จากเคยออกปล้นชิงสิ่งล้ำค่าในคืนอันมืดมิด
แสงจันทร์กลับนำพากระต่ายขาวตัวเล็กมาสู่เงื้อมมือมหาโจรอย่างเขา
พร้อมเหรียญทองปริศนาซึ่งมอบชีวิตให้ถึง ๙ ชีวิต

แถมวันดีคืนดีกระต่ายที่ว่ายังกลับกลายเป็นสาวสวย!

ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือดีกันแน่...
เมื่อเขากำลังถูกมือโจรลึกลับเช่นเธอช่วงชิงหัวใจดวงนี้ไป

คุณภาวิน – ชะ ข้าชอบคำว่าลุ่มหลงนังตัวนุ่มนัก ชายชุดดำนี้มันแก่นะ
เดี๋ยวก็จะได้เห็นหน้าในไม่ช้า(เรอะ) ต่อไปจะเดาได้มากขึ้น
คุณเกดนุ่ม – เพ้อถึงชามัลเดี๋ยวพี่เก้าโกรธหรอก ตัวนุ่มมะได้แกล้งพี่เก้านะ กิงๆๆ
คุณเลิฟหมวย – เพื่อนอาจจะหักหลังแค่คนเดียว หรือไม่มีใครหักหลังเลย เริ่มหลอกอีกละ!

คุณใบบัวน่ารัก – เศร้าจุง ตรงรักเพื่อน แต่เพื่อนรักเงินมากกว่า ฮือๆๆ ตัวนุ่มไม่แกล้งพี่เก้าหรอก
จริงจริ๊งงง หลังจากนี้ตามไปแหย่เค้าในเฟซบุกบ้างน้า อาจไม่ได้มาอีกพักใหญ่เลย
คุณยิ้มยิ้ม – เลือดของจริงสาดกระจายพี่คนเขียนก็ไม่เอาเหมือนกันนะ เหอๆ
ให้มันสาดอยู่ในนิยายนี่แหละดีละ งานหนังสือเจอกัน
คุณนักอ่านเหนียวหนึบ – อะไรนะค้า พี่เก้าโดนรุมโทรมมมม ตัวนุ่มเป็นนกต่อจริง
แต่ตัวนุ่มไม่ได้หลอกน้า เอ๊ะยังไง

คุณพันธุ์แตง – คู่เกย์เบอร์สองของพี่เก้าทรยศซะละ ไหนดูเบอร์หนึ่งซิ จะว่าไง
แผนซ้อนแผนอาจมีแต่ไม่ใช่ตรงนี้ การกระทำหลอกได้ แต่ความคิดตัวละครหลอกไม่ได้น้า
พี่เก้าแกเสียใจเรื่องนายชาจริงๆ
คุณหนอนสะดุ้งขี้เถ้า – แม่กระตุ่ยตื่นสาย มาทันหนอนไหม 555 แงๆๆ หนอนอ่านจบเล่มแล้ว
ซื้อมาไว้มาก ไง หักมุมเงิบเลยจิ แม่กุเต่ยสะจายยย เดี๋ยวเรื่องหน้าจะหลอกเยอะก่านี้อีก
55555555 หัวร่อเข้าไป

คุณพีโน – เราอาจเจอกันช้าไปปปป ต้องลาแล้วค่ะ ลงตอนสุดท้ายแล้วหนังสือวางแผงแล้ว
เจอกันได้ในเพจอสิตานะคะถ้าอยากเจอ เรื่องต่อไปมาสเตอร์พีชแน่นอน วางไขมันเป็นประกัน
ตัวนุ่มหักหลังหรือเปล่า ก็ต้องมีเหตุผลสมกับจะให้พี่เก้ารักหน่อยนะ ถ้าทำแบบนั้น

คุณโกลเด้นซัน – นายชาทำแสบจริงๆ แต่พี่เก้าก็ยังเกลียดเพื่อนไม่ลง เรื่องเป็นเอก
ยังมีให้ลุ้นอีกหลายประเด็นค่ะ ชีวิตนี้ตาบอดแล้ว เอาไว้ก็ไม่รอดแน่ ฆ่าตัวตายซะเลย
สถานการณ์จะได้แล่นต่อฉิวๆ
------------------------------------------
ใครชอบใจ++ รบกวนกดไลค์ย้อนหลังให้ด้วยนะคะ เต้นระบำขอบคุณ...




