ข้ามภพลิขิตใจ [ชุดร้อยรักข้ามเวลา]
เพียงพบสบตาแม่เนื้อหอม
ใจพี่ก็ยอมเป็นทาสสวาทหวาม
เช้าคิดถึงเย็นครวญหาหน้านงราม
ดอกโฉมงามกรุ่นใจหทัยเอย
ความรักสลักลงตรงดอกหอม
หากเจ้าพร้อมย้อมใจใคร่เฉลย
รักนะรักแม่ดอกหอมเอย
อย่าเพิกเฉยจงตอบถ้อยร้อยอารมณ์
แม้เจ้าเป็นดอกช้ำเคยกล้ำกลืน
ทุกวันคืนพี่ยังฝันจะชมโฉม
อยากแนบเนื้อนวลน้อยค่อยประโลม
อยากพร่างพรมรินรักลงปักใจ
ดอกเอ๋ยเจ้าดอกแก้วตาพี่
รักครั้งนี้มั่นนักฝากใจไว้
จะชื่นชมยอดชู้ตลอดไป
นิจนิรันดร์นั้นไม่ไกลเกินใจเรา
ใจพี่ก็ยอมเป็นทาสสวาทหวาม
เช้าคิดถึงเย็นครวญหาหน้านงราม
ดอกโฉมงามกรุ่นใจหทัยเอย
ความรักสลักลงตรงดอกหอม
หากเจ้าพร้อมย้อมใจใคร่เฉลย
รักนะรักแม่ดอกหอมเอย
อย่าเพิกเฉยจงตอบถ้อยร้อยอารมณ์
แม้เจ้าเป็นดอกช้ำเคยกล้ำกลืน
ทุกวันคืนพี่ยังฝันจะชมโฉม
อยากแนบเนื้อนวลน้อยค่อยประโลม
อยากพร่างพรมรินรักลงปักใจ
ดอกเอ๋ยเจ้าดอกแก้วตาพี่
รักครั้งนี้มั่นนักฝากใจไว้
จะชื่นชมยอดชู้ตลอดไป
นิจนิรันดร์นั้นไม่ไกลเกินใจเรา
Tags: พีเรียด,ร้อยรักข้ามเวลา,วิรัตต์ยา,สาริน
ตอน: บทที่ 35
เมื่อทำอย่างนั้นลงไป รสสุคนธ์แล้วก็ได้แต่นั่งทำสีหน้าไม่สบายใจอยู่ในห้องนอน ไม่วายอักษรจะปลุกปลอบว่าทำดีแล้ว
“จะปล่อยให้เขากดหัวหรือทำร้ายเราอยู่ได้ยังไง นี่ฉันไม่ได้บอกให้เธอแค้นแล้วตามเอาคืนพวกเขานะ แต่เมื่อไหร่ที่โดนเขาทำร้ายเธอต้องตอบโต้เพื่อปกป้องตัวเองบ้าง ไม่ใช่เอะอะๆก็ยอม”
รสสุคนธ์ยังคงมีสีหน้ากังวล แต่ระหว่างนั้นเอง อนงค์ก็ยื่นหน้ามาบอกว่า จัดที่นอนให้ ‘แม่อ้อน’ เสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยนอนห้องเดียวกับเจ้าตัวนั่นเอง
อักษรยิ้มด้วยความพึงพอใจ เพราะได้อยู่กับคนหน้าเหมือนแม่ ถึงจะไม่ใช่แต่ก็น่าจะทำให้คลายคิดถึงแม่ลงไปได้มาก
“แต่ปัญหาก็คือฉันจะนอนคลุมผ้าทุกคืนได้ยังไง สงสัยต้องรอให้อนงค์หลับก่อน” เธอบ่นเมื่ออนงค์กลับออกไปแล้ว
“เปิดเผยความจริงไปเลยเถิดค่ะ เพื่อความสบายใจ” รสสุคนธ์ให้ความเห็น “พรุ่งนี้ดิฉันนัดคุณชายไว้เพื่อจะเปิดเผยความจริงกับเธอ”
“ฉันเคยบอกแล้ว แต่เขาไม่เชื่อ หาว่าฉันบ้า” อักษรแย้ง
“เพราะตอนนั้นคุณอยู่คนเดียวอย่างไรล่ะคะ แต่พรุ่งนี้เราสองคนจะไปพร้อมกัน คุณชายไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อแล้วละ”
นิ่งไปครู่หนึ่ง อักษรก็พยักหน้า
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันเองก็เหนื่อยกับการต้องปลอมตัวเต็มทน แล้วก็อยากกลับบ้านเต็มที...คิดถึงบ้าน แล้วก็อยากไปสืบว่าเราสองคนเกี่ยวข้องกันอย่างไรด้วย เพราะอนงค์หน้าเหมือนแม่ฉันเด๊ะเลยเหมือนกัน แต่แม่ฉันชื่ออรอนงค์”
