รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 8: โลกอนาคต
"วันนี้ ผมจะไปทำงาน นัดนาธานเอาไว้ว่าจะเข้าห้องแลปเพื่อตรวจดูความเสียหายของเครื่องมือ" ผมเอ่ยกับหญิงสาวจากโลกอดีตระหว่างที่เราทานอาหารเช้าด้วยกัน
เมื่อคืนเธอนอนในห้องนอนของผม ส่วนผม ระเห็จตัวเองออกมานอนนอกห้อง แล้วก็นอนไม่หลับ ทั้งๆ ที่เป็นสถานที่ที่คุ้นเคย มีเรื่องมากมายให้คิดหลายเรื่อง แถมอาการปวดหัวจากการข้ามเวลาก็ยังกลับมาเป็นระยะๆ เช้านี้ผมก็เลยยังมึนๆ ถ้าไม่ได้วิตามินของพ่อ อาการของผมคงหนักกว่านี้
"ฉันขอไปกับคุณด้วยได้ไหม" คนพูดเงยหน้าขึ้นจากชามซีเรียลที่พร่องไปเพียงครึ่ง เธอปฏิเสธสลัดผักสด เบคอน ไข่ดาว ใส้กรอก และขนมปังปิ้ง เหมือนที่ผมกิน ให้เหตุผลง่ายๆ ว่ายังไม่รู้สึกหิว
ผมสังเกตเห็นว่าอิงลดากินอาหารน้อย ต่างจากมื้อแรกที่ผมทำให้กินเมื่อตอนอยู่โลกอดีต...ขืนกินแบบนี้ พ่อคงต้องให้ยาหรือตามินกับเธออีกคน
"คิดไว้แบบนั้นเหมือนกัน ให้อยู่ในนี้เฉยๆ คุณคงไม่ยอม" ผมมองตรงกลับมาที่หญิงสาว "แต่คุณจะต้องช่วยผมกับนาธานปิดเรื่องที่ตัวเองมาจากโลกอดีต เพราะมันเป็นเรื่องผิดกฎร้ายแรง การที่มีใครสักคนรู้ว่าคุณมาจากที่ไหน อาจทำอันตรายคุณ ทำอันตรายผม และโครงการวิจัยของผมกับนาธาน แย่ที่สุดอาจทำให้คุณกลับไปไม่ได้"
"ฉันไม่ใช่คนปากโป้งหรอกน่า"
"ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะเป็นคนปากโป้ง แต่คุณอาจเผลอพูดไปโดยไม่ตั้งใจ ก็เลยต้องตกลงกันไว้ก่อน การย้อนเวลายังเป็นเรื่องที่ทุกคนคิดว่าเป็นแนวคิดทางวิทยาศาสตร์ ที่เป็นไปได้ยาก ที่สำคัญยังไม่มีใครรู้ถึงผลที่ตามมาของมัน..."
หญิงสาวพยักหน้า "ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา คุณพอจะ..."
"งั้นคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ส่วนผมจะเอาเสื้อผ้าของคุณไปซักให้ ห้านาทีก็เรียบร้อย"
"อะไรนะ ซักผ้าแห้งภายในสิบนาที"
ผมพยักหน้า "มีอะไรแปลกเหรอ หรือสมัยคุณการซักผ้าต้องใช้เวลานานกว่านั้น"
คนตรงข้ามพยักหน้า "ไม่มีทางที่จะเรียบร้อยภายในห้านาทีแน่ๆ"
"มีอะไรที่เกิดขึ้นได้อีกมากมาย บางเรื่องอาจจะน่าตกใจว่าเรื่องซักผ้าเยอะ" ผมพูดได้แค่นั้นก็ปาก อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมากกว่านั้น เธอจะทำสีหน้าอย่างไร "มาเถอะ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวผมจัดการเสื้อผ้าให้ วันนี้บ่ายๆ เราค่อยไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่กัน"
............
