Dangerous’ s Vampire รักอันตรายของยัย (แวมไพร์) ตัวป่วน
เมื่อ น.ส. บราเซีย ดูมดูมวาโก้ (แค่ชื่อนางก็กินขนาด -_-+) ดันสอบได้คะแนน V - NET (ได้ข่าวว่าเป็นญาติกับคะแนน O - NET บ้านเรา) ได้อันดับหนึ่งของประเทศแวมไพร่า งานนี้รางวัลสุดพิเศษคือการได้มาเที่ยวโลกมนุษย์ และดันมาเจอกับผู้ชายที่โหดและป่าเถื่อนเกินที่แวมไพร์อย่างเธอจะต้านทานไหว ความหล่อเหลาชนิดที่โดมยังเอาปี๊บคุมหัวของเขา ทำให้เธอยอมทำคำสั่งเขาได้ง่ายๆ แม้กระทั่งการปลอมตัวเป็นน้องชายของเขา เอ๊ะ? ว่าแต่น้องชายตัวจริงของเขาอยู่ไหน แล้วทำไมต้องให้เธอปลอมตัวแทนด้วย ได้ข่าวว่าหมอนั่นถูกขังบนหอคอยของคฤหาสน์? ทำไมต้องขังนะ?!?
Tags: รัก ,ชีวิต ,เทพนิยาย ,วิทยาศาตร์ ,ตลก ,ผจญภัย ,สืบสวน ,สยองขวัญ ,ระทึกขวัญ ,อาชญากรรม ,ดนตรี ,สัตว์ ,ชาย-ชาย
ตอน: Chapter 1
Chapter 1
“เชิญนั่งก่อนสิครับ”
“อ้อ... เป็นพระคุณอย่างยิ่งยวดค่ะ โฮะๆ”
ฉันหันไปดึงเก้าอี้จากด้านหลังมาหย่อนตัวลงนั่ง ขณะที่สายตาก็จ้องแป๋วไปยังผู้ชายตรงหน้าที่มีหน้าผากล้านกว้าง แถมยังใสวิ้งๆ อย่างกับใช้ซันไลน์เลม่อนเพาเวอร์สระผมเป็นประจำ -_-^ บางทีฉันว่าก่อนที่จะคุยอะไรกัน ฉันควรแนะนำยาสระผมให้อีตาลุงคนนี้ก่อนดีมั้ย แชมพูซันซิลซิ่วก็ดีนะ เพราะฉันเคยเห็นอั้ม พัชราภร ติดเชื้อ โฆษณาแล้วบอกว่าใช้แล้วผมจะนุ่มลื่นดุจแพรไหม คุ้มจะตาย พอผมยาวก็ตัดผมนั่นล่ะมาทำเป็นเสื้อผ้าเลย จะซื้อชุดผ้าแพรไหมมาทำไมให้เปลืองเงิน โฮะๆ ฉลาดเริ่ดดด~
“คุณใช่มั้ยคือ นางสาวบราเซีย ดูมดูมวาโก้”
ชายหนังหัวมันระยับจับนัยน์ตาคนนั้นก้มลงอ่านแฟ้มสีน้ำเงินในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องฉันตั้งแต่หัวจรดเล็บขบ
“ใช่ค่ะท่าน หนูนี่แหละคือบราเซีย คนที่สอบได้คะแนน V – NET เป็นอันหนึ่งของประเทศแวมไพร่าค่ะ”
“หน้าตาขี้เหร่ดีนะ ไม่เหมาะกับสมองเลย”
ฉันจะพยายามคิดว่ามันคือคำชม -_-*
“ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนนะ ผมคือ คอลเกต้า ดอกบัวคู่ เป็นนายกรัฐมนตรีประจำประเทศนี้ คุณคงเคยเห็นผมมาแล้วตามหน้าจอแก้ว”
“ค่ะ ดิฉันเคยเห็นท่านในรายการเรื่องเล่าเขาคนนี้ ทางช่องลบสามค่ะ ^-^”
“อ้อ วันนั้นผมไปให้คุณสรยุทธา สัมภาษณ์เรื่องควงเด็กสาวอายุต่ำกว่าสิบแปดปีขึ้นคอนโด ความจริงแล้วผมซื้อมา เอ๊ย พามาทำความสะอาดห้องเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น”
“หนูมั่นใจในตัวท่านค่ะ ^-^” มั่นใจว่าเด็กนั่นคงทำความสะอาดอวัยวะใต้หว่างขาอันเหี่ยวๆ ยานๆ ของท่านทุกซอกทุกมุมแล้วแน่นอน ฮี่ฮี่ ^.^
