หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: รู้แล้วว่ารัก
มินฮานั่งรถมาเรื่อยๆจนถึงหน้าแมนชั่นแห่งหนึ่งก๊อกๆๆ
"แป๊ปนึงนะคะมาแล้วๆ" สาวเจ้าของห้องเปิดประตูก็เจอมินฮายืนหน้าซีดอยู่
"มินฮาเธอไปทำอะไรมาเนี่ย" ซาร่าคือเพื่อนสาวลูกครึ่งของมินฮาทุกๆครั้งที่มินฮาทะเลาะกับรีนานเธอก็จะหนีมาหาซาร่านี้แหละ
"ฉันขออยู่ที่นี่ซักพักนะไว้หางานทำได้ฉันจะย้ายออก" มินฮาสีหน้าดูเศร้าซาร่าเลยไม่ถามต่อแล้วยื่นเสื้อผ้าเธอให้
"อ๊ะ!อยู่ก่อนก็ได้ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรหรอก"
ซาร่ายิ้มแล้วออกไปทำงานส่วนมินฮาก็นอนพัก
วันนี้ริวซอนรู้สึกแปลกๆมินฮาก็หายไปไหนก็ไม่รู้พอพักเที่ยงริวซอนก็รีบบึ่งรถไปบ้านมินฮา
"นี่ๆจะรีบไปไหนขับช้าๆก็ได้" พิซซ่าโวยวาย
"ยัยมินฮาน่ะสิไม่ยอมมาเรียนเป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ฉันใจคอไม่ดีเลย"
"นี่ๆก็แมวเห็นเขาเดินตามหลังริวซอนไปนะ
สักพักก็วิ่งออกมา"
"สักพัก....หรือว่า" ในที่สุดริวซอนก็ขับรถมาถึงบ้านมินฮาแต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ
"เอาไงดีพิซซ่า" ริวซอนถามพิซซ่า
"ไม่รู้ รู้แต่เจ้าชายเป็นพ่อมด" พิซซ่ากระโดดเข้าบ้านไปส่วนริวซอน
"เออว่ะเราเป็นพ่อมด" ริวซอนใช้เวทมนต์หายตัวเข้าไปก็พบแต่ความว่างเปล่า
เพล้ง!! พิซซ่าเผลอไปชนรูปที่ตั้งบนโต๊ะหล่น
"ระวังๆหน่อยสิ" ริวซอนหยิบรูปขึ้นมา
"นี่มันรูปรีนานนี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง"
"เจ้าชายๆมาดูนี่สิ" ริวซอนรีบเดินมาดูก็เห็นเป็นรูปผู้ชายคนนึงกับเด็กผู้หญิงสองคน
"แปลกๆนะรูปรีนานมาอยู่ที่นี่บ้านมินฮา"
"เด็กผู้หญิงสองคนกับผู้ชายหนึ่งคนจะมีอะไรนอกจากพ่อกับลูก" พิซซ่าเดินไปทางอื่นส่วนริวซอนก็คิดถึงคำพูดมินฮาตอนนั้นที่ว่า
(เดี๋ยวพี่สาวฉันเป็นห่วง)ตอนที่เธอป่วยอยู่บ้าน
เขาคิดไปคิดมาเขาก็รู้แล้วว่ามินฮาต้องเห็นตอนที่รีนานรั้งคอเขาจูบ
"ไอบ๋องเอ้ย!" เขาด่าตัวเองแล้วที่นี้จะไปตามหามินฮาที่ไหน
"จริงด้วย!" ริวซอนนั่งสมาธิเพื่อเรียกพลัง
"อะไร..แมวพลาดอะไรหรอ" (พลาดเยอะเลยแหละ) พิซซ่าบ่นขณะเดินมานั่งข้างริวซอน
"ฉันรู้แล้ว!" ริวซอนดึงหางพิซซ่าขึ้นรถ(ซึ่งความจริงคือลาก) แล้วขับออกมาอย่างรวดเร็ว
มินฮาเธอไม่มีกะจิตกะใจจะเกล้าผมเลย
ปล่อยผมซึ่งพอใส่กระโปรงเธอดูเป็นสาวหวานทันทีมินฮาเดินตามข้างทางจนมืดเธอถึงกลับ
