ภรรยาเพียงนาม
ภรรยาเพียงนาม โดย...ธัญปัณณ์
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
Tags: โคแก่หญ้าอ่อน
ตอน: บทที่ 4 หน้าที่ภรรยา 2
หลังจากที่ณัฐชาดาส่งหนูบิ๊กไว้กับแม่บ้านนวลแล้วก็พาตัวเองกลับเข้ามายังห้องนอน สาวน้อยสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งในชุดนอนสีน้ำเงินเข้มนั่งอิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ วันนี้เขาสวมแว่นตาด้วย ดูแก่ เอ๊ย! ดูหล่อแบบภูมิฐาน มีเสน่ห์กว่าตอนไม่สวมแว่นเสียอีก มือบางพยายามปิดประตูให้เสียงเบาที่สุดแต่ก็เรียกให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามอง แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้น แล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ
ร่างบางอยู่ในชุดนอนเสื้อเชิ้ตยาวลายตารางสีฟ้าอ่อน เรือนผมลอนเคลียไหล่ ใบหน้าอ่อนใสเป็นธรรมชาติ หญิงสาวก้าวเข้ามาแล้วคว้าหมอนขึ้นมากอดไว้ ก่อนตัดสินใจหันหลังจะก้าวออกไป ทว่ายังไม่ทันได้ไปไหน เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น
“จะไปไหน”
“ใบบัวจะไปนอนตรงโน้นค่ะ” นิ้วเรียวชี้ไปยังห้องน้ำ
พิชาภพถอนหายใจแรง แสดงชัดถึงความไม่พอใจ เขาถอดแว่นตาออกแล้วจับจ้องหญิงสาวตรงๆ
“เด็กพูดไม่รู้ฟัง!”
“คุณใหญ่!” ณัฐชาดาไม่พอใจที่เขาต่อว่าเธอ แต่ละคำช่างเชือดเฉือน ถึงเธอจะอายุน้อยกว่าแต่ก็ใช่ว่าจะมีสิทธิ์มาว่าอะไรก็ได้นะ
“เมื่อเช้าเราคุยกันไม่รู้เรื่องใช่ไหมใบบัว ถึงต้องไปนอนในห้องน้ำ”
“คุยรู้เรื่อง แต่เมื่อเช้าคุณใหญ่คุกคามใบบัวก่อน” หญิงสาวอดเถียงไม่ได้ แขนเรียวกอดหมอนแน่น
“ไม่ไว้ใจฉันงั้นสิ” เขาทำเสียงฮึในลำคอ สงสัยเขาจะเหมือนไอ้บ้ากามมากสินะ หญิงสาวถึงได้หวาดระแวงจนต้องพาตัวเองไปนอนในห้องน้ำแบบนี้
เด็กบ้า! สองคืนแรกก็ล็อคประตูห้อง คืนต่อมาก็วางยานอนหลับ คืนนี้หมดมุกจะแกล้งจึงต้องไปนอนในห้องน้ำ คืนพรุ่งนี้ไม่ไปนอนที่สนามหญ้าหน้าบ้านเลยเล่า ให้ตายสิ! ดื้อรั้นกว่านี้มีอีกไหม
“ใบบัวไม่ชินที่ต้องนอนกับคนอื่น” ณัฐชาดาอ้างไปอย่างนั้นเอง ไม่อยากพูดตามตรงว่าไม่ไว้ใจจริงๆ นั่นแหละ เธอไม่ผิดนะ เขาต่างหากที่ทำให้ไม่ไว้ใจ มีอย่างที่ไหนกดเธอลงกับเตียงแบบนั้น ใครไว้ใจก็บ้าแล้ว
“มีสามีแล้วก็ต้องนอนกับสามี จะไม่ชินได้ยังไง” เขาดุบ้าง นึกเลยเถิดไปว่าณัฐชาดารังเกียจผู้ชายอายุมากอย่างเขา
“ก็ยังไม่ชินจริงๆ นี่คะ”
“ไม่ชินหรือกลัวว่าอาจะทำอะไร” พิชาภพตัดสินใจเอ่ยถามตามตรง ดูจากท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ของเธอก็เดาได้ไม่ยาก อย่ามาอ้างให้เสียเวลาเลย
“ใบบัวยอมรับก็ได้ว่าไม่พร้อมจะเป็นเมียคุณใหญ่ค่ะ” ณัฐชาดาแทบกลั้นใจพูด หัวใจเต้นตุ้มๆ ต้อมๆ ลุ้นรอว่าเขาจะว่าอะไรต่อ
“ทำไมถึงไม่พร้อม” ชายหนุ่มแกล้งถาม นัยน์ตาพราวระยับขึ้น สมองคิดเลยเถิดไปไกลตามความปรารถนา
“มันเร็วเกินไป ใบบัวยังทำใจเสียความบริสุทธิ์ไม่ได้”
คำพูดคำจา ทำเอาคนโมโหแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว ต้องรีบทำหน้าตาเคร่งขรึมก่อนถูกจับได้ สาวน้อยของเขาฉลาดจะตายไป บทจะซื่อก็ซื่อเสียเหลือเกินนะแม่ตัวดี
“แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรใบบัวงั้นหรือ”
“ใบบัวอ่านหนังสือมาว่าผู้ชายห้ามใจเรื่องพวกนี้ไม่ได้”
“อ่านหนังสือ? หนังสืออะไร อ่านมามากแค่ไหน” พิชาภพขมวดคิ้ว นึกอยากจับเด็กอยากรู้อยากเห็นมาตีก้นเสียสองสามที เธออ่านหนังสือเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน
“หนังสือเรื่องความลับของผู้ชาย”
“ไม่เข้าเรื่อง คราวหน้าคราวหลังอย่าไปอ่าน ถ้าอยากรู้อะไรให้ถามฉัน เข้าใจไหม” พิชาภพแกล้งดุไปอย่างนั้นเอง เขาไม่อยากให้ณัฐชาดารู้เท่าทันผู้ชายขนาดนั้นหรอก บางทีเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา อะไรที่ควรปกปิดก็อยากปกปิดต่อไปก่อนถึงเวลาอันสมควร
“ค่ะ” สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ ยังคงกอดหมอนเอาไว้ราวกับจะให้เป็นเกราะกำบังอย่างนั้นแหละ
“ถ้าเข้าใจดีแล้วก็มานอน ดึกแล้ว” ชายหนุ่มสั่งเสียงเรียบ พยายามปั้นหน้าให้ดูจริงจัง
“แล้วทำไมใบบัวต้องนอนเตียงเดียวกับคุณใหญ่ด้วยล่ะคะ ที่นี่มีห้องตั้งเยอะ คุณใหญ่ให้ใบบัวนอนคนเดียวได้ไหมคะ” ณัฐชาดาเอ่ยเชิงร้องขอ
“ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราไม่ได้รักกันจริงๆ มันจะเป็นผลเสียต่อใบบัวเองนะ”
“คุณใหญ่ไม่น่าโกหกทุกคนตั้งแต่แรก” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อย รู้ดีว่าเขาทำเพื่อให้เธอได้อยู่อย่างสุขสบาย หากพาเข้ามาอยู่ในฐานะอื่น ทุกคนคงไม่ต้อนรับและเอาใจใส่มากเท่านี้ แต่เธอก็ลำบากใจที่ต้องนอนเตียงเดียวกันฉันสามีภรรยา
“ฉันจำเป็น”
“ที่จริงพ่อก็ไม่รู้ว่าคุณใหญ่พาใบบัวมาอยู่ด้วยในฐานะอะไร”
“แล้ววันหนึ่งใบบัวจะรู้เองว่าฉันจดทะเบียนสมรสกับใบบัวเพราะอะไร” พิชาภพจับจ้องหญิงสาวนิ่ง นัยน์ตาคมลุ่มลึกสะท้อนแววสงสารสาวน้อย
“คุณใหญ่บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอคะ” น้ำเสียงเธอเว้อวอน ทุกวันนี้ณัฐชาดาอดทนมากแค่ไหนคงไม่มีใครรู้ ทั้งปรับตัวให้เข้ากับทุกคน ทั้งความคิดถึงบิดา และที่สำคัญคือกังวลเกี่ยวกับอนาคตไม่แน่นอน
“ถึงเวลาฉันจะบอกใบบัวเอง” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลขึ้น “มานอนได้แล้วใบบัว ดึกแล้วนะ” เขาพยักหน้าลงช้าๆ
ณัฐชาดาวางหมอนลงที่เดิม ก่อนค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งบนเตียงนอนอย่างกล้าๆ กลัวๆ คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอมีสติ และเขามีสติ แม้มั่นใจว่าพิชาภพคงไม่ทำอะไรเกินเลยกับเด็กกะโปโลอย่างเธอ แต่ก็อดกังวลด้วยสัญชาติญาณผู้หญิงไม่ได้จริงๆ
หญิงสาวค่อยคลายฉันการเกร็งลงเมื่อร่างหนาทรุดกายลงนอนหงายแล้วหลับตาลงนิ่ง ร่างบางจึงสอดกายลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันบ้าง แต่เป็นไปด้วยอาการแช่มช้าด้วยเกรงจะรบกวนเขา ณัฐชาดารีบพลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้เขา อย่างน้อยการไม่เห็นก็อนุมานว่าไม่ได้นอนเตียงเดียวกันแบบนี้คงทำให้เธอข่มตาหลับลงได้
คนแก่กว่าจุดรอยยิ้มที่มุมปาก อาการนิ่งสงบของร่างบางทำให้รู้ว่าเธอไว้วางใจเขาเกินครึ่งแล้วจึงนอนหันหลังให้เช่นนี้ เฮ้อ...แต่เขาเองนี่แหละที่ยังไม่ไว้ใจตัวเอง
เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะวาดตวัดเรียวแขนทั้งสองข้างไปคนละทิศคนละทาง บิดขี้เกียจเพื่อไล่อาการเมื่อยขบตามสบายโดยลืมไปเสียสนิทว่าค่ำคืนนี้เธอไม่ได้นอนบนเตียงนี้เพียงลำพัง ทว่ายังมีชายหนุ่มนอนเคียงข้าง ซึ่งบัดนี้เขากะพริบตาปริบๆ มองสาวน้อยอย่างขบขัน ริมฝีปากหยักหนาคลี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อณัฐชาดาได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมาอย่างครบถ้วนก็ต้องสะดุ้งโหยงแล้วผุดลุกขึ้น หญิงสาวรีบเก็บมือไม้ที่กางมาไว้กับตัวก่อนจะหันไปมองพิชาภพเห็นเขายังหลับอย่างสบาย หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก
“โชคดีที่คุณใหญ่ยังไม่ตื่น ไม่งั้นได้เห็นกุลสตรีกระโดกกระเดกแน่ๆ”
ณัฐชาดาถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง ก่อนริมฝีปากจะระบายรอยยิ้มน้อยๆ เธอก้มลงมองร่างกายตัวเอง ทุกอย่างปกติดี แสดงว่าเมื่อคืนแม้สาวขี้เซาอย่างเธอจะนอนหลับอุตุไม่รู้เรื่องราวใดๆ แต่พิชาภพก็ไม่ได้แตะต้องแม้แต่ปลายก้อย
“คุณใหญ่เป็นสุภาพบุรุษจังเลย”
หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาชื่นชม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอมีภารกิจแม่ศรีเรือน มองนาฬิกาแล้วยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่พิชาภพจะตื่น เธอน่าจะอาบน้ำและปฏิบัติภารกิจทันเวลา
ณัฐชาดาไม่รอช้ารีบตรงไปหยิบผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำทันที หญิงสาวใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานนักก็ก้าวออกมาในชุดเสื้อยืดสีขาวสะอาดตากับกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย เรือนผมลอนถูกรวบไปไว้ด้านหลังอย่างหลวมๆ สบายๆ ใบหน้าทาเพียงแป้งฝุ่นกับลิปกลอสสีชมพูใสเท่านั้น แต่งตัวหน้ากระจกเสร็จ คนบนเตียงก็หยัดกายลุกขึ้นมานั่งมองเธอ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณใหญ่” สาวน้อยหันไปยิ้มสวยๆ
“ตื่นนานแล้วหรือ”
“ไม่นานค่ะ”
เขาพยักหน้าพลางมองสำรวจร่างบางตรงหน้า ริมฝีปากหยักระบายรอยยิ้มบางๆ เธอน่ารักน่าชังในสายตาของเขาเสมอ ครั้งแรกที่เห็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม
“คุณใหญ่ไม่รีบอาบน้ำไปทำงานเหรอคะ”
“รีบสิ ว่าแต่ใบบัวเถอะ วันนี้ตื่นแต่เช้าเชียวจะออกไปไหนหรือ”
“ใบบัวออกไปได้ด้วยเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเพราะอยากรู้จริงๆ ไม่ใช่ต้องการกวนเขา
“ทำไมถึงคิดว่าออกไปไหนไม่ได้ ฉันทำให้เธอคิดว่าถูกขังอยู่แต่ในบ้านหรือ” พิชาภพฉุนกึกขึ้นมา
“ก็...ใบบัวกลัวคุณใหญ่จะไม่อนุญาต” เธอทำเสียงอ่อย มองเขาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวคล้ายว่าปมที่ติดอยู่ในใจเสียแล้วว่าเธอเป็นของเขา เขาสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ หากเขาไม่ได้สั่งให้ออกไปข้างนอกได้ก็หมายถึงว่าไปไม่ได้
