เลห์รัก fool in love
เรื่องราวรักหลอกๆของวิลักษณ์สาวใช้ในบ้านสุดแสบของบ้านอัศวกุล
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
Tags: รัก,โรแมนติก,คอมเมดี้
ตอน: ประทับใจแล้วหล่ะสิ
เมื่อศินาราพาชายหนุ่มเข้ามาในบ้าน ทุกคนต่างพากันมานั่งจ้องเขาด้วยความสงสัย
พร้อมทั้งยังมีมองด้วยสายตาปราถนาในตัวเขา ที่ทั้งหล่อทั้งเท่ห์ของบรรดาสาวใช้ทั้งหลาย
ชายหนุ่มนั่งลงกับพื้นด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมและเรียบร้อย รวมไปถึงวิลักษณ์ที่นั่งตรงข้าม
กับชายหนุ่มด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
"นายบอกว่าจะมาสมัครงานเป็นคนขับรถหรอ" ศินาราเอ่ยถามขึ้น
"ครับ"
"แล้วนายชื่ออะไร"
"ผมชื่อภูผาครับ เอ่อ หรือเรียกว่าภูเฉยๆก็ได้ครับ"
"นายขับรถเป็นใช่ไหม"
"เป็นครับ"
"เอาหล่ะ ฉันตกลงรับนายเข้าทำงาน พรุ่งนี้นายเริ่มทำงานได้เลย"
"อ่อ..แล้วพรุ่งนี้นายก็เตรียมเอกสารมาด้วยหล่ะทั้งใบขับขี่และก็บัตรประชาชน"
"ครับ"
เมื่อสิ้นบทสนทนาถามไถ่ระหว่างศินารากับพาธีร์ ศินาราจึงหันมาเอ่ยบอกวิลักษณ์ต่อว่า
"ลักษณ์ เธอไปเตรียมห้องให้เขาด้วยหล่ะ"
"ห๊ะ อะไรนะคะ ลักษณ์หรอคะ"
"ใช่ ก็เธอนะสิ"
"เอ่อคือ เอ่อ ได้ค่ะ" วิลักษณ์ยิ้มรับจางๆ
"งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนก็เตรียมแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว"
ศินาราหันมาดุใส่คนใช้อีกมากมายที่ยืนดูอยู่อย่างสนใจ
จากนั้นวิลักษณ์ก็เดินนำพาเขาไปยังห้องพัก ซึ่งก็เป็นตึกสองชั้นที่ห้องมากมาย
ดูๆไปก็จะคล้ายกับห้องเช่าทั่วไปนั่นแหล่ะ
"นี่คุณ ตกลงคุณเป็นแค่คนรับใช้หรอเนี่ย"
เขาเริ่มบทสนทนาที่ทำให้หญิงสาวข้างหน้าหยุดชะงักทันที
หญิงสาวค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันมาพูดกับเขาด้วยท่าทีขอร้อง
"นี่นาย เรื่องที่นายเห็นฉันวันนี้อย่าบอกใครนะ ฉันขอร้องล่ะ นะ นะ"
"ถ้าผมช่วยคุณแล้วผมจะได้อะไรหล่ะ" เขายิ้มเจ้าเลห์ใส่
"เอ่อ...." หญิงสาวเงียบไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
"ก็ได้ผมจะช่วยคุณ แต่ถ้าผมขอให้คุณช่วยทำอะไรให้คุณต้องช่วยผม ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด โอเค"
"ได้ แต่นายสัญญาสิว่านายจะไม่โกหกฉัน นายจะช่วยฉันจริงๆใช่มั้ย ห้ามหลอกฉันนะ"
เธอพูดพร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมาชูให้เขาทำเครื่องสัญญาด้วย เพราะไม่ไว้ใจเขา
"อืม ผมสัญญา" เขาเอานิ้วก้อยไปเกี่ยวเพื่อแทนคำสัญญา
จากนั้นเธอก็พาเขามายังห้องพัก เธอยื่นกุญแจให้เขา
"อ๊ะนี่ กุญแจห้อง และนี่ก็ห้องนาย"
"ตรงข้ามนี่ห้องฉัน ถ้านายมีอะไรก็เรียกใช้ฉันได้เลยนะ"
เธอหันมาชี้อีกห้องที่อยู่ตรงข้ามกับเขา และยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเมื่อรู้ว่าเขายอมช่วยเธอปิดบังเรื่องวันนี้
