เจ้าสาวหมาป่า
ฟ้าพราว เด็กสาวที่โตขึ้นมามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจนใครๆก็อิจฉาแต่กลับต้องมาเป็นเจ้าสาวของวายปราณผู้นำโลกปีศาจที่เป็นมนุษย์หมาป่าที่มีอายุถึงมากกว่าเธอถึง100ปีรักบนความต่างของเขาและเธอจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม
Tags: มนุษย์ หมาป่า โลกปีศาจ
ตอน: รักในสายหมอก(ตอนจบ)
ฟ้าพราวเดินทางมาหาวายปราณที่บ้านเพราะทราบจากหมอว่ากลับมาแล้ว
"สวัสดีค่ะป้าเพ็ญ" ฟ้าพราวยกมือไหว้ป้าเพ็ญ
"สวัสดีค่ะ...มาเยี่ยมท่านหรอคะ"
"ค่ะวันนี้ฟ้าพราวจะกลับโลกมนุษย์แล้ว"
"อะไรนะคะล้อเล่นหรือเปล่า"
"จริงๆคะ..หนูขอไปดูวายปราณก่อนนะคะ"
ฟ้าพราวเดินขึ้นมาบนห้องวายปราณเขาลืมตามองเธอก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
"คุณไม่ต้องลุกหรอกคุณยังเจ็บอยู่"
"ผมหายไปกว่าครึ่งแล้วบอกไปแล้วนี่ว่าหมาป่าหายเร็ว"
"แต่ฉันอยากให้คุณพักผ่อนเยอะๆ"
"ขอบคุณที่เป็นห่วง....เจอแม่หรือยัง"
"เจอแล้วค่ะ...เย็นนี้ก็จะเดินทางแล้ว"
วายปราณสีหน้าเศร้าลงเขาฝืนยิ้มให้เธอ
"ฉันถามอะไรหน่อยสิคะ" ฟ้าพราวมองเขา
"อะไร" เขามองมาที่เธอ
"ครั้งที่2ที่คุณไปโลกมนุษย์คุณ....ไปทำอะไร"
เธอมองเขาอย่างหาคำตอบวายปราณลุกขึ้นก่อนจะพยุงตัวไปหยิบกล่องสีดำเล็กๆมอบให้เธอ
"ฉันคืนให้" เขาพูด
"คืนหรอ????"
"อื้ม....ไปเถอะนี่ก็เย็นแล้ว" เขายิ้มให้เธอ
"แต่ว่า....." ฟ้าพราวมองเขาแม่เธอตะโกนขึ้นมา
"ไปกันเถอะลูก" เขายิ้มให้เธอ
"ลาก่อน" วายปราณพูด
"ลาก่อน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะตัดใจเดินลงมา
"ขอให้เธอโชคดี...ฟ้าพราว" เขาพูดก่อนจะเซแต่ดีที่จับกำแพงไว้ได้เลยไม่ล้มฟ้าพราวลาป้าเพ็ญก่อนจะก้าวขึ้นรถวายปราณออกมายืนหน้าระเบียงมองรถที่แล่นออกไปช้าๆ
"สามองครักษ์ไปไหนนะ" ฟ้าพราวบ่น
"พวกเขามาลาแม่แล้วล่ะจ๊ะเห็นว่าถ้าเห็นลูกไปจะตัดใจไม่ได้ก็เลยไม่มาส่ง" แม่เธออธิบาย
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสนามบิน
"เดี๋ยวถ้าเราหลับไปตื่นมาคงจะจำอะไรไม่ได้เนาะ" แม่เธอพูด
"ค่ะ!!!" ฟ้าพราวพูดแค่นั้นก่อนจะลุกมาเข้าห้องน้ำพอเสร็จก็เหลือบเห็นกล่องดำในกระเป๋าเธอหยิบขึ้นมาเปิดดูเธอก็เห็นสร้อยรูปดาวเธอหยิบขึ้นมาก่อนที่น้ำตาจะไหลภาพตอนเธออายุ8ขวบย้อนกลับมาอีกครั้ง
"มากับฉันนะเดี๋ยวเลี้ยงขนม" ชายวัย40กว่าจับมือเธอเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน
"ไม่เอาหนูไม่กินแล้ว" ฟ้าพราวสะบัดมือออกก่อนจะวิ่งหนีชายคนนั้นวิ่งตามเธอมา
"หยุดเดี๋ยวนี้นะนังเด็กดื้อ" ชายคนนั้นตะโกนฟ้าพราววิ่งไปเรื่อยๆเสียงชายคนนั้นก็เงียบลงฟ้าพราวหยุดก่อนจะหันไปมองก็ไม่เห็นชายคนนั้นแล้วแต่เห็นสร้อยรูปดาวที่พ่อให้เธอในวันเกิดตกอยู่ฟ้าพราวเดินมาเก็บแต่ก็มีมือใครคนหนึ่งยืนมาเก็บเขาใส่ชุดสูทสีดำสวมแว่นตาสีดำเขายื่นสร้อยให้เธอฟ้าพราวมองเขาเธอกลัวจึงวิ่งหนีเขายืนมองเธอวิ่งหนีก่อนจะมองดูสร้อย
"ฉันไม่เคยวิ่งหนีเธอหรอกนะมีแต่เธอแหละที่วิ่งหนีฉัน" คำพูดของวายปราณดังขึ้นในหัวของเธอฟ้าพราวน้ำตาไหล
"ยัยโง่...เขาทำทุกอย่างเพราะรักเธอ..แต่เธอยังทำร้ายความรู้สึกเขาอีก..." ฟ้าพราวพูดทั้งน้ำตาเธอหยิบสร้อยก่อนจะเดินออกไป
★☆★☆★☆★
ค่ำคืนที่แสนเหงาผ่านไปแผลที่ท้องวายปราณเองก็หายดีแล้วในบรรยากาศหนาวๆแบบนี้วายปราณยืนอยู่ในสวนซากุระที่ไม่ว่าฤดูไหนมันก็จะออกดอกสีชมพูสลับแดงตลอดเขายืนมองต้นไม้ที่พลิ้วไหวตามสายลมก่อนจะถอนหายใจ
"เฮ้อ!!เห็นหัวหน้าเผ่าเป็นแบบนี้ไม่รู้จะเศร้าหรือหัวเราะดีว่ะ" ธารายืนอยู่ข้างรถบ่นอย่างเบื่อหน่าย
"คิดผิดคิดถูกว่ะที่ไม่ไปส่งฟ้าพราวป่านนี้เธอคงลืมเราไปแล้ว" วายุพูดก่อนจะถอนหายใจ
"เอาน่า!!อย่างน้อยเสี้ยวหนึ่งของเวลาก็เคยได้เจอฟ้าพราวถือว่าคุ้มนี่" พสุพูดปลอบใจตัวเอง
"เฮ้อ!!!!" ทั้งสามถอนหายใจสักพักธาราก็สะกิดวายุ
"อะไรของนายว่ะบรรยากาศยิ่งมาคุอยู่" วายุบ่น
"นายดูนั้นสิ" ธารามองวายุมองตามก่อนจะนิ่งไปพสุเองก็เงยหน้ามองเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งเดินผ่านไป
สายลมพัดผ่านร่างวายปราณเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง
"กึก..กึก..กึก" เสียงเท้าดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวก่อนจะหยุดลงข้างหลังเขา
สายลมพัดผ่านมาเรื่อยๆวายปราณหันหน้าช้าๆก่อนที่เขาจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มให้เขาอยู่
"ฉัน...ไม่วิ่งหนีละนะ" เธอพูดวายปราณยิ้ม
"ขอบคุณนะ" เขาพูดก่อนจะวิ่งเข้ามากอดเธอเขาไม่รู้ว่าขอบคุณเธอเรื่องอะไรแต่ที่รู้ก็คือเธอคนนี้ทำให้เขายิ้มและร้องไห้ได้เธอซึ่งเป็นเจ้าสาวของเขาและเป็นเจ้าสาวหมาป่าเธอโอบกอดเขาตอบทั้งสองกอดกันแน่น
"นี่นายวายร้าย....ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ"
"ขอโทษนะก็คนมันดีใจนึกว่าเธอ..."
