เกมรักกับดักพิศวาส (สนพ.มายเลิฟ)
Tags: นิยายรัก,นายแบบ
ตอน: ตอนที่ 14
ตอนที่ 14
“บ้าเอ้ย!”
หญิงสาวสบถเสียงลอดไรฟัน บอกบอลด์วินอย่างจะกินเลือดเนื้อก่อนจะหันมายิ้มแหย่ๆ ให้กับอริญชย์ที่ทำหน้าราวกับเห็นผีหลอก
“นี่คุณมาอยู่ในห้องของบุษตั้งแต่เมื่อไหร่” อริญชย์ที่รู้สึกไม่พอใจมากถามคนที่ยืนนิ่งตรงหน้าเสียงเข้ม
“ก่อน….” และก่อนที่บอลด์วินจะได้ตอบและอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ บุษบันก็รีบพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เขาทานข้าวเสร็จแล้วก็จะกลับน่ะ”
สิ้นเสียงบุษบันภายในห้องเงียบกริบ แต่สามารถสัมผัสได้ถึงภาวะตึงเครียดของสองหนุ่มที่เขม่นมองกันอย่างลองเชิง ดูท่าแค่การบอกว่าทานข้าวเสร็จแล้วจะกลับมันคงไม่เคลียร์ บุษบันจึงหาคำอธิบายที่เพิ่งคิดขึ้นมาสดๆ มาอธิบายเพิ่มความน่าเชื่อถือเพิ่มเติม
“คือไฟในห้องมันเสีย พอดีคุณวินซ์มาหาเพื่อนที่พักอยู่ที่นี้และกำลังจะกลับเราก็เลยให้เขามาซ่อมให้ เสร็จแล้วก็เลยทำอาหารเลี้ยงเขาตอบแทนนิดหน่อย…นายจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอไปสิ”
ไม่พูดเปล่าเธอยังดันหลังอริญชย์ไปส่งถึงหน้าห้องน้ำ และเมื่ออีกฝ่ายปิดประตูห้องน้ำลงเธอก็เดินมาเอาเรื่องคนที่ยืนกอดอกพิงของประตูห้องครัวอย่างสบายอารมณ์
“คุณโผล่มาทำไม”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณจะพาเพื่อนสนิทเข้าห้อง ได้ยินเสียงประตูปิดนึกว่าคุณไล่กลับไปแล้ว” เขาตอบหน้าใสซื่อ ราวกับว่าไม่รู้จริงๆ ทั้งที่จริงแล้วตั้งใจเลยล่ะ
“คุณก็น่าจะได้ยินที่เราคุยกัน”
“ขอโทษที่ ผมไม่ใช่พวกไร้มารยาทที่จะหูผึงฟังคนอื่นคุยกันเลยไม่รู้”
“มีมารยาทตายล่ะ แล้วนี่ทานข้าวเสร็จยังคะ”
“ยังรอเพื่อนสนิทคุณกลับไปก่อนไม่งั้นกลืนข้าวไม่ลง”
บอกพลางใช้มือลูบที่คอพร้อมกับทำท่าโก่งคออ้วก เห็นแล้วบุษบันอยากจะเข้าไปทุบให้หายหมั่นไส้ แต่คนในห้องน้ำก็ออกมาเสียก่อน
“บุษขอบใจมากนะ”
“ไม่เป็นไร ดึกแล้วยังไงก็ขับรถระวังๆ ด้วยล่ะ” ว่าแล้วก็ออกปากไล่ทางอ้อมซะเลย และดูเหมือนอริญชย์จะรู้แต่ก็ยังไม่อยากจะกลับ
“เอ่อ…เราว่าให้เราอยู่เป็นเพื่อนดีไหม เผื่อมีอะไรเราจะได้ช่วยทัน”
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณซัน ผมแค่ทานข้าวเสร็จแล้วก็จะกลับไปนอนแล้ว อย่าเอาความคิดอกุศลของตัวเองมายัดเยียดให้คนอื่นสิครับ” บอลด์วินอดพูดแทรกอย่างหมั่นไส้กับความเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมของอีกฝ่ายไม่ได้
ทำไมผู้ชายด้วยกันจะมองไม่ออกว่าไอ้เพื่อนสนิทคนนี้ของบุษบันคิดยังไงกับเธอบ้าง มันคิดไม่ต่างกับเขาเลยสักนิด
“ใครกันแน่ที่คิดอกุศล”
อริญชย์กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายพร้อมทั้งง้างกำปั้นจะตันหน้าให้สมกับที่โดนอีกฝ่ายดูถูก แต่ก็ถูกบุษบันเข้ามาห้ามและกันเอาไว้เสียก่อน
“ซันอย่า!”
บุษบันเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างสองหนุ่มที่จะวางมวยกันในห้องของเธอแล้วดันอกของอริญชย์ให้ถอยห่างออกไปก่อน จากนั้นถึงหันมาบอกบอลด์วินที่ดูท่าเอาเรื่องไม่ต่างกัน
“คุณเองก็รีบไปทานข้าวให้เสร็จแล้วก็รีบกลับเถอะค่ะ ซันนายเองก็กลับได้แล้วไม่ต้องห่วงเราหรอกเราเอาตัวรอดได้ เห็นอย่างนี้แต่คุณวินซ์เขาเชื่อใจได้”
บอลด์วินยิ้มกับคำชม แม้จะรู้ว่ามันติดจะประชดนิดๆ แต่มันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยจนยอมจะลามือจากการปะทะครั้งนี้แล้วกลับไปทานข้าวต่อ
“ไปทานข้าวต่อดีกว่า”
“งั้นมีอะไรรีบโทร.หาเราเลยนะ” อริญชย์มองตามคนที่เดินเข้าห้องครัวไปอย่างไม่ไว้ใจ
และเพื่อความสบายใจบุษบันจึงพยักหน้ารับ แล้วเดินไปส่งชายหนุ่มที่หน้าประตู แม้อริญชย์จะอิดออดอยู่บ้างแต่ในที่สุดก็ยอมกลับบ้านไปในที่สุด
บุษบันปิดประตูพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วเดินไปหาตัวต้นเหตุที่นั่งทานข้าวพร้อมกับมองมาที่เธอยิ้มๆ
“ไม่รู้นายซันจะเชื่อที่ฉันโกหกหรือเปล่า”
“ทำไม คุณแคร์เขา”
“แคร์สังคมมากว่า ความสัมพันธ์ของคุณกับฉันมันน่าชื่นชมนักเหรอ คุณมีแต่ได้กับได้แต่ฉันสิเสียทั้งขึ้นทั้งล่อง”
มันก็จริงแต่ทั้งหมดมันก็เธอไม่ใช่เหรอที่ยื่นเงื่อนไข และทุกวันนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามีความสุขมากแค่ไหนเวลาได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ แม้บางครั้งเขาจะดูกวนใจไปบ้าง
“ถ้าคุณคิดว่าหมอนี่คือคนที่ใช่ ผมจะยอมยุติความสัมพันธ์นี้ทันที แต่ถ้าไม่ผมไม่ยอมปล่อยคุณง่ายๆ แน่”
บอลด์วินบอกเสียงเข้มจริงจัง พร้อมกับลุกขึ้นไปดึงร่างบางเข้ามากอด โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยที่ทำท่าตกใจแต่แดงก่ำอย่างเขินอายและเขาคิดว่าเธออาจจะเคลิ้ม แต่ผิดถนัดมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาตะปบเต็มใบหน้าของเขาแล้วผลักแรงๆ อย่างไม่ปราณี
“หยุดดด…หิวข้าวก็ทานข้าวให้อิ่มค่ะ ระหว่างที่รอคุณอิ่มฉันจะไปอาบน้ำ”
“หิวอย่างอื่นแล้วอะ” ชายหนุ่มบอกเสียงอ้อนหลังจากถูกผลักหน้ากระเด็น
แต่บุษบันกับยิ้มเจ้าเล่ห์บอกเสียงเขียวว่า
“คืนนี้คุณป่วนฉันมาก นอนที่ห้องรับแขกแล้วกันนะคะ”
“เฮ้ย! ได้ยังไง”
“ถ้าไม่ได้ อิ่มแล้วก็เชิญกลับเลยค่ะ”
“ใจร้าย”
“ร้ายกับคนที่ร้ายอย่างคุณเท่านั้นแหละ อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณจงใจให้นายซันเห็นว่าคุณอยู่ในห้องฉัน”
“ก็หมอนั่นน่าหมั่นไส้”
“จะยังไงก็แล้วแต่คืนนี้คุณนอนทีโซฟาห้องรับแขกนะคะ เดี่ยวจะเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ โอเค”
“ถ้าไม่โอเค”
“กลับบ้านไปเลยเชิญ” หญิงสาวผายมือไปที่ประตูห้อง
เขาที่ระยะนี้ยอมรับเลยว่าชินกับการนอนในห้องที่ที่มีบุษบันแล้ว ถ้าไปนอนที่บ้านหรือคอนโดตัวเองแล้วนอนแทบไม่หลับก็ต้องยอมรับเงื่อนไขของหญิงสาวอีกตามเคย
“ก็ได้ๆ ขอผมอาบน้ำกอนแล้วกัน”
“ตามสบายค่ะ”