"ขอบใจ ผมขอตัวก่อนละกัน" เขาพูดพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปทันที
วิลักษณ์ทำท่าทางดีใจอย่างสุดขีด พร้อมกับเข้าไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
--------------------------------------------------------------------------------------
ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง
"สวัสดีค่ะท่านผู้มีเกียติทุกท่านวันนี้ ขอต้อนรับเข้าสู่งาน party night diamond
ของทางบริษัท boy diamond ของเราค่ะ งานวันนี้ทางเรามีเซอร์ไพรซ์
จากหนุ่มหล่อนักธุรกิจใหม่ไฟแรง เจ้าของบริษัท boy diamond ด้วยค่ะ "
เสียงหญิงสาวสวยใส่ชุดเดรสสีแดง สุดเซ็กซี่กำลังพูดใส่ใหม่กล่าวต้อนรับแขกที่ทยอยกันมาอย่างต่อเนื่อง
รวมไปถึงวิไลและสามีของเธอที่ก็มาในงานนี้ด้วย
"นี่คุณ น่าเสียดายนะคะ ที่เจ้าธีไม่ได้มาด้วย จะได้เจอกับน้องหนูนาซักที"
"คุณก็รู้นี่ว่าลูกยังไม่พร้อม"
"เฮ้ออ ฉันละอยากรู้จริงๆว่าเจ้าธีจะทำอะไรกันแน่"
สองสามีภรรยายืนคุยกันอยู่ภายในงาน จนกระทั่งรัตนาและศินาราเข้าทักทาย
"อ้าว สวัสดีค่า"/"สวัสดีค่า" ต่างพากันรับไหว้ตามมารยาท
"คุณหญิงยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย" วิไลเอ่ยชมอีกฝ่าย
"แหม คุณก็ไม่ต่างจากฉันหรอกค่ะ"
ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลินทั้งเสียงดนตรีภายในงานที่ไพเราะ
ศินาราขอตัวออกมาข้างนอก เพราะเธอเองไม่ค่อยชอบออกงานแบบนี้อยู่แล้ว
จึงเบื่อที่จะต้องมาปั้นยิ้มให้คนโน้นคนนี้ที
"ทำไมมาอยู่ข้างนอกคนเดียวหล่ะครับ"
ชายหนุ่มสวมสูธสีดำ ใบหน้าคมเข้มเอ่ยถามเธอ
"เอ่อ คือฉันรู้สึกเบื่อๆหนะคะ"
เธอตอบคำถามตามมารยาทถึงแม้จะไม่รู้จักชายคนนั้นก็ตาม
"ถ้าผมจำไม่ผิด คุณคือคุณหนูนา ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงรัตนาใช่ไหมครับ"
"คุณรู้จักฉันได้ไงค่ะ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"อ้อ ก็คุณแม่คุณหนะ เป็นลูกค้าประจำร้านเพชรของผมเลยหล่ะเวลาท่านมาท่านก็มักจะเอารูปของคุณมาให้ผมดูและก็ถามว่าเพชรชุดไหนเหมาะกับคุณหนะครับ แต่ผมคิดว่าคุณสวยกว่าในรูปซะอีกนะครับ"
เขาหยอดคำหวานใส่ตามประสาผุ้ชายเจ้าชู้
"อ่อ ค่ะ แล้วคุณ.." หญิงสาวทำเป็นถามชื่อเพราะไม่รู้จะคุยอะไรดี
"อ้อ ผมชื่อกวีครับ" เขาแนะนำตัวพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อทำความรู้จัก
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณกวี ฉันชื่อศินารา" หญิงสาวยืนมือไปจับตามมารยาท
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" เธอไม่รู้จะคุยอะไรจึงเอ่ยขอตัวก่อน
"อ่อครับ เชิญครับ"
หญิงสาวรีบเดินเข้าไปด้านในงานทันที เธอรูู้สึกเบื่อที่ต้องมาอยู่ในงาน