ขณะที่นพคุณยังคงสะท้านไปด้วยความเจ็บปวดที่ลูกตาถูกแทงจนบอดดับ
เสียงพูดที่ดังขึ้นส่งผลให้เขาตัวแข็งชา โลกทั้งใบคล้ายจะหยุดหมุนลง

“มึงนี่มันตัวแสบจริงๆ”

ประโยคนั้นคงไม่มีความหมาย ถ้าเพียงแต่มันจะไม่ใช่เสียงของไอ้เอก
เป็นเอก ดำเกิงอดิเรก เพื่อนรักของเขาเอง!!!

“ไอ้เอก!”นพคุณข่มกลั้นความเจ็บปวดร้องออกไป

“ใช่ กูเอง...” เสียงตอบเรียบเรื่อย ปนเปลมหายใจแห่งความสาสมใจ

นี่หรือราคาของเพื่อนที่เขาไว้ใจ สุวิชาก็แล้ว นี่ยังจะ...

“กูไม่เชื่อ!” ชายหนุ่มขบกราม

เขาต้องการจะเห็นความจริงเดี๋ยวนี้ แม้ต้องแลกด้วยชีวิต
เลื่อยไฟฟ้าขนาดเล็กที่ข้อมือถูกยกขึ้นมา หูที่ประสาทเฉียบคมเป็นพิเศษ
ได้ยินใบเลื่อยเริ่มหมุนเป็นนับร้อยนับพันรอบแบบไร้สุ้มเสียง
แต่ในใจเขากลับอึงอล ความตายคราวนี้
แน่ใจว่าคงไม่เจ็บปวดเท่ากับมีชีวิตต่อไปทั้งที่ไม่รู้ไม่เห็นความจริง

คมเลื่อยเร็วตวัดผ่าน พริบตานั้น เลือดพุ่งสาดกระจาย



...ทว่าที่เห็นหลังวิญญาณหลุดจากร่าง หาใช่ภาพชายชุดดำเปิดหน้าออกมาเป็นไอ้เอก!!!

มันเลิกฮู้ดคลุมสีดำของเสื้อกันฝนขึ้นจริง เผยให้เห็นผมเสยเรียบไปข้างหลัง
ช่วงตาดำลึกเหมือนดูดวิญญาณให้จมหายลงไปในกรอบเบ้าตาได้
นี่คือชายกลางคนในรูปถ่ายและคลิปวีดีโอที่เขาเจอในห้องทำงานของหมอทศพล
ที่วังห้าธาตุ! เขาจำได้ แม้ว่ามันยังสวมผ้าปิดปากดำที่คงปิดทับครอบปากแปลงเสียงเอาไว้
ที่เปล่งออกมาก็ยังคงเป็นเสียงเพื่อนของเขาต่อไป

“ตอนนี้แกคงเห็นแล้ว ว่าต้องตายฟรี... ร้อนใจว่าเพื่อนทรยศละสิ ความไม่ไว้ใจ
มันจะเกาะกินแกจนถึงจิตวิญญาณ” เสียงนั้นคล้ายจะหัวเราะ ก่อนจะเปลี่ยนเป็น
เสียงของสุวิชาในพริบตาอย่างน่าฉงน “รูป รส กลิ่น เสียง จะทำให้แกมองใครผิดไปก็ได้”
สุดท้ายกลายเป็นเสียงของเจตน์ “ถ้าแกไม่เคยเข้าถึงจิตใจของคนคนนั้นจริงๆ
แกจะไม่มีวันรู้จักความไว้ใจได้เลย...เสียใจด้วยนะ”

