เงารัก
เมื่อหัวใจเต็มไปด้วยเงื่อนไข ความรักจึงต้องซ่อนตัวอยู่ในเงา
ลัลน์รดา ถ้าฉันต้องตายวันนี้ ฉันก็พร้อมแล้ว ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรมากกว่าการได้รักใครสักคน
ขวัญนลิน ถ้าฉันกล้าพอจะบอกออกไป มันคงจะดีกว่านี้
คิรากร ถ้าหากผมย้อนเวลาได้ละก็...
พีรวิชญ์ ถ้าเพื่อรอยยิ้มนั้นละก็ ต่อให้ต้องร้ายกว่านี้ผมก็จะทำ
ลัลน์รดา ถ้าฉันต้องตายวันนี้ ฉันก็พร้อมแล้ว ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรมากกว่าการได้รักใครสักคน
ขวัญนลิน ถ้าฉันกล้าพอจะบอกออกไป มันคงจะดีกว่านี้
คิรากร ถ้าหากผมย้อนเวลาได้ละก็...
พีรวิชญ์ ถ้าเพื่อรอยยิ้มนั้นละก็ ต่อให้ต้องร้ายกว่านี้ผมก็จะทำ
Tags: เงารัก
ตอน: ตอนที่ 3
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พีรวิชญ์ซึ่งกำลังจะเดินไปที่รถของเขาหยุดแวะถามหญิงสาวที่กำลังยืนจับหลังคารถคันหนึ่งด้วยท่าทางไม่มั่นคง ก่อนจะต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อหญิงสาวคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองกัน มิน่าล่ะ ถึงรู้สึกคุ้นๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณรดา” พีรวิชญ์ถามซ้ำอีกครั้งเมื่อหญิงสาวตรงหน้ายังไม่ตอบคำใด ซ้ำใบหน้าที่เงยขึ้นมองกันก็ยังขาวซีดจนน่ากลัว
“ผมพีรวิชญ์นะครับ คุณรดาจำได้หรือเปล่า พีรวิชญ์เพื่อนขวัญนลิน ขวัญนลินที่เป็น... เอ้อ เป็นเพื่อนของคุณคิรากร เพื่อของคุณไงครับ” เมื่อคำถามครั้งที่สองยังไม่ได้รับการตอบรับจากผู้หญิงตรงหน้า พีรวิชญ์จึงแนะนำตัวใหม่ เผื่อหญิงสาวอาจจะลืม แต่นี่ถือได้ว่าเป็นการแนะนำตัวที่กระอักกระอ่วนที่สุดในชีวิตของพีรวิชญ์เลยก็ว่าได้ เนื่องจากเขาไม่มั่นใจว่าลัลน์รดารู้เรื่องขวัญนลินกับคิรากรมากแค่ไหนและหญิงสาวเป็นอะไรกับคิรากร
ลัลน์รดาเองเมื่อได้ฟังการแนะนำตัวอันยาวเหยียดนั้นก็ได้แต่ส่งยิ้มเซียวๆไปให้ผู้ชายตรงหน้า แล้วพยายามรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่ในตัวเพื่อตอบออกไป
“จำได้ค่ะ” ตอบออกไปแล้ว เธอก็ต้องสูดหายใจลึกเพื่อระงับอาการเหนื่อยหอบ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พีรวิชญ์ย้ำประโยคเดิมเป็นครั้งที่สาม แม้จะมั่นใจเอามากๆว่าผู้หญิงตรงหน้าต้อง’เป็นอะไรสักอย่างแน่นอน
“หน้ามืดนิดหน่อยน่ะค่ะ” ลัลน์รดาตอบ ก่อนจะหยุดชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะสรุปกับตัวเองในใจว่าไม่น่าจะเป็นอะไรถ้าจะขอความช่วยเหลือจากพีรวิชญ์ อย่างน้อยเธอก็เคยนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับเขามาแล้วครั้งหนึ่ง
“เอ่อ จะรบกวนเกินไปไหมคะ ถ้ารดาจะขอให้คุณขับรถไปส่งรดาที่บ้านหน่อย รดาคงขับรถไม่ไหวแน่ๆค่ะ”
นั่นจริง พีรวิชญ์เห็นด้วย แค่ยืนเฉยๆก็แทบจะล้มแล้วแต่ไม่มีรถให้พิง ส่วนเรื่องรบกวนนั้น ถ้าพูดกันตามตรงแล้ว การที่เพิ่งรู้จักและเคยคุยกันไม่กี่คำคงไม่สนิทพอจะบอกว่าคำขอนี้ไม่ใช่เรื่องรบกวนอะไรเลย แต่ก็นั่นแหละ นอกจากความจริงที่ว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว ยังไงก็ดูเหมือนว่าเขากับเธอคงต้องอยู่ในวงโคจรเดียวกันไปอีกพักใหญ่เลยทีเดียว ไม่แน่อาจจะตลอดชีวิตด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น...