จึงคิดแผนโกหกขอตัวกลับบ้านก่อน
"แม่ค่ะ หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ รู้สึกปวดหัวนิดๆ" มือกุมศรีษะนิดๆ
"อ่าว แล้วนี่จะกลับยังไงหล่ะ" ผู้เป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง
"เดี๋ยวหนูโทรบอกให้นายภูมารับก็ได้ค่ะ"
"เอางั้นหรอ อืมงั้นก็กลับไปเถอะจ๊ะ ถึงบ้านแล้วอย่าลืมกินยาหล่ะ"
"ค่ะแม่"
จากนั้นเธอก็โทรไปที่บ้านบอกให้นายภูมารับเธอทันที
ไม่นานนักรถเก๋งสีดำก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรม พร้อมกับชายคนนึงวิ่งมาเปิดประตูให้ทันที
"เชิญครับคุณหนู" ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ขอบใจ" เธอยิ้มให้นิดๆแล้วเข้าไปนั่งในรถทันที
รถแล่นออกไปได้ซักพัก พาธีร์สังเกตุเห็นว่าหญิงสาวนั้นเงียบมานานแล้วจึงชวนคุย
"งานยังไม่เลิกเลย คุณหนูทำไมรีบกลับหล่ะครับ"
"ฉันเบื่อหนะ ไม่ค่อยชอบมางานแบบนี้ซักเท่าไหร่"
"อ่อ..แต่วันนี้คุณหนูสวยมากเลยนะครับ"
"นี่ๆ นายๆ จอดก่อน" หญิงสาวทำหน้าตื่นเต้นที่เห้นบางอย่างด้านนอกกระจกรถ
เขาได้ยินจึงตีไฟเลี้ยวแล้วเลี่ยงไปจอดข้างทาง ซึ่ง ณ ที่นั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ
นอกจากรถที่วิ่งไปมาแค่นั้นเอง
"อะไรหรอครับคุณหนู" เขาถามด้วยความสงสัย
หญิงสาวเดินลงจากรถทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามอีกคน เขามองตามด้วยความสงสัย
ว่าเธอจะทำอะไร และแล้วเขาก็ได้คำตอบ
หญิงสาวเดินลงไปอุ้มลูกสุนัขที่กำลังนอนกองอยู่กับพื้น ที่มีสภาพเหมือนโดนรถชน
แต่ยังไม่ตาย สนัขนั้นคงเจ็บขาและลุกไปไหนไม่ได้
เขายืนมองเธอด้วยความเอ็นดูถึงความดีของเธอ เขารู้สึกประทับใจเธออย่างมาก
ที่เธอเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีมีเมตตาขนาดนี้
"อะไรหรอครับคุณหนู" เขาถามย้ำอีกครับเพื่อขอคำตอบ
"ไม่มีอะไรหรอก นายช่วยขับรถหาไปโรงพยาบาลหรือคลีนิคใกล้แถวนี้หน่อยสิ"
"อ่อๆได้ครับ"
จากนั้นทั้งสองก็ขับรถตระเวนหาจนพบคลีนิคสัตวแพทย์แถวนั้นพอดี
จึงพามันไปรักษาทันที จากนั้นหมอก็รักษาเจ้าสุนัขเสร็จเรียบร้อย
"โชคดีนะครับที่ไม่เป็นอะไรมาก" หมอคนนึงเอ่ยขึ้น
"แล้วอีกนานไหมค่ะ กว่ามันจะหาย"
"อีกซักประมาณหนึ่งอาทิตย์หนะครับ"
"งั้นถ้ามันหายดีแล้ว รบกวนฝากคุณหมอโทรหาดิฉันได้ไหมค่ะ นี่ค่ะเบอร์ฉัน"
หญิงสาวพูดพร้อมกับยื่นบัตรให้
"ได้ครับ"
จากนั้นเธอก็เดินออกมาจากคลีนิคด้วยสีหน้าที่สบายใจ พาธีร์เห็นก็รู้สึกดีไปด้วย
"ดูท่าทางคุณหนูเป็นห่วงมันมากเลยนะครับ"
"ใช่ ฉันสงสารมันหนะคะ"
"งั้นแสดงว่าคุณหนูจะเอามันไปเลี้ยงหรอครับ"
"อื้ม อย่างน้อยก็ถือว่าช่วยเพือ่นร่วมโลกก็แล้วกัน"
คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มที่ฟังนั้นยิ่งรู้สึกประทับใจ ว่าเธอนั้นแสนดีเหลือเกิน
