ทัณฑ์ดอกรัก
เนิ่นนานกว่าร้อยปี โชคชะตาจึงชักพาเธอมาพบเจอกับเขาอีกครั้ง เธอถูกหว่านล้อมลวงหลอกด้วยเล่ห์กะเท่ห์มารยาของหนุ่มนักเลงกลอนอายุร่วมร้อยปีที่แสนน่ารัก โรคใจอ่อนกำเริบจนอ่อนใจ น่ากลัวว่า เธอจะเผลอตัวเผลอใจยอมตกห้วงรักอันแสนเย้ายวนไปร่วมกับเขาเข้าสักวัน
เพียงแต่คนบางคน หรือจะยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น!
“ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นวิญญาณบรรพบุรุษสายไหนของผม ผมรู้แต่ว่าเขาควรอยู่ส่วนเขา ส่วนคุณ...คุณต้องอยู่กับผม!”
(วิญญาณน่าเจี๊ยะ เจ้านายน่าแซะค่ะ ^^ เชิญเลือกหม่ำตามสบาย)
เพียงแต่คนบางคน หรือจะยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น!
“ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นวิญญาณบรรพบุรุษสายไหนของผม ผมรู้แต่ว่าเขาควรอยู่ส่วนเขา ส่วนคุณ...คุณต้องอยู่กับผม!”
(วิญญาณน่าเจี๊ยะ เจ้านายน่าแซะค่ะ ^^ เชิญเลือกหม่ำตามสบาย)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: สายน้ำที่ไหลกลับ (2/2)
หญิงสาวชะงักงันดั่งตกใต้มนตร์สะกดของเสียงเพลงอยู่ชั่วครู่ เห็นเขามองส่งตามดวงตาฉายความเหงาเศร้าแล้วใจหาย แต่ถ้าอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเขาต่อ เธอก็จะกลับดึกมากเกินไปสักหน่อย จึงได้แต่ตัดใจจากลา
หากเป็นยามปกติและคนปกติเธอคงโบกมือลาเขา หรืออย่างดีก็ก้มหน้าลงสักน้อยแทนการลา แต่หลังจากเพิ่งได้เห็นอดีตช่วงสั้นๆที่เคยเจอเขา ปัญญ์ปรียาไม่รู้สึกผิดแปลกแต่อย่างใดที่ตนเองยกมือกระพุ่มก้มลงไหว้งดงามอ่อนช้อย เพราะครั้งหนึ่ง เธอคงไหว้เขาอย่างนี้จนชินเสียแล้ว
พอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งตัวเขาก็หายไป เหลือเพียงเสียงเพลงคำหวานบรรเลงขับกล่อมความเดียวดายในเปรมบุราณ
“หนูปี่...” เสียงเรียกของลุงขจรจากด้านหลังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือกในใจ เธอค่อยๆเหลียวมอง พยายามผ่อนอารมณ์ตื่นๆที่โดนจับได้แล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติขณะคิดว่าควรแก้ตัวอย่างไรดี
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ค่ำๆมืดๆ ทำไมไม่กลับบ้าน” ลุงขจรถามขณะสายตาสอดส่องมองไปยังตั่งขาสิงห์อย่างกลัวๆกล้าๆ
“ปี่...” ปัญญ์ปรียาพูดไม่ออก ตาเหลือบมองยังจุดที่เขาเคยปรากฏกาย ไม่แน่ใจว่าลุงขจรมาตั้งแต่เมื่อไร แล้วได้เห็นเขาเหมือนอย่างที่เธอเห็นหรือเปล่า “ปี่เผลอหลับน่ะค่ะลุง”