รสสุคนธ์เบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น
“แต่แปลกนะคะที่คุณบอกว่า ญาติผู้ใหญ่ของคุณหน้าตาไม่เหมือนดิฉันหรือคุณเลย แถมยังไม่เหมือนน้อยเสียด้วย”
“แปลกมาก จากยุคของเธอไปยุคของฉันก็เพียงแปดสิบกว่าปีเท่านั้น ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่ ก็น่าจะมีญาติผู้ใหญ่สักคนที่หน้าเหมือนใครสักคนในบ้านนี้บ้าง...อ้อ อีกคนที่เหมือนคนในยุคฉันก็คือเดช เขาเหมือนอดีตคนรักฉันน่ะ แถมยังเจ้าชู้เหมือนกันด้วย”
“ไม่น่าเชื่อเลย...” รสสุคนธ์เว้นช่วงนิดหนึ่งคล้ายไม่แน่ใจว่าจะพูดดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจ “ง่า...แล้วกับ...คุณชายดิสกรล่ะคะ คุณอ้อนพบเธอที่ชาติโน้นหรือไม่คะ”
อักษรสั่นหน้า “ไม่เจอ แต่นามสกุลคุณชายเนี่ยเป็นชื่อเดียวกับค่ายละครที่ฉันเขียนบทอยู่ละ เป็นไปได้ว่าเขาอาจเป็นบรรพบุรุษของตระกูลนั้นเพราะมาสายบันเทิงเหมือนกัน...”
การสนทนาของทั้งคู่ถูกขัดด้วยเสียงเคาะประตู เมื่ออักษรเดินไปเปิด บ่าวก็เรียนว่า
“เจ้าสัวไฮ้กับคุณพรชัยมา เจ้าสัวเชิญคุณหนูนิดลงไปต้อนรับด้วยเจ้าค่ะ”
สองสาวหันสบตากันด้วยสีหน้าแปลกใจระคนหวั่นใจ ก่อนที่อักษรจะหันไปบอกเด็กว่าประเดี๋ยวรสสุคนธ์จะลงไป จากนั้นก็รีบปิดประตู แล้วเดินกลับมาในห้องร้อนรน
“ฉันว่ามันมีอะไรทะแม่งๆนะ แก้ว ทำไมนายพรชัยอะไรนั่นรู้ว่าเธอกลับบ้านวันนี้ล่ะ”
“นั่นซีคะ”
“อย่าบอกนะว่าพ่อเธอคิดจะจับเธอใส่ตะกร้าแล้วให้นายตี๋พรชัยเป็นคนล้างน่ะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ดิฉันยอมตายดีกว่า”
สองสาวมองตากันด้วยท่าทีครุ่นคิดอยู่ครู่ก็ยิ้มออก
+ + + + + + + + + + + +
สิบนาทีให้หลัง อักษรในชุดของรสสุคนธ์ก็เดินลงบันไดไปพบกับพรชัยและเจ้าสัวไฮ้ ส่วนรสสุคนธ์ก็เป็นแม่อ้อนอยู่เลี้ยงลูกซึ่งตื่นพอดี เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกแล้วก็อุ้มแกลงไปข้างล่าง โดยตั้งใจพาไปเดินเล่นที่สนาม แต่เลือกประตูด้านหลัง อันทำให้บ่าวที่เดินสวนมามองแปลกใจที่คนเพิ่งมาอยู่ใหม่อย่างแม่อ้อนรู้จักที่ทางในบ้านดี
เมื่อออกมาถึงสนาม รสสุคนธ์ก็วางลูกลงบนพื้นเพื่อให้แกหัดเดิน
“มาลูกมา มาหาแม่นะคะ”
แต่ทันใดนั้นเอง ร่างของตาหนูก็ลอยขึ้นจากพื้น รสสุคนธ์มองตามไปก็พบว่า น้องสาวของเธอกำลังอุ้มลูกอยู่
“น้อย” รสสุคนธ์ครางเสียงเบา ก่อนรีบสวมบทแม่อ้อน “ง่า ขอตาหนูให้อิชั้นคืนเถิดค่ะ คุณหนูน้อย”
