สิเน่หา...ยอดดวงใจ
260 ปี มันช่างนานแสนนานเหลือเกินกับการต้องรอคอยพบเจอะเจอหญิงสาวอันเป็นนิมิตรหมายในห้วงอันคลั่งแค้นแสนสะสมมานานเป็นร้อยๆ ปีคริสต์ศักราช
แนะนำตัวละคร
ดานิล วาดิติน อเล็กซานดรูว์ บุรุษมหาเศรษฐีเก่าแก่ลึกลับตระกูลหนึ่งของรัสเซีย ทรัพย์สินที่มีไว้ครอบครองมีค่ามากกว่าเมืองหนึ่งๆ ของรัสเซียเลยทีเดียว
ในอดีตชื่อ Anna Mikhailov
ปัจจุบันชื่อ อันนา วรเวช สาวน้อยวัยยี่สิบสองปี ที่ต้องมาจมปลักทนทุกข์ เมื่อกำลังเดินทางมายังเมืองมอสโกแห่งรัสเซียแล่นสู่คฤหาสน์วาติดิน ใน ฐานะ ภรรยาของดานิล วาดิตินวัยหกสิบปี อันนาเข้าใจว่า ดานิลคือชายชรา ก้าวแรกที่เข้ามาได้พบเขา อันนาก็ต้องตกใจ ไหนจากบ้านของเธอบอกว่า ดานิล วาดิติน อายุหกสิบปีแล้ว คนที่เธอเห็นตรงหน้ากลับเป็นชายหนุ่มเรือนร่างกำยำหล่อเหลาไร้ที่ติ แต่ดวงตาคู่คมกริบที่จ้องมองเธอนั้นกลับน่ากลัวเหลือเกิน คำแรกที่ดานิลเอ่ยกับอันนา คือ คำสั่ง เป็นคำสั่งที่อันนาแทบมึนงุนงง ไม่เข้าใจเสียจริงๆ เขาต้องการให้เธอค้นหาหัวใจของเขาที่หายไป...
แนะนำตัวละคร
ดานิล วาดิติน อเล็กซานดรูว์ บุรุษมหาเศรษฐีเก่าแก่ลึกลับตระกูลหนึ่งของรัสเซีย ทรัพย์สินที่มีไว้ครอบครองมีค่ามากกว่าเมืองหนึ่งๆ ของรัสเซียเลยทีเดียว
ในอดีตชื่อ Anna Mikhailov
ปัจจุบันชื่อ อันนา วรเวช สาวน้อยวัยยี่สิบสองปี ที่ต้องมาจมปลักทนทุกข์ เมื่อกำลังเดินทางมายังเมืองมอสโกแห่งรัสเซียแล่นสู่คฤหาสน์วาติดิน ใน ฐานะ ภรรยาของดานิล วาดิตินวัยหกสิบปี อันนาเข้าใจว่า ดานิลคือชายชรา ก้าวแรกที่เข้ามาได้พบเขา อันนาก็ต้องตกใจ ไหนจากบ้านของเธอบอกว่า ดานิล วาดิติน อายุหกสิบปีแล้ว คนที่เธอเห็นตรงหน้ากลับเป็นชายหนุ่มเรือนร่างกำยำหล่อเหลาไร้ที่ติ แต่ดวงตาคู่คมกริบที่จ้องมองเธอนั้นกลับน่ากลัวเหลือเกิน คำแรกที่ดานิลเอ่ยกับอันนา คือ คำสั่ง เป็นคำสั่งที่อันนาแทบมึนงุนงง ไม่เข้าใจเสียจริงๆ เขาต้องการให้เธอค้นหาหัวใจของเขาที่หายไป...
Tags: รักโรแมนติกพาฝัน,ซึ้งกินใจ,สิเน่หา...ยอดดวงใจ
ตอน: บทที่ 15 หญิงปริศนา...
บทที่ 15 หญิงปริศนา...
ร่างหนาลุกขึ้นตื่นนอน และคว้าเอาสวมเสื้อคลุมขนหนูมาปกปิดร่างกาย ก่อนจะก้าวเดินไปเปิดประตูต้อนรับ...หญิงสาวที่พยายามเคาะประตูห้องดังโครมคามจนทำให้นอนต่อไปไม่ได้อีก แววตาสีเทาจ้องใบหน้าบุตรหนุ่มวัยใหญ่อย่างแสนสับสนนัก แต่ดูเหมือนฝ่ายชายจะไม่ใส่ใจอะไร เขายกวงแขนขึ้นและสวมกอดหญิงสาวปริศนาอย่างปิติดีใจ
“ขอต้อนรับกลับมานะ ทาติน่า” เป็นอ้อมกอดแสนอบอุ่นที่ทาติน่าคุ้นเคยไม่เปลี่ยนแปลง
“ต้อนรับกลับมาหรือ นายท่าน...” ทาติน่าผลักร่างโตออก เพราะสิ่งค้างคาอยู่ในจิตใจตอนนี้ คือ ใบหน้าและร่างกายของเธอต่างหาก...พอนึกถึงหัวใจ จู่ๆ ทาติน่าว่ามันว่างเปล่านัก นางเผลอเอามือทาบที่บริเวณหน้าอกตนเอง
“ความเป็นนิรันดร์ อยู่ที่เจ้าแล้ว ทาติน่า โปรดรักษามันเอาไว้ จนกว่าจะถึงวันปลดพันธนาการนี้” ดานิลเอ่ยบอก...ยิ่งทำให้ทาติน่าสับสนมากกว่าเดิม ไม่เข้าใจคำพูดของเจ้านายเลย
“มะ...ไม่เข้าใจเจ้าค่ะ นายท่าน...ทาติน่า เป็นอะไร เป็นโรคร้ายอะไรนะ” ทาติน่าถามกลับอย่างงุนงงมากที่สุดในชีวิต ดานิลก็ส่ายหน้าไปมาตอบให้ ว่ามันไม่ใช่ที่หญิงสาวคิดหรอก
“เจ้าไม่ได้เป็นโรคร้ายอะไรหรอก เจ้าแค่ได้รับพลังจากรอยตราอัคคี...”