การเดินทางจากที่พักของไอแซคไปยังที่ทำงานของเขา ทำให้ฉันสรุปได้ว่า โลกแห่งอนาคตสวยงามและน่าอยู่มาก ตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ร่มรื่น บ้านเรือนแบ่งเป็นโซนๆ อย่างเป็นระเบียบ มีสวนสาธารณะอยู่เป็นระยะๆ
ไอแซคขับรถเลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนสวยและดอกไม้นานาชนิด ราวกับกำลังอยู่ท่ามกลางสวนพฤกษชาติ ไม่ใช่สถาบันการศึกษา
"สวยมาก"
"มหาวิทยาลัยของผมมีชื่อเสียงด้านชีววิทยา รวมถึงการพัฒนาพันธ์พืชใหม่ๆ เราใช้พื้นที่ทุกตารางนิ้วเป็นห้องทดลองทางธรรมชาติ พืชหลายชนิดที่สูญพันธ์ไปแล้วถูกเพาะขึ้นมาใหม่จากเนื้อเยื่อที่เก็บรักษาไว้เป็นร้อยปี และทดลองปลูกที่นี่ก่อนจะขยายพันธ์ไปยังเขตที่เหมาะสมทั่วโลก นักชีววิทยาหลายคนจากที่นี่ร่ำรวยจากการขายสิทธิบัตรการพัฒนาพืชสายพันธ์เดิมให้ขยายพันธ์ใหม่ได้" คนขับรถบอกอย่างภาคภูมิใจ "ในยุคสมัยของผม เราผ่านการแพ้มลพิษมหาศาลที่มนุษย์สร้างขึ้นในยุคก่อนมาด้วยการสร้างสมดุลทางธรรมชาติขึ้นมาใหม่"
กว่าจะคิดได้ ก็ต้องให้เวลาผ่านไปหลายร้อยปี ฉันคิด แต่ก็ยังดีที่มนุษย์คิดได้ โลกจะได้น่าอยู่ ไม่เสื่อมโทรมเหมือนยุคที่ฉันจากมา
"แล้วคุณล่ะ เป็นนักวิทยาศาสตร์ด้านไหน"
"คณิตชีววิทยา ผมสนใจการย้ายมวลสาร ซึ่งเป็นชีววิทยาที่เกี่ยวข้องผสมผสานกับคณิตศาสตร์และฟิสิกข์ด้วย"
คนพูดหยุดประโยคนั้นของตัวเองเมื่อรถชะลอและจอดลงที่หน้าตึกเล็กๆ หลังหนึ่งซึ่งซ่อนอยู่ท่ามกลางสวนสวย มีเถาดอกไม้สีม่วงเลื้อยพาดหลังคารูปโค้ง หน้าตาคล้ายเรือนเพาะพันธุ์ไม้มากกว่าห้องทดลองวิทยาศาสตร์
นาธานรอฉันกับไอแซคอยู่ที่ห้องแลปแล้ว ที่นั่นมีคอมพิวเตอร์สองสามตัว พร้อมอุปกรณ์ทางอิเล็กทรอนิกส์หลายอย่างที่หน้าตาแปลกๆ และคงยังไม่มีในยุคที่ฉันมีชีวิตอยู่ อุปกรณ์ทรงสี่เหลี่ยมสีขาวตั้งอยู่กลางห้องมีรอยใหม้
"เครื่องย้อนเวลา...ใช่ไหมคะ" ฉันตรงไปที่อุปกรณ์ทรงประหลาดนั่นทันที กลิ่นใหม้จางๆ ยังคงอยู่
ไอแซคพยักหน้า เดินมายืนซ้อนหลังของฉัน ความร้อนจากร่างสูงทำให้ต้องรีบเบี่ยงตัวหนี ในขณะที่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สังเกตเอามือแตะอุปกรณ์ที่มีสีหม่นและรอยใหม้อย่างทนุถนอม หันไปหาเพื่อน "นาธานนายดูโปรแกรมหรือยัง มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"
