
ที่แย่กว่านั้นคือการมีผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า "น้องเมีย" เข้ามานอนร่วมเตียง!
เมื่อ ‘ปลายฝน’ พี่สาวฝาแฝดเสียชีวิต ‘ปลายฟ้า’ จึงตั้งใจทำตามคำขอครั้งสุดท้าย นั่นก็คือการเลี้ยงดู ‘หนูน้ำค้าง’ บุตรสาววัยสามขวบและสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดคือการเป็นภรรยาของ ‘พ่อเลี้ยงธนารุจ’ เจ้าของไร่องุ่นธนารุจผู้เป็นพี่เขย
Tags: รัก,ร้าย
ตอน: บทที่ 2 ภาพในอดีต2 50%
บทที่ 2
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
เสียงหวานที่ถูกดัดบีบให้เแหบห้าวตะโกนขึ้นดังลั่นห้องนอน หญิงสาวทำท่าตื่นตระหนกเป็นจริงเป็นจังจนหนูน้อยที่แหงนหน้ามองตาแป๋วหัวเราะคิกๆ คักๆ
“เจ้าเด็กเลี้ยงแกะวิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปในหมู่บ้าน แล้วร้องหลอกชาวบ้านว่าหมาป่ากินแกะของผมหมดแล้ว ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยยยยยยย”
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” หนูน้อยน้ำค้างยกมือป้องปากแล้วช่วยตะโกนอย่างสนุกสนาน
“ชาวบ้านรีบถามเด็กเลี้ยงแกะว่าไหนไอ้หนู หมาป่าอยู่ที่ไหน เด็กเลี้ยงแกะตอบว่าอยู่ในทุ่งหญ้าครับ ชาวบ้านรีบวิ่งๆๆๆ ไปที่ทุ่งหญ้า แต่แล้วก็ไม่พบอะไร จึงหันมาบอกว่าไม่เห็นมีหมาป่าสักตัวเลย เด็กเลี้ยงแกะหัวเราะดังลั่น ฮ่าๆๆ สนุกจริงๆ หลอกชาวบ้านได้ทั้งหมู่บ้านเลย”
“ฮ่าๆๆ เด็กเลี้ยงแกะหัวเราะอย่างนี้หรือเปล่าคะ แม่จ๋า” หนูน้ำค้างหัวเราะลั่นแล้วถามผู้เป็นมารดาเพื่อความแน่ใจ
“ลูกจ๋าของแม่หัวเราะเสียงเพราะที่สุดเลยค่า”
“เล่าต่อสิคะแม่จ๋า”
ก่อนเล่าต่อตามใจลูกน้อย หญิงสาวเหลือบตามองชายหนุ่มที่นอนเท้าคาง ใบหน้าของเขาอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ นัยน์ตาเปล่งประกายระยับยามจับจ้องหนูน้อย ริมฝีปากหยักหนาแย้มยิ้มบางๆ ดูมีความสุข หนูน้ำค้างคงเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยเยียวยาหัวใจอันรวดร้าวของธนารุจได้ เธอรู้แล้วว่าจะช่วยเขาอย่างไร ช่วยทางตรงไม่ได้ ทางอ้อมก็ยังดีกว่าเห็นพี่เขยต้องตรอมใจ
“เด็กเลี้ยงแกะหลอกชาวบ้านอีกหลายครั้ง จนมาวันนี้ หมาป่ามาจริงๆ แล้ว”
