...คาสบลังก้า...ดารัลฟาเดล...(จบแล้วค่ะ)
สืบเนื่องมาจากเรื่อง "อะรูซะตี...เจ้าสาวของผม"
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวของลูกสาวสุดหวงของหมอดานีส
กับนาดา โดยเรื่องราวของคุณพ่อเมื่ิอครั้งก่อนนั้น
จะเป็นแนา "แต่งก่อนจีบ"
แต่สำหรับรุ่นลูกแล้ว จะเป็นแนว "จีบก่อนแต่ง"
ต้องมาคอยดูกันค่ะว่า จะจีบกันอย่างไร แล้วคุณหมอดานีส
ที่ต้องมารับบทบาทเป็นพ่อของลูกทั้งเจ็ดจะตกอยู่ในสภาพเช่นไร..
แล้วนาดาจะเป็นแม่แบบไหน...
เรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศของเมือง
"คาสบลังก้า" หรือ "อัดดารัลบัยฎออ์"
ซึ่งแปลว่า..."บ้านสีขาว"
ดินแดนในฝันดั่งต้องมนต์เสน่หาแห่งโมร็อกโก...
กับดินแดนอันแสนอบอุ่นด้วยไอรักแห่งแดนอาทิตย์อุทัย...
พบกับเขาและเธอ...
...ดารัล...ฟาเดล...
หญิงสาวที่หัวใจเปี่ยมล้นไปด้วยความรักความอบอุ่น
จากครอบครัวอันแสนสุขและน่ารัก...
ชีวิตที่มีพร้อมทุกอย่าง ไม่เคยต้องการสิ่งใดอีกแล้ว
เพราะเธอพอใจทุกอย่างที่มีมาตลอด
จนเมื่อเจอกับเขา...ที่นั่น "คาสบลังก้า"
เขาทำให้เธอไม่อาจลบลืมมนต์เสน่หาของที่นั่นได้เลย
ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น...
กับ
ชายหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยรูปเปลือกที่สวยงามสมบูรณ์
หากภายในใจนั้นยังคงโหยหาไออุ่นแห่งรักจากใครสักคน
มาเติมเต็มหัวใจกำพร้าของเขา...
แล้วเธอคือผู้ที่เขาค้นพบว่ามีทุกอย่างที่เขากำลังต้องการอยู่
ดังนั้น...ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร เขาก็จะปล่อยเธอ
ไปไม่ได้โดยเด็ดขาด!
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวของลูกสาวสุดหวงของหมอดานีส
กับนาดา โดยเรื่องราวของคุณพ่อเมื่ิอครั้งก่อนนั้น
จะเป็นแนา "แต่งก่อนจีบ"
แต่สำหรับรุ่นลูกแล้ว จะเป็นแนว "จีบก่อนแต่ง"
ต้องมาคอยดูกันค่ะว่า จะจีบกันอย่างไร แล้วคุณหมอดานีส
ที่ต้องมารับบทบาทเป็นพ่อของลูกทั้งเจ็ดจะตกอยู่ในสภาพเช่นไร..
แล้วนาดาจะเป็นแม่แบบไหน...
เรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศของเมือง
"คาสบลังก้า" หรือ "อัดดารัลบัยฎออ์"
ซึ่งแปลว่า..."บ้านสีขาว"
ดินแดนในฝันดั่งต้องมนต์เสน่หาแห่งโมร็อกโก...
กับดินแดนอันแสนอบอุ่นด้วยไอรักแห่งแดนอาทิตย์อุทัย...
พบกับเขาและเธอ...
...ดารัล...ฟาเดล...
หญิงสาวที่หัวใจเปี่ยมล้นไปด้วยความรักความอบอุ่น
จากครอบครัวอันแสนสุขและน่ารัก...
ชีวิตที่มีพร้อมทุกอย่าง ไม่เคยต้องการสิ่งใดอีกแล้ว
เพราะเธอพอใจทุกอย่างที่มีมาตลอด
จนเมื่อเจอกับเขา...ที่นั่น "คาสบลังก้า"
เขาทำให้เธอไม่อาจลบลืมมนต์เสน่หาของที่นั่นได้เลย
ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น...
