เล่ห์กามา (เปลี่ยนชื่อเป็น ตะวันซ่อนแสง สนพ อินเลิฟตีพิมพ์)
ตัวละครในเรื่อง เล่ห์กามา(สนพ อินเลิฟตีพิมพ์) รอชื่อนิยายอย่างเป็นทางการอยู่ค่ะ





พ่อเลี้ยงกานต์ /กานต์นที/
ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปด ที่หล่อและรวยโปรฟล์ดีที่สุดในภาคเหนือเป็นที่หมายตาจากบรรดาไฮโซและสาวน้อยสาวใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่เขาได้รับมรดกมากมายจากเจ้านันทิ เจ้าทางฝ่ายเหนือเป็นเจ้าของปางเคียงดาวคนใหม่เขามีอดีตที่เจ็บปวด พ่อ แม่ และพี่ชายถูกไฟคอกตาย น้องสาวถูกเอาไปเป็นนางบำเรอ และตัวเขาเองก็เคยหน้าเสียโฉม จนเจ้านันทิต้องส่งไปศัลยกรรมกับศัลยแพทย์มือดีที่สุดในเกาหลี





คุณหนูอลิชา อัครนาคินทร์
วัยยี่สิบเจ็บ สวยทันคน เอาแต่ใจไม่ยอมให้ใครง่ายๆถ้าตัวเองไม่ผิดใครมักว่าเธอเจ้าชู้ว่าเธอเป็นตัวร้ายแต่ที่จริงนั่นไม่ใช่เธอแค่เปลือกนอกที่สร้างเอาไว้ป้องกันตัวเองคู่ปรับตลอดกาลของกานต์นทีและเขาเข้าใจว่าเธอคือต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมแม้เธอจะบอกเขาไปร้อยครั้งว่าเธอไม่ได้ทำ


เอกรินทร์
นักเรียนนอกวัยยี่สิบแปดปี คาสโนว่าตัวพ่อเป็นคู่หมั้นของอลิชาแต่ไม่เคยดูแลอลิชาและรู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาแต่ก็วางอลิชาไว้เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของชีวิต มารู้ว่าตัวเอกรักอลิชาเมื่อกานต์นทีจับตัวอลิชาไป




หน่อวา/มะลิ
สาววัยยี่สิบเอ็ด สาวบ้านป่าจอมหัวสูงภายนอกสวยใสดูซื่อแต่ที่แท้ร้ายตัวแม่หวังจะเป็นแม่เลี้ยงแห่งปางเคียงดาวทะเยอทะยานและชอบร้ายใส่อลิชาแต่ต่อหน้าแสร้งทำดี



ม่านแก้ว
สาวเหนือคนสวยวัยยี่สิบแปดเจ้าของมินิมาร์ทดังประจำตำบลใครก็คิดว่าเป็นเมียเก็บพ่อเลี้ยงที่จริงไม่ใช่ถูกเอกรินทร์ฉุดไปทำมิดีมิร้ายเพราะต้องการเอาคืนพ่อเลี้ยงกานต์แต่เข้าทางม่านแก้วพอดีเมื่อพ่อเลี้ยงขอแต่งงานเพื่อรับผิดชอบ แต่การแต่งงานก็ถูกขัดขวางเพราะแผนการของหน่อวา

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Tags: พ่อเลี้ยง กานต์นที อลิชา ปางช้างเคียงดาว ป่า ไร่สตอเบอรี

ตอน: ตอนที่ 4 (50% แรก พ่อเลี้ยงกานต์นที โหดมากๆ จะเอาปืนยิงหนูอลิชาเชียว)

สวัสดีค่ะ

บก แจ้งมาแล้วค่ะ เล่ห์กามา จะออกเล่ม ชื่อเรื่อง ตะวันซ่อนแสง นะคะ ก.พ 57 นี้ค่ะ


ตอนที่ 4

อุ่นรู้สึกสงสารสาวสวยที่ตอนนี้หาความงามแทบไม่เจอเนื้อตัวเปรอะเปื้อนเหม็นคลุ้งไปทั่วทั้งตัว อลิชานั่งฟุบหน้าร่ำไห้นั่งคุดคู้อยู่ที่พื้นทางเดินที่เต็มไปด้วยดินเปียกแฉะหมดมาดคุณหนูแสนสวยจอมหยิ่ง

