ทั้งหมดที่มี
หลายๆคนมักจะอยากรู้และถามเสมอว่ารักนั้นคืออะไร และลองผิดลองถูกกับคำว่ารักไม่มากก็น้อย
สำหรับคนที่ล้มเหลวกับเรื่องของความรักไม่ผิดหรอกครับเพราะมันจะเป็นบทเรียนของรักครั้งใหม่
คุณจะได้ไม่ผลาดอีก ส่วนคนที่สำเสร็จในความรักผมยินดีด้วยนะครับ
แต่ผมก็เชื่อว่าคุณก็เคยผลาดมาก่อนทั้งนั้น
ถึงตรงนี้ผมมีเรื่องอยากจะมาเล่าให้ทุกคนฟังเรื่อง เรื่องราวความรักในแบบของผู้ชายคนนึงกันครับ
ธีร์ผู้ชายไม่เหลือใครแล้วในชีวิตครอบครัวของเค้าได้ทิ้งเค้าไว้ตั้งแต่ยังเด็กกับป้าของเค้า เค้าเป็นคนที่เต็มไปด้วย อุดมการณ์และทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นเสมอ จนกระทั่งวันนึงที่เค้าได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าได้ทุ่มเททุกอย่างที่เค้าจะสามารถทำได้ เพื่อให้เธอคนนั้นมีความสุขแล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนั้น ต้องลองติดตามดู :)
สำหรับคนที่ล้มเหลวกับเรื่องของความรักไม่ผิดหรอกครับเพราะมันจะเป็นบทเรียนของรักครั้งใหม่
คุณจะได้ไม่ผลาดอีก ส่วนคนที่สำเสร็จในความรักผมยินดีด้วยนะครับ
แต่ผมก็เชื่อว่าคุณก็เคยผลาดมาก่อนทั้งนั้น
ถึงตรงนี้ผมมีเรื่องอยากจะมาเล่าให้ทุกคนฟังเรื่อง เรื่องราวความรักในแบบของผู้ชายคนนึงกันครับ
ธีร์ผู้ชายไม่เหลือใครแล้วในชีวิตครอบครัวของเค้าได้ทิ้งเค้าไว้ตั้งแต่ยังเด็กกับป้าของเค้า เค้าเป็นคนที่เต็มไปด้วย อุดมการณ์และทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นเสมอ จนกระทั่งวันนึงที่เค้าได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าได้ทุ่มเททุกอย่างที่เค้าจะสามารถทำได้ เพื่อให้เธอคนนั้นมีความสุขแล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนั้น ต้องลองติดตามดู :)
Tags: #ทั้งหมดที่มี #รักนี้มีแต่ให้ #รักเธอทั้งหมดของหัวใจ
ตอน: บทที่3 ยินดีที่ได้รู้จัก
ธีร์ขับรถมาถึงโรงพยาบาลเอกชนที่เดียวกับที่มาหาแทคเพื่อนของเค้าก่อนหน้านี้ และรีบอุ้มผู้หญิงแปลกหน้าไปส่งด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และ กลัวว่านี้จะเป็นอีกหนึ่งการสูญเสียของวันนี้
พนักงานของโรงพยาบาลได้รีบเข้ามาช่วยเหลือพร้อมกับเตียงเข็นคนไข้ ธีร์ค่อยๆ วางร่างของผู้หญิงคนนั้นลงบนเตียงและหลังจากนั้นทุกคนก็พาผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องฉุกเฉิน ธีร์ได้แต่นั่งรอ ภาวนาอยู่ข้างหน้าห้อง ไม่นานนักคุณหมอก็ออกมาถามหาญาติคนไข้ และธีร์ก็ลุกขึ้นบอกว่า
''ผมเป็นคนพาเค้ามาส่งเองครับ ผมขับรถชนเธอ เธอเป็นอะไรมากหรือปล่าวครับหมอ ?'' ธีร์ถามด้วยความกังวลใจ
''เธอปลอดภัยแล้วครับ มีแค่แผลถลอกกับศรีษะแตกแค่นั้นเองครับ ถือว่าโชคดีมากๆ '' คุณหมอตอบและหยิบเอกสารจากพยาบาลผู้หญิงมาให้ธีร์ '' นี้ครับช่วยกรอกข้อมูลด้วยครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ'' แล้วคุณหมอก็เดินจากไปเหมือนมีผู้ป่วยรายอื่นรออยู่ แต่คุณพยาบาลยังคงยืนรอเอกสารจากธีร์อยู่