“รอยตราอัคคี?” ทาติน่าทวนถาม ก่อนยกข้อมือข้างที่นางเห็นรอยตราอัคคี เมื่อตอนอยู่ในห้องน้ำ บัดนี้ ทาติน่าไม่อาจจะมองเห็นมันอีกแล้ว จู่ๆ มันก็หายไปไหนกัน
“มันอยู่ในตัวเจ้าน่ะ และจะไม่ทำอันตรายใดๆ ให้เจ้า มันแค่ต้องการปกป้องเจ้าต่อจากข้าเท่านั้นเอง...” ดานิลพยายามอธิบาย...พอเห็นสีหน้าของทาติน่าก็ยิ่งฟังการอธิบายไม่จบแน่ โดยเฉพาะเรื่องราวใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวทาติน่า มันจะเปลี่ยนผันไปหมดทุกอย่าง
“ใบหน้าและร่างกายอันแก่ชราของเจ้า จะไม่มีอีกต่อไป เพราะเจ้าเป็นอมตะแล้ว” ดานิลเอ่ยบอกต่อไป...
“เป็นอมตะ?” ทาติน่าอุทานแทบไม่เชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะร่างกาย มือไม้แขนขาที่เธอเห็น ณ ตอนนี้ คือ วัยสาวสะพรั่งนัก
“และอีกอย่าง ตอนนี้ เจ้าก็ไม่มีหัวใจด้วยเช่นกัน” ดานิลเอ่ยบอกเรื่อยๆ แทบทำให้ทาติน่า เกิดอาการเข่าทรุดไปกับเรื่องสิ่งแปลกใหม่นี้ นางเอามือจับกุมมาที่บริเวณหน้าอก พยายามฟังเสียงหัวใจของตนเอง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ
“ทะ...ทำไม ร่างกายของทาติน่าถึงเป็นแบบนี้เจ้าค่ะ” ทาติน่าถามออกไปอย่างเสียงสั่นๆ นางรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลายเป็นปีศาจ ภาพในวัยเด็ก กำลังย้อนเข้าแทรกม่านดวงตาของทาติน่า นางค่อยๆ จำอดีตของตัวเองได้...จนร่างกายสั่นเทิ้มขึ้นมาดื้อๆ
“อย่านึกถึงอดีตอันเจ็บปวดนั่นเลย ทาติน่า” ดานิลยกเอามือหนาข้างหนึ่ง มารวบใบหน้าวัยสาวของทาติน่า หวังให้สบตากับเขา เพราะดานิลรู้ดีอย่างยิ่ง ว่าวัยเด็กของทาติน่านั้น แสนเจ็บปวดมากเท่าใด
“ปะ...ปีศาจ...ทาติน่า คือ ปีศาจจริงๆ แล้ว ฮือๆ” น้ำตาแห่งความสับสนและความวิตกจริต ทลายไหลออกมาอาบแก้มนวลของทาติน่า
“เจ้าไม่ใช่ปีศาจ ฟังข้านะ ทาติน่า เจ้าเพิ่งฟื้นขึ้นมาอาจจะยังสับสนอยู่...” ดานิลพยายามปลอมขวัญ เมดผู้คอยรับใช้เขามานานถึงเจ็ดสิบปี ดานิลสวมกอดร่างของทาติน่าเอาไว้อย่างแนบแน่น เขาต้องการให้นางมีความสงบและนิ่งมากกว่านี้ ม่านดวงตาที่กำลังร่ำไห้ของเมดวัยหญิงสาว ค่อยๆ วูบดับลงสู่ความมืดมิด เนื่องด้วยสภาพร่างกายอ่อนแออิดโรย และขาดสารอาหารบำรุงร่างกายหลายวันนัก
ดานิลจึงอุ้มทาติน่ากลับไปยังห้องนอนของนาง และเฝ้าดูอาการของทาติน่าตลอดทั้งวัน จนลืมนึกถึงใครบางคนที่นอน...ร้องห่มร้องไห้ และรอ...ดานิลกลับมาหา
ช่วงเช้าวันใหม่ และในที่สุดดานิลก็ยังไม่ได้กลับไปดูแลอันนาอีกเลย หลังจากเข้าได้ครอบครองเรือนร่างของเธอ รวมทั้งหัวใจของอันนาด้วย อันนาเกิดความคิดฟุ้งซ่านไปหมด และเอ่ยโทษตัวเองว่าดันเผลอปล่อยตัว ปล่อยใจให้ผู้ชายที่มักทำตัวโหดร้ายกับเธอเสมอๆ ได้เยี่ยงไร
“ข้าไม่อยู่แค่วันเดียว เจ้าก็ร้องไห้คิดถึงข้าแล้วหรืออันนา” อันนาสะดุ้งตัวโหยงตกใจ เมื่อมีคนเอามาสวมกอดจากด้านหลัง มือหนารวบเอวคดเล็กของหญิงสาวแห่งรักไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“อะ...อัสไม่ได้คิดถึง...แดเนียล...อัลคิดถึงเจ้าแมวเรเวน กับคุณยายทาติน่าต่างหาก” อันนาพูดกลบเกลื่อน แม้ว่าเสียงสะอื้นไห้จะบ่งบอกว่าเธอกำลังมีความรู้สึกเช่นไร
“หึๆ งั้นเหรอ...ที่รัก” ดานิลขบขำให้เบาๆ ก่อนจะแอบขโมยหอมแก้มนุ่มนิ่มของเธอ และลดลงมาสูดดมซอกคอระหงของหญิงสาวอันเป็นที่รัก
“อย่าค่ะ...อะ...อัลไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของใครนะ” อันนาเผลอพูดออกไปตามที่หัวสมองคิด และมีหวังคืนนี้ เธอคงจะไม่รอดแน่ๆ เพราะดันทำให้ดานิลหนุ่มวัยอมตะ มีความรู้สึกอย่างเช่นว่า กำลังโมโห
“พูดจาไม่เข้าหูข้าเลยนะ อันนา...” ดานิลทำเสียงดุดันราวกับคนหงุดหงิดจริงๆ
“ปล่อยค่ะ อัล...ไม่พร้อม...” อันนาก็ร้องบอกกลับ ด้วยเสียงสั่นๆ
“ข้าอยากได้เจ้าตัวน้อยไวๆ จัง” ทว่าดานิลกลับไม่ยอมฟังเสียงหวานที่เอ่ยห้าม...เขารู้ว่าอันนากำลังออกอาการงอนหรือขุ่นเคืองมากแค่ไหน ที่วันก่อนเธอตื่นนอนขึ้นมา แล้วเขาก็เล่นหายตัวไปเลยดื้อๆ เป็นผู้หญิงคนไหนๆ ก็ต้องเผลอคิด...แบบเพราะว่าถูกโดนฟันแล้ว ก็ถูกทิ้งด้วย....