“จะสามทุ่มครึ่งเนี่ยนะ เหลวไหลจริงเชียว แล้ว...เมื่อกี้ไหว้อะไรน่ะฮึ”
“ไหว้...เอ่อ ปี่ละเมอมั้งคะลุง ปี่ไปก่อนนะ มืดแล้ว ฝากปิดห้องสมุดด้วยนะคะ” ปัญญ์ปรียาไม่รอให้ตัวเองถูกซักไซ้ไล่เรียงอีกก็เผ่นแนบ
ลุงขจรเหลียวซ้ายแลขวาอยู่เที่ยวเดียวก็ไม่คิดอยู่ต่อ
ค่ำๆมืดๆในซอยเปลี่ยวไม่น่าไว้วางใจ แต่ลุงขจรยังว่ามันน่าเดินกว่าในเปรมบุราณอีกแยะ
ก็ไอ้ตู้หนังสือเก่าๆนี่ไม่ใช่เหรอ ที่เมียเขาโวยวายว่าเคยเห็นใครก็ไม่รู้ยืนเลือกหนังสืออยู่ในยามค่ำคืน รื้อออกมาทีละเล่มจนกระจุยกระจาย คล้ายว่าพยายามหาอะไรสักอย่างมากกว่าเลือกหนังสืออ่าน แต่พอกระพริบตาอีกที หนังสือในตู้ยังวางอยู่เรียบร้อยในทุกครั้ง เจออยู่หลายทีจนนางโอดไปฟ้องคุณวรทบ่อยๆ
ตั่งนอนขาสิงห์ที่วางคู่กันมาแต่ไหนแต่ไรก็เช่นกัน หนูดีมักไปนอนคุดคู้ร้องไห้สมัยยังเล็กกว่านี้ ถามว่ามานอนทำอะไรอยู่บนตั่งนี้ หนูดีก็ส่ายหน้าไม่ตอบ แต่ตากลับเหลือกมองอะไรสักอย่าง...หรืออาจจะใครสักคน ก่อนก้มหน้าร้องไห้กระซิกๆต่อ
คุณวรทไม่เคยเห็นกับตาจึงไม่เชื่อ แต่ก็ทนเห็นลูกสาวร้องไห้ไม่ไหว จึงยกเอาทั้งตู้ทั้งตั่งมาเก็บไว้ที่เปรมบุราณ
ตอนเขาช่วยคนงานแบกมาจากตึกใหญ่ยังเจอกับตัว เพราะได้ยินเสียงคนกระซิบเสียงดุๆว่า
‘พวกเอ็งขนกันระวังๆหน่อย’
ให้ตายเถอะ แทบทำตั่งหลบทับเท้าก็เพราะคุณผีท่านนั่นแล! ดูทีแล้วผีตนนั้นคงโผล่มาหลอกแม่หนูปี่เข้าเหมือนกัน เขาถึงได้เห็นว่ายืนยกมือไหว้ชดช้อยเสียปานนั้น
ลุงขจรรีบก้าวยาวๆตามปัญญ์ปรียาออกมาไม่คิดเหลียวหลังมองอีก มือที่กำโทรศัพท์มือถือสั่นเล็กน้อยด้วยยังผวาไม่หาย
คิดแล้วก็น่าน้อยใจเจ้านาย ตัวเองไปไกลถึงโคราชยังโทร.มาสั่งให้เขามาตรวจเช็คเปรมบุราณเอาตอนกลางค่ำกลางคืน
ชิชะ! ห่วงแต่ผู้สาว บ่าวแก่ๆอย่างเขากลัวขี้หดตดหายจะตายเอาอยู่แล้วนี่
ไม่นานหลังจากนั้น วรทก็ได้รับโทรศัพท์จากลุงขจรพร้อมคำบ่นยืดยาว ชายหนุ่มฟังแล้วหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ใช่เพราะโมโหคนเก่าแก่ที่พร่ำพูด แต่โมโหที่ได้รับรายงานว่าเธออยู่ดึกดื่นค่อนคืนอย่างที่เขานึกกังวล
มิน่าเล่า เขาถึงกินข้าวไม่อร่อย ทำงานก็ไม่รู้เรื่อง จะขึ้นนอนก็คงนอนไม่หลับ เลยต้องนั่งหน้าเป็นม้าหมากรุกอยู่ที่ลอบบี้คอยช่วยรับแก้ปัญหายามค่ำคืน ทั้งที่ผู้จัดการกะดึกอย่างคุณทวยชัยสามารถทำได้อย่างดีสม่ำเสมออยู่แล้ว
ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณลุงขจรก่อนวางสาย ร่างสูงผอมเอนลงพิงที่พนักโซฟาสีเทาเข้ม สีหน้าเขาเคร่งขรึมดุดันโดยไม่รู้ตัวจนพนักงานสาวที่ยืนอยู่แล้วนั้นรีบเดินไปหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์แทบจะยกมือสวดภาวนา
ไม่นานตัวช่วยของพนักงานตาดำๆที่กลัวเจ้านายหน้าดุก็มาถึง ร่างเล็กจิ๋วอยู่ในชุดนอนสีชมพูสดใส คอห้อยไว้ด้วยโทรศัพท์ในถุงผ้าสีชมพูปักลายหัวใจสีแดง แขนข้างหนึ่งหนีบตุ๊กตาตัวโปรดไว้แน่น เธอก้าวพ้นประตูด้านในที่เชื่อมไปส่วนที่เป็นห้องพักแล้วกวาดตามอง สายตาหยุดที่บิดาที่กำลังนั่งหันหลังมาทางเธอครู่หนึ่งก่อนอมยิ้มแล้วก้าวเร็วๆเข้าไปหา
“คุณพ่อขา ไม่ขึ้นไปนอนกับหนูดีหรือคะ” เสียงใสทักดัง ขณะเจ้าตัวกระถดขึ้นไปนั่งบนตักของผู้เป็นพ่อ
“การ์ตูนจบแล้วสิ” วรทถามถึงช่องการ์ตูนที่เขาเปิดทิ้งไว้ให้ลูกดูในห้อง ก่อนนึกได้ว่าเวลาล่วงเลยสามทุ่มครึ่งมาแล้ว การ์ตูนที่วดีติดใจจบไปแล้วสักพักจริงๆ
“จบแล้วค่ะ หนูดีรอคุณพ่อตั้งนาน มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวหนูดีจัดการให้”
อารมณ์ขุ่นๆถูกความไร้เดียงสาของวดีปัดเป่าเสียเรียบ วรทหัวเราะเบาๆขณะยีศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู “ขอบใจจ้า ถ้าคุณพ่อไม่ไหว คุณพ่อจะส่งสัญญาณเอสโอเอสขอความช่วยเหลือจากหนูดีคนเก่งนะ”
เด็กหญิงยิ้มกว้างพลางพยักหน้ารับถี่ๆ ครั้งหนึ่งเธอเคยลงมาเจอความวุ่นวายของลูกค้าสาวใหญ่ช่างเรียกร้อง ไม่ใช่เพราะ ‘ยิ้มเดียว’ ของหนูดีหรอกหรือที่พาเอาคุณลูกค้าเจ้าอารมณ์ยอมเจรจาดีๆกับคุณผู้จัดการ เธอไม่รู้หรอกว่าความจริง คุณพ่อที่เดินตามมาข้างหลังวันนั้นก็ส่ง ‘ยิ้มเดียว’ มากระชากอารมณ์คุณลูกค้าเช่นกัน
วดีเหลียวมองห้องลอบบี้ที่โล่งกว้าง นอกจากเธอ คุณพ่อ คุณผู้จัดการทวยชัยร่างเล็กที่ง่วนอยู่กับการตรวจเอกสารอะไรสักอย่าง กับคุณพี่พนักงานสาวท่าทางตื่นๆแล้ว ไม่เห็นมีใครสักคน
เห็นที...เรื่องเครียดของคุณพ่อจะไม่ใช่เรื่องลูกค้าเสียแล้ว!
“คุณพ่อนอนไม่หลับเพราะอะไรน้า” วดีแกล้งทำเป็นนึก ทั้งที่มีข้อสรุปอยู่แล้วในใจ
“ไม่ต้องคิดเหลวไหลเลยเราน่ะ” วรทปราม ไม่ให้แม่ตัวยุ่งจอมแก่แดดของเขาแสดงความรู้มากจนเกินไป
“ถ้าคุณพ่อเป็นห่วงก็โทร.ไปหาสิคะ” เด็กหญิงพูดพลางพยักพเยิดไปยังโทรศัพท์มือถือรุ่นบางในมือวรท แต่แทนที่พ่อจะฟังคำแนะนำของเธอสักนิด กลับรีบเก็บทิ้งวางมันลงกับโต๊ะราวกับเป็นของร้อน
“โทร.หาอะไรเล่า เหลวไหลน่า”