หญิงสาวบอกอย่างผู้มีชัยใส่หลังชายหนุ่มที่เดินหน้าบึ้งไปอาบน้ำ ก่อนจะหันมาเก็บถ้วยจานไปล้างระหว่างรออบน้ำเป็นคนต่อไป
เมื่อคืนว่าวุ่นวายพอแล้วคงไม่มีก๊อกสอง แต่ที่ไหนได้อริญชย์มาเคาะประตูตั้งแต่เช้า เดือดร้อนเธอต้องไปปลุกคนตัวโตที่นอนจะตกโซฟาแหล่มิตกโซฟาแหล่เข้าไปในห้องต่อพร้อมกับหลักฐานที่มันจะสามารถแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องลำพัง
“อรุณสวัสดิ์”
อริญชย์ทกทายด้วยรอยยิ้มสดใสทันทีที่เจ้าของห้องที่เหมือนแต่งตัวไปทำงานยังไม่เรียบร้อยเท่าไหร่เปิดประตูต้อนรับ
“อรุณสวัสดิ์ แต่เช้าเชียว เข้ามก่อนสิ” หญิงสาวเดินนำชายหนุ่มไปที่ห้องรับแขก
“เราว่าจะมารับเธอไปส่งที่ทำงานน่ะ”
“ขอบใจน่ะ แต่วันนี้เราว่าจะขับรถไปเอง พอดีหลังเลิกงานเรามีที่ที่จะไปแวะไปทำธุระน่ะ”
เธอไม่ได้โหกหนี่ก็ว่าอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะออกไปเลย โดยที่ไม่ปลุกคนตัวโตที่แวะเวียนมาเคาะห้องนอนเธอทั้งคืน และด้วยเหตุนี้เองม้งที่ทำให้ตอนนี้เขายังนอนไม่ตื่น ขนาดให้ย้ายที่นอนจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งยังนอนต่อได้หน้าตาเฉย
“เราไปส่งให้ก็ได้”
“ไม่เป็นไร เกรงใจเราไปเองจะสะดวกกว่า และไม่รู้จะกลับเร็วหรือช้า”
อริญชย์ขยับตัวพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องราวกับกำลังค้นหาใครบางคนที่มาฝากท้องที่ห้องนี้
“เอ่อ…แล้วเมื่อคืนไม่มีอะไรใช่ไหม”
บุษบันพยักหันมาหน้ายิ้มๆ พร้อมกับเดินกลับไปกลับมาหลายรอบกว่าจะเตรียมตัวเสร็จ
“เขากลับดึกไหม” อริญชย์ยังไม่คลายความสงสัย
“หลังจากนายกลับไปแล้วสักสิบนาทีได้มั้ง”
“ดีแล้ว แล้วนี้จะออกไปทำงานเลยเปล่า”
“อื้อ ออกไปพร้อมกันเลยนะ เดี๋ยวเราไปเอากุญแจรถแป๊บหนึ่ง”
บุษบันบอกก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนที่ประตูปิดสนิท แต่ใครจะคาดคิดว่าประตูบานนั้นมันจะเปิดออกมาพร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่เธอบอกว่ากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“บถษคุณจะไปทำงานหรือยังครับ” คนตัวสูงงัวเงียถามอย่างคนเพิ่งตื่น ให้รู้ว่าคราวนี้เขาไม่ได้ตั้งใจให้อริญชย์เห็นเหมือนเมื่อคืน
“คุณวินซ์!” แต่คนถูกถามกลับอุทานอย่างตกใจสุดขีด ไม่ต่างกับอริญชย์
“นี่หมายความยังไงบุษ ทำไมหมอนี้ถึงอยู่ในห้องนอนเธอ ไหนเธอบอกว่าเขากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไง”
“เอ่อ…คือ…”
“อ้าว โทษทีไม่รู้ว่ามีแขกแต่เช้า”
บอลด์วินเองก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเหมือนกัน ก็เขาเดินออกมาจากห้องนอนของบุษบันด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว จะบอกว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงไม่มีใครเชื่อ
โดยเฉพาะไอ้คนตรงหน้าที่ยืนขบกราบหน้าแดงอย่างโกรธจัดและยังใส่ร้ายเขา
“ไม่จริง แกต้องข่มเหงรังแกบุษแน่ๆ ไอ้หน้าตัวเมีเอ้ย!” และก็เป็นอีกครั้งที่สองหนุ่มจะวางมวยกันเดือดร้อนเจ้าของห้องต้องรับภาระหน้าที่เป็นกรรมการ
“หยุด! นายซันหยุด!”