“แดเนียล...” อันนาพึมพำ...ก่อนจะหน้าแดงก่ำ เพราะคำพูดของดานิล...ตอนนี้เธอสะอื้นไห้ได้สักพักแล้ว
“ข้าอายุก็มากแล้วนะ อันนา เจ้าควรจะ...”
“หยุดพูดนะ แดเนียล... อัล...บอกว่าไม่พร้อม ก็ คือไม่พร้อม...ปล่อยสิ” อันนาขึ้นเสียงร้องสั่งด้วยน้ำเสียงหน่วงๆ เพราะน้ำมูก และเธอยังยอมรับไม่ได้เต็มร้อยนัก ว่าได้เป็นภรรยาของดานิล อเล็กซานดรูว์ อย่างสมบรูณ์แบบ
“ปล่อยก็ได้...เพราะข้าอยากให้เจ้าได้พบกับใครบางคน...” ดานิลปล่อยร่างอันนาให้เป็นอิสระจากการสวมกอดของเขา แต่เขาก็ยังคว้าข้อมือบางๆ เอาไว้ และจับไหล่หญิงสาวให้พลิกหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา อันนาพยายามแกะอุ้งมือหนาของฝ่ายชายออก จากข้อมือตัวเอง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไร้ผลใดๆ ทั้งสิ้นนัก ก่อนจะเอ่ยถามเสียงห้วนๆ
“อยากให้อัลไปพบใคร...”
“เมดที่เจ้าพยายามคิดถึงอยู่ไง เสียดายที่เจ้าแมวไม่ได้ตื่นขึ้นมาด้วย” ดานิลบอกอย่างอดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นอันนาทำตาโต และงุนงงเป็นไก่ตาแตก
“หมายความว่าไงคะ แดเนียล” ดานิลไม่ได้ตอบอันนา เขาจับมือของเธอ และพาเดินมายังห้องนอน...ของเมดคนที่อันนาเคยคุ้นเคยนักหนา
“นี่มัน ห้องของทาติน่าใช่ไหมคะ” อันนายังคงเป็นฝ่ายถามอย่างสงสัย ดานิลก็เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว ก่อนจะผลักเปิดประตูห้องดังกล่าว และภาพในดวงตาของอันนา ที่มองเห็นร่างหญิงสาววัยอายุเท่ากับเธอ กำลังนอนกระสับกระส่ายเหมือนคนไม่สบาย อยู่บนเตียง
“ข้า...มาดูแลนางน่ะ เมื่อวาน” ดานิลบอก และยังขบขำเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของอันนาดูจะง้องำมากกว่าที่จะตกใจ
“เมด...ยังสาวอยู่เลย” อันนาพึมพำจนสีหน้าเครียดๆ และเผลอคิดเดาไปไกลๆ ว่าเมดสาวคนนี้คงจะเป็นผู้หญิงคนใหม่ของดานิลหรือไง
“อย่าหึงข้าเลย มันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิดหรอก หึๆ” ดานิลบอกและหัวเราะเบาๆ เพราะเขายังคงอ่านใจหญิงสาวผู้ที่ได้เป็นภรรยาของเขามาหมาดๆ เหมือนเดิม และระหว่างเอ่ยคุยกันนั้น ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อได้เห็นใบหน้าของนายหญิงอันนา ก็แทบลุกพรวดขึ้นตื่น
“นะ...นายหญิง...” ทาติน่าร้องขึ้นสุดเสียง และดิ่งเข้ามากอดอันนาโดยไม่รู้ตัว
“ดีใจที่ปลอดภัย ทาติน่าเป็นห่วงเหลือเกิน” อันนาได้ยินสรรพนามที่เมดวัยสาวแทนตัวเอง ก็ต้องคิ้วชนกัน มองดูดานิลที่ยืนยิ้มกอดอกแกร่ง เหมือนเขาจะรู้ทุกอย่าง
“คะ...คุณชื่อทาติน่าหรือคะ” อันนาเอามือผลักร่างเมดสาวออกเบาๆ และเอ่ยถามชื่ออย่างสับสนเช่นกัน
“นายหญิง นี่ทาติน่าเอง ทาติน่าที่คอยดูแลให้นายหญิงในคฤหาสน์นี้อย่างไงล่ะคะ” ทาติน่าพยายามอธิบายให้อันนาเชื่อ...ดูเหมือนสีหน้าของนายหญิงจะมึนจนรับรู้ได้อย่างยากเย็นนัก
“นี่ คือ ทาติน่าตัวจริงนะ อันนา เพราะว่านางยังไม่ได้ตายหรือจากพวกเราไป” ดานิลเอ่ยบอกยืนยัน ทาติน่าก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ
“จริงหรือคะ แต่ทำไมดูยังไม่แก่ชรา...เลย” อันนาเริ่มจะเชื่อ เพราะตั้งแต่เธอก้าวมาอยู่ในดินแดนประหลาดของดานิล เรื่องอันเหลือเชื่อมันก็มักเกิดขึ้นได้แน่ๆ
“ค่ะ ทาติน่าได้รับพลังจากรอยตราอัคคีค่ะ ถูกไหมคะ นายท่าน”
“เกือบจะใช่ แต่จริงๆ แล้ว ณ ตอนนี้ ทาติน่าได้กำความลับของตระกูลวาดิติน อเล็กซานดรูว์เอาไว้ต่างหาก”
“หมายความว่า คุณยายเป็นอมตะหรือคะ” อันนาถามออกไปอย่างที่เธอเข้าใจ เรื่องราวเกิดขึ้นกับดานิล อันนาพอจะรู้มาบ้างนิดหน่อย เพราะห้วงนิมิตในอดีต
“นะ...นายหญิง...อย่ากลัว ทาติน่าเลยนะเจ้าค่ะ ทาติน่าไม่ใช่ปีศาจ ฮือๆ” ทาติน่าคุกเข่าลงต่อหน้าอันนา...และร้องไห้หนักขึ้น กับการที่นางได้มีร่างอมตะนี้ ทั้งๆ ที่มันก็ชุบชีวิตเธอขึ้นมาใหม่ก็ตามเถอะ
“คุณยายทาติน่า...” อันนาแทบทรุดลงมากอดเมดทาติน่าร่างใหม่ เป็นการปลอบประโยนให้นางเชื่อใจ อันนาไม่ได้กลัวทาติน่า เธอออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ทาติน่าไม่ได้ตายจากเธอไปไหนเลย
