เลห์รัก fool in love
เรื่องราวรักหลอกๆของวิลักษณ์สาวใช้ในบ้านสุดแสบของบ้านอัศวกุล
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
Tags: รัก,โรแมนติก,คอมเมดี้
ตอน: เพื่อนบ้านคนใหม่
เมื่อรถแล่นมาถึงบ้านของเธอ ศินาราก็หันมาเอ่ยบอกคนขับรถก่อนที่เดินเข้าบ้าน
"ขอบใจมากนะ"
"ครับ" เขายิ้มรับด้วยสีหน้าเต็มใจ
จากนั้นศินาราก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนเขาก็ขับรถไปจอดทันที
วิลักษณ์เห็นจึงเข้ามาทักด้วยความสงสัย ขณะที่เขากำลังเดินตรงมาที่เธอ
"นี่นาย ทำไมคุณหนูกลับไวจัง"
"อ้อ คุณหนูเบื่อๆงานหนะ ก็เลยโทรให้ฉันไปรับกลับก่อน"
"ห๊ะ โทรให้นายไปรับ คุณหนูมีเบอร์นายหรอ" เธอถามด้วยความตกใจและสงสัย
"อ่อ เปล่าหรอก คุณหนูโทรมาเบอร์บ้าน ป้านวลแกเป็นคนรับสาย เลยบอกให้ฉันไปรับหนะ ทำไมหรอ" เขาตอบคำถามไปตามความจริง
"อ่อ เปล่าหรอก"
"งั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะ" เขาพูดขอตัวเพราะรู้สึกง่วงๆพอดี
"อ้อ อืมๆ"
----------------------------------------------------------------------------------------
วันรุ่งขึ้น
รัตนา จัดเตรียมของเรียบร้อย และให้คนใช้ถือลงมาจากด้านบน
"คุณแม่จะไปแล้วหรอค่ะ"
ศินารา เอ่ยถามเมื่อเห็นสาวใช้ถือกระเป๋าใบใหญ่ลงมา
"จ๊ะ ยังไงอยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ" ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้
"ค่ะ คุณแม่รีบกลับมาเร็วๆนะคะ" ศินาราพูดพร้อมกับกอดแม่ของเธอเสมือนเด็กน้อยด้วยท่าทางอ้อนๆ
"จ้า แม่จะรีบกลับมา" / "อ้อ นี่ลักษณ์ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ดูแลคุณหนูดีๆหล่ะ"
รัตนาหันมาเอ่ยบอกวิลักษณ์ที่ยืนดูตรงนั้นเพื่อรอส่งเธอขึ้นรถ
"ได้เลยค่ะ คุณผู้หญิง ลักษณ์จะดูแลคุณหนูให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ"
"ดีมาก งั้นแม่ไปก่อนล่ะ" รัตนาเอ่ยลาครั้งสุดท้าย ก่อนจะนั่งรถแล่นออกไปทันที
มีเพียงแต่วิลักษณ์กับศินาราที่ยืนมองรถแล่นออกไปจนลับตา
จากนั้นเธอทั้งสองก็เดินเข้าไปในบ้าน
"เอ่อ นี่ลักษณ์ ฉันจะออกไปข้างนอกซักพักนะ นัดเพื่อนไว้ ยังไงฉันฝากเธอดูแลบ้านซักพักนะ"
ศินาราหันมาเอ่ยบอกหญิงสาวที่เดินตามหลังเธอมา
"ได้ค่ะ แล้วคุณหนูจะกลับตอนไหน วิลักษณ์จะได้เตรียมอาหารไว้ให้ถูก"
"วันนี้ไม่ต้องเตรียมหรอก ฉันนัดไว้จะไปกินกับเพื่อนแล้ว ค่ำๆก็จะกลับนะ"
"อ่อ ค่ะ"
เมื่อพาธีร์พาศินาราขับรถออกไปข้างนอกได้ซักพัก
วิลักษณ์ก็ทำงานบ้านต่างๆนานาจนเสร็จสับเรียบร้อย เธอจึงมานั่งพักผ่อนที่หลังบ้าน
ที่บรรยากาศแสนจะบริสุทธิ์ที่มีร่มไม้สายลมพัดผ่าน เธอนอนหลับอยู่ม้านั่งสีขาวอย่างสบายใจ
ตุ๊บ! โอ๊ยยย เสียงของบางอย่างกระทบมายังที่หัวของวิลักษณ์จึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ
และตื่นขึ้นมามองหาสิ่งของนั้นว่าคืออะไร "ลูกบอล"?? หญิงสาวเอ่ยเบาๆ
