เจ้าสาวหมาป่า
ฟ้าพราว เด็กสาวที่โตขึ้นมามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจนใครๆก็อิจฉาแต่กลับต้องมาเป็นเจ้าสาวของวายปราณผู้นำโลกปีศาจที่เป็นมนุษย์หมาป่าที่มีอายุถึงมากกว่าเธอถึง100ปีรักบนความต่างของเขาและเธอจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม
Tags: มนุษย์ หมาป่า โลกปีศาจ
ตอน: ในสายหมอก
วายุพาฟ้าพราวมานั่งใต้โคนต้นไม้ก่อนจะบีบยาทาให้เธอ
"แขนเขียวหมดเลยหมอนั้นน่าต่อยชะมัด" วายุพูดขณะทายาให้ฟ้าพราว
"ฉันไม่เข้าใจในเมื่อแสดงท่าทีรังเกียจฉันขนาดนั้นจะมาเลือกฉันทำไม" ฟ้าพราวพูดพร้อมทำหน้ามุ้ยๆ
"การเลือกเจ้าสาวเขาจะดูจากแม่แต่ก็มีนะที่ออกมาเหมือนพ่อนิสัยเลยต่างจากตอนที่เราเลือก"วายุตอบ
"ฉันอยากกลับต้องทำยังไงหรอ" ฟ้าพราวหันมาถามวายุ
"มีแค่สองวิธีครับหนึ่งคือเจ้าบ่าวต้องอนุญาติสองคือทำใจ" วายุตอบก่อนจะลุกเก็บของ
"ทำใจอยู่กับคนที่เราไม่ได้เนี่ยนะ" ฟ้าพราวลุกขึ้นตาม
"คุณรู้ไหมว่าถ้ามีหมาป่าคนอื่นมาขอคุณแต่งงงานคุณก็สามารถเลือกได้" วายุตอบยิ้มๆ
"ว่าก็ว่าเถอะคนป่าเถื่อนแบบฉันใครจะมาขอแต่งงาน" ฟ้าพราวพูดพร้อมถอนหายใจ
"อาจจะมีก็ได้นะ" วายุตอบฟ้าพราวมองเขาวายุหลบสายตาก่อนเดินไปที่รถ
"นายวายร้ายฉันจะทำให้นายมาคุกเข่าขอให้ฉันกลับโลกมนุษย์ให้ได้" ฟ้าพราวทำหน้ามุ่งมั่นก่อนเดินตามวายุไปทั้งสองขับรถจนมาถึงที่พักก็เจอธารากับพสุยืนอยู่
"วายุคุยกับวายปราณเป็นไงมั้ง" ธาราเอ่ยถาม
"เขาไม่ยอมรับเจ้าสาว" วายุตอบ
"นายนั้นเอาแต่ใจชะมัดตอนเลือกดันไม่คิด" พสุเสริมก่อนจะหันมาทางฟ้าพราว
"พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปดูไร่วาสรสผลไม้ประจำเมืองเราอยากไปไหม" พสุยิ้มให้ฟ้าพราว
"ก็ไม่รู้สินะ"ฟ้าพราวยักไหล่ทั้งสามหนุ่มยิ้มในความกวนประสาทของเธอก่อนจะพามาที่ห้องนอน
"นอนได้ไหมคุณเจ้าสาว"ธาราพูด
"ได้สิ....ขอบใจมากนะ" ฟ้าพราวหันมาทางพวกเขา
"ไม่เป็นไรครับ"วายุพสุธาราพูดพร้อมกันก่อนจะเดินออกไป
"หมดเรื่องซะที" ฟ้าพราวพูดอย่างหน่ายๆก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยไม่อาบน้ำ
เช้าวันต่อมา
"โหใหญ่โตมากเลย" ฟ้าพราวตะลึงกับต้นวาสรสที่ถ้านับเนื้อที่คงประมาณพันไร่