“ที่ ข้าต้องทำพิธีงานศพให้ทาติน่า ก็เพราะต้องการให้ผู้คนรู้ว่านางตายจริงๆ เพราะข้าต้องรักษาความลับของตระกูลเอาไว้เช่นกัน” ดานิลเอ่ยบอกสองสาวที่กอดกันและร้องไห้ไปด้วยกัน
“แต่อัล...ก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมทาติน่ากลายเป็นสาว...เอ่อ...สวยด้วย” อันนาจับร่างของทาติน่าให้ลุกขึ้น และพามายังเตียงนอนเหมือนเดิม เพราะดูท่าทางของทาติน่า ยังมีความอิดโรยอยู่นัก และนั่งกอดไหล่ทาติน่าไว้ ก่อนจะเอ่ยถามดานิลต่อ
“เพราะหัวใจของข้า เรียกร้องนั่นสิ” เป็นคำตอบที่ทำให้อันนาเจ็บแปลบๆ ที่กลางหน้าอกอย่างดื้อๆ ดานิลก็ยังคงยิ้มมุมปากที่ได้เห็นสีหน้ากระตุกๆ ของอันนา และแล้วเฉลยก็ดันโผล่ตอบขึ้นมาจากปากของทาติน่า
“ทะ...ทาติน่า...ไม่หัวใจแล้วค่ะ นายหญิง...มันเป็นแลกเปลี่ยนที่ให้นายท่านกลับมาเป็นมนุษย์...” ทาติน่าเพิ่งจะทราบถึงวัยอันไม่แก่ชราของดานิล ที่แท้ก็เพราะได้ครอบครองความเป็นอมตะเอาไว้นี่เอง
อันนาส่งสายตาอย่างขุนเคืองไปให้ดานิล โทษฐานที่เขาทำให้ทาติน่าต้องเป็นแบบนี้ ก็เพราะอยากกลับมาเป็นมนุษย์อย่างงั้นหรอกเหรอเนี่ย...
“และเพื่อไม่ให้ทาติน่าต้องลาจากโลกนี้ไปเจ้าค่ะ นายท่านถึงต้องเสียสละความเป็นอมตะให้ทาติน่าเจ้าค่ะ” ทาติน่าเอ่ยบอกอย่างเข้าข้างนายท่าน ผู้เป็นทั้งคนมอบชีวิตใหม่ให้นาง
“แล้วทาติน่า จะอยู่ในร่างอมตะ นี้ต่อไปเลยหรือ” อันนาหันมาถามทาติน่า ที่ดูจะยอมรับชะตาชีวิตของตัวเองได้แล้ว แต่คนตอบคือ ชายหนุ่มคนเดียวที่ยืนอยู่ในห้องนี้
“ก็ไม่เสมอไปหรอก อันนา ก็เหมือนกับข้า ที่ได้รอคอยหัวใจมายาวนาน กว่าจะกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง” คำตอบของดานิล ยิ่งทำให้อันนาเศร้าสลด เธอพอรู้แล้วทาติน่าต้องทนอยู่ในร่างนี้ไปอีกกี่ร้อยปี
“โธ่...ทาติน่า” อันนาพึมพำอย่างสงสาร และกอดร่างของทาติน่าที่ตัวสั่นสะอื้นร่ำไห้ไม่ยอมหยุด...
“มีวิธีที่จะให้นางกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมคะ แดเนียล” อันนาเอ่ยถามอีกครั้ง แม้จะดีใจที่ได้ทาติน่ากลับมา แต่ทว่าเมดของเธอ จะทรมานในร่างกายอันไม่เปลือยเน่าไปอีกกี่ร้อยปีกันล่ะ
“มีสิ...” คำตอบของดานิล ทำให้สองสาวแทบสูดลมหายใจพร้อมกัน เพราะตื่นเต้นกับความหวัง
“ก็ต้องรักษาความลับแห่งวาดิตินอเล็กซานดรูว์นี้เอาไว้ในนานที่สุด...” ดานิลบอกออกไปจบแล้ว ถึงกับทำให้สองสาวทรุดไหล่เหมือนคนหมดหนทางลงไปอีกยาวนานเลยแหละ...
“อย่าเพิ่งท้อใจไปสิ...ข้ายังบอกไม่หมดเสียหน่อย หึๆ” ดานิลกำลังอยากกลั่นแกล้งสองสาว และยังทำให้สองสาวที่มีความเกี่ยวพันกับเขาต้องตื่นตกใจ เมื่อร่างโตของเขา เดินมาคุกเข่าลงต่อหน้าพวกเธอ
“ข้า....ขอโทษ...” น้ำเสียงของดานิลดูจริงจังนัก มันคงถึงเวลาที่จะต้องบอกหญิงสาวทั้งสองคน ให้รับรู้ถึงความลับของตระกูลวาดิตินอเล็กซานดรูว์ ทั้งหมด
“ข้า...เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวนัก ที่ลากพวกเจ้าสองคน เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เพื่อที่ข้าต้องการอยากจะกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง”
“หมายความไง เจ้าคะ การที่ทาติน่าได้มาอยู่กับนายท่าน มันไม่ใช่ความบังเอิญที่นายท่าน เข้าไปช่วยเหลือหรือคะ” ทาติน่านึกวัยเด็กอีกแล้ว...ก่อนนึกต่อไปว่า...ในห้องขังมืดๆ นั้น นางเคยเจอดานิลในรูปร่างหนุ่มเต็มวัย...ซึ่งกำลังยื่นมือมาให้นางจับ ดานิลเริ่มรู้แล้วว่า ความทรงจำในวัยเด็กของทาติน่ากำลังค่อยๆ เริ่มกลับคืนมาแล้ว เพราะหมดฤทธิ์เดชาของเขาที่ครอบครองมานานถึงสองร้อยกว่าปี
“ใช่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะข้ารู้ว่า...ผู้ที่จะได้รับพลังของรอยอัคคีคนต่อไป คือใคร” ทาติน่าเอามือป้องปากแทบไม่อยากเชื่อเลย เธอมีอายุถึงเจ็ดสิบปีแล้ว จู่ๆ ก็ต้องกลับกลายมาเป็นสาวอีกครั้งอย่างงั้นหรือเนี่ย
“และอันนา ก็เป็นผู้ต่อรอยทางในห้วงอดีต เพื่อค้นหาหัวใจของเขา...” ดานิลยอมก้มหัวให้ และขอสารภาพบาปที่ก่อกับหญิงสาวทั้งสองคน...