'' เรื่องคดีนี้ผมต้องทำยังไงมั้งครับ ? '' ธีร์ถามคุณพยาบาล '' เอิ่มเดี๋ยวทางเราได้แจ้งความเรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วเดี๋ยวได้เรื่องยังไงเราจะมาแจ้งอีกทีนะ ตอนนี้เราได้ย้ายผู้ป่วยไปที่ห้อง 302 ชั้น2 แล้วนะคะ'' คุณพยาบาลตอบด้วยรอยยิ้ม
''ขอบคุณมากครับ นี้ครับเอกสาร ผมกรอกเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเรียกเก็บที่ผมได้เลยนะครับ'' ธีร์พูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้คุณพยาบาล หลังจากนั้นธีร์ก็เดินไปขึ้นลิฟ เหลือบไปมองข้างนอก
'' สว่างแล้วหรอเนี้ย '' ธีร์นึกคิดในใจ และเปลียนใจเดินออกไปข้างนอกอาคารของโรงพยาบาล มีรถเข็นมาขายของกันหน้าโรงพยาบาลเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นพวก รถเข็นขายน้ำเต้าหู ดอกไม้ ขนมไทยๆ น้ำปั่นๆ และอีกมากมาย ธีร์เดินไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ กะว่าจะเอาไปฝากผู้หญิงคนนั้นตอนเธอตื่น
และก่อนจะเดินกลับได้เห็นร้ายขายดอกไม้อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงพยาบาลจึงเดินข้ามสะพานลอยไปเลือกซื้อหวังว่าเธอคนนั้นอาจจะให้อภัยและตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น
''แกร่งๆๆ'' เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นขณะที่เปิดประตู
''สวัสดีค๊าา เลือกก่อนได้เลยนะคะ มีอะไรให้ช่วยเรียกได้นะคะ '' เสียงผู้หญิงเดินเข้ามาทักทายด้วยหน้าตาสดใส และรอยยิ้ม
''ขอบคุณครับ'' ธีร์ตอบรับ
ธีร์เดินดูดอกไม้รอบๆ ที่ร้านมีดอกไม้หลากสี ดอกไม้ที่จัดสำเร็จรูปแล้วจะวางอยู่ในชั้นวางในตู้กระจก ส่วนดอกไม้ชนิดต่างๆ จะอยู่ที่พื้น ธีร์เดินเข้าไปหยิบดอกลิลลี่สีเหลืองและพูดว่า
'' ผมเอาดอกลิลลี่นี้ครับ ช่วยจัดช่อให้ผมที''
'' โอเคค๊าา ^^''
'' แหม เข้าใจเลือกนะคะ เยี่ยมผู้ป่วยใช่ไหมเนี้ยย'' พนักงานแซวพร้อมกับจัดดอกไม้ไปด้วย
''ทำไมหรอครบ ?'' ธีร์สงสัยว่าเค้าเข้าใจเลือกตรงไหนและเค้ารู้ได้ยังไงว่าจะเอาไปเยี่ยมผู้ป่วย
''เอ้า ไม่รู้ความหมายหรอกหรอคะ ? แหะๆ ก็ดอกลิลลี่สีเหลืองหมายถึงการแสดงออกถึงความอบอุ่น ความห่วงใย คนส่วนมากเค้าจะให้กันเนื่องในโอกาศที่จะแสดงออกถึงความห่วงใยคะ เป็นดอกไม้ที่มีความหมายลึกซึ้งมากๆ ส่วนมากก็เอาไว้เยี่ยมผู้ป่วยอ่าคะ แต่ขายไม่ค่อยดีทั้งๆที่อยู่ตรงข้ามกับโรงพยาบาล ฮ่าๆ''
พนักงานพูดจบก็ยื่นดอกไม้ให้กับธีร์ ดอกลิลลี่แซมด้วยดอกยิปโซสีขาวและสีเขียวของก้านและใบของลิลลี่ ห่อด้วยกระดาษสีขาว เหมือนตะข่าย มีลิปบิ้นสีเหลืองอ่อนๆ ธีร์รับมาและยิ้มรับพนักงาน '' ขอบคุณครับ เท่าไหร่ครับ?''