ระหว่างเดินเธอก็แทบจะเป็นลมเพราะไข้ยังไม่หายแต่ก็พยุงตัวขึ้นห้อง
"คุณมินฮาใช่ไหมค่ะ" แม่บ้านเดินมาหาเธอ
"ค่ะ ป้ามีอะไรหรอคะ"
"มีคนรอคุณอยู่บนดาดฟ้าค่ะ" พูดจบแม่บ้านก็เดินไปทำหน้าที่ของแก
"ใคร?" มินฮาเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าก็เจอผู้ชายคนหนึ่งนอนพิงอยู่ข้างๆแท่นปูนเมื่อเขารู้ว่าคนที่เขาอยากจะพบมาเขาก็ลุกขึ้นแล้วหันมา
"มาทำอะไรที่นี่!" ริวซอนพูดด้วยความโกรธยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดของมินฮาเขายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
"ลืมหรือไงว่าตัวเองป่วย...ยาก็ไม่เอามา..คิดถึง
ตัวเองบ้างสิไม่ใช่อวดเก่งอยากไปไหนก็ไป"
"ก็แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยเล่า....ฉันน่ะ..ไม่ตายง่ายๆหรอก...หมดธุระก็กลับไปได้แล้ว" มินฮาหันหลังไม่อยากมองหน้าเขา
"ตั้งแต่ข้าเกิดมาไม่เคยมีใครหันหลังให้ข้าหันมาเดี๋ยวนี้ ชิน มินฮา " มินฮาไม่หันเขายิ่งโกรธ
"ชิน มินฮา!" เขาเสียงดังใส่เธอมินฮาจะเดินหนีแต่ว่า
"......" ริวซอนดึงแขนเธอเข้ามาจูบมือข้างนึงที่จับแขนอีกข้างที่กอดเอวไว้เขากอดเธอแน่น
มินฮาตัวแทบอ่อนยวบได้แต่คิดว่าทำไมเธอต้องรักผู้ชายคนนี้!
ภายในห้องริวซอนนั่งลงตรงข้ามมินฮา
"ความจริงน่ะฉันเป็น..."
"พ่อมด"มินฮาพูดแทรกขึ้นมา
"ฉันรู้ตั้งแต่วันที่ฉันไปนอนบ้านนายแล้วล่ะฉันเห็นนายคุยกับแมวของนาย" ริวซอนนิ่งก่อนจะอธิบายเรื่องเมื่อเช้า
"อื้ม...ฉันเป็นองค์รัชทายาทแค่คนเดียวของเมืองเวทมนต์และที่ต้องย้อนเวลามาที่นี่ก็เพื่อตามหาบางสิ่งบางอย่างที่จะกลับไปเอาชนะพวกกบฏได้ส่วนเรื่องรีนาน...ที่ฉันเข้าไปกอดเธอก็เพราะคิดว่าเธอคือนินเฮคนรักของฉันที่ทรยศฉันไปคบกับราวู" มินฮาเริ่มเข้าใจทุกอย่างดีขึ้นแล้วแต่ก็อดสงสัยไม่ได้
"เพราะคิดว่าเป็นคนรักเก่าเลยเข้าไปจูบงั้นหรอ" มินฮาหน้าบึ้งทันที
"ทีแรกก็แค่กอดแต่ไปๆมาๆรีนานก็ผลักฉันออกก่อนดึงเข้าไปจูบ...แต่ก็ดีนะ"
"ดียังไง?" มินฮาทำหน้าตาสงสัย
"ก็เพราะฉันกับไม่รู้สึกอะไรเลยแปลว่าฉันลืมนินเฮได้แล้วจริงๆแต่ความรู้สึกนั้น.....ดันมาเกิดตอนที่...ฉันจูบเธอ" มินฮาหน้าแดงเช่นเดียวกับริวซอนเขาเขินจนไม่กล้ามองเธอ
"หายโกรธฉันแล้วนะ"
"อื้ม...แต่ว่านายมาคนเดียวหรอ"