“โปรดเล่าความลับของตระกูล มาให้หมดเถอะ นายท่าน...ทาติน่าจะขอยอมรับและจำนงกับร่างนี้ตลอดไปเอง เจ้าค่ะ” ทาติน่าโน้มตัวจากเตียงนอน ลงมาประชันคุกเข่ากับดานิล...พร้อมยกมือลูบใบหน้าอันหล่อเหลางดงามของเจ้านาย...ที่ตอนนี้ดูจะแสนเจ็บปวดมากที่สุด
อันนามองการกระทำของฝ่ายทาติน่าก็พอจะรู้แล้ว ว่าตลอดเวลาที่อยู่ในคฤหาสน์นานนับเกือบเจ็ดสิบปีของทาติน่านั้น นางได้คิดและมีความรู้สึกอย่างไงกับดานิล วาดิตินอเล็กซานดรูว์ ซึ่งได้กลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง
โปรดติดตามตอนต่อไป
บทที่ 16 ความลับแห่งวาดิติน อเล็กซานดรูว์
ร่างหนาลุกขึ้นตื่นนอน และคว้าเอาสวมเสื้อคลุมขนหนูมาปกปิดร่างกาย ก่อนจะก้าวเดินไปเปิดประตูต้อนรับ...หญิงสาวที่พยายามเคาะประตูห้องดังโครมคามจนทำให้นอนต่อไปไม่ได้อีก แววตาสีเทาจ้องใบหน้าบุตรหนุ่มวัยใหญ่อย่างแสนสับสนนัก แต่ดูเหมือนฝ่ายชายจะไม่ใส่ใจอะไร เขายกวงแขนขึ้นและสวมกอดหญิงสาวปริศนาอย่างปิติดีใจ
“ขอต้อนรับกลับมานะ ทาติน่า” เป็นอ้อมกอดแสนอบอุ่นที่ทาติน่าคุ้นเคยไม่เปลี่ยนแปลง
“ต้อนรับกลับมาหรือ นายท่าน...” ทาติน่าผลักร่างโตออก เพราะสิ่งค้างคาอยู่ในจิตใจตอนนี้ คือ ใบหน้าและร่างกายของเธอต่างหาก...พอนึกถึงหัวใจ จู่ๆ ทาติน่าว่ามันว่างเปล่านัก นางเผลอเอามือทาบที่บริเวณหน้าอกตนเอง
“ความเป็นนิรันดร์ อยู่ที่เจ้าแล้ว ทาติน่า โปรดรักษามันเอาไว้ จนกว่าจะถึงวันปลดพันธนาการนี้” ดานิลเอ่ยบอก...ยิ่งทำให้ทาติน่าสับสนมากกว่าเดิม ไม่เข้าใจคำพูดของเจ้านายเลย
“มะ...ไม่เข้าใจเจ้าค่ะ นายท่าน...ทาติน่า เป็นอะไร เป็นโรคร้ายอะไรนะ” ทาติน่าถามกลับอย่างงุนงงมากที่สุดในชีวิต ดานิลก็ส่ายหน้าไปมาตอบให้ ว่ามันไม่ใช่ที่หญิงสาวคิดหรอก
“เจ้าไม่ได้เป็นโรคร้ายอะไรหรอก เจ้าแค่ได้รับพลังจากรอยตราอัคคี...”
“รอยตราอัคคี?” ทาติน่าทวนถาม ก่อนยกข้อมือข้างที่นางเห็นรอยตราอัคคี เมื่อตอนอยู่ในห้องน้ำ บัดนี้ ทาติน่าไม่อาจจะมองเห็นมันอีกแล้ว จู่ๆ มันก็หายไปไหนกัน
“มันอยู่ในตัวเจ้าน่ะ และจะไม่ทำอันตรายใดๆ ให้เจ้า มันแค่ต้องการปกป้องเจ้าต่อจากข้าเท่านั้นเอง...” ดานิลพยายามอธิบาย...พอเห็นสีหน้าของทาติน่าก็ยิ่งฟังการอธิบายไม่จบแน่ โดยเฉพาะเรื่องราวใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวทาติน่า มันจะเปลี่ยนผันไปหมดทุกอย่าง
“ใบหน้าและร่างกายอันแก่ชราของเจ้า จะไม่มีอีกต่อไป เพราะเจ้าเป็นอมตะแล้ว” ดานิลเอ่ยบอกต่อไป...
