บำเรอรัก เพลิงสวาท NC18++
เพียงแค่เห็นเธอครั้งแรก โดมินิคก็บอกกับตัวเองว่าเขาจะต้องได้สาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่ผู้นี้มาเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาให้ได้ในระยะเวลาที่เขาทำงานอยู่ไทย เขาพยายามหาวิธีเพื่อจะได้เธอมา แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้างเทพบุตรอย่างเขาเสมอ เมื่อแม่เลี้ยงของเธอติดหนี้การพนันที่คาสิโนของเขาในจำนวนไม่น้อย อย่างไรเสียงานนี้เขาต้องได้ร่างบางของสาวสวยสุดเซ็กซี่ไม่แพ้ดาวยั่วมาแนบอกไว้นอนกอดข้างกายอย่างแน่นอน...
โดมินิค แคโรว์เวล
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงผู้หยิ่งยโส
เลือดผสม อิตาล-รัสเซีย วัย 32ปี
นิต้า ฉัตรทรัตย
สาวสวยสุดเซ็กซี่ วัย 26ปี ที่ไม่ได้มีดีแค่ความสวย
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
ปล.หากยังพบคำผิด คำตก ก็ติชมเข้ามากันได้เลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ทักทายกันได้
Tags: คมน์
ตอน: บทที่2.........100%
“บอสครับ โทรศัพท์จากนายท่านครับ” ไมค์เดินเข้ามาใกล้โดมินิคที่นั่งก้มหน้าก้มตาตั้งใจอ่านเอกสารอยู่โต๊ะทำงาน คำว่า นายท่าน ทำให้โดมินิควันนี้ทั้งวันเขาไม่รับแขกขอเคลียร์งานต่างๆ ของตัวเอง ไม่ยอมรับแม้แต่สายจากลูกค้าคนสำคัญที่มาจากแดนไกล แต่เมื่อไมค์บอกชื่อคนโทร.มาชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงักการทำงานลงไป
“ครับพ่อ”
“เป็นไงไอ้ลูกชาย ทำงานที่นั่น” เสียงแหบของผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้าดังตามสาย
“ก็ดีครับ อย่างน้อยก็ไม่น่าเบื่อ” ชายหนุ่มพูดพลางหมุนเก้าอี้ทำงานหันหลังให้โต๊ะทำงาน สายตาตอนนี้จับจ้องอยู่กับวิวกรุงเทพฯ นอกกระจกห้องทำงานออกไป
“พูดแบบนี้ งั้นแกก็คงไม่อยากกลับอิตาลีแล้วสิ”
“ก็...” หนุ่มหยุดคิด “ไม่รู้สิครับ เมื่อถึงเวลาที่ผมจะกลับก็กลับเอง พ่อไม่ต้องตามนะจะบอกให้”
“ฉันน่ะรึจะมีปัญญาห้ามไอ้เสือร้ายอย่างแกได้โดมินิค” คำพูดไม่จริงจังของผู้เป็นพ่อ
ทำให้ชายหนุ่มที่วันนี้ทั้งวันเคร่งเครียดกับงานหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างชอบใจ ใครๆ ก็รู้ว่าบิดาของเขาอดีตมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลหากจะตามมาปราบใครสักคนไม่ใช่เรื่องยาก ถึงแม้ทุกวันนี้บิดาจะวางมือแล้ว แต่ด้วยอำนาจและเพื่อนพ้องมากมายในตำแหน่งใหญ่โตก็ยังทำให้คาลิโอ แคโรว์เวล ยังคงเป็นที่เกรงขามกันอยู่
“พ่อสบายดีนะฮะ” ชายหนุ่มถามถึงสุขภาพของบิดาที่วันก่อนบอดี้การ์ดคนสนิทคาลิโอยังโทร.มารายงานว่าบิดาไม่สบาย
“ตอนนี้หายแล้ว แกไม่ต้องห่วงนะ ทางนี้พ่อดูแลได้ ทำงานที่นั่นให้เสร็จให้อะไรๆ มันเข้าทีเข้าทางแล้วค่อยกลับมาก็ได้” ในช่วงที่โดมินิคไม่อยู่ธุรกิจในอิตาลีก็ต้องมีคนดูแล และคนๆ นั้นก็มักจะเป็นบิดาเสมอส่วนพี่น้องต่างมารดามีแต่ผู้หญิง ไม่มีใครยอมทำงานสักคน
“ถ้ามีปัญหาหนักอะไร ผมจะส่งอีธานกับไมค์ไปดูนะครับ”
