หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: เมื่อบางอย่างเริ่มขึ้น
"จะกินร้านไหนล่ะ" ระหว่างที่เราสองคนกำลังเดืนอยู่ริมถนนฉันก็เจอร้านๆนึงที่หน้าจะถูกหน่อย "นั่นไง!ร้านนั้นกินได้ใช่ไหม" เขาพยักหน้าก่อนเดินไปนั่งโต๊ะในสุด " จะกินอะไรฉันสั่งให้" "เอิ่ม...ที่นี่เขากินอะไรกันก็กินแบบนั้นแหละ" มินฮายิ้มก่อนจะกระซิบพนักงานผู้ชายคนนั้นตกใจเล็กน้อยแต่ก็เดินไปบอกแม่ครัวไม่ถึง5นาทีอาหารก็มา "นี่มันอะไรอะ" ริวซอนทำหน้างงๆหน้านายแบบนี้น่ารักดีนะ "พริกไงเดี๋ยวนี้เขาก็กินแบบนี้แหละ" (ใครเขากินพริกป่าวมิทราบ)ก็แผนแก้แค้นเรื่องเมื่อเช้าฉันไงละ
"เธอกินสิฉันแบ่งให้" "เอิ่ม...ฉันมีสเต๊กแล้ว" สายตาที่นายงิ้วมองมาเหมือนไม่เชื่อเลยนะ "ฉันกินก็ได้แต่เธอต้องให้ฉันป้อนสเต๊กเธอก่อน" นายนี่ดูไม่น่าไว้ใจแฮะแต่เอาเถอะ "ต้องป้อนสเต๊กนะ" "อื้มหลับตาสิ" ฉันหลับตาแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่และเมื่ออาหารเข้าปากฉันอื้มสเต๊กจริงๆแต่ไอ้ข้างล่างนี่มันตายล่ะ!พริกนี่
"นายทำอะไรอะ" ฉันกระดกน้ำเข้าปากแบบไม่รีรอ "คิดจะแกล้งฉันหรอฝันไปเหอะ" พูดจบก็เอาสเต๊กฉันไปกินหน้าตาเฉยส่วนฉันน่ะหรอกินแต่น้ำแล้วค่ะ "นี่หรอบ้านเธอ" ริวซอนถามขณะส่งฉันถึงประตู "อืมกลับไปได้แล้ว" เขาทำหน้าเบ้ใส่ฉันแต่ก็ไปโดยดีส่วนฉันเมื่อเก้าเข้าบ้านยัยรีนานพี่สาวต่างแม่ของฉันก็มากระชากแขน "ไปอ่อยอะไรใครมากลับซะป่านนี้"
"ฉันแค่ไปกินข้าว" "อย่ามาโกหกน้ำหน้าอย่างแกหรอจะมีปัญญาลำพังเงินยังไม่มีเลย" ฉันล่ะเหนื่อยใจเพราะแม่ฉันเป็นเมียน้อยพ่อของรีนานและเมื่อแม่กับพ่อฉันตายก็เหลือแต่รีนานกับฉันรีนานไม่ให้ฉันบอกใครว่าฉันเป็นน้องเธอ
"พี่ก็รู้นี่ปล่อยได้แล้วฉันเจ็บ" ฉันสะบัดมือออกก่อนจะถูกถูกกระชากอีกครั้งจนฉันล้มกับพื้น
"มีคนบอกว่าแกไปกินข้าวกับริวซอนเศรษฐีใหม่ของกรุงโซลมาคิดจะจับเขาหรอไม่มีทางหรอก!" "ในเมื่อพี่รู้ว่าไม่มีทางแล้วพี่จะมาถามทำไม" "ก็ในเมื่อเธออยู่ห้องเดียวกับริวซอนพรุ่งนี้เธอต้องทำให้เขาเจอฉันให้ได้ฉันจะรอที่หลังโรงเรียนแล้วถ้าแกไม่ทำแกเจ็บตัวแน่" พูดจบรีนานก็ขึ้นไปนอนส่วนมินฮาก็นั่งลูบแขนที่เขียวช้ำก่อนจะร้องไห้ออกมา
เมื่อริวซอนกลับมาถึงบ้านก็เข้าไปที่ห้องนอนพิซซ่าทันที "ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลยนะนายไปทำอะไรที่หลังโรงเรียน!" ริวซอนยืนจ้องมาที่พิซซ่าอย่างรู้ทัน "ก็...ผมอยากสูดอากาศบนโลกมนุษย์นี่นา" พิซซ่าทำท่าอ้อนริวซอน "นายก็รู้เรื่องที่เราเป็นพ่อมดจะบอกใครไม่ได้ถ้าฉันไม่ไปเห็นจะเกิดอะไรขึ้น" "แมวขอโทษแต่..ผู้หญิงคนนั้นเขาก็ลืมนี่!พิซซ่าก็รีบหนีแล้วไงอีกอย่างเจ้าชายก็ไปหม่ำข้าวกับเธอชอบเธอแล้วสิ" พิซซ่าแกล้งแซวริวซอนจนโดนเขกหัวจนได้
"นายอย่าลืมสิฉันเป็นพ่อมดอีกอย่างที่ฉันย้อนเวลามานี่ก็เพื่อตามหาอะไรซักอย่างที่จะเอาชนะราวูได้เหมือนที่พ่อฉันเคยชนะพ่อราวูไง"