"ดูแล้ว ยังหาข้อผิดพลาดไม่เจอ"
"ถ้าอย่างนั้น มันเกิดจากสูตรคำนวณการเคลื่อนย้ายมวลสารของฉันหรือเปล่า"
"จนใจจริงๆว่ะ ฉันไม่ถนัดไอ้สูตรนั่นของนาย นายก็รู้"
"โอเค งั้นฉันจะลองตรวจสอบมันก่อน จากนั้นคงต้องใช้เวลาตรวจดูเครื่องนี่พักใหญ่" คนพูดหันไปรอบห้อง จนมาหยุดอยู่ที่ฉันซึ่งถอยมายืนอยู่มุมห้อง "คุณหาที่นั่งตามสบายนะ เดี๋ยวผมมา"
นาธานเลิกคิ้ว มองร่างสูงที่เดินออกไปนอกห้อง อย่างงๆๆ "มันจะไปไหนของมัน"
ฉันส่ายหน้า "ไม่รู้สิคะ"
ไอแซคหายไปราวสิบนาที ก็กลับมาพร้อมกับถุงกระดาษสีน้ำตาลใบใหญ่มีโลโก้กลมๆ สีเขียวติดอยู่ด้านหน้า คล้ายกับสัญญลักษณ์ถุงรีไซเคิลได้ เขาวางมันลงตรงหน้าฉัน นาธานเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ของตนเอง
"อ้อ นายไปซื้อของมานี่เอง"
ไอแซคส่งกระป๋องเครื่องดื่มกระป๋องหนึ่งให้เพื่อน แล้วเลื่อนทั้งถุงมาตรงหน้าฉัน "เลือกเอา ไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร เมื่อเช้ากินน้อย ถ้าหิวก็รองท้องไปก่อน" พูดจบร่างสูงก็หันหลังให้ ตรงไปยังอุปกรณ์ที่อยู่กลางห้อง "ผมขอทำงานเงียบๆ นะ อาจจะหลายชั่วโมงหน่อย ถ้าเบื่อให้นาธานหาวีดีโอสนุกๆ ให้คุณดูได้ เขาถนัดเรื่องนั้น"
"เจ้านี่เวลาทำงานแล้วลืมกินลืมนอน มันกลัวคุณหิวนี่เอง" เสียงนาธานดังเบาๆ มาจากด้านหลัง “เดี๋ยวผมสอนให้ เปิดดูจากไอบุ๊กก็ได้”
ฉันชะโงกมองเข้าไปในถุงกระดาษ เพิ่งรู้ว่า มินิมาร์ทสมัยนี้ไม่ใช้ถุงพลาสติกแล้ว ข้างในมีขนมขบเคี้ยวอยู่สองสามถุง ลองแกะมากินถุงหนึ่ง ราชาติอร่อยมากกว่าอดีตที่ฉันมาเยอะ ... อดีตคนรักของฉันไม่เคยทำแบบนั้น ด้วยความที่ฉันอายุมากกว่าเขาสองปี หรือไม่ก็เพราะฉันชอบเอาใจคน ส่วนใหญ่จึงเป็นคนคอยเทคแคร์ ดูแลเขาทุกอย่างมากกว่า...และมันก็กลายเป็นความคุ้นชิน
นอกจากไอแซคและนาธาน ยังมีเพื่อนของพวกเขาอีกคน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นวิศวกร หรือไม่ก็ช่าง มาช่วยดูอุปกรณ์ที่ไฟใหม้นั่นด้วย สามคนคุยกันเงียบๆ ปล่อยให้ฉันนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ (ซึ่งหน้าตาไม่เหมือนกับคอมฯ ในสมัยของฉันเลย) อยู่คนเดียว
ฉันจึงค้นข้อมูลบางอย่างเล่น ท้ายที่สุดก็ลองค้นชื่อของอดีตคนรักและประวัติครอบครัว ฉันอยากรู้ว่าในช่วงเวลาสองร้อยปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง...
