เกมรักกับดักพิศวาส (สนพ.มายเลิฟ)
Tags: นิยายรัก,นายแบบ
ตอน: ตอนที่ 6
ตอนที่ 6
หลังจากเสร็จงานอโรชารีบเดินตรงดิ่งเข้ามาหาบุษบันที่วันนี้ดูแปลกไป งานที่ไม่เคยทำพลาดก็พลาดแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เปลี่ยนชุดผิดถึงสองครั้งสองติดกัน โชคดี่ยังพอมีเวลาเปลี่ยนได้ทัน
“บุษมีเรื่องไม่สบายใจหรือไม่สบายหรือเปล่า” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองอโรชาแล้วยกมือไหว้หัวหน้าทีมที่เคารพรักดั่งพี่สาว
“บุษต้องขอโทษพี่ซีด้วยนะคะ ที่ทำงานพลาด”
“ช่างมันเถอะ สุดท้ายเราก็แก้ไขมันได้ทัน ว่าแต่เราเถอะยังไม่ตอบพี่เลยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า” อโรชาเดินเข้าไปถามไถ่พลางใช้หลังมืออังหน้าผากและซอกคออีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เมื่อคืนนอนไม่พอ…มัวดูซีรีย์น่ะคะ เพื่อนแนะนำบอกว่าสนุกเลยกะว่าจะลองดูนิดหนึ่ง แต่ไปๆ มาๆ มันติดลมดูจนจบกว่าจะได้นอนก็ตีสองเข้าไปแล้ว บุษต้องขอโทษพี่ซีอีกครั้งนะคะที่มัวทำเรื่องไร้สาระจนเสียงาน” บุษบันให้เหตุผลยืนยาว เมื่อสีหน้าของอโรชาที่แสดงออกมันบอกว่าเหตุผลไม่เพียงพอ กับแค่คำว่า ‘นอนไม่พอ’
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ดีแล้วที่เราไม่ได้เป็นอะไร เห็นหน้าซีดๆ เหม่อๆ ลอยๆ เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพี่ก็นึกว่ามีเรื่องอะไรหรือไม่สบายหรือเปล่า”
“ขอโทษค่ะ”
“พอแล้ว ขอโทษอะไรนักหนา เรื่องแค่นี้เอง นอนไม่พอใช่ไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องโอเค จะได้ไม่หลับบนรถไฟฟ้าเดี๋ยวได้นั่งเลยสถานีเสียเวลาพักผ่อนอีก”
“ขอบคุณค่ะพี่ซี แต่ว่าวันนี้บุษเอารถมานะคะ”
“อ้าวเหรอ” อโรชาบอกอย่างแปลกใจ “ค่ะ พอดีบุษตื่นสายและเห็นว่าจากคอนโดมาที่นี้ไม่ไกล ขับรถมาเองน่าจะสะดวกกว่าน่ะคะ”
“งั้นก็ขับรถระวังๆ ด้วยแล้วกัน”
“ค่ะ งั้นบุษกลับเลยแล้วกันนะคะ”
บุษบันเอ่ยปากลากลับเมื่อเก็บของตัวเองเสร็จ เธอพยายามส่งยิ้มสดใจให้อโรชาเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้อง
และทันทีที่ได้อยู่ลำพังสีหน้าที่ปั้นให้สดใสก็กลับมาดูเหม่อลอยอีกครั้ง บุษบันเดินไปถอนหายไปอย่างคนคิดไม่ตกไปจนกระทั่งถึงรถ และในขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หญิงสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจหยิบมันออกมาจากกระเป๋า ทันทีที่เห็นชื่อคนที่โทร.เข้าโชว์หราหน้าจอเธอก็กดตัดสายแล้วโยนมันกลับเข้าไปไว้ในซอกหลืบของกระเป๋าตามเดิม
นี่เป็นครั้งแรกที่ ‘บอลด์วิน’ โทร.หาเธอนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เหนือความคาดหมายในคืนนั้น แต่ถึงจะผ่านมาสองสามวันแล้วแต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา มันยังงงๆ มึนๆ ไม่หายกับการตกปากยอมรับกับการหาข้อยุติความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบอลด์วิน
‘เซ็กส์เฟร์น’ คำคำนี้มันทำให้เธอนึกถึงเช้าวันต่อมาหลังจากที่ทุกอย่างเกินเลย จะว่าสมยอมเลยก็ไม่ใช่แต่จะว่าไม่เต็มใจมันก็ไม่เชิง
เช้าวันที่เธอตื่นขึ้นมาในสภาพตัวเปล่าไม่เสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นและก็มีนายแบบสุดหล่อที่มีสภาพไม่ต่างกันนอนหลับอยู่ข้างๆ
“เฮ้ย!...”
บุษบันอุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะรีบยกมือตะปบปากตัวเองเอาไว้ เมื่อความทรงจำในบางช่วงบางตอนของเมื่อคืนผุดขึ้นมา
บุษบันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองจนถึงต้นคอ ขณะที่สายตาก็แอบพิจารณาคนที่นอนหลับอย่างสบายแล้วหน้าร้อนผ่าว จนได้ เธอปล่อยให้อารมณ์ใคร่อยู่เหนือสติจนได้
“อุ๊ย!”
หญิงสาวอุทานเสียงหลงหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงจัดขึ้นไปอีกเมื่อบอลด์วินที่นอนนิ่งขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถในการนอนด้วยการวาดมือมาคว้าเธอไปกอด และที่สำคัญมือของเขามันอยู่ที่หน้าอกเธอแบบพอดิบพอดี
“อีตาบ้า”
ไม่ด่าเปล่าเธอยังดึงมือออกแล้วผลักร่างเขาให้ออกห่าง เป็นผลให้คนที่กำลังนอนหลับฝันดีเริ่มรู้สึกตัวงัวเงียๆ ตื่น
“ตื่นแล้วเหรอคุณ”
ผงกศีรษะขึ้นมาถามพลางยิ้มน้อยๆ อย่างคนที่ยังตื่นไม่เต็มตา จากนั้นก็ฟุบกลับไปที่หมอนอีกครั้งพร้อมทั้งรั้งคนที่นั่งตัวเกร็งลงไปกอด
“ทำไมคุณตื่นเช้าจัง”
ชายหนุ่มชวนคุยเสียงอู้อี้ ก่อนจะพลิกหน้ามาสบดวงตากลมโตที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบบอลด์วินเปิดยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวรีบหลบตาวูบ
“ฉันว่าคุณควรกลับได้แล้วมั้งคะ” บอกพลางเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งและลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง
“อะไรคุณผมเพิ่งตื่นก็ไล่กันเลยจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”
“ใจร้ายตรงไหน กะ…ก็มันเช้าแล้วคุณก็กลับบ้านคุณไปสิคะ”
“ชิ! ได้เราแล้วก็เฉดหัวทิ้ง” บอลด์วินแสร้งโอดครวญก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อหมอนใบใหญ่ถูกฟาดมาใส่แบบไม่ยั้ง
“โอ๊ย!”
“ได้แล้วทิ้งเหรอ พูดออกมาได้ ตาบ้า!”
“ก็หรือไม่จริงเช้ามาคุณก็ไล่ผมเลย” ชายหนุ่มพูดเสียงกลั้วหัวเราะหลังจากที่ยึดหมอนใบใหญ่มากอดไว้ได้สำเร็จ
“เชอะ! อย่าบอกนะว่าอยากได้ความรับผิดชอบจากฉันน่ะ”
“เปล่า”
“อย่าบอกนะว่าคุณอยากรับผิดชอบฉัน”
ถามเสียงขึ้นจมูก ไม่ได้คิดจะจริงจังกับคำพูดของตัวเองสักเท่าไหร่เพราะออกมาเป็นแบบนี้คงยากที่จะถามหาความรับผิดชอบจากผู้ชายที่รู้จักกันได้ไม่นาน
“ก็เปล่า…”
ครั้งนี้บอลด์วินเอ่ยเสียงแผ่วแทบจะไม่ได้ยิน ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาปลายตามองคนข้างๆ แล้วต่างคนต่างก็เงียบ
แล้วภายใต้บรรยากาศที่ชวนอึดอัดก็เป็นบอลด์วินที่เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อนทั้งที่ก่อนที่อะไรๆ จะเกินเลยเขาก็คิดและหวังในตัวของบุษบันตามประสาผู้ชายอยู่แล้ว ทว่าเมื่อได้มาแล้วเขากลับรู้สึกผิดอย่างประหลาด แต่มันก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้เขากล้าเอาพันธะมาผูกมันตัวเอง
“ผมรู้สึกผิด…”
“คุณจะรู้สึกผิดทำไม ฐานะการเงินฉันก็ใช่จะขี้ริ้วขี้เหร่ ฉันอาจจะผ่านมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้วไปยกเครื่องทำรีแพร์เต็มสูตรมาก็ได้”
บุษบันบอกเสียงเยาะเพราะคิดว่าชายหนุ่มรู้สึกผิดที่รู้ว่าเธอไม่เคยเรื่องอย่างว่า แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ใช่จะโวยวาย เพราะจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกต้องโทษตัวเองด้วยเผลอตัวเผลอใจ แม้จะสติสัมปัชัญญะไม่เต็มร้อยก็เถอะ
