เงารัก
เมื่อหัวใจเต็มไปด้วยเงื่อนไข ความรักจึงต้องซ่อนตัวอยู่ในเงา
ลัลน์รดา ถ้าฉันต้องตายวันนี้ ฉันก็พร้อมแล้ว ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรมากกว่าการได้รักใครสักคน
ขวัญนลิน ถ้าฉันกล้าพอจะบอกออกไป มันคงจะดีกว่านี้
คิรากร ถ้าหากผมย้อนเวลาได้ละก็...
พีรวิชญ์ ถ้าเพื่อรอยยิ้มนั้นละก็ ต่อให้ต้องร้ายกว่านี้ผมก็จะทำ
ลัลน์รดา ถ้าฉันต้องตายวันนี้ ฉันก็พร้อมแล้ว ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรมากกว่าการได้รักใครสักคน
ขวัญนลิน ถ้าฉันกล้าพอจะบอกออกไป มันคงจะดีกว่านี้
คิรากร ถ้าหากผมย้อนเวลาได้ละก็...
พีรวิชญ์ ถ้าเพื่อรอยยิ้มนั้นละก็ ต่อให้ต้องร้ายกว่านี้ผมก็จะทำ
Tags: เงารัก
ตอน: ตอนที่ 1
ภาพหนึ่งภาพบอกเล่าเรื่องราวได้เป็นพัน ภาพบางภาพบรรจุความทรงจำนับล้าน แต่กับบางภาพ...ไม่มีเรื่องราวเป็นพัน ไม่มีความทรงจำนับล้าน มีเพียงหนึ่งคำสัญญาที่บางคนต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อรักษามัน
นิ้วเรียวของหญิงสาวร่างเล็กขยับขึ้นลงลูบไล้รูปถ่ายที่สีเริ่มซีดจางตามกาลเวลา จิตใจล่องลอยไปถึงวันวานและคนในรูปถ่าย
‘ฝากคีด้วยนะรดา ช่วยดูแลคีให้แม่ด้วย’ ตอนนั้นเธอคิดว่ามันเป็นแค่คำฝากฝังธรรมดาเหมือนทุกครั้งที่พ่อและแม่ของคิรากรเดินทางไปต่างประเทศ
“รดาสัญญาค่ะ รดาจะดูแลพี่คีให้ดีที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้ จนกว่าจะมีใครดูแลพี่คีได้ดีกว่ารดา แล้วเมื่อนั้น รดาจะตามไปนะคะ” ลัลน์รดาพูดกับคนในรูปถ่ายด้วยเสียงกระซิบแผ่วราวกับกลัวสายลมจะพัดพาไปให้ใครได้ยิน ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆเมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น
หญิงสาวร่างเล็กสอดรูปถ่ายไว้ในไดอารี่เล่มเก่าแล้วนำมันไปเก็บในตู้หนังสือพลางเหลือบมองไปทางหน้าต่างเพื่อดูว่าคนที่มาใช่คนเดียวกับที่คิดไว้หรือเปล่า ใช่จริงๆนั่นแหละ...คิรากร
“ช้า” ชายหนุ่มร่างสูง ผิวคล้ำ ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับชายไทยเอ่ยทันทีที่ลัลน์รดามาถึงหน้าประตูรั้ว
“รีบที่สุดแล้วเนี่ย” ร่างเล็กที่กำลังเปิดประตูรั้วตอบออกไปแทบจะทันทีเช่นกัน ขณะเดียวกันก็พยายามควบคุมจังหวะการหายใจไม่ให้คนตรงหน้ารู้ว่าเธอวิ่งลงมา แต่ดูเหมือนใบหน้าที่ซีดเซียวและเหงื่อตามไรผมจะไม่เป็นใจให้เธอโกหก
“วิ่งมาทำไม บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าวิ่งๆ มันจะช้ากว่ากันสักเท่าไหร่เชียว แค่นี้พี่รอได้น่า” คนที่เมื่อสักครู่เพิ่งบ่นว่าช้าเริ่มต้นจะบ่นชุดใหญ่เมื่อจับได้ว่าร่างเล็กๆที่แทบจะปลิวไปตามลมวิ่งลงมาเปิดประตูให้เขา
“หิวแล้ว” ลัลน์รดาตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง คิรากรน่ะปกติก็ไม่ใช่คนพูดมากหรอก แต่ลองได้บ่นอะไรสักเรื่องล่ะก็ สามวันยังไม่รู้จะจบหรือเปล่าเลย
