ทัณฑ์ดอกรัก
เนิ่นนานกว่าร้อยปี โชคชะตาจึงชักพาเธอมาพบเจอกับเขาอีกครั้ง เธอถูกหว่านล้อมลวงหลอกด้วยเล่ห์กะเท่ห์มารยาของหนุ่มนักเลงกลอนอายุร่วมร้อยปีที่แสนน่ารัก โรคใจอ่อนกำเริบจนอ่อนใจ น่ากลัวว่า เธอจะเผลอตัวเผลอใจยอมตกห้วงรักอันแสนเย้ายวนไปร่วมกับเขาเข้าสักวัน
เพียงแต่คนบางคน หรือจะยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น!
“ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นวิญญาณบรรพบุรุษสายไหนของผม ผมรู้แต่ว่าเขาควรอยู่ส่วนเขา ส่วนคุณ...คุณต้องอยู่กับผม!”
(วิญญาณน่าเจี๊ยะ เจ้านายน่าแซะค่ะ ^^ เชิญเลือกหม่ำตามสบาย)
เพียงแต่คนบางคน หรือจะยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น!
“ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นวิญญาณบรรพบุรุษสายไหนของผม ผมรู้แต่ว่าเขาควรอยู่ส่วนเขา ส่วนคุณ...คุณต้องอยู่กับผม!”
(วิญญาณน่าเจี๊ยะ เจ้านายน่าแซะค่ะ ^^ เชิญเลือกหม่ำตามสบาย)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: เปิดใจ (2/2)
ในความฝัน เธอกำลังเปิดกระดาษสีขาวเหลืองอย่างระมัดระวัง มือทั้งสองเย็นเยียบ ใจเต้นโครมครามเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังและหวั่นเกรง เหมือนเด็กเล็กๆที่รู้ตัวว่ากำลังทำผิดแต่สิ่งของตรงหน้าก็ช่างเย้ายวนกวักเรียกให้ละเลยกฎเกณฑ์ทั้งหมดทั้งมวลเพื่อคว้ามันไว้
‘เขา’ สอดมันไว้ในห่อผ้าที่ซื้อมาฝากจากหัวเมือง ตอนยื่นส่งมาเขาช่างไม่มีทีท่าพิรุธใดๆ วางระยะห่างอย่างเหมาะสมเสมอต้นเสมอปลาย แนบเนียนยามอยู่เบื้องหน้าผู้อื่นเสียจนเธอนึกน้อยใจ กริ่งเกรงว่าเขาติดตามเจ้านายออกเดินทางไกลไปไม่กี่เดือน พอกลับมาจะลืมน้องคนนี้เสียแล้ว
หาจันทร์กระจ่างฟ้า ยามห่าง
อกพี่ขมครวญคราง ห่มไห้
ฟ้าแกล้งสั่งจันทร์พราง ดาวพร่าง
ตาข่มหลับใจข่มไว้ เจอะน้องยามฝัน
เพียงความหมายของคำโคลงกำซาบซ่านเข้าสู่การรับรู้ ริมฝีปากบางก็ฉีกออกเป็นรอยยิ้มกว้าง เกินงามเสียจนเธอต้องพยายามข่มอารมณ์กัดเม้มมันไว้
เขาไม่ลืมคำที่เขาเคยบอก วันที่ห่างไกลกัน จะแหงนหน้ามองฟ้าให้แสงจันทร์นวลผ่องชโลมหัวใจที่ล้นด้วยความคิดคำนึงถึง
ตอนสัญญาเห็นทีจะไม่ทันคิด ว่าวันเวลายังมีค้างขึ้นค้างแรม หลายคืนที่เขาห่างที่เดือนดับหายจากราตรีกาล เธอเองก็เช่นกัน พอถึงคืนที่แสงจันทร์ไม่ปรากฏบนท้องฟ้าก็อดใจหายไม่ได้ หวนนึกถึงคำสัญญาของเขา คิดกังวลว่าเมื่อไม่เห็นแสงจันทร์นวลเขาจะยังระลึกถึงน้องที่ชื่อนวลของเขาหรือไม่
ที่แท้เขายังนึกถึง
ชายที่เบื้องหน้าผู้อื่นเคร่งขรึมเฉยชาอย่างเขาอุตส่าห์แต่งโคลงส่งให้ทั้งที่เคยว่าไม่ถนัด ความพยายามของเขานั้นเลอค่ากว่าแพรห่มที่มอบให้มากมายนัก
หญิงสาวแนบคำโคลงไว้กับอกดุจจะให้คำรักของเขาหยั่งรากซึมลึกลงในหัวใจมากขึ้นไปอีก เนิ่นนานกว่าสองมือจะลดลง พับเก็บกระดาษตามแนวเดิมแล้วผุดลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเอาผ้าพับผืนล่างสุดออกมาเปิดคลี่ออก รวบเอากระดาษแผ่นนั้นรวมกับแผ่นอื่นๆ ก่อนจะพับเก็บทั้งหมดซ่อนไว้ที่เดิมอย่างระมัดระวัง
หากใครมาเห็นเข้า...อาจเป็นเรื่องใหญ่
เธอรู้ดีถึงความเสี่ยงที่มี การกระทำเช่นนี้ไม่เหมาะไม่ควร แม้เธอจะไม่ใช่ผู้ลากมากดี ไม่ถือเป็นกุลสตรีในหอห้อง จะว่าไปเธอก็เพียงบ่าวคนหนึ่งในบ้าน