“อืม แต่เป็นไรหรอก แต่เมื่อวานโรงไวน์โดนระเบิด” ทั้งๆ ที่เรื่องโรงผลิตไวน์ โดนรอบวางระเบิดบิดาของเขายังพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรนะ! พ่อบอกว่าโรงไวน์โดนระเบิดหรอครับ” โดมินิคถามอีกครั้งคิดว่าตัวเองหูฝาดไป
“ใช่ เมื่อวานมีคนมารอบวางระเบิด พระเจ้ายังเมตตาที่คนของเราเห็นไว้ก่อนมันเลยระเบิดได้แค่ด้านนอกแต่ส่วนด้านในโรงงานไม่ได้เป็นอะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นโดมินิคถึงกับสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามทำใจให้เย็นลงกับเรื่องที่บิดาบอก ยังดีที่โรงผลิตไวน์ไม่ได้รับความเสียหายอะไรมาก ไม่อย่างนั้นภายในอีกไม่ถึงห้านาทีไมค์จะต้องได้ไปเตรียมเครื่องบินเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวให้แก่เขาเพื่อบินไปยังอิตาลีแล้วอย่างแน่นอน
“ผมขอเวลาเคลียร์งานที่นี่และสาขาที่กำลังจะเปิดตัวที่เชียงรายก่อนนะครับ แล้วผมจะรีบกลับไปจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย”
“ไม่ต้องห่วงนะ ทางนี้พ่อยังไหว” บิดาบอกเสียงหนักแน่นไม่อยากให้ลูกชายเพียงคนเดียวต้องห่วงหน้าห่วงหลัง
“พ่อต้องการให้ผมทำอะไรไหมครับ” ชายหนุ่มเห็นความนิ่งที่บิดายังคงถือสายอยู่แต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“แพทตี้ต้องการให้ลูกอยู่ไทย” ในที่สุดบิดาก็พูดในสิ่งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
“ผมถามพ่อจริงๆ ว่าพ่ออยากให้ผมอยู่ที่นี้ถาวรหรือยังอยากให้ผมกลับไปบริหารงานอยู่”
“แกก็น่าจะรู้ว่าพ่อต้องการให้แกบริหารธุรกิจที่พ่อสร้างมันมากับมือ”
“แต่แพทตี้ก็คงจะไม่อยากให้ผมกลับไปอีกแล้ว”
ดูเหมือนว่าโดมินิคจะรู้อยู่เต็มอกว่าแพทตี้พี่สาวต่างมารดาจะไม่อยากให้เขากลับไปที่อิตาลีอีก เพราะเหตุใดโดมินิคก็รู้อยู่เต็มอกอีกเช่นกัน แต่สิ่งที่แพทตี้ต้องการเขาให้ไม่ได้ พี่น้องถึงจะต่างมารดาอย่างไรสำหรับโดมินิคก็ยังเป็นพี่น้องอยู่วันยังค่ำ ไม่อาจจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปได้
คาลิโอผู้เป็นบิดาก็พลอยหนักใจกับเหตุการณ์ที่ทำให้โดมินิคและแพทตี้ ซึ่งเมื่อก่อนสองพี่น้องก็ยังรักกันดี แต่พอโดมินิคปฎิเสธรักกับแพทตี้ เธอก็เปลี่ยนไปจากที่เคยดูแลเอาใจใส่ก็หมางเมินใส่ จนในที่สุดแพทตี้ก็เกลียดโดมินิค ด่าตราหน้าว่าเขาคือลูกเมียน้อยมาโดยตลอด
“บอสจะให้ผมกับอีธานกลับไปทำงานที่อิตาลีเลยไหมครับ” ไมค์ถามเมื่อเจ้านายหนุ่มวางสายจากนายใหญ่แห่งแคโรว์เวลไปแล้ว
“ไม่ต้องหรอก อยู่ทำงานที่นี้ให้เสร็จ”
“ครับบอส”
“ไมค์เดี๋ยวนายช่วยบอกอีธานด้วยนะว่าฉันจะบินไปดูงานที่สาขาเชียงราย”
“บอสจะไปเองหรอครับ” ไมค์แปลกใจ
“อื้อ จะไปดูเอง” โดมินิคเห็นไมค์เงียบจึงหันมามองเพื่อนสนิท “แกมีอะไรหรือเปล่าไมค์”
“ไม่มีครับบอส” แต่บอสไปถึงก็จะรู้เอง ไมค์คิดในใจไม่กล้าพูดออกมา “ว่าแต่บอสจะไปเมื่อไหร่ครับ”
“อีกสามวัน”
+++++++++++++++++++
“อะไรนะ อีกสามวันแกจะบินไปดูงานที่เชียงรายเหรอยัยต้า” วินธราเปล่งเสียงอันแหลมแสบแก้วหูออกมา