กับ
ชายหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยรูปเปลือกที่สวยงามสมบูรณ์
หากภายในใจนั้นยังคงโหยหาไออุ่นแห่งรักจากใครสักคน
มาเติมเต็มหัวใจกำพร้าของเขา...
แล้วเธอคือผู้ที่เขาค้นพบว่ามีทุกอย่างที่เขากำลังต้องการอยู่
ดังนั้น...ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร เขาก็จะปล่อยเธอ
ไปไม่ได้โดยเด็ดขาด!
Tags: หวานซึ้งโรแมนติก ดราม่า โมร็อกโก คาสบลังก้า ทะเลทรายซาฮาร่า ดารัล ฟาเดล โสภณพสุธ
ตอน: บทที่ 14 รักเดียวใจเดียว 50%
“เพิ่งรู้ว่ามีสไตลิสต์ส่วนตัวหาตัวจับยากขนาดนี้อยู่ใกล้ๆ…”
ฟาเดลก้มมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังจัดการผูกเนคไทให้เขาอยู่
ไม่ว่าจะเสื้อผ้า หน้าผม เธอจัดการให้หมด
จากที่เคยคิดว่าตัวเองแต่งตัวได้ดูดีแล้วกลับต้องแปลกใจเมื่อเจอคนเก่งกว่า
เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยกล้าจะเข้าใกล้เขามากนัก ส่วนใหญ่จะปล่อย
ให้เขาจัดการตัวเองไป แต่นี่…ตั้งแต่เขากลับมา ก็ได้เห็นถึง
การเปลี่ยนแปลง จนสามารถพูดได้ว่า เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญเลยก็ว่าได้…
“แม่สอนน้องรัลหมดแหล่ะ…ไม่มีตกหล่นหรอก…
เรื่องจะทำหรือไม่ทำ...นั่นก็อีกเรื่องนึง…”
เสียงน้อยๆเจื้อยแจ้วไปเรื่อย คนมองมองเพลินไม่รู้เบื่อ
ให้เขายืนมอง นั่งมอง นอนมองหน้านี้ไปทั้งวันก็ยังไหว…
“ก็ดื้อนี่นะ…”ฟาเดลว่าพลางบีบจมูกรั้นๆของคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว
“นี่แน่ะ…”ว่าแล้วดารัลก็เอาคืนด้วยการบิดเนื้อตรงลำแขนของเขาไปหลายครั้ง
ดีนะท่ีมีเสื้อสูทสากลปกปิดไว้ ไม่อย่างนั้นจะช้ำกว่านี้…
“โอ้ย…บิดพี่ทำไม…โอ้ย”ฟาเดลร้องประท้วง
“ก็เอาคืนไง…เอาคืนที่แกล้งให้เรานอนร้องไห้มาหลายวัน…
แค่บิดเนื้อให้เขียวแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ…นี่แน่ะ…”
แล้วก็ฟาดฝ่ามือลงตรงลำแขนนั่นซ้ำอีกหลายระลอก…
จนฟาเดลต้องรึบคว้าข้อมือที่กำลังประทุษร้ายเขาเอาไว้มั่น
ก่อนจะก้มลงหอมแก้มแดงๆนั่นพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ
“ก็ถ้ารู้ว่าทั้งรักและคิดถึงกันมากขนาดนี้ พี่กลับมาให้กอดซะตั้งนานแล้วล่ะ…
พี่ขอโทษนะที่ปล่อยให้รอ…ตอนนี้พี่ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว อยากทำอะไรก็จะให้ทำ…
จะกอด จะหอมแก้ม จะจูบ จะดูพี่โป๊หรือจะ…”
ดารัลที่มือไม่ว่างที่จะปิดปากเขาไม่ให้พูดประโยคต่อมา
เพราะเขายึดครองมือเธอเอาไว้ เลยจึงต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นใช้ปากปิดปากเขาแทน