พร้อมทั้งยังมีมองด้วยสายตาปราถนาในตัวเขา ที่ทั้งหล่อทั้งเท่ห์ของบรรดาสาวใช้ทั้งหลาย
ชายหนุ่มนั่งลงกับพื้นด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมและเรียบร้อย รวมไปถึงวิลักษณ์ที่นั่งตรงข้าม
กับชายหนุ่มด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
"นายบอกว่าจะมาสมัครงานเป็นคนขับรถหรอ" ศินาราเอ่ยถามขึ้น
"ครับ"
"แล้วนายชื่ออะไร"
"ผมชื่อภูผาครับ เอ่อ หรือเรียกว่าภูเฉยๆก็ได้ครับ"
"นายขับรถเป็นใช่ไหม"
"เป็นครับ"
"เอาหล่ะ ฉันตกลงรับนายเข้าทำงาน พรุ่งนี้นายเริ่มทำงานได้เลย"
"อ่อ..แล้วพรุ่งนี้นายก็เตรียมเอกสารมาด้วยหล่ะทั้งใบขับขี่และก็บัตรประชาชน"
"ครับ"
เมื่อสิ้นบทสนทนาถามไถ่ระหว่างศินารากับพาธีร์ ศินาราจึงหันมาเอ่ยบอกวิลักษณ์ต่อว่า
"ลักษณ์ เธอไปเตรียมห้องให้เขาด้วยหล่ะ"
"ห๊ะ อะไรนะคะ ลักษณ์หรอคะ"
"ใช่ ก็เธอนะสิ"
"เอ่อคือ เอ่อ ได้ค่ะ" วิลักษณ์ยิ้มรับจางๆ
"งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนก็เตรียมแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว"
ศินาราหันมาดุใส่คนใช้อีกมากมายที่ยืนดูอยู่อย่างสนใจ
จากนั้นวิลักษณ์ก็เดินนำพาเขาไปยังห้องพัก ซึ่งก็เป็นตึกสองชั้นที่ห้องมากมาย
ดูๆไปก็จะคล้ายกับห้องเช่าทั่วไปนั่นแหล่ะ
"นี่คุณ ตกลงคุณเป็นแค่คนรับใช้หรอเนี่ย"
เขาเริ่มบทสนทนาที่ทำให้หญิงสาวข้างหน้าหยุดชะงักทันที
หญิงสาวค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันมาพูดกับเขาด้วยท่าทีขอร้อง
"นี่นาย เรื่องที่นายเห็นฉันวันนี้อย่าบอกใครนะ ฉันขอร้องล่ะ นะ นะ"
"ถ้าผมช่วยคุณแล้วผมจะได้อะไรหล่ะ" เขายิ้มเจ้าเลห์ใส่
"เอ่อ...." หญิงสาวเงียบไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
"ก็ได้ผมจะช่วยคุณ แต่ถ้าผมขอให้คุณช่วยทำอะไรให้คุณต้องช่วยผม ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด โอเค"
"ได้ แต่นายสัญญาสิว่านายจะไม่โกหกฉัน นายจะช่วยฉันจริงๆใช่มั้ย ห้ามหลอกฉันนะ"
เธอพูดพร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมาชูให้เขาทำเครื่องสัญญาด้วย เพราะไม่ไว้ใจเขา
"อืม ผมสัญญา" เขาเอานิ้วก้อยไปเกี่ยวเพื่อแทนคำสัญญา
จากนั้นเธอก็พาเขามายังห้องพัก เธอยื่นกุญแจให้เขา
"อ๊ะนี่ กุญแจห้อง และนี่ก็ห้องนาย"
"ตรงข้ามนี่ห้องฉัน ถ้านายมีอะไรก็เรียกใช้ฉันได้เลยนะ"
เธอหันมาชี้อีกห้องที่อยู่ตรงข้ามกับเขา และยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเมื่อรู้ว่าเขายอมช่วยเธอปิดบังเรื่องวันนี้
"ขอบใจ ผมขอตัวก่อนละกัน" เขาพูดพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปทันที
วิลักษณ์ทำท่าทางดีใจอย่างสุดขีด พร้อมกับเข้าไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