“แกข่มขู่บุษด้วยใช่ไหม ใช่ไหมบุษไม่ต้องกลัวนะเราจะปกป้องเธอเอง ไปแจ้งความกันเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด” คนที่ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองยังไม่หยุดกล่าวหาบอลด์วินที่ยืนผมยุ่งหน้าเครียด
“ข้อร้องล่ะซันอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย”
“แต่ไอ้นายแบบนี่มัน…”
ถ้าไม่รู้ความจริงอริญชย์ก็คงไม่เลิกจะหาเรื่องบอลด์วิน บุษบันจึงตัดสินที่พูดความจริง แม้มนัจทำให้เธอดูไม่ดี
“เขาไม่ข่มเหงหรือขมขู่ฉันหรอก”
“นี่หมายความว่าบุษกับมันคบกัน” อริญชย์ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ หรือนี่คือสิ่งที่พ่าวพยายามบอกเป็นนัยมาตลอด
“ชั่วคราว แค่ถูกในกันในระยะหนึ่งเท่านั้น ไม่มีการผูกมัด”
“บุษ…” สองหนุ่มครางออกมาพร้อมกันแต่คนละความคิดความรู้สึก
อริญชย์ครางชื่อหญิงสาวออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะกล้ามีสัมพันธ์แบบนี้กับนายแบบหนุ่มทั้งที่เขาแสดงท่าที่ชัดเจนว่ารู้สึกอย่างไร
ขณะที่บอลด์วินไม่คาดคิดว่าเธอจะกล้าพูดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองเสื่อมเสีย
“เราไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเด่อะไรใช่ไหมล่ะ” บุษบันถามอริญชย์เสียงขื่น กะพริบตาไล่น้ำตาที่รื่นขึ้นมาถี่ ก่อนจะหุนหันว่งออกจากห้องไป
“บุษ! เดี๋ยวสิบุษ” บอลด์วินร้องเรียกและทำท่าจะวิ่งตามหญิงสาวไป แต่ก็โดยอริญชย์ขวางเอาไว้เสียก่อน
“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ผมจะแย่งบุษมาจากคุณให้ได้”
อริญชย์บอกทิ้งท้ายก่อนจะผลักเขาแรงๆ แล้วรีบวิ่งตามร่างบางของบุษบันไปปล่อยให้บอลด์วินสบถอย่างหัวเสียอยู่เพียงลำพัง
“มันเกิดบ้าอะไรวะเนี่ย”
******************************************************************************************************************************
ห่างหายการอัพเรื่องนี้ไปนานจนเกือบลืม และช่วงนี้ก็ยุ่งๆ ทั้งย้ายบ้านและไฟล์นิยายเรื่องใหม่ที่ปั่นเกือบจบได้หายไปก็คืนก็ไม่ได้ แต่ก็จะพยายามอัพให้ครบ 70% เร็วๆ นะคะ จะได้เล่มเกมแจกนิยายกัน อิอิอิ
ขอบคุณทุกการคิดคามนะคะ (^_/\_^)
เกศมณี
02/04/57
“บ้าเอ้ย!”