ถ้าไม่ใช่ว่าน้าอ่อนเป็นเมียบ่าวคนหนึ่งของคุณหลวงผู้เป็นเจ้าของเรือน เธอคงไม่มีความเป็นอยู่ที่ดีนัก ตอนนี้แม้ต้องตื่นแต่ฟ้ามืดมาทำงานเช่นบ่าวคนอื่น แต่งานที่ต้องทำมักเป็นงานฝีมือ งานหนักแบกหามไม่มีตกต้องถึง นับว่าเพราะคุณหลวงและคุณละเมียดเมตตาเอ็นดูอย่างลูกหลาน ค่าที่ท่านทั้งสองไม่มีลูกสาว แล้วเธอผิวพรรณนวลผ่องผิดแผกบ่าวไพร่ กิริยาการพูดจาจัดว่าพอใช้ ยามมาถึง จึงออกปากให้อาศัยอยู่ที่เรือนพะยอม เรือนเดียวกับน้าอ่อน
เมื่อแรกเข้าวัยสาว น้าอ่อนเกรงนักว่าคุณหลวงจะพึงใจเธอเข้า กำชับหนักหนาว่าเวลาคุณหลวงมาให้แอบในห้องอย่าเยี่ยมหน้ามาให้เห็น ทั้งยังแอบบ่นว่าไม่ควรเสียเลยที่ให้เธอนอนร่วมกันที่นี่ แต่หลังจากปีสองปีถัดไป คุณหลวงไม่มีทีท่าจะรับเธอหรือใครๆเข้าเป็นหนึ่งในเมียบริวารอีก เดือนหนึ่งนานครั้งจะแวะเวียนมาพูดคุยสัพเพเหระที่เรือนพะยอม ค้างบ้างไม่ค้างบ้าง น้าอ่อนค่อยแสดงทีท่าว่าโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด ถึงขั้นเปรยว่าเป็นบุญของเธอเสียด้วย
เธอเสียอีกที่ไม่เคยกลัวคุณหลวง รับรู้ได้ว่าท่านเอ็นดูเธอเยี่ยงลูกหลานอย่างแท้จริง แต่แน่นอนว่า สถานะอันก้ำกึ่งที่เขาปรานีมอบให้ เมื่อแลกมาซึ่งความสะดวกสบาย มันก็นำพาความริษยามาสู่เธอเช่นกัน
เธอต้องระวังให้จงหนัก กันไม่ให้ผู้คนจะเดือดร้อน ไม่ใช่แค่เธอ แต่อาจลามไปถึงเขา ถึงน้าอ่อน ถึงคนอื่นๆที่อาจต้องสงสัยว่ารู้เห็นเป็นใจ
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
ต่อให้เป็นคนที่แย้มยิ้มทายทักมีอัชฌาศัยอันดีต่อกัน แต่เธอยังต้องระวัง!
“กูไม่ได้เกลียดมึง แต่ทำไมถึงเป็นมึง ทำไมไม่ใช่กู!”
ปัญญ์ปรียาสะดุ้งตื่น เสียงผู้หญิงที่กรีดแหลมระคายหูในตอนท้ายความฝันคล้ายยังก้องกังวานอยู่ในห้องพักแคบ แต่เพื่อนร่วมห้องยังหลับสนิทอยู่เตียงข้างกันไม่มีวี่แววรู้ตัว
แค่ความฝัน...บอกตัวเองพลางแตะซับรอยชื้นเหงื่อที่ซึมตามไรผมและซอกคอ ผ่อนลมหายใจออกแผ่วเบาเพื่อลดความไม่สบายใจแต่เสียงกรีดก้องยังชวนให้กังวลไม่คลาย
มันเป็นความฝันอันแปลกประหลาด ติดค้างอยู่ราวเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เป็นตุเป็นตะจนน่าสงสัย เห็นทีว่าเธอคงคิดถึงทริปเดินทางไกลกับผีคุณเอื้อมากเกินไปหน่อย
ไหนจะโคลงนั่น ไม่รู้ไปจำมาจากไหน เธอรู้อยู่หรอกว่าเป็นโคลงสี่สุภาพ แต่ชั่วชีวิตเคยแต่งโคลงกลอนส่งอาจารย์อยู่ไม่กี่บท แต่ละบทนี่เค้นสมองแทบตายกว่าจะได้มา และเท่าที่จำได้ ไม่มีโคลงบทไหนเหมือนกับที่ฝันถึง
หรือผีพี่เอื้อจะเป่าปี่ดังมาถึงที่นี่...
หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลาพบว่าควรตื่นพอดี จึงผุดลุกขึ้นพับเก็บผ้าห่ม รีบอาบน้ำแต่งตัวพกความสงสัยไปที่ทำงานเสียเต็มอก
คุณผีของเธอคงให้คำตอบได้ว่า มันคืออดีตของผู้หญิงที่ชื่อนวลของเขา หรือเป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น
“หล่อนคิดถึงฉัน” ผีที่เข้าข้างตัวเองเก่งที่สุดในสามโลกกล่าวทักทันทีที่เขาปรากฏตัวให้เจอยามสองทุ่ม นับเป็นผีที่ตรงเวลาที่สุดเท่าที่ปัญญ์ปรียาเคยพบ แต่จะว่าไป เธอก็เพิ่งเคยพบผีอยู่ตนเดียว
