เจ้าสาวหมาป่า
ฟ้าพราว เด็กสาวที่โตขึ้นมามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจนใครๆก็อิจฉาแต่กลับต้องมาเป็นเจ้าสาวของวายปราณผู้นำโลกปีศาจที่เป็นมนุษย์หมาป่าที่มีอายุถึงมากกว่าเธอถึง100ปีรักบนความต่างของเขาและเธอจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม
Tags: มนุษย์ หมาป่า โลกปีศาจ

ตอน: สายใยแห่งรัก

ฟ้าพราวออกมายืนตรงระเบียงเธอมองท้องฟ้าพร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง
"คุณนี่เหมือนวายปราณเลยนะคิดในใจตลอดสงสัยชาตินี้คงคิดนอกใจไม่เป็น"พสุเดินมาข้างหลังฟ้าพราวเธอตีแขนเขาไปหนึ่งที
"นายแว่น!!กวนฉันหรอ"
"เปล่า..แค่สงสัยเห็นคุณเงียบๆ"
"จะให้ฉันร้องเพลงหรือไง"
"ถ้าได้ก็ดีนะ" เขาพูดกวนฟ้าพราวมองค้อนเขา
"คุณไม่ได้อยากกลับใช่ไหม"
"ฉัน......." ฟ้าพราวก้มหน้างุด
"บอกมาเถอะไว้ใจผมไหมล่ะ" พสุยิ้ม
"ก็นายหัวหน้าเผ่านายนั้นแหละ!รู้ทั้งรู้ว่าฉันมีตัวตนแต่ก็ไม่เคยไปหาเลยสักครั้งเดียว" ฟ้าพราวพูดอย่างน้อยใจ
"คุณก็เลยโกรธที่เขาไม่ไปหาคุณตลอด20ปีเลยสักครั้งน่ะเหรอ" ฟ้าพราวพยักหน้า
"นี่!!ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาไปหาคุณหรือเปล่าแต่ตอนเลือกคุณเขาใช้สิทธิ์ครั้งแรกไปโลกมนุษย์ถ้าเขาไม่ไปหาคุณแล้วครั้งที่2เขาไปทำอะไรถึงได้เหลือสิทธิ์แค่ครั้งเดียว" พสุยิ้มฟ้าพราวมองเขา
"นายนั้นเคยไปครั้งที่2ด้วยหรอ" ฟ้าพราวมองพสุอย่างดีใจเขายักไหล่ก่อนเดินออกจากห้องไป
"อ่าว!นายแว่นไปซะล่ะยัยโง่เอ๋ยทำไมไม่ถามให้ดีๆก่อนนะว่าเขาไปกี่ครั้ง" ฟ้าพราวบ่นก่อนจะรีบปิดไฟเข้านอนเพื่อรอวันพรุ่งนี้
~~~~เช้าแล้ว~~~~^•^
"ฟ้าพราว!!!!อ้าว" วายุจะทักแต่ฟ้าพราววิ่งออกไปก่อน
"อะไรของเขาว่ะ"ธาราทำหน้างงๆ
"ไปกันเถอะ!!"พสุเดินลงมาอย่างสดชื่นวายุกับธารายืนขวางหน้าเขา
"นายรู้ใช่ไหมพสุ" ทั้งสองพูดพร้อมกัน
"ไม่รู๊!!ฉันมีเรียนการปฐมพยาบาลสัตว์อะฉันรีบ" พสุตัดบทก่อนปั่นจักรยานออกไป
"โรงเรียนเราอนุญาตให้นำสัตว์มาศึกษาด้วยหรอวะ"ธาราตบไหล่วายุที่ออกอาการงงๆ
"แฮก...แฮ่ก..ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้นะ"ฟ้าพราวนั่งหอบตรงศาลาก่อนมองหาวายปราณ
"นั้นไงนายหมาป่าสุดที่รักของฉัน" ฟ้าพราวดีใจจะวิ่งไปหาเขาแต่มีมือหนึ่งรั้งมือเธอไว้
"พิรุณ!!!" ฟ้าพราวตกใจ