“ทำไม ฉันอุ้มแค่นี้มีปัญหาหรือไง เด็กนี่ก็หลานฉันเหมือนกันนะ” พุทธชาดพูดเสียงดัง จนพ่อหนูตกใจ เบะปาก ไม่นานก็ร้องไห้
“คืนตาหนูมาเถิดค่ะ แกร้องใหญ่แล้ว” รสสุคนธ์ขอร้องพลางยื่นมือมาหา อะไรบางอย่างในท่าทีของน้องสาวดู...น่ากลัวบอกไม่ถูก
“แกนี่รักตาหนูมากเหมือนกันนะ นังอ้อน”
“เจ้าค่ะ...ก็...รักมากค่ะ”
“อืม...ขนาดแกยังรักมากขนาดนี้ แล้วพี่สาวของฉันจะรักมากขนาดไหนนะ” พุทธชาดเอ่ยด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ อันทำให้คนเป็นพี่ใจหายบอกไม่ถูก “เออนี่ ฉันถามอะไรแกหน่อยได้ไหม แกต้องตอบตามความจริงนะ ไม่อย่างนั้น อย่าหวังว่าจะตาหนูจะหยุดร้องง่ายๆ”
“ค่ะ ค่ะ ถามมาสิคะ” รสสุคนธ์ลนลานตอบ มือไม้ไขว่คว้าร่างลูกตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้โดนตัวเนื่องจากพุทธชาดถอยหนี
“คุณชายต้นเขาไปหาพี่สาวคนชั่วของฉันบ่อยแค่ไหน”
“ง่า...ไม่บ่อยเท่าไหร่ดอกค่ะ เธอไปวันที่ตาหนูไม่สบายครั้งหนึ่ง แล้วก็วันนี้อีกครั้งเท่านั้นค่ะ” รสสุคนธ์ถือว่าตัวเองไม่ได้โกหก ก็เธอได้พบราชนิกูลหนุ่มเพียงเท่านั้นจริงๆนี่นา
“แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ ไม่เคยไปเลยหรือ”
รสสุคนธ์สั่นหน้า “ขนาดตอนที่เธอเป็นคู่หมายของคุณทิพย์ เธอยังไม่ค่อยไปเลยเจ้าค่ะ...จะคืนตาหนูให้ดิฉันได้หรือยังคะ”
คราวนี้พุทธชาดไม่อิดออด เธอยอมยื่นเด็กคืนแต่โดยดี รสสุคนธ์รีบรับมาแล้วกอดไว้แน่นอย่างใจหาย อันทำให้คนที่มองอยู่อดผิดสังเกตไม่ได้
“แกจะรักเด็กนี่เกินไปหน่อยหรือเปล่า”
“ง่า...ก็...ตาหนูแกน่ารักนี่คะ คุณหนูน้อยไม่รักแกเลยหรือคะ”
“รักบ้าอะไรล่ะ ฉันรำคาญมันจะตายไป” พุทธชาดสะบัดเสียงใส่คนสนิทของพี่สาว “นี่ แล้วแกแน่ใจว่าก่อนหน้านั้นคุณชายไม่เคยไปหาพี่นิดน่ะ”
“แน่ใจค่ะ...คุณหนูน้อยระแวงว่าคุณชายจะเปลี่ยนใจจากคุณหนูหรือคะ...ง่า...ไม่ต้องระแวงดอกค่ะ คุณชายเธอรักคุณหนูคนเดียวเท่านั้น เธอไม่มีสายตามองหญิงอื่นดอกค่ะ”
“แกพูดบ้าอะไรของแก นังบ้านี่ พี่นิดไม่ได้เล่าให้แกฟังหรือว่าเขาเลิกกับฉันแล้วเพื่อไปหาพี่นิด...เกิดมาไม่เคยพบใครตาต่ำทำตัวทุเรศได้เท่านี้มาก่อนเลย” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บใจมากกว่าเจ็บปวดและผิดหวัง
“คุณชายเธอแค่กำลังโกรธที่คุณหนูน้อย...ทำอย่างนั้นกับคุณแก้วเท่านั้นค่ะ แต่ไม่ได้หมดรักและไม่ได้ไปรักใครอื่นเลย”
“แกรู้ได้อย่างไร” อีกฝ่ายเริ่มระแวงและมองเธออย่างไม่ไว้ใจ