“ไม่ได้จะคุยหรอกนะ แต่ของจริงกับของยกเครื่องมาผมรู้หรอกน่า และที่ผมบอกว่ารู้สึกผิดก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณไม่เคยเสียทีเดียว แต่ผมรู้สึกผิดที่ยังไม่พร้อมจะมีพันธะ…”
“ฉันก็ไม่พร้อม” บุษบันแทรกขึ้นมาอย่างถือดีพอตัว
“ก็ดีครับ แต่ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราจบลงแค่นี้”
“คุณหมายความว่าไง”
“ผมอย่างให้เราเป็นแบบนี้ต่อไป”
ชายหนุ่มหันมาพูดแบบจริงจัง นั่นทำให้บุษบันถึงกับไปไม่เป็น อ้าปากค้างหลับตาปริบๆ พยายามหาคำจำกัดความของความสัมพันธ์ที่ชายหนุ่มเสนอ
“กิ๊ก”
“ผมยังไม่มีแฟน คำนี้ผมว่าคงใช่ไม่ได้” ชายหนุ่มแย้ง
“คู่ควง คู่นอน เซ็กส์เฟร์น…” บุษบันไล่คำที่มีความหมายเหล่านั้นอย่างประชดประชัน
“ใช่ เซ็กเฟร์น”
“ฉันขอเซย์โน” บุษบันบอกเสียงเข้มและทำท่าจะผละลงจากเตียง แต่บอลด์วินกลับรีบตะครุบร่างบางเอาไว้ก่อน
“ใจเย็นสิคุณ”
“เย็นได้ไง คุณกำลังขอให้ฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายไว้เสิร์ฟเซ็กส์เวลาที่คุณต้องการ” เธอตะคอกตอบพลางสะบัดตัวหนี แต่มีหรือบอลด์วินจะปล่อยให้หลุดมือ
“ไม่ใช่เลย เมื่อเราสองคนต้องการมันต่างหาก”
“อย่าเอาฉันไปเหมารวมกับพวกหื่นอย่างคุณ ฉันไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้น” บุษบันเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ แต่บอลด์วินกลับหรี่ตามองพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“แน่ใจ”
“อือฮึ”
สิ้นเสียงย้ำคนที่มั่นใจในความต้องการของตัวเองก็ถูกดึงเข้าไปบดจูบ บอลด์วินบรรจงจูบอย่างอ่อนหวานจนบุษบันที่นิ่งขึง และขัดขืนในเวลาต่อมาค่อยๆ อ่อนระทวยกลายเป็นโอนอ่อนผ่อนตาม
ใจเขาอยากจะต่อให้จบไปจนถึงฝั่งฝัน แต่ชายหนุ่มรู้ว่าสิ่งที่ควรจะทำตอนนี้คือเกลี้ยกล่อมบุษบันให้ยอมรับเงื่อนไขเป็นเรื่องสำคัญกว่า
“ผมต้องการคุณ และรู้ว่าคุณเองก็ต้องการผม เราสองคนต้องการกันละกัน แต่ต่างคนต่างก็ไม่อยากมีพันธะ เซ็กส์เฟร์นมันคือคำตอบที่ดีที่สุด” ชายหนุ่มอธิบายเสียงพร่า จมูกโด่งยังคลอเคลียไม่ห่างจากแก้มแดงระเรื่อ
“ดียังไง”
บุษบันถามเสียงสั่น ดวงตากลมโตยังฉ่ำปรืออย่างคนที่ยังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เรียกความร้อนและแรงปรารถนาของเธอให้ตื่นขึ้น
“ระหว่างเรามันคือความพอใจในเซ็กส์ของกันและกัน มีอิสระที่จะคบหาคนอื่น ไม่มีการหึงหวงหรือก้าวก่ายล่วงล้ำการเป็นส่วนตัว ของกันและกัน เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเจอคนที่ใช่ เรื่องของเราคือจบ และผมคิดว่ามันจะต้องจบด้วยดี”
มือใหญ่ประคองใบหน้าสวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองสบดวงตาสีดำกลมโต นานชั่วอึดใจ ก่อนบุษบันจะเป็นคนหลบสายตา เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ปฏิเสธและมีท่าทีเริ่มจะโอนอ่อนผ่อนตาม บอลด์วินจึงรีบเกลี้ยกล่อมต่อ
“เราต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การหาความสุขใส่ตัวมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอก”
บุษบันเหลือตามองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอีกครั้งแล้วถอนหายใจ เธอไม่ปฏิเสธหรอกว่าพึงพอใจในตัวของบอลด์วินมากเป็นพิเศษ และเขาก็พูดถูกเธอโตแล้ว จะเป็นอะไรไปเล่าถ้าช่วงเวลาหนึ่งเธอจะทำอะไรตามใจตัวเองแบบสุดๆ บ้าง
“ตกลง”
‘ตกลง’ บุษบันย้ำกับตัวเองพลางยิ้มหยัน สงสัยตอนนั้นเธอกำลังมึนกับจูบและสัมผัสชวนวาบหบามของบอลด์วินเป็นแน่ ถึงกล้าคิดและกล้าตอบตกลงกับความสัมพันธ์ที่ขัดกับคำว่ากุลสตรีไทยแบบนี้