คิรากรเองก็ได้แต่โคลงศีรษะอย่างอ่อนใจกับการเปลี่ยนเรื่องดื้อๆของผู้หญิงตรงหน้า มือใหญ่ยื่นถุงโจ๊กสองถุงให้เจ้าของบ้านก่อนที่ตนเองจะเป็นคนปิดประตูรั้วเอง จากนั้นก็ดันร่างเล็กตรงหน้าให้เดินเข้าบ้าน ไม่แน่ใจว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่าลัลน์รดาผอมลงอีกแล้ว
“ลินกลับมาแล้วนะ”
“ลิน” มือที่กำลังตักโจ๊กเข้าปากชะงักค้าง ใบหน้าสื่อความงุนงงอย่างชัดเจน แต่ยังไม่ทันที่คิรากรจะอธิบายเพิ่มเติม หัวเล็กๆก็พยักหงึกหงักเมื่อสมองประมวลผลได้แล้ว คงจะเป็นขวัญนลิน
“เหรอ แล้วรู้ได้ไงล่ะ”
“เมื่อคืนลินโทรมา นัดกินข้าวกันเย็นนี้ด้วย ไปด้วยกันนะ” ลัลน์รดาไม่พูดอะไร ทำเพียงพยักหน้าตอบรับและตั้งหน้าตั้งตากินโจ๊กต่อไป ราวกับว่าเรื่องที่คิรากรพูดไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ทั้งที่จริงแล้วมันตรงกันข้ามเลย
ลินหรือขวัญนลิน เธอเคยได้ยินชื่อนี้มานานแล้ว ถ้าจำไม่ผิด ครั้งแรกที่เธอได้ยินคงจะเป็นประโยคนั้นสินะ
‘เสียดายนะคะคุณ นี่ถ้าไม่ได้จองตัวหนูลินไว้ก่อน จะยุให้ตาคีจีบหนูรดาเลย’ แม่ของคิรากรพูดกับพ่อของเขาไว้แบบนั้น และเธอก็ได้รู้ในเวลาต่อมาว่าหนูลินที่พวกท่านพูดถึงคือ ขวัญนลิน คู่หมายของคิรากร
บางทีเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ก็หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก่อนที่ทรายในนาฬิกาทรายของเธอจะหมดลง
พีรวิชญ์ก้าวเดินไปตามทางเดินของห้างสรรพสินค้าด้วยความเร่งรีบโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้างที่ต่างก็มองมาทางเขาอย่างไม่แน่ใจนัก ในขณะที่บางคนถึงกับต้องหันมามองอีกครั้งหลังจากมองเขาแบบผ่านๆในครั้งแรก ถ้าเป็นเวลาอื่น เขาอาจจะพอส่งยิ้มให้คนเหล่านั้นได้บ้าง แต่ไม่ใช่ตอนนี้
“เชิญด้านในก่...” เสียงพนักงานต้อนรับของร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ในห้างขาดหายไปเฉยๆเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนรายใหม่อย่างชัดเจน พีรวิชญ์เดินเข้าไปในร้านและสอดส่ายสายตาหาเป้าหมาย ก่อนจะถอนหายใจน้อยๆเมื่อสายตาไปประสานกับนัยน์ตาโตสวยของหญิงสาวสวยที่กำลังโบกมือให้เขาอยู่
“มาเร็วจัง” สาวสวยทักขึ้นเมื่อพีรวิชญ์เดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ
“ยังไม่มาอีกหรอ” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อมองอาหารที่วางไว้มากมายบนโต๊ะในขณะที่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามไร้เงาผู้ใด
“นี่มันยังไม่ถึงเวลานัดเลยนะ” ขวัญนลินเหลือบมองนาฬิกาฝังเพชรเม็ดเล็กที่ยิ่งขับให้ผิวขาวของเธอดูออร่ามากขึ้น เรียวปากสวยได้รูปทาบทับด้วยลิปสติกสีแดงสดหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงความสนใจจากคนอื่นๆในร้าน
