อุบัติรักเล่ห์มายา
'เอเลน เเซมซัน'หนุ่มเจ้าชู้ตัวพ่อตาน้ำข้าวลูกครึ่งจากอังกฤษมีดีอย่างเดียวคือหน้าตาที่หล่อเหลา ต้องมาเจอเลขาสาวจำเป็นอย่าง 'กรัณฑาหรือรวงผึ้ง' สาวเอ็กซ์สุดเเสบ เขาต้องการที่จะกินเเม่สาวสวยตั้งเเต่เเรกพบหน้า เเต่อย่าคิดนะว่าเสือร้ายอย่างเขาจะยอมให้ลูกเเกะเเสนอร่อยหลุดมือไปพ้น!!
Tags: ฟิน,ฮา,หื่น18+++
ตอน:
บทที่ 2 สาวโคโยตี้อกโต
ภายในห้องน้ำชาย
“ฮือ”
ลิ้นยาวตวัดวนๆอยู่ที่ยอดดอกบัวชูชันอย่างเชี่ยวชาญพลางมือใหญ่ก็ขย้ำทรวงอกโตเต็มมือ สาวเจ้าเผลอจิกไปที่เรือนผมยาวสวยอย่างเผลอไผล่ด้วยอารมณ์เสียวซานที่แล่นเข้ามา แล้วเสียงก็ดังขึ้นด้วยแรงปรารถนาอีกครั้งเป็นระรอบๆ เอเลนใช้ประสบการณ์บนเตียงมามากพาสาวเจ้าเข้าสู่ห้วงสวรรค์อย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกดีมากมาก่อน เขาทั้งดุดัน และรุ่นแรง แต่ก็ทำให้สาวเจ้าครางเป็นระยะๆเพราะแรงปราถนา
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
โทรศัพท์เครื่องแพงที่ตั้งเสียงสั่นไว้ขัดจังหวะไว้ ดวงตาสีฟ้าฉายแววไม่พอใจอย่างมากที่รู้ว่าใครโทรมา เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกดรับแม้สาวเจ้าจะห้ามไว้เพราะต้องการสุขสมต่อ
“ว่าไงฮะ”เขาพูดเสียงมะนาวไม่มีน้ำ
“พ่อ...เอ่อ..”คุณชายใหญ่ผู้เด็ดขาดเสมอถึงกับติดอ่างพูดไม่ออกเลยทีเดียวเมื่อกำลังกับบุตรชายคนโต
“ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูด ผมจะว่างนะฮะ”
“เดี๋ยวก่อน!! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”มือใหญ่ที่บอกว่าจะกดว่างสายชะงักแล้วรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ”เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายจะนิ่งเงียบไปนานเขาจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“คือ....ชายกรบอกพ่อแล้วว่าเลย์ไม่ได้พลักเขาตกบันได”เขาเงียบก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าจนเสร็จแม้สาวเจ้าจะไม่ค่อยยินยอมเท่าไหร่แต่พอคนตัวสูงส่งเงินให้ไปจำนวนหนึ่งสาวเจ้าก็ไม่ได้พูดอะไรแถมยังยิ้มกว้างรับเงินอย่างรวดเร็ว
ง่ายซะจริง เขาคิดและยิ้มเยียดตรงรู้สึกขยะแขยงผู้หญิงหิวเงิน
“คุณจะไม่พูดอะไรต่อ หรือครับ?”เขาแกล้งถามเผื่อว่าผู้ชายปากแข็งคนนี้จะพูดอะไรซักอย่าง
“เอ่อ....เดี๋ยวพ่อให้วิชัยไปย้ายข้าวของของลูกเข้าบ้านใหญ่นะไม่ต้องอยู่เรือนเล็กอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรฮะ ผมอยู่ที่ที่ผมอยู่ก็ดีแล้ว ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีก แค่นี้นะฮะ”เขาไม่รอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อเพราะเขาเปิดโอกาสให้มากพอแล้ว มือใหญ่คีบบุหรี่ใส่ปากก่อนจะจุดไฟเช็ค ควันสีขาวค่อยๆออกจากเรียวปากยักได้รูปอย่างช้าๆ ดวงตารีเหม่อมองเบอร์ของคนที่มีชื่อว่าพ่ออีกครั้งอย่างเหม่อลอย
“แค่คำว่าขอโทษคุณพูดกับผมไม่ได้หรอฮะ”
เขาพึมพำกับตัวเองเพราะตั้งแต่ที่เท้าแตะแผ่นดินไทยและเจอพ่อบังเกิดเกล้าครั้งแรก แม้แม่โซเฟียของเขาที่เพิ่งเสียจะเล่าให้ฟังและเอารูปมาให้ดูบ่อยๆ แต่พอเจอหน้ากันตรงๆเขาก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อแท้ๆ จริงอยู่ที่พ่อของเขาดีกับเขามากและตามใจตลอดไม่ว่าเขาจะเปรยว่าอยากได้อะไรหรือแม้แต่แค่ปรายตามองเขาก็ส่งคนนำมาให้เอเลนอย่างง่ายดายราวเสกได้ แต่เรื่องแค่ว่าเขาขอโทษสำหรับทุกอย่างทั้งเรื่องแม่และเขา คนคนนั้นก็ไม่เคยพูด ก็อย่าหวังเลยว่าคำว่าพ่อจะหลุดจากปากเขา!!