"จะกลับหรอ...ทีแรกก็คิดแบบนั้นแต่พอมาคิดดูอีกทีขืนฉันกลับไปแม่กับพ่อก็คงไม่คืนดีกันสู้ปล่อยให้แม่กลับไปโดยลืมเรื่องราวทั้งหมดดีกว่า"
"แล้วแม่เธอไม่ว่าหรอ" วายปราณถาม
"แม่ฉันเข้าใจว่าการจากคนที่เรารักมันเจ็บปวดแค่ไหนป่านนี้แม่คงจะรู้แค่ว่าเคยมีลูกสาวที่ชื่อฟ้าพราวแต่หายตัวไปป่านนี้คงทำไร่ทำสวนเหมือนเดิมแหละ" ฟ้าพราวยิ้ม
"แล้วทำไมไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืน"
"ก็พอดีพอนนี่ผ่านมาแถวนั้นแล้วฉันก็เหนื่อยเลยไปนอนพัก" ฟ้าพราวอธิบายเขาดีดหน้าผากเธอ
"นี่นายโรคจิต...ฉันเจ็บนะ" ฟ้าพราวกุมหน้าผาก
"สมน้ำหน้า!!รู้ไหมว่าฉันเหงาแค่ไหนที่ไม่มีเธอแต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่ดีดหน้าผากเธอแล้วแต่จะตี" วายปราณพูดฟ้าพราวอ้าปาก
"กล้าหรอ!!!" เธอมองเขา
"กล้าสิ!!แต่จะใช้ปากตีนะ" วายปราณดึงฟ้าพราวมาจูบต้นไม้พลิ้วไหวไปมาฟ้าพราวจูบตอบเขาก่อนจะค่อยๆเลื่อนออก
"แต่ว่า...ฉันยังไม่มีรอยแดงของใครเลย" ฟ้าพราวพูดวายปราณจูบที่คอเธอ
"เอาไปหนึ่งรอยก่อนแต่ถ้าเธอตกลงฉันจะประทับให้ทั้งตัวเลย" เขาทำหน้าทะเล้น
"บ้า!!!ทะลึ่ง" เธอตีเขาวายปราณโอบเธอเข้ามาทั้งสองสบตากัน
"ฟ้าพราว...เป็นเจ้าสาวของผมนะ" วายปราณพูดเธอยิ้ม
"ฉันตกลงเป็นเจ้าสาวของคุณ" ฟ้าพราวพูดวายปราณยิ้มเขากอดเธอราวกับว่าจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดลอยไปไหนอีกสามองครักษ์ที่แอบดูต่างก็ยิ้มก่อนจะเดินออกมาทั้งสองกอดกันท่ามกลางต้นซากุระที่ผลิบานความรักของพวกเขาจะอยู่อย่างนี้....
"ตลอดไป"
- จบบริบูรณ์ -
★☆★☆★☆★
" ก็มัวแต่ชอบความเร็วแบบนี้แล้วเคยเดินช้าๆเพื่อรอคนข้างหลังบ้างไหม" วายุขับรถมอเตอร์ไซด์ไปก่อนจะคิดถึงคำพูดฟ้าพราวเขายิ้มก่อนจะชะลอรถแล้วลงเดินเข็ญไปเรื่อยๆ
"เฮ้ย!!!ถนนนะไม่ใช่โชว์รูมไม่ต้องมาแอ็คท่าเดินเข็นรถหรอกอยากเข็นก็ไปเข็นที่บ้าน" เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขาวายุหยักไหล่แต่ไม่หันไปมอง
"รีบนักก็แปลงร่างวิ่งไปสิคนกำลังหล่ออยู่อยากใช้ถนนเส้นนี้ก็ต้องรอ!!!" วายุพูดก่อนจะมีวัตถุแข็งๆปาโดนหัวเขา
"เฮ้ยนี่!!!!" วายุหันไปมองก็เห็นผู้หญิงผมยาวตาคมปากชมพูผิวขาวยืนยักไหล่อยู่เธอเองก็ตกใจเมื่อเห็นเขาไม่น้อยเหมือนกัน
"ปางไหม!!!!" วายุพูด
"นายวายุ!!!!" ปางไหมพูดทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่สบอารมณ์หรือว่าโลกหมาป่านี้กำลังจะมีภาค2
^O^★☆*^▁^*
"สวัสดีค่ะป้าเพ็ญ" ฟ้าพราวยกมือไหว้ป้าเพ็ญ
"สวัสดีค่ะ...มาเยี่ยมท่านหรอคะ"
