ภรรยาเพียงนาม
ภรรยาเพียงนาม โดย...ธัญปัณณ์
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
Tags: โคแก่หญ้าอ่อน
ตอน: บทที่ 1 ชีวิตแต่งงานวันแรก 1
บทที่ 1
หลังจากที่รดาพาชมบริเวณรอบๆ คฤหาสน์หลังงามแล้วก็พาเธอมาส่งที่ห้องนอนโดยแนะนำว่า ‘ห้องนอนของพี่ใหญ่ ไม่เคยเข้าไปสักครั้ง’ เหตุนี้จึงปล่อยให้เธอเข้ามาเพียงลำพัง ร่างเล็กบางก้าวเข้ามาในห้องนอนตัวเบาหวิว ใจหว่างโหวงจนต้องเอื้อมมือมากุมเอาไว้เพื่อบรรเทาอาการเสมือนถูกกระชากหัวใจออกจากอกนั้น นัยน์ตากลมใสกวาดตามองไปรอบๆ ห้องนอนของผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น ผนังห้องสีเขียวตุ่นสลับขาวตอกย้ำความเป็นตัวตนของเจ้าของห้องที่ช่างสุขุม เยือกเย็น ของตกแต่งแทบไม่ปรากฏเมื่อพบเพียงตู้เสื้อผ้า โต๊ะวางของข้างเตียงที่มีเพียงนาฬิกาปลุกเรือนน้อยตั้งอย่างน่าว้าเหว่เหมือนเธอขณะนี้ และรูปภาพกราฟฟิกรูปหนึ่งประดับอยู่เหนือหัวเตียง ซึ่งเตียงนอนเป็นสีเทาเข้มอึมครึม มองแล้วชวนหดหู่น่าดู
ณัฐชาดาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตที่ช่างรวดเร็วอย่างน่าใจหาย ทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากเธอรับปริญญาเพียงไม่กี่วัน คุณมโนธรรมผู้เป็นบิดาพาเธอไปเลี้ยงฉลองความสำเร็จ วันนั้นเองที่เธอพบเขาครั้งแรก ชายหนุ่มสูงสง่าอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ดูภูมิฐานและน่าเกรงขามไม่น้อย เรือนผมสีดำสนิท รูปหน้าหล่อเหลาดูยังหนุ่ม หัวคิ้วดกหนาพาดอยู่เหนือนัยน์ตาดำลุ่มลึก จมูกเป็นสันโด่งรับกับริมฝีปากหยักสวย ผิวกายของเขาเป็นสีแทน เสริมให้ดูคมเข้ม ทุกสิ่งอย่างที่ประกอบเป็นเขาทำให้หัวใจของสาวน้อยแก่นแก้วอย่างณัฐชาดาอดเต้นแรงไม่ได้ จนเจ้าตัวยังนึกแปลกใจแต่ก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไป เมื่อมีความคิดใหม่เข้ามาแทนที่ว่าเขาคือใคร เหตุใดจึงได้รับเชิญมาร่วมฉลองงานรับปริญญาของเธอ แล้วก็กระจ่างเมื่อบิดาแนะนำด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ
‘สวัสดีคุณใหญ่สิลูก คุณใหญ่...พิชาภพ เศรษฐินาธร ทายาทคนโตแห่งตระกูลเศรษฐินาธร’
เธอค่อยๆ พนมมือไหว้เขาอย่างงุนงง ทำไมพ่อของเธอต้องทำอย่างกับว่าเขาเป็นคนใหญ่โตอะไรมาจากไหน ตระกูลเศษ...อะไรนั่นเธอก็ไม่รู้จัก
‘สวัสดีครับ’ ชายหนุ่มยกมือรับไหว้แค่อก ใบหน้าไม่ปรากฏรอยยิ้ม นัยน์ตาคู่คมจ้องมองเธอนิ่งเชิงสำรวจ
ขณะนั้น ณัฐชาดาได้แต่นั่งนิ่งเงียบ ทั้งสองคนพูดคุยกันเรื่องธุรกิจ ราวกับว่าวันนี้ไม่ใช่งานฉลองรับปริญญาของเธอ นั่นทำให้รู้ว่าพิชาภพเป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ททั่วประเทศ ช่วงท้ายพิชาภพหันมาถามถึงสาขาที่เรียนจบและหน้าที่การงาน ซึ่งเธอยังไม่ได้ทำงาน แต่ตั้งใจว่าจะหางานหลังจากรับปริญญาเสร็จ
หลังจากที่เธอกับเขาพบกันวันนั้นก็ไม่ได้พบกันอีกเลย จนกระทั่งวันที่บิดาบอกว่า...จะยกเธอให้เขา เธอเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อผู้เป็นบิดามีปัญหาเรื่องเงิน ธุรกิจของท่านล้มละลาย หนี้สินมากมายท่วมหัว ท่านบอกว่าพิชาภพเป็นคนเดียวที่ยินดีช่วย ท่านจึงอยากตอบแทนด้วยการยกเธอให้เป็นสมบัติของเขา
ณัฐชาดาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บเสื้อผ้าแล้วยินยอมไปกับเขา คนแปลกหน้าที่รู้จักกันเพียงผิวเผิน แม้จะหวาดระแวงแต่ก็จำต้องอดทน โชคดีที่เขาไม่ใจร้ายเกินไปนัก อันที่จริงเขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ทั้งนั้น ซ่อนเธอไว้เป็นเมียเก็บ นางบำเรอชั่วคราว หรือกระทั่งคนรับใช้ ทว่าชายหนุ่มกลับพาไปจดทะเบียนสมรส นั่นเท่ากับว่าเขายกย่องเธอเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่เธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี เธอยังเด็ก หากต้องอยู่กินกับเขาฉันท์สามีภรรยาจะทำอย่างไร คิดแล้วก็ทั้งกลัว ทั้งไม่สบายใจ
“คืนนี้เราต้องนอนที่นี่จริงๆ น่ะหรือ”
หญิงสาวรู้สึกแย่ หัวใจถวิลหาห้องนอนห้องเดิม ที่มีสีฟ้าสดใส มีกรงนกจำลองอยู่ที่ระเบียง มีโมบายกรุ๊งกริ๊งที่หน้าต่าง เธออยากได้ชีวิตเก่าๆ กลับคืนมาเหลือเกิน แต่คงทำได้เพียงฝัน ตอนนี้เธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ณัฐชาดา นามสกุล เศรษฐินาธร ก็ต้องอยู่ที่บ้านเศรษฐินาธรกับสามี
สามี...