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะกระจกทำให้บุษบันตื่นจากภวังค์ความคิด และยิ่งตกใจเมื่อเห็นใบหน้าคนเคาะที่กำลังส่งยิ้มมาให้
เธอคงหนีไม่ได้แล้วใช่ไหม คิดได้อย่างนั้นบุษบันจึงลดกระจกรถลงแล้วถามเสียงแผ่วว่า “คุณมาทำอะไรที่นี้คะ”
“มาหาคุณไง โทร.มาก็ไม่รับสายเลยเป็นห่วง”
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ผมก็มีสายของผมสิ” หลุดปากออกไปแล้วเขาก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“ไหนคุณบอกว่าเราจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกันไงคะ” บุษบันถามเสียงขุ่นคล้ายกับไม่พอใจ แต่จริงๆ แล้วก็รู้สึกดีเล็กน้อยที่เขาเป็นห่วง
“ผมไม่ได้ก้าวก่าย แค่เป็นห่วง และบังเอิ๊ญบังเอิญที่ผมมาทำธุนะแถวนี้พอดี กังจะกลับแต่เห็นคุณกำลังขึ้นรถ ตอนแรกว่าจะไม่มาทัก โทร.มาไม่รับสายคิดว่าคุณคงไม่อยากเห็นหน้าผม แต่มันนานผิดปกติคุณไม่เคลื่อนรถเสียที เลยแวะมาดู กลัวคุณเป็นอะไร” บอลด์วินแก้ตัวยืดยาวมีทั้งจริงบ้างไม่จริงบ้างปะปนกันไป แต่ที่แน่ๆ คือการเจอบุษบันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
“ตกลงคุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ พอดีนั่งคิดอะไรเพลินมากไปหน่อย”
“คิดถึงผม”
“บ้า! ถอยไม่พูดด้วยแล้วจะกลับบ้าน” ว่าพลางจะเลื่อนกระจกรถขึ้นแต่บอลด์วินกลับไม่ยอม
“เดี๋ยวสิคุณ ไหนๆ เราก็เจอกันแล้ว ไปหาอะไรทานกันดีกว่าไหม ผมเลี้ยง”
“ฉันเหนื่อยค่ะ อยากกลับไปพักมากกว่า”
ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูออกว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหก ทำให้บอลด์วินอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ใบหน้าคร้ามยื่นเข้าไปใกล้อีกนิด มือใหญ่อังที่หน้าผากและแก้มนวลที่แดงระเรือเพราะความเขินอายกับการกระทำนั้น แต่ก็ไม่ได้หลบเลี่ยง
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ คงพักผ่อนไม่เพียงพอ ได้พักเต็มที่สักนิดคงดีขึ้น”
“งั้นเอาอย่างนี้ละกัน ผมจะแวะซื้อของไปทำอาหารใฟ้คุณทานที่ห้อง ทานแล้วคุณจะได้พัก อย่าปฏิเสธ” ชายหนุ่มรีบดักคอเมื่อเห็นอีกฝ่ายจะอ้าปากพูด
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมากกว่าทำกับข้าว โอเค” เขาใช้ปลายจมูกปัดป่ายปลายจมูกเล็กรั้นของหญิงสาวอย่างล้อเลียน นั่นทำให้บุษบันรีบผลักเขาออก
“บ้า! จะทำอะไรก็เชิญย่ะ”
เพียงเท่านั้นก็เคลื่อนรถออกไป บอลด์วินไม่รอช้ารีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับตามหยิงสาวออกไปอย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนที่กำลังอารมณ์ไม่ดี ภาพความสนิทสนมระหว่างบุษบันกับนายแบบลูกครึ่งทำให้อโรชาคิดหนัก ขณะเดียวกันก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ไม่รู้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนถึงขั้นไหนกันแล้ว ขื่นปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป น้องชายสุดที่รักของเธอคงได้กินแห้วหมดไร่แน่นอน
****************************************************************************************
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ( ^_/\_^ )
เกศมณี
04/01/57
หลังจากเสร็จงานอโรชารีบเดินตรงดิ่งเข้ามาหาบุษบันที่วันนี้ดูแปลกไป งานที่ไม่เคยทำพลาดก็พลาดแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เปลี่ยนชุดผิดถึงสองครั้งสองติดกัน โชคดี่ยังพอมีเวลาเปลี่ยนได้ทัน