“ใช่ ผู้รับเหมาของฉันรับงานที่เชียงรายตั้งสองที่ฉันต้องไปดูด้วย”
“คุณดนัยว่ายังไงบ้าง”
“ฉันขอเขาแล้วล่ะ”
“แต่ว่า...” วินธราไม่กล้าพูดออกมาได้แต่มองหน้าเพื่อนสาวคนสวย
“แกจะบอกว่างานที่บริษัทก็ยังไม่ลงตัวใช่ไหม” นิต้ารู้ทันเพื่อนสนิทซึ่งวินธราพยักหน้าเบาๆ “ฉันรับรองเลยว่าฉันกลับมาจากเชียงราย ทุกอย่างจะเรียบร้อย”
“งั้นแกก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ฉันเป็นห่วง”
ในช่วงนี้งานนอกและในบริษัทนิต้าก็แทบจะแยกตัวออกจากกันเพื่อทำงานอยู่แล้ว ไหนยังต้องคอยติดตามน้องสาวไม่ให้โดมินิคเข้าไปใกล้อีก แม้ว่านุชนาถจะบอกว่าโดมินิคไม่ได้ติดตามไปหาหรือนัดเจออีก นิต้าก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดีด้วยความเป็นห่วง
ตลอดสามวันนิต้าตั้งใจจะเข้าไปพบโดมินิคอีกครั้ง แต่ทุกวันเธอก็ลืมไปเสียสนิทว่าต้องหาเวลาไปจนวันนี้เธอมาตรวจงานก่อสร้างที่ผู้รับเหมาสร้างโรงแรมใหญ่ที่มีเจ้าของเป็นชาวอิตาลี-รัสเซีย งานก่อสร้างทำได้แปดสิบเปอร์เซ็นแล้วและยังมีการสร้างรีสอร์ทอีกแห่งพร้อมกัน ซึ่งมันจะต้องเป็นหน้าที่ของที่ปรึกษาอย่างเธอต้องเข้ามาตรวจดูงาน
“ยังไงเย็นนี้เชิญช่างต้าทานมื้อเย็นด้วยกันนะครับ” อินทุผู้รับเหมารายใหญ่วัย 27ปี เอ่ยชวนหญิงสาวผู้มากความสามารถที่ทุกคนรู้จักกันในนามของ ‘นายช่างต้าหรือช่างต้า’
“ได้ค่ะคุณอินทุ เดี๋ยวยังไงที่รีสอร์ทเราจะไปดูกันพรุ่งนี้นะคะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน”
นิต้าเริ่มรู้สึกเพลียๆ ขึ้นมา เมื่อเช้าหลังจากเดินทางมาถึงหญิงสาวก็มาตรวจดูความเรียบร้อยของไซด์งานเลย ยังไม่ได้พักเพราะด้วยข้อจำกัดของเวลา ที่เธอจะต้องรีบเคลียร์งานแล้วกลับไปเคลียร์งานที่กรุงเทพฯ
“เดี๋ยวผมไปส่งช่างนะครับ” อินทุแสดงความมีน้ำใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ ต้าขับรถมา” หญิงสาวปฏิเสธความมีน้ำใจของชายหนุ่ม
อินทุเป็นหนุ่มหล่อ รูปร่างสูงโปร่งผิวคล้ำตั้งแต่จบเรียนทางด้านวิศวกรรมโยธาจากต่างประเทศก็เข้ามาช่วยงานบิดาที่มีบริษัทรับเหมาก่อสร้างยักษ์ใหญ่และได้รู้จักกับที่ปรึกษางานคนเก่งอย่างนิต้า หลายครั้งที่อินทุพยายามจีบเธอ แต่ดูเหมือนว่านิต้าจะรู้ว่าเขารู้สึกกับเธออย่างไรจึงพยายามห่างให้มากที่สุด อินทุผู้ชายที่หล่อ รวย มีผู้หญิงมากมายวิ่งเข้าหาเสมออีกไม่นานก็คงจะเลิกสนใจในตัวหญิงสาวไปเอง นิต้าบอกกับตัวเองทุกครั้ง
ด้วยความเพลียกับการขับรถมนระยะทางไกลจากกรุงเทพฯ มาเชียงรายหลังจากอาบน้ำเธอก็เผลอนอนหลับไป ตื่นขึ้นมาก็ใกล้กับเวลาที่อินทุได้นัดทานข้าวมื้อเย็นตามที่ได้โทร.มาบอกภายหลังว่าเจ้าของโรงแรมที่พวกเธอทำงานให้จะร่วมทานมื้อเย็นด้วย ซึ่งนิต้าก็ยินดีเป็นอย่างมากที่มีโอกาสได้คุยกับเจ้าของตัวจริงเสียที
แต่มาถึงนิต้าแทบอยากจะเดินหนีออกมาจากสวนอาหารแห่งนี้ทันที เมื่อพบว่ามีร่างสูงคุ้นตานั่งร่วมโต๊ะอยู่กับอินทุ โดยมองจากด้านหลังก็รู้แล้วว่าเป็นใคร หากไม่ติดที่อินทุหันมาเห็นก่อน นิต้าตั้งใจจะเดินออกไปจากร้านแล้วโทร.บอกว่าไม่สามารถไปร่วมทานมื้อเย็นด้วยได้