“โอโหๆ!!พี่ครับเต้นอย่างกับโคโยตี้มืออาชีพเลยนะครับ”
ดีเจแซวคนบนเวทีพลางมองตาค้างก่อนจะเร่งเพลงให้มันส์และดังกว่าเดิม รวงผึ้งขยับร่างกายตามจังหวะเพลงอย่างเมามันท่ามกลางเสียงปรบมือและเสียงวี๊ดร้องของคนชมอย่างต่อเนื่อง ร่างบางที่ตอนนี้เหลือเพียงเสื้อกล้ามตัวเดียวและสายบราที่มีให้เห็นบ้างแต่ก็ทำให้คนตัวสูงที่มองอยู่ไกลๆแอบกลืนน้ำลายลงคอกับลีลาและทรวงอกที่น่าขย้ำ
“พี่เธอนี่ซ่อนรูปเหมือนกันนะ และท่าทางจะชนะด้วย”เอ็มพูดขณะที่ดวงตายังไม่ละจากคนที่เต้นเลย
“ชนะก็ชนะไปซิ เพราะอย่างไงฉันก็ยังไม่กลับ”
“เดี๋ยวพี่ของลูกไก่ก็ลากกลับอยู่ดีแหละ”
“ก็ไม่ต้องอยู่ให้พี่ตามซิ”ดวงตาตี๋มองลูกไก่อย่างสำรวจ ลูกไก่เป็นคนที่ตัวเล็ก ดวงหน้าเรียวเล็กรวมกับดวงตาหวานที่ใครๆเห็นก็ต้องหลงรักเธอ เขาคิดพลางนึกอะไรออก
“งั้นไปเที่ยวที่อื่นต่อไหมล่ะ ที่ชั้นบนมีคาราโอเกะด้วยนะถ้าไม่ได้รับอนุญาตจริงๆก็เข้าไม่ได้หรอก”กฤติกาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“ก็ได้”เธอตอบอย่างไม่คิดอะไรมากเพราะรู้จักกับเอ็มก็มาตั้งนานแล้วไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแน่นอนแล้วสาเหตุที่ต้องประชดพี่สาวแท้ๆก็มาจากที่เธออยากจะไปอยู่ที่หอแต่ผู้เป็นพี่เห็นว่ายังเด็กนักจึงไม่อนุญาต คนอย่างลูกไก่ที่ไม่ชอบคำว่าเด็กของพี่สาวจึงต้องพิสูจน์ให้รู้ว่าเธอโตแล้ว ในขณะที่เธอกำลังคิดเพลินๆนั้นเอ็มก็มองเธอเหมือนจะกลืนกินตรงนั้นแต่ติดที่คนเยอะแต่อย่าให้ถึงห้องที่เขาเตรียมไว้ล่ะก็เธอเสร็จเขาแน่
“พี่เอ็มแล้วจะไปห้องอะไรล่ะ พอดีลูกไก่ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำก่อน”เธอหยุดถามพอดีกับที่ที่เลย์ยืนอยู่พอดีเขาจึงได้ยินบทสนทนานั้น
“ห้อง703พี่เตรียมไว้แล้วล่ะ แต่ไม่ต้องเข้าห้องน้ำสกปรกพวกนั้นหรอกที่นั่นก็มี”เอ็มแนะนำ
“ก็ได้ค่ะ เดี่ยวไก่จะอั้นไว้”เธอยิ้มให้เอ็มและเพื่อนๆของเขาที่เดินตามมา เลย์ที่ได้ยินบทสนทนาตั้งแต่ต้นมองคนหลายคนที่เดินไปขึ้นลิฟต์ชั้นบนพลางพูดกับตัวเอง เด็กสมัยนี้ไวไฟจริงๆ เขาคิดเพราะเขารู้ดีว่าชั้นเจ็ดนั้นเป็นชั้นสำหรับเข้าพักและ...ทำเรื่องอย่างว่า
เมื่อใกล้จะเพลงจบรวงผึ้งก็กระโดดจากเวทีมาที่โต๊ะโต๊ะหนึ่ง ร่างน้อยนั่งตักแล้วหันหน้าให้ชายคนหนึ่งอย่างยั่วยวนเรียกเสียงกรี๊ดและปรบมือให้ดังสนั่น ผลการแข่งก็เป็นที่แน่ชัดว่า...เธอชนะ
รวงผึ้งวิ่งกลับมาที่โต๊ะอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพลางชูตั๊วขึ้นหัว