"ค่ะวันนี้ฟ้าพราวจะกลับโลกมนุษย์แล้ว"
"อะไรนะคะล้อเล่นหรือเปล่า"
"จริงๆคะ..หนูขอไปดูวายปราณก่อนนะคะ"
ฟ้าพราวเดินขึ้นมาบนห้องวายปราณเขาลืมตามองเธอก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
"คุณไม่ต้องลุกหรอกคุณยังเจ็บอยู่"
"ผมหายไปกว่าครึ่งแล้วบอกไปแล้วนี่ว่าหมาป่าหายเร็ว"
"แต่ฉันอยากให้คุณพักผ่อนเยอะๆ"
"ขอบคุณที่เป็นห่วง....เจอแม่หรือยัง"
"เจอแล้วค่ะ...เย็นนี้ก็จะเดินทางแล้ว"
วายปราณสีหน้าเศร้าลงเขาฝืนยิ้มให้เธอ
"ฉันถามอะไรหน่อยสิคะ" ฟ้าพราวมองเขา
"อะไร" เขามองมาที่เธอ
"ครั้งที่2ที่คุณไปโลกมนุษย์คุณ....ไปทำอะไร"
เธอมองเขาอย่างหาคำตอบวายปราณลุกขึ้นก่อนจะพยุงตัวไปหยิบกล่องสีดำเล็กๆมอบให้เธอ
"ฉันคืนให้" เขาพูด
"คืนหรอ????"
"อื้ม....ไปเถอะนี่ก็เย็นแล้ว" เขายิ้มให้เธอ
"แต่ว่า....." ฟ้าพราวมองเขาแม่เธอตะโกนขึ้นมา
"ไปกันเถอะลูก" เขายิ้มให้เธอ
"ลาก่อน" วายปราณพูด
"ลาก่อน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะตัดใจเดินลงมา
"ขอให้เธอโชคดี...ฟ้าพราว" เขาพูดก่อนจะเซแต่ดีที่จับกำแพงไว้ได้เลยไม่ล้มฟ้าพราวลาป้าเพ็ญก่อนจะก้าวขึ้นรถวายปราณออกมายืนหน้าระเบียงมองรถที่แล่นออกไปช้าๆ
"สามองครักษ์ไปไหนนะ" ฟ้าพราวบ่น
"พวกเขามาลาแม่แล้วล่ะจ๊ะเห็นว่าถ้าเห็นลูกไปจะตัดใจไม่ได้ก็เลยไม่มาส่ง" แม่เธออธิบาย
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสนามบิน
"เดี๋ยวถ้าเราหลับไปตื่นมาคงจะจำอะไรไม่ได้เนาะ" แม่เธอพูด
"ค่ะ!!!" ฟ้าพราวพูดแค่นั้นก่อนจะลุกมาเข้าห้องน้ำพอเสร็จก็เหลือบเห็นกล่องดำในกระเป๋าเธอหยิบขึ้นมาเปิดดูเธอก็เห็นสร้อยรูปดาวเธอหยิบขึ้นมาก่อนที่น้ำตาจะไหลภาพตอนเธออายุ8ขวบย้อนกลับมาอีกครั้ง
"มากับฉันนะเดี๋ยวเลี้ยงขนม" ชายวัย40กว่าจับมือเธอเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน
"ไม่เอาหนูไม่กินแล้ว" ฟ้าพราวสะบัดมือออกก่อนจะวิ่งหนีชายคนนั้นวิ่งตามเธอมา
"หยุดเดี๋ยวนี้นะนังเด็กดื้อ" ชายคนนั้นตะโกนฟ้าพราววิ่งไปเรื่อยๆเสียงชายคนนั้นก็เงียบลงฟ้าพราวหยุดก่อนจะหันไปมองก็ไม่เห็นชายคนนั้นแล้วแต่เห็นสร้อยรูปดาวที่พ่อให้เธอในวันเกิดตกอยู่ฟ้าพราวเดินมาเก็บแต่ก็มีมือใครคนหนึ่งยืนมาเก็บเขาใส่ชุดสูทสีดำสวมแว่นตาสีดำเขายื่นสร้อยให้เธอฟ้าพราวมองเขาเธอกลัวจึงวิ่งหนีเขายืนมองเธอวิ่งหนีก่อนจะมองดูสร้อย
"ฉันไม่เคยวิ่งหนีเธอหรอกนะมีแต่เธอแหละที่วิ่งหนีฉัน" คำพูดของวายปราณดังขึ้นในหัวของเธอฟ้าพราวน้ำตาไหล
"ยัยโง่...เขาทำทุกอย่างเพราะรักเธอ..แต่เธอยังทำร้ายความรู้สึกเขาอีก..." ฟ้าพราวพูดทั้งน้ำตาเธอหยิบสร้อยก่อนจะเดินออกไป