'' 750 บาทค่ะ แต่คุณเป็นลูกค้าคนแรกฉันเอาแค่ 550พอและ ยังไงก็ขอให้แฟนคุณหายไวๆนะคะ'' พนักงานยิ้มแบบเขิลๆ
''ไม่ใช่แฟนผมแต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับ นี้ครับ '' ธีร์ยื่นเงินให้ด้วยความยินดี
''แกร๊งๆๆ'' เสียงกระดิ่งของร้านดังอีกครั้งตอนธีร์เปิดประตูออกไป และรีบข้ามกับไปเยี่ยมเธอคนนั้น ธีร์ได้แต่หวังว่าเค้าจะไม่เอาความและให้อภัยเค้า
ณ ห้อง 302
''แอ๊ดดด''
เสียงประตูขณะที่ธีร์เปิดประตูเข้าไป ธีร์ค่อยๆชะเง้อมองดูเธอว่าเธอฟื้นหรือยังแต่ภาพที่เห็นคือเธอยังอยู่ในภวังค์ มีผ้าพันแผลอยู่ที่ศรีษระ ใบหน้าขาวๆ จมูกนิดๆ ตัวเล็ก คิ้วบางๆ ปากสีชมพู ที่ใบหน้ามีสะเก็ดแผล แล้วก็ตามตัว
ธีร์เดินเข้าไปใกล้ๆ เอาของไปวาง แล้วก็รีบมานั่งเฝ้าเธออยู่ข้างๆ ตอนนั้นธีร์คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะขอโทษเธอยังไง เธอจะเป็นคนยังไง เธอจะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม คิดวนไปวนมา กังวลจนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ธีร์นั่งเฝ้าไข้จนเวลาเกือบจะเที่ยง
เธอคนนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา และมองไปรอบๆ แต่ดูเหมือนเธอจะเจ็บศรีษระไม่น้อย เธอค่อยๆขยับและหันมามองหน้าธีร์ และถามเค้าว่า '' ฉันมาอยู่ที่ โรงพยาบาลนี้ได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?''
''เอ่อ ….... ''
ธีร์กะอักกะอวง มาก ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี กลัวว่าถ้าเธอรู้ความจริงเธอจะโกรธและเอาความกับเค้า แต่เค้าก็ต้องบอกความจริงกับเธอ '' กล้าทำกล้ารับสิวะไอธีร์'' ธีร์นึกฮึด! ในใจ
'' เมื่อคืนตอนเวลาประมาณ ตีสามกว่าๆ ผมกำลังเลี้ยวเข้าบ้าน ก็ชนคุณเข้าสะก่อน ผมขอโทษนะครับ ขอโทษครับ ขอโทษครับๆๆ '' ธีร์พูดคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาเพราะกลัวเค้าจะไม่ยกโทษให้
''อ่อ ฉันพอจะจำได้แล้ว ไม่ต้องขอโทษเยอะขนาดนั้นหรอก ฉันเองก็ผิด เดินไม่ดูตามาตาเรือ''
เธอคนนั้นให้อภัยธีร์ พร้อมพูดต่อว่า
'' เมื่อคืนฉันเป็นวันไม่ดีของฉันสักเท่าไหร่ ฉันเลยดื่มไปไม่น้อยเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่เนี๊ยแหละ มันไม่ใช่ความผิดคุณคนเดียวหรอก'' เธอยิ้มแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเหมือนเธอเองก็ไม่ได้ตั้งตัว
ธีร์ตกใจที่เห็นเธอร้องไห้ '' เจ็บแผลหรอ?? ให้ผมเรียกพยาบาลไหม??? '' ธีร์พูดพร้อมกับกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกพยาบาล
'' ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ฉันไม่ได้เจ็บแผลแต่ฉันเจ็บใจที่ตัวเองไม่ตายๆไปสะ''
เธอคนนั้นก็ยิ่งปล่อยโฮ่ใหญ่ออกมาอีก
''คุณๆๆ ใจเย็นๆๆ เป็นอะไรก็ค่อยๆพูดกันสิ ถ้าคุณตายคนที่ซวยคือผมเลยนะ--*ไม่เป็นอะไรอ่ะดีแล้ว '' ธีร์ตกใจและงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากๆ แต่เธอคนนั้นก็ไม่พูดอะไรนอกจากจะร้องไห้
