รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 7: ความจริง...ความฝัน...ความในใจ
หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดแพขนตาหนาของชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก็กระพริบช้าๆ จากนั้นเขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาเข้มหรี่ปรือในตอนแรก ก่อนจะพลิกไปมาไปรอบห้อง ท้ายที่สุดก็มาหยุดที่ฉันซึ่งยืนอยู่ด้านข้างเตียง
คิ้วเข้มขมวดก่อนจะคลายออก พร้อมกับเอ่ยเสียงเบาราวเสียงกระซิบ "คุณ...คุณนั่นเอง"
"ก็ฉันน่ะสิ จะใคร"
คนฟังมองไปรอบตัวอีกรอบ เหมือนจะทบทวนว่าตัวเองอยู่ทีไหนกันแน่
"ถ้านายยังงงอยู่ นี่คือห้องพักที่โลกในอีกสองร้อยปีของนาย เพื่อน ฉันหมายถึงนาธานพานายกลับจากโรงพยาบาลมาที่นี่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน พ่อของนาย ก็มาดูอาการเพิ่มเมื่่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา เขาฉีดยาบำรุงให้อีกเข็มหนึ่ง เราคุยกันนิดหน่อย แล้วเขาก็กลับไป"
คำว่าพ่อทำให้คนฟังเบิกตากว้าง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างค้นคว้า "ถ้าอย่างนั้น...คุณก็พบท่านแล้ว"
"ใช่" ฉันตอบ พยายามบังคับเสียงให้นิ่งเรียบ "แล้วก็ช็อคไปแล้วด้วย ทำไมนายหรือเพื่อนของนายไม่เตือนฉันก่อนว่าท่าน...หน้าตาเหมือนกับวัตรยังกับแกะ"
"..." ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงหรุบตาลงต่ำ "ผม...ไม่ทันคิด ส่วนนาธาน เขาไม่รู้"
"ไม่ทันคิดสินะ ว่าฉันกับท่าน จะพบกัน"
ไอแซคพยักหน้า "การพบกันของท่านกับคุณไม่อยู่ในแผนของผมเลย คิดว่าจะพาคุณมาเงียบๆ สบายใจแล้วค่อยกลับไป"
"พ่อนายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้หน้าเหมือนวัตรมากขนาดนั้น เป็นหนึ่งในญาติรุ่นหลานของเขาใช่ไหม"
"..."
"ใช่ไหม"
"เขาเป็นอดีตแฟนของคุณ เขามีคนใหม่แล้ว ถ้าคุณจำไม่ได้นะ" คนป่วยค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง เขาเอานิ้วกดที่หัวตาเพื่อไล่ความมึนหัว บอกตัวเองว่าอาการเมาเวลานี่หนักกว่าอาการเมาเครื่องบินมากทีเดียว "เรื่องนี้เอาไว้คุยทีหลังได้ไหม ผม..."
"ฉันอยากกลับบ้าน นี่เป็นอีกเรื่องที่ต้องการ นายให้ฉันได้ไหมล่ะ ถ้าไม่ได้ ก็เล่าเรื่องนี้มาก่อน"