“ไม่โทร.หาจะรู้ได้ยังไงคะว่าเป็นยังไงบ้าง เย็นๆเวลาหนูดีจะกลับบ้านคุณพ่อก็โทร.หาทุกทีว่าถึงรึยัง คุณพ่อห่วงพี่สาว ก็โทร.หาสิคะ” เด็กหญิงหว่านล้อมยืดยาว ขณะที่ผู้เป็นพ่อนั่งเงียบเป็นเป่าสาก โดนความแก่แดดของลูกกระหน่ำเสียจนจุกพูดไม่ออก
เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร เป็นแค่เจ้านายลูกน้องที่นานทีจะพบหน้า เวลาเจอกันเธอก็เกรงเกร็งใส่เขาเสียขนาดนั้น ถ้าโทร.หาเธอ ไม่แคล้วเธอจะลนลานหัวใจวายตายเพราะนึกว่าเขาจะดุว่าอะไรเข้าน่ะสิ
“อ๋อ คุณพ่อคงไม่มีเบอร์พี่สาว หนูดีมีนะ หนูดีส่งสายสืบชะเอมไปขอเอาไว้ให้” วดีเห็นเขาเงียบก็ตีความโมเมไปอีกทาง เด็กหญิงกระตือรือร้นกับการที่คุณพ่อเล็งสาวเสียจนรีบควักเอาโทรศัพท์เครื่องจิ๋วที่พ่อให้พกไว้ออกมา เพื่อกดหาเบอร์ที่ตนไปขวนขวายหามาให้
“ฮะ...อะไรกัน หนูดีนี่ พ่อไม่เอา” วรทปรามไว้ มือใหญ่รีบกันไม่ให้เจ้าตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากซอง
ที่จริง ความพยายามของวดีนั้นมันไม่จำเป็นเลย เขามีเบอร์มือถือของเธออยู่ในเครื่อง เบอร์พี่ชายเธอสำหรับโทร.ติดต่อยามฉุกเฉินที่เธอให้ไว้ในใบสมัครเขาก็มี เบอร์เพื่อนของเธอที่มาสมัครงานพร้อมกันเขาก็เก็บไว้ เบอร์โทรศัพท์หอพักพร้อมเลขที่ห้องก็มีอีกนั่นแหละ
ขาดอย่างเดียว...ข้ออ้างที่จะโทร.ไป
“ทำไมคะ คุณพ่อไม่ต้องอายหนูดี หนูดีบอกแล้ว อะไรๆหนูดีก็ช่วยคุณพ่อได้”
“ไม่ใช่ ไม่ได้อาย พ่อไม่โทร. จะโทร.ทำไมก็ไม่รู้ พ่อไม่ได้อยากคุยกับเขาเสียหน่อย” วรทปฏิเสธเสียงเบา พลางเหลียวมองพนักงานที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์เพื่อดูปฏิกิริยาว่าได้ยินอะไรบ้างหรือไม่ เห็นทำหน้านิ่งๆ ก้มหน้าก้มตาง่วนกับอะไรอยู่ก็ไม่รู้...ทำงานหรือส่งข้อความนินทาเขาอยู่ละนั่น!
ตัวเขาน่ะพูดเสียงเบาอยู่หรอก แต่ลูกสาวตัวดีเนี่ยสิ เจื้อยแจ้วไม่รักษาหน้าพ่อบ้างเลย
“โอ๊ย! ไม่ได้ดั่งใจเลย ลูกเพลีย” ลูกสาวตัวเล็กเอามือทาบหน้าผากเหม่ง ทำเสียงระโหยเกินจริง ไม่รู้ไปเลียนแบบมาจากใคร วดีถดตัวลงจากตักเขา ใช้ดวงตาแป๋วแหววจ้องเขม็งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอย่างจริงจังขึงขัง
“คุณพ่อจะรอให้พี่สาวโทร.หาก่อนไม่ได้ รู้มั้ยคะ!” พูดจบ เจ้าตัวเล็กก็สะบัดหน้าจากไป ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อนั่งหน้าร้อนผ่าวอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกของสองพนักงานผู้เสแสร้งแกล้งไม่ได้ยินไม่เป็นเอาเสียเลย!