เสียงนั้นดัดได้เหมือนสนิททั้งจังหวะการพูดและการเว้นช่วงหายใจ
ที่สำคัญ ชายชุดดำคนนี้รู้ว่าเขามีหลายชีวิตให้เสีย ตั้งแต่แทงเขาแล้วทุ่มลงสระทอง
แต่มันจะรู้หรือเปล่าว่าเขามีอีกกี่ชีวิตเหลืออยู่ห้าสินะตอนนี้... นพคุณมองร่างตัวเอง
ซึ่งนอนจมกองเลือดอย่างน่าสมเพช อารมณ์กดดันบีบคั้นทำให้เขาตัดสินใจตาย
แต่เขาจะไม่ตัดสินใจฟื้นในชั่ววูบที่ตัวเองกำลังเสียเปรียบเด็ดขาด!
จะไม่ยอมถูกฆ่าซ้ำอีกครั้งในทันที

“ฉันชื่อราเชนทร์ แต่ฉันเข้ามาเกี่ยวกับเกมของพวกแกได้ไงน่ะหรือ?
วันหนึ่งแกคงรู้ ถ้าแกไม่หูหนวกตาบอดตลอดไป” ตอนมันพูดคำนั้น
เสียงกลับไปหวีดหวิวแหบพร่าตามปกติของมัน

ท่ามกลางสีสันวูบวาบในโลกความตายซึ่งเขาไม่คุ้นชิน
นพคุณมองไปยังร่างทะมึน ฝ่ายนั้นดูจะเคลื่อนไหวลำบาก
เข้าใจว่าเพราะจากที่เขาหักแขนขวาของหุ่นแทนตัว ทำให้มันต้องใช้
มือข้างที่เหลือขยุ้มตรงหลังคอเสื้อเขาที่นอนตายอยู่แต่ก็ยังสามารถ
ลากร่างเขาไปอย่างไม่หนักเรี่ยวกินแรงผ่านหลังม่านกั้น
ลึกเข้าไปในความมืด จะไปถึงที่ไหนไม่รู้ได้

แต่เขามีเวลาเหลือไม่ถึงเก้านาที ก่อนจะหลับไม่ฟื้นไปตลอดกาล!




ที่พุ่งตามรถคันสีเทาเงินซึ่งกำลังหลบหนีไปนั้นคือรถสีดำทั้งหมดสี่คัน

...เมื่อแรกกุมารทองที่ตามติดรถได้ใช้กำลังกำบังตาไว้บนรถของเจตน์และกานต์รวี
เปลี่ยนสีเทาที่เห็นภายนอกให้กลายเป็นรถสีน้ำเงินกรมท่าซึ่งไม่มีอะไรโดดเด่นสะดุดตา
แม้แต่ทะเบียนก็ยังเปลี่ยนไปด้วย เท่านั้นก็สลัดหลุดการตามติดของรถดำไปได้ถึงสองคัน

ทว่าเมื่อไม่มีคาถาของพี่เก้าช่วยอีกแรงบนรถอีกสองกลับมีผู้ที่พลังอาคมแข็งแรงพอ
จะมองผ่านภาพบังตามาได้

“เจตน์ รถที่ตามเรามามันจี้เข้ามาแล้ว ที่เห็นนี่มีสองคัน เอายังไงดี”

“ยังมุ่งไปปลายทางไม่ได้ ต้องหาทางสลัดพวกมันให้หลุดก่อน”
เขาถ่วงเวลามาก็พักใหญ่แล้ว ใช้ลูกล่อลูกชนในการหลบหนีสารพัด มันก็ยังตามไม่ลดละ

บนเบาะหลัง ซ้อนอยู่กับร่างของหมอทศพลที่นอนราบแอ้งแม้ง
เด็กชายผู้ไม่มีใครมองเห็นตัวกำลังคุกเข่าชะเง้อมองดวงไฟหน้าของรถสองคันที่ตามติด
ขบคิดถึงวิธีจัดการด้วยรอยยิ้ม ร้อยปีที่อยู่มานานคงไม่ใช่นานอย่างเสียเปล่าหรอกกระมัง
รอเวลาจนเจตน์ขับผ่านที่ดินผืนหนึ่งซึ่งมีรั้วกั้นชั่วคราวสูงท่วมหัว ทว่ากั้นทางรถเข้าไว้
เพียงหละหลวม กุมารตัวดีจึงลงทับ ขยับมือทั้งสองข้างของนักข่าวหนุ่มให้เลี้ยวพรวด
กระแทกไม้กั้นนั้นเข้าไปอย่างฉับพลันทันที ล้อเสียดถนนดังเอี๊ยด