หญิงสาวมองค้อนเขาจากเก้าอี้ที่เธอลากมาตั้งหน้าตั่งนอนของเขาแล้วส่ายหน้า เขาปล่อยเธอรอกระวนกระวาย เรียกเสียงแหบเสียงแห้งอย่างกับคนบ้า แต่แล้วกลับโผล่ในชุดผ้านุ่งกระหมิ่นกระเหม่ใกล้หลุดตัวเดิม แถมวันนี้ยังนั่งชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง น่ากลัวว่าผ้าที่เลิกร่นขึ้นจะเผยให้เห็นอะไรต่อมิอะไรข้างใต้มัน แต่กระนั้น วิญญาณหน้าไม่บางยังส่งยิ้มระรื่นชวนหมั่นไส้ ไร้ยางอายจนคนมองอายแทน
“ฉันคิดอยากเจอคุณไวๆค่ะ แต่คุณคงรู้ว่ามันไม่ใช่ในแง่นั้น” เธออธิบาย พลางเบือนสายตาหนีจากภาพที่ควรติดแท็กสิบแปดบวกเป็นอย่างยิ่ง
“แง่ไหน” เขาเลิกคิ้วถามขับเน้นให้เห็นดวงตาพราวเจ้าชู้ชัดเจนขึ้น
“ก็แง่ที่ทำให้คุณยิ้มภูมิอกภูมิใจอย่างที่คุณทำอยู่” ปัญญ์ปรียาตอบคำไปขมุบขมิบโดยยังไม่ยอมหันกลับมาสบตา
วิญญาณหนุ่มส่งเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ ใบหน้ายังเกลื่อนยิ้มอย่างที่ถ้าปัญญ์ปรียากล้าเบือนหน้ามองอีกสักนิดคงโมโหเขามากกว่าประหม่าอาย
แต่เขาก็กำลังภูมิใจอยู่จริงๆ วันนี้เขาสังเกตเห็นว่าเธอผัดแป้งทาสีชมพูอ่อนที่ริมฝีปากตอนหกโมงครึ่ง ส่องกระจกอยู่หลายครั้งก่อนจะสองทุ่ม หากไม่ใช่เพื่อเตรียมตัวมาเจอเขาแล้วจะเพราะใคร
“หล่อนว่าไม่ใช่ก็ย่อมไม่ใช่” เขากล่าวตามใจ แล้วไม่อยากต่อคำจึงพลิกพลิ้วถามส่งไปทางอื่น “วันนี้หล่อนมีเรื่องร้อนใจอยากถามไม่ใช่รึ”
“ใช่ค่ะ คุณเป่าปี่เมื่อคืนเหรอคะ คุณออกจากที่นี่ไปเข้าฝันฉันหรือเปล่า” หญิงสาวเผลอตัวหันมามองเขาตอนถามพอดีกับที่เขาขยับตัวเปลี่ยนท่า เลื่อนขาข้างที่ชันไว้ลงมาจนลอนท้องแน่นแปรเป็นภาพระดับฟูลเฮดดีพุ่งกระแทกสายตาให้ต้องเลี่ยงหน้าหนีอีกรอบ
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ หล่อนฝันถึงฉันหรือ” วิญญาณหนุ่มถาม นึกกระหยิ่มยินดีอยู่ในใจ ไม่ทันสังเกตว่าตนก่อให้เกิดความกระอักกระอ่วนเพียงใดให้คู่สนทนา
“ก่อนจะคุยกัน คุณช่วยใส่เสื้อก่อนได้มั้ยคะ ฉันนึกว่าคุณจะไม่โผล่มาแบบนี้แล้วเสียอีก”
“ฉันเคยชินของฉันแบบนี้ ไม่ตั้งใจทำตัวไม่สุภาพกับหล่อน” พอเธอบ่น เขาค่อยตระหนักได้ว่าร่างกึ่งเปลือยของตัวเองมีอิทธิพลเช่นไรต่อเธอ จากที่ไม่คิดอะไรมากนัก เลยหนาวๆหวิวๆที่แผ่นอกพิกล จนต้องกำหนดจิตให้เสื้อให้กางเกงมาทดแทนผ้าโจงผืนเก่ง “เอ้า หันมาเถอะ”
หญิงสาวหันมาตามคำบอก เห็นเขาอยู่ในชุดเสื้อผ้าเรียบร้อยก็ถอนใจโล่งอก ส่งผลให้เขาเกือบหลุดหัวเราะ
“แต่ไหนแต่ไรฉันก็แต่งอย่างนั้นตอนอยู่เรือน ยกเว้นยามมีคนมาเยี่ยมเยียน”
“ฉันนี่ไงคะ คนที่มาเยี่ยมเยียนผีอย่างคุณ” แขกถึงกับถลึงตาใส่ เอานิ้วจิ้มที่อกตัวเองถี่ๆให้เขาเห็นชัดๆว่าควรเกรงใจเธอบ้าง แต่เขากลับส่ายหน้า ไม่ถือสาที่ถูกเรียกว่าผีไม่พอยังมองตาหวานเชื่อม
“สำหรับฉัน หล่อนไม่ใช่คนอื่นไกลนี่”
“ฉันไม่ใช่นวลของคุณนะคะ” ปัญญ์ปรียาแทบเคลิ้มเพราะเสียงที่หวานยิ่งกว่าสายตาของเขา แต่ก็ต้องเตือนเขาอย่างหนักแน่น
“ณ เพลานี้ หล่อนย่อมไม่ใช่นวล” วิญญาณหนุ่มเหมือนจะไม่ดื้อดึง แต่ถ้อยความยังคงหมายถึง เวลาอื่นคนตรงหน้าเขาคือนวล เขาไม่ปล่อยเวลาให้เนิ่นนานพอให้อีกฝ่ายตีความได้ ก็กล่าวต่อ “ว่าแต่หล่อนฝันถึงฉันเช่นไรบ้าง”