“ง่า...ดิฉันก็...พูดตามที่เห็นน่ะค่ะ...คุณหนูน้อยก็ไปเอาใจคุณชายให้มากๆสิคะ ขี้คร้านคุณชายจะดีใจไปเสียอีก”
พุทธชาดเขม้นมองคนภายใต้ผ้าคลุมอย่างไม่เข้าใจ “แกพูดจริงหรือ แล้วแก...ไม่เชียร์คุณชายให้ชอบเจ้านายแกหรือ”
“ดิฉันพูดเรื่องจริงเจ้าค่ะ คุณชายไม่มีวันลดตัวลงไปสนใจคุณแก้วเธอดอกค่ะ คุณแก้วเองเธอก็ไม่คิดอาจเอื้อม เธอทราบตัวเองดีค่ะว่าเป็นเพียงธุลีไร้ค่าเท่านั้น”
พุทธชาดนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก็ดูจะเห็นพ้องกับคำพูดของฝ่ายนั้น
“จริงด้วย ที่แกพูดก็ถูก ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันยังไม่ได้ง้อคุณชายเธอเลย ขอบใจแกมากนะนังอ้อน แกนี่ก็ใช้ได้เหมือนกันนะ มิน่าล่ะพี่นิดถึงได้รักนัก” พูดจบแม่ครูสาวก็หมุนตัวเดินจากไปด้วยท่าทีมีความหวัง
รสสุคนธ์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่น้องสาวจับไม่ได้ว่าเป็นเธอ พร้อมกันนั้นก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สนใจความเจ็บปวดเกี่ยวกับเรื่องคุณชายดิสกรที่เริ่มตีตื้นขึ้นมา
เช้าวันรุ่งขึ้น แผนที่ตั้งใจจะไปเปิดเผยความจริงกับคุณชายดิสกรของสองสาวมีอันต้องถูกพับเก็บ เมื่อคุณหญิงวาสนาเห็นว่าไม่ควรให้แม่อ้อนกับตาหนูไปเกะกะการฝึกซ้อม ครั้นพวกเธอจะไปกันเพียงสองคนแล้วทิ้งตาหนูไว้ก็ไม่ได้ ตาหนูไม่ติดใครเลยนอกจากเธอสองคนเท่านั้น
วันนี้อักษรเป็นคนไปซ้อม เพราะรสสุคนธ์ไม่อยากทิ้งลูกชายในคราวที่เขาเพิ่งย้ายมาอยู่บ้านใหม่วันแรก ซึ่งพอเดินลงไปถึงหน้าบ้าน ก็พบว่า พุทธชาดยืนรออยู่แล้วข้างรถส่วนตัว
“น้อยจะไปพบคุณชายพอดี พี่นิดไปด้วยกันซีคะ” เจ้าตัวเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงแจ่มใส เหมือนคนไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันมาก่อนกระนั้น ซึ่งนั่นทำให้อักษรไม่ไว้ใจแม้แต่นิดเดียว
“โธ่พี่นิด น้อยน่ะเปลี่ยนไปแล้วนะคะ หลังจากได้คิดอะไรหลายๆอย่าง” เห็นเธอทำท่าไม่วางใจ พุทธชาดก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พี่นิดตบน้อยแรงขนาดนั้น นิดคิดไม่ได้ก็บ้าแล้ว ร้อยวันพันปีพี่นิดเคยกล้าแตะน้อยที่ไหน อีกอย่าง นี่น้อยก็ทำตามที่พี่แนะนำอยู่อย่างไรล่ะคะ”
“แนะนำ? แนะนำอะไรหรือ”
“เอ้า ข้ามวันก็ลืมเสียแล้ว...ก็เรื่องคุณชายอย่างไรล่ะคะ...ไปกันเถิดค่ะ เดี๋ยวน้อยจะสายมากไปกว่านี้”
เจ้าสัวกับคุณหญิงวาสนามองตามรถคันนั้นด้วยความรู้สึกสบายใจขึ้นกับความเปลี่ยนแปลงในทางดีของลูกสาวคนเล็กหลังการ ‘ปฏิรูป’ ของพี่สาว