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นจากเตียงแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปหา เขามายืนอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กใจสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ แม้จะกลัวแต่ก็ไม่กล้าก้าวหนีจึงยืนนิ่ง และแล้วเขาก็เอื้อมจับมือบางทั้งสองมากุมไว้ ณัฐชาดาขัดขืนเพียงน้อยนิดตามสัญชาติญาณแต่สักพักก็ผ่อนลง เขาจุดรอยยิ้มที่มุมปากโดยที่หญิงสาวไม่ทันสังเกตเห็นเพราะมันได้มลายหายไปก่อนที่สาวน้อยจะช้อนตาขึ้นมองเขา แก้มนวลเริ่มแดงเรื่อ ขอให้เขาคิดไปเองว่าเธอใช้เครื่องสำอางก็แล้วกัน ไม่ได้เขินอาย...สักนิดเดียว
“ใบบัว” เขาเรียกเสียงนุ่มในแบบที่ทำให้เธอใจสั่นมากขึ้น
“คะ...” แล้วทำไมเธอต้องขานรับเสียงหวานขนาดนี้
“ฉันขอโทษที่ทำให้ใบบัวรู้สึกแบบนี้” น้ำเสียงของชายหนุ่มรู้สึกผิดจริงๆ
“คุณใหญ่อย่าขอโทษใบบัวเลยค่ะ ใบบัว...แค่ไม่รู้จะทำตัวยังไง ใบบัวไม่เคยอยู่กับคนอื่นนอกจากพ่อ”
“ใบบัวอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของฉัน”
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” เธอไม่ใช่ภรรยาของเขา เธอเป็นเพียงเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เท่านั้น
“คำนี้อีกแล้ว หรืออยากให้เป็นอะไรกันจริงๆ หืม...” ชายหนุ่มยักคิ้วพลางส่งสายตาพราวท้าทาย
“ปะ...เปล่าค่ะ” สาวน้อยรีบปฏิเสธจนลิ้นแทบพันกัน ส่ายหัวดิกสำทับ ดวงตาเบิกโตแสดงชัดถึงความตกใจ
“หรือฉันจะต้องทบทวนเรื่องของเราใหม่”
“ไม่ค่ะ เอาแบบนี้ดีแล้วค่ะ” ณัฐชาดารีบบอกเขา แรกนั้นกะจะขออนุญาตนอนแยกห้องอีกสักครั้ง แต่ตอนนี้ไม่แล้ว เธอพอใจแค่นี้ นอนเตียงเดียวกันก็ได้ แค่อย่าทำอะไรเธอก็พอ
“ดังนั้นใบบัวอย่าคิดมากอีก เข้าใจไหม” เขาฉายยิ้มบางๆ ส่งให้
“ค่ะ ใบบัวจะไม่คิดมากอีกแล้วเพราะถ้าใบบัวคิดมาก คุณใหญ่ก็จะไม่สบายใจ”
“ดีครับ ฉันอยากให้เราอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข”
ณัฐชาดาก้มหน้านิ่งเงียบ เธอตอบเขาไม่ได้เพราะเธอไม่มีความสุขเลยสักวัน
“อย่าคิดหาเหตุผลต่างๆ นานา ให้คิดแค่ว่าใบบัวต้องอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเท่านั้นพอ”
“ค่ะ ขอบคุณคุณใหญ่มากนะคะที่ใจดีกับใบบัว” ทั้งๆ ที่เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลย และเขาก็ไม่ได้หวังในร่างกายของเธออย่างที่เคยคิดแต่แรก เมื่อคืนได้พิสูจน์แล้วว่าพิชาภพช่วยเหลือเธอกับบิดาด้วยความเต็มใจ เขาเป็นผู้ชายที่แสนดีมากจริงๆ
“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” ชายหนุ่มวางมือลงบนกลุ่มผมนุ่มลื่นก่อนโยกศีรษะเบาๆ
ณัฐชาดาเพียงระบายยิ้มอ่อนหวาน เธอกำลังตื่นเต้นว่าเขาจะว่าอย่างไรบ้างกับสิ่งที่เธอทำ
////////////////////////////////
ลงมาถึงบทที่ 4 แล้ว ชอบกันไหมค้า สาวกคุณใหญ่อยู่ไหนเอ่ย รู้แล้วใช่ไหมล๊าว่าคุณใหญ่ก็แซ่บไม่แพ้น้องชายทั้งสอง คริคริ
ร่างบางอยู่ในชุดนอนเสื้อเชิ้ตยาวลายตารางสีฟ้าอ่อน เรือนผมลอนเคลียไหล่ ใบหน้าอ่อนใสเป็นธรรมชาติ หญิงสาวก้าวเข้ามาแล้วคว้าหมอนขึ้นมากอดไว้ ก่อนตัดสินใจหันหลังจะก้าวออกไป ทว่ายังไม่ทันได้ไปไหน เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น
“จะไปไหน”
“ใบบัวจะไปนอนตรงโน้นค่ะ” นิ้วเรียวชี้ไปยังห้องน้ำ
พิชาภพถอนหายใจแรง แสดงชัดถึงความไม่พอใจ เขาถอดแว่นตาออกแล้วจับจ้องหญิงสาวตรงๆ
“เด็กพูดไม่รู้ฟัง!”