ปัญญ์ปรียารู้ตัวว่าถูกผีสับขาหลอก แต่คร้านจะทักท้วงจึงค้อนเขาไปทีหนึ่ง ก่อนเล่า “ฉันไม่เห็นคุณในฝันหรอกค่ะ แค่เห็นนวล เหมือนฉันคือตัวเธอในความฝัน ความรู้สึกไม่เหมือนตอนที่คุณพาไปเสียทีเดียว ฉันไม่แน่ใจ อาจจะแค่เก็บไปคิดจนฝันเป็นตุเป็นตะไปเองก็ได้”
“แล้วหล่อนกำลังทำอะไรอยู่ในฝัน”
“ฉันกำลังนึกถึงคนคนหนึ่ง แล้วก็นึกกังวลอะไรหลายๆอย่างค่ะ”
“นึกถึงฉัน” เขาทายแล้วยิ้มกริ่ม
“ก็คงใช่ค่ะ” เธอยอมรับง่ายๆ แต่กลัวเขาจะย่ามใจเกินไปจึงอธิบายต่อ “แต่ที่จริงฉันไม่รู้ว่าใคร ฉันไม่เห็นคนคนนั้นค่ะ นวลกำลังอ่านโคลงที่เขาเขียนให้”
“ฉันเขียนไปว่าอย่างไร” วิญญาณหนุ่มสรุปเองเสร็จสรรพว่าเป็นคำโคลงจากตัวเขา
“โอ๊ย ตื่นมาฉันก็จำไม่ได้แล้วค่ะ” ปัญญ์ปรียาส่ายศีรษะ ไม่ยอมรับว่าความจริงเธอพอจะจำมันได้...เกือบๆจะจำได้ทุกตัวอักษรเลยด้วยซ้ำ เพราะขืนบอกไปวิญญาณอย่างเขาอาจโชว์เหนือลอยตัวแล้วตีลังกากลางอากาศให้เธอสยองเล่นก็ได้ แต่กระนั้น พอเห็นเขาหน้านิ่วไม่ค่อยพอใจ เธอก็หวาดว่าเขาจะแหวกอกใส่ เลยต้องลูบหลังไปสักยกหนึ่ง “แต่เพราะมากนะคะ นี่คุณคงแต่งโคลงแต่งกลอนให้นวลบ่อยสินะคะ ถ้าคนจับได้ขึ้นมาไม่แย่หรือ เขียนหากันแบบนั้น ดูนวลจะกังวลไม่น้อยเลย”
“ใครจะว่าอะไรฉัน แม่ยังตามใจฉันเรื่องหล่อน” เขาพูดอย่างมั่นใจ แต่คนฟังไม่เห็นด้วยสักนิด อย่างน้อยก็ต้องมีผู้หญิงที่ตะโกนด่าเธอขึ้นมาในความฝันคนหนึ่งละที่ไม่พอใจเรื่องเขาและนวล และถ้าความรักของทั้งสองจบลงด้วยดี เขาคงไม่ติดค้างอยู่ในห้องสมุดแบบนี้ไม่ได้ผุดเกิด
“นวลตายเสียก่อนที่จะได้บอกความรู้สึกกับคุณหรือคะ ถ้าเรื่องราวของคุณกับเธอราบรื่นขนาดนั้น ทำไมคุณยังติดค้างอยู่ที่นี่”
“จนวันสุดท้ายที่เราได้พบกัน ฉันไม่รู้เลยว่านวลคิดเห็นอย่างไร”
“แต่ดูจากที่ฉันฝันถึง ฉันว่าคุณสบายใจได้แล้วนะคะ ฉันว่านวลรักคุณ”
“ถ้าตัดสินได้ง่ายดายเพียงนั้น ใครจะกล้าว่าใจนารียากแท้หยั่งถึง” ดวงตาของเขาหม่นวูบ ราวถูกอดีตกัดกร่อนความมั่นใจ
“แต่นี่นารีด้วยกันนะคะ พวกเราไม่ซับซ้อนขนาดนั้นเสียหน่อย” ปัญญ์ปรียาเกือบหลุดขำที่วิญญาณหนุ่มลุคเจ้าชู้สุดมั่นแสดงความกังวลออกมา “เอาเถอะค่ะ ถ้าคุณยังกังวล ส่งฉันไปทัวร์อดีตอีกสักรอบสิคะ ฉันก็อยากเห็นบ้านเมืองสมัยก่อนอีกอยู่เหมือนกัน”
เขายิ้มรับ สายตามองความมีชีวิตชีวากระตือรือร้นของเธออย่างพึงใจ ก่อนจรดปากเข้ากับกำพวดปี่ เป่ามนต์ดนตรีที่สืบทอดต่อกันมาแต่โบราณ แล้วท่วงทำนองที่กังวานก้องก็ทลายขีดจำกัดแห่งกาลเวลาเปิดประตูสู่ความทรงจำที่ลึกเร้น...อีกครั้ง
xxxxx
สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคนนนนน
มาส่งการบ้านแล้วค่ะ เกือบจะไม่มาแล้วเชียว ดีใจที่มีคนทวง จุ๊บๆๆๆ เลยกระตือรือร้นมาแปะรับปีใหม่เสียหน่อย วันหยุดยาวแทบไม่ได้แต่งนิยายเลยค่ะ หมดสต็อกจริงๆแล้ว แย่แล้วๆๆๆๆ (แย่จริงๆๆๆๆ) โหยหวน กังวล อาทิตย์หน้าจะมีคุณผีกับคุณพ่อหนูดีมาอวดทุกคนมั้ยหนอ (T_T) ตอนหน้าคุณวรทจะเผ่นกลับมาด้วยความเป็นห่วงเต็มหัวใจแล้วด้วยๆๆๆ คุณพ่อกับคุณผีจะลงสนามพร้อมๆกัน อั๊ยยะ! แล้วเจอกันนะคะ
‘เขา’ สอดมันไว้ในห่อผ้าที่ซื้อมาฝากจากหัวเมือง ตอนยื่นส่งมาเขาช่างไม่มีทีท่าพิรุธใดๆ วางระยะห่างอย่างเหมาะสมเสมอต้นเสมอปลาย แนบเนียนยามอยู่เบื้องหน้าผู้อื่นเสียจนเธอนึกน้อยใจ กริ่งเกรงว่าเขาติดตามเจ้านายออกเดินทางไกลไปไม่กี่เดือน พอกลับมาจะลืมน้องคนนี้เสียแล้ว