‘น้อยกราบขออภัยนะคะที่ทำเกินไป น้อยน้อยใจจนหน้ามืดไปจริงๆ’ หลังจาก ‘วงแตก’ แล้ว พุทธชาดก็เดินตามเขากับภรรยามาที่ห้องนั่งเล่น ‘แต่ตอนนี้น้อยคิดได้แล้ว คุณพ่อคุณแม่อภัยให้น้อยเถิดนะคะ’
‘พ่อดีใจที่น้อยคิดได้ ต่อไปก็ช่วยกันดูแลกันและกันนะลูกนะ อย่าทอดทิ้งกันอีกเลย’
‘ได้ค่ะ อืม...เพื่อการไถ่โทษและเป็นการต้อนรับการกลับบ้านของพี่นิด น้อยขออนุญาตจัดงานเลี้ยงต้อนรับพี่นิดที่บ้านเรานะคะ’
‘จะดีหรือ นิดคงไม่ชอบอะไรเอิกเกริกกระมัง...แต่เอาเถอะ น้อยคุยกับพี่เขาเอาเองก็แล้วกัน ถ้าพี่เขาตกลง พ่อกับแม่อย่างไรก็ได้จ้ะ’
ระหว่างนั่งรถไปด้วยกัน พุทธชาดชวนพี่สาวคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้เสียงแจ้วๆคล้ายไม่เคยมีเรื่องมีราวกันมาก่อน ซึ่งถ้าหากเป็นรสสุคนธ์อาจจะเคลิ้มไปกับละครที่ฝ่ายนั้นแสดง แต่สำหรับอักษร ลูกไม้แสร้งทำดีตื้นๆแบบนี้ หลอกเธอไม่ได้
แต่อย่างไรก็ตาม อักษรก็เล่นไปตามบทบาทที่พุทธชาดต้องการเห็น อยากรู้เหมือนกันว่าน้องสาวของรสสุคนธ์จะเขียนบทไปได้สักแค่ไหน
“เออ! จริงซีพี่นิด ตกลงพี่ตัดสินใจอย่างไรคะ เรื่องพี่พรชัยน่ะค่ะ เมื่อวานเจ้าสัวไฮ้มาทาบทามพี่ให้พี่พรชัยไม่ใช่หรือคะ” พุทธชาดเอ่ยขึ้นในตอนหนึ่ง
อักษรพยักหน้ารับ เป็นไปอย่างที่เธอกับรสสุคนธ์ระแวงนั่นละ เจ้าสัวกิมต้องการให้พรชัยช่วยล้างอดีตให้กับรสสุคนธ์จริงๆ
“แล้วน้อยคิดว่าพี่ควรตัดสินใจอย่างไรจ๊ะ” อักษรแสร้งถาม
“ในสายตาน้อย พี่พรชัยเธอก็เข้าทีอยู่นะคะ ถึงจะไม่สวย ไม่มีมารยาทผู้ดีสักเท่าไหร่ แต่เธอก็รักมั่นต่อพี่นิดดี แถมยังไม่สนอดีตของพี่ด้วย”
“อืม...จริงอย่างน้อยว่า ขอพี่ตรองดูก่อนก็แล้วกัน”
พุทธชาดยิ้มพอใจและไม่เอ่ยอะไรอีก เพราะรถมาถึงบ้านรังสิมาแล้ว
เมื่อรถจอดลง บรรดาบ่าวในเรือนก็ทำตาโตด้วยความประหลาดใจที่เห็นว่านางเอกละครมาพร้อมกับพุทธชาด ใครคนหนึ่งจึงวิ่งไปเรียนเจ้าของบ้าน
ไม่นานคุณชายดิสกรกับหม่อมน้ำหยดก็เดินออกมาที่หน้าบ้าน สองสาวรีบยกมือไหว้ทั้งคู่
“นี่มาด้วยกันได้อย่างไร คงเป็นน้ำใจหนูน้อยเสียล่ะกระมัง น้ำใจงามเสียจริงแม่คุณ” หม่อมน้ำหยดเอ่ยขึ้นก่อน มองพุทธชาดด้วยความชื่นชม โดยไม่เหลือบแลไปทางหญิงสาวอีกคนแม้แต่นิด ขณะที่คุณชายดิสกรนั้นมองแต่แก้วด้วยแววตารักใคร่และคะนึงหา แต่อักษรไม่กล้าสบ ได้แต่ก้มหน้างุดมองพื้นอยู่
“ต้องบอกว่าพี่นิดต่างหากที่มีน้ำใจกับน้อยค่ะ หม่อมป้า” พุทธชาดเอ่ยยิ้มๆ
“นิด? หนูน้อยหมายถึงใครจ๊ะ”
“ก็นี่อย่างไรล่ะคะ คุณแก้วแท้ที่จริงแล้วคือรสสุคนธ์ เป็นพี่สาวของน้อยเองค่ะ”