หญิงสาวสบถเสียงลอดไรฟัน บอกบอลด์วินอย่างจะกินเลือดเนื้อก่อนจะหันมายิ้มแหย่ๆ ให้กับอริญชย์ที่ทำหน้าราวกับเห็นผีหลอก
“นี่คุณมาอยู่ในห้องของบุษตั้งแต่เมื่อไหร่” อริญชย์ที่รู้สึกไม่พอใจมากถามคนที่ยืนนิ่งตรงหน้าเสียงเข้ม
“ก่อน….” และก่อนที่บอลด์วินจะได้ตอบและอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ บุษบันก็รีบพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เขาทานข้าวเสร็จแล้วก็จะกลับน่ะ”
สิ้นเสียงบุษบันภายในห้องเงียบกริบ แต่สามารถสัมผัสได้ถึงภาวะตึงเครียดของสองหนุ่มที่เขม่นมองกันอย่างลองเชิง ดูท่าแค่การบอกว่าทานข้าวเสร็จแล้วจะกลับมันคงไม่เคลียร์ บุษบันจึงหาคำอธิบายที่เพิ่งคิดขึ้นมาสดๆ มาอธิบายเพิ่มความน่าเชื่อถือเพิ่มเติม
“คือไฟในห้องมันเสีย พอดีคุณวินซ์มาหาเพื่อนที่พักอยู่ที่นี้และกำลังจะกลับเราก็เลยให้เขามาซ่อมให้ เสร็จแล้วก็เลยทำอาหารเลี้ยงเขาตอบแทนนิดหน่อย…นายจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอไปสิ”
ไม่พูดเปล่าเธอยังดันหลังอริญชย์ไปส่งถึงหน้าห้องน้ำ และเมื่ออีกฝ่ายปิดประตูห้องน้ำลงเธอก็เดินมาเอาเรื่องคนที่ยืนกอดอกพิงของประตูห้องครัวอย่างสบายอารมณ์
“คุณโผล่มาทำไม”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณจะพาเพื่อนสนิทเข้าห้อง ได้ยินเสียงประตูปิดนึกว่าคุณไล่กลับไปแล้ว” เขาตอบหน้าใสซื่อ ราวกับว่าไม่รู้จริงๆ ทั้งที่จริงแล้วตั้งใจเลยล่ะ
“คุณก็น่าจะได้ยินที่เราคุยกัน”
“ขอโทษที่ ผมไม่ใช่พวกไร้มารยาทที่จะหูผึงฟังคนอื่นคุยกันเลยไม่รู้”
“มีมารยาทตายล่ะ แล้วนี่ทานข้าวเสร็จยังคะ”
“ยังรอเพื่อนสนิทคุณกลับไปก่อนไม่งั้นกลืนข้าวไม่ลง”
บอกพลางใช้มือลูบที่คอพร้อมกับทำท่าโก่งคออ้วก เห็นแล้วบุษบันอยากจะเข้าไปทุบให้หายหมั่นไส้ แต่คนในห้องน้ำก็ออกมาเสียก่อน
“บุษขอบใจมากนะ”
“ไม่เป็นไร ดึกแล้วยังไงก็ขับรถระวังๆ ด้วยล่ะ” ว่าแล้วก็ออกปากไล่ทางอ้อมซะเลย และดูเหมือนอริญชย์จะรู้แต่ก็ยังไม่อยากจะกลับ
“เอ่อ…เราว่าให้เราอยู่เป็นเพื่อนดีไหม เผื่อมีอะไรเราจะได้ช่วยทัน”
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณซัน ผมแค่ทานข้าวเสร็จแล้วก็จะกลับไปนอนแล้ว อย่าเอาความคิดอกุศลของตัวเองมายัดเยียดให้คนอื่นสิครับ” บอลด์วินอดพูดแทรกอย่างหมั่นไส้กับความเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมของอีกฝ่ายไม่ได้
ทำไมผู้ชายด้วยกันจะมองไม่ออกว่าไอ้เพื่อนสนิทคนนี้ของบุษบันคิดยังไงกับเธอบ้าง มันคิดไม่ต่างกับเขาเลยสักนิด
“ใครกันแน่ที่คิดอกุศล”
อริญชย์กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายพร้อมทั้งง้างกำปั้นจะตันหน้าให้สมกับที่โดนอีกฝ่ายดูถูก แต่ก็ถูกบุษบันเข้ามาห้ามและกันเอาไว้เสียก่อน
“ซันอย่า!”
บุษบันเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างสองหนุ่มที่จะวางมวยกันในห้องของเธอแล้วดันอกของอริญชย์ให้ถอยห่างออกไปก่อน จากนั้นถึงหันมาบอกบอลด์วินที่ดูท่าเอาเรื่องไม่ต่างกัน
“คุณเองก็รีบไปทานข้าวให้เสร็จแล้วก็รีบกลับเถอะค่ะ ซันนายเองก็กลับได้แล้วไม่ต้องห่วงเราหรอกเราเอาตัวรอดได้ เห็นอย่างนี้แต่คุณวินซ์เขาเชื่อใจได้”
บอลด์วินยิ้มกับคำชม แม้จะรู้ว่ามันติดจะประชดนิดๆ แต่มันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยจนยอมจะลามือจากการปะทะครั้งนี้แล้วกลับไปทานข้าวต่อ
“ไปทานข้าวต่อดีกว่า”
“งั้นมีอะไรรีบโทร.หาเราเลยนะ” อริญชย์มองตามคนที่เดินเข้าห้องครัวไปอย่างไม่ไว้ใจ
และเพื่อความสบายใจบุษบันจึงพยักหน้ารับ แล้วเดินไปส่งชายหนุ่มที่หน้าประตู แม้อริญชย์จะอิดออดอยู่บ้างแต่ในที่สุดก็ยอมกลับบ้านไปในที่สุด
บุษบันปิดประตูพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วเดินไปหาตัวต้นเหตุที่นั่งทานข้าวพร้อมกับมองมาที่เธอยิ้มๆ
“ไม่รู้นายซันจะเชื่อที่ฉันโกหกหรือเปล่า”
“ทำไม คุณแคร์เขา”
“แคร์สังคมมากว่า ความสัมพันธ์ของคุณกับฉันมันน่าชื่นชมนักเหรอ คุณมีแต่ได้กับได้แต่ฉันสิเสียทั้งขึ้นทั้งล่อง”
มันก็จริงแต่ทั้งหมดมันก็เธอไม่ใช่เหรอที่ยื่นเงื่อนไข และทุกวันนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามีความสุขมากแค่ไหนเวลาได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ แม้บางครั้งเขาจะดูกวนใจไปบ้าง
“ถ้าคุณคิดว่าหมอนี่คือคนที่ใช่ ผมจะยอมยุติความสัมพันธ์นี้ทันที แต่ถ้าไม่ผมไม่ยอมปล่อยคุณง่ายๆ แน่”
บอลด์วินบอกเสียงเข้มจริงจัง พร้อมกับลุกขึ้นไปดึงร่างบางเข้ามากอด โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยที่ทำท่าตกใจแต่แดงก่ำอย่างเขินอายและเขาคิดว่าเธออาจจะเคลิ้ม แต่ผิดถนัดมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาตะปบเต็มใบหน้าของเขาแล้วผลักแรงๆ อย่างไม่ปราณี
“หยุดดด…หิวข้าวก็ทานข้าวให้อิ่มค่ะ ระหว่างที่รอคุณอิ่มฉันจะไปอาบน้ำ”
“หิวอย่างอื่นแล้วอะ” ชายหนุ่มบอกเสียงอ้อนหลังจากถูกผลักหน้ากระเด็น
แต่บุษบันกับยิ้มเจ้าเล่ห์บอกเสียงเขียวว่า
“คืนนี้คุณป่วนฉันมาก นอนที่ห้องรับแขกแล้วกันนะคะ”
“เฮ้ย! ได้ยังไง”
“ถ้าไม่ได้ อิ่มแล้วก็เชิญกลับเลยค่ะ”
“ใจร้าย”
“ร้ายกับคนที่ร้ายอย่างคุณเท่านั้นแหละ อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณจงใจให้นายซันเห็นว่าคุณอยู่ในห้องฉัน”
“ก็หมอนั่นน่าหมั่นไส้”
“จะยังไงก็แล้วแต่คืนนี้คุณนอนทีโซฟาห้องรับแขกนะคะ เดี่ยวจะเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ โอเค”
“ถ้าไม่โอเค”
“กลับบ้านไปเลยเชิญ” หญิงสาวผายมือไปที่ประตูห้อง
เขาที่ระยะนี้ยอมรับเลยว่าชินกับการนอนในห้องที่ที่มีบุษบันแล้ว ถ้าไปนอนที่บ้านหรือคอนโดตัวเองแล้วนอนแทบไม่หลับก็ต้องยอมรับเงื่อนไขของหญิงสาวอีกตามเคย
“ก็ได้ๆ ขอผมอาบน้ำกอนแล้วกัน”
“ตามสบายค่ะ”