"วาย......." พิรุณเอามืออุดปากฟ้าพราวไว้วายปราณรู้สึกแปลกๆเขาหันมองมาทางศาลา
"ไม่เห็นมีใครเลยคิดมากละนายนี่" วายปราณบ่นตัวเองก่อนจะเดินไปที่หลังโรงเรียน
"วายปราณ!!!" พสุวิ่งมาหาเขา
"มีอะไร"วายปราณมองพสุ
"นายได้คุยกับฟ้าพราวหรือยัง"
"ทำไมฉันต้องคุยแล้วจะให้คุยเรื่องอะไร"
"ก็........" พสุหยุดพูดเมื่อเห็นคนกลุ่มหนึ่งประมาณ40กว่าคนเดินมา
"บรรยากาศไม่ดีเลยว่ะ" พสุพูดวายปราณมองพวกนักเรียนที่เดินมาหาตน
"คิดกบฏหัวหน้าเผ่าโทษถึงตายนะ" วายปราณพูดขู่พวกนั้น
"เอาไว้ท่านรอดไปได้ก่อนค่อยมาพูดพวกเราลุย!!" ทั้งหมดกลายร่างเป็นหมาป่าพุ่งเข้าหาพวกเขาสองคนวายปราณใช้พลังจิตพัดหมาป่าบางส่วนไปพสุเองก็ใช้พลังเช่นเดียวกันแต่ต้านได้แค่บางส่วน
"ต้องลุยแล้วว่ะใช้พลังไม่ไหว" พสุมองวายปราณทั้งสองกระโจนตัวกลายร่างเป็นหมาป่าพสุถูกหมาป่าเกือบ10ตัวรุมเช่นเดียวกับวายปราณพลันหมาป่าที่ถูกพลังพยุงร่างวิ่งตรงมาที่พวกเขาวายปราณหันมองหมาป่าตัวหนึ่งง้างมือแต่ก็หยุดกึกไป
"เกือบไม่ทันแล้ว" วายุออกมาพร้อมธาราพวกเขาพยักหน้าให้กันก่อนวายุกับธาราจะเปลี่ยนร่างเข้าสู้พวกเขาทั้งสี่รุมสู้กับหมาป่า40กว่าตัววายปราณกัดหมาป่าตัวหนึ่งเหวี่ยงไปที่ต้นไม้
"ไอ้พิรุณไปไหน" วายปราณส่งกระแสจิต
"ฉันเห็น......" วายุหยุดกึกจนหมาป่าตัวหนึ่งพุ่งมาทางด้านหลังจะง้างมือธาราพุ่งเข้ามาบังจนโดนข่วนแทนพสุกัดเข้าที่คอหมาตัวนั้นแล้วเหวี่ยงกระแทกลงกับพื้น
"ธารา!!!!!" ทั้งสามมองมาที่ธารา
"วายปราณไปช่วยฟ้าพราวซะเธออยู่กับพิรุณที่ตึกเก่าทิศตะวันตก" วายุส่งกระแสจิตให้วายปราณเขาพยักหน้าวิ่งผ่าออกไปพสุใช้พลังเจ็บปวดหยุดหมาป่ากลุ่มนั้นก่อนจะวิ่งมาหาธาราที่ทรุดลงกับพื้น
วายปราณเปลี่ยนร่างเป็นคนวิ่งมาที่ตึกเก่าก่อนจะผลักประตูเข้าไปแล้วเห็นฟ้าพราวถูกจับมัดอยู่
"ฟ้าพราว!!!" เขาวิ่งมาก่อนจะแก้เชือกออก
"ออกไปวายปราณ" เธอพูดขึ้น
"5555แหม่ๆๆนี่ขนาด40ตัวนะนายยังดูไม่เป็นอะไรเลย" พิรุณเดินออกมา
"ฉันคงเก่งมากสินะถึงได้ฆ่าน้องแกตายได้"
"แก!!!!" พิรุณหยิบปืนลูกดอกขึ้นมา
"ของแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" วายปราณพูดพิรุณยิ้ม
"แกไม่ได้แต่เจ้าสาวแกละทนได้ไหมนะ" พิรุณยิงไปที่ฟ้าพราววายปราณพุ่งเข้ามารับแทนมันปักที่ไหล่เขาวายปราณดึงออก
