เพลิงทรายร่ายรัก
เมื่ออัยรดา นักเขียนสาวอยากเหยียบแดนทะเลทรายจริงๆ สักครั้ง เธอจึงพยายามอย่างยิ่งที่จะอากัสย่า ดินแดนลี้ลับกลางทะเลทราย ติดอยู่ตรง ซามาล ชายหนุ่มที่จะพาไปนี่สิ เธอจะอ้อนวอนเขายังไงดีนะ (นิยายเรื่องนี้มีลิขสิทธิ์และผ่านการพิจารณาจาก สนพ.กรีนมายด์แล้วนะคะ)
Tags: ทะเลทราย ความรัก
ตอน: 6
มาแว้วววว
มาพร้อมความร้อน บ้านเค้าร้อนมากฝนไม่ตกเลย ได้ความรู้สึกทะเลทรายฝุดๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ เป็นกำลังให้แพรพริมามากกกก
แว่นใส - พระเอกเค้าทรมานมากเลยน๊าตัวเอง
ผักหวาน - ความคิดนี้ไม่ผิดไปจากคนเขียนเรย เหอๆ
Siang - ใช่ เพราะพลั้งปากแบบนั้นจึงเปนแบบนี้ อิอิ
Zephyr - 55 เป็นอีกหนึ่งความคิดที่ไม่ผิดไปจากเค้าเรย อิอิ
6.
วันรุ่งขึ้นอัยรดาลืมตาตื่นในห้องสีขาวกว้าง เธอพลิกตัวและลุกจากเตียงนอน 5 ฟุตของห้องรับรองภายในคฤหาสน์ของโมฮัดก่อนเดินไปที่หน้าต่างมองออกไปยังเบื้องนอก ระยะเวลาที่เธอมาอยู่โซมานห์นับรวมๆ ก็ร่วมเดือนแล้ว สิ่งที่ทำให้ได้ติดต่อทางบ้านก็มีเพียงการคุยกันผ่านระบบอินเตอร์เนต และตอนนี้อัยรดาก็เริ่มรู้สึกคิดถึงบ้านขึ้นมาเสียแล้ว
‘แม่คะ น้านีคะ รู้ไหมว่านอกจากอัยจะได้ไอเดียในการเขียนนิยายแล้ว อัยก็ยังได้ทำความรู้จักกับความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่เคยรู้จักอีกด้วย แต่อัยบรรยายมันออกมาไม่ได้หรอกนะคะ เพราะอัยเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร’
หญิงสาวถอนหายใจเพราะในความจริงนั้นเธอยังกลับเมืองไทยไม่ได้ คนอย่างอัยรดาไม่เคยละทิ้งในสิ่งที่ตนเองตั้งใจและรับปากไว้ แม้ตอนนี้นิยายจะเริ่มคืบหน้าไปบ้างแล้วแต่เรื่องที่ต้องทำต่อไปก็คือ ‘อากัสย่า’ เธอต้องไปที่นั่นให้ได้ และถ้าซามาลไม่ยอมพาไปเธอก็จะหาทางไปเอง
วันนี้วีนาขึ้นมาเรียกหญิงสาวลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกับบุรุษหนุ่มแห่งอากัสย่า แต่ว่าอัยรดาปฏิเสธไปด้วยความหมั่นไส้อีกฝ่าย เธอบอกวีนาให้ช่วยยกอาหารเช้าไปให้ที่สวนด้านหลังคฤหาสน์แทน
“อาหารเช้าค่ะคุณอัยรดา”
เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมปรากฏร่างของดาน่าก้าวออกมาพร้อมถาดอาหารแต่ไร้วี่แววของวีนา ทำให้อัยรดามองอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจเพราะรู้สึกว่าเธอไม่เจอดาน่ามาหลายอาทิตย์แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ทำท่าปกติพร้อมชวนคุย
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยไดเจอกันเลย พอดีดิฉัน...ต้องกลับไปเยี่ยมบ้าน”