หญิงสาวบอกอย่างผู้มีชัยใส่หลังชายหนุ่มที่เดินหน้าบึ้งไปอาบน้ำ ก่อนจะหันมาเก็บถ้วยจานไปล้างระหว่างรออบน้ำเป็นคนต่อไป
เมื่อคืนว่าวุ่นวายพอแล้วคงไม่มีก๊อกสอง แต่ที่ไหนได้อริญชย์มาเคาะประตูตั้งแต่เช้า เดือดร้อนเธอต้องไปปลุกคนตัวโตที่นอนจะตกโซฟาแหล่มิตกโซฟาแหล่เข้าไปในห้องต่อพร้อมกับหลักฐานที่มันจะสามารถแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องลำพัง
“อรุณสวัสดิ์”
อริญชย์ทกทายด้วยรอยยิ้มสดใสทันทีที่เจ้าของห้องที่เหมือนแต่งตัวไปทำงานยังไม่เรียบร้อยเท่าไหร่เปิดประตูต้อนรับ
“อรุณสวัสดิ์ แต่เช้าเชียว เข้ามก่อนสิ” หญิงสาวเดินนำชายหนุ่มไปที่ห้องรับแขก
“เราว่าจะมารับเธอไปส่งที่ทำงานน่ะ”
“ขอบใจน่ะ แต่วันนี้เราว่าจะขับรถไปเอง พอดีหลังเลิกงานเรามีที่ที่จะไปแวะไปทำธุระน่ะ”
เธอไม่ได้โหกหนี่ก็ว่าอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะออกไปเลย โดยที่ไม่ปลุกคนตัวโตที่แวะเวียนมาเคาะห้องนอนเธอทั้งคืน และด้วยเหตุนี้เองม้งที่ทำให้ตอนนี้เขายังนอนไม่ตื่น ขนาดให้ย้ายที่นอนจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งยังนอนต่อได้หน้าตาเฉย
“เราไปส่งให้ก็ได้”
“ไม่เป็นไร เกรงใจเราไปเองจะสะดวกกว่า และไม่รู้จะกลับเร็วหรือช้า”
อริญชย์ขยับตัวพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องราวกับกำลังค้นหาใครบางคนที่มาฝากท้องที่ห้องนี้
“เอ่อ…แล้วเมื่อคืนไม่มีอะไรใช่ไหม”
บุษบันพยักหันมาหน้ายิ้มๆ พร้อมกับเดินกลับไปกลับมาหลายรอบกว่าจะเตรียมตัวเสร็จ
“เขากลับดึกไหม” อริญชย์ยังไม่คลายความสงสัย
“หลังจากนายกลับไปแล้วสักสิบนาทีได้มั้ง”
“ดีแล้ว แล้วนี้จะออกไปทำงานเลยเปล่า”
“อื้อ ออกไปพร้อมกันเลยนะ เดี๋ยวเราไปเอากุญแจรถแป๊บหนึ่ง”
บุษบันบอกก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนที่ประตูปิดสนิท แต่ใครจะคาดคิดว่าประตูบานนั้นมันจะเปิดออกมาพร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่เธอบอกว่ากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“บถษคุณจะไปทำงานหรือยังครับ” คนตัวสูงงัวเงียถามอย่างคนเพิ่งตื่น ให้รู้ว่าคราวนี้เขาไม่ได้ตั้งใจให้อริญชย์เห็นเหมือนเมื่อคืน
“คุณวินซ์!” แต่คนถูกถามกลับอุทานอย่างตกใจสุดขีด ไม่ต่างกับอริญชย์
“นี่หมายความยังไงบุษ ทำไมหมอนี้ถึงอยู่ในห้องนอนเธอ ไหนเธอบอกว่าเขากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไง”
“เอ่อ…คือ…”
“อ้าว โทษทีไม่รู้ว่ามีแขกแต่เช้า”
บอลด์วินเองก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเหมือนกัน ก็เขาเดินออกมาจากห้องนอนของบุษบันด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว จะบอกว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงไม่มีใครเชื่อ
โดยเฉพาะไอ้คนตรงหน้าที่ยืนขบกราบหน้าแดงอย่างโกรธจัดและยังใส่ร้ายเขา
“ไม่จริง แกต้องข่มเหงรังแกบุษแน่ๆ ไอ้หน้าตัวเมีเอ้ย!” และก็เป็นอีกครั้งที่สองหนุ่มจะวางมวยกันเดือดร้อนเจ้าของห้องต้องรับภาระหน้าที่เป็นกรรมการ
“หยุด! นายซันหยุด!”