การรับประทานอาหารมื้อเย็นสำหรับนิต้าแล้วเต็มไปด้วยความอึดอัดมาก เธอรู้สึกว่าสายตาคมดุสีน้ำตาลคู่นั้นของโดมินิคจับจ้องมายังตนเองตลอดเวลา ตั้งใจให้เธอทำตัวไม่ถูกใบหน้าที่เรียบนิ่งเรียบของเขาเมื่อนัยน์ตากลมลอบมองก็มักจะเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเขาอยู่
“ยังไงฉันของตัวก่อนนะคะคุณอินทุ ต้องกลับไปเคลียร์งานต่ออีก” นิต้าเอ่ยเมื่อการทานอาหารจบลงไป
“ได้สิครับช่างต้าคงจะเหนื่อยและอยากพักผ่อน” อินทุหันมายิ้มอ่อนโยนให้หญิงสาว
“งั้นผมว่าเราแยกย้ายกันไปพักเลยดีกว่าไหมครับ ผมเองก็รู้สึกเหนื่อยๆ ขึ้นมาแล้วเหมือนกัน” โดมินิคเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ
“ก็ได้ครับ ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่ไซต์งานนะครับคุณโดมินิค ช่างต้า”
หญิงสาวเดินออกมาจากสวนอาหารตรงไปยังรถสปอร์ตที่จอดอยู่ทันที ในสมองคิดแต่ว่าอยากจะออกไปจากที่นี่เร็วๆ ไม่ต้องอยากอยู่เจอหน้าเขานาน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอมีเรื่องจะพูดกับเขามากมาย แต่วันนี้รู้ว่าโดมินิคเป็นเจ้าของโรงแรมที่อินทุรับงานอยู่ นิต้าก็ไม่อยากจะคุยกับเขาให้มากความ
“นี่ปล่อยนะ!!” มือที่กำลังเอื้อมเปิดประตูรถแต่กลับโดนมือหนาคว้ามาจับไว้ก่อน
“จะรีบไปไหนล่ะ ตั้งแต่มานี่เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ” เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยขึ้นข้างใบหู ชายหนุ่มดันร่างบางไปชิดกับรถของเธอ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ปากบางที่แต่งแต้มไปด้วยลิปสติกสีสวยสะบัดเสียงใส่ไม่ขาดสาย
“ไม่ปล่อย เรามาคุยกันก่อนสิคนสวย”
“ไม่คุย ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ถ้าคุณจะคุยเรื่องงานเอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ วันนี้ดึกแล้วฉันก็จะกลับไปพัก” หญิงสาวพยายามเบี่ยงใบหน้าหนีดวงหน้าเรียวคมของเขาที่เลื่อนลงมาใกล้เรื่อยๆ จนใบหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ
“แต่ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ปล่อย! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนมาช่วย”
“ฮึ ฮึ คิดเหรอว่าผมจะโง่เชื่อที่คุณขู่ เอาเลยจะร้องก็ร้องเลยสิ คนจะได้รู้กันหมดว่าคุณกับผมเรากำลังทำอะไรกันอยู่” ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ปล่อยยังก้มลงมาคลอเคลียกับแก้มเนียนของเธอและยังฝังจมูกคมๆ ลงหอมแก้มเธอดังฟอด
“คุณมีอะไรก็ปล่อยฉันแล้วพูดมาดีๆ ” นิต้าพยายามดิ้นออกจากพันธนาการหนาของเขา โชคดีที่บริเวณนี้เป็นที่มืดเพราะบรรยากาศของร้านจัดเป็นแบบสวนอาหาร จึงไม่มีใครเห็นว่าเธอและเขากำลังทำอะไรกันอยู่ ไม่อย่างนั้นคงจะได้อายคนอื่นเป็นแน่
“ไหนเลขาผมบอกว่าคุณพยายามจะขอเข้าพบผมตลอดเลยนี่” เขาพูดยียวน “นี่ไง...ผมอยู่นี่แล้วไงคุณมีอะไรก็พูดมาสิ อ๋อ หรือจะตอบข้อตกลงที่เราคุยกันไว้”