"เบื่อไหม"
"อะ...อุ้ย" ชายหนุ่มร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฉันชะงัก เงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ
"ดูอะไรอยู่ เห็นดูอยู่นานแล้ว"
ฉันก้มลงมองหน้าจอ และเลื่อนนิ้วปิดมันทันที
แต่...ยังช้ากว่าฝ่ามือหนา นิ้วของเขารวบนิ้วมือของฉันและดึงออก พร้อมกับสายตาคมที่ก้มลงมองบนหน้าจอ เพียงเสี้ยววินาที สายตานั้นก็วกกลับมาที่ใบหน้าของฉัน
"...."
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจ แล้วดึงไอบุ๊คของเขาไปถือไว้
"เอามานะ ฉันอ่านมันค้างอยู่"
"บางเรื่องไม่รู้เสียจะดีกว่านะ"
"แต่..."
"หิวกันหรือยัง" นาธานเดินมาหาเราสองคน เขาเช็ดมือที่เปื้อนคราบเขม่าดำของควันไฟ "เลยเวลากินกลางวันเกือบชั่วโมงแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ไอซ์ เราพาคุณยาย...เอ้ย คุณอิงไปกินอะไรดี"
"...อะไรก็ใด้ นายเลือกก็แล้วกัน ฉันจะไปเอารถ" คนพูดตวัดสายตาดุๆ ผ่านฉันไปยังเพื่อน ก่อนจะหันหลังก้าวออกจากประตูห้องแลปไป
...ตาดุชะมัด....
เมื่อคืนเธอนอนในห้องนอนของผม ส่วนผม ระเห็จตัวเองออกมานอนนอกห้อง แล้วก็นอนไม่หลับ ทั้งๆ ที่เป็นสถานที่ที่คุ้นเคย มีเรื่องมากมายให้คิดหลายเรื่อง แถมอาการปวดหัวจากการข้ามเวลาก็ยังกลับมาเป็นระยะๆ เช้านี้ผมก็เลยยังมึนๆ ถ้าไม่ได้วิตามินของพ่อ อาการของผมคงหนักกว่านี้
"ฉันขอไปกับคุณด้วยได้ไหม" คนพูดเงยหน้าขึ้นจากชามซีเรียลที่พร่องไปเพียงครึ่ง เธอปฏิเสธสลัดผักสด เบคอน ไข่ดาว ใส้กรอก และขนมปังปิ้ง เหมือนที่ผมกิน ให้เหตุผลง่ายๆ ว่ายังไม่รู้สึกหิว
ผมสังเกตเห็นว่าอิงลดากินอาหารน้อย ต่างจากมื้อแรกที่ผมทำให้กินเมื่อตอนอยู่โลกอดีต...ขืนกินแบบนี้ พ่อคงต้องให้ยาหรือตามินกับเธออีกคน
"คิดไว้แบบนั้นเหมือนกัน ให้อยู่ในนี้เฉยๆ คุณคงไม่ยอม" ผมมองตรงกลับมาที่หญิงสาว "แต่คุณจะต้องช่วยผมกับนาธานปิดเรื่องที่ตัวเองมาจากโลกอดีต เพราะมันเป็นเรื่องผิดกฎร้ายแรง การที่มีใครสักคนรู้ว่าคุณมาจากที่ไหน อาจทำอันตรายคุณ ทำอันตรายผม และโครงการวิจัยของผมกับนาธาน แย่ที่สุดอาจทำให้คุณกลับไปไม่ได้"
"ฉันไม่ใช่คนปากโป้งหรอกน่า"
"ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะเป็นคนปากโป้ง แต่คุณอาจเผลอพูดไปโดยไม่ตั้งใจ ก็เลยต้องตกลงกันไว้ก่อน การย้อนเวลายังเป็นเรื่องที่ทุกคนคิดว่าเป็นแนวคิดทางวิทยาศาสตร์ ที่เป็นไปได้ยาก ที่สำคัญยังไม่มีใครรู้ถึงผลที่ตามมาของมัน..."
หญิงสาวพยักหน้า "ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา คุณพอจะ..."