“ว้าย เข้ามาในนี้ทำไม!” กานต์รวีเอะอะ

เจตน์ส่ายหน้า ส่งเสียงพูดไม่ออกบอกไม่ถูกคล้ายมีอะไรอุดปาก
ก่อนจะขยับพูดสิ่งที่ไม่ตรงกับใจเลยสักนิด “อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเห็นเอง”

รถแล่นปราดเข้าไปตีวงโค้งกลับลำบนพื้นที่กว้างขวาง เห็นรถดำสองคัน
ตามเข้ามาก็ยังเบิ้ลเครื่องบรื้นๆเป็นเชิงท้าทายก่อนจะสงบสนิทดับเครื่องลง

กานต์รวีหายใจแรงขึ้นในความเงียบ เห็นรถดำสองคันนั้นมาจอดเบื้องหน้า
กึ่งๆจะกระหนาบซ้ายขวา ที่ก้าวลงมาล้วนชายฉกรรจ์ในชุดสูทดำอย่างไม่เรียบร้อยนัก
บางคนถกแขนเสื้อขึ้น เห็นรอยสักเสือเห่ามังกรเหินให้รกไป

“ซวยแล้ว” หญิงสาวคราง เธอเป็นดาราสาวสวยที่กำลังจะกลับไปดัง
โดนชายครึ่งหนุ่มครึ่งแก่พวกนี้ฉุดไป พวกมันจะเหลือเธอไว้ดูเล่นหรือ
ขณะความคิดเชิงร้ายกำลังถาโถม พวกมันคนหนึ่งกำลังจะเดินมาเปิดประตูรถอยู่รอมร่อ
“ทำอะไรสักอย่างสิเจตน์!” เธอคิดว่าเขาจะตะบึงรถสวนออกไปแต่เขาก็นั่งนิ่ง

ทันใดคนแรกที่เข้ามาใกล้รถกลับลอยกระเด็นหงายหลัง คล้ายถูกซัดเสยเข้าใต้คาง
หญิงสาวที่อยู่ในรถยังมองไม่ถนัดว่าอะไรเป็นอะไร...เพราะกุมารทองไม่ได้ต้องการให้เธอเห็น
ทว่าพวกคนข้างนอกกลับเห็นชัดเจน มีเด็กผมแกละคนหนึ่งกำลังเท้าสะเอว
ยืนขวางนี่เองที่เล่นงานพวกตนจนกระเด็น

“ถึงพวกเอ็งมองทะลุมนตร์บังตาก็ไม่ได้หมายความว่าจะสู้ข้าได้!” เด็กน้อยตะโกนกร้าว
ดวงตาดุเอาจริงแดงก่ำคล้ายสีเลือด พุ่งเข้าหาคนที่ชักปืนออกมาทำท่าจะยิงใส่รถ

แขนถือปืนข้างนั้นแข็งแกร่งไม่ใช่เล่นๆ เมื่อสัมผัสถูก รอยสักทั้งเสือและมังกร
คล้ายโจนแฉลบออกมา กลายเป็นควันดำรายล้อม ทว่ากุมารตนนี้กลับมีคาถา!
แขนของคนร่างยักษ์ที่ว่าจึงถูกบิดหักดังกร๊อบ เสือและมังกรถูกดูดดึงกลับคืนที่ในพริบตา
เจ้าของร่างร่วงลงไปนอนโอดโอยวัดพื้น

จัดการไปสอง ยังเหลืออีกสี่ห้าคนที่ท่าทางไม่เบา ถ้ามันจัดระบบได้และรุมกันเข้ามาจะลำบาก
วูบนั้นกุมารน้อยพนมมือสำแดงตนยืดตัวยาวราวกับเปรต ตัวขยายใหญ่ขึ้นลวงตาจนดูเหมือนยักษ์
อย่างน้อยก็ทำให้พวกมันตระหนก ถอยหลังไปคนละหลายก้าว เท้าที่ใหญ่เท่าล้อรถ
ยกกระทืบตึงลงไปบนเครื่องยนต์รถคันดำจนบุบบี้ ตึงที่สองกระแทกลงใส่ฝารถอีกคัน
จนหมดสภาพไม่ต่างกัน