คนฟังนิ่งไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "กลับไปฆ่าตัวตายน่ะเหรอ"
ฉ้นสะบัดหน้า "มันเรื่องของฉัน ชีวิตของฉัน นายไม่มีสิทธิ์จะมาก้าวก่าย"
คนฟังนิ่งไปพักใหญ่
“พูดเหมือนชีวิตไม่มีค่าเลยนะ” คนพูดลงเสียงเข้ม “ถ้าอยากตาย อยู่ที่นี่ หรือยู่ที่ไหนก็ตายได้อยู่ดี จะกลับไปทำไมให้ยุ่งยาก”
“...” ฉันสะบัดหน้า
"ที่ผมพูดอย่างนี้ ไม่ใช่เพราะอยากให้คุณตาย แต่อยากให้คุณคิดให้ดีๆ อย่าเอาแต่โกรธทุกอย่าง ยกเว้นผู้ชายคนนั้น”
น้ำเสียงของคนพูดลดระดับความเข้มลงมานิด คำพูดของเขาตรง และเป็นความจริงเกินไป
“จากที่นาธานเล่าให้ผมฟัง อุปกรณ์บางส่วนของเราเสียหาย เราคงต้องใช้เวลาพักหนึ่ง ถึงจะแก้ไขเครื่องนั่นได้"
"ถ้าอย่างนั้น อีกสักพักฉันถึงจะได้กลับ สินะ"
"ก็ครับ ผมรับปากว่าจะพาคุณไปส่ง ถ้าคุณไม่ใจร้อนเกินไป แล้วก็สัญญาว่าจะไม่คิดฆ่าตัวตาย"
"ฉันไม่เคย..." เอ่ยได้แค่นั้นแล้วก็หยุดชะงัก จะบอกว่าไม่เคยคิดก็ไม่ได้ ในหลายๆ แวบของอารมณ์เศร้า เรื่องนี้เข้ามาอยู่ในหัวของฉันเป็นบางครั้ง ฉันเคยถามตัวเองว่าสิ่งที่ทำไปทั้งหมด มันไม่มีค่าเลยใช่ไหม และในบางครั้ง คำถามเหล่านั้นกลับไปที่ถ้าฉันตาย หรือเป็นอะไรไป เอกวัตรจะรู้สึก เสียดาย เสียใจ บ้างหรือไม่
มีบรรยากาศนิ่งเงียบอยู่หลายวินาที ฉันรู้สึกว่า คนตรงข้ามกำลังมองมา เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ก็พบกับแววตายากที่จะเข้าใจ
“คุณอิง คุณรู้ไหม ชีวิตม้นเป็นของมีค่ามากนะ”
ทำไมไม่รู้ คำพูดของเขามันทำให้ฉันรู้สึกใจหาย
"ผมอยากหิว...." จู่ๆ คนบนเตียงก็เปลี่ยนเรื่อง เขาร่ายรายการอาหารมาสองสามอย่าง แล้วก็บอกว่ามันอยู่ที่ไหน อุ่นอย่างไร
"หมายความว่าไง ฉันต้องทำให้นายงั้นเหรอ"
"อุ่นอาหารง่ายๆ คุณคงทำได้ บริการกันนิดๆ หน่อยๆ แลกกับสุขภาพที่ดีขึ้นพอที่จะกลับไปซ่อมเครื่องเพื่อส่งคุณกลับนะ มีอะไรทำ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน"
ฉันเม้มปาก คิดในใจว่าฝากไว้ก่อนเถอะพ่อคุณ
.................
คนป่วยกินอาหาร แต่ก็ไม่มากอย่างที่เขาเอ่ยออกมา เจ้าตัวขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
"คุณวัตร เป็นหนึ่งในรุ่นปู่ของปู่ของผม" ชายหนุ่มเล่าระหว่างทานอาหาร "พ่อของผมหน้าคล้ายท่านมากที่สุด"
ฉันพยักหน้า นึกในใจว่าถ้าเขาหน้าเหมือนวัตร ฉันคงช็อคมากกว่านี้ไปแล้ว "แล้วไงต่อ"