“เยี่ยมบ้านงั้นเหรอ” อัยรดามองกาแฟและขนมปังไข่ดาวที่อีกฝ่ายวางลงตรงหน้า ก่อนที่ดาน่าจะนั่งลงด้วย
“ใช่ค่ะ ธุระนิดหน่อยแต่ว่ามันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากๆ”
“ผิด...เรื่องอะไร”
“ทานเลยค่ะ” ดาน่ายิ้มแย้มจนผิดปกติแต่อัยรดาก็ยกกาแฟขึ้นจิบและฟังอีกฝ่ายต่อ “ที่รู้สึกผิดก็เพราะคุณยุพากรเป็นคนฝากฝังคุณไว้กับดิฉัน คุณพูดภาษาของเราไม่เป็นแต่ดิฉันก็ยังหายหน้าจากคุณไปเฉยๆ ฉันนี่แย่จริงๆ เลย ฉัน...ฉันขอโทษนะคะคุณอัยรดา”
“ขอโทษเหรอ”
อัยรดาแทบจะสำลักกาแฟอดนึกขำๆ ไม่ได้ว่าช่วงที่หายไปดาน่าอาจแอบไปเข้าคอร์สพัฒนามนุษยสัมพันธ์มาก็ได้ แต่ขณะเดียวกันนั้นสาวชาวไทยก็ยังสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายมองเขม็งตรงไปทางหน้าต่างกระจกด้านหลังของตนเอง อัยรดาจึงหันตามและพบว่าซามาลยืนอยู่ห่างๆ แต่เขามองมาทางเธอแว่บหนึ่งก่อนหันกลับไปคุยกับคนรับใช้ชายซึ่งเดินเข้ามาหาจากนั้นเดินหายไปจากสายตาของเธอ
“คุณคงไม่โกรธฉัน ใช่ไหมคะ” ดาน่าถามย้ำ อัยรดาจึงส่ายศีรษะและลงมือจัดการกับอาหารเช้าของตนเอง
“ไม่หรอก”
“ถ้างั้นตอนนี้คุณอัยรดาต้องการอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกฉันมาได้เลยนะคะ” ดาน่าบอกอย่างกระตือรือร้น ทำให้อัยรดายิ้มน้อยๆ พร้อมทำท่าคิดก่อนจะบอก
“งั้น...ฉันอยากคุยกับยุ้ย หรือไม่ก็คุณโมฮัด เธอช่วยต่อโทรศัพท์ให้หน่อยสิ” เครือข่ายโทรศัพท์ของอัยรดาไม่สามารถใช้ได้ที่ประเทศโซมาห์และเธอก็ไม่ได้ติดต่อขอใช้บริการข้ามประเทศเนื่องจากคิดว่าที่นี่มีอินเตอร์เนตแล้วและไม่ได้ตั้งใจว่าจะมานานขนาดนี้ แต่แทนที่ดาน่าจะรีบไปทำให้เธอกลับส่ายศีรษะสีหน้าลำบากใจ
“คุณอยากคุยกับคุณโมฮัดแล้วก็คุณยุพากรงั้นเหรอ สงสัยจะยากค่ะเพราะคุณโมฮัดสั่งห้ามรบกวนนอกจากเจ้านายจะโทรมาเอง ไม่เชื่อก็ลองถามคุณซามาลดูก็ได้นะคะ...เอ ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรคะ ปรึกษาฉันได้นะ เพราะยังไงดิฉันก็เป็นคนโซมานห์แล้วก็รู้จักที่นี่ดีแม้กระทั่งในทะเลทรายโกย่าห์ อีกอย่างฉันก็เป็นคนของคุณโมฮัดกับคุณยุพากร คุณน่าจะไว้ใจฉันได้นะคะ”
“งั้นเหรอ” คำพูดของอีกฝ่ายทำให้อัยรดาชั่งใจอยู่ชั่วครู่และนึกถึงคำพูดที่ยุพากรเคยบอกไว้ ‘อัยมีอะไรก็ให้ดาน่าจัดการให้นะจ๊ะ’ จึงตัดสินใจพูดขึ้น “ฉัน...อยากไปอากัสย่า”
“อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง” ดาน่าถอนหายใจโพล่งขึ้นมาเหมือนรอจังหวะนี้อยู่ “คุณยุพากรสั่งเอาไว้เหมือนกันนะคะว่าถ้าคุณยังอยากไปที่นั่นก็ให้ฉันช่วยจัดการให้”