ก่อนจะรีบผละออกมายืนก้มหน้าแดงก่ำขณะพูดว่า
“ห้ามพูดต่อนะ…เดี๋ยวหูน้องรัลจะเน่าเอา…”
ฟาเดลมองแก้มแดงๆตรงหน้าแล้วยิ้มกริ่ม แววตาเป็นประกาย
“อย่านะ…”ดารัลส่งเสียงห้ามเมื่อเห็นเขาโน้มหน้าเข้ามา
พร้อมกับยันอกคนตัวโตตรงหน้าเอาไว้ไม่ให้รุกรานเธอ
และไม่ลืมส่งเสียงเตือน…
“เดี๋ยวหมดหล่อ ผมยุ่ง เสื้อยับ…และเวลาแต่งตัวก็หมดแล้วด้วย”
“ก็ทีเมื่อกี้น้องรัลยังจูบพี่ได้เลย…”ฟาเดลประท้วง
ดารัลจึงร้องแหวพร้อมค้อนคนพูดทันที
“ใครเค้าจูบ แค่ปิดปากไม่ให้พูดเท่านั้น…”ไปได้น้ำขุ่นๆสิน่า
“ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไปประชุมไม่ทันนะ…”ดารัลหันมา
ชวนคนที่กำลังจ้องเธอตาเป็นมัน คนที่เธอรู้ว่าจะหาเรื่องกินของหวานก่อนของคาว…
แต่เพราะรู้ตัวว่าเมื่อกี้เผลอตัวเผลอใจ
ทำตามสัญชาตญาณและความต้องการส่วนลึกไปหน่อย
ที่พอได้มองเรียวปากเขาแล้ว…มันให้รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน…
จนเผลอทำเรื่องหน้าอายขายขี้หน้าต่อหน้าเขาไปแบบนั้น
ทั้งๆที่การยอมยืนฟังเขาพูดเรื่องที่จะทำให้เธอหูเน่าน่าจะดีกว่าเป็นไหนๆ
แต่เธอก็ทำ…ทำมันไปแล้ว…
ดังนั้น ดารัลจึงรีบแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าไปด้วยการเบนเข็มทิศ
แล้วจับเสื้อของเขาให้เข้าที่ ก่อนจะมองดูผลงานของตัวเอง
ด้วยแววตาพึงใจ แล้วก็ต้องสะดุ้ง หัวใจกระตุก
เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบคู่นั้นที่จ้องมองเธออยู่
“กลัวเสื้อพี่ยับเหรอ…”ดารัลพยักหน้าเมื่อเจอเข้ากับคำถามเรียบๆ
“ถ้าเสื้อยับก็แค่เปลี่ยนใหม่…”ฟาเดลยิ้มกริ่มขณะพูด
“ไม่ได้ค่ะ เพราะชุดนึ้หล่อที่สุดแล้ว…”ดารัลเอ่ยอย่างรู้ทัน
“หล่อน้อยกว่านี้ก็ไม่เห็นเป็นไร…”ฟาเดลเริ่มตีขลุม
แต่ดารัลไม่ยอมลงหลุมที่เขาขุดไว้ง่ายๆ
“เป็นค่ะ…เพราะว่าน้องรัลอยากให้คุณสามีหล่อกว่าใครในที่ประชุม”
และแน่ล่ะ เธอพูดความจริง มิได้เสแสร้ง…เธออยากให้เขาดูดีที่สุด
“แต่พี่อยากหล่อที่สุดให้เธอดูคนเดียว…”
แววตาคมทอประกายที่เขาจับจ้องมาที่เธอพร้อมกับคำพูดสองแง่สองง่ามซ่อนนัย
ทำให้ดารัลถึงกับก้าวถอยหลัง…เพราะจะเดินหน้าต่อ เห็นท่าจะยากเสียแล้ว…
“แค่เธอพอใจ พี่ก็พอใจแล้ว…”เขาเอ่ยพร้อมกับยกสองมือประคองใบหน้าเธอ…
“ขอบคุณครับ…”
พูดจบเขาก็ก้มลงประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ
แล้วควานหาความหวานล้ำที่ซ่อนอยู่ในนั้น จนพอใจจึงผละออกมา…
ก่อนจะเอียงหน้าฝังจมูกโด่งกับปากลงบนพวงแก้มซ้ายขวาของเธอ