“ลูกไก่กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะ...ไปไหนกันหมดนะ”เธอพึมพำกับตัวเองเมื่อกลับมาที่โต๊ะที่น้องสาวนั่งอยู่เมื่อสิบห้านาทีก่อนไม่มีน้องสาวเสียแล้ว
“เจอกันอีกแล้วนะ แม่สาวโคโยตี้”เสียงทุ่มของคนตัวสูงเรียกสติของรวงผึ้งที่กำลังงงงวยได้อย่างดี เธอหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขา
“ฉันยังไม่อยากคุยอะไรกับคุณตอนนี้ เชิญหลบด้วยค่ะ”เธอตอบเสียงเข้มก่อนจะดันไหล่เขาออก มือใหญ่จับที่ข้อมือเล็ก
“จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกับผมก่อนซิครับ”เธอสะบัดมืออย่างแรงจนคนที่จับรู้สึกได้ว่าเธอกำลังโกทธจริงๆ “เฮ ผมขอโทษผมคงเซาซี้คุณเกินไป”
รวงผึ้งไม่ตอบอะไรแต่มือเรียวก็กดรัวๆโทรหาน้องสาวแท้ด้วยความรู้สึกกังวลตามสัญชาตญาณของสายเลือดเดียวกัน
“ทะ...ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น”เธอกดโทรศัพท์หาน้องสาวอีกครั้ง
“คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”เขาถามด้วยความห่วงใยไม่ต่างจากสายตาที่แสดงเช่นกัน
“น้องสาวฉันค่ะ เขาหายไปไหนไม่ทราบ ฮือ”ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่หัวใจดวงน้อยน้อยๆของเธอก็ร้อนรุ่มด้วยความกังวล จนน้ำตาเริ่มคลอเบ้าขณะตอบเขา
“คะ...คุณครับใจเย็นๆนะครับ จะปลอบอย่างไงดีวะ”เขาสบถเบาๆแต่ก็ลูบหลังให้กำลังใจเธอ เขาไม่เคยปลอบใครเสียด้วยแม้ว่าเขาจะมีผู้หญิงเข้ามามากมายก็ตาม คนตัวเล็กไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง
“ฮือๆลูกไก่ ลูกไก่อยู่ไหน”เธอเดินอย่างไร้จุดหมายดวงตากลมโตที่บัดนี้เปื้อนด้วยคราบน้ำตา ชื่อของคนที่เธอพูดถึงทำให้คนตัวสูงนึกขึ้นได้
“คุณครับ คุณ”เอเลนเรียกรวงผึ้งแต่เจ้าตัวไม่สนใจเพราะมัวแต่มองหาน้องสาว ท่อนขายาวจึงก้าวยาวเดินตัดหน้าคนที่น้ำตาเปื้อนแก้ม
“คุณค่ะอย่าเพิ่งมายุ่งกับฉันตอนนี้ได้ไหมค่ะ ฉันกำลังเครียด!!”เธอระเบิดอารมณ์ด้วยความหงุดหงิด
“ผมเปล่ากวนคุณนะครับ ผมแค่คิดว่าบางทีผมอาจจะรู้ว่าเธออยู่ไหน”
“ลูกไก่หรอค่ะ คุณช่วยบอกฉันทีค่ะว่าน้องสาวฉันอยู่ไหน”คนที่หงุดหงิดใส่เขาเมื่อครู่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้เขาพลางเขย่าต้นแขนเขาแรงๆ
“มันอยู่ชั้น 7 ห้อง703เดี๋ยวผมจะพาคุณไป”
“คุณคงไม่ได้หลอกฉันใช่ไหมค่ะ”เธอถามอย่างระแวง
“ผมไม่ลากคุณไปข่มขืนหรอกครับ”เขาตอบอย่างหนักแน่นพลางยิ้มบางๆ
“เอ่อ..”เธอเริ่มไม่แน่ใจเท่าไหร่เพราะครั้งที่เจอกันครั้งแรกเขาก็เป็นคนมือไวเสียจนไม่น่าไว้ใจ
