นางร้ายอ้อนรัก เปลี่ยนชื่อเป็น เล่ห์พิศวาสซาตาน
เดี๋ยวมาลงให้ค่ะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน:
ตอนที่ 3
เคนกุมศีรษะ คิ้วดกดำของเขาขมวดเข้าหากัน โทรศัพท์มือถือในมือของเขาถูกหยิบขึ้นมาจากนั้นก็วางกลับไปที่โต๊ะอยู่หลายครั้งคิดจะโทรไปปรึกษานรินพี่ชายคนโต แต่ก็กลัวว่าจะทำให้นรินเครียดช่วงนี้เขากำลังทำงานสำคัญอยู่ที่ต่างประเทศหลายปีมานี้พี่นรินเป็นคนเดียวที่ดูแลน้องสาวคนนี้ เขาต่างหากที่ไม่เคยดูแลน้องเลยคิดแล้วเคนก็โทษตัวเองมันเป็นความผิดของเขาด้วย
“จะเอายังไงดี ทำไมนะพายไข่ถึงชอบก่อแต่เรื่อง” เขาพอรู้มาบ้างว่าน้องสาวไม่ยอมเรียนให้จบ วันๆเอาแต่ผลาญเงินพี่ชายแต่ไม่คิดว่าจะขนาดปล่อยให้ตัวเองท้อง
เคนกอดอกแน่น รู้สึกปวดเบ้าตาหนึบๆ พรุ่งนี้มันคงจะเขียวขึ้นอีก “ผู้หญิงชื่อกระท้อนนี่ร้ายทุกคน” เขานึกถึงสาวน้อยกระท้อนจอมแก่นน้องสาวของเพื่อนพี่ชายเคยเจอสองสามครั้งสมัยเด็ก ยัยนั่นตัวอ้วนกลม ชอบแต่งชุดหลากสีทำให้เขาเห็นทีไรอดจะขำไม่ได้ และทำให้เขาอยากจะกินขนมชั้นขึ้นมาทุกที ป่านนี้ยัยนั่นโตขึ้นคงมีน้ำหนักเป็นร้อยหรือไม่ก็ร้อยกว่า
+++++++++++++++++
พายไข่เดินกระวนกระวายอยู่ในห้องของตัวเอง มือบางลูบไปที่หน้าท้องมันยังแบนเรียบหากไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้ว่าเธอท้อง แต่นังกระท้อนหูไวตาไวรู้ข่าวมาจากไหนว่าเธอท้องใช่สิคงรู้จากพี่สาวของมันก็ข่าวลือเรื่องเธอท้องกำลังดังสะพัดที่บ้านเกิด ถ้าไม่จำเป็นเธอก็ไม่อยากปะทะกับกระท้อนตรงๆนักหรอก
“ทำไมนะนังกระท้อนต้องมาเป็นแฟนนาวีด้วย” พายไข่หยิบหมอนขึ้นมาปาไปที่กำแพงเพราะเห็นเป็นหน้ากระท้อน
“ขนาดขนมกล่องเดียวมันยังไม่ยอมยกให้เราเลย แล้วนี้แฟนมันทั้งคนจะเอาชนะมันยังไงดีวะ”
พายไข่ยังจำได้ดีเรื่องสมัยเด็กที่เธอไม่เคยลืมตอนหกขวบ ร้านมินิมาร์ทประจำตำบลมีเด็กไม่กี่คนในย่านนั้นหรอกที่จะมีโอกาสไปเดินเลือกซื้อขนมในนั้นเมื่อสมัยเกือบยี่สิบปีที่แล้ว
“พายไข่จะเอาขนมกล่องนั้นพี่แต๋ม ไปหยิบให้พายไข่เดี๋ยวนี้” พายไข่ใช้พี่เลี้ยงสาวไปหยิบขนมบนชั้นวางของซึ่งเหลืออยู่แค่กล่องเดียวเป็นบิสกิตรูปแพนด้าไส้ช็อกโกแลตของโปรดของพายไข่ แต่ทว่ายัยเด็กอ้วนกลมที่ยืนอยู่ตรงนั้น เนื่องจากขนมอยู่ชั้นล่างที่พอจะหยิบเองได้ เด็กผู้หญิงคนนั้นรีบหยิบมันใส่ตระกร้าทันทีด้วยความว่องไว
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ พายไข่โกรธจัด และชักดิ้นชักงอ
“ขนมของพายไข่พี่แต๋ม นังเด็กอ้วนมันหยิบไป มันแย่งพายไข่” พายไข่เต้นเล่าๆ ชี้นิ้วไปที่กระท้อน “น้องพายไข่เอาอย่างอื่นก็ได้ค่ะ ร้านนี้มีขนมนำเข้าเยอะแยะไปหมดน้องเขามาก่อนเราให้เขาไปเถอะค่ะ”
“ไม่พายไข่จะเอาอันนั้น นังเด็กอ้วน อ้วนแล้วยังไม่เจียมตัวตระกละสิ้นดี ยัยอ้วนทุเรศ เอาขนมคืนพายไข่มาเดี๋ยวนี้”
จากนั้นพายไข่จำได้ว่าจู่ๆเธอก็ถูกผลักล้มลงก้นจ้ำเบ้า “อย่ามาว่าเขาตระกละนะ ก็เขาเจอก่อนหยิบก่อน”กระท้อนเท้าเอวตันๆ ก่อนที่พี่สาวของเธอจะวิ่งมาห้ามทัพ
“ไม่พายไข่จะเอา พี่แต๋มอามาให้พายไข่เดี๋ยวนี้” พายไข่ร้องไห้จ้า น้ำหูน้ำตาไหล
เจ้าของร้านวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่แท้ก็เรื่องเด็กแย่งขนมกัน พายไข่จำได้ว่าพี่สาวของยัยกระท้อนบอกว่าให้ยกขนมกล่องนั้นให้พายไข่ไปเถอะ แต่ยัยกระท้อนไม่ยอมท่าเดียว และทำเรื่องร้ายกาจต่อจิตใจของพายไข่ด้วยการฉีกกล่องขนมต่อหน้าเธอจากนั้นหยิบขนมส่งเข้าปากเคี้ยวกรุบกรับๆอย่างเอร็ดอร่อย และยักคิ้วให้พายไข่สองที
“อร้อย อร่อยๆๆๆ” แลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกด้วย
กรี๊ดๆๆๆๆ “นังเด็กยักษ์โรคจิตกินขนมของพายไข่”
“ของเขาต่างหาก” กระท้อนเถียง
พายไข่จำหน้ากับหุ่นอ้วนกลมของศัตรูหมายเลขหนึ่งเอาไว้เป็นอย่างดี พอเจอกันอีกทีตอนงานแต่งเพื่อนพี่ชาย ยัยกระท้อนก็ยืนดมลูกเมล่อนอยู่พายไข่จะเข้าไปหาเรื่องก็โดนตอกกลับจนหน้าหงาย ตั้งแต่นั้นมาไม่ว่าเจอกันเมื่อไหร่ตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นอันว่าจะได้เรื่องทุกที แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาแย่งผู้ชายคนเดียวกันแบบนี้
พายไข่ลุกขึ้นยืน “นั่นมันเรื่องสมัยเด็กต่อไปนี้นังกระท้อนจะไม่มีอะไรที่แกจะแย่งฉันไปได้อีกคอยดูฤทธิ์ฉันบ้างก็แล้วกัน”
++++++++++++++++++++++++++++++++
“เหนื่อย จริงๆหากลุ่มตัวอย่างก็ยากเสียด้วย นี่คงต้องไปแจกแบบสอบถามอีกหลายวันกว่าจะครบ” กระท้อนมองแบบสอบถามในมือ และยกนาฬิกาข้อมือเกือบสามทุ่มแล้ว
“ก็กระท้อนทำวิจัยเรื่องยากนี่นา กลุ่มตัวอย่างก็เลยหายากตามไปด้วย ว่าแต่เมื่อไหร่จะเลิกไปเป็นกระเป๋ารถเมล์ลงทุนมากไปมั้ง” นาวีแซวและเปิดขวดน้ำดื่มส่งให้กระท้อน