'เหมาะสมกันมาก' 'น่าอิจฉา' ถึงจะไม่มีความสามารถในการอ่านจิตใจ ขวัญนลินก็เดาความคิดของคนรอบข้างได้ไม่ยาก เธอรู้ตัวมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนสวย ไม่ใช่สวยธรรมดาพื้นๆ แต่สวยขนาดนางงามยังต้องชิดซ้าย เหมือนๆกับที่เธอรู้ว่าผู้ชายที่นั่งข้างๆดูดีและมีเสน่ห์แค่ไหน ใบหน้าที่ผสมผสานความเป็นตะวันตกและตะวันออกอย่างลงตัวและดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่มีรอยยิ้มซ่อนอยู่เป็นนิจอาจทำให้สาวๆหลายคนให้ความสนใจ แต่ขวัญนลินรู้ดีว่านั่นไม่ใช่สาเหตุหลักที่ทำให้แม้แต่คนที่เดินผ่านไปมานอกร้านยังต้องหยุดมอง
“จะไม่ยิ้มทักทายแฟนคลับหน่อยหรอคะ แพทริค” หญิงสาวเรียกลากเสียงเรียกชื่อภาษาอังกฤษของชายหนุ่มอย่างล้อเลียน นาทีนี้คงไม่มีผู้ชายคนไหนจะดังไปกว่า แพทริค ลอบสกิ้น ดาราฮอลลีวูดที่ครองสถิติค่าตัวแพงที่สุดในโลก
“คงไม่มีใครนึกหรอกว่าแพทริคจะมาเดินลอยชายอยู่ที่เมืองไทย” พีรวิชญ์พูดราวกับนั่นไม่ใช่เรื่องของตนเอง ขวัญนลินกำลังจะต่อคำ หากแต่สายตาปะทะเข้ากับชายหนุ่มหญิงสาวที่เดินเคียงกันเข้ามาเสียก่อน แม้จะไม่ได้เจอกันมาเนิ่นนาน แต่เธอก็จำเขาได้ดีและเธอก็มั่นใจ เขาต้องจำเธอได้แน่นอน
นิ้วเรียวของหญิงสาวร่างเล็กขยับขึ้นลงลูบไล้รูปถ่ายที่สีเริ่มซีดจางตามกาลเวลา จิตใจล่องลอยไปถึงวันวานและคนในรูปถ่าย
‘ฝากคีด้วยนะรดา ช่วยดูแลคีให้แม่ด้วย’ ตอนนั้นเธอคิดว่ามันเป็นแค่คำฝากฝังธรรมดาเหมือนทุกครั้งที่พ่อและแม่ของคิรากรเดินทางไปต่างประเทศ
“รดาสัญญาค่ะ รดาจะดูแลพี่คีให้ดีที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้ จนกว่าจะมีใครดูแลพี่คีได้ดีกว่ารดา แล้วเมื่อนั้น รดาจะตามไปนะคะ” ลัลน์รดาพูดกับคนในรูปถ่ายด้วยเสียงกระซิบแผ่วราวกับกลัวสายลมจะพัดพาไปให้ใครได้ยิน ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆเมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น
หญิงสาวร่างเล็กสอดรูปถ่ายไว้ในไดอารี่เล่มเก่าแล้วนำมันไปเก็บในตู้หนังสือพลางเหลือบมองไปทางหน้าต่างเพื่อดูว่าคนที่มาใช่คนเดียวกับที่คิดไว้หรือเปล่า ใช่จริงๆนั่นแหละ...คิรากร
“ช้า” ชายหนุ่มร่างสูง ผิวคล้ำ ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับชายไทยเอ่ยทันทีที่ลัลน์รดามาถึงหน้าประตูรั้ว
“รีบที่สุดแล้วเนี่ย” ร่างเล็กที่กำลังเปิดประตูรั้วตอบออกไปแทบจะทันทีเช่นกัน ขณะเดียวกันก็พยายามควบคุมจังหวะการหายใจไม่ให้คนตรงหน้ารู้ว่าเธอวิ่งลงมา แต่ดูเหมือนใบหน้าที่ซีดเซียวและเหงื่อตามไรผมจะไม่เป็นใจให้เธอโกหก
“วิ่งมาทำไม บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าวิ่งๆ มันจะช้ากว่ากันสักเท่าไหร่เชียว แค่นี้พี่รอได้น่า” คนที่เมื่อสักครู่เพิ่งบ่นว่าช้าเริ่มต้นจะบ่นชุดใหญ่เมื่อจับได้ว่าร่างเล็กๆที่แทบจะปลิวไปตามลมวิ่งลงมาเปิดประตูให้เขา