“คุณคะ ลุกขึ้นเถอะค่ะเดี๋ยวฉันจะพาไปอาบน้ำ”

คนสวยลืมตาคู่งามขึ้นมาก่อนจะมองหน้าอุ่น “จะไปไหนก็ไปอย่ามายุ่งกับฉัน” อลิชาตวาดอุ่นก่อนจะก้มหน้าร้องไห้อย่างเจ็บใจที่ถูกกานต์นทีทำกับเธอขนาดนี้ หากเขาเอาปืนมายิงเธอ อลิชายังรู้สึกดีกว่าต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ยิ่งคิดถึงคืนนั้นก็ยิ่งแค้นใจและเจ็บใจอดีตเด็กรับใช้ในบ้านที่เคยรองมือรองเท้าเธอมาตลอดตอนนี้กลายเป็น.
.
อุ่นถอนหายใจได้แต่บ่นอุบอิบ “นางมารร้ายไม่ใช่นางเอกจริง ๆ ด้วย”

คนที่ร้องไห้กระซิก ๆ เงยหน้าขึ้นมามองค้อนอุ่น “ได้ยินนะ ป้าว่าใครบอกมาเดี๋ยวนี้ใครเป็นนางมารร้าย” ช่างแยกสติดีเสียจริงขนาดร้องไห้อยู่นะเนี่ย อุ่นคิดไม่กล้าพูดได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ “เอาเถอะ ยังไงก็ช่าง แต่ป้าคิดว่าคุณควรจะอาบน้ำก่อนนะคะ ใจคอจะนั่งตัวเหม็นบูดอยู่แบบนี้เหรอคะ”

ใช่สิเหม็นจนเธอรับตัวเองไม่ได้ ขยะแขยงไปหมด ยังไงซะเธอจะเอาคืนนายกานต์นทีอย่างแน่นอนแต่ตอนนี้เธอควรตั้งสติและไปชำระร่างกายเสียก่อน

“ก็ได้” อลิชารับคำอย่างว่าง่ายเพราะทนรับกลิ่นไม่ไหว

คนสูงวัยส่ายหน้า กานต์นทีเหมือนไฟ ส่วนสาวสวยที่ชื่ออลิชาคนนี้คงเปรียบเหมือนน้ำมัน น้ำมันกับไฟเจอกันก็บรรลัยเท่านั้น
“ตามฉันมาค่ะคุณ ฉันจะพาคุณไปที่พัก และไปอาบน้ำ”

อลิชาทั้งแค้นทั้งอาย แต่ก็ยอมเดินตามอุ่นไปแต่โดยดีเพราะเมื่อคิดดูแล้วนั่งอยู่ตรงนี้กับสภาพเนื้อตัวสกปรกเข้าขั้นโสโครกคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา สู้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสวย ๆ และส่งยิ้มหวาน ๆ ให้ผู้ชายแถว ๆนี้สักคน พวกเขาคงจะยอมบอกเธอว่าเธอจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร บางทีอาจจะมีใครอาสาไปส่งก็ได้

อุ่นใจเต้นตึกตักเพราะเดาได้ว่าคนที่เดินตามมาจะต้องอาละวาดแน่หากรู้ว่าจะต้องพักที่ไหน ทำอย่างไรได้เธอทำดีที่สุดได้เท่านี้แหละ พ่อเลี้ยงกานต์นทีสั่งให้เธอคอยเฝ้าดูอลิชาเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตาและอย่าปล่อยให้อลิชาหนีไปได้เพราะอลิชาคนนี้พ่อเลี้ยงว่าเป็นตัวร้ายจอมก่อเรื่อง

อลิชามองซ้ายมองขวาเห็นคนงานชายหญิงซึ่งอยู่ในระยะห่าง ๆ มองมาที่เธออย่างสนอกสนใจทำให้