“อูย...หมาป่าน่ากลัว” หนูน้ำค้างทำท่าขนลุก หวาดกลัว ธนารุจเอื้อมไปลูบศีรษะเล็กเบาๆ
“หมาป่าเจอแกะก็ร้องว้าว หวานปากข้าแล้ว จากนั้นหมาป่าก็ขย้ำแกะจนตกใจหนีกันวุ่นวาย เด็กเลี้ยงแกะไม่รู้จะทำยังไงเลยวิ่งไปตามชาวบ้านมาช่วย แต่คราวนี้ชาวบ้านรู้ทัน คิดว่าเด็กเลี้ยงแกะหลอกเล่นอีกจึงไม่มีใครไปช่วยสักคน ในที่สุดแกะก็ถูกหมาป่าทำร้าย”
“น่ากลัวจังเลย”
“หนูน้ำค้างจำไว้นะคะว่าการโกหกเป็นสิ่งไม่ดี เด็กดีต้องไม่โกหกเหมือนเด็กเลี้ยงแกะนะคะ” ปลายฟ้าสอนข้อคิดให้แก่ลูกสาว เหลือบตามองชายหนุ่ม เห็นเขาพยักหน้าน้อยๆ วันนี้เธอทำหน้าที่แม่ที่ดีสมบูรณ์แบบจนเขาพอใจสินะ
“ค่า น้ำค้างจะไม่โกหกเพราะน้ำค้างเป็นเด็กดี” เด็กหญิงรับคำอย่างว่าง่าย
“ดีมากเลยค่า อย่างนี้แม่ต้องให้รางวัลเสียแล้ว” ว่าแล้ว หญิงสาวก็โน้มใบหน้าลง จรดริมฝีปากอิ่มสวยบนแก้มยุ้ยหนึ่งฟอดใหญ่ เสียงสูดกลิ่นหอมที่ดังขึ้นทำเอาหัวใจชายหนุ่มสะท้าน
“พ่อจ๋าเป็นเด็กดีไหมคะ” ตาแป๋วเหลือบไปมองบิดาอย่างรอคำตอบ
“เป็นสิคะ” ธนารุจตอบลูกสาวเสียงอ่อนหวาน
“พ่อจ๋าเป็นเด็กดี แม่จ๋าให้รางวัลพ่อจ๋าหน่อยสิคะ” เด็กหญิงเขย่ามือบางอย่างออดอ้อน คนถูกขอทำหน้ากระอักกระอ่วน
ตายๆ ทำไมต้องเจอมุกนี้ของเด็กด้วยนะ ไม่รู้ว่าหนูน้ำค้างพูดซื่อๆ หรือเจ้าเล่ห์กันแน่ แล้วนี่เธอจะหาญกล้าไปจูบเขาได้ยังไงกัน โอย...ขอเป็นลมได้ไหม
ปลายฟ้าปั้นหน้ายาก อึกๆ อักๆ พูดอะไรไม่ออกสักคำ ปรายตามอง ‘เด็กดี’ ผู้รอคอยรางวัลก็เห็นเขาทำหน้าขรึมไปเหมือนกัน
“ดึกแล้วนะ แม่จ๋าว่าน้ำค้างนอนดีกว่า” ปลายฟ้าเปลี่ยนเรื่องทันทีทันใด
“ไม่เอา...แม่จ๋ายังไม่ให้รางวัลพ่อจ๋าเลย” หนูน้ำค้างเริ่มงอแง ใบหน้างอง้ำ ดิ้นพราดๆ
“เอ๋! เวลาไม่พอใจ คุณปล่อยให้ลูกดิ้นหรือคะ” คราวนี้ปลายฟ้าจับจ้องใบหน้าคมเขม็ง ใบหน้าถมึงทึง ไหนว่าดูแลลูกดีนักหนา ทำไมปล่อยให้ดิ้นเร่าๆ แบบนี้ล่ะ ‘คุณพ่อผู้เลิศเลอเฟอร์เฟกต์’
“เอ่อ...เป็นธรรมดาของเด็กวัยนี้” ธนารุจพูดเสียงเรียบ ตีหน้าขึง
“แต่เราสอนแกได้นี่คะ”
“บางที...ก็ตามใจบ้าง” ชายหนุ่มสารภาพเขินๆ เกาหัวแกรก ทำหน้าตาไม่ถูก เหมือนคนทำความผิดร้ายแรงอย่างนั้นแหละ
“สงสัยจะตามใจมากสินะคะ”
“เธอไม่เคยมีลูกไม่รู้หรอก เวลามีลูกสาวน่ารักจะตามใจจนเหลิงไปเลย ฉันยังพอว่า ย่าจ๋าของเขาสิ ตามใจเต็มที่”
