หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: จิตอธิษฐาน
ระหว่างกลับบ้านมินฮาสังเกตริวซอนเขาดูแปลกไป
"หน้าตาดูสบายจังเลยนะ" ริวซอนยิ้ม
"อื้ม!รู้สึกดีจริงๆ" มินฮายิ้มพลางเอานิ้วจิ้มที่
แก้มริวซอน
"หุบยิ้มได้แล้ว...ว่าแต่ยายคนนั้นไปไหนล่ะยังไม่ได้บอกลาเลย"
"ก็กลับไปหาครอบครัวยายเขาน่ะสิ" มินฮานิ่งไปริวซอนมองก่อนจะเอ่ยถาม
"เป็นอะไร" มินฮาหน้าเศร้า
"ถ้าฉันมีครอบครัวให้กลับบ้างก็ดีเนอะ"
"ฉันไงครอบครัวของเธอ" มินฮายิ้มก่อนจะเอนหัวพิงแขนเขาแล้วหลับไปในรถ
รุ่งเช้า
ลุคใหม่ของมินฮาเตะตาหนุ่มๆไปไม่น้อยทำเอาริวซอนหน้าบูดเป็นตูดม้าลายทั้งวัน
"นี่ๆยิ้มหน่อยสิพ่อองค์รัชทายาท" มินฮาหยอกล้อริวซอนขณะพักเที่ยงที่ใต้ต้นซากุระ
"ก็ใช่น่ะสิ!ใครจะไปมีหนุ่มมาขอเบอร์ทั้งวัน"
ริวซอนหยุดเดินหันมามองหน้ามินฮา
"เจ้านี่ตอนนี้กับ200ปีข้างหน้าก็ยังสวยเหมือนเดิมเสียดายที่ฉันไม่มีโอกาสเห็นยองเฮ"
มินฮายิ้มก่อนจะยักคิ้วใส่ริวซอน
"ฉันว่าฉันสวยกว่า"
"ก็ไม่รู้สินะ!แต่ยองเฮไม่กระโดกกระเดกเหมือนเธอ"
"เดี๋ยวเหอะ!" มินฮาทุบแขนริวซอน
นินเฮที่ยืนมองภาพนั้นกำมือแน่นเย็นนี้เธอนัดให้มินฮามาหาบนดาดฟ้า
"พี่มีอะไร" มินฮาถามนินเฮเดินมาประจันหน้า
"ไหนว่าจะไปไง...ฉันว่าแล้วอย่างเธอมันดีแต่โกหกตลบตะแลงไปวันๆ"
"ฉันยืมเงินริวซอนมาเปิดห้องเช่าอยู่แล้วฉันจะไปเก็บของที่บ้าน" มินฮาเดินหันหลังกลับ
"ดีนี่!ร่านตั้งแต่เรียนหนังสืิอถ้าแม่แกอยู่คงภูมิใจที่มีลูกใฝ่สูงแบบแก!" มินฮาโกรธมากหันกลับมาประจันหน้านินเฮบ้าง
"พี่จะเอาอะไรอีก!!เลิกดูถูกฉันกับแม่ได้แล้วพี่อิจฉาใช่ไหมที่พ่อรักฉันกับแม่มากกว่าฉันเสียใจจริงๆคนดีๆอย่างพ่อไม่น่ามีลูกแบบพี่เลย"
นินเฮตบมินฮาด้วยความแค้นใจ
"นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมายืนให้พี่ตบ"
มินฮาเดินออกไปนินเฮแค้นใจมาก
"ใช่!!ครั้งสุดท้ายของแกมินฮา!!"