“แกข่มขู่บุษด้วยใช่ไหม ใช่ไหมบุษไม่ต้องกลัวนะเราจะปกป้องเธอเอง ไปแจ้งความกันเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด” คนที่ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองยังไม่หยุดกล่าวหาบอลด์วินที่ยืนผมยุ่งหน้าเครียด
“ข้อร้องล่ะซันอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย”
“แต่ไอ้นายแบบนี่มัน…”
ถ้าไม่รู้ความจริงอริญชย์ก็คงไม่เลิกจะหาเรื่องบอลด์วิน บุษบันจึงตัดสินที่พูดความจริง แม้มนัจทำให้เธอดูไม่ดี
“เขาไม่ข่มเหงหรือขมขู่ฉันหรอก”
“นี่หมายความว่าบุษกับมันคบกัน” อริญชย์ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ หรือนี่คือสิ่งที่พ่าวพยายามบอกเป็นนัยมาตลอด
“ชั่วคราว แค่ถูกในกันในระยะหนึ่งเท่านั้น ไม่มีการผูกมัด”
“บุษ…” สองหนุ่มครางออกมาพร้อมกันแต่คนละความคิดความรู้สึก
อริญชย์ครางชื่อหญิงสาวออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะกล้ามีสัมพันธ์แบบนี้กับนายแบบหนุ่มทั้งที่เขาแสดงท่าที่ชัดเจนว่ารู้สึกอย่างไร
ขณะที่บอลด์วินไม่คาดคิดว่าเธอจะกล้าพูดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองเสื่อมเสีย
“เราไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเด่อะไรใช่ไหมล่ะ” บุษบันถามอริญชย์เสียงขื่น กะพริบตาไล่น้ำตาที่รื่นขึ้นมาถี่ ก่อนจะหุนหันว่งออกจากห้องไป
“บุษ! เดี๋ยวสิบุษ” บอลด์วินร้องเรียกและทำท่าจะวิ่งตามหญิงสาวไป แต่ก็โดยอริญชย์ขวางเอาไว้เสียก่อน
“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ผมจะแย่งบุษมาจากคุณให้ได้”
อริญชย์บอกทิ้งท้ายก่อนจะผลักเขาแรงๆ แล้วรีบวิ่งตามร่างบางของบุษบันไปปล่อยให้บอลด์วินสบถอย่างหัวเสียอยู่เพียงลำพัง
“มันเกิดบ้าอะไรวะเนี่ย”
******************************************************************************************************************************
ห่างหายการอัพเรื่องนี้ไปนานจนเกือบลืม และช่วงนี้ก็ยุ่งๆ ทั้งย้ายบ้านและไฟล์นิยายเรื่องใหม่ที่ปั่นเกือบจบได้หายไปก็คืนก็ไม่ได้ แต่ก็จะพยายามอัพให้ครบ 70% เร็วๆ นะคะ จะได้เล่มเกมแจกนิยายกัน อิอิอิ
ขอบคุณทุกการคิดคามนะคะ (^_/\_^)
เกศมณี
02/04/57
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 เม.ย. 2557, 08:04:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 เม.ย. 2557, 08:04:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1836
| << ตอนที่ 13 | ตอนที่ 15 >> |
แว่นใส 2 เม.ย. 2557, 12:03:46 น.
งานเข้าแล้วไหมล่ะ
งานเข้าแล้วไหมล่ะ
konhin 3 เม.ย. 2557, 05:31:38 น.
ความจริงบุษน่าจะตัดสำพันธ์ให้ชัดเจนกับซันนะ บอกไปว่าคบคนอื่นอยู่ก็ได้ คนบางคนบอกแค่ว่ายังไงก็ไม่รักก็ยังคิดว่าเวลาจะทำให้เปลี่ยนใจได้
ความจริงบุษน่าจะตัดสำพันธ์ให้ชัดเจนกับซันนะ บอกไปว่าคบคนอื่นอยู่ก็ได้ คนบางคนบอกแค่ว่ายังไงก็ไม่รักก็ยังคิดว่าเวลาจะทำให้เปลี่ยนใจได้