"นาธานไม่รู้เรื่องนี้ เขาคิดว่าผมเจตนาดีเพียงแค่เลือกเพราะคุณเป็นยายของเขา สำหรับผมถึงแม้ยังไม่แน่ใจว่าคุณปู่จะเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณฆ่าตัวตายจริงหรือไม่ แต่ก็รอไม่ได้ เพราะถ้าจริง การกลับไปช่วยคุณมีประโยชน์หลายเรื่อง เรื่องแรก ได้พิสูจน์ผลการทดลอง ได้ช่วยญาติของนาธาน แถมอาจทำให้คุณปู่ทวดท่านบาปน้อยลง"
"ไม่น่าเชื่อนะว่าโลกสองร้อยปีนี่ยังมีความเชื่อเรื่องบุญ บาปกันอีก" ฉันประชด "ถึงตอนนี้ ฉันก็ยังอยากฆ่าตัวตายอยู่ดี" คำพูดนั้นหลุดปากออกไปเพราะอารมณ์แท้ๆ "การที่นายไปเอาฉันออกมา มันไม่เปลี่ยนอะไรหรอกนะ"
"ผมควรจะดีใจใช่ไหม ที่คุณต้นตระกูลของผมมีค่าต่อจิตใจของคุณมากขนาดนั้น" คนพูดถามเสียงห้วน หงุดหงิด “ไม่ห่วงชีวิตของตัวเองบ้างหรือไง ญาติๆ ของคุณจะว่ายังไงถ้าคุณตายไปน่ะ คิดบ้างสิ”
ฉันก้มหน้า หลบตาคนตรงข้าม ไม่ตอบ
"ดึกมากแล้ว วันนี้เราคุยเรื่องนี้กันเท่านี้ก่อนดีไหม คุณเองก็ข้ามเวลามา ควรพักผ่อนบ้างนะ ขนาดเป็นผม...เอิ่ม ผมยังแย่ คุณอาจจะมีอาการอะไรที่ยังไม่เกิดตอนนี้ แต่อาจร้ายแรงภายหลัง ผมจะหาโอกาสขอให้พ่อตรวจคุณละเอียดอีกทีแล้วกัน กันไว้ก่อน"
ฉันขยับปากจะเถียง แต่ก็เถียงไม่ออก ในใจลึกๆ รู้สึกอุ่นๆ กับน้ำเสียงที่เหมือนไม่ห่วงใย แต่การกระทำหลายๆ อย่างของเขา บอกว่าผู้ชายตรงหน้าฉัน แคร์กันในหลายๆ เรื่อง
"พักผ่อน แล้วขออย่างเดียว อย่าเพิ่งฆ่าตัวตายตอนนี้ เพราะผมจะได้ไม่ทำงานฟรี ที่ซ่อมเครื่องย้อนเวลา"
ฉันสะบัดหน้าไปอีกทาง
"ผมยกที่นอนของผมให้ เดี๋ยวผมมานอนนอกห้องเอง"
"แต่ว่า นายไม่สบายอยู่นะ" ถึงแม้จะไม่ชอบหน้า และหงุดหงิดกับคำพูดหลายๆ ประโยคของเขา แต่การมาแย่งที่นอนคนป่วยก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดมากพอควร
ไอแซคส่ายหน้า "ผมนอนที่ไหนก็ได้ มีที่นอนสำรอง คุณใช้ห้องผมตามสบาย ไม่ต้องห่วง อย่างน้อย ผมก็อยากให้คุณรู้สึกดีกับการได้มาอยู่โลกของผมบ้าง ก็เท่านั้น" คนพูดยิ้มเจื่อนๆ ที่มุมปาก ก่อนจะหันหลังให้ วุ่นวายกับการเดินไปหยิบเครื่องนอนสำรองออกมา ฉันอดไม่ได้ที่จะเดินไปช่วยเขาหยิบของ แอบมองไหล่กว้างด้านหลังนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ คำว่า โลกของผม นั้น มันกินความหมายกว้างแค่ไหนกันนะ....