ปลายฟ้าไม่สนใจเขาอีก เธอหันมาสอนลูกน้อย พร่ำสอนบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดัดนิสัยได้เอง
“หนูน้ำค้างจ๋า ไม่พอใจที่แม่ไม่ยอมทำตามใช่ไหม”
“ค่า” เด็กหญิงหยุดดิ้นแล้วมองอย่างสงสัย
“ต่อไปถ้าหนูน้ำค้างดิ้นอีก แม่จะไม่ยอมตามใจแล้วนะคะ การดิ้นเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เราต้องการก็เหมือนกับการโกหก เป็นเด็กไม่ดีนะ หนูน้ำค้างของแม่อยากเป็นเด็กดีหรือเด็กไม่ดีคะ” ปลายฟ้าพยายามตะล่อม เห็นเด็กหญิงนอนฟังอย่างตั้งใจก็ใจชื้น
“น้ำค้างอยากเป็นเด็กดี เป็นเด็กดีแล้วแม่จ๋าหอม”
“ถ้าอย่างนั้นอย่าดิ้นเอาแต่ใจอีกนะคะ”
“ค่าแม่จ๋า”
“มามะ แม่ให้รางวัลอีก” หญิงสาวเปลี่ยนไปหอมแก้มซ้ายบ้าง ซึ่งต้องโน้มใบหน้าไปอีกฝั่ง ภาพมารดาหอมแก้มลูกน้อยทำให้หัวใจรวดร้าวของธนารุจอุ่นวาบ
“แม่จ๋ายังไม่ให้รางวัลพ่อจ๋าเลย” หนูน้อยทวงอีก แต่คราวนี้เพียงส่งสายตาออดอ้อนแทนการดิ้นเร่า แค่นี้ก็ทำให้ปลายฟ้าใจอ่อนยวบ หากรางวัลไม่ใช่การ ‘จูบ’
“แม่จ๋าไม่ให้รางวัลหรอก พ่อจ๋าเป็นเด็กเกเรมากๆ” หญิงสาวได้โอกาสใส่ไฟเขาเล่น เห็นหน้าเหรอหราไปเลย คงคิดไม่ถึงล่ะสิว่าเธอจะเล่นไม้นี้
“ว้า! พ่อจ๋าอย่าเกเรสิคะ ถ้าเป็นเด็กดี แม่จ๋าจะหอม” หนูน้ำค้างหันไปบอก ‘พ่อจ๋า’ เสียงจริงจังราวกับผู้ใหญ่สอนเด็ก ธนารุจเอ็นดูความไร้เดียงสา กดจูบที่กระหม่อมหนักๆ
“ตอนนี้เด็กดีของพ่อจ๋านอนดีกว่านะคะ หลับปุ๋ยๆ”
‘เด็กดี’ ว่าง่ายรีบหลับตาพริ้มลง แพขนตางอนงามทาบทาผิวแก้มเนียนละเอียด พักเดียวก็หลับใหล
“หลับง่ายจริงๆ เลย”
“เธอก็นอนได้แล้ว พร่ำได้ตั้งนาน น่ารำคาญชะมัด” ธนารุจกลับมาโหมดคนใจร้าย หลังจากส่งลูกเข้านอนเรียบร้อยแล้ว
ปลายฟ้าตาเขียว สะบัดหน้าพรืดแล้วนอนหันหลังให้เขาดังเดิม มาว่าเธอพร่ำพูดไม่หยุดอย่างนั้นหรือ ก็ใครเล่าที่บอกว่าหนูน้ำค้างต้องฟังนิทานก่อนนอน ผู้ชายชอบหาเรื่อง! ปลายฟ้าตั้งฉายาใหม่ให้เขาอีก เพิ่งมาได้สองวัน ตาคนนี้มีกี่ฉายาแล้วก็ไม่รู้ คอยดูนะ! ถ้าด่าเธอจนเหลืออดเมื่อไรจะแฉฉายาให้ฟังสามวันสามคืน
หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปดในใจได้ไม่นานก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการดูแลเด็กน้อยทั้งวัน ทิ้งให้ชายหนุ่มยังนอนลืมตาคว้าง ยกมือก่ายหน้าผาก หัวใจโดดเดี่ยวถูกบีบรัดจนปวดแปลบ
ธนารุจยังย่ำแย่ราวกับคนที่ได้รับบาดเจ็บปางตาย ทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพังหรือยามค่ำคืนที่ลูกน้อยหลับใหล ภาพอดีตอันหวนไห้ก็ย้อนกลับเข้ามาเชือดเฉือนใจจนแหว่งวิ่น อกตรอมตรม ทุกข์ระทม รวดร้าวจนแทบจะกระอักเลือดออกมา
ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ด้วย!
ทำไมเมียเขาต้องตาย!
ทำไมเขาถึงปกป้องเธอไม่ได้!
ธนารุจเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ใบหน้าเหยเกประหนึ่งกำลังร่ำไห้อาดูร ทว่ากลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา แต่เจ้าตัวรู้ดีว่าหัวใจกำลังเสียน้ำตา ภาพอดีตแสนเศร้าแวบเข้ามา...
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
คริคริ อ่านให้สนุกนะคะ
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
เสียงหวานที่ถูกดัดบีบให้เแหบห้าวตะโกนขึ้นดังลั่นห้องนอน หญิงสาวทำท่าตื่นตระหนกเป็นจริงเป็นจังจนหนูน้อยที่แหงนหน้ามองตาแป๋วหัวเราะคิกๆ คักๆ
“เจ้าเด็กเลี้ยงแกะวิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปในหมู่บ้าน แล้วร้องหลอกชาวบ้านว่าหมาป่ากินแกะของผมหมดแล้ว ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยยยยยยย”
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” หนูน้อยน้ำค้างยกมือป้องปากแล้วช่วยตะโกนอย่างสนุกสนาน
“ชาวบ้านรีบถามเด็กเลี้ยงแกะว่าไหนไอ้หนู หมาป่าอยู่ที่ไหน เด็กเลี้ยงแกะตอบว่าอยู่ในทุ่งหญ้าครับ ชาวบ้านรีบวิ่งๆๆๆ ไปที่ทุ่งหญ้า แต่แล้วก็ไม่พบอะไร จึงหันมาบอกว่าไม่เห็นมีหมาป่าสักตัวเลย เด็กเลี้ยงแกะหัวเราะดังลั่น ฮ่าๆๆ สนุกจริงๆ หลอกชาวบ้านได้ทั้งหมู่บ้านเลย”
“ฮ่าๆๆ เด็กเลี้ยงแกะหัวเราะอย่างนี้หรือเปล่าคะ แม่จ๋า” หนูน้ำค้างหัวเราะลั่นแล้วถามผู้เป็นมารดาเพื่อความแน่ใจ
“ลูกจ๋าของแม่หัวเราะเสียงเพราะที่สุดเลยค่า”
“เล่าต่อสิคะแม่จ๋า”