xxxx เอ๋ ตอนหดสั้นลงเรื่อยๆแฮะ 555 แต่ตอนหน้าคุณวรทจะบุกละนะคะ เอาใจช่วยหน่อยเร๊วๆๆๆ xxxx
หากเป็นยามปกติและคนปกติเธอคงโบกมือลาเขา หรืออย่างดีก็ก้มหน้าลงสักน้อยแทนการลา แต่หลังจากเพิ่งได้เห็นอดีตช่วงสั้นๆที่เคยเจอเขา ปัญญ์ปรียาไม่รู้สึกผิดแปลกแต่อย่างใดที่ตนเองยกมือกระพุ่มก้มลงไหว้งดงามอ่อนช้อย เพราะครั้งหนึ่ง เธอคงไหว้เขาอย่างนี้จนชินเสียแล้ว
พอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งตัวเขาก็หายไป เหลือเพียงเสียงเพลงคำหวานบรรเลงขับกล่อมความเดียวดายในเปรมบุราณ
“หนูปี่...” เสียงเรียกของลุงขจรจากด้านหลังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือกในใจ เธอค่อยๆเหลียวมอง พยายามผ่อนอารมณ์ตื่นๆที่โดนจับได้แล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติขณะคิดว่าควรแก้ตัวอย่างไรดี
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ค่ำๆมืดๆ ทำไมไม่กลับบ้าน” ลุงขจรถามขณะสายตาสอดส่องมองไปยังตั่งขาสิงห์อย่างกลัวๆกล้าๆ
“ปี่...” ปัญญ์ปรียาพูดไม่ออก ตาเหลือบมองยังจุดที่เขาเคยปรากฏกาย ไม่แน่ใจว่าลุงขจรมาตั้งแต่เมื่อไร แล้วได้เห็นเขาเหมือนอย่างที่เธอเห็นหรือเปล่า “ปี่เผลอหลับน่ะค่ะลุง”
“จะสามทุ่มครึ่งเนี่ยนะ เหลวไหลจริงเชียว แล้ว...เมื่อกี้ไหว้อะไรน่ะฮึ”
“ไหว้...เอ่อ ปี่ละเมอมั้งคะลุง ปี่ไปก่อนนะ มืดแล้ว ฝากปิดห้องสมุดด้วยนะคะ” ปัญญ์ปรียาไม่รอให้ตัวเองถูกซักไซ้ไล่เรียงอีกก็เผ่นแนบ
ลุงขจรเหลียวซ้ายแลขวาอยู่เที่ยวเดียวก็ไม่คิดอยู่ต่อ
ค่ำๆมืดๆในซอยเปลี่ยวไม่น่าไว้วางใจ แต่ลุงขจรยังว่ามันน่าเดินกว่าในเปรมบุราณอีกแยะ
ก็ไอ้ตู้หนังสือเก่าๆนี่ไม่ใช่เหรอ ที่เมียเขาโวยวายว่าเคยเห็นใครก็ไม่รู้ยืนเลือกหนังสืออยู่ในยามค่ำคืน รื้อออกมาทีละเล่มจนกระจุยกระจาย คล้ายว่าพยายามหาอะไรสักอย่างมากกว่าเลือกหนังสืออ่าน แต่พอกระพริบตาอีกที หนังสือในตู้ยังวางอยู่เรียบร้อยในทุกครั้ง เจออยู่หลายทีจนนางโอดไปฟ้องคุณวรทบ่อยๆ
ตั่งนอนขาสิงห์ที่วางคู่กันมาแต่ไหนแต่ไรก็เช่นกัน หนูดีมักไปนอนคุดคู้ร้องไห้สมัยยังเล็กกว่านี้ ถามว่ามานอนทำอะไรอยู่บนตั่งนี้ หนูดีก็ส่ายหน้าไม่ตอบ แต่ตากลับเหลือกมองอะไรสักอย่าง...หรืออาจจะใครสักคน ก่อนก้มหน้าร้องไห้กระซิกๆต่อ
คุณวรทไม่เคยเห็นกับตาจึงไม่เชื่อ แต่ก็ทนเห็นลูกสาวร้องไห้ไม่ไหว จึงยกเอาทั้งตู้ทั้งตั่งมาเก็บไว้ที่เปรมบุราณ
ตอนเขาช่วยคนงานแบกมาจากตึกใหญ่ยังเจอกับตัว เพราะได้ยินเสียงคนกระซิบเสียงดุๆว่า
‘พวกเอ็งขนกันระวังๆหน่อย’
ให้ตายเถอะ แทบทำตั่งหลบทับเท้าก็เพราะคุณผีท่านนั่นแล! ดูทีแล้วผีตนนั้นคงโผล่มาหลอกแม่หนูปี่เข้าเหมือนกัน เขาถึงได้เห็นว่ายืนยกมือไหว้ชดช้อยเสียปานนั้น
ลุงขจรรีบก้าวยาวๆตามปัญญ์ปรียาออกมาไม่คิดเหลียวหลังมองอีก มือที่กำโทรศัพท์มือถือสั่นเล็กน้อยด้วยยังผวาไม่หาย