“บุษมีเรื่องไม่สบายใจหรือไม่สบายหรือเปล่า” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองอโรชาแล้วยกมือไหว้หัวหน้าทีมที่เคารพรักดั่งพี่สาว
“บุษต้องขอโทษพี่ซีด้วยนะคะ ที่ทำงานพลาด”
“ช่างมันเถอะ สุดท้ายเราก็แก้ไขมันได้ทัน ว่าแต่เราเถอะยังไม่ตอบพี่เลยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า” อโรชาเดินเข้าไปถามไถ่พลางใช้หลังมืออังหน้าผากและซอกคออีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เมื่อคืนนอนไม่พอ…มัวดูซีรีย์น่ะคะ เพื่อนแนะนำบอกว่าสนุกเลยกะว่าจะลองดูนิดหนึ่ง แต่ไปๆ มาๆ มันติดลมดูจนจบกว่าจะได้นอนก็ตีสองเข้าไปแล้ว บุษต้องขอโทษพี่ซีอีกครั้งนะคะที่มัวทำเรื่องไร้สาระจนเสียงาน” บุษบันให้เหตุผลยืนยาว เมื่อสีหน้าของอโรชาที่แสดงออกมันบอกว่าเหตุผลไม่เพียงพอ กับแค่คำว่า ‘นอนไม่พอ’
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ดีแล้วที่เราไม่ได้เป็นอะไร เห็นหน้าซีดๆ เหม่อๆ ลอยๆ เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพี่ก็นึกว่ามีเรื่องอะไรหรือไม่สบายหรือเปล่า”
“ขอโทษค่ะ”
“พอแล้ว ขอโทษอะไรนักหนา เรื่องแค่นี้เอง นอนไม่พอใช่ไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องโอเค จะได้ไม่หลับบนรถไฟฟ้าเดี๋ยวได้นั่งเลยสถานีเสียเวลาพักผ่อนอีก”
“ขอบคุณค่ะพี่ซี แต่ว่าวันนี้บุษเอารถมานะคะ”
“อ้าวเหรอ” อโรชาบอกอย่างแปลกใจ “ค่ะ พอดีบุษตื่นสายและเห็นว่าจากคอนโดมาที่นี้ไม่ไกล ขับรถมาเองน่าจะสะดวกกว่าน่ะคะ”
“งั้นก็ขับรถระวังๆ ด้วยแล้วกัน”
“ค่ะ งั้นบุษกลับเลยแล้วกันนะคะ”
บุษบันเอ่ยปากลากลับเมื่อเก็บของตัวเองเสร็จ เธอพยายามส่งยิ้มสดใจให้อโรชาเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้อง
และทันทีที่ได้อยู่ลำพังสีหน้าที่ปั้นให้สดใสก็กลับมาดูเหม่อลอยอีกครั้ง บุษบันเดินไปถอนหายไปอย่างคนคิดไม่ตกไปจนกระทั่งถึงรถ และในขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หญิงสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจหยิบมันออกมาจากกระเป๋า ทันทีที่เห็นชื่อคนที่โทร.เข้าโชว์หราหน้าจอเธอก็กดตัดสายแล้วโยนมันกลับเข้าไปไว้ในซอกหลืบของกระเป๋าตามเดิม
นี่เป็นครั้งแรกที่ ‘บอลด์วิน’ โทร.หาเธอนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เหนือความคาดหมายในคืนนั้น แต่ถึงจะผ่านมาสองสามวันแล้วแต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา มันยังงงๆ มึนๆ ไม่หายกับการตกปากยอมรับกับการหาข้อยุติความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบอลด์วิน
‘เซ็กส์เฟร์น’ คำคำนี้มันทำให้เธอนึกถึงเช้าวันต่อมาหลังจากที่ทุกอย่างเกินเลย จะว่าสมยอมเลยก็ไม่ใช่แต่จะว่าไม่เต็มใจมันก็ไม่เชิง
เช้าวันที่เธอตื่นขึ้นมาในสภาพตัวเปล่าไม่เสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นและก็มีนายแบบสุดหล่อที่มีสภาพไม่ต่างกันนอนหลับอยู่ข้างๆ
“เฮ้ย!...”
บุษบันอุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะรีบยกมือตะปบปากตัวเองเอาไว้ เมื่อความทรงจำในบางช่วงบางตอนของเมื่อคืนผุดขึ้นมา
บุษบันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองจนถึงต้นคอ ขณะที่สายตาก็แอบพิจารณาคนที่นอนหลับอย่างสบายแล้วหน้าร้อนผ่าว จนได้ เธอปล่อยให้อารมณ์ใคร่อยู่เหนือสติจนได้
“อุ๊ย!”
หญิงสาวอุทานเสียงหลงหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงจัดขึ้นไปอีกเมื่อบอลด์วินที่นอนนิ่งขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถในการนอนด้วยการวาดมือมาคว้าเธอไปกอด และที่สำคัญมือของเขามันอยู่ที่หน้าอกเธอแบบพอดิบพอดี
“อีตาบ้า”
ไม่ด่าเปล่าเธอยังดึงมือออกแล้วผลักร่างเขาให้ออกห่าง เป็นผลให้คนที่กำลังนอนหลับฝันดีเริ่มรู้สึกตัวงัวเงียๆ ตื่น
“ตื่นแล้วเหรอคุณ”
ผงกศีรษะขึ้นมาถามพลางยิ้มน้อยๆ อย่างคนที่ยังตื่นไม่เต็มตา จากนั้นก็ฟุบกลับไปที่หมอนอีกครั้งพร้อมทั้งรั้งคนที่นั่งตัวเกร็งลงไปกอด
“ทำไมคุณตื่นเช้าจัง”
ชายหนุ่มชวนคุยเสียงอู้อี้ ก่อนจะพลิกหน้ามาสบดวงตากลมโตที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบบอลด์วินเปิดยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวรีบหลบตาวูบ
“ฉันว่าคุณควรกลับได้แล้วมั้งคะ” บอกพลางเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งและลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง
“อะไรคุณผมเพิ่งตื่นก็ไล่กันเลยจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”
“ใจร้ายตรงไหน กะ…ก็มันเช้าแล้วคุณก็กลับบ้านคุณไปสิคะ”
“ชิ! ได้เราแล้วก็เฉดหัวทิ้ง” บอลด์วินแสร้งโอดครวญก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อหมอนใบใหญ่ถูกฟาดมาใส่แบบไม่ยั้ง
“โอ๊ย!”
“ได้แล้วทิ้งเหรอ พูดออกมาได้ ตาบ้า!”
“ก็หรือไม่จริงเช้ามาคุณก็ไล่ผมเลย” ชายหนุ่มพูดเสียงกลั้วหัวเราะหลังจากที่ยึดหมอนใบใหญ่มากอดไว้ได้สำเร็จ
“เชอะ! อย่าบอกนะว่าอยากได้ความรับผิดชอบจากฉันน่ะ”
“เปล่า”
“อย่าบอกนะว่าคุณอยากรับผิดชอบฉัน”
ถามเสียงขึ้นจมูก ไม่ได้คิดจะจริงจังกับคำพูดของตัวเองสักเท่าไหร่เพราะออกมาเป็นแบบนี้คงยากที่จะถามหาความรับผิดชอบจากผู้ชายที่รู้จักกันได้ไม่นาน
“ก็เปล่า…”
ครั้งนี้บอลด์วินเอ่ยเสียงแผ่วแทบจะไม่ได้ยิน ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาปลายตามองคนข้างๆ แล้วต่างคนต่างก็เงียบ
แล้วภายใต้บรรยากาศที่ชวนอึดอัดก็เป็นบอลด์วินที่เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อนทั้งที่ก่อนที่อะไรๆ จะเกินเลยเขาก็คิดและหวังในตัวของบุษบันตามประสาผู้ชายอยู่แล้ว ทว่าเมื่อได้มาแล้วเขากลับรู้สึกผิดอย่างประหลาด แต่มันก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้เขากล้าเอาพันธะมาผูกมันตัวเอง
“ผมรู้สึกผิด…”
“คุณจะรู้สึกผิดทำไม ฐานะการเงินฉันก็ใช่จะขี้ริ้วขี้เหร่ ฉันอาจจะผ่านมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้วไปยกเครื่องทำรีแพร์เต็มสูตรมาก็ได้”
บุษบันบอกเสียงเยาะเพราะคิดว่าชายหนุ่มรู้สึกผิดที่รู้ว่าเธอไม่เคยเรื่องอย่างว่า แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ใช่จะโวยวาย เพราะจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกต้องโทษตัวเองด้วยเผลอตัวเผลอใจ แม้จะสติสัมปัชัญญะไม่เต็มร้อยก็เถอะ
“ไม่ได้จะคุยหรอกนะ แต่ของจริงกับของยกเครื่องมาผมรู้หรอกน่า และที่ผมบอกว่ารู้สึกผิดก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณไม่เคยเสียทีเดียว แต่ผมรู้สึกผิดที่ยังไม่พร้อมจะมีพันธะ…”
“ฉันก็ไม่พร้อม” บุษบันแทรกขึ้นมาอย่างถือดีพอตัว
“ก็ดีครับ แต่ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราจบลงแค่นี้”
“คุณหมายความว่าไง”
“ผมอย่างให้เราเป็นแบบนี้ต่อไป”