“ดีมาก เธอเป็นคนฉลาดรู้จักว่าอะไรจริงไม่จริง สมแล้วที่ได้คะแนนสูงสุดระดับประเทศไปครอง”
“กราบขอบพระคุณในคำชมของท่านค่ะ”
ฉันก้มลงพนมมือไหว้ท่านนายกรัฐมนตรีประจำเมืองแวมไพร่าอีกครั้ง ความจริงการมาเผชิญหน้าของเราทั้งสองคนวันนี้เป็นเพราะฉันดันมีสมองเลิศล้ำ สอบ V – NET ได้ที่หนึ่งของประเทศ ซึ่งท่านนายกเคยประกาศตอนก่อนสอบว่าใครที่สอบได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่งของ ประเทศ จะได้รับสิทธิพิเศษอันล้ำค่ากว่าการได้ดูดเลือดชะมด -_-^ (เพราะมันหายาก) ซึ่งท่านไม่บอกว่าคืออะไร แต่ให้มาพบท่านด้วยตัวเองก่อนถึงจะบอก ตอนที่เห็นชื่อตัวเองประเจิดประเจ้อทางเว็บไซต์ของรัฐบาลนั้น ฉันอยากจะเอาฟันอันแหลมๆ เฉาะผนังข้างบ้านด้วยความดีใจ และแอบหวังว่าฉันจะได้เงินสิบล้านแวมไพร์เป็นค่าตอบแทนความฉลาดล้ำค้ำจุนโลก ของฉัน และฉันก็วางแผนไว้ด้วยแล้วว่าฉันจะเอาเงินนั้นไปศัลยกรรมหน้าให้สวยกว่าญาญ่า อู้รับประทานยา ที่เป็นดาราช่องลบสามซะเลย
สาเหตุที่ฉันต้องจินตนาการแบบนั้นก็เพราะความจริงฉันก็ยอมรับนะว่าตัวเองหัวเถิก ตาเหล่ ดั้งแหมบ ปากกว้าง แถมยังตัวดำมืดกว่าขี้ถ่านอีก มีดีน่าภาคภูมิใจหน่อยก็คือเรียนเก่ง คราวนี้ล่ะ ^O^ โฮะๆ ถ้าฉันสวยล่ะก็... ฉันจะเป็นคนสมบูรณ์แบบที่ใครๆ ก็ต้องต่างกันอิจฉาแน่ๆ
โอ้ว ~ แค่คิดก็มีความสุขล้ำ \\*O*//
“ดูแล้วเธอนี่มันก็เก่งจริงๆ นะ ทำข้อสอบ V – NET ของมอหกได้เกือบเต็มเลย”
ท่านนายกพลิกดูแฟ้มประวัติฉันไปมาทีละหน้า พลางพูดไปเรื่อยๆ
“วิชาแทะเห็บหมาขั้นต้น 100 คะแนนเต็ม วิชาดูดเลือดงูหางกระดิ่ง 98 คะแนน วิชาหลบภัยจากกระเทียมสดและกระเทียมดอง 99 คะแนน วิชาเทคนิคนอนโลงศพ 100 คะแนน และวิชาการแคะขี้ฟันหลังการดูดเลือดขั้นสูง เธอก็ทำได้ 100 คะแนนเต็ม ฉันนับถือจริงๆ”
“ขอบคุณค่ะ ^-^” ถ้าเปลี่ยนจากการนับถือเป็นเงินล้านแวมไพร์จะดีมากกว่านี้ค่ะ
“เอาล่ะ เธอคงอยากรู้แล้วล่ะสิว่ารางวัลที่ฉันจะให้เธอคืออะไร”
“แล้วแต่ท่านจะกรุณาค่ะ (_ _)” ลีลาอยู่ได้ จะบอกก็บอกเซ่ไอ้หัวล้าน !!!
“เธอเคยไปโลกมนุษย์มั้ย ?”
“เอ๋ ? O_O”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองท่านนายกอย่างประหลาดใจ ถามแบบนี้หมายความว่าเยี่ยงไร
“ฉันว่าเธอคงไม่เคยไปหรอก เพราประเทศเรามีกฎห้ามแวมไพร์ไปเหยียบที่โลกมนุษย์เด็ดขาดถ้าไม่ได้รับการเซ็นรับรองจากฉันก่อน”
“อ้อ... ค่ะ ^^”
แล้วจะถามฉันเอานอฮิปโปรึไง ก็รู้อยู่ว่าไม่เคยไป !!!