คิดแล้วก็น่าน้อยใจเจ้านาย ตัวเองไปไกลถึงโคราชยังโทร.มาสั่งให้เขามาตรวจเช็คเปรมบุราณเอาตอนกลางค่ำกลางคืน
ชิชะ! ห่วงแต่ผู้สาว บ่าวแก่ๆอย่างเขากลัวขี้หดตดหายจะตายเอาอยู่แล้วนี่
ไม่นานหลังจากนั้น วรทก็ได้รับโทรศัพท์จากลุงขจรพร้อมคำบ่นยืดยาว ชายหนุ่มฟังแล้วหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ใช่เพราะโมโหคนเก่าแก่ที่พร่ำพูด แต่โมโหที่ได้รับรายงานว่าเธออยู่ดึกดื่นค่อนคืนอย่างที่เขานึกกังวล
มิน่าเล่า เขาถึงกินข้าวไม่อร่อย ทำงานก็ไม่รู้เรื่อง จะขึ้นนอนก็คงนอนไม่หลับ เลยต้องนั่งหน้าเป็นม้าหมากรุกอยู่ที่ลอบบี้คอยช่วยรับแก้ปัญหายามค่ำคืน ทั้งที่ผู้จัดการกะดึกอย่างคุณทวยชัยสามารถทำได้อย่างดีสม่ำเสมออยู่แล้ว
ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณลุงขจรก่อนวางสาย ร่างสูงผอมเอนลงพิงที่พนักโซฟาสีเทาเข้ม สีหน้าเขาเคร่งขรึมดุดันโดยไม่รู้ตัวจนพนักงานสาวที่ยืนอยู่แล้วนั้นรีบเดินไปหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์แทบจะยกมือสวดภาวนา
ไม่นานตัวช่วยของพนักงานตาดำๆที่กลัวเจ้านายหน้าดุก็มาถึง ร่างเล็กจิ๋วอยู่ในชุดนอนสีชมพูสดใส คอห้อยไว้ด้วยโทรศัพท์ในถุงผ้าสีชมพูปักลายหัวใจสีแดง แขนข้างหนึ่งหนีบตุ๊กตาตัวโปรดไว้แน่น เธอก้าวพ้นประตูด้านในที่เชื่อมไปส่วนที่เป็นห้องพักแล้วกวาดตามอง สายตาหยุดที่บิดาที่กำลังนั่งหันหลังมาทางเธอครู่หนึ่งก่อนอมยิ้มแล้วก้าวเร็วๆเข้าไปหา
“คุณพ่อขา ไม่ขึ้นไปนอนกับหนูดีหรือคะ” เสียงใสทักดัง ขณะเจ้าตัวกระถดขึ้นไปนั่งบนตักของผู้เป็นพ่อ
“การ์ตูนจบแล้วสิ” วรทถามถึงช่องการ์ตูนที่เขาเปิดทิ้งไว้ให้ลูกดูในห้อง ก่อนนึกได้ว่าเวลาล่วงเลยสามทุ่มครึ่งมาแล้ว การ์ตูนที่วดีติดใจจบไปแล้วสักพักจริงๆ
“จบแล้วค่ะ หนูดีรอคุณพ่อตั้งนาน มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวหนูดีจัดการให้”
อารมณ์ขุ่นๆถูกความไร้เดียงสาของวดีปัดเป่าเสียเรียบ วรทหัวเราะเบาๆขณะยีศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู “ขอบใจจ้า ถ้าคุณพ่อไม่ไหว คุณพ่อจะส่งสัญญาณเอสโอเอสขอความช่วยเหลือจากหนูดีคนเก่งนะ”
เด็กหญิงยิ้มกว้างพลางพยักหน้ารับถี่ๆ ครั้งหนึ่งเธอเคยลงมาเจอความวุ่นวายของลูกค้าสาวใหญ่ช่างเรียกร้อง ไม่ใช่เพราะ ‘ยิ้มเดียว’ ของหนูดีหรอกหรือที่พาเอาคุณลูกค้าเจ้าอารมณ์ยอมเจรจาดีๆกับคุณผู้จัดการ เธอไม่รู้หรอกว่าความจริง คุณพ่อที่เดินตามมาข้างหลังวันนั้นก็ส่ง ‘ยิ้มเดียว’ มากระชากอารมณ์คุณลูกค้าเช่นกัน
วดีเหลียวมองห้องลอบบี้ที่โล่งกว้าง นอกจากเธอ คุณพ่อ คุณผู้จัดการทวยชัยร่างเล็กที่ง่วนอยู่กับการตรวจเอกสารอะไรสักอย่าง กับคุณพี่พนักงานสาวท่าทางตื่นๆแล้ว ไม่เห็นมีใครสักคน
เห็นที...เรื่องเครียดของคุณพ่อจะไม่ใช่เรื่องลูกค้าเสียแล้ว!