"วายปราณ!!!" ฟ้าพราวลุกขึ้นวายปราณเซล้ม
"5555ฉันไม่ได้โง่นะยาชนิดนี้รับรองแกจะเบลอจนใช้พลังไม่ได้" พิรุณหัวเราะวายปราณลุกขึ้นต่อยแต่ก็เซจนล้มพิรุณเอามีดกรีดที่แก้มเขาก่อนจะเตะที่เข้าที่ใบหน้าฟ้าพราวหยิบไม้ฟาดพิรุณแต่เมื่อไม้โดนตัวเขามันก็หักโดยที่เขาไม่เป็นอะไรเขาตบเธอจนเลือดออกที่ปากก่อนจะชูมีดขึ้นวายปราณลุกขึ้นชนเขาก่อนจะเซล้มลงราวกับคนเมา
"ตายยากจริงๆนะแก...ถ้ามีใครรู้ว่าฉันฆ่าหัวหน้าเผ่าโดยที่ไม่ได้เปลี่ยนร่างทุกคนคงคิดว่าฉันเก่งมากงั้นแกก็ตายซะเถอะ" พิรุณปักมีดลงที่ท้องวายปราณเขาร้องอย่างเจ็บปวดวายปราณจับมือพิรุณก่อนจะเหวี่ยงเขากระเด็นวายปราณพยายามลุกขึ้นพิรุณยืนขึ้นทางด้านหลังเขาชูมีดขึ้นเตรียมจะปักที่หัววายปราณฟ้าพราวพยายามลุก
"วายปราณ!!!!!!!" ฟ้าพราวร้อง
"ฉึก!!!!!" วายปราณใช้เหล็กแทงที่ตัวเขาทะลุถึงพิรุณที่อยู่ด้านหลังพิรุณหยุดกึกวายปราณตีแท่งเหล็กด้านหน้าตัวเองออกก่อนจะเดินออกมา
"แกไม่มีวันชนะฉันหรอก!!ไม่มีวัน!!!!!" วายปราณดึงมีดจากมือพิรุณก่อนกระซวกอย่างเต็มแรงที่หัวใจของพิรุณจนเขาหมดลมหายใจวายปราณล้มลงกับพื้นฟ้าพราวตรงมาที่เขา
"วายปราณ!!!นายต้องไม่เป็นอะไรนะสัญญาสิ"เธอร้องไห้กอดเขาเลือดอาบตัววายปราณเขานิ่งไป
"วายปราณ!!!!" ฟ้าพราวร้องไห้ก่อนจะนึกถึงวายุ
"เฮ้ย!!ท่านหัวหน้าเผ่า"วายุที่ถูกรุมกัดตามตัวพูดเขาใช้พลังผลักหมาป่ากระเด็นก่อนที่จะมีองครักษ์ของวายปราณวิ่งมาช่วย
"ธารา!!!"พสุวิ่งเข้ามาดูธารา
"ฉันไม่เป็นอะไร" ธาราพูด
"รีบไปดูวายปราณเถอะ!!"วายุพูดทั้งสามรีบวิ่งไปที่ตึกร้าง
~•~~~~
หมอทุกคนถูกเรียกตัวมารักษาหัวหน้าเผ่าทั้งหมดต่างวิ่งกันอย่างวุนวาย
"ไม่ถึงตายหรอกเธอก็รู้ว่าไม่ได้โดนหัวใจ"ฟ้าพราวพูดปลอบใจตัวเองวายุกับธาราเดินออกมาหลังจากทำแผลเสร็จ
"พวกนายเป็นไงบ้าง"ฟ้าพราวลุกขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"แค่นี้จิ๊บๆ" วายุยิ้ม
"คุณล่ะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ธาราถาม
"มือส้นนิดหน่อยน่ะเดี๋ยวก็หาย" ฟ้าพราวยิ้มพสุเดินออกมาพร้อมปาดเหงื่อ
"เป็นไงบ้าง" ธาราถามพสุ
"ไม่ตายหรอก" พสุพูดก่อนจะดึงธารากับวายุออกมา
"อย่าให้ฟ้าพราวเห็นเด็ดขาดเลยนะ" พสุพูดทั้งสองมองพสุงงๆ
เพล้ง!!!!!!เสียงดังขึ้นทั้งสามหันไปมองก็ไม่เห็นฟ้าพราวแล้ว