"ก็.....เฮ้ย!พิซซ่า" ริวซอนรีบวิ่งมาที่รถก่อนจะเปิดประตูให้พิซซ่าออก
"เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใยฉันทำ..อะไรให้เธอเคืองขุ่น...โธ่พ่อเจ้าชายนอกจากลากหางแล้วโยนไปเบาะหลังยังจะตัดอากาศหายใจโดยการทิ้งไว้ในรถอีก" พิซซ่าบ่นขณะเดินออกมาจากรถ(เดี๋ยวๆนี่มันนิยายเกาหลีแล้วเพลงจำเลยรักของไทยเกี่ยวไรกัน: ก็มันดังมาก: หรออออ: พอๆเปลืองบรรทัด) พิซซ่าเหล่มองเห็นริวซอนจับมือมินฮาก็รู้ว่าริวซอนคงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังหมดแล้ว
"อะแฮ่ม!มืออะเจ้าชาย" ริวซอนมองมือตัวเองกับมินฮาที่จับกันไว้แน่นก็ยิ้มแต่ไม่ยอมปล่อย
มินฮาเองก็เขินจนหน้าแดงแปร๊ดแล้ว
เมื่อลาซาร่าเสร็จทั้งคู่(+แมวอีกหนึ่งตัว)ก็เดินทางกลับโซล
"งั้น...ฉันก็ต้องเป็นคุณทวดนายสิยุคเราห่างกันตั้ง200ปี" มินฮาพูดขณะนั่งรถกลับ
"สงสัยฉันจะหลงยุคหัวใจมารักใครบางคนมั้ง"
มินฮากับริวซอนหัวเราะจนพิซซ่าหมั้นไส้
"แหวะ!หลงยุคหัวใจมารักใครบางคนเลี่ยนนะพ่อเจ้าชาย" ทั้งหมดหัวเราะจนริวซอนจอดรถกระทันหันเพราะมีหญิงแก่ๆคนหนึ่งตัดหน้ารถ
"ใครกันนะ" ริวซอนมองมินฮาก่อนทั้งคู่จะเปิดประตูลงจากรถ
"แป๊ปนึงนะคะมาแล้วๆ" สาวเจ้าของห้องเปิดประตูก็เจอมินฮายืนหน้าซีดอยู่
"มินฮาเธอไปทำอะไรมาเนี่ย" ซาร่าคือเพื่อนสาวลูกครึ่งของมินฮาทุกๆครั้งที่มินฮาทะเลาะกับรีนานเธอก็จะหนีมาหาซาร่านี้แหละ
"ฉันขออยู่ที่นี่ซักพักนะไว้หางานทำได้ฉันจะย้ายออก" มินฮาสีหน้าดูเศร้าซาร่าเลยไม่ถามต่อแล้วยื่นเสื้อผ้าเธอให้
"อ๊ะ!อยู่ก่อนก็ได้ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรหรอก"
ซาร่ายิ้มแล้วออกไปทำงานส่วนมินฮาก็นอนพัก
วันนี้ริวซอนรู้สึกแปลกๆมินฮาก็หายไปไหนก็ไม่รู้พอพักเที่ยงริวซอนก็รีบบึ่งรถไปบ้านมินฮา
"นี่ๆจะรีบไปไหนขับช้าๆก็ได้" พิซซ่าโวยวาย
"ยัยมินฮาน่ะสิไม่ยอมมาเรียนเป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ฉันใจคอไม่ดีเลย"
"นี่ๆก็แมวเห็นเขาเดินตามหลังริวซอนไปนะ
สักพักก็วิ่งออกมา"
"สักพัก....หรือว่า" ในที่สุดริวซอนก็ขับรถมาถึงบ้านมินฮาแต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ
"เอาไงดีพิซซ่า" ริวซอนถามพิซซ่า
"ไม่รู้ รู้แต่เจ้าชายเป็นพ่อมด" พิซซ่ากระโดดเข้าบ้านไปส่วนริวซอน
"เออว่ะเราเป็นพ่อมด" ริวซอนใช้เวทมนต์หายตัวเข้าไปก็พบแต่ความว่างเปล่า