'' ดื่มอะไรหน่อยไหม เผื่อจะสดชื่น แต่มันไม่ร้อนแล้วนะ อ่ะน้ำเต้าหู้ผมไปซื้อมาให้เมื่อเช้า'' ธีร์พูดจบก็ยื่นแก้วน้ำเต้าหู้ให้ เธอรับและสะอึกสะอื้นพยายามพูดคำว่า ''ขอบคุณนะ''
''ไม่เป็นไร แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้แล้ว คุณรู้ไหมมีอีกหลายชีวิตที่เค้าอยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ อยากจะโต อยากจะทำตามความฝัน แต่เค้าไม่มีโอกาศ คุณโชคดีแค่ไหนที่คุณไม่เป็นอะไรและคุณยังมีโอกาศที่จะทำในสิ่งที่คุณยังไม่ได้ทำ คุณเชื่อผมเถอะ คุณเป็นคนที่โชคดีกว่าคนพวกนั้นเยอะ ''
ธีร์ยิ้มพร้อมเอาทิชชู้ไปซับน้ำตาของเธอ แล้วก็ยิ้มให้ให้กำลังใจเธอ เธออึ้งกับคำพูดของธีร์และหยุดคิดเรื่องที่ธีร์พูดมา
''ผมธีร์นะ คุณหละชื่ออะไร ? '' ธีร์ถาม
''ฉันชื่อ นุ่น คะ''พอจบคำพูดของเธอ
''ยินดีที่ได้รู้จักนะ''ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกันแล้วก็ยิ้ม หัวเราะ
พนักงานของโรงพยาบาลได้รีบเข้ามาช่วยเหลือพร้อมกับเตียงเข็นคนไข้ ธีร์ค่อยๆ วางร่างของผู้หญิงคนนั้นลงบนเตียงและหลังจากนั้นทุกคนก็พาผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องฉุกเฉิน ธีร์ได้แต่นั่งรอ ภาวนาอยู่ข้างหน้าห้อง ไม่นานนักคุณหมอก็ออกมาถามหาญาติคนไข้ และธีร์ก็ลุกขึ้นบอกว่า
''ผมเป็นคนพาเค้ามาส่งเองครับ ผมขับรถชนเธอ เธอเป็นอะไรมากหรือปล่าวครับหมอ ?'' ธีร์ถามด้วยความกังวลใจ
''เธอปลอดภัยแล้วครับ มีแค่แผลถลอกกับศรีษะแตกแค่นั้นเองครับ ถือว่าโชคดีมากๆ '' คุณหมอตอบและหยิบเอกสารจากพยาบาลผู้หญิงมาให้ธีร์ '' นี้ครับช่วยกรอกข้อมูลด้วยครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ'' แล้วคุณหมอก็เดินจากไปเหมือนมีผู้ป่วยรายอื่นรออยู่ แต่คุณพยาบาลยังคงยืนรอเอกสารจากธีร์อยู่
'' เรื่องคดีนี้ผมต้องทำยังไงมั้งครับ ? '' ธีร์ถามคุณพยาบาล '' เอิ่มเดี๋ยวทางเราได้แจ้งความเรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วเดี๋ยวได้เรื่องยังไงเราจะมาแจ้งอีกทีนะ ตอนนี้เราได้ย้ายผู้ป่วยไปที่ห้อง 302 ชั้น2 แล้วนะคะ'' คุณพยาบาลตอบด้วยรอยยิ้ม
''ขอบคุณมากครับ นี้ครับเอกสาร ผมกรอกเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเรียกเก็บที่ผมได้เลยนะครับ'' ธีร์พูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้คุณพยาบาล หลังจากนั้นธีร์ก็เดินไปขึ้นลิฟ เหลือบไปมองข้างนอก
'' สว่างแล้วหรอเนี้ย '' ธีร์นึกคิดในใจ และเปลียนใจเดินออกไปข้างนอกอาคารของโรงพยาบาล มีรถเข็นมาขายของกันหน้าโรงพยาบาลเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นพวก รถเข็นขายน้ำเต้าหู ดอกไม้ ขนมไทยๆ น้ำปั่นๆ และอีกมากมาย ธีร์เดินไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ กะว่าจะเอาไปฝากผู้หญิงคนนั้นตอนเธอตื่น
