หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: มนต์บทสุดท้าย
"จะพาไปไหนเนี่ย!!" ริวซอนบ่นมินฮาที่เอาผ้ามาปิดตาเขา
"ก็บอกไปเมื่อคืนแล้วนี่ว่าเซอร์ไพรซ์" มินฮาจับมือริวซอนมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ต้นเดิม
"ที่นี่เอง!ต้นไม้ของเรา" ริวซอนยิ้มมองต้นไม้ที่เหมือนเครื่องย้อนเวลาพาเขามาเจอมินฮา
"อ๊ะ!นี่ก็เซอร์ไพรซ์ของฉันเหมือนกัน" ริวซอนมองแผ่นเหล็กวงกลมสองอันที่มือมินฮา
"เอาไว้ทำอะไรอ่ะ" ริวซอนถาม
"ก็เอามันใส่ไว้ด้านหลังสร้อยหยกไงสร้อยหยกมันมีรูตรงกลางถ้าเราเอาแผ่นเหล็กใส่ไปด้านหลังพอกลางคืนสะท้อนกับแสงไฟมันก็จะกลายเป็นดวงดาวแต่ต้องอยู่ในห้องมืดๆนะ" มินฮายิ้มก่อนจะเอาแผ่นเหล็กใส่สร้อยให้
ริวซอนก่อนจะใส่ให้ตัวเอง
"แต่พอเสียงมันกระทบกันหนวกหูชะมัด" ริวซอนทำปากเบ้
"หนวกหูตายไปเลย" มินฮาย้อนทั้งสองยิ้มให้กัน
"ริวซอนที่นายบอกฉันว่่านายอยู่ข้างฉันตลอดไปน่ะรู้ไหม..ว่าฉันก็อยู่ที่นี่ตลอดเหมือนกัน" มินฮาพูดพร้อมเอามือจับที่ต้นไม้ริวซอนก้มหน้าก่อนจะจับไหล่มินฮา
"ฉันรักเธอนะมินฮา...และจะอยู่ข้างเธอตลอดไป" มินฮายิ้มก่อนจะจับมือริวซอนกุมไว้
"ฉันก็รักนายริวซอน..และจะอยู่ตรงนี้ตลอดไป" ริวซอนกับมินฮาจูบกันสายลมที่พัดผ่านเหมือนจะบอกว่าถึงเวลาแล้วร่างของริวซอนเริ่มจางหายมินฮาผละออกเห็นเพียงใบหน้าที่เริ่มจางของริวซอนเขายิ้มให้เธอมินฮายิ้มตอบก่อนที่ริวซอนจะหายไปมินฮายืนนิ่งน้ำตาเริ่มไหลออกมา
"ไปแล้วหรอ...ไปแล้วจริงๆหรอ...ไหนว่าจะอยู่ข้างฉันตลอดไปไง" มินฮาเสียงสั่นร้องไห้สายลมที่พัดมาพัดวนอยู่ข้างมินฮาก่อนจะมีเสียงของใครคนนึงบอกคำเดิมกับเธอ
"เพราะฉัน...อยู่ข้างเธอตลอด" มินฮาสัมผัสได้ถึงหัวใจของริวซอนเธอสัมผัสได้ว่าเขาอยู่ข้างเธอมินฮาเริ่มเข้าใจแล้วเธอยิ้มให้กับสายลมที่ตอนนี้พัดหายไปแล้ว
ณ เมืองเวทมนต์
ริวซอนโผล่มาอยู่ที่ถ้ำแห่งนึงเขามองรอบๆก่อนจะเห็นเงาขาวๆวิ่งออกมา
"พิซซ่า!" ริวซอนโผล่กอดพิซซ่า
"องค์ชายกลับมาแล้ว" พิซซ่ากอดองค์ชาย
