Dangerous love เผลอรักนายมาเฟียตัวแสบ
คุณจะทำยังไงเมื่อคนสำคัญของคุณหายไป จู่ๆคนที่คุณเกลียดขี้หน้าก็โผล่เข้ามา พร้อมบอกคุณว่า ฉันมารับเธอไปอยู่ด้วย
ม่ายยยยยทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้
"จะให้ฉันเรียนดาบหรอ..ไม่เอาหรอกนะ"ถึงฉันจะชอบเรื่องพวกนี้มากแค่ไหนแต่ฉันฆ่าใครไม่ได้หรอกนะ
"ถ้าเธออยากอยู่รอดก็ต้องเรียน!!" ม่ายยชีวิตของฉันไม่สงบเพราะนายคนเดียว
ม่ายยยยยทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้
"จะให้ฉันเรียนดาบหรอ..ไม่เอาหรอกนะ"ถึงฉันจะชอบเรื่องพวกนี้มากแค่ไหนแต่ฉันฆ่าใครไม่ได้หรอกนะ
"ถ้าเธออยากอยู่รอดก็ต้องเรียน!!" ม่ายยชีวิตของฉันไม่สงบเพราะนายคนเดียว
Tags: มาเฟีย ยากูซ่า
ตอน: บทนำ
คุณคิดว่าครอบครัวมีความลับอะไรกับคุณไหม
และความลับนั้นยิ่งใหญ่หรือเปล่า
แล้วคุณจะรับมันได้ไหม
บทนำ
ติ๊ด...ติ๊ดๆ...ต๊ดๆๆ...ติ๊ดดดดด...ตูม!!
“โอ๊ยหนวกหูโว้ย!! นาฬิกาปลุกบ้านี้” แล้วฉันก็ปานาฬิกาปลุกทิ้ง
“ชิ ตื่นได้แล้วลูกสายแล้วนะ” เสียงแม่ที่ตะโกนขึ้นมาจากด้านล่างขึ้นมา
.... เงียบ
“เฮ้อ...ไม่ไหวเลยลูกคนนี้ - -* ”
หน้าห้องของ ชิ
เมื่อเปิดประตูเข้าไป แม่ชองชิก็ต้องเหนื่อยใจกับสภาพของห้องซึ่งไม่ต่างจากทุกครั่งที่เดินเข้ามา ทางเดินในห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งของมากมายไม่ว่าจะเป็นกองหนังสือเรื่อง เศษกระดาษ ทั้งเสื้อผ้ากองโตที่ยังไม่ได้ซัก
“ชิ แม่บอกให้ตื่นไงลูก” แล้วแม่ก็ดึงผ่าห่มของชิออก
“อืม...” เสียงครางเล็กๆตอบกลับในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น
“ไปอาบน้ำได้แล้วเดียวก็สายหรอกลูก”
“หา!!กี่โมงแล้วแม่ O_O ” ฉันตกใจทันทีมื่อได้ยินเสียงแม่พูดอะไรสักอย่างว่าสายๆ
“ให้ตายสิลูกคนนี้ เจ็ดโมงครึ่งแล้ว รีบเลย - -”
“ตายแล้ว! ทำไมแม่ไม่ปลุกให้เร็วกว่านี้ละ -*- “ ทันทีที่ฉันได้ยินก็รีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อไปทำธุระส่วนตัวแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทันทีเพราะว่าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน
“เดินทางดีๆนะลูก “ แม่ตะโกนบอกหลังจากฉันกำลังจะออกจากบ้าน
“ไปก่อนนะแม่ ” แล้วฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อไปโรงเรียนให้ทันก่อนพิธีประถมนิเทศ
โรงเรียน ปริ้นเซนส์สคูล