เธอรีบหยิบมันกระดกพรวดโดยไม่ต้องใช้หลอด “ขอบใจ ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยแต่ก็คุ้ม ที่เราเลือกทำวิจัยหัวข้อนี้เพราะเห็นว่าไม่ค่อยมีใครลงไปศึกษาสภาพความเป็นอยู่ของพวกเขา เธอรู้ไหมกระเป๋ารถเมล์ผู้หญิงวันๆต้องเจอกับอะไรบ้าง”
“เจอกับผู้โดยสารยังไงล่ะ” นาวีตอบแบบซื่อๆ
“เออ...อันนั้นมันของแน่อยู่แล้ว แต่ว่ารู้ไหมวันๆพวกเธอต้องเจอพวกโรคจิตหลากรูปแบบ พวกชอบโชว์ ชอบแต๊ะอั๋ง หรือว่ามิจฉาชีพก็เยอะ บางครั้งพวกนี้ก็ทำกับพวกผู้โดยสารด้วยกันโดยเฉพาะนักศึกษาสาวๆ แต่กับตัวเราเองก็เจอบ่อยๆ”
“ก็กระเป๋ารถเมล์สวยเสียขนาดนี้ ว่าไปกระท้อนคงเป็นกระเป๋ารถเมล์ที่สวยที่สุดในประเทศ”
“แน่นอน” กระท้อนตอบ “แต่รู้ไหมพวกเธอทำงานหนักและเหนื่อยขนาดนั้น ทั้งวันต้องยืนจนขาแข็งและเดินแทบตลอดทั้งวัน แต่ได้ค่าตอบแทนนิดเดียวความเป็นอยู่พวกเธอค่อนข้างน่าสงสาร
“นี่ก็ดึกแล้วเราว่าเราไปส่งกระท้อนที่บ้านจะดีกว่า”
“ไม่เป็นไรแยกกันตรงนี้เลยดีกว่า” หญิงสาวหอบกระเป๋าใส่เอกสารมาถือเอาไว้คืนนี้ต้องกลับไปเขียนรายงานอีกมาก
“อย่าเลยมันดึกแล้ว เราเป็นห่วง” นาวีดึงกระเป๋าใส่เอกสารมาถือเอาไว้แทน
กระท้อนแย่งกลับมา "บอกว่าไม่เป็นไรเรากลับเองได้"
“เรารู้ว่ากระท้อนเก่ง เอาตัวรอดได้แต่เราเป็นห่วง”
หากกระท้อนมองให้ดีเธอจะรู้ว่านาวีพยายามสื่ออะไรมาทางสายตา แต่กระท้อนมองมันผ่านไปเพราะในใจกระท้อนนาวีคือเพื่อนชายที่เธอสนิทที่สุดเท่านั้น
“อยากไปก็ตามใจ ถ้าอย่างนั้นจ่ายค่าแท็กซี่ให้ด้วยเลยละกัน”
“ได้เลยไม่มีปัญหา”
ภายในรถแท็กซี่นาวีนั่งติดกับกระท้อนที่เบาะหลัง ความอุ่นร้อนยามผิวกายที่แขนบังเอิญเสียดสีกันมันทำให้เขารู้สึกวาบหวิว บางครั้งนึกอยากจะจับมือเรียวของหญิงสาวมากุมเอาไว้แต่ถ้าทำแบบนั้นเขากลัวเหลือเกินกลัวถูกปฏิเสธ นาวีถอนหายใจแรงๆ
“เป็นอะไรนาวีถอนหายใจเสียแรง ยังไม่หายเครียดเรื่องยัยพายไข่อีกเหรอ”
“เปล่าไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”
“แล้วเรื่องอะไรบอกเราได้นะจะได้สบายใจ”
“ขอบใจมากนะกระท้อน สักวันหนึ่งเราคงมีโอกาสบอกกระท้อน”
หญิงสาวหันมามองเพื่อนชายแวบหนึ่งก่อนจะสั่นศีรษะ “ตามใจ”
“เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากระท้อนรู้จักกับพายไข่ด้วย”
“แน่ล่ะสิ ก็นาวีไม่เคยถามเราเอง”
“จริงด้วย”
“ว่าแต่จะเอายังไงต่อไป หากยัยนั่นไม่ยอมถอย”
“ยังไม่รู้เลย” นาวีตอบตรงกับใจ
“แล้วคืนนั้นตกลงจำไม่ได้เลยเหรอว่ายังไงกันแน่ ” ความหมายของกระท้อนคือมีอะไรกันจริงๆหรือเปล่า
“จำไม่ได้จริงๆ ถ้าจำได้เรื่องทุกอย่างคงง่ายขึ้น”
“นาวีนี่เป็นสุภาพบุรุษดีนะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงปฏิเสธไปแล้ว”
“ถ้าดีแล้วชอบไหม”
“ชอบสิ แหม...ถ้าไม่ชอบจะคบมานานขนาดนี้เหรอ”
“ชอบแบบไหน” เขาถามเบาๆ
“อะไรนะ” กระท้อนเอาปอยผมถัดหู “ได้ยินไม่ถนัด”
“ปะ ปะ เปล่าไม่มีอะไร” ++++++++++++++++++++++++
เคนนั่งกุมขมับที่ปลายเตียงใบหน้ายับยู่ยี่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเพราะกำลังคิดแก้ปัญหาให้น้องสาวตัวแสบจริงๆ เขาว่าการเป็นซิงเกิ้ลมัมก็ไม่ได้แย่อะไรนัก มันน่าสรรเสริญมากกว่าพวกที่ไปเอาเด็กออกเสียอีก
เคนก้าวไวๆ ไปเคาะประตูห้องของพายไข่
“พายไข่ พายไข่ เปิดประตูให้พี่หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา”
เงียบ
“พายไข่ตื่นหรือยัง” เคนเรียกน้องสาวอีกหลายครั้งแต่พายไข่ก็ไม่ยอมเปิดประตู
“เป็นอะไรของเขา”
“พายไข่ พายไข่ ท่าจะไม่ดีแล้วเงียบเชียบนอนหลับยังไงก็ต้องได้ยินกันบ้างหรือว่า”
เคนไปหากุญแจสำรองมาไขประตูเมื่อเขาเข้าไปภายในห้องของเธอ จริงตามที่เขาคิดภาพพายไข่ในชุดนอนสีชมพูนอนน้ำลายฟูมปากอยู่บนเตียงในมือถือยานอนหลับกระปุกใหญ่นอกจากนี้ยังมียาหล่นเกลื่อนกลาดตามพื้นอีกจำนวนหนึ่ง
“ทำอะไร โง่ๆ แบบนี้” เคนรีบเข้าไปประคองน้องสาวและเขย่าเธอแรงๆ เห็นว่าพายไข่ยังรู้สึกตัวอยู่ “พี่เคน”
“พี่จะพาไปหาหมอ ”
“ปล่อยให้พายไข่ตายไปเถอะค่ะ พายไข่อับอายทนไม่ได้ที่จะท้องไม่มีพ่อ”
“อย่าพูดเรื่องนี้เลยรีบไปหาหมอดีกว่า” เคนอุ้มน้องสาวขึ้นจากเตียง
“ไม่ค่ะ ถึงพี่เคนพาพายไข่ไปหาหมอ พายไข่ก็จะหาวิธีฆ่าตัวตายอีก”
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย ปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้ถ้าพี่ช่วยพายไข่ได้พี่ชายคนนี้จะช่วยพายไข่ทุกอย่าง”
เคนอุ้มพายไข่ออกมาจากห้อง และรีบพาเธอไปที่รถให้เร็วที่สุด
“พี่เคนช่วยพายไข่ได้”
“อย่าพูดอะไรอีกเลย เดี๋ยวถึงมือหมอพายไข่ก็ไม่เป็นอันตรายแล้ว”
“ไม่ต่อให้หมอช่วยยังไงพายไข่ก็จะฆ่าตัวตายอีก” พายไข่พูดช้าๆทำทีว่าราวจะขาดใจ
เคนรีบขับรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
+++++++++++++++++