★☆★☆★☆★
ค่ำคืนที่แสนเหงาผ่านไปแผลที่ท้องวายปราณเองก็หายดีแล้วในบรรยากาศหนาวๆแบบนี้วายปราณยืนอยู่ในสวนซากุระที่ไม่ว่าฤดูไหนมันก็จะออกดอกสีชมพูสลับแดงตลอดเขายืนมองต้นไม้ที่พลิ้วไหวตามสายลมก่อนจะถอนหายใจ
"เฮ้อ!!เห็นหัวหน้าเผ่าเป็นแบบนี้ไม่รู้จะเศร้าหรือหัวเราะดีว่ะ" ธารายืนอยู่ข้างรถบ่นอย่างเบื่อหน่าย
"คิดผิดคิดถูกว่ะที่ไม่ไปส่งฟ้าพราวป่านนี้เธอคงลืมเราไปแล้ว" วายุพูดก่อนจะถอนหายใจ
"เอาน่า!!อย่างน้อยเสี้ยวหนึ่งของเวลาก็เคยได้เจอฟ้าพราวถือว่าคุ้มนี่" พสุพูดปลอบใจตัวเอง
"เฮ้อ!!!!" ทั้งสามถอนหายใจสักพักธาราก็สะกิดวายุ
"อะไรของนายว่ะบรรยากาศยิ่งมาคุอยู่" วายุบ่น
"นายดูนั้นสิ" ธารามองวายุมองตามก่อนจะนิ่งไปพสุเองก็เงยหน้ามองเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งเดินผ่านไป
สายลมพัดผ่านร่างวายปราณเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง
"กึก..กึก..กึก" เสียงเท้าดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวก่อนจะหยุดลงข้างหลังเขา
สายลมพัดผ่านมาเรื่อยๆวายปราณหันหน้าช้าๆก่อนที่เขาจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มให้เขาอยู่
"ฉัน...ไม่วิ่งหนีละนะ" เธอพูดวายปราณยิ้ม
"ขอบคุณนะ" เขาพูดก่อนจะวิ่งเข้ามากอดเธอเขาไม่รู้ว่าขอบคุณเธอเรื่องอะไรแต่ที่รู้ก็คือเธอคนนี้ทำให้เขายิ้มและร้องไห้ได้เธอซึ่งเป็นเจ้าสาวของเขาและเป็นเจ้าสาวหมาป่าเธอโอบกอดเขาตอบทั้งสองกอดกันแน่น
"นี่นายวายร้าย....ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ"
"ขอโทษนะก็คนมันดีใจนึกว่าเธอ..."
"จะกลับหรอ...ทีแรกก็คิดแบบนั้นแต่พอมาคิดดูอีกทีขืนฉันกลับไปแม่กับพ่อก็คงไม่คืนดีกันสู้ปล่อยให้แม่กลับไปโดยลืมเรื่องราวทั้งหมดดีกว่า"
"แล้วแม่เธอไม่ว่าหรอ" วายปราณถาม
"แม่ฉันเข้าใจว่าการจากคนที่เรารักมันเจ็บปวดแค่ไหนป่านนี้แม่คงจะรู้แค่ว่าเคยมีลูกสาวที่ชื่อฟ้าพราวแต่หายตัวไปป่านนี้คงทำไร่ทำสวนเหมือนเดิมแหละ" ฟ้าพราวยิ้ม
"แล้วทำไมไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืน"
"ก็พอดีพอนนี่ผ่านมาแถวนั้นแล้วฉันก็เหนื่อยเลยไปนอนพัก" ฟ้าพราวอธิบายเขาดีดหน้าผากเธอ
"นี่นายโรคจิต...ฉันเจ็บนะ" ฟ้าพราวกุมหน้าผาก
"สมน้ำหน้า!!รู้ไหมว่าฉันเหงาแค่ไหนที่ไม่มีเธอแต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่ดีดหน้าผากเธอแล้วแต่จะตี" วายปราณพูดฟ้าพราวอ้าปาก
"กล้าหรอ!!!" เธอมองเขา