“คุณพ่อนอนไม่หลับเพราะอะไรน้า” วดีแกล้งทำเป็นนึก ทั้งที่มีข้อสรุปอยู่แล้วในใจ
“ไม่ต้องคิดเหลวไหลเลยเราน่ะ” วรทปราม ไม่ให้แม่ตัวยุ่งจอมแก่แดดของเขาแสดงความรู้มากจนเกินไป
“ถ้าคุณพ่อเป็นห่วงก็โทร.ไปหาสิคะ” เด็กหญิงพูดพลางพยักพเยิดไปยังโทรศัพท์มือถือรุ่นบางในมือวรท แต่แทนที่พ่อจะฟังคำแนะนำของเธอสักนิด กลับรีบเก็บทิ้งวางมันลงกับโต๊ะราวกับเป็นของร้อน
“โทร.หาอะไรเล่า เหลวไหลน่า”
“ไม่โทร.หาจะรู้ได้ยังไงคะว่าเป็นยังไงบ้าง เย็นๆเวลาหนูดีจะกลับบ้านคุณพ่อก็โทร.หาทุกทีว่าถึงรึยัง คุณพ่อห่วงพี่สาว ก็โทร.หาสิคะ” เด็กหญิงหว่านล้อมยืดยาว ขณะที่ผู้เป็นพ่อนั่งเงียบเป็นเป่าสาก โดนความแก่แดดของลูกกระหน่ำเสียจนจุกพูดไม่ออก
เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร เป็นแค่เจ้านายลูกน้องที่นานทีจะพบหน้า เวลาเจอกันเธอก็เกรงเกร็งใส่เขาเสียขนาดนั้น ถ้าโทร.หาเธอ ไม่แคล้วเธอจะลนลานหัวใจวายตายเพราะนึกว่าเขาจะดุว่าอะไรเข้าน่ะสิ
“อ๋อ คุณพ่อคงไม่มีเบอร์พี่สาว หนูดีมีนะ หนูดีส่งสายสืบชะเอมไปขอเอาไว้ให้” วดีเห็นเขาเงียบก็ตีความโมเมไปอีกทาง เด็กหญิงกระตือรือร้นกับการที่คุณพ่อเล็งสาวเสียจนรีบควักเอาโทรศัพท์เครื่องจิ๋วที่พ่อให้พกไว้ออกมา เพื่อกดหาเบอร์ที่ตนไปขวนขวายหามาให้
“ฮะ...อะไรกัน หนูดีนี่ พ่อไม่เอา” วรทปรามไว้ มือใหญ่รีบกันไม่ให้เจ้าตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากซอง
ที่จริง ความพยายามของวดีนั้นมันไม่จำเป็นเลย เขามีเบอร์มือถือของเธออยู่ในเครื่อง เบอร์พี่ชายเธอสำหรับโทร.ติดต่อยามฉุกเฉินที่เธอให้ไว้ในใบสมัครเขาก็มี เบอร์เพื่อนของเธอที่มาสมัครงานพร้อมกันเขาก็เก็บไว้ เบอร์โทรศัพท์หอพักพร้อมเลขที่ห้องก็มีอีกนั่นแหละ
ขาดอย่างเดียว...ข้ออ้างที่จะโทร.ไป
“ทำไมคะ คุณพ่อไม่ต้องอายหนูดี หนูดีบอกแล้ว อะไรๆหนูดีก็ช่วยคุณพ่อได้”
“ไม่ใช่ ไม่ได้อาย พ่อไม่โทร. จะโทร.ทำไมก็ไม่รู้ พ่อไม่ได้อยากคุยกับเขาเสียหน่อย” วรทปฏิเสธเสียงเบา พลางเหลียวมองพนักงานที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์เพื่อดูปฏิกิริยาว่าได้ยินอะไรบ้างหรือไม่ เห็นทำหน้านิ่งๆ ก้มหน้าก้มตาง่วนกับอะไรอยู่ก็ไม่รู้...ทำงานหรือส่งข้อความนินทาเขาอยู่ละนั่น!