“คุณใหญ่!” ณัฐชาดาไม่พอใจที่เขาต่อว่าเธอ แต่ละคำช่างเชือดเฉือน ถึงเธอจะอายุน้อยกว่าแต่ก็ใช่ว่าจะมีสิทธิ์มาว่าอะไรก็ได้นะ
“เมื่อเช้าเราคุยกันไม่รู้เรื่องใช่ไหมใบบัว ถึงต้องไปนอนในห้องน้ำ”
“คุยรู้เรื่อง แต่เมื่อเช้าคุณใหญ่คุกคามใบบัวก่อน” หญิงสาวอดเถียงไม่ได้ แขนเรียวกอดหมอนแน่น
“ไม่ไว้ใจฉันงั้นสิ” เขาทำเสียงฮึในลำคอ สงสัยเขาจะเหมือนไอ้บ้ากามมากสินะ หญิงสาวถึงได้หวาดระแวงจนต้องพาตัวเองไปนอนในห้องน้ำแบบนี้
เด็กบ้า! สองคืนแรกก็ล็อคประตูห้อง คืนต่อมาก็วางยานอนหลับ คืนนี้หมดมุกจะแกล้งจึงต้องไปนอนในห้องน้ำ คืนพรุ่งนี้ไม่ไปนอนที่สนามหญ้าหน้าบ้านเลยเล่า ให้ตายสิ! ดื้อรั้นกว่านี้มีอีกไหม
“ใบบัวไม่ชินที่ต้องนอนกับคนอื่น” ณัฐชาดาอ้างไปอย่างนั้นเอง ไม่อยากพูดตามตรงว่าไม่ไว้ใจจริงๆ นั่นแหละ เธอไม่ผิดนะ เขาต่างหากที่ทำให้ไม่ไว้ใจ มีอย่างที่ไหนกดเธอลงกับเตียงแบบนั้น ใครไว้ใจก็บ้าแล้ว
“มีสามีแล้วก็ต้องนอนกับสามี จะไม่ชินได้ยังไง” เขาดุบ้าง นึกเลยเถิดไปว่าณัฐชาดารังเกียจผู้ชายอายุมากอย่างเขา
“ก็ยังไม่ชินจริงๆ นี่คะ”
“ไม่ชินหรือกลัวว่าอาจะทำอะไร” พิชาภพตัดสินใจเอ่ยถามตามตรง ดูจากท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ของเธอก็เดาได้ไม่ยาก อย่ามาอ้างให้เสียเวลาเลย
“ใบบัวยอมรับก็ได้ว่าไม่พร้อมจะเป็นเมียคุณใหญ่ค่ะ” ณัฐชาดาแทบกลั้นใจพูด หัวใจเต้นตุ้มๆ ต้อมๆ ลุ้นรอว่าเขาจะว่าอะไรต่อ
“ทำไมถึงไม่พร้อม” ชายหนุ่มแกล้งถาม นัยน์ตาพราวระยับขึ้น สมองคิดเลยเถิดไปไกลตามความปรารถนา
“มันเร็วเกินไป ใบบัวยังทำใจเสียความบริสุทธิ์ไม่ได้”
คำพูดคำจา ทำเอาคนโมโหแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว ต้องรีบทำหน้าตาเคร่งขรึมก่อนถูกจับได้ สาวน้อยของเขาฉลาดจะตายไป บทจะซื่อก็ซื่อเสียเหลือเกินนะแม่ตัวดี
“แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรใบบัวงั้นหรือ”
“ใบบัวอ่านหนังสือมาว่าผู้ชายห้ามใจเรื่องพวกนี้ไม่ได้”
“อ่านหนังสือ? หนังสืออะไร อ่านมามากแค่ไหน” พิชาภพขมวดคิ้ว นึกอยากจับเด็กอยากรู้อยากเห็นมาตีก้นเสียสองสามที เธออ่านหนังสือเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน
“หนังสือเรื่องความลับของผู้ชาย”
“ไม่เข้าเรื่อง คราวหน้าคราวหลังอย่าไปอ่าน ถ้าอยากรู้อะไรให้ถามฉัน เข้าใจไหม” พิชาภพแกล้งดุไปอย่างนั้นเอง เขาไม่อยากให้ณัฐชาดารู้เท่าทันผู้ชายขนาดนั้นหรอก บางทีเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา อะไรที่ควรปกปิดก็อยากปกปิดต่อไปก่อนถึงเวลาอันสมควร
“ค่ะ” สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ ยังคงกอดหมอนเอาไว้ราวกับจะให้เป็นเกราะกำบังอย่างนั้นแหละ
“ถ้าเข้าใจดีแล้วก็มานอน ดึกแล้ว” ชายหนุ่มสั่งเสียงเรียบ พยายามปั้นหน้าให้ดูจริงจัง