“จริงๆครับ ผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน ถ้าคุณบุกไปตอนนี้เขาไม่ให้คุณขึ้นหรอกครับ”
“ก็ได้ค่ะ”
เธอตอบอย่างจำใจเพราะอย่างไงความปลอดภัยของน้องก็ต้องเป็นหลัก คนที่ฟังคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะจับมือวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็วพลางโอบเอวเล็กให้ชิดกับลำตัวเขาอีก พลางกระซิบเสียงเบาๆเมื่อเธอจะทักท้วงถาม เพื่อความสมจริงครับ เขาจะได้คิดว่าเรากำลังเป็นคู่รักที่กำลังจะไปต่อที่ห้องไง เธอค้อนเขาใหญ่แต่ก็จะลองเชื่อใจเขาดูซักครั้ง.....หรือเปล่า
แล้วทำไมเธอต้องเชื่อใจเขาด้วยนะทั้งๆที่เพิ่งเจอกันวันแรกเอง แต่เพราะเหมือนมีอะไรบ้างอย่างในดวงตาสีน้ำทะเลของเขาที่ดูหนักแน่น ดุดัน แต่ก็ดูอบอุ่นและสบายใจในเวลาเดียวกันคู่นั้น ที่ทำให้คนขี้ระแวงอย่างเธอต้องลองเสี่ยงดูซักครั้ง
ภายในห้องน้ำชาย
“ฮือ”
ลิ้นยาวตวัดวนๆอยู่ที่ยอดดอกบัวชูชันอย่างเชี่ยวชาญพลางมือใหญ่ก็ขย้ำทรวงอกโตเต็มมือ สาวเจ้าเผลอจิกไปที่เรือนผมยาวสวยอย่างเผลอไผล่ด้วยอารมณ์เสียวซานที่แล่นเข้ามา แล้วเสียงก็ดังขึ้นด้วยแรงปรารถนาอีกครั้งเป็นระรอบๆ เอเลนใช้ประสบการณ์บนเตียงมามากพาสาวเจ้าเข้าสู่ห้วงสวรรค์อย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกดีมากมาก่อน เขาทั้งดุดัน และรุ่นแรง แต่ก็ทำให้สาวเจ้าครางเป็นระยะๆเพราะแรงปราถนา
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
โทรศัพท์เครื่องแพงที่ตั้งเสียงสั่นไว้ขัดจังหวะไว้ ดวงตาสีฟ้าฉายแววไม่พอใจอย่างมากที่รู้ว่าใครโทรมา เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกดรับแม้สาวเจ้าจะห้ามไว้เพราะต้องการสุขสมต่อ
“ว่าไงฮะ”เขาพูดเสียงมะนาวไม่มีน้ำ
“พ่อ...เอ่อ..”คุณชายใหญ่ผู้เด็ดขาดเสมอถึงกับติดอ่างพูดไม่ออกเลยทีเดียวเมื่อกำลังกับบุตรชายคนโต
“ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูด ผมจะว่างนะฮะ”
“เดี๋ยวก่อน!! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”มือใหญ่ที่บอกว่าจะกดว่างสายชะงักแล้วรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ”เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายจะนิ่งเงียบไปนานเขาจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“คือ....ชายกรบอกพ่อแล้วว่าเลย์ไม่ได้พลักเขาตกบันได”เขาเงียบก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าจนเสร็จแม้สาวเจ้าจะไม่ค่อยยินยอมเท่าไหร่แต่พอคนตัวสูงส่งเงินให้ไปจำนวนหนึ่งสาวเจ้าก็ไม่ได้พูดอะไรแถมยังยิ้มกว้างรับเงินอย่างรวดเร็ว