--------------------------------------------------------------------------------------
ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง
"สวัสดีค่ะท่านผู้มีเกียติทุกท่านวันนี้ ขอต้อนรับเข้าสู่งาน party night diamond
ของทางบริษัท boy diamond ของเราค่ะ งานวันนี้ทางเรามีเซอร์ไพรซ์
จากหนุ่มหล่อนักธุรกิจใหม่ไฟแรง เจ้าของบริษัท boy diamond ด้วยค่ะ "
เสียงหญิงสาวสวยใส่ชุดเดรสสีแดง สุดเซ็กซี่กำลังพูดใส่ใหม่กล่าวต้อนรับแขกที่ทยอยกันมาอย่างต่อเนื่อง
รวมไปถึงวิไลและสามีของเธอที่ก็มาในงานนี้ด้วย
"นี่คุณ น่าเสียดายนะคะ ที่เจ้าธีไม่ได้มาด้วย จะได้เจอกับน้องหนูนาซักที"
"คุณก็รู้นี่ว่าลูกยังไม่พร้อม"
"เฮ้ออ ฉันละอยากรู้จริงๆว่าเจ้าธีจะทำอะไรกันแน่"
สองสามีภรรยายืนคุยกันอยู่ภายในงาน จนกระทั่งรัตนาและศินาราเข้าทักทาย
"อ้าว สวัสดีค่า"/"สวัสดีค่า" ต่างพากันรับไหว้ตามมารยาท
"คุณหญิงยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย" วิไลเอ่ยชมอีกฝ่าย
"แหม คุณก็ไม่ต่างจากฉันหรอกค่ะ"
ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลินทั้งเสียงดนตรีภายในงานที่ไพเราะ
ศินาราขอตัวออกมาข้างนอก เพราะเธอเองไม่ค่อยชอบออกงานแบบนี้อยู่แล้ว
จึงเบื่อที่จะต้องมาปั้นยิ้มให้คนโน้นคนนี้ที
"ทำไมมาอยู่ข้างนอกคนเดียวหล่ะครับ"
ชายหนุ่มสวมสูธสีดำ ใบหน้าคมเข้มเอ่ยถามเธอ
"เอ่อ คือฉันรู้สึกเบื่อๆหนะคะ"
เธอตอบคำถามตามมารยาทถึงแม้จะไม่รู้จักชายคนนั้นก็ตาม
"ถ้าผมจำไม่ผิด คุณคือคุณหนูนา ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงรัตนาใช่ไหมครับ"
"คุณรู้จักฉันได้ไงค่ะ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"อ้อ ก็คุณแม่คุณหนะ เป็นลูกค้าประจำร้านเพชรของผมเลยหล่ะเวลาท่านมาท่านก็มักจะเอารูปของคุณมาให้ผมดูและก็ถามว่าเพชรชุดไหนเหมาะกับคุณหนะครับ แต่ผมคิดว่าคุณสวยกว่าในรูปซะอีกนะครับ"
เขาหยอดคำหวานใส่ตามประสาผุ้ชายเจ้าชู้
"อ่อ ค่ะ แล้วคุณ.." หญิงสาวทำเป็นถามชื่อเพราะไม่รู้จะคุยอะไรดี
"อ้อ ผมชื่อกวีครับ" เขาแนะนำตัวพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อทำความรู้จัก
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณกวี ฉันชื่อศินารา" หญิงสาวยืนมือไปจับตามมารยาท
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" เธอไม่รู้จะคุยอะไรจึงเอ่ยขอตัวก่อน
"อ่อครับ เชิญครับ"
หญิงสาวรีบเดินเข้าไปด้านในงานทันที เธอรูู้สึกเบื่อที่ต้องมาอยู่ในงาน
จึงคิดแผนโกหกขอตัวกลับบ้านก่อน
"แม่ค่ะ หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ รู้สึกปวดหัวนิดๆ" มือกุมศรีษะนิดๆ
"อ่าว แล้วนี่จะกลับยังไงหล่ะ" ผู้เป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง
"เดี๋ยวหนูโทรบอกให้นายภูมารับก็ได้ค่ะ"