อลิชารู้สึกอับอายแต่ก็เดินตามอุ่นไปเงียบ ๆ จนกระทั่งถึงสถานที่หนึ่งเหมือนจะเลยโรงครัวไปเป็นที่พักแบ่งเป็นห้องพักราวสักยี่สิบห้องมีสองชั้นมีผู้ชายแต่งกายเหมือนคนงานเดินกวักไกว่กันไปมาดูเหมือนที่นี่จะรวมคนจากทุกภาคเอาไว้ บางคนผิวขาวอย่างชาวเหนือ บางคนหน้าคมเหมือนคนภาคใต้ และส่วนมากเป็นคนอีสาน ผู้ชายเกือบทุกคนที่เรือนพักคนงานชายมองมาผู้มาใหม่ด้วยความสงสัยว่าคุณแม่บ้านใหญ่ พาใครมาเนื้อตัวสกปรกมอมแมมราวกับว่าไปเดินตกท่อน้ำสาธารณะอุดตันที่มีปฏิกูลและขยะเน่าเหม็นอยู่เต็มท่อ

บางคนที่นั่งอยู่ริมระเบียงห้องชั้นสองก็ชะโงกหน้ามาดู ชายกลุ่มหนึ่งอายุราวสามสิบเศษแต่งชุดม่อฮ่อมเดินสวนมาและทักขึ้น

“นี่ป้าอุ่น พาใครมาเนี่ย แล้วนั่นไปตกท่อมาหรือไง ทำไหมเหม็นแบบนี้”พวกเขาพากันอุดจมูก บ้างก็ทำจมูกฟุดฟิด ที่หนักมองเธอและถอยหลังหนีพร้อมยกมือปิดจมูก

อลิชาอายแทบแทรกแผ่นดินหนีปกติหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เห็นเธอเข้ามีแต่มองกันจนเหลียวหลังไม่ใช่ถอยห่างหนีกระเจิงเป็นผึ้งแตกฝูงแบบนี้

“ป้าพาฉันมาทำอะไรที่นี่ มีแต่ผู้ชายเต็มไปหมดฉันเป็นผู้หญงนะ”
พวกผู้ชายที่ถอยหนีบางคนทำท่าตกใจและเริ่มเดินเข้ามามองใกล้ ๆ เมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ออกจากปากคนตัวเปื้อนที่เละเทะและส่งกลิ่นเหม็นไปทั้งตัวจนพวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
“ผู้หญิงเหรอนี่ไปตกอะไรมาถึงได้สกปรก และเหม็นแบบนี้” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“ใช่ผู้หญิงและเป็น คนสวยด้วย พวกเอ็งรีบถอยไปเธอจะได้ไปอาบน้ำอาบท่า”

“อ้าว แล้วกันผู้หญิงมาทำอะไรที่นี่ นี่มันหอคนงานชายนะป้าอุ่น ป้าเมากระแช่หรือเปล่าครับคนงานใหม่เหรอป้าทำไมไม่พาไปหอพักหญิง”

“ไอ้พวกนี้น่ะ ปากหาเรื่อง วอนอดข้าวเย็นเสียแล้วพวกเอ็ง ฉันก็ไม่อยากจะพานังหนูนี่มาที่หอพักคนงานชายหรอกนะ แต่พ่อเลี้ยงน่ะสิสั่งให้เธออยู่ที่นี่”

พวกผู้ชายหลายคนที่ได้ฟังก็ตกใจไปตาม ๆ กัน ว่าคนตัวเหม็นเป็นหญิงสาวสวย และกำลังจะอ้าปากถามแต่ไม่ทัน

“อะไรนะป้า ไอ้บ้านั่นสั่งให้ป้าพาฉันมาอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ จะให้ผู้หญิงสาว ๆ สวย ๆ อย่างฉันมาอยู่รวมกับผู้ชายเป็นร้อยในหอเก่า ๆ แคบๆ แบบนี้ไม่มีทาง” อลิชาดื้อดึง เชิดใส่ และหันหลังเดินหนีแม่บ้านของปางเคียงดาว แต่ไปได้แค่สองก้าวก็ต้องชะงักเมื่อใครบางคนยืนหน้าบูดบึ้งสายตามองมาที่เธออย่างเอาเรื่อง