และก่อนจะเดินกลับได้เห็นร้ายขายดอกไม้อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงพยาบาลจึงเดินข้ามสะพานลอยไปเลือกซื้อหวังว่าเธอคนนั้นอาจจะให้อภัยและตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น
''แกร่งๆๆ'' เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นขณะที่เปิดประตู
''สวัสดีค๊าา เลือกก่อนได้เลยนะคะ มีอะไรให้ช่วยเรียกได้นะคะ '' เสียงผู้หญิงเดินเข้ามาทักทายด้วยหน้าตาสดใส และรอยยิ้ม
''ขอบคุณครับ'' ธีร์ตอบรับ
ธีร์เดินดูดอกไม้รอบๆ ที่ร้านมีดอกไม้หลากสี ดอกไม้ที่จัดสำเร็จรูปแล้วจะวางอยู่ในชั้นวางในตู้กระจก ส่วนดอกไม้ชนิดต่างๆ จะอยู่ที่พื้น ธีร์เดินเข้าไปหยิบดอกลิลลี่สีเหลืองและพูดว่า
'' ผมเอาดอกลิลลี่นี้ครับ ช่วยจัดช่อให้ผมที''
'' โอเคค๊าา ^^''
'' แหม เข้าใจเลือกนะคะ เยี่ยมผู้ป่วยใช่ไหมเนี้ยย'' พนักงานแซวพร้อมกับจัดดอกไม้ไปด้วย
''ทำไมหรอครบ ?'' ธีร์สงสัยว่าเค้าเข้าใจเลือกตรงไหนและเค้ารู้ได้ยังไงว่าจะเอาไปเยี่ยมผู้ป่วย
''เอ้า ไม่รู้ความหมายหรอกหรอคะ ? แหะๆ ก็ดอกลิลลี่สีเหลืองหมายถึงการแสดงออกถึงความอบอุ่น ความห่วงใย คนส่วนมากเค้าจะให้กันเนื่องในโอกาศที่จะแสดงออกถึงความห่วงใยคะ เป็นดอกไม้ที่มีความหมายลึกซึ้งมากๆ ส่วนมากก็เอาไว้เยี่ยมผู้ป่วยอ่าคะ แต่ขายไม่ค่อยดีทั้งๆที่อยู่ตรงข้ามกับโรงพยาบาล ฮ่าๆ''
พนักงานพูดจบก็ยื่นดอกไม้ให้กับธีร์ ดอกลิลลี่แซมด้วยดอกยิปโซสีขาวและสีเขียวของก้านและใบของลิลลี่ ห่อด้วยกระดาษสีขาว เหมือนตะข่าย มีลิปบิ้นสีเหลืองอ่อนๆ ธีร์รับมาและยิ้มรับพนักงาน '' ขอบคุณครับ เท่าไหร่ครับ?''
'' 750 บาทค่ะ แต่คุณเป็นลูกค้าคนแรกฉันเอาแค่ 550พอและ ยังไงก็ขอให้แฟนคุณหายไวๆนะคะ'' พนักงานยิ้มแบบเขิลๆ
''ไม่ใช่แฟนผมแต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับ นี้ครับ '' ธีร์ยื่นเงินให้ด้วยความยินดี
''แกร๊งๆๆ'' เสียงกระดิ่งของร้านดังอีกครั้งตอนธีร์เปิดประตูออกไป และรีบข้ามกับไปเยี่ยมเธอคนนั้น ธีร์ได้แต่หวังว่าเค้าจะไม่เอาความและให้อภัยเค้า
ณ ห้อง 302
''แอ๊ดดด''
เสียงประตูขณะที่ธีร์เปิดประตูเข้าไป ธีร์ค่อยๆชะเง้อมองดูเธอว่าเธอฟื้นหรือยังแต่ภาพที่เห็นคือเธอยังอยู่ในภวังค์ มีผ้าพันแผลอยู่ที่ศรีษระ ใบหน้าขาวๆ จมูกนิดๆ ตัวเล็ก คิ้วบางๆ ปากสีชมพู ที่ใบหน้ามีสะเก็ดแผล แล้วก็ตามตัว
ธีร์เดินเข้าไปใกล้ๆ เอาของไปวาง แล้วก็รีบมานั่งเฝ้าเธออยู่ข้างๆ ตอนนั้นธีร์คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะขอโทษเธอยังไง เธอจะเป็นคนยังไง เธอจะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม คิดวนไปวนมา กังวลจนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ธีร์นั่งเฝ้าไข้จนเวลาเกือบจะเที่ยง
เธอคนนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา และมองไปรอบๆ แต่ดูเหมือนเธอจะเจ็บศรีษระไม่น้อย เธอค่อยๆขยับและหันมามองหน้าธีร์ และถามเค้าว่า '' ฉันมาอยู่ที่ โรงพยาบาลนี้ได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?''