“แล้วทำไมใบบัวต้องนอนเตียงเดียวกับคุณใหญ่ด้วยล่ะคะ ที่นี่มีห้องตั้งเยอะ คุณใหญ่ให้ใบบัวนอนคนเดียวได้ไหมคะ” ณัฐชาดาเอ่ยเชิงร้องขอ
“ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราไม่ได้รักกันจริงๆ มันจะเป็นผลเสียต่อใบบัวเองนะ”
“คุณใหญ่ไม่น่าโกหกทุกคนตั้งแต่แรก” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อย รู้ดีว่าเขาทำเพื่อให้เธอได้อยู่อย่างสุขสบาย หากพาเข้ามาอยู่ในฐานะอื่น ทุกคนคงไม่ต้อนรับและเอาใจใส่มากเท่านี้ แต่เธอก็ลำบากใจที่ต้องนอนเตียงเดียวกันฉันสามีภรรยา
“ฉันจำเป็น”
“ที่จริงพ่อก็ไม่รู้ว่าคุณใหญ่พาใบบัวมาอยู่ด้วยในฐานะอะไร”
“แล้ววันหนึ่งใบบัวจะรู้เองว่าฉันจดทะเบียนสมรสกับใบบัวเพราะอะไร” พิชาภพจับจ้องหญิงสาวนิ่ง นัยน์ตาคมลุ่มลึกสะท้อนแววสงสารสาวน้อย
“คุณใหญ่บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอคะ” น้ำเสียงเธอเว้อวอน ทุกวันนี้ณัฐชาดาอดทนมากแค่ไหนคงไม่มีใครรู้ ทั้งปรับตัวให้เข้ากับทุกคน ทั้งความคิดถึงบิดา และที่สำคัญคือกังวลเกี่ยวกับอนาคตไม่แน่นอน
“ถึงเวลาฉันจะบอกใบบัวเอง” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลขึ้น “มานอนได้แล้วใบบัว ดึกแล้วนะ” เขาพยักหน้าลงช้าๆ
ณัฐชาดาวางหมอนลงที่เดิม ก่อนค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งบนเตียงนอนอย่างกล้าๆ กลัวๆ คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอมีสติ และเขามีสติ แม้มั่นใจว่าพิชาภพคงไม่ทำอะไรเกินเลยกับเด็กกะโปโลอย่างเธอ แต่ก็อดกังวลด้วยสัญชาติญาณผู้หญิงไม่ได้จริงๆ
หญิงสาวค่อยคลายฉันการเกร็งลงเมื่อร่างหนาทรุดกายลงนอนหงายแล้วหลับตาลงนิ่ง ร่างบางจึงสอดกายลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันบ้าง แต่เป็นไปด้วยอาการแช่มช้าด้วยเกรงจะรบกวนเขา ณัฐชาดารีบพลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้เขา อย่างน้อยการไม่เห็นก็อนุมานว่าไม่ได้นอนเตียงเดียวกันแบบนี้คงทำให้เธอข่มตาหลับลงได้
คนแก่กว่าจุดรอยยิ้มที่มุมปาก อาการนิ่งสงบของร่างบางทำให้รู้ว่าเธอไว้วางใจเขาเกินครึ่งแล้วจึงนอนหันหลังให้เช่นนี้ เฮ้อ...แต่เขาเองนี่แหละที่ยังไม่ไว้ใจตัวเอง
เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะวาดตวัดเรียวแขนทั้งสองข้างไปคนละทิศคนละทาง บิดขี้เกียจเพื่อไล่อาการเมื่อยขบตามสบายโดยลืมไปเสียสนิทว่าค่ำคืนนี้เธอไม่ได้นอนบนเตียงนี้เพียงลำพัง ทว่ายังมีชายหนุ่มนอนเคียงข้าง ซึ่งบัดนี้เขากะพริบตาปริบๆ มองสาวน้อยอย่างขบขัน ริมฝีปากหยักหนาคลี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อณัฐชาดาได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมาอย่างครบถ้วนก็ต้องสะดุ้งโหยงแล้วผุดลุกขึ้น หญิงสาวรีบเก็บมือไม้ที่กางมาไว้กับตัวก่อนจะหันไปมองพิชาภพเห็นเขายังหลับอย่างสบาย หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก
“โชคดีที่คุณใหญ่ยังไม่ตื่น ไม่งั้นได้เห็นกุลสตรีกระโดกกระเดกแน่ๆ”
ณัฐชาดาถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง ก่อนริมฝีปากจะระบายรอยยิ้มน้อยๆ เธอก้มลงมองร่างกายตัวเอง ทุกอย่างปกติดี แสดงว่าเมื่อคืนแม้สาวขี้เซาอย่างเธอจะนอนหลับอุตุไม่รู้เรื่องราวใดๆ แต่พิชาภพก็ไม่ได้แตะต้องแม้แต่ปลายก้อย
“คุณใหญ่เป็นสุภาพบุรุษจังเลย”
หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาชื่นชม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอมีภารกิจแม่ศรีเรือน มองนาฬิกาแล้วยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่พิชาภพจะตื่น เธอน่าจะอาบน้ำและปฏิบัติภารกิจทันเวลา
ณัฐชาดาไม่รอช้ารีบตรงไปหยิบผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำทันที หญิงสาวใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานนักก็ก้าวออกมาในชุดเสื้อยืดสีขาวสะอาดตากับกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย เรือนผมลอนถูกรวบไปไว้ด้านหลังอย่างหลวมๆ สบายๆ ใบหน้าทาเพียงแป้งฝุ่นกับลิปกลอสสีชมพูใสเท่านั้น แต่งตัวหน้ากระจกเสร็จ คนบนเตียงก็หยัดกายลุกขึ้นมานั่งมองเธอ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณใหญ่” สาวน้อยหันไปยิ้มสวยๆ
“ตื่นนานแล้วหรือ”
“ไม่นานค่ะ”
เขาพยักหน้าพลางมองสำรวจร่างบางตรงหน้า ริมฝีปากหยักระบายรอยยิ้มบางๆ เธอน่ารักน่าชังในสายตาของเขาเสมอ ครั้งแรกที่เห็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม
“คุณใหญ่ไม่รีบอาบน้ำไปทำงานเหรอคะ”
“รีบสิ ว่าแต่ใบบัวเถอะ วันนี้ตื่นแต่เช้าเชียวจะออกไปไหนหรือ”
“ใบบัวออกไปได้ด้วยเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเพราะอยากรู้จริงๆ ไม่ใช่ต้องการกวนเขา
“ทำไมถึงคิดว่าออกไปไหนไม่ได้ ฉันทำให้เธอคิดว่าถูกขังอยู่แต่ในบ้านหรือ” พิชาภพฉุนกึกขึ้นมา
“ก็...ใบบัวกลัวคุณใหญ่จะไม่อนุญาต” เธอทำเสียงอ่อย มองเขาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวคล้ายว่าปมที่ติดอยู่ในใจเสียแล้วว่าเธอเป็นของเขา เขาสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ หากเขาไม่ได้สั่งให้ออกไปข้างนอกได้ก็หมายถึงว่าไปไม่ได้
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นจากเตียงแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปหา เขามายืนอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กใจสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ แม้จะกลัวแต่ก็ไม่กล้าก้าวหนีจึงยืนนิ่ง และแล้วเขาก็เอื้อมจับมือบางทั้งสองมากุมไว้ ณัฐชาดาขัดขืนเพียงน้อยนิดตามสัญชาติญาณแต่สักพักก็ผ่อนลง เขาจุดรอยยิ้มที่มุมปากโดยที่หญิงสาวไม่ทันสังเกตเห็นเพราะมันได้มลายหายไปก่อนที่สาวน้อยจะช้อนตาขึ้นมองเขา แก้มนวลเริ่มแดงเรื่อ ขอให้เขาคิดไปเองว่าเธอใช้เครื่องสำอางก็แล้วกัน ไม่ได้เขินอาย...สักนิดเดียว
