เจ้าสาวหมาป่า
ฟ้าพราว เด็กสาวที่โตขึ้นมามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจนใครๆก็อิจฉาแต่กลับต้องมาเป็นเจ้าสาวของวายปราณผู้นำโลกปีศาจที่เป็นมนุษย์หมาป่าที่มีอายุถึงมากกว่าเธอถึง100ปีรักบนความต่างของเขาและเธอจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม
Tags: มนุษย์ หมาป่า โลกปีศาจ
ตอน: ความจริง(อัพเพิ่ม)
ฟ้าพราวปั่นจักรยานจนมาถึงบ้านวายปราณเธอรีบเดินไปที่ห้องวายปราณก็เจอสาวใช้เปิดประตูออกมาพอดี
"คุณวายปราณต้องการพักผ่อน" สาวใช้บอกเธอด้วยสีหน้าไม่ต้อนรับ
"แต่ฉันเป็นเจ้าสาวของเขาฉันมีสิทธิที่จะเข้าไปหาคนรักของฉัน" ฟ้าพราวเดินชนสาวใช้ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าหล่อน
"วายปราณ"เธอเรียกชื่อเขาวายปราณที่ถูกผ้าพันแผลรอบท้องลืมตามองเธอ
"เธอ...มาเยี่ยมฉันหรอ" เขาถาม
"คงไม่ได้มาเก็บค่าไฟหรอก" เธอพูดก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆเขา
"เธอนี่มัน...." ฟ้าพราวกอดเขาวายปราณยิ้มก่อนจะลูบหัวเธอ
"ฉันขอโทษฉันทำให้นายเจ็บ" ฟ้าพราวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันว่าเธอต่างหากที่เจ็บ...อย่าลืมสิฉันเป็นหัวหน้าเผ่าหมาป่านะแค่นี้สบาย" เขาพูดฟ้าพราวปล่อยเขาก่อนจะนั่งมองหน้าเขา
"นั้นสินะนายอะตายอยู่แล้ว" ฟ้าพราวยิ้มวายปราณดีดหน้าผากเธอ
"นายนี่มันโรคจิตชะมัดดีดหน้าผากฉันอยู่ได้" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ย
"ได้เวลากินข้าวแล้วค่ะ" ป้าเพ็ญยิ้มก่อนจะถืออาหารมาวางแล้วขอตัวออกไป
"ฉันป้อนนะ" ฟ้าพราวตักอาหารวายปราณมองเธอก่อนจะยิ้ม
"เธอไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวฉันให้สาวใช้มาป้อนก็ได้" วายปราณพูดฟ้าพราวมองค้อนเขา
"ชอบแม่นั่นละสิ!ก็อย่างว่าแหละหน้าอกออกจะใหญ่อย่างนั้น" ฟ้าพราวทำหน้างอนวายปราณมองเธองงๆ
"เป็นอะไรของเธอเนี่ย..หึงหรอ" เขาทำหน้าทะเล้นฟ้าพราวยิกแก้มเขา
"โอ๊ย!ฉันเจ็บนะ" เขาร้องพร้อมเอามือถูแก้ม
"สมน้ำหน้า!ทนให้ฉันป้อนหน่อยละกันจะได้หายไวๆ" วายปราณยิ้ม
"อยากให้ฉันหายเร็วไหมล่ะมันมีวิธีนะ" วายปราณพูดฟ้าพราวมองเขา
"อะไรหรอ" ฟ้าพราวถามวายปราณเขากระเถิบมากระซิบข้างหู
"ก็เลียไง" เขาบอกเธอฟ้าพราวคิดถ้าเลียก็ต้องเลียจากหน้าอกต่ำมาเรื่อยๆจนถึง..(ไม่ได้ๆแค่คิดนิยายก็ติดเรทแล้ว)
"ไอ้บ้าทะลึ่งนะนายเนี่ย!" ฟ้าพราวตีเขาก่อนจะตักข้าวต้มป้อนเขาจนหมด
"อ๊ะ!กินยานะ" ฟ้าพราวยิ้มพร้อมยื่นยาให้
"ไม่เอาอะฉันหายเองได้" วายปราณส่ายหัว
"ก็กินดักไว้ก่อนสิ" ฟ้าพราวยื่นแต่เขาก็ไม่เอา