“ฉัน จะให้เธอไปเที่ยวโลกมนุษย์ฟรีสามเดือน ไม่มีค่าพาสปอร์ต ไม่มีค่าเครื่องบิน ไม่มีภาษี และที่สำคัญไม่ต้องเป็นเมียน้อยฉันเหมือนคนอื่นเธอก็ไปได้”
อันหลังนี่มันเกี่ยวกันมั้ย -_-^
“แต่ว่าหนูเป็นแวมไพร์นะคะ” ฉันนิ่งไปนิด ก่อนที่สมองจะประมวลผลคำพูดออกมาต่อ “เอ่อ... เกรงว่าจะใช้ชีวิตที่นั่นลำบาก เพราะไม่มีเห็บหมาเยอะแยะเหมือนที่นี่ให้หนูแทะ ไม่มีงูหางกระดิ่งแช่แข็งตามเซเว่นให้หนูซื้อ แถมคนที่นั้นก็กินกระเทียมกันอีก หนูจะไม่ตายเหรอคะสำหรับรางวัลที่ท่านให้หนูไปเที่ยวในครั้งนี้”
“ไม่ต้องห่วง เพียงเธอดื่มยาที่มีส่วนผสมของศพแมวเก้าชีวิตจากทั่วทวีปทั่วโลก เธอก็จะสามารถอยู่ที่นั่นได้โดยที่ไม่ต้องกลัวแสงแดด ไม่ต้องกินเลือดสัตว์ชนิดไหนเลย เธอก็สามารถใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ทั่วไปในโลกนั้นได้”
“จะ... จริงเหรอคะ O[]O”
ฉันอ้าปากค้าง โอ้ว~ เป็นข้อเสนอที่เริ่ดที่สุดในสามโลก ได้ไปลองใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ดูซักครั้งนึง มันคุ้มมากเลยอ่ะ เคยได้ยินว่ามนุษย์เค้าผสมพันธุ์กันแบบแปลกๆ ด้วย ฉันจะลองไปผสมพันธุ์แบบมนุษย์ดูบ้าง มันจะต่างจากการผสมพันธุ์แบบแวมไพร์เรามั้ย อ๊ายยย >_< แค่คิดก็ตื่นเต้น อยากผสมพันธุ์แบบมนุษย์จัง
ว่าแต่ ยาวิเศษแมวเก้าศพเก้าชีวิตนั้น... จะไปเอามาจากไหน
“ไม่ต้องห่วงเรื่องยานั่นนะ ฉันมีให้เธอฟรีๆ”
“กราบของพระคุณท่านอย่างสูงอีกครั้งนะคะ ^O^” ว้าวๆ เริ่ดดดด~
“แต่...”
เสียงทุ้มๆ ของท่านนายกใจดี (ไม่เรียกหัวล้านแล้ว ฮี่ฮี่ ^^) ก็ดังขึ้นมาขัดอาการดีใจของฉัน
“O_O คะ ?”
“ฉันลืมบอกไปว่า เธอได้ไปเที่ยวฟรีก็จริง เธอสามารถใช้ชีวิตแบบมนุษย์ได้ก็จริง แต่เมื่อไปอยู่บนโลกมนุษย์นั้นแล้วเธอต้องจัดการตัวเธอเอง เงินฉันก็ไม่มีให้ บ้านให้อยู่ฉันก็ไม่มีให้ เธอไปตัวเปล่าเหมือนแรงงานต่างด้าวลักลอบเข้าเมือง เธอยังจะสนใจข้อเสนอฉันมั้ย”
“...” นั่นไง ไปแบบแรงงานต่างด้าว ขายตัวหาเงินใช้ดีมั้ยฟระ
“เธอไม่ต้องตอบฉันตอนนี้หรอก แต่ฉันให้เวลาเธอคิดสามวัน ถ้าเธอยังยืนยันจะไปก็มาหาฉันที่ห้องทำงานอีกครั้ง แต่ถ้าไม่มาฉันจะถือว่าเธอไม่รับข้อเสนอนี้ รางวัลจะเป็นโมฆะไปในที่สุด !”
เฮ้อ~ =..=
หลังจากเข้าพบท่านนายกเสร็จฉันก็กลับมาบ้านด้วยอาการคล้ายคนเบลอๆ จนปะป๊าและมะม๊าสงสัยเลยปรี่เข้ามาถามอาการ ฉันก็เลยเล่าความจริงให้ฟังว่ารางวัลของฉันคืออะไร ซึ่งท่านก็บอกว่า... ให้ฉันตัดสินใจเลือกเอง...