“ ถึงซะที เหนื่อยเป็นบ้าว่าแต่พวกนั้นอยู่ไหนกันนะ” ฉันบ่นกับตัวเองเมื่อถึงโรงเรียนเพราะจะต้องไปดูบอร์ดตรงหน้าตึงเรียนและเข้าปฐมนิเทศเปิดภาคเรียนใหม่
“ ชิ พวกเราอยู่นี้ไปดูบอร์ดกัน” แล้วพวกเราก็เดินไปดูบอร์ดที่ติดป้ายชื้อและห้องที่พวกเราอยู่กันไว้
“เฮ้ย แกอยู่ห้องไหนอ่ะมีน “ ฉันตะโกนถามเพื่อน
“ไม่รู้ดิฉันยังหาชื่อตัวเองไม่เจอเลย” มีนตะโกนกลับ
“แล้วแกอ่ะโบว์” ฉันตะโกนถามอีก
“ยังอ่ะๆ...ห้องนี้ไม่มีชื่อฉันอ่ะแกหาชื่อห้องนั้นให้ฉันหน่อยสิปอนด์” แล้วโบว์ก็ตะโกนถามอีกคน
“โอ๊ย!!..อยู่ไหนนะกับแค่ชื่อยังหาไม่เจอเลย - -” แต่ปอนด์ก็บ่นออกมาแทน
“ฉันเจอแล้ว!!อยู่ห้องนี้หมดเลย O0O” อยู่ๆมีนก็ตะโกน
“ไหนๆ =w=” โบว์เดินไปใกล้มีนแล้วดู
“เจ๋งโครตเลยปีนี้พวกเราได้อยู่ด้วยกันครบทุกคนเลย ไปประถมนิเทศกัน ^^” แล้วฉันก็เดินไปหามีนแล้วตะโกน
หลังจากประถมนิเทศเสร็จก็เริ่มเข้าชั้นเรียนทันทีคาบต่อที่จะต้องเรียนคือวิชาพละซึ่งเป็นวิชาที่ฉันชอบมากที่สุดและถนัดที่สุดเลยก็ว่าได้แต่ฉันคิดว่าคาบแรกของวิชานี้คงยังไม่ได้เรียนอะไรมาก
“คนต่อไป มาวัดส่วนสูงและชั่งน้ำหนัก”
“ชิ ถึงคิวแกแล้ว มัวแต่คิดอะไรอยู่ได้” ปอนด์กระซิบ
“อ่าวครูเรียกแล้วหรอ” แล้วฉันก็เดินไปหาครูทันทีและทำตามคนอื่นๆจากนั้นก็เดินไปหาครู
“บอกครูมาสิว่า ได้เท่าไร”
“ชื่อ โอกาชิค่ะ สูง 165 เซน หนัก 45 กิโล ค่ะครู”
เมื่อทุกคนบอกส่วนสูงและน้ำหนักครบคุณครูก็ปล่อยให้ทำอะไรก็ได้พวกเพื่อนของฉันเลยรากฉันไปที่ริมรั้วโรงเรียนทันทีเพราะมันสามารถมองเห็นมหาลัยข้างๆได้อย่างชัดเจน นั้นคือมหาลัยปริ้นฟาร์อินเทรนด์ เป็นมหาลัยที่มีหนุ่มหล่ออันดับต้นๆของประเทศ และมีนักเรียนที่นี้ทุกคนหวังจะได้คบกับหนุ่มหล่อในรั้วมหาลัยแห่งนั้น ซึ่งฉันคิดว่ามันไร้สาระแลบะหาแก้นสารไม่เลยสักนิด - -
“แกดูพี่คนนั้นสิ..หล่อเวอร์อ่ะ >^<” ไม่ว่าเปล่ามีนก็ฉันก็ชี้ไปที่รุ่นพี่คนหนึ่ง
“ฉันไม่สนใจใครหรอกนะ = = * ”ฉันตอบกลับแบบหน้าตายทันที
“เฮ้ย...ระวัง!!” อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาทำให้พวกเราเงยหน้ามองข้างบนทันทีแต่ฉันมีทักษะความสามารถด้านกีฬาและความเร็วจึงกระโดดขึ้นไปรับลูกบาสก็ที่จะหล่นลงมาโดนพวกเพื่อนๆของฉัน
“เฮ้อ...เกิบไป พวกแกเป็นอะไรเปล่า” ฉันหันไปถ้าความปลอดภัยของเพื่อนๆทันที