"ใครมาเล่นบอลแถวนี้เนี่ย สนามบอลก็มีทำไมไม่ไปเล่น"
หญิงสาวบ่นอุบอิบพลางเดินไปหยิบลูกบอลและมองหาที่มาของลูกบอลนี้
"คุณ คุณครับ!" เสียงเรียกดังมาจากที่ใดแห่งหนึ่ง
เธอพยายามมองหา จากนั้นก็พบต้นเสียงนั้นดังมาจากชายคนนึงที่พาดกำแพงกั้นรั้ว
นั้นเรียกเธออยู่ เธอจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดว่า "ลูกบอลนี่ของคุณหรอค่ะ"
ชายหนุ่มเห็นใบหน้าอันน่ารักสดใสของเธอ ก็ทำให้รู้สึกดีและประทับใจแปลกๆ
และพูดกับหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับยิ้มให้
"อ่อ ใช่ครับ ต้องขอโทษแทนหลานผมด้วยนะครับ พอดีเขาเตะแรงไปหน่อยหนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ คราวหลังก็ระวังๆหน่อยนะคะ ถ้าโดนของเสียหายขึ้นมามันจะยุ่งเอาหนะคะ"
"ครับ" เขาน้อมรับความผิดพร้อมยิ้มให้ด้วยความจริงใจ
จากน้ันเธอก็ยื่นลูกบอลนั้นส่งไปให้เขาที่รออยู่บนรั้วนั้น
"คุณอยู่บ้านหลังนี้หรอครับ" เขารับบอลมาพร้อมกับถามไถ่ด้วยความสนใจ
"ค่ะ" เธอตอบสั้นและยิ้มให้ ก่อนที่จะกลับไปยังที่นั่ง
"เอ่อ เดี๋ยวๆครับ คุณชื่ออะไรครับ" เขารีบเรียกไว้ทันที
"ฉันหรอ เอ่อ ฉันชื่อวิลักษณ์ค่ะหรือเรียกลักษณ์เฉยก็ได้ค่ะ" เธอยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"อ้อ ผมชื่อปรณัทหรือเรียกณัทเฉยก็ได้ครับ ผมพึ่งย้ายมาอยู่ใหม่นะครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณลักษณ์"/"เอ่อ ค่ะ เช่นกันค่ะ"
ทั้งสองยืนสนทนากันซักพัก ก็มีเสียงแม่บ้านตะโกนเรียกเธอมาแต่ไกล
"นี่ยัยลักษณ์ ไปมุดหัวอยู่ไหนของแกห๊ะ ทำไมแกยังไม่ไปซักผ้าให้คุณหนูอีก"
"ยัยลักษณ์ ยัยอัปลักษณ์"
เอ่อ เรียกฉันให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรอห๊ะ หญิงสาวคิดในใจอย่างไม่พอใจ
ชายหนุ่มได้ยินก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงเป็นคนใช้บ้านนี้แน่ๆ
"เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปทำงานหนะคะ"
"ครับ" เขายิ้มให้เล็กน้อย
ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวที่เดินหันหลังไปด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกดีกับเธอนิดๆ
จากนั้นเธอก็เดินมาหาที่ต้นเสียงตะโกนเรียกเธอซะลั่นบ้านทันที
"โอ๊ยย นี่เรียกเบาๆไม่เป็นรึไงห๊ะ ฉันไม่ได้หูหนวกนะ"
"แล้วแกมัวทำอะไรอยู่หล่ะ ฉันตะโกนเรียกแกจนปากจะฉีกแล้ว"
แม่บ้านคนนึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางไม่ค่อยถูกกับเธอซักเท่าไหร่
"มีอะไรหล่ะ"
"ผ้าของคุณหนู ทำไมแกยังไม่ไปซัก"
"นั่นมันหน้าที่เธอนิ ไม่ใช่ฉัน"
"แต่แกต้องซัก เพราะฉันสั่ง"
"แต่ฉันไม่ทำ คนที่สั่งฉันได้คนเดียวก็คือคุณหนูย่ะ"
เธอพูดพร้อมกับสะบัดก้นเดินหนีโดยไม่สนใจอีกคน
"นี่ยัยอัปลักษณ์แกกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ"
"นี่ นี่ นี่ นี่ นังลักษณ์ อ๊ายยย"
หญิงสาวเดินหายไปโดยไม่สนใจเสียงบ่นโวยวายที่ด้านหลังของเธอเลย