"เอางั้นหรอ อืมงั้นก็กลับไปเถอะจ๊ะ ถึงบ้านแล้วอย่าลืมกินยาหล่ะ"
"ค่ะแม่"
จากนั้นเธอก็โทรไปที่บ้านบอกให้นายภูมารับเธอทันที
ไม่นานนักรถเก๋งสีดำก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรม พร้อมกับชายคนนึงวิ่งมาเปิดประตูให้ทันที
"เชิญครับคุณหนู" ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ขอบใจ" เธอยิ้มให้นิดๆแล้วเข้าไปนั่งในรถทันที
รถแล่นออกไปได้ซักพัก พาธีร์สังเกตุเห็นว่าหญิงสาวนั้นเงียบมานานแล้วจึงชวนคุย
"งานยังไม่เลิกเลย คุณหนูทำไมรีบกลับหล่ะครับ"
"ฉันเบื่อหนะ ไม่ค่อยชอบมางานแบบนี้ซักเท่าไหร่"
"อ่อ..แต่วันนี้คุณหนูสวยมากเลยนะครับ"
"นี่ๆ นายๆ จอดก่อน" หญิงสาวทำหน้าตื่นเต้นที่เห้นบางอย่างด้านนอกกระจกรถ
เขาได้ยินจึงตีไฟเลี้ยวแล้วเลี่ยงไปจอดข้างทาง ซึ่ง ณ ที่นั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ
นอกจากรถที่วิ่งไปมาแค่นั้นเอง
"อะไรหรอครับคุณหนู" เขาถามด้วยความสงสัย
หญิงสาวเดินลงจากรถทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามอีกคน เขามองตามด้วยความสงสัย
ว่าเธอจะทำอะไร และแล้วเขาก็ได้คำตอบ
หญิงสาวเดินลงไปอุ้มลูกสุนัขที่กำลังนอนกองอยู่กับพื้น ที่มีสภาพเหมือนโดนรถชน
แต่ยังไม่ตาย สนัขนั้นคงเจ็บขาและลุกไปไหนไม่ได้
เขายืนมองเธอด้วยความเอ็นดูถึงความดีของเธอ เขารู้สึกประทับใจเธออย่างมาก
ที่เธอเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีมีเมตตาขนาดนี้
"อะไรหรอครับคุณหนู" เขาถามย้ำอีกครับเพื่อขอคำตอบ
"ไม่มีอะไรหรอก นายช่วยขับรถหาไปโรงพยาบาลหรือคลีนิคใกล้แถวนี้หน่อยสิ"
"อ่อๆได้ครับ"
จากนั้นทั้งสองก็ขับรถตระเวนหาจนพบคลีนิคสัตวแพทย์แถวนั้นพอดี
จึงพามันไปรักษาทันที จากนั้นหมอก็รักษาเจ้าสุนัขเสร็จเรียบร้อย
"โชคดีนะครับที่ไม่เป็นอะไรมาก" หมอคนนึงเอ่ยขึ้น
"แล้วอีกนานไหมค่ะ กว่ามันจะหาย"
"อีกซักประมาณหนึ่งอาทิตย์หนะครับ"
"งั้นถ้ามันหายดีแล้ว รบกวนฝากคุณหมอโทรหาดิฉันได้ไหมค่ะ นี่ค่ะเบอร์ฉัน"
หญิงสาวพูดพร้อมกับยื่นบัตรให้
"ได้ครับ"
จากนั้นเธอก็เดินออกมาจากคลีนิคด้วยสีหน้าที่สบายใจ พาธีร์เห็นก็รู้สึกดีไปด้วย
"ดูท่าทางคุณหนูเป็นห่วงมันมากเลยนะครับ"
"ใช่ ฉันสงสารมันหนะคะ"
"งั้นแสดงว่าคุณหนูจะเอามันไปเลี้ยงหรอครับ"
"อื้ม อย่างน้อยก็ถือว่าช่วยเพือ่นร่วมโลกก็แล้วกัน"
คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มที่ฟังนั้นยิ่งรู้สึกประทับใจ ว่าเธอนั้นแสนดีเหลือเกิน
kongkang เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2557, 00:17:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2557, 00:17:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1029
| << มาสมัครงานครับ | เพื่อนบ้านคนใหม่ >> |