พ่อเลี้ยงยิ้มเหมือนไม่เต็มใจ “นึกแล้วว่าเธอจะต้องมีปัญหา คนอย่างเธอมันเรื่องมากจะตายไปคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนทั้งโลก ทั้งที่ตัวเองไม่มีค่าไปกว่าขี้ช้างสักกอง”

อลิชาเชิดหน้าขึ้นควันออกหู “แล้วทำไมฉันต้องเชื่อ ฉันมีสิทธิ์มีอิสระ จะออกไปที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้” คนพูดลอยหน้าลอยตา

“เธอหมดสิทธิ์นั้นตั้งแต่ที่เธอหลงกลรับนัดแล้ว นั่นคงต้องโทษความใจง่ายของตัวเอง เห็นผู้ชายหน้าตาหล่อ หน้าเกาหลีหน่อยไม่ได้ ต้องระริกระรี้ จนมาติดกับดักเอง”

อลิชากำมือแน่นเจ็บแค้นแต่ก็ยอมรับว่าเธอพลาดไปใครจะไปรู้ว่าผู้ชายใบหน้าหล่อใสที่ยืนอยู่ตรงหน้าแท้จริงแล้วคือนายกิต คนที่อาฆาตพยาบาทเธอเพราะเขากล่าวหาว่าเธอทำให้พ่อแม่และพี่ชายเขาถูกไฟคลอกตาย

พ่อเลี้ยงกานต์นทีมองเธอด้วยแววตาเหยียดหยามแกมสมเพช อลิชาเชิดหน้าไม่สะทกสะท้าน

“แกอยากได้อะไร แลกกับอิสรภาพของฉัน” อลิชามองเขาด้วยแววตาเอาเรื่องและยื่นข้อเสนอให้ “เงิน เท่าไหร่แกถึงจะพอใจ เดี๋ยวฉันจะเบิกมาฟาดหัวแกสักกระสอบสองกระสอบ” อลิชาสู้ตาอย่างไม่ยอมลดละ

“เงินมีเยอะแล้ว เอาอย่างอื่นดีกว่า” เขามองตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่เงียบไว้เพราะอย่างน้อยในคนหมู่มากเขาก็ไม่อยากเอาเรื่องกินที่ลับมาคายในที่แจ้งและคงไม่ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจที่เขาได้เธอมาด้วยการใช้กำลังบีบบังคับ

“ห้ามมองฉันแบบนี้ ประเดี๋ยวแม่จะควักให้ตาหลุด” เธอขู่เขาฟ่อ ๆ

“อย่ามาปากดีและพูดมากหน่อยเลย คุณไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกอลิชา ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิต พ่อกับแม่พี่ชายผมที่ต้องตายไปอย่างทรมานก็เพราะเธอ ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต สามชีวิตที่เสียไปต้องแลกด้วยชีวิตของคุณกับไอ้อนาคินทร์อีกคน ผมจะทรมานคุณจนคุณไม่อยากมีชีวิตอยู่และฆ่าตัวตายไปเองโดยที่นายกานต์นทีคนนี้ไม่ต้องติดคุกยังไงล่ะ” เขาหัวเราะใส่หน้าเธอ พนักงานทุกคนถอยหลังและเงียบกริบไปนานแล้วไม่มีใครอยากเชื่อว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มจะมีจิตใจเหี้ยมโหดขนาดนี้ แล้วผู้หญิงคนนี้ไปทำให้พ่อกับแม่ พี่ชายของพ่อเลี้ยงกานต์นทีตายจริงหรือไม่ ถ้าเป็นเรื่องจริงเป็นใครก็คงแค้น

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันไม่ใช่คนทำ เพราะฉะนั้นฉันไม่ผิด” พูดจบร่างบางก็ล้มไปกองที่พื้นเพราะถูกเขาผลักเสียกระเด็น

“ผู้หญงชั่วอย่างคุณต้องอยู่ที่นี่อลิชา พักรวมกับคนงานชาย แต่ถ้าไม่ญฮฒอยู่ที่นี่ก็ได้” เขาเดินเข้าไปหาเธอกระชากร่างบางขึ้นมาและกระซิบไปข้าง ๆ หูเธอยังได้กลิ่นเหม็นบูดจากตัวเธอลอยเข้าจมูกเขา