จริงสิ...นี่คืนนี้เธอต้องนอนเตียงเดียวกับเขา!
“ไม่มีทาง! เราจะไม่ยอมให้คุณใหญ่มาแตะเนื้อต้องตัวเด็ดขาด” สาวน้อยส่ายหัวดิกพลางทรุดกายลงนั่งบนเตียงนอน ท่าทางขยาดกลัว
‘แบบนั้น’ เขาทำกันยังไงเธอยังไม่รู้เลย แต่รู้ว่ามันเจ็บมาก น่ากลัวจะตายไป...
“แต่ถ้าคุณใหญ่บังคับขืนใจเราล่ะจะทำยังไง”
ณัฐชาดากังวลใจอย่างมาก ถึงกับบีบมือตัวเองแน่น เรียวคิ้วขมวดมุ่นด้วยกำลังหาวิธีรับมือเขา แล้วกายบางก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ตายละ! เธอไม่ได้ล็อคประตู ทำยังไงดี ต้องเป็นเขาแน่ๆ
ขณะที่สาวน้อยกำลังจะหาทางหนีรอดอยู่นั้น เธอก็ต้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่ไม่ใช่เขา แต่เป็นแม่บ้านนวลนั่นเอง นางส่งยิ้มแฉ่งมาให้
“สวัสดีค่ะคุณใบบัว นวลเป็นแม่บ้านใหญ่ที่นี่น่ะค่ะ นวลจะเข้ามาถามคุณใบบัวว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมไหมคะ หลังจากที่สำรวจห้องคุณใหญ่แล้ว”
“เอ่อ...” แล้วหญิงสาวก็มองรอบๆ ห้องอีกครั้ง อยากบอกจริงๆ ว่าอยากจะโมดิฟายด์ห้องใหม่ทั้งหมด ห้องอึมครึมเหมือนฝนตั้งเค้าแบบนี้มันไม่ใช่แนวของเธอสักนิด
“ห้องคุณใหญ่ก็แบบนี้แหละค่ะ เรียบง่าย ข้าวของอะไรก็ไม่ค่อยมี นานๆ คุณใหญ่จะกลับบ้านทีเลยไม่ค่อยได้คิดประดับประดาอะไร” แม่บ้านนวลเห็นสีหน้าแปลกๆ ของสาวน้อยก็ขยายความให้ ยังนึกแปลกใจอยู่ครามครันที่พิชาภพมีเมียเด็กมากขนาดนี้
“นานๆ จะกลับที?” ไม่กลับบ้านแล้วเขาอยู่ไหน หรือว่า...บ้านอีหนู!
“ใช่ค่ะ บางทีก็สองเดือนถึงมาที”
“เขาไปอยู่บ้านไหนหรือคะ บ้านผู้หญิงหรือเปล่า”
พอได้ฟังแม่บ้านนวลก็หัวเราะยกใหญ่ ตาประกาย ท่าทางชอบอกชอบใจ
“คุณใบบัวหึงคุณใหญ่ด้วย แหม...น่ารักจริงจริ๊ง”
“ปะ...เปล่านะคะ ใบบัวแค่สงสัยเฉยๆ” หญิงสาวรีบโบกมือปฏิเสธให้ว่อน ทำหน้าประดักประเดิด เกิดมาไม่เคยหึงใครสักคน
“ไม่ต้องอายหรอกค่า”
“เปล่าอายนะคะ” เธอรีบปฏิเสธหน้าตาตื่น แก้มเริ่มแดงเรื่อขึ้น
“ไม่อายก็ไม่อายค่ะ แต่คุณใบบัวอย่ากังวลไปเลยนะคะ คุณใหญ่ไม่ได้ไปนอนบ้านผู้หญิงคนไหนหรอกค่ะ”
“แล้วเขาไปไหนคะ ทำไมไม่ค่อยกลับบ้าน”
“คุณใหญ่มีรีสอร์ทอยู่ทั่วประเทศค่ะ ก็ขึ้นเหนือล่องใต้บ่อยๆ เท่านั้นเอง”
“อ้อ...ไปทำงาน” ณัฐชาดาโล่งใจ แต่นี่เธอจะโล่งใจทำไมกัน เขาจะมีกิ๊กๆ กั๊กๆ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเสียหน่อย
“แต่ป้าว่ามีคุณใบบัวแล้ว คุณใหญ่คงไม่กล้าทิ้งไปไหนนานๆ แน่เลยค่ะ” ป้านวลยิ้มกริ่ม นัยน์ตามีเลศนัยอย่างที่คนมองหน้าร้อนวูบ
“ใบบัวว่าให้คุณใหญ่ไปทำงานเหมือนเดิมดีกว่านะคะ” ไปนานๆ เลยยิ่งดี
“ระวังจะเหงานะคะ”
“ไม่หรอกค่ะ”
“ใหม่ๆ ก็แบบนี้แหละค่ะ เอียงอาย ไม่กล้ายอมรับว่ารักว่าหึงเขา” แม่บ้านนวลเอ่ยเชิงล้อ
“เปล่าหึงจริงๆ นะคะป้านวล”
“เอาเถอะค่ะ ไม่หึงก็ไม่หึง ว่าแต่ว่าคุณใบบัวอยากได้อะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะ”
“อืม...ยังดีกว่าค่ะ” หญิงสาวเกรงใจ แค่เขารับเธอมาอยู่ด้วยก็เป็นบุญคุณมากพอแล้ว
“แต่ป้าว่าน่าจะมีโต๊ะเครื่องแป้งเสียหน่อยนะคะ เป็นผู้หญิงก็ต้องหมั่นดูแลตัวเอง สามีรัก สามีหลงน่ะค่ะ”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ” ยิ่งป้านวลพูด หญิงสาวก็ยิ่งเขินจัด ป้านวลคงคิดว่าเธอกับพิชาภพรักใคร่กันจริงๆ ที่ไหนได้ รักหลอกๆ อีกอย่างเธอไม่มีวันเป็นเมียเขาเด็ดขาด
“แล้วอยากได้อะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ”
“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณป้านวลมากนะคะที่ใจดีกับใบบัว” สาวน้อยส่งยิ้มหวานให้