หาจันทร์กระจ่างฟ้า ยามห่าง
อกพี่ขมครวญคราง ห่มไห้
ฟ้าแกล้งสั่งจันทร์พราง ดาวพร่าง
ตาข่มหลับใจข่มไว้ เจอะน้องยามฝัน
เพียงความหมายของคำโคลงกำซาบซ่านเข้าสู่การรับรู้ ริมฝีปากบางก็ฉีกออกเป็นรอยยิ้มกว้าง เกินงามเสียจนเธอต้องพยายามข่มอารมณ์กัดเม้มมันไว้
เขาไม่ลืมคำที่เขาเคยบอก วันที่ห่างไกลกัน จะแหงนหน้ามองฟ้าให้แสงจันทร์นวลผ่องชโลมหัวใจที่ล้นด้วยความคิดคำนึงถึง
ตอนสัญญาเห็นทีจะไม่ทันคิด ว่าวันเวลายังมีค้างขึ้นค้างแรม หลายคืนที่เขาห่างที่เดือนดับหายจากราตรีกาล เธอเองก็เช่นกัน พอถึงคืนที่แสงจันทร์ไม่ปรากฏบนท้องฟ้าก็อดใจหายไม่ได้ หวนนึกถึงคำสัญญาของเขา คิดกังวลว่าเมื่อไม่เห็นแสงจันทร์นวลเขาจะยังระลึกถึงน้องที่ชื่อนวลของเขาหรือไม่
ที่แท้เขายังนึกถึง
ชายที่เบื้องหน้าผู้อื่นเคร่งขรึมเฉยชาอย่างเขาอุตส่าห์แต่งโคลงส่งให้ทั้งที่เคยว่าไม่ถนัด ความพยายามของเขานั้นเลอค่ากว่าแพรห่มที่มอบให้มากมายนัก
หญิงสาวแนบคำโคลงไว้กับอกดุจจะให้คำรักของเขาหยั่งรากซึมลึกลงในหัวใจมากขึ้นไปอีก เนิ่นนานกว่าสองมือจะลดลง พับเก็บกระดาษตามแนวเดิมแล้วผุดลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเอาผ้าพับผืนล่างสุดออกมาเปิดคลี่ออก รวบเอากระดาษแผ่นนั้นรวมกับแผ่นอื่นๆ ก่อนจะพับเก็บทั้งหมดซ่อนไว้ที่เดิมอย่างระมัดระวัง
หากใครมาเห็นเข้า...อาจเป็นเรื่องใหญ่
เธอรู้ดีถึงความเสี่ยงที่มี การกระทำเช่นนี้ไม่เหมาะไม่ควร แม้เธอจะไม่ใช่ผู้ลากมากดี ไม่ถือเป็นกุลสตรีในหอห้อง จะว่าไปเธอก็เพียงบ่าวคนหนึ่งในบ้าน
ถ้าไม่ใช่ว่าน้าอ่อนเป็นเมียบ่าวคนหนึ่งของคุณหลวงผู้เป็นเจ้าของเรือน เธอคงไม่มีความเป็นอยู่ที่ดีนัก ตอนนี้แม้ต้องตื่นแต่ฟ้ามืดมาทำงานเช่นบ่าวคนอื่น แต่งานที่ต้องทำมักเป็นงานฝีมือ งานหนักแบกหามไม่มีตกต้องถึง นับว่าเพราะคุณหลวงและคุณละเมียดเมตตาเอ็นดูอย่างลูกหลาน ค่าที่ท่านทั้งสองไม่มีลูกสาว แล้วเธอผิวพรรณนวลผ่องผิดแผกบ่าวไพร่ กิริยาการพูดจาจัดว่าพอใช้ ยามมาถึง จึงออกปากให้อาศัยอยู่ที่เรือนพะยอม เรือนเดียวกับน้าอ่อน
เมื่อแรกเข้าวัยสาว น้าอ่อนเกรงนักว่าคุณหลวงจะพึงใจเธอเข้า กำชับหนักหนาว่าเวลาคุณหลวงมาให้แอบในห้องอย่าเยี่ยมหน้ามาให้เห็น ทั้งยังแอบบ่นว่าไม่ควรเสียเลยที่ให้เธอนอนร่วมกันที่นี่ แต่หลังจากปีสองปีถัดไป คุณหลวงไม่มีทีท่าจะรับเธอหรือใครๆเข้าเป็นหนึ่งในเมียบริวารอีก เดือนหนึ่งนานครั้งจะแวะเวียนมาพูดคุยสัพเพเหระที่เรือนพะยอม ค้างบ้างไม่ค้างบ้าง น้าอ่อนค่อยแสดงทีท่าว่าโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด ถึงขั้นเปรยว่าเป็นบุญของเธอเสียด้วย
เธอเสียอีกที่ไม่เคยกลัวคุณหลวง รับรู้ได้ว่าท่านเอ็นดูเธอเยี่ยงลูกหลานอย่างแท้จริง แต่แน่นอนว่า สถานะอันก้ำกึ่งที่เขาปรานีมอบให้ เมื่อแลกมาซึ่งความสะดวกสบาย มันก็นำพาความริษยามาสู่เธอเช่นกัน
เธอต้องระวังให้จงหนัก กันไม่ให้ผู้คนจะเดือดร้อน ไม่ใช่แค่เธอ แต่อาจลามไปถึงเขา ถึงน้าอ่อน ถึงคนอื่นๆที่อาจต้องสงสัยว่ารู้เห็นเป็นใจ
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
ต่อให้เป็นคนที่แย้มยิ้มทายทักมีอัชฌาศัยอันดีต่อกัน แต่เธอยังต้องระวัง!
“กูไม่ได้เกลียดมึง แต่ทำไมถึงเป็นมึง ทำไมไม่ใช่กู!”