“เป็นอมตะ?” ทาติน่าอุทานแทบไม่เชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะร่างกาย มือไม้แขนขาที่เธอเห็น ณ ตอนนี้ คือ วัยสาวสะพรั่งนัก
“และอีกอย่าง ตอนนี้ เจ้าก็ไม่มีหัวใจด้วยเช่นกัน” ดานิลเอ่ยบอกเรื่อยๆ แทบทำให้ทาติน่า เกิดอาการเข่าทรุดไปกับเรื่องสิ่งแปลกใหม่นี้ นางเอามือจับกุมมาที่บริเวณหน้าอก พยายามฟังเสียงหัวใจของตนเอง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ
“ทะ...ทำไม ร่างกายของทาติน่าถึงเป็นแบบนี้เจ้าค่ะ” ทาติน่าถามออกไปอย่างเสียงสั่นๆ นางรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลายเป็นปีศาจ ภาพในวัยเด็ก กำลังย้อนเข้าแทรกม่านดวงตาของทาติน่า นางค่อยๆ จำอดีตของตัวเองได้...จนร่างกายสั่นเทิ้มขึ้นมาดื้อๆ
“อย่านึกถึงอดีตอันเจ็บปวดนั่นเลย ทาติน่า” ดานิลยกเอามือหนาข้างหนึ่ง มารวบใบหน้าวัยสาวของทาติน่า หวังให้สบตากับเขา เพราะดานิลรู้ดีอย่างยิ่ง ว่าวัยเด็กของทาติน่านั้น แสนเจ็บปวดมากเท่าใด
“ปะ...ปีศาจ...ทาติน่า คือ ปีศาจจริงๆ แล้ว ฮือๆ” น้ำตาแห่งความสับสนและความวิตกจริต ทลายไหลออกมาอาบแก้มนวลของทาติน่า
“เจ้าไม่ใช่ปีศาจ ฟังข้านะ ทาติน่า เจ้าเพิ่งฟื้นขึ้นมาอาจจะยังสับสนอยู่...” ดานิลพยายามปลอมขวัญ เมดผู้คอยรับใช้เขามานานถึงเจ็ดสิบปี ดานิลสวมกอดร่างของทาติน่าเอาไว้อย่างแนบแน่น เขาต้องการให้นางมีความสงบและนิ่งมากกว่านี้ ม่านดวงตาที่กำลังร่ำไห้ของเมดวัยหญิงสาว ค่อยๆ วูบดับลงสู่ความมืดมิด เนื่องด้วยสภาพร่างกายอ่อนแออิดโรย และขาดสารอาหารบำรุงร่างกายหลายวันนัก
ดานิลจึงอุ้มทาติน่ากลับไปยังห้องนอนของนาง และเฝ้าดูอาการของทาติน่าตลอดทั้งวัน จนลืมนึกถึงใครบางคนที่นอน...ร้องห่มร้องไห้ และรอ...ดานิลกลับมาหา
ช่วงเช้าวันใหม่ และในที่สุดดานิลก็ยังไม่ได้กลับไปดูแลอันนาอีกเลย หลังจากเข้าได้ครอบครองเรือนร่างของเธอ รวมทั้งหัวใจของอันนาด้วย อันนาเกิดความคิดฟุ้งซ่านไปหมด และเอ่ยโทษตัวเองว่าดันเผลอปล่อยตัว ปล่อยใจให้ผู้ชายที่มักทำตัวโหดร้ายกับเธอเสมอๆ ได้เยี่ยงไร
“ข้าไม่อยู่แค่วันเดียว เจ้าก็ร้องไห้คิดถึงข้าแล้วหรืออันนา” อันนาสะดุ้งตัวโหยงตกใจ เมื่อมีคนเอามาสวมกอดจากด้านหลัง มือหนารวบเอวคดเล็กของหญิงสาวแห่งรักไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“อะ...อัสไม่ได้คิดถึง...แดเนียล...อัลคิดถึงเจ้าแมวเรเวน กับคุณยายทาติน่าต่างหาก” อันนาพูดกลบเกลื่อน แม้ว่าเสียงสะอื้นไห้จะบ่งบอกว่าเธอกำลังมีความรู้สึกเช่นไร
“หึๆ งั้นเหรอ...ที่รัก” ดานิลขบขำให้เบาๆ ก่อนจะแอบขโมยหอมแก้มนุ่มนิ่มของเธอ และลดลงมาสูดดมซอกคอระหงของหญิงสาวอันเป็นที่รัก
“อย่าค่ะ...อะ...อัลไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของใครนะ” อันนาเผลอพูดออกไปตามที่หัวสมองคิด และมีหวังคืนนี้ เธอคงจะไม่รอดแน่ๆ เพราะดันทำให้ดานิลหนุ่มวัยอมตะ มีความรู้สึกอย่างเช่นว่า กำลังโมโห
“พูดจาไม่เข้าหูข้าเลยนะ อันนา...” ดานิลทำเสียงดุดันราวกับคนหงุดหงิดจริงๆ
“ปล่อยค่ะ อัล...ไม่พร้อม...” อันนาก็ร้องบอกกลับ ด้วยเสียงสั่นๆ
“ข้าอยากได้เจ้าตัวน้อยไวๆ จัง” ทว่าดานิลกลับไม่ยอมฟังเสียงหวานที่เอ่ยห้าม...เขารู้ว่าอันนากำลังออกอาการงอนหรือขุ่นเคืองมากแค่ไหน ที่วันก่อนเธอตื่นนอนขึ้นมา แล้วเขาก็เล่นหายตัวไปเลยดื้อๆ เป็นผู้หญิงคนไหนๆ ก็ต้องเผลอคิด...แบบเพราะว่าถูกโดนฟันแล้ว ก็ถูกทิ้งด้วย....
“แดเนียล...” อันนาพึมพำ...ก่อนจะหน้าแดงก่ำ เพราะคำพูดของดานิล...ตอนนี้เธอสะอื้นไห้ได้สักพักแล้ว
“ข้าอายุก็มากแล้วนะ อันนา เจ้าควรจะ...”
“หยุดพูดนะ แดเนียล... อัล...บอกว่าไม่พร้อม ก็ คือไม่พร้อม...ปล่อยสิ” อันนาขึ้นเสียงร้องสั่งด้วยน้ำเสียงหน่วงๆ เพราะน้ำมูก และเธอยังยอมรับไม่ได้เต็มร้อยนัก ว่าได้เป็นภรรยาของดานิล อเล็กซานดรูว์ อย่างสมบรูณ์แบบ
“ปล่อยก็ได้...เพราะข้าอยากให้เจ้าได้พบกับใครบางคน...” ดานิลปล่อยร่างอันนาให้เป็นอิสระจากการสวมกอดของเขา แต่เขาก็ยังคว้าข้อมือบางๆ เอาไว้ และจับไหล่หญิงสาวให้พลิกหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา อันนาพยายามแกะอุ้งมือหนาของฝ่ายชายออก จากข้อมือตัวเอง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไร้ผลใดๆ ทั้งสิ้นนัก ก่อนจะเอ่ยถามเสียงห้วนๆ
“อยากให้อัลไปพบใคร...”