เคนเฝ้าน้องสาวอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่นานนักคุณหมอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเครียดจัดเคนรู้สึกใจคอไม่ดีน้องสาวกับหลานของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูง
“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ พ้นขีดอันตรายรึยังครับ”
คุณหมอตีหน้าขรึม “ปลอดภัยดีทั้งแม่ทั้งเด็ก งานของหมอก็มีมากนะครับ วันหลังพวกคุณอย่าเล่นอะไรแบบนี้เลย”
คุณหมอส่ายหน้าจากนั้นรีบเดินไป แต่เคนเข้าใจว่าคุณหมอคงหงุดหงิดที่เจอคนไข้กินยาฆ่าตัวตายบ่อยๆ ซึ่งมันเป็นเรื่องไม่มีเหตุผลหมอจึงต่อว่า แต่ที่แท้พายไข่ไม่ได้กินยาอะไรเธอแค่กินอีโนไปหลายซองแล้วหลอกพี่ชายเหมือนพวกนักแสดงเขาทำกันในฉากฆ่าตัวตาย คุณหมอจึงต่อว่าพายไข่ไปหลายคำที่เธอทำให้หมอต้องเสียเวลาแทนที่จะได้ไปช่วยชีวิตคนอื่น
“เป็นยังไงบ้างพายไข่” เคนกุมมือน้องสาวเอาไว้ พายไข่ทำสีหน้าอิดโรย
“ทำไมไม่ปล่อยให้พายไข่ตายไปเลยล่ะคะ อยู่ไปพายไข่ก็ไม่มีความสุข”น้ำตาไหลออกทางหางตา
“ใครจะปล่อยน้องสาวให้ตายลงคอ” เคนลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ เขาสงสารเธอ
สักพักพยาบาลสาวก็เดินเข้ามาบอกว่าคุณหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ สร้างความแปลกใจให้กับชายหนุ่ม
“ทำไมล่ะครับ ทำไมถึงไม่ให้พักฟื้นพึ่งล้างท้องมาไม่ใช่เหรอครับ” เคนสงสัยที่จริงโรงพยาบาลน่าจะให้พักฟื้นสักสองสามวัน
“ก็คุณเอ่อ...” พยาบาลสาวจะบอกว่าคุณพายไข่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยแค่กินอีโนเกินขนาดแล้วยังมาหลอกให้ทั้งหมอทั้งพยาบาลตกใจ
แต่ทว่าพายไข่กรี๊ดเสียงดังจากนั้นก็ปาหมอนใส่พยาบาลสาวราวกับคนโรคจิต
“ออกไป ๆๆๆ ฉันบอกให้แกออกไปยังไงล่ะ อีบ้า ออกไป”
“เป็นอะไรพายไข่” เคนจับน้องสาวเอาไว้
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ “ไปสิ”
พยาบาลสาวตกใจเลยรีบออกไปจากห้อง “ค่ะ ค่ะ”
“หยุดได้แล้วพายไข่ ทำอะไรของเธอ” เคนเขย่าไหล่ทั้งสองข้างของน้องสาว
พายไข่ร้องไห้โฮ “พวกหมอกับพยาบาลมันดูถูกพายไข่มันบอกว่าท้องไม่มีพ่อล่ะสิถึงคิดสั้นกินยาฆ่าตัวตายฮือๆๆๆ”
“หมอกับพยาบาลนี่นะจะพูดแบบนั้นไม่น่าจะเป็นไปได้”เคนทำทีไม่เชื่อ
“มันเป็นเรื่องจริง ใครๆเขาก็ดูถูกผู้หญิงที่ท้องไม่มีพ่อกันทั้งนั้นพายไข่อยากตาย” พายไข่อาละวาดขว้างปาข้าวของใกล้มือ เคนกุมขมับ
“หยุดสักทีพายไข่ เลิกบ้าเสียทีจะเอายังไงกับพี่อีก” น้ำเสียงเคนโกรธจัด น้องสาวเอาแต่ใจเกินไป
“พี่เคนก็เป็นเหมือนทุกคนที่ไม่เคยรักพายไข่ ในโลกนี้ไม่มีใครรักพายไข่” หญิงสาวลงจากเตียงจากนั้นวิ่งไปที่ระเบียง
“จะทำอะไร” เคนรีบตามไปที่ระเบียงห้อง
“เราสองคนมาตายพร้อมกันนะลูกนะในโลกนี้ไม่มีใครรักพายไข่จริงๆหรอก”
“พี่รักพายไข่ พี่นรินก็รักเชื่อพี่สิ”
“ไม่เชื่อรักแต่ปากล่ะสิ พี่เคนเคยทำอะไรเพื่อพายไข่บ้าง”
“ที่ผ่านมาพี่ขอโทษที่ไม่มีเวลาดูแลพายไข่ เธอก็รู้ว่าพี่เรียนที่เมืองนอกจบมาก็ต้องช่วยพี่นรินดูงานที่บริษัท”
“ก็เพราะพวกพี่ๆ นั่นแหละทำให้พายไข่เป็นแบบนี้”
ใบหน้าของเคนซีดสนิท พายไข่แกล้งบีบน้ำตา
“ใช่ พวกพี่เลี้ยงเธอด้วยเงิน พี่ผิดเอง”
“ชาตินี้พายไข่ลาก่อนค่ะ ฝากบอกลาพี่นรินด้วยว่าพายไข่ไม่อาจสู้หน้าใครได้”
พายไข่ปีนขึ้นไปบนระเบียงทั้งที่ใจนึกกลัวสุดๆ จึงรีบพูดเข้าประเด็น “ถ้าพี่เคนไม่ยอมช่วยพายไข่รับรองเตรียมจองวัดได้เลย”
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมพี่ขอร้อง ไม่รักตัวเองก็ห่วงลูกบ้าง”
“ไม่ พายไข่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นจะกระโดดลงไปเดี๋ยวนี้”
“ตกลงจะให้ทำอะไรยอมทั้งนั้น ลงมาเถอะแม่คุณพี่ขอร้องจะให้ไหว้ก็ได้ จะให้กราบก็ยอม” เคนไม่ได้ถามว่าเรื่องอะไรแต่ตอนนี้ชีวิตน้องสาวและหลานยังไงเสียเขาก็ต้องยอมไปก่อน
“ทำยังไงก็ได้ให้นังกระท้อนกับนาวีเลิกกัน หรือไม่ก็ทำให้มันหายไปจนกว่านาวีกับพายไข่จะแต่งงานกัน”
“ตกลง” เคนจำเป็นต้องรับปากอย่างไม่มีทางเลือก แต่ในใจคิดว่าจะแก้สถานการณ์ที่หลัง
“จริงๆนะคะพี่เคน”
“ลงมาสิ ช้าๆนะ ใจเย็นๆ”
ในนาทีที่พายไข่กำลังจะลงมาเธอลื่นหงายหลังกำลังจะตกลงไปจากราวระเบียงจริงๆ ดีที่เคนรั้งตัวพายไข่เอาไว้ทันพายไข่ล้มทับร่างของเคนจนเขาจุกไปหมด เคนรู้สึกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ ส่วนพายไข่แอบยิ้มที่ทุกอย่างเข้าแผน +++++++++++++++++++++++++++
และแล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่กระท้อนทำภาระกิจเป็นกระเป๋ารถเมล์จำเป็น วันนี้ผู้โดยสารบางตาเพราะเป็นวันเสาร์