"ผลมันอร่อยนะลองชิมดูสิครับ"พสุยื่นผลวาสรสให้เธอ
"คิดจะหลอกฆ่าฉันหรอ" ฟ้าพราวพูดกวนๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยคุณรู้ไหมตอนผมเรียนวิชาการแพทย์เนี่ยผมที่หนึ่งเลยนะรับรองปลอดภัยครับ" พสุอธิบายฟ้าพราวหยิบกินก่อนจะทำหน้ายี้เพราะมันเปรี้ยว
"เปรี้ยวอะประกวดแข่งกับมะนาวชนะนะเนี่ย"ฟ้าพราวพูดพลางเอานิ้วถูลิ้น
"สงสัยมันยังไม่สุกมั้งครับงั้นผมเช็ดให้" พสุหยิบกระดาษเช็ดลิ้นให้เธอระหว่างที่เช็ดก็มีเสียงผู้หญิงดังมา
"วายปราณคะป้อนพอนนี่หน่อยสิ" หญิงสาวหรือพอนนี่ทำท่าอ้อนเขา
"นั้นใครหรอ"ฟ้าพราวเดินมาแอบดู
"พอนนี่เป็นหมาป่าผู้หญิงครับดูเขาจะปลื้มวายปราณอยู่"พสุตอบพลางมองไปที่วายปราณ
"มีมือก็กินเองสิ"วายปราณตอบแบบรำคาญก่อนจะแกะมือปลาหมึกของพอนนี่ออก
"วายปราณอะใจร้ายที่สุดเลย" พอนนี่ทำท่างอนวายปราณเหลือบเห็นฟ้าพราวเขาแยกตัวออกจากพอนนี่มาที่โรงผลิตฟ้าพราวเองก็วิ่งตามมา
"เดี๋ยวก่อน!!!"ฟ้าพราวรั้งแขนเขา
"มีอะไร" วายปราณทำเสียงแข็ง
"ออกปากอนุญาติให้ฉันกลับโลกมนุษย์เดี๋ยวนี้" ฟ้าพราวเสียงแข็งเขามองเธอ
"ไม่!!!"เขาตอบยักคิ้ว
"นายจะรั้งฉันไว้ทำไมในเมื่อเราต่างก็ไม่ได้รักกัน" ฟ้าพราวพูดเขาส่ายหน้า
"ก็ถูกอะนะแต่ฉันขี้เกียจพูดคำว่า" วายปราณทำปากพูดคำว่าอนุญาติแบบไม่มีเสียง
"เธอเป็นใครอะ" พอนนี่ที่เดินตามมาเข้ามาแทรกตัว
"ถามเขาสิว่าฉันเป็นใคร" ฟ้าพราวมองไปทางวายปราณ
"เจ้าสาวที่ไม่ได้ตั้งใจเลือก" วายปราณตอบพร้อมทำหน้าเฉยชา
"เสียใจด้วยนะที่ฉันดันมาเป็นเจ้าสาวของนาย" ฟ้าพราวพูดเสียงแข็ง
"พวกปีศาจไม่มีหัวใจจริงๆนายคงมีปัญหากับความรักมากสินะถึงได้ทำตัวมีปัญหาแบบนี้"ฟ้าพราวพูดแทงใจดำวายปราณเขาโกรธมากง้างมือขึ้นแต่พสุจับมือเขาไว้
"นายจะทำอะไรเจ้าสาวนายไม่ได้"พสุพูด
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้นายละมีสิทธิ์อะไร"วายปราณพูดใส่พสุ
"ฉันมีหน้าที่ปกป้องเธอ" พสุพูดทั้งสองจ้องหน้ากัน
"ระวังไว้ดีละๆกันฉันเลือกเธอได้ก็ทำลายได้เหมือนกัน"วายปราณเดินแยกตัวออกไปพอนนี่วิ่งตามเขาไปเหลือแต่พสุกับฟ้าพราว
"คุณ...." พสุจะเอ่ยถามแต่ฟ้าพราวแทรกมาก่อน