“คุณก็ต้องไปอยู่บนเตียงของผมเป็นตุ๊กตายางให้ผมปลดปล่อยความใคร่ใส่ตัวคุณอทุกคืนทุกวัน ตกลงจะเลือกแบบไหน”

กรี๊ดดดดดด

“ไอ้โรคจิต”

พ่อเลี้ยงตะคอกใส่ “เลือกมา เก่งนักเลือกมาสิ”

ถ้าให้เลือกจริง ๆ สำหรับวินาทีนี้อลิชาคงอยากตะโกนใส่หน้าเขาว่าเธอขออาบน้ำก่อนจะดีกว่ายังคิดไม่ทันจะถึงไหนเสียงของคนจอมบงการก็ตะคอกใส่อีกพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยาม

“ว่ายังไงอลิชาตกลงจะนอนที่นี่หรือว่าจะนอนบนเตียงผม ที่นี่ที่นอนค่อนข้างแข็ง แต่ห้องผมที่นอนเด้งได้สนใจไหมล่ะ” ท้ายประโยคเขาพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน เขาหรี่มองตาเธอแววตานั้นหยามเหยียด

อลิชารู้ว่ากานต์นทีคงคิดว่าเธอคงจะยอมทนอยู่ในห้องคับแคบกับที่นอนหยาบๆ และแข็ง ที่หอพักคนงานชาย ดีกว่าที่ยอมเปลืองตัวไปนอนบนเตียงเขาอย่างแน่นอน

ดีล่ะ ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วเขาพิพากษาลงโทษเธอทั้งที่จริงแล้วถึงเธอจะมีส่วนเกี่ยวข้องแต่ก็ไม่ได้เป็นคนที่อยากจะให้มันเกิดเรื่อง หรือกระทำให้พ่อแม่และพี่ชายเขาตายเสียหน่อย เธอก็จะไม่ยอมให้เขาข่มเหงอย่างเดียวเพราะฉะนั้นเขาพลาดแล้วที่ยื่นข้อเสนอแบบนี้มาให้

“ตกลง ฉันจะนอนเตียงเดียวกับแกไอ้คนใจร้าย”

กานต์นทีหุบยิ้มลงทันที “ผู้หญิงหน้าด้าน ไร้ยางอายที่สุด” คนพูดคงลืมไปว่าไปท้าเธอเอง

อุ่นเห็นว่าการที่อยู่ร่วมบ้านกับผู้ชายคนเดียวก็ยังดีกว่าผู้หญิงคนเดียวต้องอยู่รวมกับผู้ชายนับร้อย

“ผู้ชายพูดแล้วคืนคำไม่ใช่ผู้ชายนะคะพ่อเลี้ยง” แม่บ้านใหญ่ของปางช้างเคียงดาวพูดแทรก

“อุ่น” กานต์นทีหันไปมองหน้าอุ่น เพราะนั่นทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ก็เขาเองที่ยื่นข้อเสนอ ใครจะคิดว่าเธอไม่เข็ดหลาบกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ หรือว่าจะติดใจกันแน่

+++++++++++++++++
ไม่ถึงสิบห้านาทีจากหอพักคนงานชายอลิชาก็ถูกผลักเข้าไปในบ้านพักส่วนตัวของกานต์นทีและเขาก็กึ่งลากกึ่งจูงเธอไปยังห้องเก็บของก่อนจะผลักประตูและผลักเธอเข้าไปในห้อง

“คุณมันบ้าไปแล้วไอ้คนโรคจิต คิดว่าตัวเองเป็นช้างและฉันเป็นซุงเหรอถึงได้ลากไปลากมา”

พ่อเลี้ยงกานต์นทีโมโหหันหลังเดินออกจากห้องและปิดประตูดังโครม
เขาออกมาจากห้องและเห็นว่าอุ่นเพิ่งจะตามมาถึงบ้าน คงจะห่วงว่าเขาจะจับอลิชาโยนลงน้ำอีก

“มาก็ดีแล้ว ไปจัดการด้วยล่ะกัน เซ็ง เบื่อ หน้าด้านที่สุด ไร้ยางอาย” ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนพูดให้เธอเลือกเอง