ก่อนเล่าต่อตามใจลูกน้อย หญิงสาวเหลือบตามองชายหนุ่มที่นอนเท้าคาง ใบหน้าของเขาอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ นัยน์ตาเปล่งประกายระยับยามจับจ้องหนูน้อย ริมฝีปากหยักหนาแย้มยิ้มบางๆ ดูมีความสุข หนูน้ำค้างคงเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยเยียวยาหัวใจอันรวดร้าวของธนารุจได้ เธอรู้แล้วว่าจะช่วยเขาอย่างไร ช่วยทางตรงไม่ได้ ทางอ้อมก็ยังดีกว่าเห็นพี่เขยต้องตรอมใจ
“เด็กเลี้ยงแกะหลอกชาวบ้านอีกหลายครั้ง จนมาวันนี้ หมาป่ามาจริงๆ แล้ว”
“อูย...หมาป่าน่ากลัว” หนูน้ำค้างทำท่าขนลุก หวาดกลัว ธนารุจเอื้อมไปลูบศีรษะเล็กเบาๆ
“หมาป่าเจอแกะก็ร้องว้าว หวานปากข้าแล้ว จากนั้นหมาป่าก็ขย้ำแกะจนตกใจหนีกันวุ่นวาย เด็กเลี้ยงแกะไม่รู้จะทำยังไงเลยวิ่งไปตามชาวบ้านมาช่วย แต่คราวนี้ชาวบ้านรู้ทัน คิดว่าเด็กเลี้ยงแกะหลอกเล่นอีกจึงไม่มีใครไปช่วยสักคน ในที่สุดแกะก็ถูกหมาป่าทำร้าย”
“น่ากลัวจังเลย”
“หนูน้ำค้างจำไว้นะคะว่าการโกหกเป็นสิ่งไม่ดี เด็กดีต้องไม่โกหกเหมือนเด็กเลี้ยงแกะนะคะ” ปลายฟ้าสอนข้อคิดให้แก่ลูกสาว เหลือบตามองชายหนุ่ม เห็นเขาพยักหน้าน้อยๆ วันนี้เธอทำหน้าที่แม่ที่ดีสมบูรณ์แบบจนเขาพอใจสินะ
“ค่า น้ำค้างจะไม่โกหกเพราะน้ำค้างเป็นเด็กดี” เด็กหญิงรับคำอย่างว่าง่าย
“ดีมากเลยค่า อย่างนี้แม่ต้องให้รางวัลเสียแล้ว” ว่าแล้ว หญิงสาวก็โน้มใบหน้าลง จรดริมฝีปากอิ่มสวยบนแก้มยุ้ยหนึ่งฟอดใหญ่ เสียงสูดกลิ่นหอมที่ดังขึ้นทำเอาหัวใจชายหนุ่มสะท้าน
“พ่อจ๋าเป็นเด็กดีไหมคะ” ตาแป๋วเหลือบไปมองบิดาอย่างรอคำตอบ
“เป็นสิคะ” ธนารุจตอบลูกสาวเสียงอ่อนหวาน
“พ่อจ๋าเป็นเด็กดี แม่จ๋าให้รางวัลพ่อจ๋าหน่อยสิคะ” เด็กหญิงเขย่ามือบางอย่างออดอ้อน คนถูกขอทำหน้ากระอักกระอ่วน
ตายๆ ทำไมต้องเจอมุกนี้ของเด็กด้วยนะ ไม่รู้ว่าหนูน้ำค้างพูดซื่อๆ หรือเจ้าเล่ห์กันแน่ แล้วนี่เธอจะหาญกล้าไปจูบเขาได้ยังไงกัน โอย...ขอเป็นลมได้ไหม
ปลายฟ้าปั้นหน้ายาก อึกๆ อักๆ พูดอะไรไม่ออกสักคำ ปรายตามอง ‘เด็กดี’ ผู้รอคอยรางวัลก็เห็นเขาทำหน้าขรึมไปเหมือนกัน
“ดึกแล้วนะ แม่จ๋าว่าน้ำค้างนอนดีกว่า” ปลายฟ้าเปลี่ยนเรื่องทันทีทันใด
“ไม่เอา...แม่จ๋ายังไม่ให้รางวัลพ่อจ๋าเลย” หนูน้ำค้างเริ่มงอแง ใบหน้างอง้ำ ดิ้นพราดๆ