"ไม่เป็นไรกลับกันเถอะ" ฟ้าพราวเดินเงียบออกไปพสุก้มหน้าก่อนจะเดินตาม
"แขนเขียวหมดเลยหมอนั้นน่าต่อยชะมัด" วายุพูดขณะทายาให้ฟ้าพราว
"ฉันไม่เข้าใจในเมื่อแสดงท่าทีรังเกียจฉันขนาดนั้นจะมาเลือกฉันทำไม" ฟ้าพราวพูดพร้อมทำหน้ามุ้ยๆ
"การเลือกเจ้าสาวเขาจะดูจากแม่แต่ก็มีนะที่ออกมาเหมือนพ่อนิสัยเลยต่างจากตอนที่เราเลือก"วายุตอบ
"ฉันอยากกลับต้องทำยังไงหรอ" ฟ้าพราวหันมาถามวายุ
"มีแค่สองวิธีครับหนึ่งคือเจ้าบ่าวต้องอนุญาติสองคือทำใจ" วายุตอบก่อนจะลุกเก็บของ
"ทำใจอยู่กับคนที่เราไม่ได้เนี่ยนะ" ฟ้าพราวลุกขึ้นตาม
"คุณรู้ไหมว่าถ้ามีหมาป่าคนอื่นมาขอคุณแต่งงงานคุณก็สามารถเลือกได้" วายุตอบยิ้มๆ
"ว่าก็ว่าเถอะคนป่าเถื่อนแบบฉันใครจะมาขอแต่งงาน" ฟ้าพราวพูดพร้อมถอนหายใจ
"อาจจะมีก็ได้นะ" วายุตอบฟ้าพราวมองเขาวายุหลบสายตาก่อนเดินไปที่รถ
"นายวายร้ายฉันจะทำให้นายมาคุกเข่าขอให้ฉันกลับโลกมนุษย์ให้ได้" ฟ้าพราวทำหน้ามุ่งมั่นก่อนเดินตามวายุไปทั้งสองขับรถจนมาถึงที่พักก็เจอธารากับพสุยืนอยู่
"วายุคุยกับวายปราณเป็นไงมั้ง" ธาราเอ่ยถาม
"เขาไม่ยอมรับเจ้าสาว" วายุตอบ
"นายนั้นเอาแต่ใจชะมัดตอนเลือกดันไม่คิด" พสุเสริมก่อนจะหันมาทางฟ้าพราว
"พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปดูไร่วาสรสผลไม้ประจำเมืองเราอยากไปไหม" พสุยิ้มให้ฟ้าพราว
"ก็ไม่รู้สินะ"ฟ้าพราวยักไหล่ทั้งสามหนุ่มยิ้มในความกวนประสาทของเธอก่อนจะพามาที่ห้องนอน
"นอนได้ไหมคุณเจ้าสาว"ธาราพูด
"ได้สิ....ขอบใจมากนะ" ฟ้าพราวหันมาทางพวกเขา
"ไม่เป็นไรครับ"วายุพสุธาราพูดพร้อมกันก่อนจะเดินออกไป
"หมดเรื่องซะที" ฟ้าพราวพูดอย่างหน่ายๆก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยไม่อาบน้ำ
เช้าวันต่อมา
"โหใหญ่โตมากเลย" ฟ้าพราวตะลึงกับต้นวาสรสที่ถ้านับเนื้อที่คงประมาณพันไร่
"ผลมันอร่อยนะลองชิมดูสิครับ"พสุยื่นผลวาสรสให้เธอ
"คิดจะหลอกฆ่าฉันหรอ" ฟ้าพราวพูดกวนๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยคุณรู้ไหมตอนผมเรียนวิชาการแพทย์เนี่ยผมที่หนึ่งเลยนะรับรองปลอดภัยครับ" พสุอธิบายฟ้าพราวหยิบกินก่อนจะทำหน้ายี้เพราะมันเปรี้ยว