“จริงเหรอ...แต่ว่าซามาล...เคยบอกฉันว่าที่นั่นไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว” อัยรดาถามอย่างไม่แน่ใจเพราะนึกถึงคำพูดของชายหนุ่มขึ้นมา
“คุณซามาล” ดาน่ามองซ้ายมองขวาเล็กน้อยก่อนบอกสาวชาวไทย “คุณซามาลก็บอกทุกคนแบบนั้นแหละค่ะ เขาเป็นคนขี้รำคาญแล้วก็ไม่ชอบให้ใครๆ เข้าไปยุ่มย่ามที่นั่น บางทีเขาอาจจะกลัวคุณไปเจอกกับคนรักของเขาก็ได้”
“คนรักงั้นเหรอ” อัยรดารู้สึกว่าหัวใจตนเองร้อนวาบ ขนมปังที่เคี้ยวอยู่ก็เริ่มเหนียวจนแทบจะติดคอ เธอบอกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว “แต่...ซามาลบอกว่าเขายังไม่ได้แต่งงาน”
“ผู้ชายหล่อๆ ก็มักกลัวการแต่งงานทั้งนั้นแหละค่ะ” ดาน่ากัดฟันตอบ นี่เขาสนิทสนมกับสาวไทยขนาดไหนถึงต้องไปป่าวประกาศกับเธอว่ายังโสด สาวตะวันออกกลางกระตุกมุมปากเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “เขาคงกลัวว่าผู้หญิงจะไปทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ...แต่คุณจะเชื่อเหรอคะว่าคนที่หล่อขนาดคุณซามาลจะไม่มีคนรักเก็บไว้ที่อากัสย่า จากที่ฉันเคยเห็น...ไม่ว่าสาวๆ คนไหนขอตามไปบ้าน หนุ่มๆ ก็มักปฏิเสธกันทั้งนั้นแหละค่ะ”
ดาน่าแสร้งหัวเราะน้อยๆ เหมือนเป็นเรื่องชวนหัวแต่สาวชาวไทยกลับรู้สึกประหนึ่งฟังเรื่องคอขาดบาดตาย เธอแค้นเสียงออกมาอย่างยากเย็น
“ฉันจะไปอากัสย่า”
“ได้สิคะ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง” ดาน่ารีบตกปากรับคำ ในขณะที่อัยรดารู้สึกอิ่มขึ้นมาเฉยๆ เธอลุกขึ้นเดินไปจากไป ในหัวนั้นรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้าง ที่เขาไม่อยากให้เธอไป นี่สาเหตุงั้นเหรอ เธอจะไปอากัสย่า ยิ่งเขาไม่อยากให้ไป เธอก็ยิ่งต้องทำให้สำเร็จ ไปที่นั่นแล้วก็ทำสิ่งที่ตั้งใจให้จบๆ จะได้กลับเมืองไทยเสียที
ดาน่าลุกขึ้นแต่ไม่ได้เดินตาม เธอยกมุมปากเล็กน้อย สายตามองร่างเพรียวในเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ซึ่งกำลังเดินจากไปพออีกฝ่ายลับหายก็พึมพำ
“ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาถึงไม่พาเธอไปอากัสย่า รู้แต่ว่าเธอไม่มีวันไปถึงที่นั่นหรอก”
“ดาน่า” เสียงเข้มที่ดังขึ้นนั้นทำให้ดาน่าสะดุ้งและหันมามอง
“คุณซามาล...คุณซามาลมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
................................................................................................................................
.....................................................................................................................................................