รถโดยสารของขสมก. จอดรับผู้โดยสารตามปกติ กระท้อนทำหน้าที่ของเธอกำลังจะเดินไปเก็บค่าโดยสารแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องแปลกใจ แต่ไม่เท่าชายหนุ่มหน้าคมที่ทั้งที่ชีวิตไม่เคยนั่งรถเมล์แต่จำเป็นต้องขึ้นเนื่องจากเกิดเกย์น้ำมันเสียกลางทางทำให้ไม่รู้ว่าน้ำมันหมด เขาโทรหารถลากก็ไม่ว่างสักคันหลายชั่วโมงกว่าจะว่างมาลากรถเขาแถมเขาเรียกแท็กซี่อีกหลายคันก็มีผู้โดยสารนั่งมาด้วย เคนจึงคิดจะนั่งรถเมล์ไปยังปั๊มที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้อน้ำมันมาเติมพอให้รถขับเคลื่อนไปได้
“เธอ! ยัยปากจัด เธอเป็นกระเป๋ารถเมล์เหรอ” เคนรู้แล้วว่าทำไมยัยนี่ปากจัดวันๆ คงต้องพูดทั้งวัน แต่ทำไมกระเป๋ารถเมล์สวยแบบนี้วะ อันที่จริงไปทำอาชีพพริตตี้ก็ได้แต่อย่างว่าคงเรียนมาน้อยด้อยการศึกษาเขาคิด
“นายนี่เอง พี่ยัยพายไข่ ไอ้ผู้ชายปากหมาตัณหากลับ”
ผู้โดยสารที่นั่งอยู่มองมาอย่างสนใจ กระท้อนท่องในใจงานกับเรื่องส่วนตัวต้องแยกจากกันถึงจะเป็นกระเป๋ารถเมล์ก็เถอะ
“จะลงป้ายไหน” กระท้อนถามด้วยน้ำเสียงกระด้าง
“ป้ายไหนก็ได้ที่จอดอยู่หน้าปั๊มน้ำมัน” เคนตอบเสียงแข็ง ตอบแบบลืมคิด
“ป้ายรถเมล์บ้านนายน่ะสิอยู่หน้าปั๊มน้ำมัน”
จริงของยัยนี่ เคนกำหมัดแน่นและยื่นไปตรงหน้าสาวกระท้อนจากนั้นค่อยคลี่นิ้วออกจนเห็นธนบัตรใบละยี่สิบบาทยับๆ ซึ่งเขาอุตสาห์ค้นมาจากที่เก็บของหน้ารถซึ่งหาได้ยากเพราะในกระเป๋ามีแต่แบงค์สีม่วง สีเท่า และบัตรเครดิต
“นี่ค่าโดยสาร ผมจะลงป้ายใกล้ที่สุดที่แถวนั้นมีปั๊มน้ำมัน”
กระท้อนกระชากธนบัตรมาแล้วฉีกตัวส่งให้เคนพร้อมเงินทอน เคนไม่เคยขึ้นรถเมล์เขาไม่ได้จับราวรถเมล์เป็นจังหวะที่รถเมล์เลี้ยวโค้งและเบรกกระทันหันเพราะมีคนวิ่งตัดหน้า
เอี๊ยด!
เสียงรถเมล์เบรกเสียงดัง ผู้โดยกสารหลายท่านยืนโซซัดโซเซแต่ก็พยายามหาที่ยึดเพื่อไม่ให้ล้ม
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ “ไอ้โรคจิต นายมันก็เป็นพวกโรคจิตอีกคนแล้วใช่ไหม”
เคนก็เช่นเดียวกันเขาก็พยายามจะหาที่ยึดแต่ทว่ามันพลาดเป้าไปหน่อยสองมือดันยึดที่สองเต้าของพนักงานสาวกระเป๋ารถเมล์คนสวยอย่างเหนียวแน่นเสียอย่างนั้นกระบอกเก็บเงินถูกฟาดมาที่ตามตัวของเคนติดๆกัน
“ผะ ผะ ผมขอโทษใจเย็นๆ ผมไม่ได้...”
ใบหน้าหญิงสาวแดงจัดตั้งแต่ขากรรไกรจรดใบหู“อย่ามาแก้ตัว นายต้องตายด้วยมือฉัน”
กระท้อนฟาดไม่หยุดในขณะที่ทุกสายตาทุกคู่จ้องมองเคนกลายเป็นชายโรคจิต รถเมล์หยุดส่งผู้โดยสารที่ป้ายเคนเหลือบไปเห็นพอดีเขารีบกระโจนลงจากรถแก้ตัวไปเธอก็คงไม่เชื่อแต่ทว่ากระท้อนหรือจะยอมง่ายๆเธอจับตัวเขาเอาไว้ไม่ทันแต่ขาเธอยาวนี่นา
“โครม!” รถเมล์ขับออกไปแล้วกระท้อนยังไม่หายแค้นคราวหน้าเจอกันอีกล่ะน่าดู
เคนชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งตัวดีถูกคนที่ป้ายรถเมล์มองด้วยสายตาสงสัยปนจับผิด จู่ๆเขาก็ถีบตกจากรถเมล์ลงมาจนหน้าคะมำ เคนรู้สึกอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเขายืนขึ้นช้าๆ รู้สึกเจ็บที่หลัง หัวเข่า และบั้นท้าย “ฝากไว้ก่อนยัยกระท้อนตัวแสบ ที่แท้ก็เป็นกระเป๋ารถเมล์อยู่สายนี้นี่เอง”
เขามองตามรถเมล์ที่ขับออกไปไกลแต่ไม่เป็นไรเม็มโมรี่เอาไว้แล้วสายสามหกหก อย่างนี้ต้องโทรไปร้องเรียนขสมก เสียให้เข็ดหราบกระเป๋ารถเมล์โหดถีบผู้โดยสารตกรถเมล์ ++++++++++++++++++++++++++++
เคนกุมศีรษะ คิ้วดกดำของเขาขมวดเข้าหากัน โทรศัพท์มือถือในมือของเขาถูกหยิบขึ้นมาจากนั้นก็วางกลับไปที่โต๊ะอยู่หลายครั้งคิดจะโทรไปปรึกษานรินพี่ชายคนโต แต่ก็กลัวว่าจะทำให้นรินเครียดช่วงนี้เขากำลังทำงานสำคัญอยู่ที่ต่างประเทศหลายปีมานี้พี่นรินเป็นคนเดียวที่ดูแลน้องสาวคนนี้ เขาต่างหากที่ไม่เคยดูแลน้องเลยคิดแล้วเคนก็โทษตัวเองมันเป็นความผิดของเขาด้วย
“จะเอายังไงดี ทำไมนะพายไข่ถึงชอบก่อแต่เรื่อง” เขาพอรู้มาบ้างว่าน้องสาวไม่ยอมเรียนให้จบ วันๆเอาแต่ผลาญเงินพี่ชายแต่ไม่คิดว่าจะขนาดปล่อยให้ตัวเองท้อง
เคนกอดอกแน่น รู้สึกปวดเบ้าตาหนึบๆ พรุ่งนี้มันคงจะเขียวขึ้นอีก “ผู้หญิงชื่อกระท้อนนี่ร้ายทุกคน” เขานึกถึงสาวน้อยกระท้อนจอมแก่นน้องสาวของเพื่อนพี่ชายเคยเจอสองสามครั้งสมัยเด็ก ยัยนั่นตัวอ้วนกลม ชอบแต่งชุดหลากสีทำให้เขาเห็นทีไรอดจะขำไม่ได้ และทำให้เขาอยากจะกินขนมชั้นขึ้นมาทุกที ป่านนี้ยัยนั่นโตขึ้นคงมีน้ำหนักเป็นร้อยหรือไม่ก็ร้อยกว่า
+++++++++++++++++
พายไข่เดินกระวนกระวายอยู่ในห้องของตัวเอง มือบางลูบไปที่หน้าท้องมันยังแบนเรียบหากไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้ว่าเธอท้อง แต่นังกระท้อนหูไวตาไวรู้ข่าวมาจากไหนว่าเธอท้องใช่สิคงรู้จากพี่สาวของมันก็ข่าวลือเรื่องเธอท้องกำลังดังสะพัดที่บ้านเกิด ถ้าไม่จำเป็นเธอก็ไม่อยากปะทะกับกระท้อนตรงๆนักหรอก
“ทำไมนะนังกระท้อนต้องมาเป็นแฟนนาวีด้วย” พายไข่หยิบหมอนขึ้นมาปาไปที่กำแพงเพราะเห็นเป็นหน้ากระท้อน