“รอขอบคุณคุณใหญ่ดีกว่านะคะ คุณใหญ่บอกให้ป้ามาคอยดูแลคุณใบบัวว่าขาดเหลืออะไรบ้างไหม” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยทั้งรอยยิ้ม ก่อนปลื้มอกปลื้มใจเข้าไปอีก “ชื่นใจแทนจริงจริ๊ง คุณใหญ่ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน แถมยังไม่เคยห่วงใยใครออกนอกหน้าเท่านี้มาก่อนเลยนะคะ”
“อย่างนั้นหรือคะ” ณัฐชาดาอดตกใจไม่ได้ เขาไม่เคยห่วงใยผู้หญิงคนไหนแต่กลับเป็นห่วงเธอ ไม่สิ! ที่เขาห่วงเพราะคิดว่าเธอเป็นเด็กที่ต้องดูแลต่างหาก
“แสดงว่าคุณใหญ่รักคุณใบบัวมากเลยนะคะเนี่ย”
“เอ่อ...ค่ะ” หญิงสาวยอมรับกลายๆ แค่ฟังยังขนลุก ยังไงเธอกับพิชาภพก็ไม่มีวันรักกันจริงๆ ได้แน่ เธอจะต้องยืนได้ด้วยลำแข้งตัวเองในสักวันหนึ่ง
“งั้นป้าไปก่อนนะคะ อยู่ที่นี่มีอะไรก็บอกป้าได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณป้ามากนะคะ”
เมื่อแม่บ้านอัธยาศัยดีเดินออกจากห้องไป สาวน้อยก็จัดแจงรื้อข้าวของที่เตรียมมาจากบ้านออกมาเก็บ เสื้อผ้าแขวนใส่ตู้เสื้อผ้า เครื่องสำอางยังใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ววางแอบไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ ของชายหนุ่มที่มุมหนึ่ง ด้วยไม่อยากรบกวนเขามากนัก แม้เสื้อผ้าจะไม่มากแต่กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อย
“แฮ่...เหนื่อยจัง”
ไม่เพียงพูดเปล่า ทว่าร่างบางยังโถมตัวลงนอนบนเตียงอย่างลืมตัว นึกว่าอยู่บ้านตัวเอง มารู้ก็ต้องที่จมูกได้กลิ่นกายของบุรุษเพศ ขนกายตั้งชันโดยอัตโนมัติ ทำท่าขนลุกขนพองเมื่อสมองจินตนาการไปถึงว่า...หากเขาโอบกอดเธอ กลิ่นนี้คงรุนแรงจนแทบจะเป็นลมแน่ทีเดียว
“กลิ่นผู้ชายเป็นแบบนี้เองเหรอเนี่ย จะหอมก็ไม่หอม แปลกๆ” สาวน้อยทำจมูกฟุดฟิดๆ แต่ก็ยอมทิ้งศีรษะลงบนหมอนนุ่ม
“เฮ้อ...นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ผู้หญิงที่ชื่อใบบัวจดทะเบียนสมรสเป็นเมียคุณใหญ่แล้ว ต้องมาอยู่บ้านนี้ นอนห้องเดียวกันเขา นี่เรื่องจริงหรือนิยายกันแน่นะ”
หญิงสาวอยากหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออกเลย อยากร้องไห้มากกว่า ทว่าเสียงของบิดาที่ปลอบประโลมให้เข้มแข็งทำให้เธอยอมกล้ำกลืนน้ำตากลับสู่ที่เดิม
‘ไม่มีพ่อแล้ว ใบบัวต้องเข้มแข็งและที่สำคัญต้องเชื่อฟังคุณใหญ่ เข้าใจไหมลูก’
“ใบบัวจะเชื่อคุณใหญ่ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเดียว...” ณัฐชาดาถอนใจก่อนว่า “เรื่องบนเตียง”
คงไม่หรอก พิชาภพแก่ซะขนาดนั้น อายุตั้งสามสิบห้าจะมาสนใจอะไรกับเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบเธอ เขาหาผู้หญิงอวบอัดน่าฟัดมานอนกอดไม่ดีกว่าหรือ
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เหนียวตัวจัง ไปอาบน้ำดีกว่า”
สาวน้อยพยายามปัดความกังวลทิ้งไป ร่างบางกระโดดแผล็วลงจากเตียงแล้วหยิบผ้าขนหนูก้าวเข้าสู่ห้องน้ำ เมื่อสายน้ำเย็นชุ่มรินรดผิวกาย ณัฐชาดาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมามากโขทีเดียว ความอ่อนล้าถูกขับไล่ออกไป เมื่อเสร็จสรรพก็คว้าผ้าขนหนูสีขาวผ่องมาพันกายนุ่มละมุน เรือนผมที่มวยขึ้นเมื่อครู่ถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าขาวอมชมพูมีหยาดน้ำเกาะประปราย
ร่างบอบบางย่างเท้าออกมาพลางฮัมเพลงเบาๆ ทว่าก้าวออกมาได้ยังไม่ทันพ้นประตูห้องน้ำดี หญิงสาวก็ต้องอ้าปากค้าง ตาเบิกโต หัวใจแทบตกลงไปที่ตาตุ่มเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งยืนจังก้าตรงหน้า นัยน์ตาคู่คมกวาดมองเรือนร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ณัฐชาดากลืนน้ำลายลงคอ ตัวเย็นเยียบยิ่งกว่าตอนอาบน้ำเสียอีก
“คุณใหญ่!”
