หวานเล่ห์เสน่หา (เปลี่ยนชื่อเรื่องจากมนต์รักไผทค่ะ)
เรื่องราวของวิศวกรสาวกับชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเกาะ เส้นทางของทั้งคู่ไม่น่าจะมาพบกันได้ แต่กามเทพก็แผลงศรให้คนที่ไม่รู้จักมักคุ้นกันเลย ต้องมามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างไม่ตั้งใจ เรื่องราวทุกอย่างจบลงเพียงแค่คืนนั้น...หากเมื่อคู่กันแล้วต่อให้ห่างไกลกันสักเพียงไหน เมื่อถึงเวลาคนสองคนก็ต้องโคจรกลับมาพบกันอยู่ดี และการพบกันในครั้งนี้จะสร้างความรักให้เกิดขึ้นได้หรือไม่ ไปช่วยกันลุ้นค่ะ
Tags: เกาะ

ตอน: บทนำ

สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณผู้อ่านทุกท่าน ขอให้มีความสุข ความเจริญ สุขภาพร่างกายแข็งแรง ร่ำรวย เฮงๆๆ ตลอดปี 57 ค่ะ

บทนำ

“แมะ...แมะ...อุ้ม...อุ้ม” สองแขนเล็กชูขึ้นยืนยันคำขอของตัวเอง

“...” คนถูกร้องขอมองอย่างอึ้งๆ ทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เพียงแต่ไม่รู้จักเด็กน้อยคนนี้เท่านั้น คำเรียกขานที่เด็กหญิงตัวเล็กใช้ ไม่ว่ายังไงชาตินี้ก็ไม่มีทางเป็นของตนอย่างเด็ดขาด รูปร่างออกจะสมบูรณ์แบบ สมชายชาตรีขนาดนี้ แถมหัวใจยังเป็นชายร้อยเปอร์เซ็นต์ จะให้เป็นแม่ของเด็กที่ไหนได้อย่างไรกัน ถ้าเดินเข้ามาเรียกพ่อ อาจจะไม่งงเท่ากับตอนนี้เลยจริงๆ

“แมะ แมะ” เด็กน้อยที่ชูแขนค้างไว้ เปลี่ยนอิริยาบถเป็นโผเข้าไปกอดขาข้างหนึ่งที่ถูกปกปิดด้วยกางเกงสแลคสีดำ พร้อมกับใช้สรรพนามเดิม ซึ่งกิริยานี้เองเรียกความสนใจจากผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี บางคนก็หยุดมองอย่างสงสัย บางคนก็ยิ้มขำกับความสัมพันธ์ระหว่างเด็กหญิงตัวเล็กกับผู้ชายตัวโต

“น้องนาฏมาหาแม่ค่ะ” เสียงหวานแต่ร้อนรน ทำให้ชายหนุ่มที่ถูกเด็กน้อยพันธนาการขาด้วยสองแขนป้อม เงยหน้ามองบุคคลที่เขาแน่ใจว่าเด็กน้อยควรเรียกว่า ‘แม่’ มากกว่าที่จะใช้คำนี้เรียกเขา ยังไม่ทันได้สังเกตสังกาคนเป็นแม่ อาการส่ายหน้าปฏิเสธด้วยการถูกไปมากับกางเกงของเขา ทำให้ต้องกลับมาให้ความสนใจกับลูกปลิงตัวเล็กอีกครั้ง

“ขอโทษด้วยนะคะ” สาวผมซอยสั้นในชุดช่างสีกรมท่า คำนับบุรุษหนุ่มที่ตกเป็นเป้าหมายของลูกสาวหลายครั้ง ก่อนจะตัดสินใจนั่งยองๆ แล้วค่อยแกะมือตุ๊กแกของบุตรีออก แต่ก็ไม่ได้รับความร่วมมือเท่าไหร่