บ้าน่า ยัยอิงลดา ฉันเตือนสติตัวเอง จะมาใส่ใจอะไรกับคำพูดของเด็กหนุ่มอายุยี่สิบห้า พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เขาแค่ต้องการให้เธอรอดตายเพื่อไถ่บาปให้ปู่ของเขาเท่านั้นน่า อย่าคิดมาก อย่าคิดมาก
คิ้วเข้มขมวดก่อนจะคลายออก พร้อมกับเอ่ยเสียงเบาราวเสียงกระซิบ "คุณ...คุณนั่นเอง"
"ก็ฉันน่ะสิ จะใคร"
คนฟังมองไปรอบตัวอีกรอบ เหมือนจะทบทวนว่าตัวเองอยู่ทีไหนกันแน่
"ถ้านายยังงงอยู่ นี่คือห้องพักที่โลกในอีกสองร้อยปีของนาย เพื่อน ฉันหมายถึงนาธานพานายกลับจากโรงพยาบาลมาที่นี่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน พ่อของนาย ก็มาดูอาการเพิ่มเมื่่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา เขาฉีดยาบำรุงให้อีกเข็มหนึ่ง เราคุยกันนิดหน่อย แล้วเขาก็กลับไป"
คำว่าพ่อทำให้คนฟังเบิกตากว้าง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างค้นคว้า "ถ้าอย่างนั้น...คุณก็พบท่านแล้ว"
"ใช่" ฉันตอบ พยายามบังคับเสียงให้นิ่งเรียบ "แล้วก็ช็อคไปแล้วด้วย ทำไมนายหรือเพื่อนของนายไม่เตือนฉันก่อนว่าท่าน...หน้าตาเหมือนกับวัตรยังกับแกะ"
"..." ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงหรุบตาลงต่ำ "ผม...ไม่ทันคิด ส่วนนาธาน เขาไม่รู้"
"ไม่ทันคิดสินะ ว่าฉันกับท่าน จะพบกัน"
ไอแซคพยักหน้า "การพบกันของท่านกับคุณไม่อยู่ในแผนของผมเลย คิดว่าจะพาคุณมาเงียบๆ สบายใจแล้วค่อยกลับไป"
"พ่อนายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้หน้าเหมือนวัตรมากขนาดนั้น เป็นหนึ่งในญาติรุ่นหลานของเขาใช่ไหม"
"..."
"ใช่ไหม"
"เขาเป็นอดีตแฟนของคุณ เขามีคนใหม่แล้ว ถ้าคุณจำไม่ได้นะ" คนป่วยค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง เขาเอานิ้วกดที่หัวตาเพื่อไล่ความมึนหัว บอกตัวเองว่าอาการเมาเวลานี่หนักกว่าอาการเมาเครื่องบินมากทีเดียว "เรื่องนี้เอาไว้คุยทีหลังได้ไหม ผม..."
"ฉันอยากกลับบ้าน นี่เป็นอีกเรื่องที่ต้องการ นายให้ฉันได้ไหมล่ะ ถ้าไม่ได้ ก็เล่าเรื่องนี้มาก่อน"
คนฟังนิ่งไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "กลับไปฆ่าตัวตายน่ะเหรอ"
ฉ้นสะบัดหน้า "มันเรื่องของฉัน ชีวิตของฉัน นายไม่มีสิทธิ์จะมาก้าวก่าย"
คนฟังนิ่งไปพักใหญ่
“พูดเหมือนชีวิตไม่มีค่าเลยนะ” คนพูดลงเสียงเข้ม “ถ้าอยากตาย อยู่ที่นี่ หรือยู่ที่ไหนก็ตายได้อยู่ดี จะกลับไปทำไมให้ยุ่งยาก”
“...” ฉันสะบัดหน้า
"ที่ผมพูดอย่างนี้ ไม่ใช่เพราะอยากให้คุณตาย แต่อยากให้คุณคิดให้ดีๆ อย่าเอาแต่โกรธทุกอย่าง ยกเว้นผู้ชายคนนั้น”
น้ำเสียงของคนพูดลดระดับความเข้มลงมานิด คำพูดของเขาตรง และเป็นความจริงเกินไป