***************************************************
มาพร้อมความร้อน บ้านเค้าร้อนมากฝนไม่ตกเลย ได้ความรู้สึกทะเลทรายฝุดๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ เป็นกำลังให้แพรพริมามากกกก
แว่นใส - พระเอกเค้าทรมานมากเลยน๊าตัวเอง
ผักหวาน - ความคิดนี้ไม่ผิดไปจากคนเขียนเรย เหอๆ
Siang - ใช่ เพราะพลั้งปากแบบนั้นจึงเปนแบบนี้ อิอิ
Zephyr - 55 เป็นอีกหนึ่งความคิดที่ไม่ผิดไปจากเค้าเรย อิอิ
6.
วันรุ่งขึ้นอัยรดาลืมตาตื่นในห้องสีขาวกว้าง เธอพลิกตัวและลุกจากเตียงนอน 5 ฟุตของห้องรับรองภายในคฤหาสน์ของโมฮัดก่อนเดินไปที่หน้าต่างมองออกไปยังเบื้องนอก ระยะเวลาที่เธอมาอยู่โซมานห์นับรวมๆ ก็ร่วมเดือนแล้ว สิ่งที่ทำให้ได้ติดต่อทางบ้านก็มีเพียงการคุยกันผ่านระบบอินเตอร์เนต และตอนนี้อัยรดาก็เริ่มรู้สึกคิดถึงบ้านขึ้นมาเสียแล้ว
‘แม่คะ น้านีคะ รู้ไหมว่านอกจากอัยจะได้ไอเดียในการเขียนนิยายแล้ว อัยก็ยังได้ทำความรู้จักกับความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่เคยรู้จักอีกด้วย แต่อัยบรรยายมันออกมาไม่ได้หรอกนะคะ เพราะอัยเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร’
หญิงสาวถอนหายใจเพราะในความจริงนั้นเธอยังกลับเมืองไทยไม่ได้ คนอย่างอัยรดาไม่เคยละทิ้งในสิ่งที่ตนเองตั้งใจและรับปากไว้ แม้ตอนนี้นิยายจะเริ่มคืบหน้าไปบ้างแล้วแต่เรื่องที่ต้องทำต่อไปก็คือ ‘อากัสย่า’ เธอต้องไปที่นั่นให้ได้ และถ้าซามาลไม่ยอมพาไปเธอก็จะหาทางไปเอง
วันนี้วีนาขึ้นมาเรียกหญิงสาวลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกับบุรุษหนุ่มแห่งอากัสย่า แต่ว่าอัยรดาปฏิเสธไปด้วยความหมั่นไส้อีกฝ่าย เธอบอกวีนาให้ช่วยยกอาหารเช้าไปให้ที่สวนด้านหลังคฤหาสน์แทน
“อาหารเช้าค่ะคุณอัยรดา”
เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมปรากฏร่างของดาน่าก้าวออกมาพร้อมถาดอาหารแต่ไร้วี่แววของวีนา ทำให้อัยรดามองอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจเพราะรู้สึกว่าเธอไม่เจอดาน่ามาหลายอาทิตย์แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ทำท่าปกติพร้อมชวนคุย
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยไดเจอกันเลย พอดีดิฉัน...ต้องกลับไปเยี่ยมบ้าน”
“เยี่ยมบ้านงั้นเหรอ” อัยรดามองกาแฟและขนมปังไข่ดาวที่อีกฝ่ายวางลงตรงหน้า ก่อนที่ดาน่าจะนั่งลงด้วย
“ใช่ค่ะ ธุระนิดหน่อยแต่ว่ามันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากๆ”
“ผิด...เรื่องอะไร”
“ทานเลยค่ะ” ดาน่ายิ้มแย้มจนผิดปกติแต่อัยรดาก็ยกกาแฟขึ้นจิบและฟังอีกฝ่ายต่อ “ที่รู้สึกผิดก็เพราะคุณยุพากรเป็นคนฝากฝังคุณไว้กับดิฉัน คุณพูดภาษาของเราไม่เป็นแต่ดิฉันก็ยังหายหน้าจากคุณไปเฉยๆ ฉันนี่แย่จริงๆ เลย ฉัน...ฉันขอโทษนะคะคุณอัยรดา”