“หิวแล้ว” ลัลน์รดาตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง คิรากรน่ะปกติก็ไม่ใช่คนพูดมากหรอก แต่ลองได้บ่นอะไรสักเรื่องล่ะก็ สามวันยังไม่รู้จะจบหรือเปล่าเลย
คิรากรเองก็ได้แต่โคลงศีรษะอย่างอ่อนใจกับการเปลี่ยนเรื่องดื้อๆของผู้หญิงตรงหน้า มือใหญ่ยื่นถุงโจ๊กสองถุงให้เจ้าของบ้านก่อนที่ตนเองจะเป็นคนปิดประตูรั้วเอง จากนั้นก็ดันร่างเล็กตรงหน้าให้เดินเข้าบ้าน ไม่แน่ใจว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่าลัลน์รดาผอมลงอีกแล้ว
“ลินกลับมาแล้วนะ”
“ลิน” มือที่กำลังตักโจ๊กเข้าปากชะงักค้าง ใบหน้าสื่อความงุนงงอย่างชัดเจน แต่ยังไม่ทันที่คิรากรจะอธิบายเพิ่มเติม หัวเล็กๆก็พยักหงึกหงักเมื่อสมองประมวลผลได้แล้ว คงจะเป็นขวัญนลิน
“เหรอ แล้วรู้ได้ไงล่ะ”
“เมื่อคืนลินโทรมา นัดกินข้าวกันเย็นนี้ด้วย ไปด้วยกันนะ” ลัลน์รดาไม่พูดอะไร ทำเพียงพยักหน้าตอบรับและตั้งหน้าตั้งตากินโจ๊กต่อไป ราวกับว่าเรื่องที่คิรากรพูดไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ทั้งที่จริงแล้วมันตรงกันข้ามเลย
ลินหรือขวัญนลิน เธอเคยได้ยินชื่อนี้มานานแล้ว ถ้าจำไม่ผิด ครั้งแรกที่เธอได้ยินคงจะเป็นประโยคนั้นสินะ
‘เสียดายนะคะคุณ นี่ถ้าไม่ได้จองตัวหนูลินไว้ก่อน จะยุให้ตาคีจีบหนูรดาเลย’ แม่ของคิรากรพูดกับพ่อของเขาไว้แบบนั้น และเธอก็ได้รู้ในเวลาต่อมาว่าหนูลินที่พวกท่านพูดถึงคือ ขวัญนลิน คู่หมายของคิรากร
บางทีเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ก็หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก่อนที่ทรายในนาฬิกาทรายของเธอจะหมดลง
พีรวิชญ์ก้าวเดินไปตามทางเดินของห้างสรรพสินค้าด้วยความเร่งรีบโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้างที่ต่างก็มองมาทางเขาอย่างไม่แน่ใจนัก ในขณะที่บางคนถึงกับต้องหันมามองอีกครั้งหลังจากมองเขาแบบผ่านๆในครั้งแรก ถ้าเป็นเวลาอื่น เขาอาจจะพอส่งยิ้มให้คนเหล่านั้นได้บ้าง แต่ไม่ใช่ตอนนี้
“เชิญด้านในก่...” เสียงพนักงานต้อนรับของร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ในห้างขาดหายไปเฉยๆเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนรายใหม่อย่างชัดเจน พีรวิชญ์เดินเข้าไปในร้านและสอดส่ายสายตาหาเป้าหมาย ก่อนจะถอนหายใจน้อยๆเมื่อสายตาไปประสานกับนัยน์ตาโตสวยของหญิงสาวสวยที่กำลังโบกมือให้เขาอยู่
“มาเร็วจัง” สาวสวยทักขึ้นเมื่อพีรวิชญ์เดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ
“ยังไม่มาอีกหรอ” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อมองอาหารที่วางไว้มากมายบนโต๊ะในขณะที่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามไร้เงาผู้ใด