“จากที่นาธานเล่าให้ผมฟัง อุปกรณ์บางส่วนของเราเสียหาย เราคงต้องใช้เวลาพักหนึ่ง ถึงจะแก้ไขเครื่องนั่นได้"
"ถ้าอย่างนั้น อีกสักพักฉันถึงจะได้กลับ สินะ"
"ก็ครับ ผมรับปากว่าจะพาคุณไปส่ง ถ้าคุณไม่ใจร้อนเกินไป แล้วก็สัญญาว่าจะไม่คิดฆ่าตัวตาย"
"ฉันไม่เคย..." เอ่ยได้แค่นั้นแล้วก็หยุดชะงัก จะบอกว่าไม่เคยคิดก็ไม่ได้ ในหลายๆ แวบของอารมณ์เศร้า เรื่องนี้เข้ามาอยู่ในหัวของฉันเป็นบางครั้ง ฉันเคยถามตัวเองว่าสิ่งที่ทำไปทั้งหมด มันไม่มีค่าเลยใช่ไหม และในบางครั้ง คำถามเหล่านั้นกลับไปที่ถ้าฉันตาย หรือเป็นอะไรไป เอกวัตรจะรู้สึก เสียดาย เสียใจ บ้างหรือไม่
มีบรรยากาศนิ่งเงียบอยู่หลายวินาที ฉันรู้สึกว่า คนตรงข้ามกำลังมองมา เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ก็พบกับแววตายากที่จะเข้าใจ
“คุณอิง คุณรู้ไหม ชีวิตม้นเป็นของมีค่ามากนะ”
ทำไมไม่รู้ คำพูดของเขามันทำให้ฉันรู้สึกใจหาย
"ผมอยากหิว...." จู่ๆ คนบนเตียงก็เปลี่ยนเรื่อง เขาร่ายรายการอาหารมาสองสามอย่าง แล้วก็บอกว่ามันอยู่ที่ไหน อุ่นอย่างไร
"หมายความว่าไง ฉันต้องทำให้นายงั้นเหรอ"
"อุ่นอาหารง่ายๆ คุณคงทำได้ บริการกันนิดๆ หน่อยๆ แลกกับสุขภาพที่ดีขึ้นพอที่จะกลับไปซ่อมเครื่องเพื่อส่งคุณกลับนะ มีอะไรทำ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน"
ฉันเม้มปาก คิดในใจว่าฝากไว้ก่อนเถอะพ่อคุณ
.................
คนป่วยกินอาหาร แต่ก็ไม่มากอย่างที่เขาเอ่ยออกมา เจ้าตัวขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
"คุณวัตร เป็นหนึ่งในรุ่นปู่ของปู่ของผม" ชายหนุ่มเล่าระหว่างทานอาหาร "พ่อของผมหน้าคล้ายท่านมากที่สุด"
ฉันพยักหน้า นึกในใจว่าถ้าเขาหน้าเหมือนวัตร ฉันคงช็อคมากกว่านี้ไปแล้ว "แล้วไงต่อ"
"นาธานไม่รู้เรื่องนี้ เขาคิดว่าผมเจตนาดีเพียงแค่เลือกเพราะคุณเป็นยายของเขา สำหรับผมถึงแม้ยังไม่แน่ใจว่าคุณปู่จะเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณฆ่าตัวตายจริงหรือไม่ แต่ก็รอไม่ได้ เพราะถ้าจริง การกลับไปช่วยคุณมีประโยชน์หลายเรื่อง เรื่องแรก ได้พิสูจน์ผลการทดลอง ได้ช่วยญาติของนาธาน แถมอาจทำให้คุณปู่ทวดท่านบาปน้อยลง"
"ไม่น่าเชื่อนะว่าโลกสองร้อยปีนี่ยังมีความเชื่อเรื่องบุญ บาปกันอีก" ฉันประชด "ถึงตอนนี้ ฉันก็ยังอยากฆ่าตัวตายอยู่ดี" คำพูดนั้นหลุดปากออกไปเพราะอารมณ์แท้ๆ "การที่นายไปเอาฉันออกมา มันไม่เปลี่ยนอะไรหรอกนะ"
"ผมควรจะดีใจใช่ไหม ที่คุณต้นตระกูลของผมมีค่าต่อจิตใจของคุณมากขนาดนั้น" คนพูดถามเสียงห้วน หงุดหงิด “ไม่ห่วงชีวิตของตัวเองบ้างหรือไง ญาติๆ ของคุณจะว่ายังไงถ้าคุณตายไปน่ะ คิดบ้างสิ”
ฉันก้มหน้า หลบตาคนตรงข้าม ไม่ตอบ