“ไม่เป็นไร แต่แกยังเร็วเหมือนเดิมเลยนะ”แล้วเพื่อนคนหนึ่งของฉันก็ตอบกลับมาพร้อมก็คนอื่นๆที่พยักหน้าตามกัน
“ว๊าวว สาวน้อยคนนั้นเจ๋งจัง ชื่ออะไรหรอครับ” คนใดในกลุ่มที่ตะโกนบอกให้พวกฉันระวังก็เดิมมาที่ริมรั่ว
“อ๊ะ..ลูกบาสของพวกนาย” ฉันก็โยนลูกบาสให้
“ไม่คิดจะตอบชื่อหน่อยหรอครับ” คนที่เดินมาริมรั่วนั้นก็ถามย้ำ
“ก็ก่อนที่จะถามชื่อคนอื่น นายควรบอกชื่อของตัวเองก่อนนะ” ฉันหันกลับไปที่ริมรั่วอีกครั้ง
“อ่อ..พี่ชื่อ เคไนท์ ครับแล้วสาวนน้อยละ” ชื่อ เคไนท์ หรอ ก็อยู่ในคำว่าดูดีอยู่หรอกนะแต่ปากหวานบานจะกลืนกินนี้นะสิคงเจ้าชู้ไม่เบาเลยสิท่า หึ
“ฉันชื่อ โอกาชิ - - “
“เฮ้ย!! ไอ้เค ได้ลูกบาสยัง “ แล้วก็มีเสียงตะโกนจากอีกคนตามมาถ้าฉันเดาไม่ผิดคน คนนี้คงเป็นคนที่ตะโกนบอกให้ฉันระวัง แต่แล้วผู้ชายคคนนั้นก็เดิมมายืนข้างๆ อีตา เคไนท์
“อ่าวก็ดูท่าแล้วไม่เห็นจะได้บาดเจ็บอะไรนิ...ไปละ” คนที่อยู่ข้าง อีตาเคไนท์ ก็มองพวกฉัน เดินกลับ
“หา!! คำขอโทษสักคำก็ไม่มีนิสัยแย่เป็นบ้า” ฉันตะโกนหลับทันทีที่ได้ยินคำพูนนั้นออกจากปาก หมอนั้น
“หึ...ก็ปกติดีทำไหมฉันต้องขอโทษ” หมอนั้นหยุดเดินและหันกลับมา
“เฮ้ย ชิ ไม่เป็นไรหรอกพวกเราก็ปกติดีอย่างที่พี่เขาว่านั้นแหล่” แล้วยัยโบว์ก็พยายามห้ามแต่คนอย่างฉันไม่มีวันยอม
“ได้ไง!! ถ้าฉันไม่อยู่พวกแกคนใดคนหนึ่งต้องเจ็บแน่ ถึงยังไงก็ต้องขอโทษ”
“นี้ๆ..แม่คุณจะอะไรกันหนักหนาก็แค่ลูกบาสจะตกใส่หัวทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
“ก็คนที่โดนไม่ใช่พวกนาย..แต่เป็นพวกฉันที่เป็นผู้หญิงยังไงความแข็งแรงมันน้อยกว่าพวกนาย!!”แล้วฉันปีนข้ามรั้วไปหาหมอนั้นทันที
“เฮ้ย..แกปีนไปทำไมเดียวครูก็เห็นหรอกกลับมานะอย่ามีเรื่องกับพี่เขาเลย”เพื่อนของฉันตะโกนบอก
“คิดว่าฉันกลัวหรอ” ฉันตะโกนกลับไปถาม
“เพราะพวกฉันรู้ว่าแกไม่กลัว กลับมา!!” มีนรู้นิสัยฉันดีจึงบอกให้ฉันกลับ
“ฉันไม่ขอโทษ” แล้วหมอนั้นก็ตอบแบบหน้าตาย อย่าคิดว่าฉันจะยอมนะ
“このやろ～～～っ (Konoyaro)”ฉันเดินไปประชิดตัวหมอนั้นพร้อมพูดคำหยาบคายภาษาญี่ปุ่นออกมาแล้วฉันก็ปีนข้ามรั่วกลับทันทีโดยที่ไม่ลืมเพื่อนตัวเองที่ยื่นตัวแข็งเป็นหินเมื่อเจอฉันด่าพวกรุ่นพี่บ้าบอพวกนั้น
“ไว้เจอกันนะ โอกาชิจัง” แล้วอีตาเคไนท์ก็ตะโกนให้ฉัน
และความลับนั้นยิ่งใหญ่หรือเปล่า
แล้วคุณจะรับมันได้ไหม
บทนำ
ติ๊ด...ติ๊ดๆ...ต๊ดๆๆ...ติ๊ดดดดด...ตูม!!