ชายหนุ่มหันมาพูดแบบจริงจัง นั่นทำให้บุษบันถึงกับไปไม่เป็น อ้าปากค้างหลับตาปริบๆ พยายามหาคำจำกัดความของความสัมพันธ์ที่ชายหนุ่มเสนอ
“กิ๊ก”
“ผมยังไม่มีแฟน คำนี้ผมว่าคงใช่ไม่ได้” ชายหนุ่มแย้ง
“คู่ควง คู่นอน เซ็กส์เฟร์น…” บุษบันไล่คำที่มีความหมายเหล่านั้นอย่างประชดประชัน
“ใช่ เซ็กเฟร์น”
“ฉันขอเซย์โน” บุษบันบอกเสียงเข้มและทำท่าจะผละลงจากเตียง แต่บอลด์วินกลับรีบตะครุบร่างบางเอาไว้ก่อน
“ใจเย็นสิคุณ”
“เย็นได้ไง คุณกำลังขอให้ฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายไว้เสิร์ฟเซ็กส์เวลาที่คุณต้องการ” เธอตะคอกตอบพลางสะบัดตัวหนี แต่มีหรือบอลด์วินจะปล่อยให้หลุดมือ
“ไม่ใช่เลย เมื่อเราสองคนต้องการมันต่างหาก”
“อย่าเอาฉันไปเหมารวมกับพวกหื่นอย่างคุณ ฉันไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้น” บุษบันเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ แต่บอลด์วินกลับหรี่ตามองพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“แน่ใจ”
“อือฮึ”
สิ้นเสียงย้ำคนที่มั่นใจในความต้องการของตัวเองก็ถูกดึงเข้าไปบดจูบ บอลด์วินบรรจงจูบอย่างอ่อนหวานจนบุษบันที่นิ่งขึง และขัดขืนในเวลาต่อมาค่อยๆ อ่อนระทวยกลายเป็นโอนอ่อนผ่อนตาม
ใจเขาอยากจะต่อให้จบไปจนถึงฝั่งฝัน แต่ชายหนุ่มรู้ว่าสิ่งที่ควรจะทำตอนนี้คือเกลี้ยกล่อมบุษบันให้ยอมรับเงื่อนไขเป็นเรื่องสำคัญกว่า
“ผมต้องการคุณ และรู้ว่าคุณเองก็ต้องการผม เราสองคนต้องการกันละกัน แต่ต่างคนต่างก็ไม่อยากมีพันธะ เซ็กส์เฟร์นมันคือคำตอบที่ดีที่สุด” ชายหนุ่มอธิบายเสียงพร่า จมูกโด่งยังคลอเคลียไม่ห่างจากแก้มแดงระเรื่อ
“ดียังไง”
บุษบันถามเสียงสั่น ดวงตากลมโตยังฉ่ำปรืออย่างคนที่ยังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เรียกความร้อนและแรงปรารถนาของเธอให้ตื่นขึ้น
“ระหว่างเรามันคือความพอใจในเซ็กส์ของกันและกัน มีอิสระที่จะคบหาคนอื่น ไม่มีการหึงหวงหรือก้าวก่ายล่วงล้ำการเป็นส่วนตัว ของกันและกัน เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเจอคนที่ใช่ เรื่องของเราคือจบ และผมคิดว่ามันจะต้องจบด้วยดี”
มือใหญ่ประคองใบหน้าสวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองสบดวงตาสีดำกลมโต นานชั่วอึดใจ ก่อนบุษบันจะเป็นคนหลบสายตา เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ปฏิเสธและมีท่าทีเริ่มจะโอนอ่อนผ่อนตาม บอลด์วินจึงรีบเกลี้ยกล่อมต่อ
“เราต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การหาความสุขใส่ตัวมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอก”
บุษบันเหลือตามองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอีกครั้งแล้วถอนหายใจ เธอไม่ปฏิเสธหรอกว่าพึงพอใจในตัวของบอลด์วินมากเป็นพิเศษ และเขาก็พูดถูกเธอโตแล้ว จะเป็นอะไรไปเล่าถ้าช่วงเวลาหนึ่งเธอจะทำอะไรตามใจตัวเองแบบสุดๆ บ้าง
“ตกลง”
‘ตกลง’ บุษบันย้ำกับตัวเองพลางยิ้มหยัน สงสัยตอนนั้นเธอกำลังมึนกับจูบและสัมผัสชวนวาบหบามของบอลด์วินเป็นแน่ ถึงกล้าคิดและกล้าตอบตกลงกับความสัมพันธ์ที่ขัดกับคำว่ากุลสตรีไทยแบบนี้
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะกระจกทำให้บุษบันตื่นจากภวังค์ความคิด และยิ่งตกใจเมื่อเห็นใบหน้าคนเคาะที่กำลังส่งยิ้มมาให้
เธอคงหนีไม่ได้แล้วใช่ไหม คิดได้อย่างนั้นบุษบันจึงลดกระจกรถลงแล้วถามเสียงแผ่วว่า “คุณมาทำอะไรที่นี้คะ”