"ในที่สุดองค์รัชทายาทก็กลับมา" เสียงจงมึนองครักษ์ของริวซอนดังขึ้นข้างหลังเขา
"ข้าจากไปนานที่นี่เป็นไงบ้าง" ริวซอนถามจงมึนเขาส่ายหน้าก่อนเล่าเรื่องตอนริวซอนไม่อยู่
"พวกมันตามหาองค์ชายอย่างพลิกแผ่นดินหม่อมฉันกับกองกำลังก็ตามหาดีที่เจอท่านพิซซ่าพอเรารู้ว่าองค์ชายยังไม่ตายก็รีบจัดกองกำลังไว้รอองค์ชาย" จงมึนคุกเข่าลงตรงหน้าริวซอน
"ได้โปรดช่วยเมืองเวทมนต์ด้วย" จงมึนพูด
"ข้าจะแก้แค้นให้พ่อกับแม่ข้า!" ริวซอนกับจงมึนและทหารทั้งหมดบุกเข้าเมืองเวทมนต์ทหารของริวซอนฝีมือดีกว่าจึงเอาชนะทหารรอบนอกของราวูได้จนหมดริวซอนใช้เวทมนต์ทลายที่กำบังพร้อมถือดาบบุกเข้าปราสาทประจันหน้ากับแทซ๊อกและราวู
"มาแล้วหรอหลานอา" แทซ๊อกพูด
"สิ่งที่ท่านทำมันเลวร้ายเกินให้อภัย" ริวซอนใช้ดาบต่อสู้กับแทซ๊อกเขาพลาดท่าบาดเจ็บจนเหลือแต่ราวูกับริวซอน
"ดีใจที่แกแข็งแกร่งขึ้นแต่คงไม่มากหรอก" พูดจบราวูบุกเข้าหาริวซอนทั้งสองฝีมือพอกันแต่ราวูใช้แต่กำลังไม่ใช้สมองจนพาดท่าริวซอนจับดาบจะฆ่าราวูแต่มีมือคนๆนึงดึงไว้คือนินเฮนี่เองราวูใช้จังหวะนี้หยิบเข็มทิ่มตรงหัวใจริวซอนเขาทรุดลงกับพื้นราวูหัวเราะอย่างผู้มีชัย
"5555แกไม่มีทางชนะฉันหลอก" ราวูหัวเราะ
"ใครบอกแก" ริวซอนหยิบดาบข้างๆฟันราวูจนบาดเจ็บจงมึนรีบเข้ามาช่วยองค์ชายเมื่อเขาเห็นเข็มอันใหญ่ปักตรงหัวใจริวซอนก็ตกใจ
"องค์ชายท่านเป็นอะไรรึเปล่า" ริวซอนส่ายหน้าดึงเข็มออกมันทะลุผ่านตรงกลางของสร้อยหยกแต่โชคดีที่มีแผ่นเหล็กของมินฮาบังอยู่เข็มเลยทะลุไม่ได้
"ยัยบ๋อง!" ริวซอนยิ้มมินฮาช่วยชีวิตเขาอีกแล้วทหารจับตัวแทซ๊อกและราวูมาที่ตรงแท่นหน้าเมืองไม่นานนินเฮก็ถูกจับมาด้วย
"ริวซอนข้าขอโทษได้โปรดให้อภัยข้านะ" นินเฮกอดขาริวซอนร้องไห้เขาสะบัดออก
"คนชั่วแบบเจ้ามาเป็นชายาข้าได้ยังไง" ริวซอนพูดอย่างโกรธแค้นไม่นานจงมึนก็เข้ามา
"เจอศพอยู่ใต้บึงน้ำพะยะค่ะองค์ชายสภาพศพน่าจะตายนานแล้ว" จงมึนกล่าว
"ดี!!พิพากษาคดีกันเลย" ริวซอนถอยหลังมา
"แทซ๊อกราวูเจ้าสองพ่อลูกคิดกบฏวางแผนสังหารองค์ราชาและองค์ราชินีพ่อและแม่ของข้าโทษของเจ้าประหารชีวิตพร้อมเอาหัวของพวกเจ้าโยนลงทะเลเพลิงนอกเมืองเวทมนต์"