แล้วส่งยิ้มหวานให้สาวเจ้า
“นี่คือรางวัลสำหรับคนเก่งของพี่…”
ดารัลก้มหน้าที่แดงระเรื่อก่อนจะเม้มปากที่ยังสั่นๆอยู่
สุดท้ายเขาก็หาทางกินของหวานก่อนของคาวสำเร็จจนได้
…นี่เธอกลายเป็นดารัลผู้ภักดีและเชื่อฟังเขาได้ขนาดนี้เชียวหรือนี่
…เขาทำได้ไงนะ…
เพราะเธอจำได้ และรู้ด้วยว่าตัวเองไม่ได้ใช้ความพยายามใดๆ
ในการจะเชื่อฟังและภักดีต่อเขาอย่างจริงๆจังๆเลย…แต่นี่…
มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ! ต้องมีใครสักคนสิที่ตอบเธอได้…
“พี่ฟาเดลห้ามยิ้มแบบนี้และก็ส่งสายตาแบบนี้ให้สาวคนไหนนะคะ…”
ดารัลเผลอปากหลุดพูดไป พอรู้ตัวจะเก็บคำพูดกลับมาก็ไม่ทันการเสียแล้ว…
หญิงสาวก้มหน้างุดทันทีเมื่อได้สติ
นี่ก็อีก…เธอเป็นอะไร ทำไมถึงควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้เลยสักที
เวลาอยู่ต่อหน้าเขา เวลาจ้องตาเขา เวลาเห็นรอยยิ้มเขา…
“พี่ไม่ทำหรอก…เพราะรู้ว่าน้องรัลหวง…”
ดารัลส่งค้อนให้คนช่างแกล้งอย่างขัดเขิน…
ฟาเดลจึงคว้าข้อมือนั้นมาแล้วกุมมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง
“รอยยิ้มและสายตาแบบนี้มันเกิดขึ้นได้เพราะความรัก…
พี่รักน้องรัลคนเดียว…และจะรักคนเดียวตลอดไป…”
ราวกับเป็นคำมั่นสัญญา ดารัลยิ้มรับความรู้สึกดีๆที่ถูกถ่ายทอด
ผ่านสายตาคู่นั้นของเขาเข้าสู่หัวใจของเธอ…
อุ้งมือของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน มันอุ่นซ่านจับจิตตรึงใจ…
“เมื่อมีน้องรัลแล้ว พี่ก็ไม่ต้องการผู้หญิงอื่นอีก…”
ดวงตากลมโตสวยส่องประกายยามน้ำตาเอ่อคลอด้วยความตื้นตัน
เธอมั่นใจเขา…อย่างที่ไม่เคยมั่นใจผู้ชายคนใดมาก่อน…
“ไม่ใช่แค่เมื่อวานกับวันนี้…แต่พรุ่งนี้พี่ก็จะรักน้องรัลคนเดียว…
ไม่ว่าพรุ่งนี้ของเราจะมีจริงหรือไม่ก็ตาม…”
เขากล่าวพลางทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลานั่นอย่างอ่อนโยน…
“นี่ไม่ใช่คำสัญญา…แต่คือคำสัตย์ปฏิญาณของลูกผู้ชายคนนี้…”
ดารัลยกแขนขึ้นโอบรอบคอเขาแล้วเขย่งตัวขึ้นกอดเขาเอาไว้แน่น
โดยลืมกังวลเรื่องเสื้อยับไปเสียสนิทใจ…
“น้องรัลก็รักพี่ฟาเดล…รักคนเดียว…รักเดียวใจเดียว…ไม่ขอรักใครอีกค่ะ…”
ดารัลดีใจ โล่งใจที่ได้โพล่งคำๆนี้ออกไปอย่างชัดเจนทุกห้วงความรู้สึก…
มันไม่ได้อายอย่างคราวก่อน
คราวนี้เธอไม่อายเลยที่จะบอกเขาออกไปอย่างใจคิด…อย่างที่รู้สึก…
“พี่ไม่ใช่ผู้ชายปากแข็งและไม่คิดจะโกหกตัวเองหรือใครๆ
เมื่อพี่แน่ใจตัวเองและมั่นใจในตัวเองแล้ว…
ดังนั้น…หากน้องรัลอยากฟังเมื่อไหร่ ตอนไหนอีก…พี่ยินดีจะพูดมันออกมา…”