เธอตกใจมากด้วยไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาจึงไม่ได้ล็อคประตูห้อง เธอพลาดไม่ยอมระวังตัว แล้วนี่จะทำยังไงดี จะยืนให้เขาสำรวจเรือนร่างอยู่แบบนี้หรือ
“อาบน้ำหรือไง” เขาถามเสียงเรียบนิ่ง นัยน์ตาลุ่มลึกขึ้นเมื่อเผลอจับจ้องสาวน้อย ไล่ตั้งแต่ใบหน้าขาวอมชมพูพราวหยาดน้ำ แพขนตางอนงามยังเปียกชื้น ผิวกายขาวผ่องดุจน้ำนม ไหล่บอบบางกลมกลึง ที่ปมผ้าขนหนูดูหละหลวมแลเห็นอกอวบอิ่มรำไร เรื่อยมายังปลีขาขาวนวลที่โผล่พ้นชายผ้าขนหนูสั้นก็ทำเอาลำคอแห้งผาก
“คุณใหญ่เข้ามาทำไมคะ”
“คิดว่าฉันเข้ามาทำไมล่ะ” สายตาของเขาเลื่อนขึ้นมาข้างบนอีกครั้ง
“คือ...ใบบัว” สาวน้อยถึงกับใบ้รับประทาน ใบหน้าแดงซ่านขึ้น
หัวใจหนุ่มใหญ่วัยสามสิบห้าปีต้องกระตุกไหวเมื่อเห็นร่างอรชรของสาวน้อย แม้จะมีผ้าขนหนูพันกายแต่ก็เย้ายวนเกินกว่าจะนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรได้ ยิ่งสมองนำคำพูดของมโนธรรมมาฉายซ้ำก็ยิ่งวาบหวาม
‘ยัยหนูยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง พี่ยกของมีค่าที่สุดในชีวิตพี่ให้ใหญ่แล้วนะ’
“ปกติอยู่บ้าน แต่งแบบนี้ออกมาจากห้องน้ำหรือยังไง” น้ำเสียงเขาติดจะดุ
“ขอโทษค่ะ คราวหน้าใบบัวจะแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน แต่ว่าใบบัวไม่คิดว่าคุณใหญ่จะเข้ามานี่คะ”
“ปกติเถียงเก่งแบบนี้ใช่ไหม”
“ใบบัวเปล่าเถียงนะคะ แค่บอกให้ฟังเฉยๆ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างรั้นๆ โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
และจู่ๆ คนโตกว่าก็ย่างสามขุมเข้ามาหาเรื่อยๆ สาวน้อยเบิกตากว้าง ขาเรียวรีบก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ จนเมื่อหลังติดประตูห้องน้ำก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เขาเข้ามาประชิดตัวจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดผิวแก้ม
“กรี๊ด!”
ณัฐชาดากรีดร้อง เมื่อเห็นปมผ้าขนหนูกำลังจะหลุดออกจากกัน ใจหายวาบราวกับจะหลุดออกจากทรวงอกไปด้วย โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่แน่ใจเมื่อเขาเอื้อมมาคว้าเอาไว้ทัน
พิชาภพเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตาวิบวับแฝงความนัยบางอย่าง ยิ่งหลังมือสัมผัสได้ถึงความนุ่มหยุ่น แม้เพียงนิดเดียวแต่ก็ทำให้ใจเต้นรุนแรง
“คุณใหญ่!” เธอเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าและเรือนกายร้อนราวถูกไฟจากดวงตาคู่คมลามเลีย
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองทรวงงามภายใต้ผ้าขนหนูหลวมๆ แลเห็นเพียงรำไร ก่อนจะขมวดปมผ้าให้อย่างชำนิชำนาญ
“อุ้ย!” หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ เกิดมาไม่เคยใกล้ชิดกับใครมากเท่านี้มาก่อน
พิชาภพมองแก้มแดงราวลูกตำลึงสุก ก่อนก้มหน้าเข้าไปหาจนชนจมูกรั้น เขากระซิบบอกเธอเสียงพร่า
“คราวหน้าถ้าผูกปมผ้าขนหนูไม่เป็น อาจะผูกให้ เอาไหม”
///////////////////////////////////////
กรี๊ดดดด! มาถึงก็ออกอาการซะแล้วนะคุณใหญ่ เดี๋ยวไก่ก็ตื่นพอดี อิอิ
หลังจากที่รดาพาชมบริเวณรอบๆ คฤหาสน์หลังงามแล้วก็พาเธอมาส่งที่ห้องนอนโดยแนะนำว่า ‘ห้องนอนของพี่ใหญ่ ไม่เคยเข้าไปสักครั้ง’ เหตุนี้จึงปล่อยให้เธอเข้ามาเพียงลำพัง ร่างเล็กบางก้าวเข้ามาในห้องนอนตัวเบาหวิว ใจหว่างโหวงจนต้องเอื้อมมือมากุมเอาไว้เพื่อบรรเทาอาการเสมือนถูกกระชากหัวใจออกจากอกนั้น นัยน์ตากลมใสกวาดตามองไปรอบๆ ห้องนอนของผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น ผนังห้องสีเขียวตุ่นสลับขาวตอกย้ำความเป็นตัวตนของเจ้าของห้องที่ช่างสุขุม เยือกเย็น ของตกแต่งแทบไม่ปรากฏเมื่อพบเพียงตู้เสื้อผ้า โต๊ะวางของข้างเตียงที่มีเพียงนาฬิกาปลุกเรือนน้อยตั้งอย่างน่าว้าเหว่เหมือนเธอขณะนี้ และรูปภาพกราฟฟิกรูปหนึ่งประดับอยู่เหนือหัวเตียง ซึ่งเตียงนอนเป็นสีเทาเข้มอึมครึม มองแล้วชวนหดหู่น่าดู
ณัฐชาดาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตที่ช่างรวดเร็วอย่างน่าใจหาย ทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากเธอรับปริญญาเพียงไม่กี่วัน คุณมโนธรรมผู้เป็นบิดาพาเธอไปเลี้ยงฉลองความสำเร็จ วันนั้นเองที่เธอพบเขาครั้งแรก ชายหนุ่มสูงสง่าอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ดูภูมิฐานและน่าเกรงขามไม่น้อย เรือนผมสีดำสนิท รูปหน้าหล่อเหลาดูยังหนุ่ม หัวคิ้วดกหนาพาดอยู่เหนือนัยน์ตาดำลุ่มลึก จมูกเป็นสันโด่งรับกับริมฝีปากหยักสวย ผิวกายของเขาเป็นสีแทน เสริมให้ดูคมเข้ม ทุกสิ่งอย่างที่ประกอบเป็นเขาทำให้หัวใจของสาวน้อยแก่นแก้วอย่างณัฐชาดาอดเต้นแรงไม่ได้ จนเจ้าตัวยังนึกแปลกใจแต่ก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไป เมื่อมีความคิดใหม่เข้ามาแทนที่ว่าเขาคือใคร เหตุใดจึงได้รับเชิญมาร่วมฉลองงานรับปริญญาของเธอ แล้วก็กระจ่างเมื่อบิดาแนะนำด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ
‘สวัสดีคุณใหญ่สิลูก คุณใหญ่...พิชาภพ เศรษฐินาธร ทายาทคนโตแห่งตระกูลเศรษฐินาธร’
เธอค่อยๆ พนมมือไหว้เขาอย่างงุนงง ทำไมพ่อของเธอต้องทำอย่างกับว่าเขาเป็นคนใหญ่โตอะไรมาจากไหน ตระกูลเศษ...อะไรนั่นเธอก็ไม่รู้จัก
‘สวัสดีครับ’ ชายหนุ่มยกมือรับไหว้แค่อก ใบหน้าไม่ปรากฏรอยยิ้ม นัยน์ตาคู่คมจ้องมองเธอนิ่งเชิงสำรวจ
ขณะนั้น ณัฐชาดาได้แต่นั่งนิ่งเงียบ ทั้งสองคนพูดคุยกันเรื่องธุรกิจ ราวกับว่าวันนี้ไม่ใช่งานฉลองรับปริญญาของเธอ นั่นทำให้รู้ว่าพิชาภพเป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ททั่วประเทศ ช่วงท้ายพิชาภพหันมาถามถึงสาขาที่เรียนจบและหน้าที่การงาน ซึ่งเธอยังไม่ได้ทำงาน แต่ตั้งใจว่าจะหางานหลังจากรับปริญญาเสร็จ
หลังจากที่เธอกับเขาพบกันวันนั้นก็ไม่ได้พบกันอีกเลย จนกระทั่งวันที่บิดาบอกว่า...จะยกเธอให้เขา เธอเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อผู้เป็นบิดามีปัญหาเรื่องเงิน ธุรกิจของท่านล้มละลาย หนี้สินมากมายท่วมหัว ท่านบอกว่าพิชาภพเป็นคนเดียวที่ยินดีช่วย ท่านจึงอยากตอบแทนด้วยการยกเธอให้เป็นสมบัติของเขา
ณัฐชาดาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บเสื้อผ้าแล้วยินยอมไปกับเขา คนแปลกหน้าที่รู้จักกันเพียงผิวเผิน แม้จะหวาดระแวงแต่ก็จำต้องอดทน โชคดีที่เขาไม่ใจร้ายเกินไปนัก อันที่จริงเขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ทั้งนั้น ซ่อนเธอไว้เป็นเมียเก็บ นางบำเรอชั่วคราว หรือกระทั่งคนรับใช้ ทว่าชายหนุ่มกลับพาไปจดทะเบียนสมรส นั่นเท่ากับว่าเขายกย่องเธอเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่เธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี เธอยังเด็ก หากต้องอยู่กินกับเขาฉันท์สามีภรรยาจะทำอย่างไร คิดแล้วก็ทั้งกลัว ทั้งไม่สบายใจ
“คืนนี้เราต้องนอนที่นี่จริงๆ น่ะหรือ”
หญิงสาวรู้สึกแย่ หัวใจถวิลหาห้องนอนห้องเดิม ที่มีสีฟ้าสดใส มีกรงนกจำลองอยู่ที่ระเบียง มีโมบายกรุ๊งกริ๊งที่หน้าต่าง เธออยากได้ชีวิตเก่าๆ กลับคืนมาเหลือเกิน แต่คงทำได้เพียงฝัน ตอนนี้เธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ณัฐชาดา นามสกุล เศรษฐินาธร ก็ต้องอยู่ที่บ้านเศรษฐินาธรกับสามี
สามี...
จริงสิ...นี่คืนนี้เธอต้องนอนเตียงเดียวกับเขา!
“ไม่มีทาง! เราจะไม่ยอมให้คุณใหญ่มาแตะเนื้อต้องตัวเด็ดขาด” สาวน้อยส่ายหัวดิกพลางทรุดกายลงนั่งบนเตียงนอน ท่าทางขยาดกลัว
‘แบบนั้น’ เขาทำกันยังไงเธอยังไม่รู้เลย แต่รู้ว่ามันเจ็บมาก น่ากลัวจะตายไป...
“แต่ถ้าคุณใหญ่บังคับขืนใจเราล่ะจะทำยังไง”
ณัฐชาดากังวลใจอย่างมาก ถึงกับบีบมือตัวเองแน่น เรียวคิ้วขมวดมุ่นด้วยกำลังหาวิธีรับมือเขา แล้วกายบางก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ตายละ! เธอไม่ได้ล็อคประตู ทำยังไงดี ต้องเป็นเขาแน่ๆ
ขณะที่สาวน้อยกำลังจะหาทางหนีรอดอยู่นั้น เธอก็ต้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่ไม่ใช่เขา แต่เป็นแม่บ้านนวลนั่นเอง นางส่งยิ้มแฉ่งมาให้
“สวัสดีค่ะคุณใบบัว นวลเป็นแม่บ้านใหญ่ที่นี่น่ะค่ะ นวลจะเข้ามาถามคุณใบบัวว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมไหมคะ หลังจากที่สำรวจห้องคุณใหญ่แล้ว”
“เอ่อ...” แล้วหญิงสาวก็มองรอบๆ ห้องอีกครั้ง อยากบอกจริงๆ ว่าอยากจะโมดิฟายด์ห้องใหม่ทั้งหมด ห้องอึมครึมเหมือนฝนตั้งเค้าแบบนี้มันไม่ใช่แนวของเธอสักนิด
“ห้องคุณใหญ่ก็แบบนี้แหละค่ะ เรียบง่าย ข้าวของอะไรก็ไม่ค่อยมี นานๆ คุณใหญ่จะกลับบ้านทีเลยไม่ค่อยได้คิดประดับประดาอะไร” แม่บ้านนวลเห็นสีหน้าแปลกๆ ของสาวน้อยก็ขยายความให้ ยังนึกแปลกใจอยู่ครามครันที่พิชาภพมีเมียเด็กมากขนาดนี้
“นานๆ จะกลับที?” ไม่กลับบ้านแล้วเขาอยู่ไหน หรือว่า...บ้านอีหนู!
“ใช่ค่ะ บางทีก็สองเดือนถึงมาที”
“เขาไปอยู่บ้านไหนหรือคะ บ้านผู้หญิงหรือเปล่า”
พอได้ฟังแม่บ้านนวลก็หัวเราะยกใหญ่ ตาประกาย ท่าทางชอบอกชอบใจ
“คุณใบบัวหึงคุณใหญ่ด้วย แหม...น่ารักจริงจริ๊ง”
“ปะ...เปล่านะคะ ใบบัวแค่สงสัยเฉยๆ” หญิงสาวรีบโบกมือปฏิเสธให้ว่อน ทำหน้าประดักประเดิด เกิดมาไม่เคยหึงใครสักคน
“ไม่ต้องอายหรอกค่า”
“เปล่าอายนะคะ” เธอรีบปฏิเสธหน้าตาตื่น แก้มเริ่มแดงเรื่อขึ้น
“ไม่อายก็ไม่อายค่ะ แต่คุณใบบัวอย่ากังวลไปเลยนะคะ คุณใหญ่ไม่ได้ไปนอนบ้านผู้หญิงคนไหนหรอกค่ะ”
“แล้วเขาไปไหนคะ ทำไมไม่ค่อยกลับบ้าน”
“คุณใหญ่มีรีสอร์ทอยู่ทั่วประเทศค่ะ ก็ขึ้นเหนือล่องใต้บ่อยๆ เท่านั้นเอง”
“อ้อ...ไปทำงาน” ณัฐชาดาโล่งใจ แต่นี่เธอจะโล่งใจทำไมกัน เขาจะมีกิ๊กๆ กั๊กๆ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเสียหน่อย
“แต่ป้าว่ามีคุณใบบัวแล้ว คุณใหญ่คงไม่กล้าทิ้งไปไหนนานๆ แน่เลยค่ะ” ป้านวลยิ้มกริ่ม นัยน์ตามีเลศนัยอย่างที่คนมองหน้าร้อนวูบ
“ใบบัวว่าให้คุณใหญ่ไปทำงานเหมือนเดิมดีกว่านะคะ” ไปนานๆ เลยยิ่งดี
“ระวังจะเหงานะคะ”
“ไม่หรอกค่ะ”
“ใหม่ๆ ก็แบบนี้แหละค่ะ เอียงอาย ไม่กล้ายอมรับว่ารักว่าหึงเขา” แม่บ้านนวลเอ่ยเชิงล้อ
“เปล่าหึงจริงๆ นะคะป้านวล”
“เอาเถอะค่ะ ไม่หึงก็ไม่หึง ว่าแต่ว่าคุณใบบัวอยากได้อะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะ”
“อืม...ยังดีกว่าค่ะ” หญิงสาวเกรงใจ แค่เขารับเธอมาอยู่ด้วยก็เป็นบุญคุณมากพอแล้ว
“แต่ป้าว่าน่าจะมีโต๊ะเครื่องแป้งเสียหน่อยนะคะ เป็นผู้หญิงก็ต้องหมั่นดูแลตัวเอง สามีรัก สามีหลงน่ะค่ะ”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ” ยิ่งป้านวลพูด หญิงสาวก็ยิ่งเขินจัด ป้านวลคงคิดว่าเธอกับพิชาภพรักใคร่กันจริงๆ ที่ไหนได้ รักหลอกๆ อีกอย่างเธอไม่มีวันเป็นเมียเขาเด็ดขาด
“แล้วอยากได้อะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ”
“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณป้านวลมากนะคะที่ใจดีกับใบบัว” สาวน้อยส่งยิ้มหวานให้
“รอขอบคุณคุณใหญ่ดีกว่านะคะ คุณใหญ่บอกให้ป้ามาคอยดูแลคุณใบบัวว่าขาดเหลืออะไรบ้างไหม” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยทั้งรอยยิ้ม ก่อนปลื้มอกปลื้มใจเข้าไปอีก “ชื่นใจแทนจริงจริ๊ง คุณใหญ่ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน แถมยังไม่เคยห่วงใยใครออกนอกหน้าเท่านี้มาก่อนเลยนะคะ”
“อย่างนั้นหรือคะ” ณัฐชาดาอดตกใจไม่ได้ เขาไม่เคยห่วงใยผู้หญิงคนไหนแต่กลับเป็นห่วงเธอ ไม่สิ! ที่เขาห่วงเพราะคิดว่าเธอเป็นเด็กที่ต้องดูแลต่างหาก
“แสดงว่าคุณใหญ่รักคุณใบบัวมากเลยนะคะเนี่ย”
“เอ่อ...ค่ะ” หญิงสาวยอมรับกลายๆ แค่ฟังยังขนลุก ยังไงเธอกับพิชาภพก็ไม่มีวันรักกันจริงๆ ได้แน่ เธอจะต้องยืนได้ด้วยลำแข้งตัวเองในสักวันหนึ่ง
“งั้นป้าไปก่อนนะคะ อยู่ที่นี่มีอะไรก็บอกป้าได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณป้ามากนะคะ”
เมื่อแม่บ้านอัธยาศัยดีเดินออกจากห้องไป สาวน้อยก็จัดแจงรื้อข้าวของที่เตรียมมาจากบ้านออกมาเก็บ เสื้อผ้าแขวนใส่ตู้เสื้อผ้า เครื่องสำอางยังใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ววางแอบไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ ของชายหนุ่มที่มุมหนึ่ง ด้วยไม่อยากรบกวนเขามากนัก แม้เสื้อผ้าจะไม่มากแต่กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อย
“แฮ่...เหนื่อยจัง”
ไม่เพียงพูดเปล่า ทว่าร่างบางยังโถมตัวลงนอนบนเตียงอย่างลืมตัว นึกว่าอยู่บ้านตัวเอง มารู้ก็ต้องที่จมูกได้กลิ่นกายของบุรุษเพศ ขนกายตั้งชันโดยอัตโนมัติ ทำท่าขนลุกขนพองเมื่อสมองจินตนาการไปถึงว่า...หากเขาโอบกอดเธอ กลิ่นนี้คงรุนแรงจนแทบจะเป็นลมแน่ทีเดียว
“กลิ่นผู้ชายเป็นแบบนี้เองเหรอเนี่ย จะหอมก็ไม่หอม แปลกๆ” สาวน้อยทำจมูกฟุดฟิดๆ แต่ก็ยอมทิ้งศีรษะลงบนหมอนนุ่ม
“เฮ้อ...นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ผู้หญิงที่ชื่อใบบัวจดทะเบียนสมรสเป็นเมียคุณใหญ่แล้ว ต้องมาอยู่บ้านนี้ นอนห้องเดียวกันเขา นี่เรื่องจริงหรือนิยายกันแน่นะ”
หญิงสาวอยากหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออกเลย อยากร้องไห้มากกว่า ทว่าเสียงของบิดาที่ปลอบประโลมให้เข้มแข็งทำให้เธอยอมกล้ำกลืนน้ำตากลับสู่ที่เดิม
‘ไม่มีพ่อแล้ว ใบบัวต้องเข้มแข็งและที่สำคัญต้องเชื่อฟังคุณใหญ่ เข้าใจไหมลูก’
“ใบบัวจะเชื่อคุณใหญ่ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเดียว...” ณัฐชาดาถอนใจก่อนว่า “เรื่องบนเตียง”
คงไม่หรอก พิชาภพแก่ซะขนาดนั้น อายุตั้งสามสิบห้าจะมาสนใจอะไรกับเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบเธอ เขาหาผู้หญิงอวบอัดน่าฟัดมานอนกอดไม่ดีกว่าหรือ
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เหนียวตัวจัง ไปอาบน้ำดีกว่า”
สาวน้อยพยายามปัดความกังวลทิ้งไป ร่างบางกระโดดแผล็วลงจากเตียงแล้วหยิบผ้าขนหนูก้าวเข้าสู่ห้องน้ำ เมื่อสายน้ำเย็นชุ่มรินรดผิวกาย ณัฐชาดาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมามากโขทีเดียว ความอ่อนล้าถูกขับไล่ออกไป เมื่อเสร็จสรรพก็คว้าผ้าขนหนูสีขาวผ่องมาพันกายนุ่มละมุน เรือนผมที่มวยขึ้นเมื่อครู่ถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าขาวอมชมพูมีหยาดน้ำเกาะประปราย
ร่างบอบบางย่างเท้าออกมาพลางฮัมเพลงเบาๆ ทว่าก้าวออกมาได้ยังไม่ทันพ้นประตูห้องน้ำดี หญิงสาวก็ต้องอ้าปากค้าง ตาเบิกโต หัวใจแทบตกลงไปที่ตาตุ่มเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งยืนจังก้าตรงหน้า นัยน์ตาคู่คมกวาดมองเรือนร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ณัฐชาดากลืนน้ำลายลงคอ ตัวเย็นเยียบยิ่งกว่าตอนอาบน้ำเสียอีก
“คุณใหญ่!”
เธอตกใจมากด้วยไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาจึงไม่ได้ล็อคประตูห้อง เธอพลาดไม่ยอมระวังตัว แล้วนี่จะทำยังไงดี จะยืนให้เขาสำรวจเรือนร่างอยู่แบบนี้หรือ
“อาบน้ำหรือไง” เขาถามเสียงเรียบนิ่ง นัยน์ตาลุ่มลึกขึ้นเมื่อเผลอจับจ้องสาวน้อย ไล่ตั้งแต่ใบหน้าขาวอมชมพูพราวหยาดน้ำ แพขนตางอนงามยังเปียกชื้น ผิวกายขาวผ่องดุจน้ำนม ไหล่บอบบางกลมกลึง ที่ปมผ้าขนหนูดูหละหลวมแลเห็นอกอวบอิ่มรำไร เรื่อยมายังปลีขาขาวนวลที่โผล่พ้นชายผ้าขนหนูสั้นก็ทำเอาลำคอแห้งผาก
“คุณใหญ่เข้ามาทำไมคะ”
“คิดว่าฉันเข้ามาทำไมล่ะ” สายตาของเขาเลื่อนขึ้นมาข้างบนอีกครั้ง
“คือ...ใบบัว” สาวน้อยถึงกับใบ้รับประทาน ใบหน้าแดงซ่านขึ้น
หัวใจหนุ่มใหญ่วัยสามสิบห้าปีต้องกระตุกไหวเมื่อเห็นร่างอรชรของสาวน้อย แม้จะมีผ้าขนหนูพันกายแต่ก็เย้ายวนเกินกว่าจะนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรได้ ยิ่งสมองนำคำพูดของมโนธรรมมาฉายซ้ำก็ยิ่งวาบหวาม
‘ยัยหนูยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง พี่ยกของมีค่าที่สุดในชีวิตพี่ให้ใหญ่แล้วนะ’
“ปกติอยู่บ้าน แต่งแบบนี้ออกมาจากห้องน้ำหรือยังไง” น้ำเสียงเขาติดจะดุ
“ขอโทษค่ะ คราวหน้าใบบัวจะแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน แต่ว่าใบบัวไม่คิดว่าคุณใหญ่จะเข้ามานี่คะ”
“ปกติเถียงเก่งแบบนี้ใช่ไหม”
“ใบบัวเปล่าเถียงนะคะ แค่บอกให้ฟังเฉยๆ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างรั้นๆ โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
และจู่ๆ คนโตกว่าก็ย่างสามขุมเข้ามาหาเรื่อยๆ สาวน้อยเบิกตากว้าง ขาเรียวรีบก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ จนเมื่อหลังติดประตูห้องน้ำก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เขาเข้ามาประชิดตัวจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดผิวแก้ม
“กรี๊ด!”
ณัฐชาดากรีดร้อง เมื่อเห็นปมผ้าขนหนูกำลังจะหลุดออกจากกัน ใจหายวาบราวกับจะหลุดออกจากทรวงอกไปด้วย โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่แน่ใจเมื่อเขาเอื้อมมาคว้าเอาไว้ทัน
พิชาภพเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตาวิบวับแฝงความนัยบางอย่าง ยิ่งหลังมือสัมผัสได้ถึงความนุ่มหยุ่น แม้เพียงนิดเดียวแต่ก็ทำให้ใจเต้นรุนแรง
“คุณใหญ่!” เธอเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าและเรือนกายร้อนราวถูกไฟจากดวงตาคู่คมลามเลีย
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองทรวงงามภายใต้ผ้าขนหนูหลวมๆ แลเห็นเพียงรำไร ก่อนจะขมวดปมผ้าให้อย่างชำนิชำนาญ
“อุ้ย!” หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ เกิดมาไม่เคยใกล้ชิดกับใครมากเท่านี้มาก่อน
พิชาภพมองแก้มแดงราวลูกตำลึงสุก ก่อนก้มหน้าเข้าไปหาจนชนจมูกรั้น เขากระซิบบอกเธอเสียงพร่า
“คราวหน้าถ้าผูกปมผ้าขนหนูไม่เป็น อาจะผูกให้ เอาไหม”
///////////////////////////////////////
กรี๊ดดดด! มาถึงก็ออกอาการซะแล้วนะคุณใหญ่ เดี๋ยวไก่ก็ตื่นพอดี อิอิ
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ธ.ค. 2557, 20:51:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ธ.ค. 2557, 20:51:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 2701
| << บทนำ ทะเบียนสมรส | บทที่ 1 ชีวิตแต่งงานวันแรก 2 >> |
แว่นใส 9 ธ.ค. 2557, 22:28:44 น.
แกล้งเด็กไม่ดีน๊า
แกล้งเด็กไม่ดีน๊า
konhin 9 ธ.ค. 2557, 22:54:19 น.
ไก่ตื่นหมด แหย่ซะกลัวเลย
ไก่ตื่นหมด แหย่ซะกลัวเลย
ผักหวาน 11 ก.พ. 2558, 15:03:38 น.
โอย....นอนหลับกันมั้ยคะเนี่ย สองคนเนี้ย 55
โอย....นอนหลับกันมั้ยคะเนี่ย สองคนเนี้ย 55