"งั้นคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ส่วนผมจะเอาเสื้อผ้าของคุณไปซักให้ ห้านาทีก็เรียบร้อย"
"อะไรนะ ซักผ้าแห้งภายในสิบนาที"
ผมพยักหน้า "มีอะไรแปลกเหรอ หรือสมัยคุณการซักผ้าต้องใช้เวลานานกว่านั้น"
คนตรงข้ามพยักหน้า "ไม่มีทางที่จะเรียบร้อยภายในห้านาทีแน่ๆ"
"มีอะไรที่เกิดขึ้นได้อีกมากมาย บางเรื่องอาจจะน่าตกใจว่าเรื่องซักผ้าเยอะ" ผมพูดได้แค่นั้นก็ปาก อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมากกว่านั้น เธอจะทำสีหน้าอย่างไร "มาเถอะ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวผมจัดการเสื้อผ้าให้ วันนี้บ่ายๆ เราค่อยไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่กัน"
............
การเดินทางจากที่พักของไอแซคไปยังที่ทำงานของเขา ทำให้ฉันสรุปได้ว่า โลกแห่งอนาคตสวยงามและน่าอยู่มาก ตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ร่มรื่น บ้านเรือนแบ่งเป็นโซนๆ อย่างเป็นระเบียบ มีสวนสาธารณะอยู่เป็นระยะๆ
ไอแซคขับรถเลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนสวยและดอกไม้นานาชนิด ราวกับกำลังอยู่ท่ามกลางสวนพฤกษชาติ ไม่ใช่สถาบันการศึกษา
"สวยมาก"
"มหาวิทยาลัยของผมมีชื่อเสียงด้านชีววิทยา รวมถึงการพัฒนาพันธ์พืชใหม่ๆ เราใช้พื้นที่ทุกตารางนิ้วเป็นห้องทดลองทางธรรมชาติ พืชหลายชนิดที่สูญพันธ์ไปแล้วถูกเพาะขึ้นมาใหม่จากเนื้อเยื่อที่เก็บรักษาไว้เป็นร้อยปี และทดลองปลูกที่นี่ก่อนจะขยายพันธ์ไปยังเขตที่เหมาะสมทั่วโลก นักชีววิทยาหลายคนจากที่นี่ร่ำรวยจากการขายสิทธิบัตรการพัฒนาพืชสายพันธ์เดิมให้ขยายพันธ์ใหม่ได้" คนขับรถบอกอย่างภาคภูมิใจ "ในยุคสมัยของผม เราผ่านการแพ้มลพิษมหาศาลที่มนุษย์สร้างขึ้นในยุคก่อนมาด้วยการสร้างสมดุลทางธรรมชาติขึ้นมาใหม่"
กว่าจะคิดได้ ก็ต้องให้เวลาผ่านไปหลายร้อยปี ฉันคิด แต่ก็ยังดีที่มนุษย์คิดได้ โลกจะได้น่าอยู่ ไม่เสื่อมโทรมเหมือนยุคที่ฉันจากมา
"แล้วคุณล่ะ เป็นนักวิทยาศาสตร์ด้านไหน"
"คณิตชีววิทยา ผมสนใจการย้ายมวลสาร ซึ่งเป็นชีววิทยาที่เกี่ยวข้องผสมผสานกับคณิตศาสตร์และฟิสิกข์ด้วย"
คนพูดหยุดประโยคนั้นของตัวเองเมื่อรถชะลอและจอดลงที่หน้าตึกเล็กๆ หลังหนึ่งซึ่งซ่อนอยู่ท่ามกลางสวนสวย มีเถาดอกไม้สีม่วงเลื้อยพาดหลังคารูปโค้ง หน้าตาคล้ายเรือนเพาะพันธุ์ไม้มากกว่าห้องทดลองวิทยาศาสตร์
นาธานรอฉันกับไอแซคอยู่ที่ห้องแลปแล้ว ที่นั่นมีคอมพิวเตอร์สองสามตัว พร้อมอุปกรณ์ทางอิเล็กทรอนิกส์หลายอย่างที่หน้าตาแปลกๆ และคงยังไม่มีในยุคที่ฉันมีชีวิตอยู่ อุปกรณ์ทรงสี่เหลี่ยมสีขาวตั้งอยู่กลางห้องมีรอยใหม้
"เครื่องย้อนเวลา...ใช่ไหมคะ" ฉันตรงไปที่อุปกรณ์ทรงประหลาดนั่นทันที กลิ่นใหม้จางๆ ยังคงอยู่