วันนี้มินฮาเดินมาตามทางเจอร้านกาแฟร้านนึงรับพนักงานเธอจึงเดินเข้าไปสมัคร
"ทำไมมาช้านักนะ" ริวซอนบ่นขณะยืนรอมินฮาที่ต้นไม้ใหญ่ต้นที่เขามาปรากฏตัวครั้งแรก
"มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกอาจจะข้ามถนนอยู่"
พิซซ่าออกความเห็นจนโดนเขกหัว
"ข้ามถนนอะไรเป็นชั่วโมง"
"โห!องค์ชายก็ปล่อยวางบ้างสิ"
"ปล่อยวางยังไง"
"อย่างงี้ไงเต้นแล้วร้องเพลงโยนๆออกไปมันหนักใจตรงไหนก็โยน" พิซซ่าเต้นแล้วส่ายก้นจนริวซอนขำ
"555ขอบใจนะพิซซ่า" เขาก้มลงลูบหัวพิซซ่า
"ไม่เป็นไรพระเอกเข้าใจ" พิซซ่าพูดพอมองเห็นมินฮามาก็รีบหนีทันที
"ขอโทษนะพอดีแวะสมัครงานร้านกาฟได้ด้วยนะเริ่มงานพรุ่งนี้"
"เจ้านี่นะ!เอาเถอะจะยกโทษให้"
"แล้วไหนเซอร์ไพรซ์ของนาย"
"หันหลังสิหลับตาด้วย!" มินฮางงๆแต่ก็ทำตาม
ริวซอบหยิบสร้อยหยกขึ้นมาสวมให้ที่คอมินฮา
"โห!สวยจังนายไปเอามาจากไหน"
"ไม่บอก!แต่มันเป็นสร้อยวิเศษใส่ไว้อย่าถอดนะมันเป็นตัวแทนของฉันถ้าวันนึงฉันไม่อยู่"
มินฮามองหน้าเขา
"หมายความว่ายังไง!" ริวซอนก้มหน้า
"ฉันต้องกลับไปเมืองเวทมนต์...ฉันกำลังรอเวลาที่ฉันจะกลับไป" มินฮาช็อคพูดแทบไม่เป็นคำริวซอนก็ลำบากใจ
"เมื่อ...ไหร่.." มินฮากลืนน้ำลาย
"ฉันเองก็ไม่รู้" มินฮาเดินมาอีกฝั่งของต้นไม้น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม
ริวซอนเสียใจเขาเดินมาข้างหลังเธอ
"มินฮา..." เขาจับเธอหันหน้า
"เวลาที่เหลืออยู่ตอนนี้อย่าให้ฉันเห็นเธอร้องไห้ได้ไหม"
"นาย...รักฉันรึเปล่า" มินฮาถามออกไปริวซอนกุมมือมินฮามาแนบตรงหัวใจ
"มันลงชื่อแล้ว...ฉันให้เธอ" มินฮาน้ำตาไหล
ริวซอนก้มลงจูบมินฮาพิซซ่าที่มองเหตุการณ์อยู่ก็เศร้าแทน
วันนี้มินฮาไม่เห็นนินเฮเลยเธอหายไปไหน
ติ๊ดๆข้อความถูกส่งมาที่โทรศัพท์ริวซอนซึ่งเขาฝากเธอไว้มันเป็นรูปนินเฮถูกมัด:เย็นนี้มาที่นี่ไม่งั้นยัยนี้ตาย!มาคนเดียวแล้วอย่าบอกใคร:
มินฮามือสั่นทำไมโจรต้องส่งมาที่เครื่องริวซอน
เธอไม่มีเวลาคิดแล้วริวซอนที่พึ่งกลับมาจากห้องน้ำเห็นเธอพอดี
"ใครส่งอะไรมาหรอ"
"เปล่าๆ" มินฮากดลบก่อนจะรีบกลับห้องเรียน
"ริวซอนเย็นนี้ฉันทำงานกะดึกไม่ต้องรอกินข้าวนะ" มินฮารีบเดินไปจนริวซอนสงสัย
"หน้าตาดูสบายจังเลยนะ" ริวซอนยิ้ม
"อื้ม!รู้สึกดีจริงๆ" มินฮายิ้มพลางเอานิ้วจิ้มที่
แก้มริวซอน
"หุบยิ้มได้แล้ว...ว่าแต่ยายคนนั้นไปไหนล่ะยังไม่ได้บอกลาเลย"
"ก็กลับไปหาครอบครัวยายเขาน่ะสิ" มินฮานิ่งไปริวซอนมองก่อนจะเอ่ยถาม
"เป็นอะไร" มินฮาหน้าเศร้า
"ถ้าฉันมีครอบครัวให้กลับบ้างก็ดีเนอะ"
"ฉันไงครอบครัวของเธอ" มินฮายิ้มก่อนจะเอนหัวพิงแขนเขาแล้วหลับไปในรถ
รุ่งเช้า
ลุคใหม่ของมินฮาเตะตาหนุ่มๆไปไม่น้อยทำเอาริวซอนหน้าบูดเป็นตูดม้าลายทั้งวัน
"นี่ๆยิ้มหน่อยสิพ่อองค์รัชทายาท" มินฮาหยอกล้อริวซอนขณะพักเที่ยงที่ใต้ต้นซากุระ
"ก็ใช่น่ะสิ!ใครจะไปมีหนุ่มมาขอเบอร์ทั้งวัน"
ริวซอนหยุดเดินหันมามองหน้ามินฮา
"เจ้านี่ตอนนี้กับ200ปีข้างหน้าก็ยังสวยเหมือนเดิมเสียดายที่ฉันไม่มีโอกาสเห็นยองเฮ"
มินฮายิ้มก่อนจะยักคิ้วใส่ริวซอน
"ฉันว่าฉันสวยกว่า"
"ก็ไม่รู้สินะ!แต่ยองเฮไม่กระโดกกระเดกเหมือนเธอ"
"เดี๋ยวเหอะ!" มินฮาทุบแขนริวซอน
นินเฮที่ยืนมองภาพนั้นกำมือแน่นเย็นนี้เธอนัดให้มินฮามาหาบนดาดฟ้า
"พี่มีอะไร" มินฮาถามนินเฮเดินมาประจันหน้า
"ไหนว่าจะไปไง...ฉันว่าแล้วอย่างเธอมันดีแต่โกหกตลบตะแลงไปวันๆ"
"ฉันยืมเงินริวซอนมาเปิดห้องเช่าอยู่แล้วฉันจะไปเก็บของที่บ้าน" มินฮาเดินหันหลังกลับ
"ดีนี่!ร่านตั้งแต่เรียนหนังสืิอถ้าแม่แกอยู่คงภูมิใจที่มีลูกใฝ่สูงแบบแก!" มินฮาโกรธมากหันกลับมาประจันหน้านินเฮบ้าง
"พี่จะเอาอะไรอีก!!เลิกดูถูกฉันกับแม่ได้แล้วพี่อิจฉาใช่ไหมที่พ่อรักฉันกับแม่มากกว่าฉันเสียใจจริงๆคนดีๆอย่างพ่อไม่น่ามีลูกแบบพี่เลย"
นินเฮตบมินฮาด้วยความแค้นใจ
"นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมายืนให้พี่ตบ"
มินฮาเดินออกไปนินเฮแค้นใจมาก
"ใช่!!ครั้งสุดท้ายของแกมินฮา!!"