"นายนี่เหมือนเด็กจริงๆเลยนะ" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ยวายปราณทำเป็นไม่สนใจ
"ก็ได้!งั้นฉันกินแทนเอง" ฟ้าพราวหยิบยาเข้าปาก
"นี่เธอ!กินไปจริงหรอ" วายปราณทำหน้าตกใจฟ้าพราวได้จังหวะจับคอเขาเข้ามาจูบก่อนจะพ่นยาใส่ปากเขา
"แอะ!อ๊ะ.. !นี่เธอจะฆ่าฉันหรอ" วายปราณบ่น
"ก็นายดื้ออะกินน้ำซะเดี๋ยวติดคอตาย" ฟ้าพราวยื่นน้ำให้เขาวายปราณกระดกหมดแก้วก่อนจะมองค้อนเธอ
"มองอะไร"ฟ้าพราวถาม
"เปล่า!!"เขาตอบเสียงแข็ง
"แหม่ๆๆจูบฉันตั้งหลายทีโดนฉันจูบหน้าแดงเลยนะคุณหัวหน้าเผ่า" ฟ้าพราวแกล้งเอานิ้วจิ้มแก้มเขา
"เปล่าหน้าแดงซะหน่อย!!" วายปราณเถียง
"โกหกนายหมาป่าหน้าแดง" ฟ้าพราวหัวเราะวายปราณโกรธจับเธอลงมานอนเตียงของเขา
แล้วก็หอมแก้มเธอฟอดนึง
"555ทีนี้ก็ไม่ได้มีแค่ฉันแล้วที่หน้าแดง" วายปราณหัวเราะก่อนจะกอดเธอแน่นขึ้น
"นายปล่อยฉันได้แล้ว" ฟ้าพราวพูด
"นี่ก็ดึกแล้วนะนอนเถอะ" วายปราณยิ้มก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอแล้วกอดเธอไว้
"นายจะกอดฉันแบบนี้ทั้งคืนหรอ" ฟ้าพราวถามวายปราณ
"อื้ม!!ฉันต้องการพยาบาลส่วนตัวเผื่อต้องการอะไรน่ะอีกอย่างฉันเป็นคนป่วยนะเห็นใจกันหน่อยนะครับ" วายปราณพูดก่อนจะกอดเธอเข้ามาใกล้ๆ
"ฝันดีนะ" ฟ้าพราวพูดก่อนหลับเพราะความเพลียในอ้อมกอดเขาวายปราณยิ้มก่อนจะหลับตาม
~~~เช้าแล้วจ้า~~~~(เร็วจัง)
ฟ้าพราวบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้น
"นายหมาป่าไปไหน" ฟ้าพราวบ่นก่อนจะเดินตามหา
"คุณฟ้าคะ" ป้าเพ็ญทักอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
"มีอะไรหรอคะ" ฟ้าพราวยิ้มตอบ
"นี่ค่ะเสื้อผ้าไปเปลี่ยนก่อนนะคะ" ป้าเพ็ญยื่นให้เธอ
"ค่ะแล้ว....." ฟ้าพราวจะถามต่อ
"ไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะค่ะ" ป้าเพ็ญผลักเธอเข้าไปในห้องฟ้าพราวงงๆแต่ก็ทำตาม
ครู่ต่อมาฟ้าพราวออกมาในชุดเสื้อยืดสีขาวไม่มีลายกระโปรงยาวถึงเข่าสีชมพูและก็เสื้อคลุมสีน้ำตาลอ่อนแขนยาวถึงข้อศอก
"ป๊าด!!สวยเหมือนนางเอกเกาหลีเลยฉัน" ฟ้าพราวหมุนตัวหน้ากระจกก่อนเปิดประตูลงมาข้างล่าง
"นาย....." ฟ้าพราวเอ่ยทักเมื่อลงมาเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้มคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมใส่กางเกงยีนส์ทรงผมทรงรากไทรดวงตาสีน้ำตาลที่ดูลึกลับและอบอุ่น
"วายปราณ"ฟ้าพราวยิ้มให้กับเขาซึ่งเขาก็ยิ้มตอบ
"อยู่เฉยๆนะ" เขาเดินมาพร้อมเอาผ้ามาปิดตาเธอ
"นายจะพาฉันไปไหน" ฟ้าพราวถาม
"ไม่ได้พาไปฆ่าหรอกน่าจับมือฉันไว้นะ" ฟ้าพราวงงๆวายปราณโอบเธอเดินลงมาแล้วพาขึ้นรถขับออกไปประมาณ1ชั่วโมงก็ถึงที่หมาย
"พวกนายเฝ้ารถไว้นะ"วายปราณสั่งคนขับซึ่งเธอมองไม่เห็นว่าเป็นใครก่อนจะพาเธอมาหยุดตรงที่ๆหนึ่ง
"นี่!!จะมาเล่นเกมส์ปิดตาตีแมวหรือไงเปิดได้หรือยัง" เธอบ่น
"ใจเย็นๆสิกำลังแกะอยู่" เขาพูดก่อนค่อยๆแกะผ้าออกจนเมื่อฟ้าพราวลืมตาขึ้นมาเธอเห็นต้นไม้รอบตัวออกดอกสีชมพูสลับสีแดงบานไปทั่ว
"โห!!!อย่างกับในละครแหนะ" ฟ้าพราวมองรอบๆอย่างสนใจวายปราณเดินมาดีดหน้าผากเธอ(อีกแล้ว)
"โอ๊ย!!อีกแล้วนะ" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ยเอามือกุมหน้าผาก
"ก็จะได้รู้ไงว่านี่ชีวิตจริงเธอยืนอยู่ตรงนี้ที่นี่กับฉัน" วายปราณยิ้ม
"จะเชื่อดีไหมน๊าาา"ฟ้าพราวทำหน้าคิด
"งั้นแบบนี้ละ" วายปราณดึงเธอเข้ามาจูบอย่างแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนหน้าออก
"ฟ้าพราวฉันมีความจริงจะบอกเธอ" วายปราณพูด
"อะไรหรอ???" เธอมองเขาภาพในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้งวันที่วายปราณกำลังนั่งตากฝนอยู่ที่สวนสาธารณะ
"คุณคะ!เดี๋ยวจะป่วยเอานะยืมร่มฉันก่อนไหม" ผู้หญิงคนนั้นยื่นร่มให้เขา
"คุณ....." วายปราณสัมผัสได้ว่าผู้หญิงคนนั้นท้อง
"ให้ยืมแน่หรอ" เขาถามเสียงเรียบ
"ค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นตอบวายปราณปัดร่มทิ้งดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเทาเขาบีบคอเธอก่อนจะเชื่อมจิตเข้าไปที่เด็กในท้องและประทับรอยแดงที่แขนเธอ
"แม่เธอรู้ว่าฉันจะมาเอาตัวเธอไปจากเขาแม่เธอก็เลยทิ้งเธอไว้กับพ่อเพื่อไม่ให้ฉันตามหาเธอเจอ"วายปราณพูดด้วยสีหน้าเศร้า
"แม่ฉันยอมให้คนอื่นกล่าวหาเพื่อปกป้องฉันงั้นเหรอ" ฟ้าพราวมองเขา
"แม่เขารักเธอมากนะฟ้าพราวแล้วฉันก็รู้ว่าแม่เธออยู่ไหนถ้าเธออยากจะกลับโลกมนุษย์กับแม่เธอฉันจะไม่รั้งเธอถ้ามันเป็นความสุขของเธอขอเพียงแค่บอกฉันมาว่าเธออยากกลับไปหรือเปล่า" เขาพูดฟ้าพราวมองเขา
"ฉัน......" ฟ้าพราวลังเลเขามองเธอ
"ฉันอยากกลับโลกมนุษย์" ฟ้าพราวพูดวายปราณสีหน้าเศร้าลง
"ได้สิ!ฉันจะให้เธอได้เจอแม่และจะส่งเธอกลับ" เขาพูดเสียงแข็งฟ้าพราวพยักหน้าก่อนจะเดินกลับ
"ฟ้าพราว" เขาเรียกพร้อมเดินมาข้างๆเธอ
"ฉันไม่เคยเดินหนีเธอหลอกนะมีแต่เธอที่หนีฉัน"วายปราณพูดก่อนจะเดินไปฟ้าพราวหน้าเศร้าคิดบางอย่างในใจ
"แย่แล้ว!!!" ธาราวิ่งกระหืดกระหอบมา
"มีอะไร"วายปราณถาม
"นายคงไม่รู้สินะตอนโอเวอร์ตกลงมามันมีโครงเหล็กของละครเวทีวางอยู่นายนั้นโดนเสียบทะลุหัวใจเลย" ธาราทำหน้าสยอง
"ก็สมควรมันคิดจะฆ่าฉันเอง" วายปราณทำหน้านิ่ง
"เรากลับกันเถอะ"ฟ้าพราวพูดก่อนจะเดินไปที่รถ
"นายคุยกับเธอแล้วหรอ"ธาราถาม
"อืมเธออยากกลับโลกมนุษย์"วายปราณเสียงแข็งก่อนเดินตามไปที่รถธารามองพวกเขางงๆก่อนจะเดินตาม
"คุณวายปราณต้องการพักผ่อน" สาวใช้บอกเธอด้วยสีหน้าไม่ต้อนรับ
"แต่ฉันเป็นเจ้าสาวของเขาฉันมีสิทธิที่จะเข้าไปหาคนรักของฉัน" ฟ้าพราวเดินชนสาวใช้ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าหล่อน
"วายปราณ"เธอเรียกชื่อเขาวายปราณที่ถูกผ้าพันแผลรอบท้องลืมตามองเธอ
"เธอ...มาเยี่ยมฉันหรอ" เขาถาม
"คงไม่ได้มาเก็บค่าไฟหรอก" เธอพูดก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆเขา
"เธอนี่มัน...." ฟ้าพราวกอดเขาวายปราณยิ้มก่อนจะลูบหัวเธอ
"ฉันขอโทษฉันทำให้นายเจ็บ" ฟ้าพราวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันว่าเธอต่างหากที่เจ็บ...อย่าลืมสิฉันเป็นหัวหน้าเผ่าหมาป่านะแค่นี้สบาย" เขาพูดฟ้าพราวปล่อยเขาก่อนจะนั่งมองหน้าเขา
"นั้นสินะนายอะตายอยู่แล้ว" ฟ้าพราวยิ้มวายปราณดีดหน้าผากเธอ
"นายนี่มันโรคจิตชะมัดดีดหน้าผากฉันอยู่ได้" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ย
"ได้เวลากินข้าวแล้วค่ะ" ป้าเพ็ญยิ้มก่อนจะถืออาหารมาวางแล้วขอตัวออกไป
"ฉันป้อนนะ" ฟ้าพราวตักอาหารวายปราณมองเธอก่อนจะยิ้ม
"เธอไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวฉันให้สาวใช้มาป้อนก็ได้" วายปราณพูดฟ้าพราวมองค้อนเขา
"ชอบแม่นั่นละสิ!ก็อย่างว่าแหละหน้าอกออกจะใหญ่อย่างนั้น" ฟ้าพราวทำหน้างอนวายปราณมองเธองงๆ
"เป็นอะไรของเธอเนี่ย..หึงหรอ" เขาทำหน้าทะเล้นฟ้าพราวยิกแก้มเขา
"โอ๊ย!ฉันเจ็บนะ" เขาร้องพร้อมเอามือถูแก้ม
"สมน้ำหน้า!ทนให้ฉันป้อนหน่อยละกันจะได้หายไวๆ" วายปราณยิ้ม
"อยากให้ฉันหายเร็วไหมล่ะมันมีวิธีนะ" วายปราณพูดฟ้าพราวมองเขา
"อะไรหรอ" ฟ้าพราวถามวายปราณเขากระเถิบมากระซิบข้างหู
"ก็เลียไง" เขาบอกเธอฟ้าพราวคิดถ้าเลียก็ต้องเลียจากหน้าอกต่ำมาเรื่อยๆจนถึง..(ไม่ได้ๆแค่คิดนิยายก็ติดเรทแล้ว)
"ไอ้บ้าทะลึ่งนะนายเนี่ย!" ฟ้าพราวตีเขาก่อนจะตักข้าวต้มป้อนเขาจนหมด
"อ๊ะ!กินยานะ" ฟ้าพราวยิ้มพร้อมยื่นยาให้
"ไม่เอาอะฉันหายเองได้" วายปราณส่ายหัว
"ก็กินดักไว้ก่อนสิ" ฟ้าพราวยื่นแต่เขาก็ไม่เอา
"นายนี่เหมือนเด็กจริงๆเลยนะ" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ยวายปราณทำเป็นไม่สนใจ
"ก็ได้!งั้นฉันกินแทนเอง" ฟ้าพราวหยิบยาเข้าปาก
"นี่เธอ!กินไปจริงหรอ" วายปราณทำหน้าตกใจฟ้าพราวได้จังหวะจับคอเขาเข้ามาจูบก่อนจะพ่นยาใส่ปากเขา
"แอะ!อ๊ะ.. !นี่เธอจะฆ่าฉันหรอ" วายปราณบ่น
"ก็นายดื้ออะกินน้ำซะเดี๋ยวติดคอตาย" ฟ้าพราวยื่นน้ำให้เขาวายปราณกระดกหมดแก้วก่อนจะมองค้อนเธอ
"มองอะไร"ฟ้าพราวถาม
"เปล่า!!"เขาตอบเสียงแข็ง
"แหม่ๆๆจูบฉันตั้งหลายทีโดนฉันจูบหน้าแดงเลยนะคุณหัวหน้าเผ่า" ฟ้าพราวแกล้งเอานิ้วจิ้มแก้มเขา
"เปล่าหน้าแดงซะหน่อย!!" วายปราณเถียง
"โกหกนายหมาป่าหน้าแดง" ฟ้าพราวหัวเราะวายปราณโกรธจับเธอลงมานอนเตียงของเขา
แล้วก็หอมแก้มเธอฟอดนึง
"555ทีนี้ก็ไม่ได้มีแค่ฉันแล้วที่หน้าแดง" วายปราณหัวเราะก่อนจะกอดเธอแน่นขึ้น
"นายปล่อยฉันได้แล้ว" ฟ้าพราวพูด
"นี่ก็ดึกแล้วนะนอนเถอะ" วายปราณยิ้มก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอแล้วกอดเธอไว้
"นายจะกอดฉันแบบนี้ทั้งคืนหรอ" ฟ้าพราวถามวายปราณ
"อื้ม!!ฉันต้องการพยาบาลส่วนตัวเผื่อต้องการอะไรน่ะอีกอย่างฉันเป็นคนป่วยนะเห็นใจกันหน่อยนะครับ" วายปราณพูดก่อนจะกอดเธอเข้ามาใกล้ๆ
"ฝันดีนะ" ฟ้าพราวพูดก่อนหลับเพราะความเพลียในอ้อมกอดเขาวายปราณยิ้มก่อนจะหลับตาม
~~~เช้าแล้วจ้า~~~~(เร็วจัง)
ฟ้าพราวบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้น
"นายหมาป่าไปไหน" ฟ้าพราวบ่นก่อนจะเดินตามหา
"คุณฟ้าคะ" ป้าเพ็ญทักอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
"มีอะไรหรอคะ" ฟ้าพราวยิ้มตอบ
"นี่ค่ะเสื้อผ้าไปเปลี่ยนก่อนนะคะ" ป้าเพ็ญยื่นให้เธอ
"ค่ะแล้ว....." ฟ้าพราวจะถามต่อ
"ไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะค่ะ" ป้าเพ็ญผลักเธอเข้าไปในห้องฟ้าพราวงงๆแต่ก็ทำตาม
ครู่ต่อมาฟ้าพราวออกมาในชุดเสื้อยืดสีขาวไม่มีลายกระโปรงยาวถึงเข่าสีชมพูและก็เสื้อคลุมสีน้ำตาลอ่อนแขนยาวถึงข้อศอก
"ป๊าด!!สวยเหมือนนางเอกเกาหลีเลยฉัน" ฟ้าพราวหมุนตัวหน้ากระจกก่อนเปิดประตูลงมาข้างล่าง
"นาย....." ฟ้าพราวเอ่ยทักเมื่อลงมาเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้มคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมใส่กางเกงยีนส์ทรงผมทรงรากไทรดวงตาสีน้ำตาลที่ดูลึกลับและอบอุ่น
"วายปราณ"ฟ้าพราวยิ้มให้กับเขาซึ่งเขาก็ยิ้มตอบ
"อยู่เฉยๆนะ" เขาเดินมาพร้อมเอาผ้ามาปิดตาเธอ
"นายจะพาฉันไปไหน" ฟ้าพราวถาม
"ไม่ได้พาไปฆ่าหรอกน่าจับมือฉันไว้นะ" ฟ้าพราวงงๆวายปราณโอบเธอเดินลงมาแล้วพาขึ้นรถขับออกไปประมาณ1ชั่วโมงก็ถึงที่หมาย
"พวกนายเฝ้ารถไว้นะ"วายปราณสั่งคนขับซึ่งเธอมองไม่เห็นว่าเป็นใครก่อนจะพาเธอมาหยุดตรงที่ๆหนึ่ง
"นี่!!จะมาเล่นเกมส์ปิดตาตีแมวหรือไงเปิดได้หรือยัง" เธอบ่น
"ใจเย็นๆสิกำลังแกะอยู่" เขาพูดก่อนค่อยๆแกะผ้าออกจนเมื่อฟ้าพราวลืมตาขึ้นมาเธอเห็นต้นไม้รอบตัวออกดอกสีชมพูสลับสีแดงบานไปทั่ว
"โห!!!อย่างกับในละครแหนะ" ฟ้าพราวมองรอบๆอย่างสนใจวายปราณเดินมาดีดหน้าผากเธอ(อีกแล้ว)