ไอแซคพยักหน้า เดินมายืนซ้อนหลังของฉัน ความร้อนจากร่างสูงทำให้ต้องรีบเบี่ยงตัวหนี ในขณะที่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สังเกตเอามือแตะอุปกรณ์ที่มีสีหม่นและรอยใหม้อย่างทนุถนอม หันไปหาเพื่อน "นาธานนายดูโปรแกรมหรือยัง มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"
"ดูแล้ว ยังหาข้อผิดพลาดไม่เจอ"
"ถ้าอย่างนั้น มันเกิดจากสูตรคำนวณการเคลื่อนย้ายมวลสารของฉันหรือเปล่า"
"จนใจจริงๆว่ะ ฉันไม่ถนัดไอ้สูตรนั่นของนาย นายก็รู้"
"โอเค งั้นฉันจะลองตรวจสอบมันก่อน จากนั้นคงต้องใช้เวลาตรวจดูเครื่องนี่พักใหญ่" คนพูดหันไปรอบห้อง จนมาหยุดอยู่ที่ฉันซึ่งถอยมายืนอยู่มุมห้อง "คุณหาที่นั่งตามสบายนะ เดี๋ยวผมมา"
นาธานเลิกคิ้ว มองร่างสูงที่เดินออกไปนอกห้อง อย่างงๆๆ "มันจะไปไหนของมัน"
ฉันส่ายหน้า "ไม่รู้สิคะ"
ไอแซคหายไปราวสิบนาที ก็กลับมาพร้อมกับถุงกระดาษสีน้ำตาลใบใหญ่มีโลโก้กลมๆ สีเขียวติดอยู่ด้านหน้า คล้ายกับสัญญลักษณ์ถุงรีไซเคิลได้ เขาวางมันลงตรงหน้าฉัน นาธานเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ของตนเอง
"อ้อ นายไปซื้อของมานี่เอง"
ไอแซคส่งกระป๋องเครื่องดื่มกระป๋องหนึ่งให้เพื่อน แล้วเลื่อนทั้งถุงมาตรงหน้าฉัน "เลือกเอา ไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร เมื่อเช้ากินน้อย ถ้าหิวก็รองท้องไปก่อน" พูดจบร่างสูงก็หันหลังให้ ตรงไปยังอุปกรณ์ที่อยู่กลางห้อง "ผมขอทำงานเงียบๆ นะ อาจจะหลายชั่วโมงหน่อย ถ้าเบื่อให้นาธานหาวีดีโอสนุกๆ ให้คุณดูได้ เขาถนัดเรื่องนั้น"
"เจ้านี่เวลาทำงานแล้วลืมกินลืมนอน มันกลัวคุณหิวนี่เอง" เสียงนาธานดังเบาๆ มาจากด้านหลัง “เดี๋ยวผมสอนให้ เปิดดูจากไอบุ๊กก็ได้”
ฉันชะโงกมองเข้าไปในถุงกระดาษ เพิ่งรู้ว่า มินิมาร์ทสมัยนี้ไม่ใช้ถุงพลาสติกแล้ว ข้างในมีขนมขบเคี้ยวอยู่สองสามถุง ลองแกะมากินถุงหนึ่ง ราชาติอร่อยมากกว่าอดีตที่ฉันมาเยอะ ... อดีตคนรักของฉันไม่เคยทำแบบนั้น ด้วยความที่ฉันอายุมากกว่าเขาสองปี หรือไม่ก็เพราะฉันชอบเอาใจคน ส่วนใหญ่จึงเป็นคนคอยเทคแคร์ ดูแลเขาทุกอย่างมากกว่า...และมันก็กลายเป็นความคุ้นชิน
นอกจากไอแซคและนาธาน ยังมีเพื่อนของพวกเขาอีกคน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นวิศวกร หรือไม่ก็ช่าง มาช่วยดูอุปกรณ์ที่ไฟใหม้นั่นด้วย สามคนคุยกันเงียบๆ ปล่อยให้ฉันนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ (ซึ่งหน้าตาไม่เหมือนกับคอมฯ ในสมัยของฉันเลย) อยู่คนเดียว
ฉันจึงค้นข้อมูลบางอย่างเล่น ท้ายที่สุดก็ลองค้นชื่อของอดีตคนรักและประวัติครอบครัว ฉันอยากรู้ว่าในช่วงเวลาสองร้อยปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง...