“ไม่รบกวนหรอกครับ รถผมอยู่ทางนั้นครับ เดินไหวหรือเปล่า ให้ผมช่วยนะ” พีรวิชญ์ว่าพลางโอบประคองลัลน์รดาไปยังรถของเขา
สัมผัสแรกทำให้เขาสะดุ้งเบาๆ ผู้หญิงคนนี้ผอมมาก มากจนเขากลัวว่าหากจับแรงไปสักนิด กระดูกอาจจะหักคามือเขาได้ ตัวของหญิงสาวเองก็เย็นผิดปกติ ยิ่งบวกกับความขาวซีดของผิวที่ดูจะซีดกว่าเมื่อเขาเจอเธอครั้งแรกแล้ว พีรวิชญ์มั่นใจว่าลัลน์รดาต้องไม่ได้แค่หน้ามืดแน่นอน
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้พีรวิชญ์เหลือบมองผู้หญิงที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อดูเหมือนว่าเสียงโทรศัพท์จะไม่รบกวนการนอนหลับของเธอ ขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าสายเรียกเข้าเป็นใคร พีรวิชญ์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าลัลน์รดาวางใจคนแปลกหน้าง่ายแบบนี้ทุกครั้งหรือเปล่า
“ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีกเหรอ” เสียงของขวัญนลินผ่านมาตามสายโทรศัพท์ฟังดูหงุดหงิดกว่าปกติ แต่พีรวิชญ์ก็เตรียมใจไว้ตั้งแต่เห็นชื่อขวัญนลินบนหน้าจอแล้ว
“ออกแล้ว บังเอิญวิชญ์เจอคุณรดา เพื่อนนายคิรากรของลินน่ะ คุณรดาไม่ค่อยสบาย วิชญ์เลยว่าจะขับรถไปส่ง เย็นนี้ลินกินข้าวคนเดียวได้ใช่ไหม”
ความเงียบชั่วอึดใจที่เกิดขึ้นหลังเขาพูดจบทำให้พีรวิชญ์อึดอัดเล็กน้อย ก่อนจะต้องโล่งอกเมื่อขวัญนลินบอกว่าเข้าใจและรีบวางสายไปเมื่อรู้ว่าเขาขับรถอยู่
พีรวิชญ์ยังคงขับรถไปอย่างสบายใจโดยไม่รู้เลยว่า ความคิดของคนปลายสายที่เพิ่งวางไปนั้นห่างไกลจากคำว่าเข้าใจมากทีเดียว
ขวัญนลินปาโทรศัพท์ลงบนพื้นอย่างโกรธเกรี้ยว เล็บที่ได้รับการเพนท์สีอย่างสวยงามจิกลงบนที่วางแขนของโซฟาอย่างแรงราวกับผู้เป็นเจ้าของกำลังอยากจิกผิวเนื้อของใครสักคน ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงมาแย่งความสนใจของพีรวิชญ์ไปจากเธอ ไม่สบายงั้นเหรอ มารยาน่ะสิไม่ว่า ตั้งแต่รู้จักกันมาพีรวิชญ์ยังไม่เคยผิดนัดกับเธอสักครั้ง แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับทำให้พีรวิชญ์ผิดนัดกับเธอ ที่เลวร้ายที่สุดคือคนที่พีรวิชญ์เลือกไม่ใช่เธอ อย่าหวังเลยว่าเธอจะยอมให้เรื่องเป็นแบบนี้
หญิงสาวสูดลมหายใจลึกก่อนจะระบายออกเพื่อบรรเทาความโกรธ ดวงตาที่ลุกโชนราวกับจะแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้มองตรงไปที่โทรศัพท์บนพื้น อยู่ๆความคิดหนึ่งก็ผ่านเข้ามา ขวัญนลินก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะไล่หารายชื่อของคนที่ต้องช่วยเธอจัดการเรื่องนี้ได้