“ขนาดขนมกล่องเดียวมันยังไม่ยอมยกให้เราเลย แล้วนี้แฟนมันทั้งคนจะเอาชนะมันยังไงดีวะ”
พายไข่ยังจำได้ดีเรื่องสมัยเด็กที่เธอไม่เคยลืมตอนหกขวบ ร้านมินิมาร์ทประจำตำบลมีเด็กไม่กี่คนในย่านนั้นหรอกที่จะมีโอกาสไปเดินเลือกซื้อขนมในนั้นเมื่อสมัยเกือบยี่สิบปีที่แล้ว
“พายไข่จะเอาขนมกล่องนั้นพี่แต๋ม ไปหยิบให้พายไข่เดี๋ยวนี้” พายไข่ใช้พี่เลี้ยงสาวไปหยิบขนมบนชั้นวางของซึ่งเหลืออยู่แค่กล่องเดียวเป็นบิสกิตรูปแพนด้าไส้ช็อกโกแลตของโปรดของพายไข่ แต่ทว่ายัยเด็กอ้วนกลมที่ยืนอยู่ตรงนั้น เนื่องจากขนมอยู่ชั้นล่างที่พอจะหยิบเองได้ เด็กผู้หญิงคนนั้นรีบหยิบมันใส่ตระกร้าทันทีด้วยความว่องไว
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ พายไข่โกรธจัด และชักดิ้นชักงอ
“ขนมของพายไข่พี่แต๋ม นังเด็กอ้วนมันหยิบไป มันแย่งพายไข่” พายไข่เต้นเล่าๆ ชี้นิ้วไปที่กระท้อน “น้องพายไข่เอาอย่างอื่นก็ได้ค่ะ ร้านนี้มีขนมนำเข้าเยอะแยะไปหมดน้องเขามาก่อนเราให้เขาไปเถอะค่ะ”
“ไม่พายไข่จะเอาอันนั้น นังเด็กอ้วน อ้วนแล้วยังไม่เจียมตัวตระกละสิ้นดี ยัยอ้วนทุเรศ เอาขนมคืนพายไข่มาเดี๋ยวนี้”
จากนั้นพายไข่จำได้ว่าจู่ๆเธอก็ถูกผลักล้มลงก้นจ้ำเบ้า “อย่ามาว่าเขาตระกละนะ ก็เขาเจอก่อนหยิบก่อน”กระท้อนเท้าเอวตันๆ ก่อนที่พี่สาวของเธอจะวิ่งมาห้ามทัพ
“ไม่พายไข่จะเอา พี่แต๋มอามาให้พายไข่เดี๋ยวนี้” พายไข่ร้องไห้จ้า น้ำหูน้ำตาไหล
เจ้าของร้านวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่แท้ก็เรื่องเด็กแย่งขนมกัน พายไข่จำได้ว่าพี่สาวของยัยกระท้อนบอกว่าให้ยกขนมกล่องนั้นให้พายไข่ไปเถอะ แต่ยัยกระท้อนไม่ยอมท่าเดียว และทำเรื่องร้ายกาจต่อจิตใจของพายไข่ด้วยการฉีกกล่องขนมต่อหน้าเธอจากนั้นหยิบขนมส่งเข้าปากเคี้ยวกรุบกรับๆอย่างเอร็ดอร่อย และยักคิ้วให้พายไข่สองที
“อร้อย อร่อยๆๆๆ” แลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกด้วย
กรี๊ดๆๆๆๆ “นังเด็กยักษ์โรคจิตกินขนมของพายไข่”
“ของเขาต่างหาก” กระท้อนเถียง
พายไข่จำหน้ากับหุ่นอ้วนกลมของศัตรูหมายเลขหนึ่งเอาไว้เป็นอย่างดี พอเจอกันอีกทีตอนงานแต่งเพื่อนพี่ชาย ยัยกระท้อนก็ยืนดมลูกเมล่อนอยู่พายไข่จะเข้าไปหาเรื่องก็โดนตอกกลับจนหน้าหงาย ตั้งแต่นั้นมาไม่ว่าเจอกันเมื่อไหร่ตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นอันว่าจะได้เรื่องทุกที แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาแย่งผู้ชายคนเดียวกันแบบนี้
พายไข่ลุกขึ้นยืน “นั่นมันเรื่องสมัยเด็กต่อไปนี้นังกระท้อนจะไม่มีอะไรที่แกจะแย่งฉันไปได้อีกคอยดูฤทธิ์ฉันบ้างก็แล้วกัน”
++++++++++++++++++++++++++++++++
“เหนื่อย จริงๆหากลุ่มตัวอย่างก็ยากเสียด้วย นี่คงต้องไปแจกแบบสอบถามอีกหลายวันกว่าจะครบ” กระท้อนมองแบบสอบถามในมือ และยกนาฬิกาข้อมือเกือบสามทุ่มแล้ว
“ก็กระท้อนทำวิจัยเรื่องยากนี่นา กลุ่มตัวอย่างก็เลยหายากตามไปด้วย ว่าแต่เมื่อไหร่จะเลิกไปเป็นกระเป๋ารถเมล์ลงทุนมากไปมั้ง” นาวีแซวและเปิดขวดน้ำดื่มส่งให้กระท้อน
เธอรีบหยิบมันกระดกพรวดโดยไม่ต้องใช้หลอด “ขอบใจ ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยแต่ก็คุ้ม ที่เราเลือกทำวิจัยหัวข้อนี้เพราะเห็นว่าไม่ค่อยมีใครลงไปศึกษาสภาพความเป็นอยู่ของพวกเขา เธอรู้ไหมกระเป๋ารถเมล์ผู้หญิงวันๆต้องเจอกับอะไรบ้าง”
“เจอกับผู้โดยสารยังไงล่ะ” นาวีตอบแบบซื่อๆ
“เออ...อันนั้นมันของแน่อยู่แล้ว แต่ว่ารู้ไหมวันๆพวกเธอต้องเจอพวกโรคจิตหลากรูปแบบ พวกชอบโชว์ ชอบแต๊ะอั๋ง หรือว่ามิจฉาชีพก็เยอะ บางครั้งพวกนี้ก็ทำกับพวกผู้โดยสารด้วยกันโดยเฉพาะนักศึกษาสาวๆ แต่กับตัวเราเองก็เจอบ่อยๆ”
“ก็กระเป๋ารถเมล์สวยเสียขนาดนี้ ว่าไปกระท้อนคงเป็นกระเป๋ารถเมล์ที่สวยที่สุดในประเทศ”
“แน่นอน” กระท้อนตอบ “แต่รู้ไหมพวกเธอทำงานหนักและเหนื่อยขนาดนั้น ทั้งวันต้องยืนจนขาแข็งและเดินแทบตลอดทั้งวัน แต่ได้ค่าตอบแทนนิดเดียวความเป็นอยู่พวกเธอค่อนข้างน่าสงสาร
“นี่ก็ดึกแล้วเราว่าเราไปส่งกระท้อนที่บ้านจะดีกว่า”
“ไม่เป็นไรแยกกันตรงนี้เลยดีกว่า” หญิงสาวหอบกระเป๋าใส่เอกสารมาถือเอาไว้คืนนี้ต้องกลับไปเขียนรายงานอีกมาก
“อย่าเลยมันดึกแล้ว เราเป็นห่วง” นาวีดึงกระเป๋าใส่เอกสารมาถือเอาไว้แทน
กระท้อนแย่งกลับมา "บอกว่าไม่เป็นไรเรากลับเองได้"
“เรารู้ว่ากระท้อนเก่ง เอาตัวรอดได้แต่เราเป็นห่วง”
หากกระท้อนมองให้ดีเธอจะรู้ว่านาวีพยายามสื่ออะไรมาทางสายตา แต่กระท้อนมองมันผ่านไปเพราะในใจกระท้อนนาวีคือเพื่อนชายที่เธอสนิทที่สุดเท่านั้น
“อยากไปก็ตามใจ ถ้าอย่างนั้นจ่ายค่าแท็กซี่ให้ด้วยเลยละกัน”
“ได้เลยไม่มีปัญหา”