ฟาเดลไล้นิ้วไปตามแก้มนวลสีแดงจางๆด้วยแววตารักใคร่…
“แล้วเย็นนี้พี่จะกลับมาดูแผนการของท่านรองฯนะครับ…”
เขาพูดนัยน์ตากรุ้มกริ่ม ทำเอาคนฟังถึงกับงงงวย
ก่อนจะสำนึกได้เมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างของเขา…
ดารัลถึงกับค้อนพร้อมทั้งส่งตะปูไปให้แล้วตอกกลับเขาไปว่า
“เอาไว้ปรึกษาคุณหมอดานีสก่อนได้มั้ยคะ เพราะพรุ่งนี้คุณหมอดานีส
จะบินมาตามแม่ของน้องรัลกลับบ้านค่ะ…”
ฟาเดลกระตุกคิ้วนิดนึง
พลันนึกไปถึงคุณหมอดานีส นั่นมันชื่อของ ‘พ่อตา’ของเขานี่
“มาตามเมียตัวเองหรือจะมาคุมเมียคนอื่น?”ฟาเดลยิ้มเย็นใส่คนพูด…
คงไม่ต้องให้เขาอธิบายใช่มั้ยว่า ‘เมียคนอื่น’ ที่ว่านั้นหมายถึงใคร
“ไม่รู้สิคะ…”ดารัลส่ายหน้า ตาใส
“พี่ฟาเดลคงต้องถามเอาเองแล้วล่ะค่ะ…เพราะน้องรัลไม่กล้าถาม…”
ฟาเดลจ้องคนพูด
“อย่าท้า…ถ้าพี่ไม่กล้าพอ…คงไม่เดินทางไปตามเอาตัวเธอ
ที่ญี่ปุ่นมาไว้ที่คาสบลังก้าได้หรอกน้องรัล…”ดารัลยังคงยิ้มร่า
ก็ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่าคนตรงหน้ากล้าและบ้าดีเดือดแค่ไหน…
มิใช่เขาหรอกหรือที่เป็นคนทำลายแผนการของพ่อเธอ
ที่จะส่งเธอไปเมืองไทยเพื่อจะได้ทำความรู้จักมักคุ้น
กับคนที่พ่อหมายตาไว้ให้…แบบเชือดนิ่มๆ จู่โจมแบบที่พ่อของเธอ
ไม่ทันได้เตรียมแผนรองรับไว้เลย…
อย่าว่าแต่พ่อเลย เธอก็แทบไม่ทันตั้งตัว…
หากจะให้พ่อของเธอหายเคืองง่ายๆจากการถูกลบคมนั้นเห็นทีจะยาก…
“พี่ฟาเดลเคยได้ยินสำนวนนี้มั้ยคะ…ที่ว่า…”ดารัลลากเสียงพร้อมรอยยิ้มหวาน
“รักภรรยาก็ต้องรักพ่อของภรรยาด้วย…เลิฟมีเลิฟมายฟาเตอร์”
ฟาเดลยิ้มแทบไม่ออกกับคนช่างสำบัดสำนวน…
“งั้นเพื่อความยุติธรรม…เมื่อรักลูกก็ต้องรักสามีของลูกด้วย…เป็นไง…”ดารัลยิ้มสดใส
“น้องรัลว่าพ่อคงต้องชอบประโยคนี้แน่ถ้าได้ยินจากปากของลูกเขย”
“พี่ก็ว่างั้นแหล่ะ…”
แล้วทั้งคู่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
............................................
มาเอาให้ 50% ก่อนนะจ๊ะ...
อีก 50% หน้า ฟาเดลคงได้เห็นหน้า "พ่อตา"ชัดๆกันล่ะค่ะ...อิอิอิ...
...คุยกับนักอ่านจากตอนที่แล้วค่ะ...
1.คุณคิมหันตุ์...ไม่ใช่ฆ่่าธรรมดานะคะ ฆ่าอำพรางคดีซะด้วย...เหอๆ...
2.คุณแว่นใส...น้องฟาฮาน่าไงล่ะคะ เธอออกจะไม่เชื่อเสียด้วยซ้ำไป
ว่าเจ้าขาวเจ้าดำจะหมดลมในสภาพแบบนั้นได้...
เห็นหน้าใสๆยังโตไม่เท่าไหร่แบบนั้น คุณเธอไม่ได้ไร้เดียงสานะคะ...
จะเรียกว่า "ร้ายเดียงสา" เลยก็ว่าได้...อิอิ...
3.คุณตุ๊งแช่...กล้องวงจรปิดแถวสวนคงไม่มีน่ะค่ะ...