เพล้ง!! พิซซ่าเผลอไปชนรูปที่ตั้งบนโต๊ะหล่น
"ระวังๆหน่อยสิ" ริวซอนหยิบรูปขึ้นมา
"นี่มันรูปรีนานนี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง"
"เจ้าชายๆมาดูนี่สิ" ริวซอนรีบเดินมาดูก็เห็นเป็นรูปผู้ชายคนนึงกับเด็กผู้หญิงสองคน
"แปลกๆนะรูปรีนานมาอยู่ที่นี่บ้านมินฮา"
"เด็กผู้หญิงสองคนกับผู้ชายหนึ่งคนจะมีอะไรนอกจากพ่อกับลูก" พิซซ่าเดินไปทางอื่นส่วนริวซอนก็คิดถึงคำพูดมินฮาตอนนั้นที่ว่า
(เดี๋ยวพี่สาวฉันเป็นห่วง)ตอนที่เธอป่วยอยู่บ้าน
เขาคิดไปคิดมาเขาก็รู้แล้วว่ามินฮาต้องเห็นตอนที่รีนานรั้งคอเขาจูบ
"ไอบ๋องเอ้ย!" เขาด่าตัวเองแล้วที่นี้จะไปตามหามินฮาที่ไหน
"จริงด้วย!" ริวซอนนั่งสมาธิเพื่อเรียกพลัง
"อะไร..แมวพลาดอะไรหรอ" (พลาดเยอะเลยแหละ) พิซซ่าบ่นขณะเดินมานั่งข้างริวซอน
"ฉันรู้แล้ว!" ริวซอนดึงหางพิซซ่าขึ้นรถ(ซึ่งความจริงคือลาก) แล้วขับออกมาอย่างรวดเร็ว
มินฮาเธอไม่มีกะจิตกะใจจะเกล้าผมเลย
ปล่อยผมซึ่งพอใส่กระโปรงเธอดูเป็นสาวหวานทันทีมินฮาเดินตามข้างทางจนมืดเธอถึงกลับ
ระหว่างเดินเธอก็แทบจะเป็นลมเพราะไข้ยังไม่หายแต่ก็พยุงตัวขึ้นห้อง
"คุณมินฮาใช่ไหมค่ะ" แม่บ้านเดินมาหาเธอ
"ค่ะ ป้ามีอะไรหรอคะ"
"มีคนรอคุณอยู่บนดาดฟ้าค่ะ" พูดจบแม่บ้านก็เดินไปทำหน้าที่ของแก
"ใคร?" มินฮาเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าก็เจอผู้ชายคนหนึ่งนอนพิงอยู่ข้างๆแท่นปูนเมื่อเขารู้ว่าคนที่เขาอยากจะพบมาเขาก็ลุกขึ้นแล้วหันมา
"มาทำอะไรที่นี่!" ริวซอนพูดด้วยความโกรธยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดของมินฮาเขายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
"ลืมหรือไงว่าตัวเองป่วย...ยาก็ไม่เอามา..คิดถึง
ตัวเองบ้างสิไม่ใช่อวดเก่งอยากไปไหนก็ไป"
"ก็แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยเล่า....ฉันน่ะ..ไม่ตายง่ายๆหรอก...หมดธุระก็กลับไปได้แล้ว" มินฮาหันหลังไม่อยากมองหน้าเขา
"ตั้งแต่ข้าเกิดมาไม่เคยมีใครหันหลังให้ข้าหันมาเดี๋ยวนี้ ชิน มินฮา " มินฮาไม่หันเขายิ่งโกรธ
"ชิน มินฮา!" เขาเสียงดังใส่เธอมินฮาจะเดินหนีแต่ว่า
"......" ริวซอนดึงแขนเธอเข้ามาจูบมือข้างนึงที่จับแขนอีกข้างที่กอดเอวไว้เขากอดเธอแน่น
มินฮาตัวแทบอ่อนยวบได้แต่คิดว่าทำไมเธอต้องรักผู้ชายคนนี้!
ภายในห้องริวซอนนั่งลงตรงข้ามมินฮา
"ความจริงน่ะฉันเป็น..."