“แล้วคุณจะให้อุ่นทำยังไงกับเธอคะตกลงจะให้จัดหมอนเพิ่มอีกใบที่เตียงของพ่อเลี้ยงหรือเปล่า” กานต์นทีมองหน้าอุ่น “บ้าไปแล้วเหรออุ่น แม่นั่นให้อยู่ในห้องเก็บของก็พอ ไม้กวาดมี ไม้ถูพื้นก็มี ให้เธอปัดกวาดเช็ดถูเอาเอง เตียงน่ะมีสำหรับเมีย ไม่ใช่สำหรับผู้หญิงแพศยา นิสัยปีศาจแบบนั้น”

อุ่นถอนหายใจ จากนั้นกานต์นทีก็รีบขับรถออกจากบ้านพักไปอย่างหัวเสีย ตั้งใจว่าจะแวะไปหาม่านแก้วเสียหน่อยเห็นเธอโทรหาเขาหลายสายแล้วที่เขาไม่ได้รับไม่รู้มีเรื่องอะไร

“ไปหาอะไรสบายใจ สบายตาดีกว่า”

+++++++++++++++++++++++++++++++
“วันนี้คงเป็นวันที่เราถอนหายใจมากที่สุดตั้งแต่เกิดมาจนอายุป่านนี้” จากนั้นอุ่นก็ถอนหายใจอีกก่อนจะเดินไปที่ห้องเก็บของซึ่งที่จริงแล้วมันเป็นห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆ ไม่ได้มีอะไรเก็บมากนักมีแค่ตู้เตียงที่กานต์นทีเปลี่ยนของใหม่เมื่อปีที่แล้วและเอาของเก่ามาไว้ที่ห้องนี้ เมื่อเปิดประตูเข้าไป

เพล้ง!

ว้าย!

อุ่นร้องเสียงหลงไม้กวาดกับที่ตักผงหลุดมือโชคดีที่นางหลบได้ทันไม่เช่นนั้นเจ้าแจกันใบเขื่องคงได้กระแทกหัวคนสูงวัยอย่างนาง
“ป้าเองเหรอ ฉันขอโทษค่ะ นึกว่า...” คนสวยที่ตอนนี้ยังเหม็นและหมดสวยก้าวออกมาจากห้อง

“นึกว่าไอ้โรคจิตนั่นมันเข้ามา”

“เขาไปไหนแล้ว” เธอมองหากานต์นทีไม่เห็นแม้แต่เงา

“เห็นว่าจะไปหาคุณม่านแก้ว เขาเปิดร้านมินิมาร์ท อยู่แถวแม่ริมโน่นค่ะ”

อุ่นมองแจกันที่แตกกระจายบนพื้นคาดว่าอีกหน่อยของในบ้านนี้คงมีอีกหลายชิ้นที่ถูกปาเพราะน้ำมันกับไฟมาอยู่ใต้ร่วมชายคาเดียวกัน

“ป้าไม่รู้หรอกว่าคุณกับพ่อเลี้ยงเกลียดโกรธกันด้วยเรื่องอะไร แต่ป้าว่าตอนนี้คุณควรจะอาบน้ำชำระร่างกายเสียก่อน แจกันที่แตกป้าจะเก็บกวาดให้เอง และช่วยคุณจัดห้องหับใหม่” อุ่นเสนอ

“ฉันอาบน้ำแน่ป้า แต่คนอย่างคุณหนู อลิชา อัครนาคินทร์ จะให้มานอนในห้องเก็บของเหรอ” แววตาเจ้าเล่ห์

“หมายความว่ายังไงคะคุณ” อุ่นเริ่มงงในท่าทีและแววตาของคนสวย

“ห้องไอ้บ้านั่นอยู่ไหน”

“ห้องพ่อเลี้ยงกานต์นทีน่ะเหรอคะ” แม้จะเป็นบ้านพักชั้นเดียวแต่ก็กว้างขวางและมีหลายห้อง

“ก็มีคนเดียวที่มันเป็นหมาบ้า”

“ห้องด้านขวาสุดค่ะ”

“ดี ป้าเปิดห้องนั้นให้ฉันหน่อยสิ” แววตากระหยิ่มยิ้มย่อง

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณจะทำอะไรคะ”