แต่กล้องวงจรปิดนรกน่ะไม่แน่...ฮ่าๆ...คงต้องมาลุ้นกับคดี ฆ่าแมวสองตัว
กันต่อค่ะ...เพราะไอ้เรื่องที่เต่าโยจะปล่อยไปง่ายๆคงไม่ใช่นิยายเต่าแว้ววว...
แม้จะแค่ชีวิตแมวก็เถอะ...หึ่มๆ...ส่วนเรื่องวางยาพระนางนั้น
โยกำลังหาทางอยู่ค่ะ...แต่หวานไม่ทันไร หมอดานีสแล่นบินมาซะแล้ว...
สงสัยจะพาเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวมาแน่ๆงานนี้...เพราะจะได้ขนไพร่พล
มาเหยียบได้สะดวกหน่อย...อิอิ...
4.น้องเจื้อยแจ้ว...เกิดนางเอกพี่เผลอไปยั่วเข้า รับรองได้ว่าโดนเสือตะปบแน่
เพราะพ่อแมวเขาลอกลายไปแล้ว...อิอิ...อ้อยเข้าปากช้างแน่ๆค่ะ...
ไอ้ที่มาแผนยั่วน่ะ เพราะรู้ว่าดารัลแสนดื้อและพยศย่อมต้องหาเรื่องยั่วกลับ
ดีว่านางเอกเรารู้รักษาตัวรอด เป็นยอดดี ตามคำสอนของสุนทรภู่ไป...อิอิอิ...
แต่คำสอนแม่น่ะ จะตามไม่ตามก็อีกเรื่องนึง...เหอๆ
ส่วนเรื่องน้องแมว...ยังรอการพิสูจน์หลักฐานกันต่อไปค่ะ...
มันคงต้องมีบ้างละ...ไอ้หลักฐานน่ะ...^^
สุดท้ายไม่ท้ายสุด...
ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ขอบคุณทุกไลค์ ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ
...รักษาสุขภาพนะคะ...
"เต่าโย"
yoraya เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ต.ค. 2557, 21:49:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ต.ค. 2557, 21:49:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 3943
| << บทที่ 13 ตำแหน่งมักมาพร้อมกับหน้าที่ | บทที่ 14 รักเดียวใจเดียว (100%) >> |
คิมหันตุ์ 21 ต.ค. 2557, 02:57:13 น.
มาแบบสั้นจุงเบย...รอดูคุณหมอดานีส จะรักลูกเขยสักแค่ไหนค่ะ อิอิ
ใจร้ายเนอะ ฆ่าแมว อำพรางคดี !!
มาแบบสั้นจุงเบย...รอดูคุณหมอดานีส จะรักลูกเขยสักแค่ไหนค่ะ อิอิ
ใจร้ายเนอะ ฆ่าแมว อำพรางคดี !!
Chii 21 ต.ค. 2557, 10:07:50 น.
ไม่ได้เข้ามานาน ได้อ่านหลายตอนเลยยยยยย ชอบอ่ะะะะ
รอตอนใหม่เรื่อย ๆ นะคะ ^^
ไม่ได้เข้ามานาน ได้อ่านหลายตอนเลยยยยยย ชอบอ่ะะะะ
รอตอนใหม่เรื่อย ๆ นะคะ ^^
ตุ๊งแช่ 21 ต.ค. 2557, 10:41:01 น.
55 น้องรัล ใจกล้าแบบนี้พี่ฟาเดลชอบ คนอ่านก็ชอบ..55
55 น้องรัล ใจกล้าแบบนี้พี่ฟาเดลชอบ คนอ่านก็ชอบ..55
แว่นใส 21 ต.ค. 2557, 12:18:47 น.
รอคนกลับมาจัดการกับพวกลอบทำร้ายลับหลังจ้า
รอคนกลับมาจัดการกับพวกลอบทำร้ายลับหลังจ้า
pseudolife 22 ต.ค. 2557, 22:44:19 น.
ฮ่าๆๆ หวานจนคอมเม้นท์ไม่ออกเลยค่า
รอดูฤทธิ์คุณหมอดานีสตอนหน้าดีกว่า ฮิฮิ
ฮ่าๆๆ หวานจนคอมเม้นท์ไม่ออกเลยค่า
รอดูฤทธิ์คุณหมอดานีสตอนหน้าดีกว่า ฮิฮิ