“คีอยู่ไหนน่ะ รู้หรือเปล่าว่าคุณรดาไม่สบาย” เรียวปากสวยแย้มเป็นรอยยิ้มอย่างพึงใจเมื่อเพียงแค่ประโยคแรกก็กระตุ้นปฏิกิริยาของตัวช่วยของเธอได้อย่างที่เดาเอาไว้
ลัลน์รดา เธออย่าหวังเลยว่าจะแย่งพีไปจากฉันได้ ไม่มีทาง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณรดา” พีรวิชญ์ถามซ้ำอีกครั้งเมื่อหญิงสาวตรงหน้ายังไม่ตอบคำใด ซ้ำใบหน้าที่เงยขึ้นมองกันก็ยังขาวซีดจนน่ากลัว
“ผมพีรวิชญ์นะครับ คุณรดาจำได้หรือเปล่า พีรวิชญ์เพื่อนขวัญนลิน ขวัญนลินที่เป็น... เอ้อ เป็นเพื่อนของคุณคิรากร เพื่อของคุณไงครับ” เมื่อคำถามครั้งที่สองยังไม่ได้รับการตอบรับจากผู้หญิงตรงหน้า พีรวิชญ์จึงแนะนำตัวใหม่ เผื่อหญิงสาวอาจจะลืม แต่นี่ถือได้ว่าเป็นการแนะนำตัวที่กระอักกระอ่วนที่สุดในชีวิตของพีรวิชญ์เลยก็ว่าได้ เนื่องจากเขาไม่มั่นใจว่าลัลน์รดารู้เรื่องขวัญนลินกับคิรากรมากแค่ไหนและหญิงสาวเป็นอะไรกับคิรากร
ลัลน์รดาเองเมื่อได้ฟังการแนะนำตัวอันยาวเหยียดนั้นก็ได้แต่ส่งยิ้มเซียวๆไปให้ผู้ชายตรงหน้า แล้วพยายามรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่ในตัวเพื่อตอบออกไป
“จำได้ค่ะ” ตอบออกไปแล้ว เธอก็ต้องสูดหายใจลึกเพื่อระงับอาการเหนื่อยหอบ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พีรวิชญ์ย้ำประโยคเดิมเป็นครั้งที่สาม แม้จะมั่นใจเอามากๆว่าผู้หญิงตรงหน้าต้อง’เป็นอะไรสักอย่างแน่นอน
“หน้ามืดนิดหน่อยน่ะค่ะ” ลัลน์รดาตอบ ก่อนจะหยุดชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะสรุปกับตัวเองในใจว่าไม่น่าจะเป็นอะไรถ้าจะขอความช่วยเหลือจากพีรวิชญ์ อย่างน้อยเธอก็เคยนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับเขามาแล้วครั้งหนึ่ง
“เอ่อ จะรบกวนเกินไปไหมคะ ถ้ารดาจะขอให้คุณขับรถไปส่งรดาที่บ้านหน่อย รดาคงขับรถไม่ไหวแน่ๆค่ะ”
นั่นจริง พีรวิชญ์เห็นด้วย แค่ยืนเฉยๆก็แทบจะล้มแล้วแต่ไม่มีรถให้พิง ส่วนเรื่องรบกวนนั้น ถ้าพูดกันตามตรงแล้ว การที่เพิ่งรู้จักและเคยคุยกันไม่กี่คำคงไม่สนิทพอจะบอกว่าคำขอนี้ไม่ใช่เรื่องรบกวนอะไรเลย แต่ก็นั่นแหละ นอกจากความจริงที่ว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว ยังไงก็ดูเหมือนว่าเขากับเธอคงต้องอยู่ในวงโคจรเดียวกันไปอีกพักใหญ่เลยทีเดียว ไม่แน่อาจจะตลอดชีวิตด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น...