“คุณพระช่วย” ทั้งนายทั้งบ่าวยกมือทาบอกเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ แล้วก็ทำท่าจะเป็นลมไปพร้อมๆกัน
คุณชายดิสกรกับพุทธชาดเดินเคียงกันไปบนสนามหญ้าช้าๆเพื่อพูดคุยกันตามที่พุทธชาดขอร้อง ส่วนอักษรนั้นเข้าไปในโรงละครแล้ว
สองหนุ่มสาวใช้เวลาคุยกันไม่นาน พุทธชาดก็วิ่งร้องไห้กลับไปขึ้นรถ ไม่นานรถคันนั้นก็เคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว คุณชายดิสกรจึงเดินเข้าไปในโรงละคร
“เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าเล่ห์เสียที คุณรสสุคนธ์” เมื่อไปถึงเขาก็ยิงคำถามใส่คนที่กำลังขะมักเขม้นกับการซ้อมบทอยู่บนเวที ทั้งที่ดูไม่มีสมาธินัก
“ว่ากระไรนะคะ” เธอหันมาถามเขาแปลกใจ แล้วก็หันไปซ้อมบทต่อ หากแต่รับรู้ว่าคนร่างสูงกำลังเดินขึ้นเวทีมา สีหน้าเครียดขรึม
“คิดได้อย่างไรให้พุทธชาดมาหาฉันอีก นี่ใช่ไหม ความจริงที่เธออยากให้ฉันได้พบ”
“ฝีมือแม่แก้วซีนะ แม่คุณเอ๊ย จนป่านนี้แล้วยังไม่เลิกคิดถึงคนอื่นอีก” อักษรบ่นออกมาเบาๆ
“ใช่ เธอควรจะเลิกสนใจคนอื่นทั้งหมดในโลกแล้วสนใจฉันเพียงคนเดียวเสียที...แล้วก็เลิกซ้อมลครนี่ก่อนด้วย” ไม่สั่งเปล่าเขาเอื้อมมือไปดึงบทจากมือของเธอมาถือไว้เองเสียด้วย
“เอ๊ะ คุณชายนี่ ดิฉันขาดซ้อมไปหลายวัน จึงเร่งซ้อม มาขัดขวางแบบนี้ก็แย่ซีคะ” หญิงสาวร้องประท้วงพลางตรงเข้ายื้อแย่งบทคืนจากเขา แต่อีกคนเอาหนีด้วยการไพล่ไว้ข้างหลังบ้าง ยกขึ้นสูงบ้าง พร้อมกันนั้นเขาก็มองคนหน้างอแต่ยังงามนักในสายตาอย่างเอื้อเอ็นดู ที่สุดก็อดใจไม่ไหว ต้องรั้งร่างนั้นมาสวมกอดเอาไว้
“ว้าย คุณชาย” อักษรอุทานด้วยคาดไม่ถึง “ทำอะไรคะ ปล่อยนะคะ”
“ก็จะลงโทษคนร้าย เรื่องอะไรต้องปล่อย”
“ดิฉันไม่ได้ทำอะไรนะคะ...แล้วปล่อยได้แล้วค่ะ นี่บนเวทีศักดิ์สิทธิ์นะคะ ทำแบบนี้เท่ากับหลู่เกียรติท่าน”
“ถ้าอย่างนั้นก็มาทางนี้” แล้วเขาก็พาเธอเดินลงมาข้างล่างทั้งที่โอบกอดเธอเอาไว้แน่น ระหว่างนั้นอักษรพยายามดิ้นรนออกจากวงแขน “ทีนี้ฉันทำอะไรๆได้หรือยัง” เมื่อลงมาถึงด้านล่างเวที เขาก็เอ่ยถาม
“ก็ไม่ได้อยู่ดีค่ะ ดิฉันไม่ใช่แก้วของคุณ”
“เมื่อวานก็พูดแบบนี้ วันนี้ก็ยังพูดแบบเดิม อืม สงสัยจะต้องเปลี่ยนสกุลเสียล่ะกระมัง จะได้เป็นของฉันเสียที”
“คุณชาย...” อักษรคราง เงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ ก่อนจะต้องหลบตากับประกายแห่งรักที่สาดเข้าหาหัวใจเธอจนตาพร่า หัวใจสั่นไหวรุนแรง นั่น...เป็นคำของแต่งงานหรือเปล่านั่น...