ปัญญ์ปรียาสะดุ้งตื่น เสียงผู้หญิงที่กรีดแหลมระคายหูในตอนท้ายความฝันคล้ายยังก้องกังวานอยู่ในห้องพักแคบ แต่เพื่อนร่วมห้องยังหลับสนิทอยู่เตียงข้างกันไม่มีวี่แววรู้ตัว
แค่ความฝัน...บอกตัวเองพลางแตะซับรอยชื้นเหงื่อที่ซึมตามไรผมและซอกคอ ผ่อนลมหายใจออกแผ่วเบาเพื่อลดความไม่สบายใจแต่เสียงกรีดก้องยังชวนให้กังวลไม่คลาย
มันเป็นความฝันอันแปลกประหลาด ติดค้างอยู่ราวเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เป็นตุเป็นตะจนน่าสงสัย เห็นทีว่าเธอคงคิดถึงทริปเดินทางไกลกับผีคุณเอื้อมากเกินไปหน่อย
ไหนจะโคลงนั่น ไม่รู้ไปจำมาจากไหน เธอรู้อยู่หรอกว่าเป็นโคลงสี่สุภาพ แต่ชั่วชีวิตเคยแต่งโคลงกลอนส่งอาจารย์อยู่ไม่กี่บท แต่ละบทนี่เค้นสมองแทบตายกว่าจะได้มา และเท่าที่จำได้ ไม่มีโคลงบทไหนเหมือนกับที่ฝันถึง
หรือผีพี่เอื้อจะเป่าปี่ดังมาถึงที่นี่...
หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลาพบว่าควรตื่นพอดี จึงผุดลุกขึ้นพับเก็บผ้าห่ม รีบอาบน้ำแต่งตัวพกความสงสัยไปที่ทำงานเสียเต็มอก
คุณผีของเธอคงให้คำตอบได้ว่า มันคืออดีตของผู้หญิงที่ชื่อนวลของเขา หรือเป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น
“หล่อนคิดถึงฉัน” ผีที่เข้าข้างตัวเองเก่งที่สุดในสามโลกกล่าวทักทันทีที่เขาปรากฏตัวให้เจอยามสองทุ่ม นับเป็นผีที่ตรงเวลาที่สุดเท่าที่ปัญญ์ปรียาเคยพบ แต่จะว่าไป เธอก็เพิ่งเคยพบผีอยู่ตนเดียว
หญิงสาวมองค้อนเขาจากเก้าอี้ที่เธอลากมาตั้งหน้าตั่งนอนของเขาแล้วส่ายหน้า เขาปล่อยเธอรอกระวนกระวาย เรียกเสียงแหบเสียงแห้งอย่างกับคนบ้า แต่แล้วกลับโผล่ในชุดผ้านุ่งกระหมิ่นกระเหม่ใกล้หลุดตัวเดิม แถมวันนี้ยังนั่งชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง น่ากลัวว่าผ้าที่เลิกร่นขึ้นจะเผยให้เห็นอะไรต่อมิอะไรข้างใต้มัน แต่กระนั้น วิญญาณหน้าไม่บางยังส่งยิ้มระรื่นชวนหมั่นไส้ ไร้ยางอายจนคนมองอายแทน
“ฉันคิดอยากเจอคุณไวๆค่ะ แต่คุณคงรู้ว่ามันไม่ใช่ในแง่นั้น” เธออธิบาย พลางเบือนสายตาหนีจากภาพที่ควรติดแท็กสิบแปดบวกเป็นอย่างยิ่ง
“แง่ไหน” เขาเลิกคิ้วถามขับเน้นให้เห็นดวงตาพราวเจ้าชู้ชัดเจนขึ้น
“ก็แง่ที่ทำให้คุณยิ้มภูมิอกภูมิใจอย่างที่คุณทำอยู่” ปัญญ์ปรียาตอบคำไปขมุบขมิบโดยยังไม่ยอมหันกลับมาสบตา
วิญญาณหนุ่มส่งเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ ใบหน้ายังเกลื่อนยิ้มอย่างที่ถ้าปัญญ์ปรียากล้าเบือนหน้ามองอีกสักนิดคงโมโหเขามากกว่าประหม่าอาย
แต่เขาก็กำลังภูมิใจอยู่จริงๆ วันนี้เขาสังเกตเห็นว่าเธอผัดแป้งทาสีชมพูอ่อนที่ริมฝีปากตอนหกโมงครึ่ง ส่องกระจกอยู่หลายครั้งก่อนจะสองทุ่ม หากไม่ใช่เพื่อเตรียมตัวมาเจอเขาแล้วจะเพราะใคร
“หล่อนว่าไม่ใช่ก็ย่อมไม่ใช่” เขากล่าวตามใจ แล้วไม่อยากต่อคำจึงพลิกพลิ้วถามส่งไปทางอื่น “วันนี้หล่อนมีเรื่องร้อนใจอยากถามไม่ใช่รึ”
“ใช่ค่ะ คุณเป่าปี่เมื่อคืนเหรอคะ คุณออกจากที่นี่ไปเข้าฝันฉันหรือเปล่า” หญิงสาวเผลอตัวหันมามองเขาตอนถามพอดีกับที่เขาขยับตัวเปลี่ยนท่า เลื่อนขาข้างที่ชันไว้ลงมาจนลอนท้องแน่นแปรเป็นภาพระดับฟูลเฮดดีพุ่งกระแทกสายตาให้ต้องเลี่ยงหน้าหนีอีกรอบ
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ หล่อนฝันถึงฉันหรือ” วิญญาณหนุ่มถาม นึกกระหยิ่มยินดีอยู่ในใจ ไม่ทันสังเกตว่าตนก่อให้เกิดความกระอักกระอ่วนเพียงใดให้คู่สนทนา