“ไม่รบกวนหรอกครับ รถผมอยู่ทางนั้นครับ เดินไหวหรือเปล่า ให้ผมช่วยนะ” พีรวิชญ์ว่าพลางโอบประคองลัลน์รดาไปยังรถของเขา
สัมผัสแรกทำให้เขาสะดุ้งเบาๆ ผู้หญิงคนนี้ผอมมาก มากจนเขากลัวว่าหากจับแรงไปสักนิด กระดูกอาจจะหักคามือเขาได้ ตัวของหญิงสาวเองก็เย็นผิดปกติ ยิ่งบวกกับความขาวซีดของผิวที่ดูจะซีดกว่าเมื่อเขาเจอเธอครั้งแรกแล้ว พีรวิชญ์มั่นใจว่าลัลน์รดาต้องไม่ได้แค่หน้ามืดแน่นอน
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้พีรวิชญ์เหลือบมองผู้หญิงที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อดูเหมือนว่าเสียงโทรศัพท์จะไม่รบกวนการนอนหลับของเธอ ขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าสายเรียกเข้าเป็นใคร พีรวิชญ์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าลัลน์รดาวางใจคนแปลกหน้าง่ายแบบนี้ทุกครั้งหรือเปล่า
“ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีกเหรอ” เสียงของขวัญนลินผ่านมาตามสายโทรศัพท์ฟังดูหงุดหงิดกว่าปกติ แต่พีรวิชญ์ก็เตรียมใจไว้ตั้งแต่เห็นชื่อขวัญนลินบนหน้าจอแล้ว
“ออกแล้ว บังเอิญวิชญ์เจอคุณรดา เพื่อนนายคิรากรของลินน่ะ คุณรดาไม่ค่อยสบาย วิชญ์เลยว่าจะขับรถไปส่ง เย็นนี้ลินกินข้าวคนเดียวได้ใช่ไหม”
ความเงียบชั่วอึดใจที่เกิดขึ้นหลังเขาพูดจบทำให้พีรวิชญ์อึดอัดเล็กน้อย ก่อนจะต้องโล่งอกเมื่อขวัญนลินบอกว่าเข้าใจและรีบวางสายไปเมื่อรู้ว่าเขาขับรถอยู่
พีรวิชญ์ยังคงขับรถไปอย่างสบายใจโดยไม่รู้เลยว่า ความคิดของคนปลายสายที่เพิ่งวางไปนั้นห่างไกลจากคำว่าเข้าใจมากทีเดียว
ขวัญนลินปาโทรศัพท์ลงบนพื้นอย่างโกรธเกรี้ยว เล็บที่ได้รับการเพนท์สีอย่างสวยงามจิกลงบนที่วางแขนของโซฟาอย่างแรงราวกับผู้เป็นเจ้าของกำลังอยากจิกผิวเนื้อของใครสักคน ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงมาแย่งความสนใจของพีรวิชญ์ไปจากเธอ ไม่สบายงั้นเหรอ มารยาน่ะสิไม่ว่า ตั้งแต่รู้จักกันมาพีรวิชญ์ยังไม่เคยผิดนัดกับเธอสักครั้ง แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับทำให้พีรวิชญ์ผิดนัดกับเธอ ที่เลวร้ายที่สุดคือคนที่พีรวิชญ์เลือกไม่ใช่เธอ อย่าหวังเลยว่าเธอจะยอมให้เรื่องเป็นแบบนี้
หญิงสาวสูดลมหายใจลึกก่อนจะระบายออกเพื่อบรรเทาความโกรธ ดวงตาที่ลุกโชนราวกับจะแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้มองตรงไปที่โทรศัพท์บนพื้น อยู่ๆความคิดหนึ่งก็ผ่านเข้ามา ขวัญนลินก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะไล่หารายชื่อของคนที่ต้องช่วยเธอจัดการเรื่องนี้ได้
“คีอยู่ไหนน่ะ รู้หรือเปล่าว่าคุณรดาไม่สบาย” เรียวปากสวยแย้มเป็นรอยยิ้มอย่างพึงใจเมื่อเพียงแค่ประโยคแรกก็กระตุ้นปฏิกิริยาของตัวช่วยของเธอได้อย่างที่เดาเอาไว้
ลัลน์รดา เธออย่าหวังเลยว่าจะแย่งพีไปจากฉันได้ ไม่มีทาง
รวินทร์วรกาล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ค. 2557, 18:35:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 พ.ค. 2557, 18:35:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 926
| << ตอนที่ 2 |