“ฉันจะไปอาบน้ำและนอนพักที่ห้องนั้นเสียหน่อย เพลียจะตายถูกลากไปก็ลากมายังกับเป็นท่อนซุง”

อุ่นยกมือทาบอก “ไม่ได้นะคะทำแบบนั้นพ่อเลี้ยงกลับมาเอาตายแน่”

“เอามาเถอะป้า” อลิชาแบบมือขอกุญแจ

“แต่พ่อเลี้ยงเพิ่งจะบอกไปเมื่อครู่ว่าคนที่จะอยู่บนเตียงเขาได้มีแต่เมียเท่านั้นนะคะ” อุ่นตอบซื่อ ๆ

อลิชายิ้มเย็น “ก็ฉันยังไงล่ะคะเมียมัน”อลิชายิ้มหยันแววตาเอาเรื่อง

อุ่นตกใจและมองอลิชาตาค้าง “พูดไม่น่าฟังเลยค่ะ”

“ขอกุญแจให้ฉันหน่อย ดูสินี่ทั้งเหม็น ทั้งเละ ขยะแขยงตัวเองจะแย่อยู่แล้ว อยากอาบน้ำอุ่น อยากนอนแช่ในอ่างจากุชชี ถ้าได้น้ำส้มคั้นสดๆ เย็น ๆ สักแก้วหลังอาบน้ำเยี่ยมเลย” กล้าพูดจริงๆ อุ่นได้แต่ส่ายหน้า

++++++++++++++++++++
อนาคินทร์เดินทางขึ้นไปแทบสะเมิงเหนือเพื่อไปตามหาาดาริกาตามที่เขาได้รับรายงานมาว่าเธอไปที่นั้น รถคันหรูขับไปบนเส้นทางที่คดเคี้ยวบางช่วงเป็นที่ราบบนเชิงเขารถวิ่งด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงท่ามกลางความมืดที่เริ่มโรยลาลงมาปกคลุม ผ่านขุนเขาที่เลี้ยวคดสลับกับเนินเตี้ยสองข้างทางมีต้นไม้ใหญ่น้อยเขียวชะอุ่มขึ้นขนาบกับไหล่ทางมองลงไปด้านล่างคือหุบเหวชวนหวาดเสียว บางช่วงเป็นโค้งหักศอกซึ่งเกิดอุบัติเหตุอยู่บ่อยครั้ง บางช่วงถนนลาดชันมาก ไหล่ทางก็ชำรุดหากพลาดพลั้งไปก็ลงเหวเท่านั้น

ปัง !

เสียงปืนดังขึ้นสามนัดติดกันในช่วงเวลาโพล้เพล้

คนที่สุ่มยิงค่อยคลี่ยิ้มออกมาและลอบออกมามองจากหลังต้นไม้ใหญ่ซึ่งใช้เป็นที่กำบังตนให้พ้นจากสายตาของผู้คนเมื่อเห็นว่ารถคันหรูเสียหลักอย่างรุนแรงหมุนไปมาก่อนจะพลิกคว่ำและตกลงไปข้างไหล่ทางรถตกเขาแบบนี้เปอร์เซ็นทางรอดแทบจะเป็นศูนย์ มือปืนยิ้มโหดเหี้ยม
++++++++++++++++++++



อัปสรา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2557, 20:21:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2557, 20:24:34 น.

จำนวนการเข้าชม : 2896





<< ตอนที่ 3   ตอนที่ 4 (50% หลัง หนูอลิาจะก่อคดีอะไรอีกนะ ) >>
อัปสรา 15 ม.ค. 2557, 20:30:10 น.
เย้ย ลืมแฟชไดรช มาเหลือครึ่งเดียวตอนไล่ยิงยังไม่ถึง เอาแบบนี้ใครใจร้อนตามอ่านก่อนได้จ้า

http://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1051124


konhin 15 ม.ค. 2557, 23:56:48 น.
แค้นแรงจริงเรื่องนี้


อัปสรา 17 ม.ค. 2557, 00:21:01 น.
กลางเรื่องจะออกคอมมาดี้ค่ะ แต่ต้นเรื่องนี้น่าดูเชียว


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account