“นี่มันยังไม่ถึงเวลานัดเลยนะ” ขวัญนลินเหลือบมองนาฬิกาฝังเพชรเม็ดเล็กที่ยิ่งขับให้ผิวขาวของเธอดูออร่ามากขึ้น เรียวปากสวยได้รูปทาบทับด้วยลิปสติกสีแดงสดหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงความสนใจจากคนอื่นๆในร้าน
'เหมาะสมกันมาก' 'น่าอิจฉา' ถึงจะไม่มีความสามารถในการอ่านจิตใจ ขวัญนลินก็เดาความคิดของคนรอบข้างได้ไม่ยาก เธอรู้ตัวมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนสวย ไม่ใช่สวยธรรมดาพื้นๆ แต่สวยขนาดนางงามยังต้องชิดซ้าย เหมือนๆกับที่เธอรู้ว่าผู้ชายที่นั่งข้างๆดูดีและมีเสน่ห์แค่ไหน ใบหน้าที่ผสมผสานความเป็นตะวันตกและตะวันออกอย่างลงตัวและดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่มีรอยยิ้มซ่อนอยู่เป็นนิจอาจทำให้สาวๆหลายคนให้ความสนใจ แต่ขวัญนลินรู้ดีว่านั่นไม่ใช่สาเหตุหลักที่ทำให้แม้แต่คนที่เดินผ่านไปมานอกร้านยังต้องหยุดมอง
“จะไม่ยิ้มทักทายแฟนคลับหน่อยหรอคะ แพทริค” หญิงสาวเรียกลากเสียงเรียกชื่อภาษาอังกฤษของชายหนุ่มอย่างล้อเลียน นาทีนี้คงไม่มีผู้ชายคนไหนจะดังไปกว่า แพทริค ลอบสกิ้น ดาราฮอลลีวูดที่ครองสถิติค่าตัวแพงที่สุดในโลก
“คงไม่มีใครนึกหรอกว่าแพทริคจะมาเดินลอยชายอยู่ที่เมืองไทย” พีรวิชญ์พูดราวกับนั่นไม่ใช่เรื่องของตนเอง ขวัญนลินกำลังจะต่อคำ หากแต่สายตาปะทะเข้ากับชายหนุ่มหญิงสาวที่เดินเคียงกันเข้ามาเสียก่อน แม้จะไม่ได้เจอกันมาเนิ่นนาน แต่เธอก็จำเขาได้ดีและเธอก็มั่นใจ เขาต้องจำเธอได้แน่นอน
รวินทร์วรกาล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ม.ค. 2557, 21:28:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2557, 21:28:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 978
| ตอนที่ 2 >> |
รวินทร์วรกาล 4 ม.ค. 2557, 22:22:31 น.
อันนี้ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ เดี๋ยวอีกสองสามตอนก็จะพอเดาได้แล้วค่ะว่าใครไม่ได้คู่กับใคร ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^___^
อันนี้ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ เดี๋ยวอีกสองสามตอนก็จะพอเดาได้แล้วค่ะว่าใครไม่ได้คู่กับใคร ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^___^
Zephyr 5 ม.ค. 2557, 14:38:53 น.
รักของเราสี่คน
เหอๆๆๆ ไว้จับทางได้ค่อยเดาดีก่า อุอุ
แต่เราแอบจับคู่ในใจแว้วววว ฮะฮ่า
รักของเราสี่คน
เหอๆๆๆ ไว้จับทางได้ค่อยเดาดีก่า อุอุ
แต่เราแอบจับคู่ในใจแว้วววว ฮะฮ่า
รวินทร์วรกาล 5 ม.ค. 2557, 19:23:08 น.
ความจริงเดาไม่ยากหรอกค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะรู้แล้วว่าใครไม่ได้คู่กับใคร
ความจริงเดาไม่ยากหรอกค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะรู้แล้วว่าใครไม่ได้คู่กับใคร