“โอ๊ยหนวกหูโว้ย!! นาฬิกาปลุกบ้านี้” แล้วฉันก็ปานาฬิกาปลุกทิ้ง
“ชิ ตื่นได้แล้วลูกสายแล้วนะ” เสียงแม่ที่ตะโกนขึ้นมาจากด้านล่างขึ้นมา
.... เงียบ
“เฮ้อ...ไม่ไหวเลยลูกคนนี้ - -* ”
หน้าห้องของ ชิ
เมื่อเปิดประตูเข้าไป แม่ชองชิก็ต้องเหนื่อยใจกับสภาพของห้องซึ่งไม่ต่างจากทุกครั่งที่เดินเข้ามา ทางเดินในห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งของมากมายไม่ว่าจะเป็นกองหนังสือเรื่อง เศษกระดาษ ทั้งเสื้อผ้ากองโตที่ยังไม่ได้ซัก
“ชิ แม่บอกให้ตื่นไงลูก” แล้วแม่ก็ดึงผ่าห่มของชิออก
“อืม...” เสียงครางเล็กๆตอบกลับในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น
“ไปอาบน้ำได้แล้วเดียวก็สายหรอกลูก”
“หา!!กี่โมงแล้วแม่ O_O ” ฉันตกใจทันทีมื่อได้ยินเสียงแม่พูดอะไรสักอย่างว่าสายๆ
“ให้ตายสิลูกคนนี้ เจ็ดโมงครึ่งแล้ว รีบเลย - -”
“ตายแล้ว! ทำไมแม่ไม่ปลุกให้เร็วกว่านี้ละ -*- “ ทันทีที่ฉันได้ยินก็รีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อไปทำธุระส่วนตัวแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทันทีเพราะว่าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน
“เดินทางดีๆนะลูก “ แม่ตะโกนบอกหลังจากฉันกำลังจะออกจากบ้าน
“ไปก่อนนะแม่ ” แล้วฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อไปโรงเรียนให้ทันก่อนพิธีประถมนิเทศ
โรงเรียน ปริ้นเซนส์สคูล
“ ถึงซะที เหนื่อยเป็นบ้าว่าแต่พวกนั้นอยู่ไหนกันนะ” ฉันบ่นกับตัวเองเมื่อถึงโรงเรียนเพราะจะต้องไปดูบอร์ดตรงหน้าตึงเรียนและเข้าปฐมนิเทศเปิดภาคเรียนใหม่
“ ชิ พวกเราอยู่นี้ไปดูบอร์ดกัน” แล้วพวกเราก็เดินไปดูบอร์ดที่ติดป้ายชื้อและห้องที่พวกเราอยู่กันไว้
“เฮ้ย แกอยู่ห้องไหนอ่ะมีน “ ฉันตะโกนถามเพื่อน
“ไม่รู้ดิฉันยังหาชื่อตัวเองไม่เจอเลย” มีนตะโกนกลับ
“แล้วแกอ่ะโบว์” ฉันตะโกนถามอีก
“ยังอ่ะๆ...ห้องนี้ไม่มีชื่อฉันอ่ะแกหาชื่อห้องนั้นให้ฉันหน่อยสิปอนด์” แล้วโบว์ก็ตะโกนถามอีกคน
“โอ๊ย!!..อยู่ไหนนะกับแค่ชื่อยังหาไม่เจอเลย - -” แต่ปอนด์ก็บ่นออกมาแทน