“เมดที่เจ้าพยายามคิดถึงอยู่ไง เสียดายที่เจ้าแมวไม่ได้ตื่นขึ้นมาด้วย” ดานิลบอกอย่างอดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นอันนาทำตาโต และงุนงงเป็นไก่ตาแตก
“หมายความว่าไงคะ แดเนียล” ดานิลไม่ได้ตอบอันนา เขาจับมือของเธอ และพาเดินมายังห้องนอน...ของเมดคนที่อันนาเคยคุ้นเคยนักหนา
“นี่มัน ห้องของทาติน่าใช่ไหมคะ” อันนายังคงเป็นฝ่ายถามอย่างสงสัย ดานิลก็เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว ก่อนจะผลักเปิดประตูห้องดังกล่าว และภาพในดวงตาของอันนา ที่มองเห็นร่างหญิงสาววัยอายุเท่ากับเธอ กำลังนอนกระสับกระส่ายเหมือนคนไม่สบาย อยู่บนเตียง
“ข้า...มาดูแลนางน่ะ เมื่อวาน” ดานิลบอก และยังขบขำเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของอันนาดูจะง้องำมากกว่าที่จะตกใจ
“เมด...ยังสาวอยู่เลย” อันนาพึมพำจนสีหน้าเครียดๆ และเผลอคิดเดาไปไกลๆ ว่าเมดสาวคนนี้คงจะเป็นผู้หญิงคนใหม่ของดานิลหรือไง
“อย่าหึงข้าเลย มันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิดหรอก หึๆ” ดานิลบอกและหัวเราะเบาๆ เพราะเขายังคงอ่านใจหญิงสาวผู้ที่ได้เป็นภรรยาของเขามาหมาดๆ เหมือนเดิม และระหว่างเอ่ยคุยกันนั้น ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อได้เห็นใบหน้าของนายหญิงอันนา ก็แทบลุกพรวดขึ้นตื่น
“นะ...นายหญิง...” ทาติน่าร้องขึ้นสุดเสียง และดิ่งเข้ามากอดอันนาโดยไม่รู้ตัว
“ดีใจที่ปลอดภัย ทาติน่าเป็นห่วงเหลือเกิน” อันนาได้ยินสรรพนามที่เมดวัยสาวแทนตัวเอง ก็ต้องคิ้วชนกัน มองดูดานิลที่ยืนยิ้มกอดอกแกร่ง เหมือนเขาจะรู้ทุกอย่าง
“คะ...คุณชื่อทาติน่าหรือคะ” อันนาเอามือผลักร่างเมดสาวออกเบาๆ และเอ่ยถามชื่ออย่างสับสนเช่นกัน
“นายหญิง นี่ทาติน่าเอง ทาติน่าที่คอยดูแลให้นายหญิงในคฤหาสน์นี้อย่างไงล่ะคะ” ทาติน่าพยายามอธิบายให้อันนาเชื่อ...ดูเหมือนสีหน้าของนายหญิงจะมึนจนรับรู้ได้อย่างยากเย็นนัก
“นี่ คือ ทาติน่าตัวจริงนะ อันนา เพราะว่านางยังไม่ได้ตายหรือจากพวกเราไป” ดานิลเอ่ยบอกยืนยัน ทาติน่าก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ
“จริงหรือคะ แต่ทำไมดูยังไม่แก่ชรา...เลย” อันนาเริ่มจะเชื่อ เพราะตั้งแต่เธอก้าวมาอยู่ในดินแดนประหลาดของดานิล เรื่องอันเหลือเชื่อมันก็มักเกิดขึ้นได้แน่ๆ
“ค่ะ ทาติน่าได้รับพลังจากรอยตราอัคคีค่ะ ถูกไหมคะ นายท่าน”
“เกือบจะใช่ แต่จริงๆ แล้ว ณ ตอนนี้ ทาติน่าได้กำความลับของตระกูลวาดิติน อเล็กซานดรูว์เอาไว้ต่างหาก”
“หมายความว่า คุณยายเป็นอมตะหรือคะ” อันนาถามออกไปอย่างที่เธอเข้าใจ เรื่องราวเกิดขึ้นกับดานิล อันนาพอจะรู้มาบ้างนิดหน่อย เพราะห้วงนิมิตในอดีต
“นะ...นายหญิง...อย่ากลัว ทาติน่าเลยนะเจ้าค่ะ ทาติน่าไม่ใช่ปีศาจ ฮือๆ” ทาติน่าคุกเข่าลงต่อหน้าอันนา...และร้องไห้หนักขึ้น กับการที่นางได้มีร่างอมตะนี้ ทั้งๆ ที่มันก็ชุบชีวิตเธอขึ้นมาใหม่ก็ตามเถอะ
“คุณยายทาติน่า...” อันนาแทบทรุดลงมากอดเมดทาติน่าร่างใหม่ เป็นการปลอบประโยนให้นางเชื่อใจ อันนาไม่ได้กลัวทาติน่า เธอออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ทาติน่าไม่ได้ตายจากเธอไปไหนเลย
“ที่ ข้าต้องทำพิธีงานศพให้ทาติน่า ก็เพราะต้องการให้ผู้คนรู้ว่านางตายจริงๆ เพราะข้าต้องรักษาความลับของตระกูลเอาไว้เช่นกัน” ดานิลเอ่ยบอกสองสาวที่กอดกันและร้องไห้ไปด้วยกัน
“แต่อัล...ก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมทาติน่ากลายเป็นสาว...เอ่อ...สวยด้วย” อันนาจับร่างของทาติน่าให้ลุกขึ้น และพามายังเตียงนอนเหมือนเดิม เพราะดูท่าทางของทาติน่า ยังมีความอิดโรยอยู่นัก และนั่งกอดไหล่ทาติน่าไว้ ก่อนจะเอ่ยถามดานิลต่อ
“เพราะหัวใจของข้า เรียกร้องนั่นสิ” เป็นคำตอบที่ทำให้อันนาเจ็บแปลบๆ ที่กลางหน้าอกอย่างดื้อๆ ดานิลก็ยังคงยิ้มมุมปากที่ได้เห็นสีหน้ากระตุกๆ ของอันนา และแล้วเฉลยก็ดันโผล่ตอบขึ้นมาจากปากของทาติน่า
“ทะ...ทาติน่า...ไม่หัวใจแล้วค่ะ นายหญิง...มันเป็นแลกเปลี่ยนที่ให้นายท่านกลับมาเป็นมนุษย์...” ทาติน่าเพิ่งจะทราบถึงวัยอันไม่แก่ชราของดานิล ที่แท้ก็เพราะได้ครอบครองความเป็นอมตะเอาไว้นี่เอง
อันนาส่งสายตาอย่างขุนเคืองไปให้ดานิล โทษฐานที่เขาทำให้ทาติน่าต้องเป็นแบบนี้ ก็เพราะอยากกลับมาเป็นมนุษย์อย่างงั้นหรอกเหรอเนี่ย...