ง่ายซะจริง เขาคิดและยิ้มเยียดตรงรู้สึกขยะแขยงผู้หญิงหิวเงิน
“คุณจะไม่พูดอะไรต่อ หรือครับ?”เขาแกล้งถามเผื่อว่าผู้ชายปากแข็งคนนี้จะพูดอะไรซักอย่าง
“เอ่อ....เดี๋ยวพ่อให้วิชัยไปย้ายข้าวของของลูกเข้าบ้านใหญ่นะไม่ต้องอยู่เรือนเล็กอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรฮะ ผมอยู่ที่ที่ผมอยู่ก็ดีแล้ว ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีก แค่นี้นะฮะ”เขาไม่รอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อเพราะเขาเปิดโอกาสให้มากพอแล้ว มือใหญ่คีบบุหรี่ใส่ปากก่อนจะจุดไฟเช็ค ควันสีขาวค่อยๆออกจากเรียวปากยักได้รูปอย่างช้าๆ ดวงตารีเหม่อมองเบอร์ของคนที่มีชื่อว่าพ่ออีกครั้งอย่างเหม่อลอย
“แค่คำว่าขอโทษคุณพูดกับผมไม่ได้หรอฮะ”
เขาพึมพำกับตัวเองเพราะตั้งแต่ที่เท้าแตะแผ่นดินไทยและเจอพ่อบังเกิดเกล้าครั้งแรก แม้แม่โซเฟียของเขาที่เพิ่งเสียจะเล่าให้ฟังและเอารูปมาให้ดูบ่อยๆ แต่พอเจอหน้ากันตรงๆเขาก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อแท้ๆ จริงอยู่ที่พ่อของเขาดีกับเขามากและตามใจตลอดไม่ว่าเขาจะเปรยว่าอยากได้อะไรหรือแม้แต่แค่ปรายตามองเขาก็ส่งคนนำมาให้เอเลนอย่างง่ายดายราวเสกได้ แต่เรื่องแค่ว่าเขาขอโทษสำหรับทุกอย่างทั้งเรื่องแม่และเขา คนคนนั้นก็ไม่เคยพูด ก็อย่าหวังเลยว่าคำว่าพ่อจะหลุดจากปากเขา!!
“โอโหๆ!!พี่ครับเต้นอย่างกับโคโยตี้มืออาชีพเลยนะครับ”
ดีเจแซวคนบนเวทีพลางมองตาค้างก่อนจะเร่งเพลงให้มันส์และดังกว่าเดิม รวงผึ้งขยับร่างกายตามจังหวะเพลงอย่างเมามันท่ามกลางเสียงปรบมือและเสียงวี๊ดร้องของคนชมอย่างต่อเนื่อง ร่างบางที่ตอนนี้เหลือเพียงเสื้อกล้ามตัวเดียวและสายบราที่มีให้เห็นบ้างแต่ก็ทำให้คนตัวสูงที่มองอยู่ไกลๆแอบกลืนน้ำลายลงคอกับลีลาและทรวงอกที่น่าขย้ำ
“พี่เธอนี่ซ่อนรูปเหมือนกันนะ และท่าทางจะชนะด้วย”เอ็มพูดขณะที่ดวงตายังไม่ละจากคนที่เต้นเลย
“ชนะก็ชนะไปซิ เพราะอย่างไงฉันก็ยังไม่กลับ”
“เดี๋ยวพี่ของลูกไก่ก็ลากกลับอยู่ดีแหละ”
“ก็ไม่ต้องอยู่ให้พี่ตามซิ”ดวงตาตี๋มองลูกไก่อย่างสำรวจ ลูกไก่เป็นคนที่ตัวเล็ก ดวงหน้าเรียวเล็กรวมกับดวงตาหวานที่ใครๆเห็นก็ต้องหลงรักเธอ เขาคิดพลางนึกอะไรออก
“งั้นไปเที่ยวที่อื่นต่อไหมล่ะ ที่ชั้นบนมีคาราโอเกะด้วยนะถ้าไม่ได้รับอนุญาตจริงๆก็เข้าไม่ได้หรอก”กฤติกาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“ก็ได้”เธอตอบอย่างไม่คิดอะไรมากเพราะรู้จักกับเอ็มก็มาตั้งนานแล้วไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแน่นอนแล้วสาเหตุที่ต้องประชดพี่สาวแท้ๆก็มาจากที่เธออยากจะไปอยู่ที่หอแต่ผู้เป็นพี่เห็นว่ายังเด็กนักจึงไม่อนุญาต คนอย่างลูกไก่ที่ไม่ชอบคำว่าเด็กของพี่สาวจึงต้องพิสูจน์ให้รู้ว่าเธอโตแล้ว ในขณะที่เธอกำลังคิดเพลินๆนั้นเอ็มก็มองเธอเหมือนจะกลืนกินตรงนั้นแต่ติดที่คนเยอะแต่อย่าให้ถึงห้องที่เขาเตรียมไว้ล่ะก็เธอเสร็จเขาแน่
“พี่เอ็มแล้วจะไปห้องอะไรล่ะ พอดีลูกไก่ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำก่อน”เธอหยุดถามพอดีกับที่ที่เลย์ยืนอยู่พอดีเขาจึงได้ยินบทสนทนานั้น
“ห้อง703พี่เตรียมไว้แล้วล่ะ แต่ไม่ต้องเข้าห้องน้ำสกปรกพวกนั้นหรอกที่นั่นก็มี”เอ็มแนะนำ
“ก็ได้ค่ะ เดี่ยวไก่จะอั้นไว้”เธอยิ้มให้เอ็มและเพื่อนๆของเขาที่เดินตามมา เลย์ที่ได้ยินบทสนทนาตั้งแต่ต้นมองคนหลายคนที่เดินไปขึ้นลิฟต์ชั้นบนพลางพูดกับตัวเอง เด็กสมัยนี้ไวไฟจริงๆ เขาคิดเพราะเขารู้ดีว่าชั้นเจ็ดนั้นเป็นชั้นสำหรับเข้าพักและ...ทำเรื่องอย่างว่า
เมื่อใกล้จะเพลงจบรวงผึ้งก็กระโดดจากเวทีมาที่โต๊ะโต๊ะหนึ่ง ร่างน้อยนั่งตักแล้วหันหน้าให้ชายคนหนึ่งอย่างยั่วยวนเรียกเสียงกรี๊ดและปรบมือให้ดังสนั่น ผลการแข่งก็เป็นที่แน่ชัดว่า...เธอชนะ
รวงผึ้งวิ่งกลับมาที่โต๊ะอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพลางชูตั๊วขึ้นหัว
“ลูกไก่กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะ...ไปไหนกันหมดนะ”เธอพึมพำกับตัวเองเมื่อกลับมาที่โต๊ะที่น้องสาวนั่งอยู่เมื่อสิบห้านาทีก่อนไม่มีน้องสาวเสียแล้ว
“เจอกันอีกแล้วนะ แม่สาวโคโยตี้”เสียงทุ่มของคนตัวสูงเรียกสติของรวงผึ้งที่กำลังงงงวยได้อย่างดี เธอหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขา
“ฉันยังไม่อยากคุยอะไรกับคุณตอนนี้ เชิญหลบด้วยค่ะ”เธอตอบเสียงเข้มก่อนจะดันไหล่เขาออก มือใหญ่จับที่ข้อมือเล็ก
“จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกับผมก่อนซิครับ”เธอสะบัดมืออย่างแรงจนคนที่จับรู้สึกได้ว่าเธอกำลังโกทธจริงๆ “เฮ ผมขอโทษผมคงเซาซี้คุณเกินไป”
รวงผึ้งไม่ตอบอะไรแต่มือเรียวก็กดรัวๆโทรหาน้องสาวแท้ด้วยความรู้สึกกังวลตามสัญชาตญาณของสายเลือดเดียวกัน
“ทะ...ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น”เธอกดโทรศัพท์หาน้องสาวอีกครั้ง
“คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”เขาถามด้วยความห่วงใยไม่ต่างจากสายตาที่แสดงเช่นกัน
“น้องสาวฉันค่ะ เขาหายไปไหนไม่ทราบ ฮือ”ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่หัวใจดวงน้อยน้อยๆของเธอก็ร้อนรุ่มด้วยความกังวล จนน้ำตาเริ่มคลอเบ้าขณะตอบเขา