“ไม่เอา ไม่เอา หนูจะให้แมะอุ้ม” เด็กน้อยยังเกาะขาคนที่เธอเข้าใจว่าเป็นแม่ไม่ยอมปล่อย พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธมารดาที่แท้จริงของตัวเอง

“ก็แม่กำลังจะอุ้มหนูไงคะ ปล่อยขาคุณลุงก่อนนะคะลูก เดี๋ยวคุณลุงไม่รักนะคะ” คนเป็นแม่หาทางตะล่อมหลอกล่อเด็กน้อยอีกครั้ง

“แมะอุ้ม” พอได้ยินว่าแม่จะอุ้ม เด็กหญิงก็ยอมปล่อยขาของชายหนุ่ม แต่แทนที่จะโผเข้าไปหามารดา กลับชูแขนขึ้นตรงหน้าเจ้าของขาแข็งแรง หญิงสาวร่างสูงโปร่งยกมือกุมขมับ ก่อนตัดสินใจรวบร่างป้อมๆ ของลูกสาวขึ้นโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของเจ้าตัวยุ่ง

“ไม่เอาป้อ ไม่ให้ป้ออุ้ม หนูจะให้แมะอุ้ม” เด็กน้อยดิ้นรนจะลงจากอ้อมกอดของคนที่เธอเรียกว่า ‘ป้อ’ แต่รูปร่างหน้าตารวมถึงสัดส่วนของคนเป็นพ่อ ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่าเธอจะสวมบทบาทบิดาของเด็กน้อยได้เลยแม้แต่น้อย

คณิตาแทบจะร้องกรี๊ดตามลูก ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นาฏศิลป์เรียกตนว่า ‘พ่อ’ แต่ที่ทำให้แปลกใจก็คือ บุตรสาวไม่เคยเรียกใครว่า ‘แม่’ โดยเฉพาะบุคคลที่มีกลิ่นอายของความเป็นบุรุษเพศเต็มกายเช่นนี้ เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเหตุใด สมองของบุตรสาวถึงได้บันทึกข้อมูลกลับตาลปัตรเช่นนี้ คำแรกที่เด็กน้อยพูดได้ก็คือ คำว่าพ่อ จากนั้นเธอพยายามสอนให้ลูกเรียกเธอว่าแม่ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้รับความร่วมมือจึงได้แต่ปลง และคิดว่าเมื่อลูกสาวตัวน้อยโตกว่านี้อีกนิด เข้าใจอะไรมากกว่านี้อีกหน่อย การแก้สรรพนามที่ผิดๆ นี้คงไม่ใช่เรื่องยาก

“ให้ผมอุ้มแกสักหน่อยก็ได้นะครับ” ชายหนุ่มอดสงสารร่างจ้อยที่เอาแต่ดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของผู้เป็น...เฮ้อ! ไม่รู้ว่าจะให้เธอเป็นอะไรดีระหว่างพ่อกับแม่

“อย่าดีกว่าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณวุ่นวาย” หญิงสาวหันกลับมาสนใจแม่คนใหม่ของลูกสาว แล้วก็ต้องเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ และก่อนที่เหตุการณ์จะพาไปสู่อะไรหลายๆ อย่าง คณิตาก็หันหลังสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจลูกตัวน้อยที่ดิ้นรนและร้องเรียกบุรุษท่านนั้นอีกเลย




หนึ่งจันทร์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ม.ค. 2557, 17:00:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ม.ค. 2557, 17:00:49 น.

จำนวนการเข้าชม : 1680





   บทที่ 1 >>
จิงโกะ 1 ม.ค. 2557, 18:51:42 น.
เปิดเรื่อง ก็ ชวนสงสัยแล้ว


เดิมเดิม 18 ม.ค. 2557, 10:06:23 น.
ลูกสาวแอบระลึกชาติได้ป่าวเนี่ย


โอชิน 6 ก.ย. 2557, 21:37:57 น.
พล็อตเก๋ดีค่ะ ชอบ !


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account