วันนี้มินฮาเดินมาตามทางเจอร้านกาแฟร้านนึงรับพนักงานเธอจึงเดินเข้าไปสมัคร
"ทำไมมาช้านักนะ" ริวซอนบ่นขณะยืนรอมินฮาที่ต้นไม้ใหญ่ต้นที่เขามาปรากฏตัวครั้งแรก
"มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกอาจจะข้ามถนนอยู่"
พิซซ่าออกความเห็นจนโดนเขกหัว
"ข้ามถนนอะไรเป็นชั่วโมง"
"โห!องค์ชายก็ปล่อยวางบ้างสิ"
"ปล่อยวางยังไง"
"อย่างงี้ไงเต้นแล้วร้องเพลงโยนๆออกไปมันหนักใจตรงไหนก็โยน" พิซซ่าเต้นแล้วส่ายก้นจนริวซอนขำ
"555ขอบใจนะพิซซ่า" เขาก้มลงลูบหัวพิซซ่า
"ไม่เป็นไรพระเอกเข้าใจ" พิซซ่าพูดพอมองเห็นมินฮามาก็รีบหนีทันที
"ขอโทษนะพอดีแวะสมัครงานร้านกาฟได้ด้วยนะเริ่มงานพรุ่งนี้"
"เจ้านี่นะ!เอาเถอะจะยกโทษให้"
"แล้วไหนเซอร์ไพรซ์ของนาย"
"หันหลังสิหลับตาด้วย!" มินฮางงๆแต่ก็ทำตาม
ริวซอบหยิบสร้อยหยกขึ้นมาสวมให้ที่คอมินฮา
"โห!สวยจังนายไปเอามาจากไหน"
"ไม่บอก!แต่มันเป็นสร้อยวิเศษใส่ไว้อย่าถอดนะมันเป็นตัวแทนของฉันถ้าวันนึงฉันไม่อยู่"
มินฮามองหน้าเขา
"หมายความว่ายังไง!" ริวซอนก้มหน้า
"ฉันต้องกลับไปเมืองเวทมนต์...ฉันกำลังรอเวลาที่ฉันจะกลับไป" มินฮาช็อคพูดแทบไม่เป็นคำริวซอนก็ลำบากใจ
"เมื่อ...ไหร่.." มินฮากลืนน้ำลาย
"ฉันเองก็ไม่รู้" มินฮาเดินมาอีกฝั่งของต้นไม้น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม
ริวซอนเสียใจเขาเดินมาข้างหลังเธอ
"มินฮา..." เขาจับเธอหันหน้า
"เวลาที่เหลืออยู่ตอนนี้อย่าให้ฉันเห็นเธอร้องไห้ได้ไหม"
"นาย...รักฉันรึเปล่า" มินฮาถามออกไปริวซอนกุมมือมินฮามาแนบตรงหัวใจ
"มันลงชื่อแล้ว...ฉันให้เธอ" มินฮาน้ำตาไหล
ริวซอนก้มลงจูบมินฮาพิซซ่าที่มองเหตุการณ์อยู่ก็เศร้าแทน
วันนี้มินฮาไม่เห็นนินเฮเลยเธอหายไปไหน
ติ๊ดๆข้อความถูกส่งมาที่โทรศัพท์ริวซอนซึ่งเขาฝากเธอไว้มันเป็นรูปนินเฮถูกมัด:เย็นนี้มาที่นี่ไม่งั้นยัยนี้ตาย!มาคนเดียวแล้วอย่าบอกใคร:
มินฮามือสั่นทำไมโจรต้องส่งมาที่เครื่องริวซอน
เธอไม่มีเวลาคิดแล้วริวซอนที่พึ่งกลับมาจากห้องน้ำเห็นเธอพอดี
"ใครส่งอะไรมาหรอ"
"เปล่าๆ" มินฮากดลบก่อนจะรีบกลับห้องเรียน
"ริวซอนเย็นนี้ฉันทำงานกะดึกไม่ต้องรอกินข้าวนะ" มินฮารีบเดินไปจนริวซอนสงสัย
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ส.ค. 2557, 22:58:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ส.ค. 2557, 14:40:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 890
| << มนต์รักแท้ | มนต์สร้างวงเวียน >> |