ร่างของเจตน์ที่ฟุบกับพวงมาลัยไปชั่ววูบกระตุกเยือกเงยขึ้น
กานต์รวีที่กำลังมองภาพนอกรถอย่างตะลึงสะดุ้ง เธอมองไม่เห็นว่าใคร
จัดการเจ้าพวกนี้ รู้แต่ว่าสิ่งที่มองไม่เห็นบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว
อยู่ภายนอกจนพวกมั้นกระเจิง

ทันใดรถสีเทาเงินที่นอนสงบก็เครื่องติด พุ่งปราดสู่ทางออก
กระสุนหลายนัดพุ่งตามทว่าล้วนบิดผันพลาดเป้าไปคนละทิศละทาง




เวลาเก้านาที...ช่วงเวลาแห่งความลำบากใจ

ห่างออกไป นพคุณมองเห็นวิญญาณสาวประจำเหรียญกับชายผิวดำ
ที่แต่งตัวเหมือนนักร้องแร็พกำลังก้าวตามเขามาไม่เร่งร้อน ทว่าสีหน้าทั้งคู่เคร่งเครียด
ไม่ปริปากอะไร คล้ายจะให้การติดสินใจอยู่ที่เขาเป็นสำคัญ เขา...ผู้ซึ่งศพถูกลาก
ไปด้วยมือของชายชุดดำ เลือดไหลเปื้อนเป็นทางยาวบนพื้นที่ปูด้วยกระเบื้องหินเก่าๆ
ราเชนทร์ลากร่างเขาเข้าไปในลิฟต์ นพคุณภาวนาให้ฉากใหม่ที่มันจะนำเขาไปสู่นั้น
มีทางเลือกมากพอให้ตัดสินใจ

“อีกสองนาที”

ชายหนุ่มได้ยินคำเตือนจากชายผิวดำที่เดินเอานิ้วโป้งเกี่ยวขอบกางเกงเกาะสะโพกต่ำ
เสียงนั้นมีแววยั่วยิ้มปน เคร่งเครียด แต่ก็ปลงตก คล้ายเห็นความตายมามากเกินพอ

“อยากจะฟื้นขึ้นมา หรือจะเลือกตายไปเลยก็ได้นะ”

“พอเถอะ!” นพคุณเอ่ยขัดห้วนจัด “บอกแล้วว่าผมไม่มีวันเลือกทางตาย”
...เขาไม่มีวันเลือกทางนั้นเพราะยังไม่หมดภาระที่ต้องสะสาง แต่พอนึกถึงภาพ
สุวิชาที่เดินจากไป และเขาต้องกลับไปหาพวกเจตน์และกานต์รวีโดยไม่มีมัน
กลุ่มของพวกเขาคงจบแล้ว ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง...

ราเชนทร์...ชายชุดดำที่แข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อลากร่างของนพคุณจากลิฟต์
พาขึ้นบันไดอีกครั้ง รู้ได้ว่าเป็นชั้นดาดฟ้าที่รอคอยอยู่

ลมพัดแรงวู่หวิวชวนให้นึกถึงวันสุดท้ายของเขากับเป็นเอก ทำไมต้องขึ้นมาถึงบนนี้
คำตอบมาเยือนในไม่ช้า บนนั้นมีชายชุดดำหลายคนยืนอยู่
แต่หนึ่งในนั้นเป็นชายชุดขาวใส่หมวกขาว ผิวแทนคล้ำไม่ต่างจากไอ้เอกผู้เป็นหลาน
ปองเกียรติขึ้นมารอคอยอยู่บนนี้แล้ว ที่สะดุดตายังมีพื้นที่สี่เหลี่ยม
ซึ่งล้อมสายสิญจน์ไว้ บ่วงอาคมที่เขาไม่รู้จัก พวกมันกำลังจะทำอะไรกับเขา
ถ้ารอให้ถูกพาไปถึงมัน อาจไม่มีวันหนีได้อีกเลย...

เขาคงไม่รอดอีกชีวิต แต่มีทางไหนที่จะตายอย่างไม่ขาดทุน?