“ฉะ...ฉัน” โดมินิคปล่อยจากมือที่กุมข้อมือบาง ขยับออกมายึดแผ่นหลังตรงมือทั้งสองข้างล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงทำงานแบรนด์เนมหรู สายตาคมดุมองมายังเธอ
“คุณทนได้เหรอที่ตัวเองอยู่สุขสบาย แต่คนอื่นเขาเดือดร้อนรวมไปถึงแม่เลี้ยงของคุณด้วย ผมไม่ใช่คนใจดีเหมือนหน้าตานะคุณ เมื่อเป็นหนี้แล้วไม่มีมาใช้คืนก็ต้องโดนทรมาน ทรมานจนกว่าผมจะพอใจหรือไม่ก็ฆ่าทิ้งซะ” ประโยคท้ายเขาตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงดุดันเพิ่มขึ้นให้หญิงสาวรับรู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเธอเล่นอย่างที่ผ่านๆ มา
“ถ้าฉันตอบตกลงกับคุณแล้ว คุณจะทำตามที่พูดไว้ทั้งหมดใช่ไหม”
ชายหนุ่มยิ้มร้ายที่มุมปากพร้อมกับไหวไหล่กว้างเล็กน้อย
“ผมเป็นนักธุรกิจ พูดคำไหนคำนั้นเสมอไม่มีเวลามาเล่นเกมสนุกโดยไม่ได้ผลกำไรกับคุณหรอกคนสวย”
หญิงสาวได้แต่นิ่งเมื่อฟังคำยืนยันของเขา มันคงจะไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเธอพยายามหาวิธีทางออกทุกอย่าง บริษัทของดนัยก็เริ่มแย่ลงทุกวัน แม่เลี้ยงเธอก็โดนคุมตัวอย่างกับเป็นนักโทษรอวันประหารอย่างเดียว นางโทร.มาร้องไห้กับเธอทุกวัน
“จะนิ่งอีกนานไหมคุณ” เสียงทุ้มปลุกให้นิต้าตื่นจะภวังค์ความคิด
“ฉันตกลงค่ะ ฉันจะเป็นผู้หญิงของคุณ” รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปากเรียวของชายหนุ่ม เขายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าเขาจะต้องได้คำตอบที่น่าพอใจอย่างแน่นอน
“คืนนี้เลยไหม” โดมินิคขยับเข้ามาเตรียมจะเอื้อมมือจับไหล่บาง แต่นิต้าไวกว่าถอยหนีมือหนา
“ไม่!”ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างสงสัย “เมื่อฉันพร้อม”
คำพูดของนิต้าทำให้โดมินิคหัวเราะออกมาเบาๆ
“คุณคิดว่าคุณเล่นเกมอะไรอยู่กับผมรึคนสวย ถ้าเกิดคุณเบี้ยวผมไปตลอดแล้วเมื่อไหร่ผมจะได้นอนกอดคุณล่ะ”
“แต่...”
“พรุ่งนี้!...พรุ่งนี้หลังจากเราเลิกงาน ผมและคุณเราจะไปดินเนอร์ด้วยกันแล้วต่อจากนั้นคุณจะต้องอยู่กับผม ทำให้ผมพอใจในตัวคุณ เพื่อใช้หนี้สิบห้าล้าน” เขายื่นคำขาด
โดมินิคทิ้งท้ายไว้เท่านั้นจึงเดินไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ห่างจากจุดที่นิต้าจอดรถอยู่ เสียงรถเฟอร์รารี่ราคาแพงกระชากออกตัวอย่างแรงดังขึ้นสนั่นตามอารมณ์ของผู้ขับจนคนอยู่ใกล้มองตามเสียงพร้อมกัน
“ก็แค่นางบำเรอ จะมาเล่นตัวอะไรให้มันเสียเวลาวะ” ภายในรถที่เงียบสงบสายตาคมดุจับจ้องไปยังท้องถนน ริมฝีปากได้รูปขยับพูดอย่างไม่แยแส...
+++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
คมน์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ต.ค. 2557, 03:11:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2557, 03:11:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 852
| << บทที่2......50% | บทที่3.........30% >> |