“คะ...คุณครับใจเย็นๆนะครับ จะปลอบอย่างไงดีวะ”เขาสบถเบาๆแต่ก็ลูบหลังให้กำลังใจเธอ เขาไม่เคยปลอบใครเสียด้วยแม้ว่าเขาจะมีผู้หญิงเข้ามามากมายก็ตาม คนตัวเล็กไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง
“ฮือๆลูกไก่ ลูกไก่อยู่ไหน”เธอเดินอย่างไร้จุดหมายดวงตากลมโตที่บัดนี้เปื้อนด้วยคราบน้ำตา ชื่อของคนที่เธอพูดถึงทำให้คนตัวสูงนึกขึ้นได้
“คุณครับ คุณ”เอเลนเรียกรวงผึ้งแต่เจ้าตัวไม่สนใจเพราะมัวแต่มองหาน้องสาว ท่อนขายาวจึงก้าวยาวเดินตัดหน้าคนที่น้ำตาเปื้อนแก้ม
“คุณค่ะอย่าเพิ่งมายุ่งกับฉันตอนนี้ได้ไหมค่ะ ฉันกำลังเครียด!!”เธอระเบิดอารมณ์ด้วยความหงุดหงิด
“ผมเปล่ากวนคุณนะครับ ผมแค่คิดว่าบางทีผมอาจจะรู้ว่าเธออยู่ไหน”
“ลูกไก่หรอค่ะ คุณช่วยบอกฉันทีค่ะว่าน้องสาวฉันอยู่ไหน”คนที่หงุดหงิดใส่เขาเมื่อครู่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้เขาพลางเขย่าต้นแขนเขาแรงๆ
“มันอยู่ชั้น 7 ห้อง703เดี๋ยวผมจะพาคุณไป”
“คุณคงไม่ได้หลอกฉันใช่ไหมค่ะ”เธอถามอย่างระแวง
“ผมไม่ลากคุณไปข่มขืนหรอกครับ”เขาตอบอย่างหนักแน่นพลางยิ้มบางๆ
“เอ่อ..”เธอเริ่มไม่แน่ใจเท่าไหร่เพราะครั้งที่เจอกันครั้งแรกเขาก็เป็นคนมือไวเสียจนไม่น่าไว้ใจ
“จริงๆครับ ผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน ถ้าคุณบุกไปตอนนี้เขาไม่ให้คุณขึ้นหรอกครับ”
“ก็ได้ค่ะ”
เธอตอบอย่างจำใจเพราะอย่างไงความปลอดภัยของน้องก็ต้องเป็นหลัก คนที่ฟังคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะจับมือวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็วพลางโอบเอวเล็กให้ชิดกับลำตัวเขาอีก พลางกระซิบเสียงเบาๆเมื่อเธอจะทักท้วงถาม เพื่อความสมจริงครับ เขาจะได้คิดว่าเรากำลังเป็นคู่รักที่กำลังจะไปต่อที่ห้องไง เธอค้อนเขาใหญ่แต่ก็จะลองเชื่อใจเขาดูซักครั้ง.....หรือเปล่า
แล้วทำไมเธอต้องเชื่อใจเขาด้วยนะทั้งๆที่เพิ่งเจอกันวันแรกเอง แต่เพราะเหมือนมีอะไรบ้างอย่างในดวงตาสีน้ำทะเลของเขาที่ดูหนักแน่น ดุดัน แต่ก็ดูอบอุ่นและสบายใจในเวลาเดียวกันคู่นั้น ที่ทำให้คนขี้ระแวงอย่างเธอต้องลองเสี่ยงดูซักครั้ง
pangpangjay เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 มิ.ย. 2557, 19:44:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 มิ.ย. 2557, 19:44:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 780
| << ความบังเอิญ | โคโยตี้อกโต(จบ) >> |