“ขอโทษเหรอ”
อัยรดาแทบจะสำลักกาแฟอดนึกขำๆ ไม่ได้ว่าช่วงที่หายไปดาน่าอาจแอบไปเข้าคอร์สพัฒนามนุษยสัมพันธ์มาก็ได้ แต่ขณะเดียวกันนั้นสาวชาวไทยก็ยังสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายมองเขม็งตรงไปทางหน้าต่างกระจกด้านหลังของตนเอง อัยรดาจึงหันตามและพบว่าซามาลยืนอยู่ห่างๆ แต่เขามองมาทางเธอแว่บหนึ่งก่อนหันกลับไปคุยกับคนรับใช้ชายซึ่งเดินเข้ามาหาจากนั้นเดินหายไปจากสายตาของเธอ
“คุณคงไม่โกรธฉัน ใช่ไหมคะ” ดาน่าถามย้ำ อัยรดาจึงส่ายศีรษะและลงมือจัดการกับอาหารเช้าของตนเอง
“ไม่หรอก”
“ถ้างั้นตอนนี้คุณอัยรดาต้องการอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกฉันมาได้เลยนะคะ” ดาน่าบอกอย่างกระตือรือร้น ทำให้อัยรดายิ้มน้อยๆ พร้อมทำท่าคิดก่อนจะบอก
“งั้น...ฉันอยากคุยกับยุ้ย หรือไม่ก็คุณโมฮัด เธอช่วยต่อโทรศัพท์ให้หน่อยสิ” เครือข่ายโทรศัพท์ของอัยรดาไม่สามารถใช้ได้ที่ประเทศโซมาห์และเธอก็ไม่ได้ติดต่อขอใช้บริการข้ามประเทศเนื่องจากคิดว่าที่นี่มีอินเตอร์เนตแล้วและไม่ได้ตั้งใจว่าจะมานานขนาดนี้ แต่แทนที่ดาน่าจะรีบไปทำให้เธอกลับส่ายศีรษะสีหน้าลำบากใจ
“คุณอยากคุยกับคุณโมฮัดแล้วก็คุณยุพากรงั้นเหรอ สงสัยจะยากค่ะเพราะคุณโมฮัดสั่งห้ามรบกวนนอกจากเจ้านายจะโทรมาเอง ไม่เชื่อก็ลองถามคุณซามาลดูก็ได้นะคะ...เอ ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรคะ ปรึกษาฉันได้นะ เพราะยังไงดิฉันก็เป็นคนโซมานห์แล้วก็รู้จักที่นี่ดีแม้กระทั่งในทะเลทรายโกย่าห์ อีกอย่างฉันก็เป็นคนของคุณโมฮัดกับคุณยุพากร คุณน่าจะไว้ใจฉันได้นะคะ”
“งั้นเหรอ” คำพูดของอีกฝ่ายทำให้อัยรดาชั่งใจอยู่ชั่วครู่และนึกถึงคำพูดที่ยุพากรเคยบอกไว้ ‘อัยมีอะไรก็ให้ดาน่าจัดการให้นะจ๊ะ’ จึงตัดสินใจพูดขึ้น “ฉัน...อยากไปอากัสย่า”
“อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง” ดาน่าถอนหายใจโพล่งขึ้นมาเหมือนรอจังหวะนี้อยู่ “คุณยุพากรสั่งเอาไว้เหมือนกันนะคะว่าถ้าคุณยังอยากไปที่นั่นก็ให้ฉันช่วยจัดการให้”
“จริงเหรอ...แต่ว่าซามาล...เคยบอกฉันว่าที่นั่นไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว” อัยรดาถามอย่างไม่แน่ใจเพราะนึกถึงคำพูดของชายหนุ่มขึ้นมา
“คุณซามาล” ดาน่ามองซ้ายมองขวาเล็กน้อยก่อนบอกสาวชาวไทย “คุณซามาลก็บอกทุกคนแบบนั้นแหละค่ะ เขาเป็นคนขี้รำคาญแล้วก็ไม่ชอบให้ใครๆ เข้าไปยุ่มย่ามที่นั่น บางทีเขาอาจจะกลัวคุณไปเจอกกับคนรักของเขาก็ได้”
“คนรักงั้นเหรอ” อัยรดารู้สึกว่าหัวใจตนเองร้อนวาบ ขนมปังที่เคี้ยวอยู่ก็เริ่มเหนียวจนแทบจะติดคอ เธอบอกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว “แต่...ซามาลบอกว่าเขายังไม่ได้แต่งงาน”