ทหารรับคำสั่งของริวซอนพร้อมเอาตัวของแทซ๊อกกับราวูไปนินเฮหน้าเสียกลัวความผิด
"ส่วนเจ้า!!นินเฮปลดออกจากการเป็นพระชายาและโทษฐานที่เจ้าฆ่ายองเฮน้องสาวของเจ้าข้าขอสั่งให้นำนินเฮไปทิ้งที่เกาะทะเลเพลิงอย่าให้หนีออกมาได้เด็ดขาด" นินเฮร้องไห้ก่อนถูกนำตัวออกไปพิซซ่าเดินมาหาริวซอน
"ไหนว่ายองเฮถูกดาบของราวูฆ่าตายเพราะคิดว่าเป็นองค์ชายไงพะยะค่ะ" พิซซ่าถามอย่างสงสัยริวซอนยิ้ม
"เพราะข้าสงสัยอะไรบางอย่างในยุคของมินฮาเธอถูกหลอกให้ไปที่บึงน้ำข้าคิดว่าบางทียองเฮอาจยังไม่ตายอีกอย่างไม่มีใครพบศพนางคืนนั้นข้าฝันว่าตอนยองเฮถูกแทงนินเฮก็เข้ามาพอดีนางรู้ว่านั้นคือยองเฮนางกลัวว่ายองเฮจะร้องเรียกทหารจึงเอาดาบฆ่ายองเฮและเอาศพไปทิ้งใต้สะพานที่บึงน้ำหลังวังข้าถึงให้คนไปหาดูไงละ" พิซซ่าเข้าใจทุกอย่างแล้วริวซอนเอามือกุมสร้อยหยกคิดถึงมินฮาป่านนี้เธอจะเป็นยังไง
"ก็บอกไปเมื่อคืนแล้วนี่ว่าเซอร์ไพรซ์" มินฮาจับมือริวซอนมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ต้นเดิม
"ที่นี่เอง!ต้นไม้ของเรา" ริวซอนยิ้มมองต้นไม้ที่เหมือนเครื่องย้อนเวลาพาเขามาเจอมินฮา
"อ๊ะ!นี่ก็เซอร์ไพรซ์ของฉันเหมือนกัน" ริวซอนมองแผ่นเหล็กวงกลมสองอันที่มือมินฮา
"เอาไว้ทำอะไรอ่ะ" ริวซอนถาม
"ก็เอามันใส่ไว้ด้านหลังสร้อยหยกไงสร้อยหยกมันมีรูตรงกลางถ้าเราเอาแผ่นเหล็กใส่ไปด้านหลังพอกลางคืนสะท้อนกับแสงไฟมันก็จะกลายเป็นดวงดาวแต่ต้องอยู่ในห้องมืดๆนะ" มินฮายิ้มก่อนจะเอาแผ่นเหล็กใส่สร้อยให้
ริวซอนก่อนจะใส่ให้ตัวเอง
"แต่พอเสียงมันกระทบกันหนวกหูชะมัด" ริวซอนทำปากเบ้
"หนวกหูตายไปเลย" มินฮาย้อนทั้งสองยิ้มให้กัน
"ริวซอนที่นายบอกฉันว่่านายอยู่ข้างฉันตลอดไปน่ะรู้ไหม..ว่าฉันก็อยู่ที่นี่ตลอดเหมือนกัน" มินฮาพูดพร้อมเอามือจับที่ต้นไม้ริวซอนก้มหน้าก่อนจะจับไหล่มินฮา
"ฉันรักเธอนะมินฮา...และจะอยู่ข้างเธอตลอดไป" มินฮายิ้มก่อนจะจับมือริวซอนกุมไว้