“ฉันเจอแล้ว!!อยู่ห้องนี้หมดเลย O0O” อยู่ๆมีนก็ตะโกน
“ไหนๆ =w=” โบว์เดินไปใกล้มีนแล้วดู
“เจ๋งโครตเลยปีนี้พวกเราได้อยู่ด้วยกันครบทุกคนเลย ไปประถมนิเทศกัน ^^” แล้วฉันก็เดินไปหามีนแล้วตะโกน
หลังจากประถมนิเทศเสร็จก็เริ่มเข้าชั้นเรียนทันทีคาบต่อที่จะต้องเรียนคือวิชาพละซึ่งเป็นวิชาที่ฉันชอบมากที่สุดและถนัดที่สุดเลยก็ว่าได้แต่ฉันคิดว่าคาบแรกของวิชานี้คงยังไม่ได้เรียนอะไรมาก
“คนต่อไป มาวัดส่วนสูงและชั่งน้ำหนัก”
“ชิ ถึงคิวแกแล้ว มัวแต่คิดอะไรอยู่ได้” ปอนด์กระซิบ
“อ่าวครูเรียกแล้วหรอ” แล้วฉันก็เดินไปหาครูทันทีและทำตามคนอื่นๆจากนั้นก็เดินไปหาครู
“บอกครูมาสิว่า ได้เท่าไร”
“ชื่อ โอกาชิค่ะ สูง 165 เซน หนัก 45 กิโล ค่ะครู”
เมื่อทุกคนบอกส่วนสูงและน้ำหนักครบคุณครูก็ปล่อยให้ทำอะไรก็ได้พวกเพื่อนของฉันเลยรากฉันไปที่ริมรั้วโรงเรียนทันทีเพราะมันสามารถมองเห็นมหาลัยข้างๆได้อย่างชัดเจน นั้นคือมหาลัยปริ้นฟาร์อินเทรนด์ เป็นมหาลัยที่มีหนุ่มหล่ออันดับต้นๆของประเทศ และมีนักเรียนที่นี้ทุกคนหวังจะได้คบกับหนุ่มหล่อในรั้วมหาลัยแห่งนั้น ซึ่งฉันคิดว่ามันไร้สาระแลบะหาแก้นสารไม่เลยสักนิด - -
“แกดูพี่คนนั้นสิ..หล่อเวอร์อ่ะ >^<” ไม่ว่าเปล่ามีนก็ฉันก็ชี้ไปที่รุ่นพี่คนหนึ่ง
“ฉันไม่สนใจใครหรอกนะ = = * ”ฉันตอบกลับแบบหน้าตายทันที
“เฮ้ย...ระวัง!!” อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาทำให้พวกเราเงยหน้ามองข้างบนทันทีแต่ฉันมีทักษะความสามารถด้านกีฬาและความเร็วจึงกระโดดขึ้นไปรับลูกบาสก็ที่จะหล่นลงมาโดนพวกเพื่อนๆของฉัน
“เฮ้อ...เกิบไป พวกแกเป็นอะไรเปล่า” ฉันหันไปถ้าความปลอดภัยของเพื่อนๆทันที
“ไม่เป็นไร แต่แกยังเร็วเหมือนเดิมเลยนะ”แล้วเพื่อนคนหนึ่งของฉันก็ตอบกลับมาพร้อมก็คนอื่นๆที่พยักหน้าตามกัน
“ว๊าวว สาวน้อยคนนั้นเจ๋งจัง ชื่ออะไรหรอครับ” คนใดในกลุ่มที่ตะโกนบอกให้พวกฉันระวังก็เดิมมาที่ริมรั่ว
“อ๊ะ..ลูกบาสของพวกนาย” ฉันก็โยนลูกบาสให้
“ไม่คิดจะตอบชื่อหน่อยหรอครับ” คนที่เดินมาริมรั่วนั้นก็ถามย้ำ