“ก่อนจะคุยกัน คุณช่วยใส่เสื้อก่อนได้มั้ยคะ ฉันนึกว่าคุณจะไม่โผล่มาแบบนี้แล้วเสียอีก”
“ฉันเคยชินของฉันแบบนี้ ไม่ตั้งใจทำตัวไม่สุภาพกับหล่อน” พอเธอบ่น เขาค่อยตระหนักได้ว่าร่างกึ่งเปลือยของตัวเองมีอิทธิพลเช่นไรต่อเธอ จากที่ไม่คิดอะไรมากนัก เลยหนาวๆหวิวๆที่แผ่นอกพิกล จนต้องกำหนดจิตให้เสื้อให้กางเกงมาทดแทนผ้าโจงผืนเก่ง “เอ้า หันมาเถอะ”
หญิงสาวหันมาตามคำบอก เห็นเขาอยู่ในชุดเสื้อผ้าเรียบร้อยก็ถอนใจโล่งอก ส่งผลให้เขาเกือบหลุดหัวเราะ
“แต่ไหนแต่ไรฉันก็แต่งอย่างนั้นตอนอยู่เรือน ยกเว้นยามมีคนมาเยี่ยมเยียน”
“ฉันนี่ไงคะ คนที่มาเยี่ยมเยียนผีอย่างคุณ” แขกถึงกับถลึงตาใส่ เอานิ้วจิ้มที่อกตัวเองถี่ๆให้เขาเห็นชัดๆว่าควรเกรงใจเธอบ้าง แต่เขากลับส่ายหน้า ไม่ถือสาที่ถูกเรียกว่าผีไม่พอยังมองตาหวานเชื่อม
“สำหรับฉัน หล่อนไม่ใช่คนอื่นไกลนี่”
“ฉันไม่ใช่นวลของคุณนะคะ” ปัญญ์ปรียาแทบเคลิ้มเพราะเสียงที่หวานยิ่งกว่าสายตาของเขา แต่ก็ต้องเตือนเขาอย่างหนักแน่น
“ณ เพลานี้ หล่อนย่อมไม่ใช่นวล” วิญญาณหนุ่มเหมือนจะไม่ดื้อดึง แต่ถ้อยความยังคงหมายถึง เวลาอื่นคนตรงหน้าเขาคือนวล เขาไม่ปล่อยเวลาให้เนิ่นนานพอให้อีกฝ่ายตีความได้ ก็กล่าวต่อ “ว่าแต่หล่อนฝันถึงฉันเช่นไรบ้าง”
ปัญญ์ปรียารู้ตัวว่าถูกผีสับขาหลอก แต่คร้านจะทักท้วงจึงค้อนเขาไปทีหนึ่ง ก่อนเล่า “ฉันไม่เห็นคุณในฝันหรอกค่ะ แค่เห็นนวล เหมือนฉันคือตัวเธอในความฝัน ความรู้สึกไม่เหมือนตอนที่คุณพาไปเสียทีเดียว ฉันไม่แน่ใจ อาจจะแค่เก็บไปคิดจนฝันเป็นตุเป็นตะไปเองก็ได้”
“แล้วหล่อนกำลังทำอะไรอยู่ในฝัน”
“ฉันกำลังนึกถึงคนคนหนึ่ง แล้วก็นึกกังวลอะไรหลายๆอย่างค่ะ”
“นึกถึงฉัน” เขาทายแล้วยิ้มกริ่ม
“ก็คงใช่ค่ะ” เธอยอมรับง่ายๆ แต่กลัวเขาจะย่ามใจเกินไปจึงอธิบายต่อ “แต่ที่จริงฉันไม่รู้ว่าใคร ฉันไม่เห็นคนคนนั้นค่ะ นวลกำลังอ่านโคลงที่เขาเขียนให้”
“ฉันเขียนไปว่าอย่างไร” วิญญาณหนุ่มสรุปเองเสร็จสรรพว่าเป็นคำโคลงจากตัวเขา
“โอ๊ย ตื่นมาฉันก็จำไม่ได้แล้วค่ะ” ปัญญ์ปรียาส่ายศีรษะ ไม่ยอมรับว่าความจริงเธอพอจะจำมันได้...เกือบๆจะจำได้ทุกตัวอักษรเลยด้วยซ้ำ เพราะขืนบอกไปวิญญาณอย่างเขาอาจโชว์เหนือลอยตัวแล้วตีลังกากลางอากาศให้เธอสยองเล่นก็ได้ แต่กระนั้น พอเห็นเขาหน้านิ่วไม่ค่อยพอใจ เธอก็หวาดว่าเขาจะแหวกอกใส่ เลยต้องลูบหลังไปสักยกหนึ่ง “แต่เพราะมากนะคะ นี่คุณคงแต่งโคลงแต่งกลอนให้นวลบ่อยสินะคะ ถ้าคนจับได้ขึ้นมาไม่แย่หรือ เขียนหากันแบบนั้น ดูนวลจะกังวลไม่น้อยเลย”
“ใครจะว่าอะไรฉัน แม่ยังตามใจฉันเรื่องหล่อน” เขาพูดอย่างมั่นใจ แต่คนฟังไม่เห็นด้วยสักนิด อย่างน้อยก็ต้องมีผู้หญิงที่ตะโกนด่าเธอขึ้นมาในความฝันคนหนึ่งละที่ไม่พอใจเรื่องเขาและนวล และถ้าความรักของทั้งสองจบลงด้วยดี เขาคงไม่ติดค้างอยู่ในห้องสมุดแบบนี้ไม่ได้ผุดเกิด
“นวลตายเสียก่อนที่จะได้บอกความรู้สึกกับคุณหรือคะ ถ้าเรื่องราวของคุณกับเธอราบรื่นขนาดนั้น ทำไมคุณยังติดค้างอยู่ที่นี่”
“จนวันสุดท้ายที่เราได้พบกัน ฉันไม่รู้เลยว่านวลคิดเห็นอย่างไร”
“แต่ดูจากที่ฉันฝันถึง ฉันว่าคุณสบายใจได้แล้วนะคะ ฉันว่านวลรักคุณ”
“ถ้าตัดสินได้ง่ายดายเพียงนั้น ใครจะกล้าว่าใจนารียากแท้หยั่งถึง” ดวงตาของเขาหม่นวูบ ราวถูกอดีตกัดกร่อนความมั่นใจ