“และเพื่อไม่ให้ทาติน่าต้องลาจากโลกนี้ไปเจ้าค่ะ นายท่านถึงต้องเสียสละความเป็นอมตะให้ทาติน่าเจ้าค่ะ” ทาติน่าเอ่ยบอกอย่างเข้าข้างนายท่าน ผู้เป็นทั้งคนมอบชีวิตใหม่ให้นาง
“แล้วทาติน่า จะอยู่ในร่างอมตะ นี้ต่อไปเลยหรือ” อันนาหันมาถามทาติน่า ที่ดูจะยอมรับชะตาชีวิตของตัวเองได้แล้ว แต่คนตอบคือ ชายหนุ่มคนเดียวที่ยืนอยู่ในห้องนี้
“ก็ไม่เสมอไปหรอก อันนา ก็เหมือนกับข้า ที่ได้รอคอยหัวใจมายาวนาน กว่าจะกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง” คำตอบของดานิล ยิ่งทำให้อันนาเศร้าสลด เธอพอรู้แล้วทาติน่าต้องทนอยู่ในร่างนี้ไปอีกกี่ร้อยปี
“โธ่...ทาติน่า” อันนาพึมพำอย่างสงสาร และกอดร่างของทาติน่าที่ตัวสั่นสะอื้นร่ำไห้ไม่ยอมหยุด...
“มีวิธีที่จะให้นางกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมคะ แดเนียล” อันนาเอ่ยถามอีกครั้ง แม้จะดีใจที่ได้ทาติน่ากลับมา แต่ทว่าเมดของเธอ จะทรมานในร่างกายอันไม่เปลือยเน่าไปอีกกี่ร้อยปีกันล่ะ
“มีสิ...” คำตอบของดานิล ทำให้สองสาวแทบสูดลมหายใจพร้อมกัน เพราะตื่นเต้นกับความหวัง
“ก็ต้องรักษาความลับแห่งวาดิตินอเล็กซานดรูว์นี้เอาไว้ในนานที่สุด...” ดานิลบอกออกไปจบแล้ว ถึงกับทำให้สองสาวทรุดไหล่เหมือนคนหมดหนทางลงไปอีกยาวนานเลยแหละ...
“อย่าเพิ่งท้อใจไปสิ...ข้ายังบอกไม่หมดเสียหน่อย หึๆ” ดานิลกำลังอยากกลั่นแกล้งสองสาว และยังทำให้สองสาวที่มีความเกี่ยวพันกับเขาต้องตื่นตกใจ เมื่อร่างโตของเขา เดินมาคุกเข่าลงต่อหน้าพวกเธอ
“ข้า....ขอโทษ...” น้ำเสียงของดานิลดูจริงจังนัก มันคงถึงเวลาที่จะต้องบอกหญิงสาวทั้งสองคน ให้รับรู้ถึงความลับของตระกูลวาดิตินอเล็กซานดรูว์ ทั้งหมด
“ข้า...เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวนัก ที่ลากพวกเจ้าสองคน เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เพื่อที่ข้าต้องการอยากจะกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง”
“หมายความไง เจ้าคะ การที่ทาติน่าได้มาอยู่กับนายท่าน มันไม่ใช่ความบังเอิญที่นายท่าน เข้าไปช่วยเหลือหรือคะ” ทาติน่านึกวัยเด็กอีกแล้ว...ก่อนนึกต่อไปว่า...ในห้องขังมืดๆ นั้น นางเคยเจอดานิลในรูปร่างหนุ่มเต็มวัย...ซึ่งกำลังยื่นมือมาให้นางจับ ดานิลเริ่มรู้แล้วว่า ความทรงจำในวัยเด็กของทาติน่ากำลังค่อยๆ เริ่มกลับคืนมาแล้ว เพราะหมดฤทธิ์เดชาของเขาที่ครอบครองมานานถึงสองร้อยกว่าปี
“ใช่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะข้ารู้ว่า...ผู้ที่จะได้รับพลังของรอยอัคคีคนต่อไป คือใคร” ทาติน่าเอามือป้องปากแทบไม่อยากเชื่อเลย เธอมีอายุถึงเจ็ดสิบปีแล้ว จู่ๆ ก็ต้องกลับกลายมาเป็นสาวอีกครั้งอย่างงั้นหรือเนี่ย
“และอันนา ก็เป็นผู้ต่อรอยทางในห้วงอดีต เพื่อค้นหาหัวใจของเขา...” ดานิลยอมก้มหัวให้ และขอสารภาพบาปที่ก่อกับหญิงสาวทั้งสองคน...
“โปรดเล่าความลับของตระกูล มาให้หมดเถอะ นายท่าน...ทาติน่าจะขอยอมรับและจำนงกับร่างนี้ตลอดไปเอง เจ้าค่ะ” ทาติน่าโน้มตัวจากเตียงนอน ลงมาประชันคุกเข่ากับดานิล...พร้อมยกมือลูบใบหน้าอันหล่อเหลางดงามของเจ้านาย...ที่ตอนนี้ดูจะแสนเจ็บปวดมากที่สุด
อันนามองการกระทำของฝ่ายทาติน่าก็พอจะรู้แล้ว ว่าตลอดเวลาที่อยู่ในคฤหาสน์นานนับเกือบเจ็ดสิบปีของทาติน่านั้น นางได้คิดและมีความรู้สึกอย่างไงกับดานิล วาดิตินอเล็กซานดรูว์ ซึ่งได้กลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง
โปรดติดตามตอนต่อไป
บทที่ 16 ความลับแห่งวาดิติน อเล็กซานดรูว์
Aricha เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 มี.ค. 2558, 09:45:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 เม.ย. 2558, 09:52:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1322
| << บทที่ 14 โอบกอดไว้ด้วยหัวใจปรารถนา... |