“เอ๋! เวลาไม่พอใจ คุณปล่อยให้ลูกดิ้นหรือคะ” คราวนี้ปลายฟ้าจับจ้องใบหน้าคมเขม็ง ใบหน้าถมึงทึง ไหนว่าดูแลลูกดีนักหนา ทำไมปล่อยให้ดิ้นเร่าๆ แบบนี้ล่ะ ‘คุณพ่อผู้เลิศเลอเฟอร์เฟกต์’
“เอ่อ...เป็นธรรมดาของเด็กวัยนี้” ธนารุจพูดเสียงเรียบ ตีหน้าขึง
“แต่เราสอนแกได้นี่คะ”
“บางที...ก็ตามใจบ้าง” ชายหนุ่มสารภาพเขินๆ เกาหัวแกรก ทำหน้าตาไม่ถูก เหมือนคนทำความผิดร้ายแรงอย่างนั้นแหละ
“สงสัยจะตามใจมากสินะคะ”
“เธอไม่เคยมีลูกไม่รู้หรอก เวลามีลูกสาวน่ารักจะตามใจจนเหลิงไปเลย ฉันยังพอว่า ย่าจ๋าของเขาสิ ตามใจเต็มที่”
ปลายฟ้าไม่สนใจเขาอีก เธอหันมาสอนลูกน้อย พร่ำสอนบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดัดนิสัยได้เอง
“หนูน้ำค้างจ๋า ไม่พอใจที่แม่ไม่ยอมทำตามใช่ไหม”
“ค่า” เด็กหญิงหยุดดิ้นแล้วมองอย่างสงสัย
“ต่อไปถ้าหนูน้ำค้างดิ้นอีก แม่จะไม่ยอมตามใจแล้วนะคะ การดิ้นเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เราต้องการก็เหมือนกับการโกหก เป็นเด็กไม่ดีนะ หนูน้ำค้างของแม่อยากเป็นเด็กดีหรือเด็กไม่ดีคะ” ปลายฟ้าพยายามตะล่อม เห็นเด็กหญิงนอนฟังอย่างตั้งใจก็ใจชื้น
“น้ำค้างอยากเป็นเด็กดี เป็นเด็กดีแล้วแม่จ๋าหอม”
“ถ้าอย่างนั้นอย่าดิ้นเอาแต่ใจอีกนะคะ”
“ค่าแม่จ๋า”
“มามะ แม่ให้รางวัลอีก” หญิงสาวเปลี่ยนไปหอมแก้มซ้ายบ้าง ซึ่งต้องโน้มใบหน้าไปอีกฝั่ง ภาพมารดาหอมแก้มลูกน้อยทำให้หัวใจรวดร้าวของธนารุจอุ่นวาบ
“แม่จ๋ายังไม่ให้รางวัลพ่อจ๋าเลย” หนูน้อยทวงอีก แต่คราวนี้เพียงส่งสายตาออดอ้อนแทนการดิ้นเร่า แค่นี้ก็ทำให้ปลายฟ้าใจอ่อนยวบ หากรางวัลไม่ใช่การ ‘จูบ’
“แม่จ๋าไม่ให้รางวัลหรอก พ่อจ๋าเป็นเด็กเกเรมากๆ” หญิงสาวได้โอกาสใส่ไฟเขาเล่น เห็นหน้าเหรอหราไปเลย คงคิดไม่ถึงล่ะสิว่าเธอจะเล่นไม้นี้
“ว้า! พ่อจ๋าอย่าเกเรสิคะ ถ้าเป็นเด็กดี แม่จ๋าจะหอม” หนูน้ำค้างหันไปบอก ‘พ่อจ๋า’ เสียงจริงจังราวกับผู้ใหญ่สอนเด็ก ธนารุจเอ็นดูความไร้เดียงสา กดจูบที่กระหม่อมหนักๆ
“ตอนนี้เด็กดีของพ่อจ๋านอนดีกว่านะคะ หลับปุ๋ยๆ”
‘เด็กดี’ ว่าง่ายรีบหลับตาพริ้มลง แพขนตางอนงามทาบทาผิวแก้มเนียนละเอียด พักเดียวก็หลับใหล
“หลับง่ายจริงๆ เลย”
“เธอก็นอนได้แล้ว พร่ำได้ตั้งนาน น่ารำคาญชะมัด” ธนารุจกลับมาโหมดคนใจร้าย หลังจากส่งลูกเข้านอนเรียบร้อยแล้ว