“ก็ก่อนที่จะถามชื่อคนอื่น นายควรบอกชื่อของตัวเองก่อนนะ” ฉันหันกลับไปที่ริมรั่วอีกครั้ง
“อ่อ..พี่ชื่อ เคไนท์ ครับแล้วสาวนน้อยละ” ชื่อ เคไนท์ หรอ ก็อยู่ในคำว่าดูดีอยู่หรอกนะแต่ปากหวานบานจะกลืนกินนี้นะสิคงเจ้าชู้ไม่เบาเลยสิท่า หึ
“ฉันชื่อ โอกาชิ - - “
“เฮ้ย!! ไอ้เค ได้ลูกบาสยัง “ แล้วก็มีเสียงตะโกนจากอีกคนตามมาถ้าฉันเดาไม่ผิดคน คนนี้คงเป็นคนที่ตะโกนบอกให้ฉันระวัง แต่แล้วผู้ชายคคนนั้นก็เดิมมายืนข้างๆ อีตา เคไนท์
“อ่าวก็ดูท่าแล้วไม่เห็นจะได้บาดเจ็บอะไรนิ...ไปละ” คนที่อยู่ข้าง อีตาเคไนท์ ก็มองพวกฉัน เดินกลับ
“หา!! คำขอโทษสักคำก็ไม่มีนิสัยแย่เป็นบ้า” ฉันตะโกนหลับทันทีที่ได้ยินคำพูนนั้นออกจากปาก หมอนั้น
“หึ...ก็ปกติดีทำไหมฉันต้องขอโทษ” หมอนั้นหยุดเดินและหันกลับมา
“เฮ้ย ชิ ไม่เป็นไรหรอกพวกเราก็ปกติดีอย่างที่พี่เขาว่านั้นแหล่” แล้วยัยโบว์ก็พยายามห้ามแต่คนอย่างฉันไม่มีวันยอม
“ได้ไง!! ถ้าฉันไม่อยู่พวกแกคนใดคนหนึ่งต้องเจ็บแน่ ถึงยังไงก็ต้องขอโทษ”
“นี้ๆ..แม่คุณจะอะไรกันหนักหนาก็แค่ลูกบาสจะตกใส่หัวทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
“ก็คนที่โดนไม่ใช่พวกนาย..แต่เป็นพวกฉันที่เป็นผู้หญิงยังไงความแข็งแรงมันน้อยกว่าพวกนาย!!”แล้วฉันปีนข้ามรั้วไปหาหมอนั้นทันที
“เฮ้ย..แกปีนไปทำไมเดียวครูก็เห็นหรอกกลับมานะอย่ามีเรื่องกับพี่เขาเลย”เพื่อนของฉันตะโกนบอก
“คิดว่าฉันกลัวหรอ” ฉันตะโกนกลับไปถาม
“เพราะพวกฉันรู้ว่าแกไม่กลัว กลับมา!!” มีนรู้นิสัยฉันดีจึงบอกให้ฉันกลับ
“ฉันไม่ขอโทษ” แล้วหมอนั้นก็ตอบแบบหน้าตาย อย่าคิดว่าฉันจะยอมนะ
“このやろ～～～っ (Konoyaro)”ฉันเดินไปประชิดตัวหมอนั้นพร้อมพูดคำหยาบคายภาษาญี่ปุ่นออกมาแล้วฉันก็ปีนข้ามรั่วกลับทันทีโดยที่ไม่ลืมเพื่อนตัวเองที่ยื่นตัวแข็งเป็นหินเมื่อเจอฉันด่าพวกรุ่นพี่บ้าบอพวกนั้น
“ไว้เจอกันนะ โอกาชิจัง” แล้วอีตาเคไนท์ก็ตะโกนให้ฉัน
littlekanom เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ธ.ค. 2557, 21:42:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ธ.ค. 2557, 21:42:39 น.