“มาหาคุณไง โทร.มาก็ไม่รับสายเลยเป็นห่วง”
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ผมก็มีสายของผมสิ” หลุดปากออกไปแล้วเขาก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“ไหนคุณบอกว่าเราจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกันไงคะ” บุษบันถามเสียงขุ่นคล้ายกับไม่พอใจ แต่จริงๆ แล้วก็รู้สึกดีเล็กน้อยที่เขาเป็นห่วง
“ผมไม่ได้ก้าวก่าย แค่เป็นห่วง และบังเอิ๊ญบังเอิญที่ผมมาทำธุนะแถวนี้พอดี กังจะกลับแต่เห็นคุณกำลังขึ้นรถ ตอนแรกว่าจะไม่มาทัก โทร.มาไม่รับสายคิดว่าคุณคงไม่อยากเห็นหน้าผม แต่มันนานผิดปกติคุณไม่เคลื่อนรถเสียที เลยแวะมาดู กลัวคุณเป็นอะไร” บอลด์วินแก้ตัวยืดยาวมีทั้งจริงบ้างไม่จริงบ้างปะปนกันไป แต่ที่แน่ๆ คือการเจอบุษบันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
“ตกลงคุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ พอดีนั่งคิดอะไรเพลินมากไปหน่อย”
“คิดถึงผม”
“บ้า! ถอยไม่พูดด้วยแล้วจะกลับบ้าน” ว่าพลางจะเลื่อนกระจกรถขึ้นแต่บอลด์วินกลับไม่ยอม
“เดี๋ยวสิคุณ ไหนๆ เราก็เจอกันแล้ว ไปหาอะไรทานกันดีกว่าไหม ผมเลี้ยง”
“ฉันเหนื่อยค่ะ อยากกลับไปพักมากกว่า”
ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูออกว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหก ทำให้บอลด์วินอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ใบหน้าคร้ามยื่นเข้าไปใกล้อีกนิด มือใหญ่อังที่หน้าผากและแก้มนวลที่แดงระเรือเพราะความเขินอายกับการกระทำนั้น แต่ก็ไม่ได้หลบเลี่ยง
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ คงพักผ่อนไม่เพียงพอ ได้พักเต็มที่สักนิดคงดีขึ้น”
“งั้นเอาอย่างนี้ละกัน ผมจะแวะซื้อของไปทำอาหารใฟ้คุณทานที่ห้อง ทานแล้วคุณจะได้พัก อย่าปฏิเสธ” ชายหนุ่มรีบดักคอเมื่อเห็นอีกฝ่ายจะอ้าปากพูด
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมากกว่าทำกับข้าว โอเค” เขาใช้ปลายจมูกปัดป่ายปลายจมูกเล็กรั้นของหญิงสาวอย่างล้อเลียน นั่นทำให้บุษบันรีบผลักเขาออก
“บ้า! จะทำอะไรก็เชิญย่ะ”
เพียงเท่านั้นก็เคลื่อนรถออกไป บอลด์วินไม่รอช้ารีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับตามหยิงสาวออกไปอย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนที่กำลังอารมณ์ไม่ดี ภาพความสนิทสนมระหว่างบุษบันกับนายแบบลูกครึ่งทำให้อโรชาคิดหนัก ขณะเดียวกันก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ไม่รู้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนถึงขั้นไหนกันแล้ว ขื่นปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป น้องชายสุดที่รักของเธอคงได้กินแห้วหมดไร่แน่นอน
****************************************************************************************
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ( ^_/\_^ )
เกศมณี
04/01/57
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ม.ค. 2557, 21:54:36 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2557, 21:54:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 1665
| << ตอนที่ 5 | ตอนที่ 7 >> |
แว่นใส 5 ม.ค. 2557, 07:56:36 น.
ช่างคิดได้นะ เซ็กส์เฟรนด์
ช่างคิดได้นะ เซ็กส์เฟรนด์
mhengjhy 5 ม.ค. 2557, 09:01:27 น.
แห้วอยู่แล้ว ชิ 555555
แห้วอยู่แล้ว ชิ 555555