“ใบบัว” เขาเรียกเสียงนุ่มในแบบที่ทำให้เธอใจสั่นมากขึ้น
“คะ...” แล้วทำไมเธอต้องขานรับเสียงหวานขนาดนี้
“ฉันขอโทษที่ทำให้ใบบัวรู้สึกแบบนี้” น้ำเสียงของชายหนุ่มรู้สึกผิดจริงๆ
“คุณใหญ่อย่าขอโทษใบบัวเลยค่ะ ใบบัว...แค่ไม่รู้จะทำตัวยังไง ใบบัวไม่เคยอยู่กับคนอื่นนอกจากพ่อ”
“ใบบัวอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของฉัน”
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” เธอไม่ใช่ภรรยาของเขา เธอเป็นเพียงเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เท่านั้น
“คำนี้อีกแล้ว หรืออยากให้เป็นอะไรกันจริงๆ หืม...” ชายหนุ่มยักคิ้วพลางส่งสายตาพราวท้าทาย
“ปะ...เปล่าค่ะ” สาวน้อยรีบปฏิเสธจนลิ้นแทบพันกัน ส่ายหัวดิกสำทับ ดวงตาเบิกโตแสดงชัดถึงความตกใจ
“หรือฉันจะต้องทบทวนเรื่องของเราใหม่”
“ไม่ค่ะ เอาแบบนี้ดีแล้วค่ะ” ณัฐชาดารีบบอกเขา แรกนั้นกะจะขออนุญาตนอนแยกห้องอีกสักครั้ง แต่ตอนนี้ไม่แล้ว เธอพอใจแค่นี้ นอนเตียงเดียวกันก็ได้ แค่อย่าทำอะไรเธอก็พอ
“ดังนั้นใบบัวอย่าคิดมากอีก เข้าใจไหม” เขาฉายยิ้มบางๆ ส่งให้
“ค่ะ ใบบัวจะไม่คิดมากอีกแล้วเพราะถ้าใบบัวคิดมาก คุณใหญ่ก็จะไม่สบายใจ”
“ดีครับ ฉันอยากให้เราอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข”
ณัฐชาดาก้มหน้านิ่งเงียบ เธอตอบเขาไม่ได้เพราะเธอไม่มีความสุขเลยสักวัน
“อย่าคิดหาเหตุผลต่างๆ นานา ให้คิดแค่ว่าใบบัวต้องอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเท่านั้นพอ”
“ค่ะ ขอบคุณคุณใหญ่มากนะคะที่ใจดีกับใบบัว” ทั้งๆ ที่เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลย และเขาก็ไม่ได้หวังในร่างกายของเธออย่างที่เคยคิดแต่แรก เมื่อคืนได้พิสูจน์แล้วว่าพิชาภพช่วยเหลือเธอกับบิดาด้วยความเต็มใจ เขาเป็นผู้ชายที่แสนดีมากจริงๆ
“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” ชายหนุ่มวางมือลงบนกลุ่มผมนุ่มลื่นก่อนโยกศีรษะเบาๆ
ณัฐชาดาเพียงระบายยิ้มอ่อนหวาน เธอกำลังตื่นเต้นว่าเขาจะว่าอย่างไรบ้างกับสิ่งที่เธอทำ
////////////////////////////////
ลงมาถึงบทที่ 4 แล้ว ชอบกันไหมค้า สาวกคุณใหญ่อยู่ไหนเอ่ย รู้แล้วใช่ไหมล๊าว่าคุณใหญ่ก็แซ่บไม่แพ้น้องชายทั้งสอง คริคริ
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ธ.ค. 2557, 20:19:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ธ.ค. 2557, 20:19:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1945
| << บทที่ 4 หน้าที่ภรรยา 1 | บทที่ 4 หน้าที่ภรรยา 3 >> |
แว่นใส 24 ธ.ค. 2557, 22:12:28 น.
คุณใหญ่หลอกเด็ก
คุณใหญ่หลอกเด็ก
konhin 25 ธ.ค. 2557, 05:09:51 น.
เด็กแกล้งคุณใหญ่
เด็กแกล้งคุณใหญ่