"โอ๊ย!!อีกแล้วนะ" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ยเอามือกุมหน้าผาก
"ก็จะได้รู้ไงว่านี่ชีวิตจริงเธอยืนอยู่ตรงนี้ที่นี่กับฉัน" วายปราณยิ้ม
"จะเชื่อดีไหมน๊าาา"ฟ้าพราวทำหน้าคิด
"งั้นแบบนี้ละ" วายปราณดึงเธอเข้ามาจูบอย่างแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนหน้าออก
"ฟ้าพราวฉันมีความจริงจะบอกเธอ" วายปราณพูด
"อะไรหรอ???" เธอมองเขาภาพในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้งวันที่วายปราณกำลังนั่งตากฝนอยู่ที่สวนสาธารณะ
"คุณคะ!เดี๋ยวจะป่วยเอานะยืมร่มฉันก่อนไหม" ผู้หญิงคนนั้นยื่นร่มให้เขา
"คุณ....." วายปราณสัมผัสได้ว่าผู้หญิงคนนั้นท้อง
"ให้ยืมแน่หรอ" เขาถามเสียงเรียบ
"ค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นตอบวายปราณปัดร่มทิ้งดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเทาเขาบีบคอเธอก่อนจะเชื่อมจิตเข้าไปที่เด็กในท้องและประทับรอยแดงที่แขนเธอ
"แม่เธอรู้ว่าฉันจะมาเอาตัวเธอไปจากเขาแม่เธอก็เลยทิ้งเธอไว้กับพ่อเพื่อไม่ให้ฉันตามหาเธอเจอ"วายปราณพูดด้วยสีหน้าเศร้า
"แม่ฉันยอมให้คนอื่นกล่าวหาเพื่อปกป้องฉันงั้นเหรอ" ฟ้าพราวมองเขา
"แม่เขารักเธอมากนะฟ้าพราวแล้วฉันก็รู้ว่าแม่เธออยู่ไหนถ้าเธออยากจะกลับโลกมนุษย์กับแม่เธอฉันจะไม่รั้งเธอถ้ามันเป็นความสุขของเธอขอเพียงแค่บอกฉันมาว่าเธออยากกลับไปหรือเปล่า" เขาพูดฟ้าพราวมองเขา
"ฉัน......" ฟ้าพราวลังเลเขามองเธอ
"ฉันอยากกลับโลกมนุษย์" ฟ้าพราวพูดวายปราณสีหน้าเศร้าลง
"ได้สิ!ฉันจะให้เธอได้เจอแม่และจะส่งเธอกลับ" เขาพูดเสียงแข็งฟ้าพราวพยักหน้าก่อนจะเดินกลับ
"ฟ้าพราว" เขาเรียกพร้อมเดินมาข้างๆเธอ
"ฉันไม่เคยเดินหนีเธอหลอกนะมีแต่เธอที่หนีฉัน"วายปราณพูดก่อนจะเดินไปฟ้าพราวหน้าเศร้าคิดบางอย่างในใจ
"แย่แล้ว!!!" ธาราวิ่งกระหืดกระหอบมา
"มีอะไร"วายปราณถาม
"นายคงไม่รู้สินะตอนโอเวอร์ตกลงมามันมีโครงเหล็กของละครเวทีวางอยู่นายนั้นโดนเสียบทะลุหัวใจเลย" ธาราทำหน้าสยอง
"ก็สมควรมันคิดจะฆ่าฉันเอง" วายปราณทำหน้านิ่ง
"เรากลับกันเถอะ"ฟ้าพราวพูดก่อนจะเดินไปที่รถ
"นายคุยกับเธอแล้วหรอ"ธาราถาม
"อืมเธออยากกลับโลกมนุษย์"วายปราณเสียงแข็งก่อนเดินตามไปที่รถธารามองพวกเขางงๆก่อนจะเดินตาม
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ธ.ค. 2557, 21:11:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ธ.ค. 2557, 14:53:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 950
| << ได้เวลาชำระโทษแล้ว555 | สายใยแห่งรัก >> |