ตัวเขาน่ะพูดเสียงเบาอยู่หรอก แต่ลูกสาวตัวดีเนี่ยสิ เจื้อยแจ้วไม่รักษาหน้าพ่อบ้างเลย
“โอ๊ย! ไม่ได้ดั่งใจเลย ลูกเพลีย” ลูกสาวตัวเล็กเอามือทาบหน้าผากเหม่ง ทำเสียงระโหยเกินจริง ไม่รู้ไปเลียนแบบมาจากใคร วดีถดตัวลงจากตักเขา ใช้ดวงตาแป๋วแหววจ้องเขม็งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอย่างจริงจังขึงขัง
“คุณพ่อจะรอให้พี่สาวโทร.หาก่อนไม่ได้ รู้มั้ยคะ!” พูดจบ เจ้าตัวเล็กก็สะบัดหน้าจากไป ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อนั่งหน้าร้อนผ่าวอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกของสองพนักงานผู้เสแสร้งแกล้งไม่ได้ยินไม่เป็นเอาเสียเลย!
xxxx เอ๋ ตอนหดสั้นลงเรื่อยๆแฮะ 555 แต่ตอนหน้าคุณวรทจะบุกละนะคะ เอาใจช่วยหน่อยเร๊วๆๆๆ xxxx
นณกร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ธ.ค. 2557, 22:54:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ธ.ค. 2557, 22:54:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1289
| << สายน้ำที่ไหลกลับ (1/2) | เปิดใจ (1/2) >> |
โอชิน 22 ธ.ค. 2557, 00:11:01 น.
ตอนหน้าจะมีฉากคนแก่(ไม่มากแค่สิบสิบหย่อนๆเองเน๊อะคุณวรท )ไล่ต้อนเด็กน้อย..นู๋ปี่เธอเตรียมตัวด่วน..!
นู๋ดี..นู๋แกแดดมากไปแล้วนะลูก..ยุคุณพ่อหาเมียเด็กซะแล้ว..^_^
ตอนหน้าจะมีฉากคนแก่(ไม่มากแค่สิบสิบหย่อนๆเองเน๊อะคุณวรท )ไล่ต้อนเด็กน้อย..นู๋ปี่เธอเตรียมตัวด่วน..!
นู๋ดี..นู๋แกแดดมากไปแล้วนะลูก..ยุคุณพ่อหาเมียเด็กซะแล้ว..^_^
พันธุ์แตงกวา 22 ธ.ค. 2557, 10:00:36 น.
5555555 คุณลูกเพลียแล้วคุณพ่อ สู้ๆน้า ว่าแต่ผีไม่ออก หัวใจเจ้ไม่เต้นระส่ำเลย คุณผีกลับมาเข้าฉากไวๆน้า
5555555 คุณลูกเพลียแล้วคุณพ่อ สู้ๆน้า ว่าแต่ผีไม่ออก หัวใจเจ้ไม่เต้นระส่ำเลย คุณผีกลับมาเข้าฉากไวๆน้า
ดังปัณณ์ 22 ธ.ค. 2557, 14:52:46 น.
เอ่อ หญิงกอกดคะ พ่อลูกคู่นี้นี่ กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ผลักคุณผีไปไกล ฉากนี้นางไม่ได้แอ้มย่ะ 555+ อ๊ายยยยยยยย หนูดีขามามะ มาหาป้า หุๆ
เอ่อ หญิงกอกดคะ พ่อลูกคู่นี้นี่ กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ผลักคุณผีไปไกล ฉากนี้นางไม่ได้แอ้มย่ะ 555+ อ๊ายยยยยยยย หนูดีขามามะ มาหาป้า หุๆ
mhengjhy 22 ธ.ค. 2557, 17:26:59 น.
คุณวรทสู้ๆ คุณวรทสู้ตายยยย
คุณวรทสู้ๆ คุณวรทสู้ตายยยย