“แต่นี่นารีด้วยกันนะคะ พวกเราไม่ซับซ้อนขนาดนั้นเสียหน่อย” ปัญญ์ปรียาเกือบหลุดขำที่วิญญาณหนุ่มลุคเจ้าชู้สุดมั่นแสดงความกังวลออกมา “เอาเถอะค่ะ ถ้าคุณยังกังวล ส่งฉันไปทัวร์อดีตอีกสักรอบสิคะ ฉันก็อยากเห็นบ้านเมืองสมัยก่อนอีกอยู่เหมือนกัน”
เขายิ้มรับ สายตามองความมีชีวิตชีวากระตือรือร้นของเธออย่างพึงใจ ก่อนจรดปากเข้ากับกำพวดปี่ เป่ามนต์ดนตรีที่สืบทอดต่อกันมาแต่โบราณ แล้วท่วงทำนองที่กังวานก้องก็ทลายขีดจำกัดแห่งกาลเวลาเปิดประตูสู่ความทรงจำที่ลึกเร้น...อีกครั้ง
xxxxx
สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคนนนนน
มาส่งการบ้านแล้วค่ะ เกือบจะไม่มาแล้วเชียว ดีใจที่มีคนทวง จุ๊บๆๆๆ เลยกระตือรือร้นมาแปะรับปีใหม่เสียหน่อย วันหยุดยาวแทบไม่ได้แต่งนิยายเลยค่ะ หมดสต็อกจริงๆแล้ว แย่แล้วๆๆๆๆ (แย่จริงๆๆๆๆ) โหยหวน กังวล อาทิตย์หน้าจะมีคุณผีกับคุณพ่อหนูดีมาอวดทุกคนมั้ยหนอ (T_T) ตอนหน้าคุณวรทจะเผ่นกลับมาด้วยความเป็นห่วงเต็มหัวใจแล้วด้วยๆๆๆ คุณพ่อกับคุณผีจะลงสนามพร้อมๆกัน อั๊ยยะ! แล้วเจอกันนะคะ
นณกร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ม.ค. 2558, 22:48:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2558, 22:58:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 1243
| << เปิดใจ (1/2) | เปิดตัว (1/2) >> |
ใบบัวน่ารัก 5 ม.ค. 2558, 07:15:11 น.
สวัสดีวันปีใหม่ค้า
แหมๆๆไปเที่ยวอดีต คนปัจจุบันเค้าก็ห่วงอะดิ
กลับมายังน้า
สวัสดีวันปีใหม่ค้า
แหมๆๆไปเที่ยวอดีต คนปัจจุบันเค้าก็ห่วงอะดิ
กลับมายังน้า
พันธุ์แตงกวา 5 ม.ค. 2558, 08:33:48 น.
คุณผีน่ารักที่สุดในสามโลกเลย อยากรู้มากๆว่าใครด่าหนูนวล แล้วมันเกิดอัลไลขึ้นในอดีตบ้าง ค้าง ค้างอย่างแรง อย่าทำกับเจ้แบบนี้ ได้โปรด
จันทร์หน้ามาต่อให้ได้น้า เค้าจารอด้วยใจจดจ่ออยู่ตรงเน้ จนกว่าตัวจะมา
คุณผีน่ารักที่สุดในสามโลกเลย อยากรู้มากๆว่าใครด่าหนูนวล แล้วมันเกิดอัลไลขึ้นในอดีตบ้าง ค้าง ค้างอย่างแรง อย่าทำกับเจ้แบบนี้ ได้โปรด
จันทร์หน้ามาต่อให้ได้น้า เค้าจารอด้วยใจจดจ่ออยู่ตรงเน้ จนกว่าตัวจะมา
โอชิน 6 ม.ค. 2558, 11:27:30 น.
คุณวรทให้ไวนะคะ ผีพี่เอื้อมาทำคะแนนรอละ งานนี้เลือกไม่ถูกจะเชียร์ผีรึคนดี ผีพี่เอื้อก็โอ้โลมเก่งชะมัด อีตาวรทหนุ่มใหญ่ใจยังเอ๊าะก็น่ารัก ผลัดกันจีบแบบนี้น้องปี่จะเลือกใครดี ?
คุณวรทให้ไวนะคะ ผีพี่เอื้อมาทำคะแนนรอละ งานนี้เลือกไม่ถูกจะเชียร์ผีรึคนดี ผีพี่เอื้อก็โอ้โลมเก่งชะมัด อีตาวรทหนุ่มใหญ่ใจยังเอ๊าะก็น่ารัก ผลัดกันจีบแบบนี้น้องปี่จะเลือกใครดี ?
ดังปัณณ์ 6 ม.ค. 2558, 13:22:29 น.
คราวหน้าไม่มาจะตามจิกจนกว่ากอกดจะม้าาาาาาาาาาา ฮิ้วววววววววววววว
ว่าแต่ตอนนี้ คุณผี กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณผี...แอร๊ยยยยยยยยยยยยย คุณผีทำอิชั้นละเมอเพ้อหานะเจ้าคะ ฮิ้ววววววววววววววววววววว
จะแต่งเซ็กซี่มายั่วไปถึงหนาย เดี๊ยะๆๆ ถกผ้านุ่งให้รู้แล้วรู้รอด ฮี่ๆๆๆๆ
คราวหน้าไม่มาจะตามจิกจนกว่ากอกดจะม้าาาาาาาาาาา ฮิ้วววววววววววววว
ว่าแต่ตอนนี้ คุณผี กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณผี...แอร๊ยยยยยยยยยยยยย คุณผีทำอิชั้นละเมอเพ้อหานะเจ้าคะ ฮิ้ววววววววววววววววววววว
จะแต่งเซ็กซี่มายั่วไปถึงหนาย เดี๊ยะๆๆ ถกผ้านุ่งให้รู้แล้วรู้รอด ฮี่ๆๆๆๆ