"เปรี้ยวอะประกวดแข่งกับมะนาวชนะนะเนี่ย"ฟ้าพราวพูดพลางเอานิ้วถูลิ้น
"สงสัยมันยังไม่สุกมั้งครับงั้นผมเช็ดให้" พสุหยิบกระดาษเช็ดลิ้นให้เธอระหว่างที่เช็ดก็มีเสียงผู้หญิงดังมา
"วายปราณคะป้อนพอนนี่หน่อยสิ" หญิงสาวหรือพอนนี่ทำท่าอ้อนเขา
"นั้นใครหรอ"ฟ้าพราวเดินมาแอบดู
"พอนนี่เป็นหมาป่าผู้หญิงครับดูเขาจะปลื้มวายปราณอยู่"พสุตอบพลางมองไปที่วายปราณ
"มีมือก็กินเองสิ"วายปราณตอบแบบรำคาญก่อนจะแกะมือปลาหมึกของพอนนี่ออก
"วายปราณอะใจร้ายที่สุดเลย" พอนนี่ทำท่างอนวายปราณเหลือบเห็นฟ้าพราวเขาแยกตัวออกจากพอนนี่มาที่โรงผลิตฟ้าพราวเองก็วิ่งตามมา
"เดี๋ยวก่อน!!!"ฟ้าพราวรั้งแขนเขา
"มีอะไร" วายปราณทำเสียงแข็ง
"ออกปากอนุญาติให้ฉันกลับโลกมนุษย์เดี๋ยวนี้" ฟ้าพราวเสียงแข็งเขามองเธอ
"ไม่!!!"เขาตอบยักคิ้ว
"นายจะรั้งฉันไว้ทำไมในเมื่อเราต่างก็ไม่ได้รักกัน" ฟ้าพราวพูดเขาส่ายหน้า
"ก็ถูกอะนะแต่ฉันขี้เกียจพูดคำว่า" วายปราณทำปากพูดคำว่าอนุญาติแบบไม่มีเสียง
"เธอเป็นใครอะ" พอนนี่ที่เดินตามมาเข้ามาแทรกตัว
"ถามเขาสิว่าฉันเป็นใคร" ฟ้าพราวมองไปทางวายปราณ
"เจ้าสาวที่ไม่ได้ตั้งใจเลือก" วายปราณตอบพร้อมทำหน้าเฉยชา
"เสียใจด้วยนะที่ฉันดันมาเป็นเจ้าสาวของนาย" ฟ้าพราวพูดเสียงแข็ง
"พวกปีศาจไม่มีหัวใจจริงๆนายคงมีปัญหากับความรักมากสินะถึงได้ทำตัวมีปัญหาแบบนี้"ฟ้าพราวพูดแทงใจดำวายปราณเขาโกรธมากง้างมือขึ้นแต่พสุจับมือเขาไว้
"นายจะทำอะไรเจ้าสาวนายไม่ได้"พสุพูด
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้นายละมีสิทธิ์อะไร"วายปราณพูดใส่พสุ
"ฉันมีหน้าที่ปกป้องเธอ" พสุพูดทั้งสองจ้องหน้ากัน
"ระวังไว้ดีละๆกันฉันเลือกเธอได้ก็ทำลายได้เหมือนกัน"วายปราณเดินแยกตัวออกไปพอนนี่วิ่งตามเขาไปเหลือแต่พสุกับฟ้าพราว
"คุณ...." พสุจะเอ่ยถามแต่ฟ้าพราวแทรกมาก่อน
"ไม่เป็นไรกลับกันเถอะ" ฟ้าพราวเดินเงียบออกไปพสุก้มหน้าก่อนจะเดินตาม
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 พ.ย. 2557, 21:58:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 พ.ย. 2557, 22:09:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1003
| << ความไม่เข้าใจ | บทเล่ห์รัก >> |