"ฉันก็รักนายริวซอน..และจะอยู่ตรงนี้ตลอดไป" ริวซอนกับมินฮาจูบกันสายลมที่พัดผ่านเหมือนจะบอกว่าถึงเวลาแล้วร่างของริวซอนเริ่มจางหายมินฮาผละออกเห็นเพียงใบหน้าที่เริ่มจางของริวซอนเขายิ้มให้เธอมินฮายิ้มตอบก่อนที่ริวซอนจะหายไปมินฮายืนนิ่งน้ำตาเริ่มไหลออกมา
"ไปแล้วหรอ...ไปแล้วจริงๆหรอ...ไหนว่าจะอยู่ข้างฉันตลอดไปไง" มินฮาเสียงสั่นร้องไห้สายลมที่พัดมาพัดวนอยู่ข้างมินฮาก่อนจะมีเสียงของใครคนนึงบอกคำเดิมกับเธอ
"เพราะฉัน...อยู่ข้างเธอตลอด" มินฮาสัมผัสได้ถึงหัวใจของริวซอนเธอสัมผัสได้ว่าเขาอยู่ข้างเธอมินฮาเริ่มเข้าใจแล้วเธอยิ้มให้กับสายลมที่ตอนนี้พัดหายไปแล้ว
ณ เมืองเวทมนต์
ริวซอนโผล่มาอยู่ที่ถ้ำแห่งนึงเขามองรอบๆก่อนจะเห็นเงาขาวๆวิ่งออกมา
"พิซซ่า!" ริวซอนโผล่กอดพิซซ่า
"องค์ชายกลับมาแล้ว" พิซซ่ากอดองค์ชาย
"ในที่สุดองค์รัชทายาทก็กลับมา" เสียงจงมึนองครักษ์ของริวซอนดังขึ้นข้างหลังเขา
"ข้าจากไปนานที่นี่เป็นไงบ้าง" ริวซอนถามจงมึนเขาส่ายหน้าก่อนเล่าเรื่องตอนริวซอนไม่อยู่
"พวกมันตามหาองค์ชายอย่างพลิกแผ่นดินหม่อมฉันกับกองกำลังก็ตามหาดีที่เจอท่านพิซซ่าพอเรารู้ว่าองค์ชายยังไม่ตายก็รีบจัดกองกำลังไว้รอองค์ชาย" จงมึนคุกเข่าลงตรงหน้าริวซอน
"ได้โปรดช่วยเมืองเวทมนต์ด้วย" จงมึนพูด
"ข้าจะแก้แค้นให้พ่อกับแม่ข้า!" ริวซอนกับจงมึนและทหารทั้งหมดบุกเข้าเมืองเวทมนต์ทหารของริวซอนฝีมือดีกว่าจึงเอาชนะทหารรอบนอกของราวูได้จนหมดริวซอนใช้เวทมนต์ทลายที่กำบังพร้อมถือดาบบุกเข้าปราสาทประจันหน้ากับแทซ๊อกและราวู
"มาแล้วหรอหลานอา" แทซ๊อกพูด
"สิ่งที่ท่านทำมันเลวร้ายเกินให้อภัย" ริวซอนใช้ดาบต่อสู้กับแทซ๊อกเขาพลาดท่าบาดเจ็บจนเหลือแต่ราวูกับริวซอน
"ดีใจที่แกแข็งแกร่งขึ้นแต่คงไม่มากหรอก" พูดจบราวูบุกเข้าหาริวซอนทั้งสองฝีมือพอกันแต่ราวูใช้แต่กำลังไม่ใช้สมองจนพาดท่าริวซอนจับดาบจะฆ่าราวูแต่มีมือคนๆนึงดึงไว้คือนินเฮนี่เองราวูใช้จังหวะนี้หยิบเข็มทิ่มตรงหัวใจริวซอนเขาทรุดลงกับพื้นราวูหัวเราะอย่างผู้มีชัย
"5555แกไม่มีทางชนะฉันหลอก" ราวูหัวเราะ