"เบื่อไหม"
"อะ...อุ้ย" ชายหนุ่มร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฉันชะงัก เงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ
"ดูอะไรอยู่ เห็นดูอยู่นานแล้ว"
ฉันก้มลงมองหน้าจอ และเลื่อนนิ้วปิดมันทันที
แต่...ยังช้ากว่าฝ่ามือหนา นิ้วของเขารวบนิ้วมือของฉันและดึงออก พร้อมกับสายตาคมที่ก้มลงมองบนหน้าจอ เพียงเสี้ยววินาที สายตานั้นก็วกกลับมาที่ใบหน้าของฉัน
"...."
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจ แล้วดึงไอบุ๊คของเขาไปถือไว้
"เอามานะ ฉันอ่านมันค้างอยู่"
"บางเรื่องไม่รู้เสียจะดีกว่านะ"
"แต่..."
"หิวกันหรือยัง" นาธานเดินมาหาเราสองคน เขาเช็ดมือที่เปื้อนคราบเขม่าดำของควันไฟ "เลยเวลากินกลางวันเกือบชั่วโมงแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ไอซ์ เราพาคุณยาย...เอ้ย คุณอิงไปกินอะไรดี"
"...อะไรก็ใด้ นายเลือกก็แล้วกัน ฉันจะไปเอารถ" คนพูดตวัดสายตาดุๆ ผ่านฉันไปยังเพื่อน ก่อนจะหันหลังก้าวออกจากประตูห้องแลปไป
...ตาดุชะมัด....
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ต.ค. 2557, 19:47:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ต.ค. 2559, 20:38:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 2710
| << 7: ความจริง...ความฝัน...ความในใจ | 9: เรื่องบังเอิญ >> |
ใบบัวน่ารัก 13 ต.ค. 2557, 22:55:55 น.
นานจัง
ต้องต้องกลับไปอ่านใหม่อีก
จนยอพระกลิ่นกินแมวแล้วนะค้า
คือมันนานๆๆๆๆอะ คะ
นานจัง
ต้องต้องกลับไปอ่านใหม่อีก
จนยอพระกลิ่นกินแมวแล้วนะค้า
คือมันนานๆๆๆๆอะ คะ
mhengjhy 14 ต.ค. 2557, 08:13:26 น.
คิดถึ้งง คิดถึง
คิดถึ้งง คิดถึง
คิมหันตุ์ 14 ต.ค. 2557, 14:29:32 น.
เดาไม่ออกเลยยยยจะมาแนวไหนอิอิ
เดาไม่ออกเลยยยยจะมาแนวไหนอิอิ
Zephyr 15 ต.ค. 2557, 22:32:32 น.
อุต้ะ ลืมเรื่องไปแบ้ว 555
จำได้แต่นาธาน ไอแซค อิงลดา ยาย จบ อิอิ
อ่านใหม่ละกัน อุอิ
อุต้ะ ลืมเรื่องไปแบ้ว 555
จำได้แต่นาธาน ไอแซค อิงลดา ยาย จบ อิอิ
อ่านใหม่ละกัน อุอิ