เอาล่ะ ในเมื่อตัดสินใจเอง ฉันจะใช้สมองทั้งสองซีกที่มีหาคำตอบว่าจะเอาเยี่ยงไร
“หล่อนจะไปเหรอยัยยกทรง เอ๊ย บราเซีย ถ้าไปแล้วต้องไปตกตระกำลำบากมันก็ไม่น่าไปหรอกนะฉันว่า ถ้าเกิดไปแล้วเธอไม่มีเงินกินข้าวเธอจะทำไง เธอจะบินไปกัดคอใครไม่ได้นะเพราะเธอเป็นแค่คนธรรมดาแล้วสำหรับที่นั่น เธอจะขอทานกินเหรอ ถ้าเธอคิดจะไปเที่ยวที่นั่นเพื่อประกอบอาชีพขอทานล่ะก็ ฉันแนะนำให้เธอเอาน้ำแดงไปด้วยเพื่อไปทำเป็นเลือดปลอม เอากะลาเตรียมไปด้วย เอาเสื้อผ้าขาดๆ ไปด้วยนะ ทริปขอทานครั้งนี้ของเธอจะได้พรั่งพร้อมสมบูรณ์แบบ” <--- สมองซีกซ้าย
“อย่าไปฟังยัยซีกซ้ายเลย มันคุ้มจะตายสำหรับรางวัลในครั้งนี้น่ะ การเป็นมนุษย์มันดีกว่าการเป็นแวมไพร์ตั้งหลายเท่า อยากกินอะไรก็กินได้ไม่ใช่กินแต่เลือด โดยเฉพาะกระเทียม... ที่นั่นเธอสามารถกินกระเทียมได้นะจ๊ะ ไม่อยากลองดูซักครั้งในชีวิตเหรอว่ารสชาติมันเป็นยังไง ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตเธอไม่ต้องห่วง เธอฉลาดจะตายหางานทำได้ง่ายมาก และที่สำคัญอย่าลืมสิว่าเธออยากไปลิ้มลองไม่ใช่เหรอว่าการผสมพันธุ์กันบนโลก มนุษย์เป็นยังไง เป็นโอกาสดีมากที่เธอจะใช้โอกาสนี้ทดลองผสมพันธุ์ พอเธอกลับมาเธอก็เอาเรื่องนี้มาทำเป็นรายงานจบการศึกษามอหกได้ด้วยนะ เห็นมั้ยว่ามีแต่ได้กับได้ เชื่อฉันสิ ชู่ววว์~ (เสียงเป่าหู)” <--- สมองซีกขวา
“อย่าไปเชื่อมัน ถ้าเธอไปเธอต้องเดือดร้อนแน่ๆ” <--- สมองซีกซ้าย
“นี่หล่อนอย่าตัดกาสดีๆ เจ้านายได้มั้ย” <--- สมองซีกขวา
“ฉันเปล่านะ ฉันเป็นห่วงเจ้านายต่างหากล่ะ” <--- สมองซีกซ้าย
“เหรอ -O- ห่วงตัวเองสิไม่ว่า” <--- สมองซีกขวา
“ว่าแต่ฉัน ส่วนหล่อนก็อยากไปเที่ยวโลกมนุษย์ล่ะสิ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” <--- สมองซีกซ้าย
“ฉันเปล่า !” <--- สมองซีกขวา
“ฉันก็เปล่า !” <--- สมองซีกซ้าย
“หยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!! o(>[]<)o;;;”
ฉันแหกปากดังลั่น นี่จะเถียงกันเอาโล่รึไง พวกหล่อนก็อยู่ในหัวฉันทั้งสองก้อนนั่นแหละ นี่ฉันกำลังกังวลอยู่นะ แทนที่จะช่วยกันเสนอไอเดียดีๆ ยังมีน่ามาทำให้ฉันปวดหัวซ้ำซ้อนอีก หุบปากทั้งสองเลยนะ ไม่งั้นฉันจะใช้สแลงงัดเอาพวกหล่อนไปโยนให้หนอนส้วมแทะซะให้เข็ด ฮึ่ย !!!
ในเมื่อใช้สมองคิดแล้วมันทะเลาะกัน ฉันก็ต้องเอาหัวใจตัดสินเรื่องนี้แล้วล่ะ...
=_=
O_=
O_O
มันบอกฉันว่า
ฉัน... ควรจะไปหาประสบการณ์ที่โลกมนุษย์ !!!
golffee เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 มี.ค. 2557, 18:51:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 มี.ค. 2557, 19:00:15 น.