“เก้า เหลือแค่ไม่ถึงนาทีแล้ว!”

คราวนี้เป็นยายตัวนุ่มที่เตือนมาแทนชายผิวดำหน้าทะมึนที่รอคอยจะสอยวิญญาณเขาไป

“ผมต้องการจะฟื้นเดี๋ยวนี้!” นพคุณหันไปบอกสมุนพญายมที่คุมสถานการณ์อยู่

ร่างกำลังจะถูกพาเข้าสู่วงล้อมสายสิญจน์อยู่รอมร่อ ทว่าชายหนุ่มที่ลืมตาขึ้นกะทันหัน
กลับลุกสะบัดหลุดทั้งดึงแขนขวาที่ตกห้อยของราเชนทร์บิดกลับหลัง แต่คราวนี้อีกฝ่ายไม่ร้องสักแอะ

ชายชุดดำที่เคียงข้างปองเกียรติต่างชักปืนออกมา ติดที่นพคุณดึงตัวราเชนทร์มาเป็นโล่กำบัง

“คืนนี้คงไม่ถือว่าฉันชนะ แต่รอดูหลังจากนี้ไปก่อนนะปองเกียรติ
ว่าแกจะต้องเอาตัวไอ้เอกมาแลกกับคนที่แกต้องการในที่สุด เราต้องได้เจอกันอีก!”

“ยิงเลย” ราเชนทร์ตะคอก

ทว่าไม่มีใครกล้ายิง ขณะที่นพคุณดึงร่างในชุดดำติดมาด้วยถึงระเบียงดาดฟ้า
ก็กระชากมันข้ามราวมาบนกันสาดกันตก ก่อนกระซิบคล้ายคำราม

“ลองกันหน่อยไหม บินจากชั้นยี่สิบจะสนุกแค่ไหน”

พูดจบ เขาทิ้งตัวหงายหลังลงจากความสูงที่มีเพียงลมพัดหวีดหวิว
ล็อกคอกอดราเชนทร์ที่ไร้ซึ่งการดิ้นรนลงมาด้วย
ความรู้สึกนี้ คล้ายกับวันที่โดดลงจากตึก...
แต่คราวนี้ เขาตั้งใจจะตาย!

นพคุณหลับตา งานนี้เสียไปถึงสองชีวิต แต่ได้สองชีวิตของสองพ่อลูก
ที่แสนสำคัญของพวกมันไว้ในมือถือว่าไม่เสียหลาย ได้รู้ความจริง
ว่าใจสุวิชาไม่ได้อยู่ข้างเขา ถือว่ายิ่งคุ้มค่า

พริบตา สองร่างกระแทกถึงดิน!
ศพของนพคุณตกลงมาในสวน สภาพไม่สู้ดีนัก เขาต้องรีบให้ถึงที่สุด
หันไปส่งสัญญาณขอคืนชีพทางชายร่างทะมึนไม่รอช้า ทว่าเมื่อมองไปยังราเชนทร์
พบว่าอีกฝ่ายกลับค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นมาแล้ว มีเพียงแขนขวาห้อยร่องแร่งที่เขาหักไว้ก่อนนี้

“แกคงใส่เสื้อทองอยู่สินะ”

มันฉวยจังหวะใส่เสื้อทองเข้าไปตอนเขาตาบอด!
ช่างว่องไวเหลือเชื่อนักในเมื่อมีสิ่งนั้นคุ้มตัว ต่อให้เอามีดจี้คอให้ถอดก็คงไม่กลัว
เพราะอาวุธทำอะไรมันไม่ได้ นพคุณจึงมีแต่ต้องถอย เขาวิ่งออกพ้นสวน
ก้าวออกไปจากโรงแรมก่อนคนของปองเกียรติจะมา ไม่ไกลจากนั้นมีมอเตอร์ไซค์
ที่จอดทิ้งไว้เพื่อการหลบหนี ชายหนุ่มตะกายขึ้นไป สตาร์ทเครื่องติด เร่งบิดไม่รั้งรอ