“ว่าไงจ๊ะ...” เขาถามเสียงหวานอย่างที่อักษรไม่เคยได้ยินผู้ชายคนไหนหวานเท่า
“ปละ...เปล่าค่ะ...ปล่อยเถิดค่ะ”
ขณะนั้นเองก็มีเสียงคนเดินคุยกันมาทางด้านหน้าโรงละคร คุณชายดิสกรหันไปมองแวบหนึ่งก็หันมาทางหญิงสาว ก้มลงประทับริมฝีปากกับปากเธอแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
“หลังลครลาโรง ฉันจะพาท่านพ่อกับแม่ไปพบพ่อแม่ของเธอ...หลังจากนั้น เราสองคนจะไม่พรากจากกันอีก!”
(จบบทที่ 35 ค่ะ)
คุณ sukhumvit66...มาแล้วค่า มาเพิ่มตอนให้แล้วค่า
น้องยิ้ม...แก้วไหนเจ๋งคะ 55555555
คุณ ohlala...นั่นสิคะ พี่แกแหวกขนบคุณชายสมัยก่อนพอสมควร 555555 แบบรักแล้วไม่อยากเก็บไว้ ต้องแสดงให้เธอรับรู้
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ...แม่แก้วยังไม่เจนสังเวียนค่ะ ต้องฝึกปรือฝีมืออีกหน่อย 5555555
โอ๋...เดี๋ยวไปคิดหาวิธีเด็ดปีกแม่น้อยอีกก่อนนะ
อ้อม...ศิษย์แม่อ้อนคนเดียวเลยจ้า 555555
คุณ Pat...ความอดทนของคนเรามีจำกัดเนาะ
คุณgoldensun...ขอบคุณที่ชอบแก้วค่ะ คนเขียนก็พยายามจะไม่ให้แม่แก้วเธอแรงเหมือนอ้อนน่ะค่ะ เพราะจะหลุดคาแรคเตอร์เธอไปได้
คุณ konhin...5555555 เรื่องความอ่อนหวานน้านนนนนนน คิดว่า...คิดว่า...คงเป็นไปไม่ได้แล้วละ
คุณ ree...อืม แก้วถึงขั้นก้าวร้าวเลยเหรอคะ คนเขียนมองว่าความอดทนของคนนั้นมีขีดจำกัด การลุกขึ้นมาตอบโต้บ้างไม่น่าจะเรียกว่าก้าวร้าวนะคะ อีกอย่างคนเขียนก็พยายามจะ keep character ของแก้วแล้ว เธอออกจะสุภาพนะคะตอนตอบโต้กับน้าๆทั้งหลาย และที่ทำกับน้องสาว คนเขียนก็มองว่าไม่ใช่ความก้าวร้าวเช่นกัน แก้วเธอเป็นพี่ การตบหน้าน้องจริงๆก็เพื่อเรียกสติและเตือนน้องน่ะค่ะ
คุณ nasa...อย่างที่บอกว่า แก้วคงเจ็บ เบื่อและหมดความอดทนน่ะค่ะ โดยเฉพาะกับน้องสาวเธอ
คุณแล่นแต๊...อิอิ ค่า แต่ไม่รู้จะเก่งกล้าสามารถสักแค่ไหน แม่แก้วคนนี้
วิรัตต์ยา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 เม.ย. 2557, 10:48:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 เม.ย. 2557, 10:48:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 2533
NB 21 เม.ย. 2557, 11:03:51 น.
โอ๊ย....ลุ้นให้ฟามจริงเปิดเผย แทบทุกตอนเลย อยากรุ้ว่าคุณชายจะรักใคร
โอ๊ย....ลุ้นให้ฟามจริงเปิดเผย แทบทุกตอนเลย อยากรุ้ว่าคุณชายจะรักใคร
Sukhumvit66 21 เม.ย. 2557, 11:42:11 น.
คราแม่แก้ว คุณชายเพียงแค่หอมแก้ม มาคราวแม่อ้อนคุณชายจุ๊บปาก
อิชั้นทึกทักเองว่าคุณชายรักแม่อ้อนละกัน อิอิ
^
^
^
^
^
^
รอความจริงเปิดเผยไม่ไหวแล้ว....
คราแม่แก้ว คุณชายเพียงแค่หอมแก้ม มาคราวแม่อ้อนคุณชายจุ๊บปาก
อิชั้นทึกทักเองว่าคุณชายรักแม่อ้อนละกัน อิอิ
^
^
^
^
^
^
รอความจริงเปิดเผยไม่ไหวแล้ว....