"นะ...นาย" ฟ้าพราวทรุดตัวลงภาพที่เธอเห็นคือวายปราณถูกมัดแขนมัดขาเขาชักกระตุกเป็นระยะก่อนที่จะ
"แย่แล้วเชือกขาด" พยาบาลสาวตะโกนวายปราณลุกขึ้นก่อนจะกลายร่างเป็นหมาป่าเขาปัดข้าวของกระจุยกระจายก่อนจะมองฟ้าพราวตาแดงก่ำแล้ววิ่งเข้ามาอย่างกับว่าเขาไม่ใช่คนเดิม
"หยุดนะ!!!"พสุตะโกนสามองครักษ์ใช้พลังสะกดจิตเขาแต่เพราะร่างกายพวกเขาก็อ่อนแอจึงต้านได้ไม่นานวายปราณมองมาที่สามองครักษ์ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายฟ้าพราวนิ่งต่อไปไม่ไหวเธอวิ่งมาขวางหมาป่าผู้ดุร้ายตรงหน้าง้างมือที่มีกรงเล็บเฉียบคมขึ้น
"ฮึก....ฮือๆๆ"ฟ้าพราวร้องไห้แววตาเขาเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเสียงร้องของเธอ
"ตั้งสติสิวายปราณ" ธาราพูดขึ้น
"นาย...นายหมาบ้า...นายกำลังทำฉันกลัวรู้ไหม...ฉันจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงถ้านายเอาแต่ทำให้ฉันร้องไห้....ทำไม...ทำไมนายถึงทำแบบนี้...และทำไมฉันต้อง....." ฟ้าพราวหยุดพูดหมาป่าผู้ดุร้ายบัดนี้ในแววตาเขาเริ่มมีสิ่งที่เรียกว่าน้ำตาออกมาเขาคืนร่างพร้อมกับทรุดลงหมอทุกคนต่างทยอยออกมาพสุเดินไปที่ตัววายปราณ
"ยาสลบออกฤทธิ์แล้ว" พสุพูดหมอทุกคนโล่งอกที่ไม่ต้องถูกหัวหน้าเผ่าทำร้ายฟ้าพราวลุกขึ้นธาราเดินตามออกมา
"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ธาราถาม
"ฉันโอเค"
"คุณไม่มีรอยแดงที่คอแล้วรอยแดงที่ผมทำก็ด้วย"
"ฉันปฏิเสธไปแล้วล่ะไหนๆก็จะกลับแล้ว...โกรธฉันไหมฉันขอโทษนะที่...." ธาราเดินมากอดเธอ
"พวกผมเคยบอกแล้วไง...คุณไม่จำเป็นต้องรักพวกเราแต่ขอให้เราได้ดูแลคุณก็พอ" ธาราพูดอย่่างอ่อนโยน
"ขอบคุณนะสำหรับสิ่งดีๆที่มอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งอย่างฉัน" ฟ้าพราวยิ้ม
"คุณรู้ไหมถ้าคุณตัดสินใจกลับไปเมื่อคุณไปถึงโลกมนุษย์คุณจะลืมทุกอย่าง" ธาราหน้าเศร้าฟ้าพราวฝืนยิ้ม
"ถ้าพวกนายอยู่ในนี้ฉันลืมแน่ๆ" ฟ้าพราวชี้ที่หัวของเธอ
"แต่พวกนายอยู่ในนี้ฉันไม่มีวันลืม" ฟ้าพราวชี้ที่หัวใจธารายิ้มวายุกับพสุเดินออกมา
"พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมนะครับวันนี้ไปพักผ่อนดีกว่า" พสุพูด
"ขอบใจนะ" ฟ้าพราวกอดพสุก่อนจะดึงวายุมากอดด้วยตามด้วยธารา
"สัญญาว่าจะไม่ลืมกัน" วายุยื่นมือมาตรงกลาง