ตอนนี้เหลือสี่ชีวิต

เขารู้สึกถึงมือหนึ่งที่เอื้อมมาดึงเสื้อตนไว้จากด้านหลัง เสื้อนอกที่ขาดแล่ง
เพราะศพถูกกระชากลากถู และเพราะพาตัวเองดิ่งจากตึก แถมมือของคนที่
บอกว่าซ้อนมอเตอร์ไซค์ไม่เป็นคราวนี้เริ่มจะไต่ลามมากอดเอว

“เธอกำลังเริ่มเรียนรู้อะไรใหม่ๆ หรือว่า...ที่ผ่านมาโกหกเสียจนเคยชิน” ชายหนุ่มถามลอยๆ

เขาไม่มีวันลืมได้ว่าคืนนี้อยู่ๆพลังของเธอก็ตกวูบทั้งที่ไม่ใช่คืนแรม
ไม่มีวันลืมว่าเธอมาเตือนเรื่องสุวิชาถูกจับ เตือน...หรือนำทางสู่กับดัก?

“รู้อะไรไหม” เสียงผะแผ่วดังขัดจังหวะชายหนุ่ม “คนเราจะทรยศได้ยังไง
ในเมื่อไม่เคยได้รับความไว้ใจแต่แรก”

เสียงที่เดาทางความคิดของเขาได้หมดจดนั้นเจือแววเหงาและขมขื่น

“นั่นสิ... แต่คืนนี้ฉันไม่มีอะไรจะกล่าวโทษเธอหรอก ฉันกำลังเรียนรู้ที่จะไว้ใจเธอ
ไม่สิ ฉันจำเป็นต้องไว้ใจเธอตัวนุ่ม...”
นพคุณสูดลมหายใจเข้าลึก วางมือหนึ่งลงประสานมือที่เกาะกุมช่วงเอวของตนไว้

ต้องมีใครสักคนเหลือให้ไว้ใจ ไม่งั้นตัวตนของฉันคงต้องแตกสลายไปจริงๆ



****************
สำหรับเรื่องนี้ แม้จะมีเวลาน้อยแต่อสิตาก็ทุ่มเทสุดขีดเท่าที่เวลานั้นจะทำได้
ด้วยการสานทอพล็อตเอาไว้อย่างดี และคนอ่าน 99 เปอร์เซ็นต์บอกว่าชอบ
บางคนบอกว่าชอบที่สุดตั้งแต่พี่เขียนมา ขอบคุณมาก แต่...
ไม่ว่าจะ 99 หรือ 1 ที่ไม่ชอบ ล้วนสำคัญกับพัฒนาการของเรา ที่ยังคงเสาะหาทางก้าวต่อไป
แต่คงไม่อาจก้าวไปได้ ถ้าหนังสือไม่ได้รับการสนับสนุน แกพูดเท่ๆเพื่อขายของใช่ไหม.........
ใช่ค่ะ ถ้าเรายังไม่ซื่อสัตย์ ไม่ชอบ ไม่ขายผลงานตัวเองให้ได้จากใจที่เชื่อมั่น งานจะดีได้ยังไง
ยังเชื่อเสมอว่างานเรามีค่า มีอะไรพอ ที่จะคุ้มเงินซึ่งคนอ่านต้องเสียไปจากกระเป๋า
ไม่ว่าแง่ใดก็แง่หนึ่ง
...ดังนั้น หากเรื่องราวนี้มีค่าพอสำหรับใคร ก็ช่วยอุดหนุนด้วยนะคะ
แต่ใครไม่ชอบจริงๆก็ปล่อยมันไว้ในที่ทางของมัน เพราะคนเขียนอาจรับผิดชอบหมดไม่ไหว
“คนอ่านไม่จำเป็นต้องชอบนิยายเราทุกเล่ม แต่คนเขียนจำเป็นต้องชอบนิยายตัวเองทุกเล่ม”
ไม่งั้นคงไม่เขียนออกมา

เจอกันได้ในเพจอสิตา ในเฟซบุ๊กนะคะ อ่านจบแล้วมาคุยกัน


ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกัน ในวันที่ขึ้น และอาจมีวันที่ลง
ในอดีตฉันเคยมีเธอทั้งหลาย และหวังว่าวันหน้าจะยังมีต่อไป

อสิตา

จำนวนการเข้าชม : 1150

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery