ภรรยาเพียงนาม
ภรรยาเพียงนาม โดย...ธัญปัณณ์
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
Tags: โคแก่หญ้าอ่อน
ตอน: บทที่ 2 คืนแรก 2
ณัฐชาดาตื่นเร็วกว่าเมื่อวานเพราะเมื่อคืนนอนเร็ว เผลอหลับไปตั้งแต่ก่อนสองทุ่มเสียอีก ริมฝีปากบางสวยระบายรอยยิ้มรับอรุณอย่างสบายใจได้ไม่นาน ยิ้มนั้นก็มีอันต้องอันตรธานหายไปเมื่อพบถุงข้าวของมากมายวางอยู่บนโซฟาเล็กข้างเตียงนอน
“ของมาจากไหน”
เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่น ในเมื่อไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้ได้แล้วใครเอาของเข้ามาวางไว้ ที่สำคัญของนี้ต้องเป็นของพิชาภพแน่นอนเพราะเขาเป็นเจ้าของห้อง หรือว่า...
แล้วสาวน้อยก็ได้คำตอบเมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงกำยำ ร่างบางถอยกรูดขึ้นไปบนหัวเตียงโดยอัตโนมัติตามประสาสาวบริสุทธิ์ ก็จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรในเมื่อพิชาภพออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายท่อนล่างเอาไว้ หยดน้ำยังพราวหน้าอกแกร่งที่มีไรขนสีน้ำตาลอ่อนประปราย ใบหน้าดูแจ่มใสขึ้นคงเพราะเพิ่งอาบน้ำใหม่ บ้าจริง! หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ เธอยังมีอารมณ์มีสังเกตสังกาหุ่นผู้ชายอีกหรือนี่
แล้วมันอะไรกัน! พิชาภพเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงในเมื่อเธอล็อคกลอนประตูแล้ว เขาไม่ได้เข้ามาเฉยๆ เมื่อกี้นี้อย่างแน่นอน เขาคงนอนบนเตียงนี้ เตียงเดียวกับเธอตั้งแต่เมื่อคืน ไม่สิ! เมื่อคืนวานด้วย โธ่! แล้วนี่เขาทำอะไรเธอไปถึงไหนแล้ว ทำแบบไหนบ้าง กอด จูบ ซุกไซ้แบบในละครหรือเปล่านะ
“คะ...คุณใหญ่เข้ามาได้ยังไงคะ” ณัฐชาดาถามเสียงสั่นนัยน์ตามองเขาอย่างหวาดระแวง
“แล้วคิดว่าฉันเข้ามาได้ยังไงล่ะ” คนถูกถามกวนกลับไป นึกเอ็นดูสาวน้อยที่ทำท่าตื่นกลัวราวกับลูกกวางไร้เดียงสา ดูจากสายตาสิ...ป่านนี้คงจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้วกระมัง ไร้เดียงสาจริงหรือเปล่ายังไม่แน่ใจนักเพราะดูท่าจะช่างจินตนาการเสียเหลือเกิน
“คุณใหญ่ทำอะไรใบบัวหรือเปล่าคะ”
“แล้วคิดว่าฉันทำหรือเปล่าล่ะ”
“คุณใหญ่!” ณัฐชาดาเรียกเขาเสียงดังขึ้น ใบหน้าตึงด้วยความไม่พอใจ
“ตื่นนานหรือยัง” เขาถามเสียงปกติธรรมดา ไม่ได้นึกโกรธที่เธอขึ้นเสียงเพราะเข้าใจความรู้สึกดี สาวน้อยยังบริสุทธิ์ หากไม่ตกใจสิแปลก
“ไม่นาน...” เธออ้อมแอ้มตอบ แก้มแดงเรื่อเมื่อเผลอมองแผงอกของเขาอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าเขาอายุสามสิบห้า เรือนกายยังดูแข็งแรงหนุ่มแน่นทีเดียว
“ว่าแต่คุณใหญ่เข้ามาได้ยังไงคะ” เธอถามอีกครั้ง สายตาดูต้องการเอาคำตอบให้ได้จนคนอายุมากกว่ากระตุกยิ้ม
“ทำไมถึงคิดว่าอาจะเข้าห้องตัวเองไม่ได้ล่ะหืม...”
“ก็...ใบบัวล็อคประตูไว้” ณัฐชาดาตอบไม่เต็มเสียง กลัวจะโดนดุ เธอทำผิดมาก เขาจะไล่เธอกลับบ้านไหมนะ
“ฉันก็ไขกุญแจเข้ามา ไม่งั้นอาจะนอนที่ไหนล่ะ จริงไหม”
ชายหนุ่มย่างก้าวเข้ามาหา ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในสภาพกึ่งเปลือย ทำให้สาวน้อยถึงกับกระโดดแผล็วลงจากเตียงไปยืนอีกฝั่ง ไวกว่าลิงเสียอีก สายตาท่าทางส่อแววไม่ไว้ใจชัดเจนนัก
“ฉันซื้อของมาให้แน่ะ” เขาบุ้ยปากไปยังของที่วางอยู่มากมาย ทำหน้าเฉยๆ แม้จะนึกขันในท่าทางของสาวน้อย ดีจริง! เขาไม่มีอารมณ์ขันแบบนี้มานานแล้ว บางทีที่เคยคิดว่ามีเธอเข้ามาในชีวิตคงยุ่งยากไม่เบา อาจจะต้องคิดใหม่เพราะณัฐชาดาเข้ามาทำให้หัวใจแช่แข็งเริ่มหลอมละลายและเต้นไม่เป็นจังหวะในบางครั้ง
“เอ่อ...ของใบบัวหมดเลยหรือคะ” หญิงสาวทำตาโตใหญ่ ทำไมมันเยอะแยะขนาดนี้ ทำไมเขาต้องซื้อให้เธอด้วยล่ะ
“ใช่! ลองดูว่าชอบหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบอาจะซื้อให้ใหม่”
“ที่จริงคุณใหญ่ไม่ต้องซื้อให้ใบบัวก็ได้นะคะ ใบบัวเตรียมของมาแล้ว” เธอยังรู้สึกปลอดภัยที่ยืนคุยกับเขาคนละฝั่งเตียงแบบนี้
“มีแค่หยิบมือเดียวจะไปพออะไร”
“พอค่ะ”
“ฉันดูแล้ว ไม่พอหรอก ฉันซื้อมาให้เพิ่ม ทั้งพวกเสื้อผ้าและเครื่องสำอาง”
“ใบบัวเกรงใจค่ะ”
“ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลเธอ”
“แต่ใบบัวดูแลตัวเองได้ค่ะ คุณใหญ่อย่าลำบากเพราะใบบัวเลย” น้ำเสียงเธอติดสะอื้น ณัฐชาดายังช้ำใจที่ถูกยกให้เป็นเมียเขา ผู้ชายที่เหมือนคนแปลกหน้า หญิงสาวเชื่อเหลือเกินว่าเขาไม่เต็มใจ แค่มาอยู่ด้วยก็สร้างความลำบากพอแล้ว หากต้องมาซื้อของให้มากมายแบบนี้ เธอคงไม่สบายใจ
“มาใกล้ๆ ฉัน” เขาเอ่ยเรียกเสียงขรึม หน้าตาจริงจังจนสาวน้อยไม่กล้าขัด จำต้องสาวเท้าเข้าไปหาเขา แต่เว้นระยะห่างไว้เป็นวา
พิชาภพถอนใจแล้วเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาเสียเอง เขากอบกุมไหล่บอบบางแล้วดึงตัวเข้ามาหา จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต
สาวน้อยอุทานเบาๆ อย่างตกใจ รู้สึกเข่าอ่อนเมื่ออยู่ใกล้จนลมหายใจของเขารินรดผิวแก้มใส ทั้งกลิ่นหอมของสบู่ยังโชยเข้ามาปะทะจมูกอีกด้วย ณัฐชาดาแทบจะหยุดหายใจเสียให้ได้เมื่อสายตาจำต้องมองแต่อกแกร่งที่มีไรขนขึ้นประปรายเหมือนนายแบบในทีวี ผิวกายสีแทนทำให้เขาดูเซ็กซี่อย่างเหลือร้าย หากไม่รู้มาก่อนว่าพิชาภพอายุเท่าไร เธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าเขาอายุสามสิบห้า หญิงสาวเห็นไม่ได้การจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา ซึ่งเขามองลงมาพอดี แก้มนวลร้อนซู่กับสายตาคู่นั้น
“ใบบัวเป็นเมียฉัน”
“คุณใหญ่...” เธอตกใจกับคำเรียกขานนั้น
“ฉันก็ต้องดูแลใบบัวอย่างดีที่สุด”
“คุณใหญ่ก็รู้ว่าจริงๆ แล้วเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“แล้วอยากเป็นจริงๆ ไหม”
คนถูกถามรีบสั่นหน้าดิก โดยไม่ต้องใช้เวลาคิดแม้เพียงสักวินาทีเดียว เขาถามด้วยรอยยิ้มกวนเล็กน้อยเหมือนไม่อยากให้เธอเครียด แต่หารู้ไม่ว่าเธอเครียดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก จู่ๆ มาชวนเป็นเมีย!
“ว่ายังไง ถ้าอยากเป็นจริงๆ จะทำให้เป็นเดี๋ยวนี้”
“ไม่ค่ะไม่ คือใบบัวยังเด็ก” เธอปฏิเสธจนลิ้นแทบพันกันก่อนหาข้ออ้าง
“อายุยี่สิบสองไม่เด็กแล้ว”
“แต่ใบบัว...กลัว”
“อย่างเธอกลัวเป็นด้วยหรือ เรื่องอย่างนั้นมันดีจะตาย ลองไหม อาจะสอนให้” ชายหนุ่มยังเสนอต่อ น้ำเสียงเริ่มแหบพร่า นัยน์ตาลุ่มลึก
“มันไม่ดีหรอกค่ะ” หญิงสาวว่าเสียงอ่อย ความเก่งอันตรธานหายไปหมด ตอนนี้เหมือนเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด
“ลองเล่นๆ ก่อนก็ได้นะ สนไหม” พิชาภพยังไม่เลิกราราวกับอยากครอบครองสาวน้อยจริงๆ
“เรื่องแบบนั้นมีลองเล่นๆ ก่อนด้วยหรือคะ” ณัฐชาดาเผลอถามด้วยน้ำเสียงแสดงความสนใจโดยไม่รู้ตัว
“มีสิ”
ว่าจบ ชายหนุ่มก็ช้อนร่างบอบบางเบาราวปุยนุ่นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก้มหน้าเข้าไปหาใกล้ๆ จนลมหายใจรินรดผิวแก้ม หญิงสาวเบิกตาโต หัวใจตกลงไปที่ตาตุ่ม เมื่อสายตาคู่คมดู ‘เอาจริง’ มากกว่า ‘ลองเล่น’
“กรี๊ด! คะ...คุณใหญ่ ใบบัวไม่ลองค่ะ นะคะนะ” ณัฐชาดารีบบอกลิ้นรัว แขนเรียวเอื้อมโอบรอบคอเขาโดยอัตโนมัติด้วยกลัวตก
“ไม่ลองก็ได้ งั้นฉันเอาจริงนะ”
หญิงสาวหลับตาปี๋ หัวใจเต้นระรัว เธอหมดหนทางจะทัดทานเขา ที่ทำได้ก็เพียงปิดการรับรู้เท่านั้น แต่เนิ่นนานทีเดียวที่เธอยังรู้สึกได้เพียงลมหายใจอุ่นๆ ที่อวลอยู่บริเวณนวลแก้ม เธอจึงค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมามองอย่างกล้าๆ กลัว เพียงที่จะพบรอยยิ้มกว้างจากคนตรงหน้า
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไว้เราค่อยลองกันวันหลังก็ได้” พิชาภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยๆ ก่อนจะวางร่างหญิงสาวลง ถอนหายใจราวกับเสียดาย
“คุณใหญ่แกล้งใบบัว”
“ฉันไม่ได้แกล้ง ก็เธอหาเรื่องเองนะ อาจะดูแลในฐานะเมียดีๆ ไม่ยอม” พิชาภพโทษให้เป็นความผิดของหญิงสาวเสียอย่างนั้น
“ก็ใบบัวเหมือนมาอยู่เป็นภาระของคุณใหญ่เฉยๆ ถ้าคุณใหญ่มีใครอื่น บอกใบบัวนะคะ ใบบัวจะรีบไปทันที ใบบัวจะไม่ทำให้คุณใหญ่มีปัญหากับคนรักเด็ดขาดค่ะ” ณัฐชาดาบอกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หึๆ” เขาหัวเราะเบาๆ กับความคิดความอ่าน หากมีใครอื่นคงไม่กล้ามาจดทะเบียนสมรสกับเธอมั้ง
“ใบบัวจะรีบช่วยเหลือตัวเองให้ได้เร็วที่สุด จะได้ไม่เป็นภาระของคุณใหญ่นานเกินไป” เธอบอกน้ำเสียงเครือสั่น ด้วยยังไม่รู้หนทางนั้น ที่สำคัญ เธอจะกล้าใช้ชีวิตโดยไม่มีผู้ปกครองได้อย่างไร
“ใครบอกว่าเธอว่าอาจะมีคนอื่น”
“ไม่รู้...แต่ใบบัวไม่อยากให้คุณใหญ่ไม่มีความสุข”
“ฉันมีความสุขดี”
“แต่...” คำพูดทั้งหมดถูกกลืนลงคอไปจนสิ้นเมื่อนิ้วเรียวใหญ่ทาบทาบนริมฝีปากอิ่มนุ่ม
“ฉันเต็มใจดูแลเธอ ใบบัวล่ะเต็มใจอยู่กับผู้ชายอายุมากคนนี้หรือเปล่า”
สาวน้อยหลบสายตาที่เธอขอเรียกขานว่า ‘เชื่อมหวาน’ เธอไม่เคยเห็นเขาทำสายตาแบบนี้เลย เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ
“แต่ว่า...”
“ถ้ามีแต่อีกครั้ง อาจะปิดปากเธอด้วยปากของฉันเสียเลยดีไหม”
“มะ...ไม่มีแต่แล้วค่ะ” หญิงสาวรีบบอก พิชาภพเป็นผู้ชายที่มีเล่ห์เหลี่ยมอย่างน่ากลัวทีเดียว ขืนเผลอคงไม่ทันลูกไม้เขาแน่ๆ
“เอาละ” เขาปล่อยเธอ “เดี๋ยวอาจะแต่งตัวไปทำงานแล้ว ใบบัวไปอาบน้ำแปรงฟันเถอะ”
ทว่าร่างบางยังยืนนิ่ง พิชาภพจึงต้องหันมาบอกเสียงระฉันใจอีกรอบ
“ถ้าไม่อยากดูฉันแต่งตัวก็เข้าห้องน้ำไป”
เท่านี้ คนตัวเล็กก็ได้สติแล้วรีบสาวเท้าเร็วๆ เข้าห้องน้ำไป แต่แทนที่จะปฏิบัติภารกิจ หญิงสาวกลับยืนอิงประตูนิ่งแล้วยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองที่เต้นแรงขึ้นเสียอย่างนั้น
“ของมาจากไหน”
เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่น ในเมื่อไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้ได้แล้วใครเอาของเข้ามาวางไว้ ที่สำคัญของนี้ต้องเป็นของพิชาภพแน่นอนเพราะเขาเป็นเจ้าของห้อง หรือว่า...
แล้วสาวน้อยก็ได้คำตอบเมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงกำยำ ร่างบางถอยกรูดขึ้นไปบนหัวเตียงโดยอัตโนมัติตามประสาสาวบริสุทธิ์ ก็จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรในเมื่อพิชาภพออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายท่อนล่างเอาไว้ หยดน้ำยังพราวหน้าอกแกร่งที่มีไรขนสีน้ำตาลอ่อนประปราย ใบหน้าดูแจ่มใสขึ้นคงเพราะเพิ่งอาบน้ำใหม่ บ้าจริง! หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ เธอยังมีอารมณ์มีสังเกตสังกาหุ่นผู้ชายอีกหรือนี่
แล้วมันอะไรกัน! พิชาภพเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงในเมื่อเธอล็อคกลอนประตูแล้ว เขาไม่ได้เข้ามาเฉยๆ เมื่อกี้นี้อย่างแน่นอน เขาคงนอนบนเตียงนี้ เตียงเดียวกับเธอตั้งแต่เมื่อคืน ไม่สิ! เมื่อคืนวานด้วย โธ่! แล้วนี่เขาทำอะไรเธอไปถึงไหนแล้ว ทำแบบไหนบ้าง กอด จูบ ซุกไซ้แบบในละครหรือเปล่านะ
“คะ...คุณใหญ่เข้ามาได้ยังไงคะ” ณัฐชาดาถามเสียงสั่นนัยน์ตามองเขาอย่างหวาดระแวง
“แล้วคิดว่าฉันเข้ามาได้ยังไงล่ะ” คนถูกถามกวนกลับไป นึกเอ็นดูสาวน้อยที่ทำท่าตื่นกลัวราวกับลูกกวางไร้เดียงสา ดูจากสายตาสิ...ป่านนี้คงจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้วกระมัง ไร้เดียงสาจริงหรือเปล่ายังไม่แน่ใจนักเพราะดูท่าจะช่างจินตนาการเสียเหลือเกิน
“คุณใหญ่ทำอะไรใบบัวหรือเปล่าคะ”
“แล้วคิดว่าฉันทำหรือเปล่าล่ะ”
“คุณใหญ่!” ณัฐชาดาเรียกเขาเสียงดังขึ้น ใบหน้าตึงด้วยความไม่พอใจ
“ตื่นนานหรือยัง” เขาถามเสียงปกติธรรมดา ไม่ได้นึกโกรธที่เธอขึ้นเสียงเพราะเข้าใจความรู้สึกดี สาวน้อยยังบริสุทธิ์ หากไม่ตกใจสิแปลก
“ไม่นาน...” เธออ้อมแอ้มตอบ แก้มแดงเรื่อเมื่อเผลอมองแผงอกของเขาอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าเขาอายุสามสิบห้า เรือนกายยังดูแข็งแรงหนุ่มแน่นทีเดียว
“ว่าแต่คุณใหญ่เข้ามาได้ยังไงคะ” เธอถามอีกครั้ง สายตาดูต้องการเอาคำตอบให้ได้จนคนอายุมากกว่ากระตุกยิ้ม
“ทำไมถึงคิดว่าอาจะเข้าห้องตัวเองไม่ได้ล่ะหืม...”
“ก็...ใบบัวล็อคประตูไว้” ณัฐชาดาตอบไม่เต็มเสียง กลัวจะโดนดุ เธอทำผิดมาก เขาจะไล่เธอกลับบ้านไหมนะ
“ฉันก็ไขกุญแจเข้ามา ไม่งั้นอาจะนอนที่ไหนล่ะ จริงไหม”
ชายหนุ่มย่างก้าวเข้ามาหา ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในสภาพกึ่งเปลือย ทำให้สาวน้อยถึงกับกระโดดแผล็วลงจากเตียงไปยืนอีกฝั่ง ไวกว่าลิงเสียอีก สายตาท่าทางส่อแววไม่ไว้ใจชัดเจนนัก
“ฉันซื้อของมาให้แน่ะ” เขาบุ้ยปากไปยังของที่วางอยู่มากมาย ทำหน้าเฉยๆ แม้จะนึกขันในท่าทางของสาวน้อย ดีจริง! เขาไม่มีอารมณ์ขันแบบนี้มานานแล้ว บางทีที่เคยคิดว่ามีเธอเข้ามาในชีวิตคงยุ่งยากไม่เบา อาจจะต้องคิดใหม่เพราะณัฐชาดาเข้ามาทำให้หัวใจแช่แข็งเริ่มหลอมละลายและเต้นไม่เป็นจังหวะในบางครั้ง
“เอ่อ...ของใบบัวหมดเลยหรือคะ” หญิงสาวทำตาโตใหญ่ ทำไมมันเยอะแยะขนาดนี้ ทำไมเขาต้องซื้อให้เธอด้วยล่ะ
“ใช่! ลองดูว่าชอบหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบอาจะซื้อให้ใหม่”
“ที่จริงคุณใหญ่ไม่ต้องซื้อให้ใบบัวก็ได้นะคะ ใบบัวเตรียมของมาแล้ว” เธอยังรู้สึกปลอดภัยที่ยืนคุยกับเขาคนละฝั่งเตียงแบบนี้
“มีแค่หยิบมือเดียวจะไปพออะไร”
“พอค่ะ”
“ฉันดูแล้ว ไม่พอหรอก ฉันซื้อมาให้เพิ่ม ทั้งพวกเสื้อผ้าและเครื่องสำอาง”
“ใบบัวเกรงใจค่ะ”
“ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลเธอ”
“แต่ใบบัวดูแลตัวเองได้ค่ะ คุณใหญ่อย่าลำบากเพราะใบบัวเลย” น้ำเสียงเธอติดสะอื้น ณัฐชาดายังช้ำใจที่ถูกยกให้เป็นเมียเขา ผู้ชายที่เหมือนคนแปลกหน้า หญิงสาวเชื่อเหลือเกินว่าเขาไม่เต็มใจ แค่มาอยู่ด้วยก็สร้างความลำบากพอแล้ว หากต้องมาซื้อของให้มากมายแบบนี้ เธอคงไม่สบายใจ
“มาใกล้ๆ ฉัน” เขาเอ่ยเรียกเสียงขรึม หน้าตาจริงจังจนสาวน้อยไม่กล้าขัด จำต้องสาวเท้าเข้าไปหาเขา แต่เว้นระยะห่างไว้เป็นวา
พิชาภพถอนใจแล้วเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาเสียเอง เขากอบกุมไหล่บอบบางแล้วดึงตัวเข้ามาหา จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต
สาวน้อยอุทานเบาๆ อย่างตกใจ รู้สึกเข่าอ่อนเมื่ออยู่ใกล้จนลมหายใจของเขารินรดผิวแก้มใส ทั้งกลิ่นหอมของสบู่ยังโชยเข้ามาปะทะจมูกอีกด้วย ณัฐชาดาแทบจะหยุดหายใจเสียให้ได้เมื่อสายตาจำต้องมองแต่อกแกร่งที่มีไรขนขึ้นประปรายเหมือนนายแบบในทีวี ผิวกายสีแทนทำให้เขาดูเซ็กซี่อย่างเหลือร้าย หากไม่รู้มาก่อนว่าพิชาภพอายุเท่าไร เธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าเขาอายุสามสิบห้า หญิงสาวเห็นไม่ได้การจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา ซึ่งเขามองลงมาพอดี แก้มนวลร้อนซู่กับสายตาคู่นั้น
“ใบบัวเป็นเมียฉัน”
“คุณใหญ่...” เธอตกใจกับคำเรียกขานนั้น
“ฉันก็ต้องดูแลใบบัวอย่างดีที่สุด”
“คุณใหญ่ก็รู้ว่าจริงๆ แล้วเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“แล้วอยากเป็นจริงๆ ไหม”
คนถูกถามรีบสั่นหน้าดิก โดยไม่ต้องใช้เวลาคิดแม้เพียงสักวินาทีเดียว เขาถามด้วยรอยยิ้มกวนเล็กน้อยเหมือนไม่อยากให้เธอเครียด แต่หารู้ไม่ว่าเธอเครียดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก จู่ๆ มาชวนเป็นเมีย!
“ว่ายังไง ถ้าอยากเป็นจริงๆ จะทำให้เป็นเดี๋ยวนี้”
“ไม่ค่ะไม่ คือใบบัวยังเด็ก” เธอปฏิเสธจนลิ้นแทบพันกันก่อนหาข้ออ้าง
“อายุยี่สิบสองไม่เด็กแล้ว”
“แต่ใบบัว...กลัว”
“อย่างเธอกลัวเป็นด้วยหรือ เรื่องอย่างนั้นมันดีจะตาย ลองไหม อาจะสอนให้” ชายหนุ่มยังเสนอต่อ น้ำเสียงเริ่มแหบพร่า นัยน์ตาลุ่มลึก
“มันไม่ดีหรอกค่ะ” หญิงสาวว่าเสียงอ่อย ความเก่งอันตรธานหายไปหมด ตอนนี้เหมือนเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด
“ลองเล่นๆ ก่อนก็ได้นะ สนไหม” พิชาภพยังไม่เลิกราราวกับอยากครอบครองสาวน้อยจริงๆ
“เรื่องแบบนั้นมีลองเล่นๆ ก่อนด้วยหรือคะ” ณัฐชาดาเผลอถามด้วยน้ำเสียงแสดงความสนใจโดยไม่รู้ตัว
“มีสิ”
ว่าจบ ชายหนุ่มก็ช้อนร่างบอบบางเบาราวปุยนุ่นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก้มหน้าเข้าไปหาใกล้ๆ จนลมหายใจรินรดผิวแก้ม หญิงสาวเบิกตาโต หัวใจตกลงไปที่ตาตุ่ม เมื่อสายตาคู่คมดู ‘เอาจริง’ มากกว่า ‘ลองเล่น’
“กรี๊ด! คะ...คุณใหญ่ ใบบัวไม่ลองค่ะ นะคะนะ” ณัฐชาดารีบบอกลิ้นรัว แขนเรียวเอื้อมโอบรอบคอเขาโดยอัตโนมัติด้วยกลัวตก
“ไม่ลองก็ได้ งั้นฉันเอาจริงนะ”
หญิงสาวหลับตาปี๋ หัวใจเต้นระรัว เธอหมดหนทางจะทัดทานเขา ที่ทำได้ก็เพียงปิดการรับรู้เท่านั้น แต่เนิ่นนานทีเดียวที่เธอยังรู้สึกได้เพียงลมหายใจอุ่นๆ ที่อวลอยู่บริเวณนวลแก้ม เธอจึงค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมามองอย่างกล้าๆ กลัว เพียงที่จะพบรอยยิ้มกว้างจากคนตรงหน้า
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไว้เราค่อยลองกันวันหลังก็ได้” พิชาภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยๆ ก่อนจะวางร่างหญิงสาวลง ถอนหายใจราวกับเสียดาย
“คุณใหญ่แกล้งใบบัว”
“ฉันไม่ได้แกล้ง ก็เธอหาเรื่องเองนะ อาจะดูแลในฐานะเมียดีๆ ไม่ยอม” พิชาภพโทษให้เป็นความผิดของหญิงสาวเสียอย่างนั้น
“ก็ใบบัวเหมือนมาอยู่เป็นภาระของคุณใหญ่เฉยๆ ถ้าคุณใหญ่มีใครอื่น บอกใบบัวนะคะ ใบบัวจะรีบไปทันที ใบบัวจะไม่ทำให้คุณใหญ่มีปัญหากับคนรักเด็ดขาดค่ะ” ณัฐชาดาบอกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หึๆ” เขาหัวเราะเบาๆ กับความคิดความอ่าน หากมีใครอื่นคงไม่กล้ามาจดทะเบียนสมรสกับเธอมั้ง
“ใบบัวจะรีบช่วยเหลือตัวเองให้ได้เร็วที่สุด จะได้ไม่เป็นภาระของคุณใหญ่นานเกินไป” เธอบอกน้ำเสียงเครือสั่น ด้วยยังไม่รู้หนทางนั้น ที่สำคัญ เธอจะกล้าใช้ชีวิตโดยไม่มีผู้ปกครองได้อย่างไร
“ใครบอกว่าเธอว่าอาจะมีคนอื่น”
“ไม่รู้...แต่ใบบัวไม่อยากให้คุณใหญ่ไม่มีความสุข”
“ฉันมีความสุขดี”
“แต่...” คำพูดทั้งหมดถูกกลืนลงคอไปจนสิ้นเมื่อนิ้วเรียวใหญ่ทาบทาบนริมฝีปากอิ่มนุ่ม
“ฉันเต็มใจดูแลเธอ ใบบัวล่ะเต็มใจอยู่กับผู้ชายอายุมากคนนี้หรือเปล่า”
สาวน้อยหลบสายตาที่เธอขอเรียกขานว่า ‘เชื่อมหวาน’ เธอไม่เคยเห็นเขาทำสายตาแบบนี้เลย เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ
“แต่ว่า...”
“ถ้ามีแต่อีกครั้ง อาจะปิดปากเธอด้วยปากของฉันเสียเลยดีไหม”
“มะ...ไม่มีแต่แล้วค่ะ” หญิงสาวรีบบอก พิชาภพเป็นผู้ชายที่มีเล่ห์เหลี่ยมอย่างน่ากลัวทีเดียว ขืนเผลอคงไม่ทันลูกไม้เขาแน่ๆ
“เอาละ” เขาปล่อยเธอ “เดี๋ยวอาจะแต่งตัวไปทำงานแล้ว ใบบัวไปอาบน้ำแปรงฟันเถอะ”
ทว่าร่างบางยังยืนนิ่ง พิชาภพจึงต้องหันมาบอกเสียงระฉันใจอีกรอบ
“ถ้าไม่อยากดูฉันแต่งตัวก็เข้าห้องน้ำไป”
เท่านี้ คนตัวเล็กก็ได้สติแล้วรีบสาวเท้าเร็วๆ เข้าห้องน้ำไป แต่แทนที่จะปฏิบัติภารกิจ หญิงสาวกลับยืนอิงประตูนิ่งแล้วยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองที่เต้นแรงขึ้นเสียอย่างนั้น
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ธ.ค. 2557, 20:53:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ธ.ค. 2557, 20:53:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 2241
| << บทที่ 2 คืนแรก 1 | บทที่ 3 หนูบิ๊กลูกพ่อใหญ่ 1 >> |
แว่นใส 14 ธ.ค. 2557, 23:30:59 น.
จะทำหัวใจวายเสียแล้ว
จะทำหัวใจวายเสียแล้ว
Liez 15 ธ.ค. 2557, 00:26:57 น.
คุณอา หลอกเด็ก
คุณอา หลอกเด็ก
konhin 15 ธ.ค. 2557, 03:19:20 น.
หลอกเด็กชัดๆๆๆๆ
หลอกเด็กชัดๆๆๆๆ
mhengjhy 15 ธ.ค. 2557, 18:49:37 น.
โอยย กรี้ดดด หลงสเน่ห์หุ่นล่ำๆ ด้วยคน 5555
โอยย กรี้ดดด หลงสเน่ห์หุ่นล่ำๆ ด้วยคน 5555
Zephyr 27 ก.พ. 2558, 18:55:26 น.
เด็กหลงหุ่นคุณอาละ
เด็กหลงหุ่นคุณอาละ