ภายในรถแท็กซี่นาวีนั่งติดกับกระท้อนที่เบาะหลัง ความอุ่นร้อนยามผิวกายที่แขนบังเอิญเสียดสีกันมันทำให้เขารู้สึกวาบหวิว บางครั้งนึกอยากจะจับมือเรียวของหญิงสาวมากุมเอาไว้แต่ถ้าทำแบบนั้นเขากลัวเหลือเกินกลัวถูกปฏิเสธ นาวีถอนหายใจแรงๆ
“เป็นอะไรนาวีถอนหายใจเสียแรง ยังไม่หายเครียดเรื่องยัยพายไข่อีกเหรอ”
“เปล่าไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”
“แล้วเรื่องอะไรบอกเราได้นะจะได้สบายใจ”
“ขอบใจมากนะกระท้อน สักวันหนึ่งเราคงมีโอกาสบอกกระท้อน”
หญิงสาวหันมามองเพื่อนชายแวบหนึ่งก่อนจะสั่นศีรษะ “ตามใจ”
“เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากระท้อนรู้จักกับพายไข่ด้วย”
“แน่ล่ะสิ ก็นาวีไม่เคยถามเราเอง”
“จริงด้วย”
“ว่าแต่จะเอายังไงต่อไป หากยัยนั่นไม่ยอมถอย”
“ยังไม่รู้เลย” นาวีตอบตรงกับใจ
“แล้วคืนนั้นตกลงจำไม่ได้เลยเหรอว่ายังไงกันแน่ ” ความหมายของกระท้อนคือมีอะไรกันจริงๆหรือเปล่า
“จำไม่ได้จริงๆ ถ้าจำได้เรื่องทุกอย่างคงง่ายขึ้น”
“นาวีนี่เป็นสุภาพบุรุษดีนะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงปฏิเสธไปแล้ว”
“ถ้าดีแล้วชอบไหม”
“ชอบสิ แหม...ถ้าไม่ชอบจะคบมานานขนาดนี้เหรอ”
“ชอบแบบไหน” เขาถามเบาๆ
“อะไรนะ” กระท้อนเอาปอยผมถัดหู “ได้ยินไม่ถนัด”
“ปะ ปะ เปล่าไม่มีอะไร” ++++++++++++++++++++++++
เคนนั่งกุมขมับที่ปลายเตียงใบหน้ายับยู่ยี่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเพราะกำลังคิดแก้ปัญหาให้น้องสาวตัวแสบจริงๆ เขาว่าการเป็นซิงเกิ้ลมัมก็ไม่ได้แย่อะไรนัก มันน่าสรรเสริญมากกว่าพวกที่ไปเอาเด็กออกเสียอีก
เคนก้าวไวๆ ไปเคาะประตูห้องของพายไข่
“พายไข่ พายไข่ เปิดประตูให้พี่หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา”
เงียบ
“พายไข่ตื่นหรือยัง” เคนเรียกน้องสาวอีกหลายครั้งแต่พายไข่ก็ไม่ยอมเปิดประตู
“เป็นอะไรของเขา”
“พายไข่ พายไข่ ท่าจะไม่ดีแล้วเงียบเชียบนอนหลับยังไงก็ต้องได้ยินกันบ้างหรือว่า”
เคนไปหากุญแจสำรองมาไขประตูเมื่อเขาเข้าไปภายในห้องของเธอ จริงตามที่เขาคิดภาพพายไข่ในชุดนอนสีชมพูนอนน้ำลายฟูมปากอยู่บนเตียงในมือถือยานอนหลับกระปุกใหญ่นอกจากนี้ยังมียาหล่นเกลื่อนกลาดตามพื้นอีกจำนวนหนึ่ง
“ทำอะไร โง่ๆ แบบนี้” เคนรีบเข้าไปประคองน้องสาวและเขย่าเธอแรงๆ เห็นว่าพายไข่ยังรู้สึกตัวอยู่ “พี่เคน”
“พี่จะพาไปหาหมอ ”
“ปล่อยให้พายไข่ตายไปเถอะค่ะ พายไข่อับอายทนไม่ได้ที่จะท้องไม่มีพ่อ”
“อย่าพูดเรื่องนี้เลยรีบไปหาหมอดีกว่า” เคนอุ้มน้องสาวขึ้นจากเตียง
“ไม่ค่ะ ถึงพี่เคนพาพายไข่ไปหาหมอ พายไข่ก็จะหาวิธีฆ่าตัวตายอีก”
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย ปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้ถ้าพี่ช่วยพายไข่ได้พี่ชายคนนี้จะช่วยพายไข่ทุกอย่าง”
เคนอุ้มพายไข่ออกมาจากห้อง และรีบพาเธอไปที่รถให้เร็วที่สุด
“พี่เคนช่วยพายไข่ได้”
“อย่าพูดอะไรอีกเลย เดี๋ยวถึงมือหมอพายไข่ก็ไม่เป็นอันตรายแล้ว”
“ไม่ต่อให้หมอช่วยยังไงพายไข่ก็จะฆ่าตัวตายอีก” พายไข่พูดช้าๆทำทีว่าราวจะขาดใจ
เคนรีบขับรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
+++++++++++++++++
เคนเฝ้าน้องสาวอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่นานนักคุณหมอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเครียดจัดเคนรู้สึกใจคอไม่ดีน้องสาวกับหลานของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูง
“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ พ้นขีดอันตรายรึยังครับ”
คุณหมอตีหน้าขรึม “ปลอดภัยดีทั้งแม่ทั้งเด็ก งานของหมอก็มีมากนะครับ วันหลังพวกคุณอย่าเล่นอะไรแบบนี้เลย”
คุณหมอส่ายหน้าจากนั้นรีบเดินไป แต่เคนเข้าใจว่าคุณหมอคงหงุดหงิดที่เจอคนไข้กินยาฆ่าตัวตายบ่อยๆ ซึ่งมันเป็นเรื่องไม่มีเหตุผลหมอจึงต่อว่า แต่ที่แท้พายไข่ไม่ได้กินยาอะไรเธอแค่กินอีโนไปหลายซองแล้วหลอกพี่ชายเหมือนพวกนักแสดงเขาทำกันในฉากฆ่าตัวตาย คุณหมอจึงต่อว่าพายไข่ไปหลายคำที่เธอทำให้หมอต้องเสียเวลาแทนที่จะได้ไปช่วยชีวิตคนอื่น
“เป็นยังไงบ้างพายไข่” เคนกุมมือน้องสาวเอาไว้ พายไข่ทำสีหน้าอิดโรย
“ทำไมไม่ปล่อยให้พายไข่ตายไปเลยล่ะคะ อยู่ไปพายไข่ก็ไม่มีความสุข”น้ำตาไหลออกทางหางตา
“ใครจะปล่อยน้องสาวให้ตายลงคอ” เคนลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ เขาสงสารเธอ
สักพักพยาบาลสาวก็เดินเข้ามาบอกว่าคุณหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ สร้างความแปลกใจให้กับชายหนุ่ม
“ทำไมล่ะครับ ทำไมถึงไม่ให้พักฟื้นพึ่งล้างท้องมาไม่ใช่เหรอครับ” เคนสงสัยที่จริงโรงพยาบาลน่าจะให้พักฟื้นสักสองสามวัน
“ก็คุณเอ่อ...” พยาบาลสาวจะบอกว่าคุณพายไข่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยแค่กินอีโนเกินขนาดแล้วยังมาหลอกให้ทั้งหมอทั้งพยาบาลตกใจ