“ผู้ชายหล่อๆ ก็มักกลัวการแต่งงานทั้งนั้นแหละค่ะ” ดาน่ากัดฟันตอบ นี่เขาสนิทสนมกับสาวไทยขนาดไหนถึงต้องไปป่าวประกาศกับเธอว่ายังโสด สาวตะวันออกกลางกระตุกมุมปากเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “เขาคงกลัวว่าผู้หญิงจะไปทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ...แต่คุณจะเชื่อเหรอคะว่าคนที่หล่อขนาดคุณซามาลจะไม่มีคนรักเก็บไว้ที่อากัสย่า จากที่ฉันเคยเห็น...ไม่ว่าสาวๆ คนไหนขอตามไปบ้าน หนุ่มๆ ก็มักปฏิเสธกันทั้งนั้นแหละค่ะ”
ดาน่าแสร้งหัวเราะน้อยๆ เหมือนเป็นเรื่องชวนหัวแต่สาวชาวไทยกลับรู้สึกประหนึ่งฟังเรื่องคอขาดบาดตาย เธอแค้นเสียงออกมาอย่างยากเย็น
“ฉันจะไปอากัสย่า”
“ได้สิคะ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง” ดาน่ารีบตกปากรับคำ ในขณะที่อัยรดารู้สึกอิ่มขึ้นมาเฉยๆ เธอลุกขึ้นเดินไปจากไป ในหัวนั้นรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้าง ที่เขาไม่อยากให้เธอไป นี่สาเหตุงั้นเหรอ เธอจะไปอากัสย่า ยิ่งเขาไม่อยากให้ไป เธอก็ยิ่งต้องทำให้สำเร็จ ไปที่นั่นแล้วก็ทำสิ่งที่ตั้งใจให้จบๆ จะได้กลับเมืองไทยเสียที
ดาน่าลุกขึ้นแต่ไม่ได้เดินตาม เธอยกมุมปากเล็กน้อย สายตามองร่างเพรียวในเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ซึ่งกำลังเดินจากไปพออีกฝ่ายลับหายก็พึมพำ
“ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาถึงไม่พาเธอไปอากัสย่า รู้แต่ว่าเธอไม่มีวันไปถึงที่นั่นหรอก”
“ดาน่า” เสียงเข้มที่ดังขึ้นนั้นทำให้ดาน่าสะดุ้งและหันมามอง
“คุณซามาล...คุณซามาลมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
................................................................................................................................
.....................................................................................................................................................
***************************************************
แพรพริมา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ค. 2557, 22:13:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ค. 2557, 08:35:03 น.
จำนวนการเข้าชม : 1404
| << 5 | 7 >> |
แว่นใส 8 ก.ค. 2557, 08:01:02 น.
ไว้ใจคนผิดซะละ ซามาลจะมาช่วยทันไหมล่ะ
ไว้ใจคนผิดซะละ ซามาลจะมาช่วยทันไหมล่ะ
Siang 8 ก.ค. 2557, 09:09:44 น.
ดาน่าทำเพราะหึงหวงรึเปล่าเนี่ย
ดาน่าทำเพราะหึงหวงรึเปล่าเนี่ย
นกขมิ้น 8 ก.ค. 2557, 20:49:37 น.
พระเอกจะขี่ม้าขาวมาทันไหมนะ
พระเอกจะขี่ม้าขาวมาทันไหมนะ
ผักหวาน 18 ก.ค. 2557, 14:40:19 น.
ยัยดาน่าทำไปเพราะอะไรคะเนี่ย
ยัยดาน่าทำไปเพราะอะไรคะเนี่ย