"พ่อมด"มินฮาพูดแทรกขึ้นมา
"ฉันรู้ตั้งแต่วันที่ฉันไปนอนบ้านนายแล้วล่ะฉันเห็นนายคุยกับแมวของนาย" ริวซอนนิ่งก่อนจะอธิบายเรื่องเมื่อเช้า
"อื้ม...ฉันเป็นองค์รัชทายาทแค่คนเดียวของเมืองเวทมนต์และที่ต้องย้อนเวลามาที่นี่ก็เพื่อตามหาบางสิ่งบางอย่างที่จะกลับไปเอาชนะพวกกบฏได้ส่วนเรื่องรีนาน...ที่ฉันเข้าไปกอดเธอก็เพราะคิดว่าเธอคือนินเฮคนรักของฉันที่ทรยศฉันไปคบกับราวู" มินฮาเริ่มเข้าใจทุกอย่างดีขึ้นแล้วแต่ก็อดสงสัยไม่ได้
"เพราะคิดว่าเป็นคนรักเก่าเลยเข้าไปจูบงั้นหรอ" มินฮาหน้าบึ้งทันที
"ทีแรกก็แค่กอดแต่ไปๆมาๆรีนานก็ผลักฉันออกก่อนดึงเข้าไปจูบ...แต่ก็ดีนะ"
"ดียังไง?" มินฮาทำหน้าตาสงสัย
"ก็เพราะฉันกับไม่รู้สึกอะไรเลยแปลว่าฉันลืมนินเฮได้แล้วจริงๆแต่ความรู้สึกนั้น.....ดันมาเกิดตอนที่...ฉันจูบเธอ" มินฮาหน้าแดงเช่นเดียวกับริวซอนเขาเขินจนไม่กล้ามองเธอ
"หายโกรธฉันแล้วนะ"
"อื้ม...แต่ว่านายมาคนเดียวหรอ"
"ก็.....เฮ้ย!พิซซ่า" ริวซอนรีบวิ่งมาที่รถก่อนจะเปิดประตูให้พิซซ่าออก
"เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใยฉันทำ..อะไรให้เธอเคืองขุ่น...โธ่พ่อเจ้าชายนอกจากลากหางแล้วโยนไปเบาะหลังยังจะตัดอากาศหายใจโดยการทิ้งไว้ในรถอีก" พิซซ่าบ่นขณะเดินออกมาจากรถ(เดี๋ยวๆนี่มันนิยายเกาหลีแล้วเพลงจำเลยรักของไทยเกี่ยวไรกัน: ก็มันดังมาก: หรออออ: พอๆเปลืองบรรทัด) พิซซ่าเหล่มองเห็นริวซอนจับมือมินฮาก็รู้ว่าริวซอนคงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังหมดแล้ว
"อะแฮ่ม!มืออะเจ้าชาย" ริวซอนมองมือตัวเองกับมินฮาที่จับกันไว้แน่นก็ยิ้มแต่ไม่ยอมปล่อย
มินฮาเองก็เขินจนหน้าแดงแปร๊ดแล้ว
เมื่อลาซาร่าเสร็จทั้งคู่(+แมวอีกหนึ่งตัว)ก็เดินทางกลับโซล
"งั้น...ฉันก็ต้องเป็นคุณทวดนายสิยุคเราห่างกันตั้ง200ปี" มินฮาพูดขณะนั่งรถกลับ
"สงสัยฉันจะหลงยุคหัวใจมารักใครบางคนมั้ง"
มินฮากับริวซอนหัวเราะจนพิซซ่าหมั้นไส้
"แหวะ!หลงยุคหัวใจมารักใครบางคนเลี่ยนนะพ่อเจ้าชาย" ทั้งหมดหัวเราะจนริวซอนจอดรถกระทันหันเพราะมีหญิงแก่ๆคนหนึ่งตัดหน้ารถ
"ใครกันนะ" ริวซอนมองมินฮาก่อนทั้งคู่จะเปิดประตูลงจากรถ
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ส.ค. 2557, 23:05:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ส.ค. 2557, 23:12:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 861
| << มนต์ตราอำพราง | มนต์รักแท้ >> |