แต่ทว่าพายไข่กรี๊ดเสียงดังจากนั้นก็ปาหมอนใส่พยาบาลสาวราวกับคนโรคจิต
“ออกไป ๆๆๆ ฉันบอกให้แกออกไปยังไงล่ะ อีบ้า ออกไป”
“เป็นอะไรพายไข่” เคนจับน้องสาวเอาไว้
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ “ไปสิ”
พยาบาลสาวตกใจเลยรีบออกไปจากห้อง “ค่ะ ค่ะ”
“หยุดได้แล้วพายไข่ ทำอะไรของเธอ” เคนเขย่าไหล่ทั้งสองข้างของน้องสาว
พายไข่ร้องไห้โฮ “พวกหมอกับพยาบาลมันดูถูกพายไข่มันบอกว่าท้องไม่มีพ่อล่ะสิถึงคิดสั้นกินยาฆ่าตัวตายฮือๆๆๆ”
“หมอกับพยาบาลนี่นะจะพูดแบบนั้นไม่น่าจะเป็นไปได้”เคนทำทีไม่เชื่อ
“มันเป็นเรื่องจริง ใครๆเขาก็ดูถูกผู้หญิงที่ท้องไม่มีพ่อกันทั้งนั้นพายไข่อยากตาย” พายไข่อาละวาดขว้างปาข้าวของใกล้มือ เคนกุมขมับ
“หยุดสักทีพายไข่ เลิกบ้าเสียทีจะเอายังไงกับพี่อีก” น้ำเสียงเคนโกรธจัด น้องสาวเอาแต่ใจเกินไป
“พี่เคนก็เป็นเหมือนทุกคนที่ไม่เคยรักพายไข่ ในโลกนี้ไม่มีใครรักพายไข่” หญิงสาวลงจากเตียงจากนั้นวิ่งไปที่ระเบียง
“จะทำอะไร” เคนรีบตามไปที่ระเบียงห้อง
“เราสองคนมาตายพร้อมกันนะลูกนะในโลกนี้ไม่มีใครรักพายไข่จริงๆหรอก”
“พี่รักพายไข่ พี่นรินก็รักเชื่อพี่สิ”
“ไม่เชื่อรักแต่ปากล่ะสิ พี่เคนเคยทำอะไรเพื่อพายไข่บ้าง”
“ที่ผ่านมาพี่ขอโทษที่ไม่มีเวลาดูแลพายไข่ เธอก็รู้ว่าพี่เรียนที่เมืองนอกจบมาก็ต้องช่วยพี่นรินดูงานที่บริษัท”
“ก็เพราะพวกพี่ๆ นั่นแหละทำให้พายไข่เป็นแบบนี้”
ใบหน้าของเคนซีดสนิท พายไข่แกล้งบีบน้ำตา
“ใช่ พวกพี่เลี้ยงเธอด้วยเงิน พี่ผิดเอง”
“ชาตินี้พายไข่ลาก่อนค่ะ ฝากบอกลาพี่นรินด้วยว่าพายไข่ไม่อาจสู้หน้าใครได้”
พายไข่ปีนขึ้นไปบนระเบียงทั้งที่ใจนึกกลัวสุดๆ จึงรีบพูดเข้าประเด็น “ถ้าพี่เคนไม่ยอมช่วยพายไข่รับรองเตรียมจองวัดได้เลย”
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมพี่ขอร้อง ไม่รักตัวเองก็ห่วงลูกบ้าง”
“ไม่ พายไข่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นจะกระโดดลงไปเดี๋ยวนี้”
“ตกลงจะให้ทำอะไรยอมทั้งนั้น ลงมาเถอะแม่คุณพี่ขอร้องจะให้ไหว้ก็ได้ จะให้กราบก็ยอม” เคนไม่ได้ถามว่าเรื่องอะไรแต่ตอนนี้ชีวิตน้องสาวและหลานยังไงเสียเขาก็ต้องยอมไปก่อน
“ทำยังไงก็ได้ให้นังกระท้อนกับนาวีเลิกกัน หรือไม่ก็ทำให้มันหายไปจนกว่านาวีกับพายไข่จะแต่งงานกัน”
“ตกลง” เคนจำเป็นต้องรับปากอย่างไม่มีทางเลือก แต่ในใจคิดว่าจะแก้สถานการณ์ที่หลัง
“จริงๆนะคะพี่เคน”
“ลงมาสิ ช้าๆนะ ใจเย็นๆ”
ในนาทีที่พายไข่กำลังจะลงมาเธอลื่นหงายหลังกำลังจะตกลงไปจากราวระเบียงจริงๆ ดีที่เคนรั้งตัวพายไข่เอาไว้ทันพายไข่ล้มทับร่างของเคนจนเขาจุกไปหมด เคนรู้สึกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ ส่วนพายไข่แอบยิ้มที่ทุกอย่างเข้าแผน +++++++++++++++++++++++++++
และแล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่กระท้อนทำภาระกิจเป็นกระเป๋ารถเมล์จำเป็น วันนี้ผู้โดยสารบางตาเพราะเป็นวันเสาร์
รถโดยสารของขสมก. จอดรับผู้โดยสารตามปกติ กระท้อนทำหน้าที่ของเธอกำลังจะเดินไปเก็บค่าโดยสารแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องแปลกใจ แต่ไม่เท่าชายหนุ่มหน้าคมที่ทั้งที่ชีวิตไม่เคยนั่งรถเมล์แต่จำเป็นต้องขึ้นเนื่องจากเกิดเกย์น้ำมันเสียกลางทางทำให้ไม่รู้ว่าน้ำมันหมด เขาโทรหารถลากก็ไม่ว่างสักคันหลายชั่วโมงกว่าจะว่างมาลากรถเขาแถมเขาเรียกแท็กซี่อีกหลายคันก็มีผู้โดยสารนั่งมาด้วย เคนจึงคิดจะนั่งรถเมล์ไปยังปั๊มที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้อน้ำมันมาเติมพอให้รถขับเคลื่อนไปได้
“เธอ! ยัยปากจัด เธอเป็นกระเป๋ารถเมล์เหรอ” เคนรู้แล้วว่าทำไมยัยนี่ปากจัดวันๆ คงต้องพูดทั้งวัน แต่ทำไมกระเป๋ารถเมล์สวยแบบนี้วะ อันที่จริงไปทำอาชีพพริตตี้ก็ได้แต่อย่างว่าคงเรียนมาน้อยด้อยการศึกษาเขาคิด
“นายนี่เอง พี่ยัยพายไข่ ไอ้ผู้ชายปากหมาตัณหากลับ”
ผู้โดยสารที่นั่งอยู่มองมาอย่างสนใจ กระท้อนท่องในใจงานกับเรื่องส่วนตัวต้องแยกจากกันถึงจะเป็นกระเป๋ารถเมล์ก็เถอะ
“จะลงป้ายไหน” กระท้อนถามด้วยน้ำเสียงกระด้าง
“ป้ายไหนก็ได้ที่จอดอยู่หน้าปั๊มน้ำมัน” เคนตอบเสียงแข็ง ตอบแบบลืมคิด
“ป้ายรถเมล์บ้านนายน่ะสิอยู่หน้าปั๊มน้ำมัน”
จริงของยัยนี่ เคนกำหมัดแน่นและยื่นไปตรงหน้าสาวกระท้อนจากนั้นค่อยคลี่นิ้วออกจนเห็นธนบัตรใบละยี่สิบบาทยับๆ ซึ่งเขาอุตสาห์ค้นมาจากที่เก็บของหน้ารถซึ่งหาได้ยากเพราะในกระเป๋ามีแต่แบงค์สีม่วง สีเท่า และบัตรเครดิต
“นี่ค่าโดยสาร ผมจะลงป้ายใกล้ที่สุดที่แถวนั้นมีปั๊มน้ำมัน”
กระท้อนกระชากธนบัตรมาแล้วฉีกตัวส่งให้เคนพร้อมเงินทอน เคนไม่เคยขึ้นรถเมล์เขาไม่ได้จับราวรถเมล์เป็นจังหวะที่รถเมล์เลี้ยวโค้งและเบรกกระทันหันเพราะมีคนวิ่งตัดหน้า
เอี๊ยด!