"สัญญา!!"ฟ้าพราวยื่นมือไปซ้อนมือเขา
"พวกเราก็สัญญา!!!" ธารากับพสุยืนมือออกไป
"สัญญา!!!!!!" ทั้งสี่พูดพร้อมกันก่อนจะยิ้มให้กัน
☆★☆★☆
เช้าวันต่อมา`~~
"เฮ้ย!!วายุนายแอบขโมยลูกชิ้นหรอ" ธาราบ่นเมื่อลูกชิ้นหายไป
"เปล่าซะหน่อย!!ไหนละหลักฐาน" วายุทำหน้าทะเล้น
"ฉันว่าไม่แน่นะฟ้าพราวอีก10ปีข้างหน้าธาราอาจจะแต่งงานกับวายุก็ได้"พสุแซว
"อย่าเชียวนะฉันน่ะชายทั้งแท่งนะ" วายุบ่น
"ไม่สนใจไม้ป่าเดียวกันหรอคะพี่วายุ" ธาราดัดเสียงทั้งสี่หัวเราะ
"ฉันไปเยี่ยมวายปราณก่อนนะ" ฟ้าพราวยิ้มก่อนจะเดินออกไปเจอใครคนหนึ่ง
"แม่!!!" ฟ้าพราวพูดหญิงคนนั้นยิ้มให้เธอ
"ฟ้าพราว!!" แม่ของฟ้าพราวโผกอดลูกสาวที่จากกันตั้ง20ปีก่อนจะลูบหัว
"สบายดีไหมลูก" ฟั่นเทียนพูดกับลูกของตน
"สบายดีค่ะ" ฟ้าพราวโผกอดแม่ก่อนจะแยกตัวมาคุยกันตามลำพังแม่เธอจึงเล่าเรื่องที่โลกมนุษย์ให้ฟัง
"พ่อประกาศตามหาตัวลูกแต่ก็ไม่เจอพ่อเขาคงเป็นห่วงลูกมาก"
"แล้วฟางกับแม่เขาละคะ"
"พ่อจับได้ว่าเขาโกงบริษัทจึงหย่ากันตอนนี้สองคนนั้นคงติดคุกอยู่" ฟ้าพราวมองหน้าแม่
"แล้วแม่ได้เจอพ่อหรือยังคะ"
"จ๊ะ..เจอแล้วแม่ได้ข่าวว่าลูกหายไปก็รู้แล้วว่าเขาพาลูกมาที่นี่แต่แม่ยังไม่ได้เล่าให้พ่อฟังหรอกจนเมื่อวานมีคนโทรมาบอกจะมารับแม่" แม่ฟ้าพราวนิ่งไป
"เขาพาแม่มาที่นี่"ฟ้าพราวกอดแม่
"แม่เป็นห่วงลูกนะขอโทษที่ตลอด20ปีแม่ไม่เคยดูแลลูกเลย"
"หนูเข้าใจค่ะครอบครัวเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม" ฟ้าพราวมองแม่
"คงไม่หรอกนะตั้งแต่แม่ทิ้งลูกแม่ก็กลับบ้านที่ต่างจังหวัดปลูกผักทำไร่ไปเรื่อยเปลื่อยถ้าเขาคืนลูกให้แม่แล้วหนูก็กลับไปอยู่กับแม่นะ...ส่วนแม่กับพ่อคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน" แม่เธอลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
"ลูกยังจะกลับกับแม่อยู่ไหม" แม่ถามเธอฟ้าพราวนิ่ง
"หนูยังยืนยันว่าจะกลับค่ะ"



สายลมที่พัดวน
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ธ.ค. 2557, 13:16:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ธ.ค. 2557, 13:27:50 น.

จำนวนการเข้าชม : 934





<< ความจริง(อัพเพิ่ม)   รักในสายหมอก(ตอนจบ) >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account