OhLaLa 21 เม.ย. 2557, 12:15:20 น.
ตอนคุณชายยังไม่รู้ตัวว่ารักก็เรื่อยเปื่อย ทำเอาลุ้นแล้วลุ้นอีก แต่บทเมื่อรู้ว่ารักแล้วกลายเป็นวัยรุ่นใจร้อนเบย
ตอนคุณชายยังไม่รู้ตัวว่ารักก็เรื่อยเปื่อย ทำเอาลุ้นแล้วลุ้นอีก แต่บทเมื่อรู้ว่ารักแล้วกลายเป็นวัยรุ่นใจร้อนเบย
ดังปัณณ์ 21 เม.ย. 2557, 12:32:50 น.
คือ เรื่องอื่นไม่สนแล้วค่ะ จะใส่ตะกร้าล้างน้ำ หรือไม่ล้างก็ต้าม คุณชายจะเหน่แรง ทั้งแม่น้อย ทั้งแก้ว ทั้งอ้อนจะรักอ่ะป่าวก็ไม่ยู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ตอนนี้รู้แต่ว่าที่คุณชายต้นถาม
ทีนี้ฉันทำอะไรๆได้หรือยัง
น้องจิอยากตอบแทนแก้วว่า ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา (กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)
คือ เรื่องอื่นไม่สนแล้วค่ะ จะใส่ตะกร้าล้างน้ำ หรือไม่ล้างก็ต้าม คุณชายจะเหน่แรง ทั้งแม่น้อย ทั้งแก้ว ทั้งอ้อนจะรักอ่ะป่าวก็ไม่ยู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ตอนนี้รู้แต่ว่าที่คุณชายต้นถาม
ทีนี้ฉันทำอะไรๆได้หรือยัง
น้องจิอยากตอบแทนแก้วว่า ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา (กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)
แล่นแต๊ 21 เม.ย. 2557, 16:23:35 น.
เมื่อไหร่คุณชายจะรู้
เมื่อไหร่คุณชายจะรู้
goldensun 21 เม.ย. 2557, 19:55:01 น.
ทำไมน้อยถึงบอกว่า กลับไปง้อคุณชายตามที่พี่แนะนำละคะ ในเมื่อคนแนะคือแม่อ้อนตามความเข้าใจของน้อย
อยากให้คุณชายรู้ความจริงเร็วๆ มันค้างคา ว่ารักคนไหนแน่ แต่ที่แน่ๆ สาวๆ รอบตัวคุณชาย หวั่นไหวไปตามๆ กันแล้ว
ทำไมน้อยถึงบอกว่า กลับไปง้อคุณชายตามที่พี่แนะนำละคะ ในเมื่อคนแนะคือแม่อ้อนตามความเข้าใจของน้อย
อยากให้คุณชายรู้ความจริงเร็วๆ มันค้างคา ว่ารักคนไหนแน่ แต่ที่แน่ๆ สาวๆ รอบตัวคุณชาย หวั่นไหวไปตามๆ กันแล้ว
Pat 21 เม.ย. 2557, 20:40:43 น.
ตั้งแต่ตกหลุมรักเนี่ย มือไว ปากหวานจริงนะคุณชาย
ตั้งแต่ตกหลุมรักเนี่ย มือไว ปากหวานจริงนะคุณชาย
konhin 22 เม.ย. 2557, 01:39:23 น.
เอ่อ พึ่งได้ลูกกลับบ้านก็จะใส่ตะกร้าล้างน้ำขายทิ้ง
เอ่อ พึ่งได้ลูกกลับบ้านก็จะใส่ตะกร้าล้างน้ำขายทิ้ง
นักอ่านเหนียวหนึบ 22 เม.ย. 2557, 13:28:29 น.
อืม จริงด้วย คุณชายน่าจะรักแม่อ้อนนะ
แต่ทำไมแม่แก้วถึงเริ่มมีความรู้สึกกับคุณชายด้วยละ โอ้ยยย สับสนๆๆ แล้วตกลงว่าที่โรงละคร เป็นใครกันแน่ แม่แก้ว หรือแม่อ้อน
อืม จริงด้วย คุณชายน่าจะรักแม่อ้อนนะ
แต่ทำไมแม่แก้วถึงเริ่มมีความรู้สึกกับคุณชายด้วยละ โอ้ยยย สับสนๆๆ แล้วตกลงว่าที่โรงละคร เป็นใครกันแน่ แม่แก้ว หรือแม่อ้อน