"ขอบใจมากนะ"
"ครับ" เขายิ้มรับด้วยสีหน้าเต็มใจ
จากนั้นศินาราก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนเขาก็ขับรถไปจอดทันที
วิลักษณ์เห็นจึงเข้ามาทักด้วยความสงสัย ขณะที่เขากำลังเดินตรงมาที่เธอ
"นี่นาย ทำไมคุณหนูกลับไวจัง"
"อ้อ คุณหนูเบื่อๆงานหนะ ก็เลยโทรให้ฉันไปรับกลับก่อน"
"ห๊ะ โทรให้นายไปรับ คุณหนูมีเบอร์นายหรอ" เธอถามด้วยความตกใจและสงสัย
"อ่อ เปล่าหรอก คุณหนูโทรมาเบอร์บ้าน ป้านวลแกเป็นคนรับสาย เลยบอกให้ฉันไปรับหนะ ทำไมหรอ" เขาตอบคำถามไปตามความจริง
"อ่อ เปล่าหรอก"
"งั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะ" เขาพูดขอตัวเพราะรู้สึกง่วงๆพอดี
"อ้อ อืมๆ"
----------------------------------------------------------------------------------------
วันรุ่งขึ้น
รัตนา จัดเตรียมของเรียบร้อย และให้คนใช้ถือลงมาจากด้านบน
"คุณแม่จะไปแล้วหรอค่ะ"
ศินารา เอ่ยถามเมื่อเห็นสาวใช้ถือกระเป๋าใบใหญ่ลงมา
"จ๊ะ ยังไงอยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ" ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้
"ค่ะ คุณแม่รีบกลับมาเร็วๆนะคะ" ศินาราพูดพร้อมกับกอดแม่ของเธอเสมือนเด็กน้อยด้วยท่าทางอ้อนๆ
"จ้า แม่จะรีบกลับมา" / "อ้อ นี่ลักษณ์ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ดูแลคุณหนูดีๆหล่ะ"
รัตนาหันมาเอ่ยบอกวิลักษณ์ที่ยืนดูตรงนั้นเพื่อรอส่งเธอขึ้นรถ
"ได้เลยค่ะ คุณผู้หญิง ลักษณ์จะดูแลคุณหนูให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ"
"ดีมาก งั้นแม่ไปก่อนล่ะ" รัตนาเอ่ยลาครั้งสุดท้าย ก่อนจะนั่งรถแล่นออกไปทันที
มีเพียงแต่วิลักษณ์กับศินาราที่ยืนมองรถแล่นออกไปจนลับตา
จากนั้นเธอทั้งสองก็เดินเข้าไปในบ้าน
"เอ่อ นี่ลักษณ์ ฉันจะออกไปข้างนอกซักพักนะ นัดเพื่อนไว้ ยังไงฉันฝากเธอดูแลบ้านซักพักนะ"
ศินาราหันมาเอ่ยบอกหญิงสาวที่เดินตามหลังเธอมา
"ได้ค่ะ แล้วคุณหนูจะกลับตอนไหน วิลักษณ์จะได้เตรียมอาหารไว้ให้ถูก"
"วันนี้ไม่ต้องเตรียมหรอก ฉันนัดไว้จะไปกินกับเพื่อนแล้ว ค่ำๆก็จะกลับนะ"
"อ่อ ค่ะ"
เมื่อพาธีร์พาศินาราขับรถออกไปข้างนอกได้ซักพัก
วิลักษณ์ก็ทำงานบ้านต่างๆนานาจนเสร็จสับเรียบร้อย เธอจึงมานั่งพักผ่อนที่หลังบ้าน
ที่บรรยากาศแสนจะบริสุทธิ์ที่มีร่มไม้สายลมพัดผ่าน เธอนอนหลับอยู่ม้านั่งสีขาวอย่างสบายใจ
ตุ๊บ! โอ๊ยยย เสียงของบางอย่างกระทบมายังที่หัวของวิลักษณ์จึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ
และตื่นขึ้นมามองหาสิ่งของนั้นว่าคืออะไร "ลูกบอล"?? หญิงสาวเอ่ยเบาๆ
"ใครมาเล่นบอลแถวนี้เนี่ย สนามบอลก็มีทำไมไม่ไปเล่น"
หญิงสาวบ่นอุบอิบพลางเดินไปหยิบลูกบอลและมองหาที่มาของลูกบอลนี้
"คุณ คุณครับ!" เสียงเรียกดังมาจากที่ใดแห่งหนึ่ง
เธอพยายามมองหา จากนั้นก็พบต้นเสียงนั้นดังมาจากชายคนนึงที่พาดกำแพงกั้นรั้ว