ปลายฟ้าตาเขียว สะบัดหน้าพรืดแล้วนอนหันหลังให้เขาดังเดิม มาว่าเธอพร่ำพูดไม่หยุดอย่างนั้นหรือ ก็ใครเล่าที่บอกว่าหนูน้ำค้างต้องฟังนิทานก่อนนอน ผู้ชายชอบหาเรื่อง! ปลายฟ้าตั้งฉายาใหม่ให้เขาอีก เพิ่งมาได้สองวัน ตาคนนี้มีกี่ฉายาแล้วก็ไม่รู้ คอยดูนะ! ถ้าด่าเธอจนเหลืออดเมื่อไรจะแฉฉายาให้ฟังสามวันสามคืน
หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปดในใจได้ไม่นานก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการดูแลเด็กน้อยทั้งวัน ทิ้งให้ชายหนุ่มยังนอนลืมตาคว้าง ยกมือก่ายหน้าผาก หัวใจโดดเดี่ยวถูกบีบรัดจนปวดแปลบ
ธนารุจยังย่ำแย่ราวกับคนที่ได้รับบาดเจ็บปางตาย ทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพังหรือยามค่ำคืนที่ลูกน้อยหลับใหล ภาพอดีตอันหวนไห้ก็ย้อนกลับเข้ามาเชือดเฉือนใจจนแหว่งวิ่น อกตรอมตรม ทุกข์ระทม รวดร้าวจนแทบจะกระอักเลือดออกมา
ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ด้วย!
ทำไมเมียเขาต้องตาย!
ทำไมเขาถึงปกป้องเธอไม่ได้!
ธนารุจเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ใบหน้าเหยเกประหนึ่งกำลังร่ำไห้อาดูร ทว่ากลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา แต่เจ้าตัวรู้ดีว่าหัวใจกำลังเสียน้ำตา ภาพอดีตแสนเศร้าแวบเข้ามา...
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
คริคริ อ่านให้สนุกนะคะ
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ธ.ค. 2556, 14:12:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ธ.ค. 2556, 14:12:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 1651
| << บทที่ 1 ภาพในอดีต | บทที่ 2 ภาพในอดีต2 100% >> |
จรดปลายรุ้ง 26 ธ.ค. 2556, 16:32:34 น.
ตอบเม้นจ้า
คุณ รรวิโรจน์ : ต้องลุ้นนะคะว่าใครดีกว่าใคร และพ่อเลี้ยงรักใครมากกว่ากัน ฮิ้ววววว
คุณ kaelek : มาบ่อยแน่นอนค่ะ อย่าลืมแวะมาอ่านบ่อยๆ นะคะ
ตอบเม้นจ้า
คุณ รรวิโรจน์ : ต้องลุ้นนะคะว่าใครดีกว่าใคร และพ่อเลี้ยงรักใครมากกว่ากัน ฮิ้ววววว
คุณ kaelek : มาบ่อยแน่นอนค่ะ อย่าลืมแวะมาอ่านบ่อยๆ นะคะ
แว่นใส 26 ธ.ค. 2556, 18:01:38 น.
เริ่มรู้สึกดีด้วยหรือยัง
เริ่มรู้สึกดีด้วยหรือยัง