"ดึกมากแล้ว วันนี้เราคุยเรื่องนี้กันเท่านี้ก่อนดีไหม คุณเองก็ข้ามเวลามา ควรพักผ่อนบ้างนะ ขนาดเป็นผม...เอิ่ม ผมยังแย่ คุณอาจจะมีอาการอะไรที่ยังไม่เกิดตอนนี้ แต่อาจร้ายแรงภายหลัง ผมจะหาโอกาสขอให้พ่อตรวจคุณละเอียดอีกทีแล้วกัน กันไว้ก่อน"
ฉันขยับปากจะเถียง แต่ก็เถียงไม่ออก ในใจลึกๆ รู้สึกอุ่นๆ กับน้ำเสียงที่เหมือนไม่ห่วงใย แต่การกระทำหลายๆ อย่างของเขา บอกว่าผู้ชายตรงหน้าฉัน แคร์กันในหลายๆ เรื่อง
"พักผ่อน แล้วขออย่างเดียว อย่าเพิ่งฆ่าตัวตายตอนนี้ เพราะผมจะได้ไม่ทำงานฟรี ที่ซ่อมเครื่องย้อนเวลา"
ฉันสะบัดหน้าไปอีกทาง
"ผมยกที่นอนของผมให้ เดี๋ยวผมมานอนนอกห้องเอง"
"แต่ว่า นายไม่สบายอยู่นะ" ถึงแม้จะไม่ชอบหน้า และหงุดหงิดกับคำพูดหลายๆ ประโยคของเขา แต่การมาแย่งที่นอนคนป่วยก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดมากพอควร
ไอแซคส่ายหน้า "ผมนอนที่ไหนก็ได้ มีที่นอนสำรอง คุณใช้ห้องผมตามสบาย ไม่ต้องห่วง อย่างน้อย ผมก็อยากให้คุณรู้สึกดีกับการได้มาอยู่โลกของผมบ้าง ก็เท่านั้น" คนพูดยิ้มเจื่อนๆ ที่มุมปาก ก่อนจะหันหลังให้ วุ่นวายกับการเดินไปหยิบเครื่องนอนสำรองออกมา ฉันอดไม่ได้ที่จะเดินไปช่วยเขาหยิบของ แอบมองไหล่กว้างด้านหลังนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ คำว่า โลกของผม นั้น มันกินความหมายกว้างแค่ไหนกันนะ....
บ้าน่า ยัยอิงลดา ฉันเตือนสติตัวเอง จะมาใส่ใจอะไรกับคำพูดของเด็กหนุ่มอายุยี่สิบห้า พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เขาแค่ต้องการให้เธอรอดตายเพื่อไถ่บาปให้ปู่ของเขาเท่านั้นน่า อย่าคิดมาก อย่าคิดมาก
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มิ.ย. 2557, 00:16:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ต.ค. 2559, 20:38:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 2868
| << 6: ติดอยู่ในโลกแห่งกาลเวลา | 8: โลกอนาคต >> |
konhin 30 มิ.ย. 2557, 00:28:47 น.
โห นายไอแซคเป็นหลานแฟนเก่า หลายซับหลายซ้อน
โห นายไอแซคเป็นหลานแฟนเก่า หลายซับหลายซ้อน
Zephyr 30 มิ.ย. 2557, 01:01:33 น.
โหหหห ยุ่งเหยิงพันกันได้อีก
โหหหห ยุ่งเหยิงพันกันได้อีก
คิมหันตุ์ 30 มิ.ย. 2557, 01:48:28 น.
ปมอิรุงตุงนังมากกกกกอิอิ รอค่ะรอ น่าติดตามมากก
ปมอิรุงตุงนังมากกกกกอิอิ รอค่ะรอ น่าติดตามมากก
ใบบัวน่ารัก 30 มิ.ย. 2557, 17:31:42 น.
ต้องมีอะไรที่เปลี่ยนไป
ต้องมีอะไรที่ผิดไปจากความจริงในอดีต
ที่ได้จดบันทึกไว้
ต้องมีอะไรที่เปลี่ยนไป
ต้องมีอะไรที่ผิดไปจากความจริงในอดีต
ที่ได้จดบันทึกไว้
fubuki 30 มิ.ย. 2557, 22:03:00 น.
ต้องเป็นคุณปู่รึเปล่าคะ?
ต้องเป็นคุณปู่รึเปล่าคะ?
สิรินดา 3 ก.ค. 2557, 12:48:03 น.
แก้แล้วค่ะ ขอบคุณมาก ต้องเป็นคุณปู่จริงๆ ด้วย
แก้แล้วค่ะ ขอบคุณมาก ต้องเป็นคุณปู่จริงๆ ด้วย