"ใครบอกแก" ริวซอนหยิบดาบข้างๆฟันราวูจนบาดเจ็บจงมึนรีบเข้ามาช่วยองค์ชายเมื่อเขาเห็นเข็มอันใหญ่ปักตรงหัวใจริวซอนก็ตกใจ
"องค์ชายท่านเป็นอะไรรึเปล่า" ริวซอนส่ายหน้าดึงเข็มออกมันทะลุผ่านตรงกลางของสร้อยหยกแต่โชคดีที่มีแผ่นเหล็กของมินฮาบังอยู่เข็มเลยทะลุไม่ได้
"ยัยบ๋อง!" ริวซอนยิ้มมินฮาช่วยชีวิตเขาอีกแล้วทหารจับตัวแทซ๊อกและราวูมาที่ตรงแท่นหน้าเมืองไม่นานนินเฮก็ถูกจับมาด้วย
"ริวซอนข้าขอโทษได้โปรดให้อภัยข้านะ" นินเฮกอดขาริวซอนร้องไห้เขาสะบัดออก
"คนชั่วแบบเจ้ามาเป็นชายาข้าได้ยังไง" ริวซอนพูดอย่างโกรธแค้นไม่นานจงมึนก็เข้ามา
"เจอศพอยู่ใต้บึงน้ำพะยะค่ะองค์ชายสภาพศพน่าจะตายนานแล้ว" จงมึนกล่าว
"ดี!!พิพากษาคดีกันเลย" ริวซอนถอยหลังมา
"แทซ๊อกราวูเจ้าสองพ่อลูกคิดกบฏวางแผนสังหารองค์ราชาและองค์ราชินีพ่อและแม่ของข้าโทษของเจ้าประหารชีวิตพร้อมเอาหัวของพวกเจ้าโยนลงทะเลเพลิงนอกเมืองเวทมนต์"
ทหารรับคำสั่งของริวซอนพร้อมเอาตัวของแทซ๊อกกับราวูไปนินเฮหน้าเสียกลัวความผิด
"ส่วนเจ้า!!นินเฮปลดออกจากการเป็นพระชายาและโทษฐานที่เจ้าฆ่ายองเฮน้องสาวของเจ้าข้าขอสั่งให้นำนินเฮไปทิ้งที่เกาะทะเลเพลิงอย่าให้หนีออกมาได้เด็ดขาด" นินเฮร้องไห้ก่อนถูกนำตัวออกไปพิซซ่าเดินมาหาริวซอน
"ไหนว่ายองเฮถูกดาบของราวูฆ่าตายเพราะคิดว่าเป็นองค์ชายไงพะยะค่ะ" พิซซ่าถามอย่างสงสัยริวซอนยิ้ม
"เพราะข้าสงสัยอะไรบางอย่างในยุคของมินฮาเธอถูกหลอกให้ไปที่บึงน้ำข้าคิดว่าบางทียองเฮอาจยังไม่ตายอีกอย่างไม่มีใครพบศพนางคืนนั้นข้าฝันว่าตอนยองเฮถูกแทงนินเฮก็เข้ามาพอดีนางรู้ว่านั้นคือยองเฮนางกลัวว่ายองเฮจะร้องเรียกทหารจึงเอาดาบฆ่ายองเฮและเอาศพไปทิ้งใต้สะพานที่บึงน้ำหลังวังข้าถึงให้คนไปหาดูไงละ" พิซซ่าเข้าใจทุกอย่างแล้วริวซอนเอามือกุมสร้อยหยกคิดถึงมินฮาป่านนี้เธอจะเป็นยังไง
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ก.ย. 2557, 15:27:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ก.ย. 2557, 15:34:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 970
| << รอยมนต์ | ตลอดไป(ตอนจบ) >> |