"กล้าสิ!!แต่จะใช้ปากตีนะ" วายปราณดึงฟ้าพราวมาจูบต้นไม้พลิ้วไหวไปมาฟ้าพราวจูบตอบเขาก่อนจะค่อยๆเลื่อนออก
"แต่ว่า...ฉันยังไม่มีรอยแดงของใครเลย" ฟ้าพราวพูดวายปราณจูบที่คอเธอ
"เอาไปหนึ่งรอยก่อนแต่ถ้าเธอตกลงฉันจะประทับให้ทั้งตัวเลย" เขาทำหน้าทะเล้น
"บ้า!!!ทะลึ่ง" เธอตีเขาวายปราณโอบเธอเข้ามาทั้งสองสบตากัน
"ฟ้าพราว...เป็นเจ้าสาวของผมนะ" วายปราณพูดเธอยิ้ม
"ฉันตกลงเป็นเจ้าสาวของคุณ" ฟ้าพราวพูดวายปราณยิ้มเขากอดเธอราวกับว่าจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดลอยไปไหนอีกสามองครักษ์ที่แอบดูต่างก็ยิ้มก่อนจะเดินออกมาทั้งสองกอดกันท่ามกลางต้นซากุระที่ผลิบานความรักของพวกเขาจะอยู่อย่างนี้....
"ตลอดไป"
- จบบริบูรณ์ -
★☆★☆★☆★
" ก็มัวแต่ชอบความเร็วแบบนี้แล้วเคยเดินช้าๆเพื่อรอคนข้างหลังบ้างไหม" วายุขับรถมอเตอร์ไซด์ไปก่อนจะคิดถึงคำพูดฟ้าพราวเขายิ้มก่อนจะชะลอรถแล้วลงเดินเข็ญไปเรื่อยๆ
"เฮ้ย!!!ถนนนะไม่ใช่โชว์รูมไม่ต้องมาแอ็คท่าเดินเข็นรถหรอกอยากเข็นก็ไปเข็นที่บ้าน" เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขาวายุหยักไหล่แต่ไม่หันไปมอง
"รีบนักก็แปลงร่างวิ่งไปสิคนกำลังหล่ออยู่อยากใช้ถนนเส้นนี้ก็ต้องรอ!!!" วายุพูดก่อนจะมีวัตถุแข็งๆปาโดนหัวเขา
"เฮ้ยนี่!!!!" วายุหันไปมองก็เห็นผู้หญิงผมยาวตาคมปากชมพูผิวขาวยืนยักไหล่อยู่เธอเองก็ตกใจเมื่อเห็นเขาไม่น้อยเหมือนกัน
"ปางไหม!!!!" วายุพูด
"นายวายุ!!!!" ปางไหมพูดทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่สบอารมณ์หรือว่าโลกหมาป่านี้กำลังจะมีภาค2
^O^★☆*^▁^*
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ธ.ค. 2557, 09:08:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ธ.ค. 2557, 09:19:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 1145
| << สายใยแห่งรัก |
สายลมที่พัดวน 24 ธ.ค. 2557, 09:30:26 น.
จบไปแล้วนะคะสำหรับเจ้าสาวหมาป่าเฮ้อ!!ทั้งพ่อมดทั้งผีพอมาหมาป่าจบก็จะไปต่อนางพญางูขาวเฮ้อ!!!(อีกและ)ยังไงก็ขอบคุณที่เป็นกำลังใจนะคะขอให้ผู่อ่านทุกคนมีความสุขในวันปีใหม่ที่จะถึงนี้ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะคะไปละหิ้ว~~~~~
จบไปแล้วนะคะสำหรับเจ้าสาวหมาป่าเฮ้อ!!ทั้งพ่อมดทั้งผีพอมาหมาป่าจบก็จะไปต่อนางพญางูขาวเฮ้อ!!!(อีกและ)ยังไงก็ขอบคุณที่เป็นกำลังใจนะคะขอให้ผู่อ่านทุกคนมีความสุขในวันปีใหม่ที่จะถึงนี้ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะคะไปละหิ้ว~~~~~
แว่นใส 24 ธ.ค. 2557, 10:08:14 น.
น่ารักดี
น่ารักดี