นั้นเรียกเธออยู่ เธอจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดว่า "ลูกบอลนี่ของคุณหรอค่ะ"
ชายหนุ่มเห็นใบหน้าอันน่ารักสดใสของเธอ ก็ทำให้รู้สึกดีและประทับใจแปลกๆ
และพูดกับหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับยิ้มให้
"อ่อ ใช่ครับ ต้องขอโทษแทนหลานผมด้วยนะครับ พอดีเขาเตะแรงไปหน่อยหนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ คราวหลังก็ระวังๆหน่อยนะคะ ถ้าโดนของเสียหายขึ้นมามันจะยุ่งเอาหนะคะ"
"ครับ" เขาน้อมรับความผิดพร้อมยิ้มให้ด้วยความจริงใจ
จากน้ันเธอก็ยื่นลูกบอลนั้นส่งไปให้เขาที่รออยู่บนรั้วนั้น
"คุณอยู่บ้านหลังนี้หรอครับ" เขารับบอลมาพร้อมกับถามไถ่ด้วยความสนใจ
"ค่ะ" เธอตอบสั้นและยิ้มให้ ก่อนที่จะกลับไปยังที่นั่ง
"เอ่อ เดี๋ยวๆครับ คุณชื่ออะไรครับ" เขารีบเรียกไว้ทันที
"ฉันหรอ เอ่อ ฉันชื่อวิลักษณ์ค่ะหรือเรียกลักษณ์เฉยก็ได้ค่ะ" เธอยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"อ้อ ผมชื่อปรณัทหรือเรียกณัทเฉยก็ได้ครับ ผมพึ่งย้ายมาอยู่ใหม่นะครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณลักษณ์"/"เอ่อ ค่ะ เช่นกันค่ะ"
ทั้งสองยืนสนทนากันซักพัก ก็มีเสียงแม่บ้านตะโกนเรียกเธอมาแต่ไกล
"นี่ยัยลักษณ์ ไปมุดหัวอยู่ไหนของแกห๊ะ ทำไมแกยังไม่ไปซักผ้าให้คุณหนูอีก"
"ยัยลักษณ์ ยัยอัปลักษณ์"
เอ่อ เรียกฉันให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรอห๊ะ หญิงสาวคิดในใจอย่างไม่พอใจ
ชายหนุ่มได้ยินก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงเป็นคนใช้บ้านนี้แน่ๆ
"เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปทำงานหนะคะ"
"ครับ" เขายิ้มให้เล็กน้อย
ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวที่เดินหันหลังไปด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกดีกับเธอนิดๆ
จากนั้นเธอก็เดินมาหาที่ต้นเสียงตะโกนเรียกเธอซะลั่นบ้านทันที
"โอ๊ยย นี่เรียกเบาๆไม่เป็นรึไงห๊ะ ฉันไม่ได้หูหนวกนะ"
"แล้วแกมัวทำอะไรอยู่หล่ะ ฉันตะโกนเรียกแกจนปากจะฉีกแล้ว"
แม่บ้านคนนึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางไม่ค่อยถูกกับเธอซักเท่าไหร่
"มีอะไรหล่ะ"
"ผ้าของคุณหนู ทำไมแกยังไม่ไปซัก"
"นั่นมันหน้าที่เธอนิ ไม่ใช่ฉัน"
"แต่แกต้องซัก เพราะฉันสั่ง"
"แต่ฉันไม่ทำ คนที่สั่งฉันได้คนเดียวก็คือคุณหนูย่ะ"
เธอพูดพร้อมกับสะบัดก้นเดินหนีโดยไม่สนใจอีกคน
"นี่ยัยอัปลักษณ์แกกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ"
"นี่ นี่ นี่ นี่ นังลักษณ์ อ๊ายยย"
หญิงสาวเดินหายไปโดยไม่สนใจเสียงบ่นโวยวายที่ด้านหลังของเธอเลย
kongkang เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2557, 00:18:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2557, 00:18:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 796
| << ประทับใจแล้วหล่ะสิ |