เสียงรถเมล์เบรกเสียงดัง ผู้โดยกสารหลายท่านยืนโซซัดโซเซแต่ก็พยายามหาที่ยึดเพื่อไม่ให้ล้ม
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ “ไอ้โรคจิต นายมันก็เป็นพวกโรคจิตอีกคนแล้วใช่ไหม”
เคนก็เช่นเดียวกันเขาก็พยายามจะหาที่ยึดแต่ทว่ามันพลาดเป้าไปหน่อยสองมือดันยึดที่สองเต้าของพนักงานสาวกระเป๋ารถเมล์คนสวยอย่างเหนียวแน่นเสียอย่างนั้นกระบอกเก็บเงินถูกฟาดมาที่ตามตัวของเคนติดๆกัน
“ผะ ผะ ผมขอโทษใจเย็นๆ ผมไม่ได้...”
ใบหน้าหญิงสาวแดงจัดตั้งแต่ขากรรไกรจรดใบหู“อย่ามาแก้ตัว นายต้องตายด้วยมือฉัน”
กระท้อนฟาดไม่หยุดในขณะที่ทุกสายตาทุกคู่จ้องมองเคนกลายเป็นชายโรคจิต รถเมล์หยุดส่งผู้โดยสารที่ป้ายเคนเหลือบไปเห็นพอดีเขารีบกระโจนลงจากรถแก้ตัวไปเธอก็คงไม่เชื่อแต่ทว่ากระท้อนหรือจะยอมง่ายๆเธอจับตัวเขาเอาไว้ไม่ทันแต่ขาเธอยาวนี่นา
“โครม!” รถเมล์ขับออกไปแล้วกระท้อนยังไม่หายแค้นคราวหน้าเจอกันอีกล่ะน่าดู
เคนชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งตัวดีถูกคนที่ป้ายรถเมล์มองด้วยสายตาสงสัยปนจับผิด จู่ๆเขาก็ถีบตกจากรถเมล์ลงมาจนหน้าคะมำ เคนรู้สึกอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเขายืนขึ้นช้าๆ รู้สึกเจ็บที่หลัง หัวเข่า และบั้นท้าย “ฝากไว้ก่อนยัยกระท้อนตัวแสบ ที่แท้ก็เป็นกระเป๋ารถเมล์อยู่สายนี้นี่เอง”
เขามองตามรถเมล์ที่ขับออกไปไกลแต่ไม่เป็นไรเม็มโมรี่เอาไว้แล้วสายสามหกหก อย่างนี้ต้องโทรไปร้องเรียนขสมก เสียให้เข็ดหราบกระเป๋ารถเมล์โหดถีบผู้โดยสารตกรถเมล์ ++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มิ.ย. 2554, 13:25:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 มิ.ย. 2554, 13:25:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 3709
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 >> |
XaWarZd 30 มิ.ย. 2554, 13:53:28 น.
ฮาค่ะ ยัยพายไข่นี่สร้างเรื่องดีจริง ๆแต่กินอีโน่นี่ขำอ่ะ
ฮาค่ะ ยัยพายไข่นี่สร้างเรื่องดีจริง ๆแต่กินอีโน่นี่ขำอ่ะ
rath 30 มิ.ย. 2554, 14:01:44 น.
ร้ายจริงเลย ยายกระท้อน
ร้ายจริงเลย ยายกระท้อน
อัปสรา 30 มิ.ย. 2554, 14:07:55 น.
สวัสดีค่ะคุณ XaWarzd ยัยพายไข่สร้างเรื่องอีกเยอะเลยค่
คุณ rath ยัยกระท้อนเป็นนางเอกไม่เหมือนนางเอกค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ XaWarzd ยัยพายไข่สร้างเรื่องอีกเยอะเลยค่
คุณ rath ยัยกระท้อนเป็นนางเอกไม่เหมือนนางเอกค่ะ
anOO 30 มิ.ย. 2554, 16:29:01 น.
ยัยพายไข่ร้ายขั้นเทพจริงๆ อีตาพี่เคนก็ซื่อบื้อจริงเชียว
ยัยพายไข่ร้ายขั้นเทพจริงๆ อีตาพี่เคนก็ซื่อบื้อจริงเชียว
kaero 30 มิ.ย. 2554, 17:05:13 น.
เหนื่อยใจกับน้องพายไข่เน่าจริงๆ
เหนื่อยใจกับน้องพายไข่เน่าจริงๆ
ปูสีน้ำเงิน 30 มิ.ย. 2554, 19:26:55 น.
นี่ขนาดตั้งใจแล้วนะว่าจะแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวน่ะ
นี่ขนาดตั้งใจแล้วนะว่าจะแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวน่ะ
maplezaa 30 มิ.ย. 2554, 19:37:26 น.
ยัยพายไข่ขั้นเทพมากก ส่วนเคนก็บื้อขั้นเทพ แทนพี่จะดทรไปปรึกษาพี่ชายเพราะเค้าดุแลมาก่อน ชริ๊
ยัยพายไข่ขั้นเทพมากก ส่วนเคนก็บื้อขั้นเทพ แทนพี่จะดทรไปปรึกษาพี่ชายเพราะเค้าดุแลมาก่อน ชริ๊
lovemuay 1 ก.ค. 2554, 18:07:54 น.
ท่าทางพี่เคนจะติดใจนะคะ เนี่ย อิอิ จับสองครั้งแระ +55
ท่าทางพี่เคนจะติดใจนะคะ เนี่ย อิอิ จับสองครั้งแระ +55
omelet 7 ส.ค. 2554, 12:20:42 น.
ไปจับหน่มน้มเค้า ยังจะมีหน้าโทรไปฟ้องอีกเหรอค้าาา
ไปจับหน่มน้มเค้า ยังจะมีหน้าโทรไปฟ้องอีกเหรอค้าาา
nuchababluesky 25 ส.ค. 2554, 18:58:19 น.
เคนทำพฤติกรรมแบบนี้สองครั้งแล้วนะ จับหน้าอกเขาน่ะ
สมน้ำหน้าหนุ่มเคนโดนถีบตกรถเมล์เลย กระท้อนแสบจริงๆ
รอวันที่เคนจำกระท้อนได้นะค่ะ ต้องตะลึงแน่ๆ กระท้อนไม่ได้หนักเป็นร้อยกิโลซะหน่อย..อยากเห็นหน้าหนุ่มเคนตอนนั้นจัง อิอิ
พายไข่สร้างเรื่องตลอดเวลาเลยแฮะ ปวดหัวล่ะ
เคนทำพฤติกรรมแบบนี้สองครั้งแล้วนะ จับหน้าอกเขาน่ะ
สมน้ำหน้าหนุ่มเคนโดนถีบตกรถเมล์เลย กระท้อนแสบจริงๆ
รอวันที่เคนจำกระท้อนได้นะค่ะ ต้องตะลึงแน่ๆ กระท้อนไม่ได้หนักเป็นร้อยกิโลซะหน่อย..อยากเห็นหน้าหนุ่มเคนตอนนั้นจัง อิอิ
พายไข่สร้างเรื่องตลอดเวลาเลยแฮะ ปวดหัวล่ะ