''เอ่อ ….... ''
ธีร์กะอักกะอวง มาก ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี กลัวว่าถ้าเธอรู้ความจริงเธอจะโกรธและเอาความกับเค้า แต่เค้าก็ต้องบอกความจริงกับเธอ '' กล้าทำกล้ารับสิวะไอธีร์'' ธีร์นึกฮึด! ในใจ
'' เมื่อคืนตอนเวลาประมาณ ตีสามกว่าๆ ผมกำลังเลี้ยวเข้าบ้าน ก็ชนคุณเข้าสะก่อน ผมขอโทษนะครับ ขอโทษครับ ขอโทษครับๆๆ '' ธีร์พูดคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาเพราะกลัวเค้าจะไม่ยกโทษให้
''อ่อ ฉันพอจะจำได้แล้ว ไม่ต้องขอโทษเยอะขนาดนั้นหรอก ฉันเองก็ผิด เดินไม่ดูตามาตาเรือ''
เธอคนนั้นให้อภัยธีร์ พร้อมพูดต่อว่า
'' เมื่อคืนฉันเป็นวันไม่ดีของฉันสักเท่าไหร่ ฉันเลยดื่มไปไม่น้อยเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่เนี๊ยแหละ มันไม่ใช่ความผิดคุณคนเดียวหรอก'' เธอยิ้มแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเหมือนเธอเองก็ไม่ได้ตั้งตัว
ธีร์ตกใจที่เห็นเธอร้องไห้ '' เจ็บแผลหรอ?? ให้ผมเรียกพยาบาลไหม??? '' ธีร์พูดพร้อมกับกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกพยาบาล
'' ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ฉันไม่ได้เจ็บแผลแต่ฉันเจ็บใจที่ตัวเองไม่ตายๆไปสะ''
เธอคนนั้นก็ยิ่งปล่อยโฮ่ใหญ่ออกมาอีก
''คุณๆๆ ใจเย็นๆๆ เป็นอะไรก็ค่อยๆพูดกันสิ ถ้าคุณตายคนที่ซวยคือผมเลยนะ--*ไม่เป็นอะไรอ่ะดีแล้ว '' ธีร์ตกใจและงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากๆ แต่เธอคนนั้นก็ไม่พูดอะไรนอกจากจะร้องไห้
'' ดื่มอะไรหน่อยไหม เผื่อจะสดชื่น แต่มันไม่ร้อนแล้วนะ อ่ะน้ำเต้าหู้ผมไปซื้อมาให้เมื่อเช้า'' ธีร์พูดจบก็ยื่นแก้วน้ำเต้าหู้ให้ เธอรับและสะอึกสะอื้นพยายามพูดคำว่า ''ขอบคุณนะ''
''ไม่เป็นไร แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้แล้ว คุณรู้ไหมมีอีกหลายชีวิตที่เค้าอยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ อยากจะโต อยากจะทำตามความฝัน แต่เค้าไม่มีโอกาศ คุณโชคดีแค่ไหนที่คุณไม่เป็นอะไรและคุณยังมีโอกาศที่จะทำในสิ่งที่คุณยังไม่ได้ทำ คุณเชื่อผมเถอะ คุณเป็นคนที่โชคดีกว่าคนพวกนั้นเยอะ ''
ธีร์ยิ้มพร้อมเอาทิชชู้ไปซับน้ำตาของเธอ แล้วก็ยิ้มให้ให้กำลังใจเธอ เธออึ้งกับคำพูดของธีร์และหยุดคิดเรื่องที่ธีร์พูดมา
''ผมธีร์นะ คุณหละชื่ออะไร ? '' ธีร์ถาม
''ฉันชื่อ นุ่น คะ''พอจบคำพูดของเธอ
''ยินดีที่ได้รู้จักนะ''ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกันแล้วก็ยิ้ม หัวเราะ
ตัวหนังสือ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2557, 03:42:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2557, 03:47:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 672
| << บทที่2 เปลี่ยน |