ริวซอนพูดจบก็เอนตัวหลับปล่อยพิซซ่าให้นั่งมองเขา "บางครั้งสิ่งที่ตามหาอาจจะมาแล้วก็ได้แต่ยังมองไม่เห็น" พูดจบพิซซ่าก็หลับตาม
"เธอกินสิฉันแบ่งให้" "เอิ่ม...ฉันมีสเต๊กแล้ว" สายตาที่นายงิ้วมองมาเหมือนไม่เชื่อเลยนะ "ฉันกินก็ได้แต่เธอต้องให้ฉันป้อนสเต๊กเธอก่อน" นายนี่ดูไม่น่าไว้ใจแฮะแต่เอาเถอะ "ต้องป้อนสเต๊กนะ" "อื้มหลับตาสิ" ฉันหลับตาแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่และเมื่ออาหารเข้าปากฉันอื้มสเต๊กจริงๆแต่ไอ้ข้างล่างนี่มันตายล่ะ!พริกนี่
"นายทำอะไรอะ" ฉันกระดกน้ำเข้าปากแบบไม่รีรอ "คิดจะแกล้งฉันหรอฝันไปเหอะ" พูดจบก็เอาสเต๊กฉันไปกินหน้าตาเฉยส่วนฉันน่ะหรอกินแต่น้ำแล้วค่ะ "นี่หรอบ้านเธอ" ริวซอนถามขณะส่งฉันถึงประตู "อืมกลับไปได้แล้ว" เขาทำหน้าเบ้ใส่ฉันแต่ก็ไปโดยดีส่วนฉันเมื่อเก้าเข้าบ้านยัยรีนานพี่สาวต่างแม่ของฉันก็มากระชากแขน "ไปอ่อยอะไรใครมากลับซะป่านนี้"
"ฉันแค่ไปกินข้าว" "อย่ามาโกหกน้ำหน้าอย่างแกหรอจะมีปัญญาลำพังเงินยังไม่มีเลย" ฉันล่ะเหนื่อยใจเพราะแม่ฉันเป็นเมียน้อยพ่อของรีนานและเมื่อแม่กับพ่อฉันตายก็เหลือแต่รีนานกับฉันรีนานไม่ให้ฉันบอกใครว่าฉันเป็นน้องเธอ
"พี่ก็รู้นี่ปล่อยได้แล้วฉันเจ็บ" ฉันสะบัดมือออกก่อนจะถูกถูกกระชากอีกครั้งจนฉันล้มกับพื้น
"มีคนบอกว่าแกไปกินข้าวกับริวซอนเศรษฐีใหม่ของกรุงโซลมาคิดจะจับเขาหรอไม่มีทางหรอก!" "ในเมื่อพี่รู้ว่าไม่มีทางแล้วพี่จะมาถามทำไม" "ก็ในเมื่อเธออยู่ห้องเดียวกับริวซอนพรุ่งนี้เธอต้องทำให้เขาเจอฉันให้ได้ฉันจะรอที่หลังโรงเรียนแล้วถ้าแกไม่ทำแกเจ็บตัวแน่" พูดจบรีนานก็ขึ้นไปนอนส่วนมินฮาก็นั่งลูบแขนที่เขียวช้ำก่อนจะร้องไห้ออกมา
เมื่อริวซอนกลับมาถึงบ้านก็เข้าไปที่ห้องนอนพิซซ่าทันที "ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลยนะนายไปทำอะไรที่หลังโรงเรียน!" ริวซอนยืนจ้องมาที่พิซซ่าอย่างรู้ทัน "ก็...ผมอยากสูดอากาศบนโลกมนุษย์นี่นา" พิซซ่าทำท่าอ้อนริวซอน "นายก็รู้เรื่องที่เราเป็นพ่อมดจะบอกใครไม่ได้ถ้าฉันไม่ไปเห็นจะเกิดอะไรขึ้น" "แมวขอโทษแต่..ผู้หญิงคนนั้นเขาก็ลืมนี่!พิซซ่าก็รีบหนีแล้วไงอีกอย่างเจ้าชายก็ไปหม่ำข้าวกับเธอชอบเธอแล้วสิ" พิซซ่าแกล้งแซวริวซอนจนโดนเขกหัวจนได้
"นายอย่าลืมสิฉันเป็นพ่อมดอีกอย่างที่ฉันย้อนเวลามานี่ก็เพื่อตามหาอะไรซักอย่างที่จะเอาชนะราวูได้เหมือนที่พ่อฉันเคยชนะพ่อราวูไง"
ริวซอนพูดจบก็เอนตัวหลับปล่อยพิซซ่าให้นั่งมองเขา "บางครั้งสิ่งที่ตามหาอาจจะมาแล้วก็ได้แต่ยังมองไม่เห็น" พูดจบพิซซ่าก็หลับตาม
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ส.ค. 2557, 12:49:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ส.ค. 2557, 12:58:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 953
| << เริ่มมนต์บทแรก | อาจอยู่ใกล้ตัว >> |