=ตราบสิ้นแสงอัสนี= -
นี่คือเรื่องของนางฟ้า ชื่อมณีเมขลา
คือเรื่องของอสุรา ชื่อรามสูร
แต่นี่... ไม่ใช่เรื่องรักที่จะพาคุณย้อนอดีต
เราจะพาคุณข้ามผ่านกลุ่มเมฆ กาลเวลา และสายฟ้า
"สู่อนาคต"
คือเรื่องของอสุรา ชื่อรามสูร
แต่นี่... ไม่ใช่เรื่องรักที่จะพาคุณย้อนอดีต
เราจะพาคุณข้ามผ่านกลุ่มเมฆ กาลเวลา และสายฟ้า
"สู่อนาคต"
Tags: เมขลา รามสูร สายฟ้า องค์อินทร์ อินทรชิต
ตอน: บทที่ ๑ (จบบท)
“เพราะนิสัยแบบนี้ไง ถึงได้ไม่มีแฟน...
นี่แหละน้า เขาว่าคนมีไฝที่ปากมักปากจัด” ตฤณภพแกล้งรำพึง
“ที่คาง!”
คนตัวใหญ่หลุดยิ้ม ทำท่าจะเอื้อมมือไปจิ้มคางมนเพื่อยืนยันตำแหน่ง
ว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงปากละน่า ไม่คาดว่ายายผู้หญิงสุดห้าวกลับ
ปัดมือเขาทิ้ง แรงจนนิ้วแทบหัก!
“ถ้าเราไม่ได้กันตอนนี้เธอก็ขึ้นคานแล้ว”
ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบแทบชิดแก้มคนที่กำลังผลักไสเขาอย่างเผลอไผล
บ้าฉิบ คำนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูด แต่กลับหลุดจากปากออกไปไม่รู้ตัว
“ขึ้นก็ขึ้นสิ อย่ามาทุเรศนะ ไอ้คนจิตทราม”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยว่าจิตทราม” เขายกมือสองข้างขึ้นอย่างไม่คิดสู้
“ปกติพูดกับลูกค้าฟังไม่ได้อย่างนี้เหรอ...”
“ลูกค้าแบบนี้ไม่ต้อนรับ ไปให้พ้น ชิ้ว”
หญิงสาวกระซิบด้วยเสียงคำรามพลางยื้อแขนคนตัวโตอย่างกับยักษ์ให้ขยับ
เมื่อเขายืนเช่นนี้ แม้เทียบกับเธอที่เป็นผู้หญิงตัวสูงก็ยังเห็นชัด
ตัวไม่พึงประสงค์มีขนาดร่างกายเกินมาตรฐานชายไทยไปโข
ก็ตาลูกครึ่งกล้ามโตนี่ดันฟิตหุ่นจนอกใหญ่ไหล่กว้างยิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อนเสียอีก
“แต่ฉันรู้สึกว่าเรามีเรื่องต้องพูดกัน” ชายหนุ่มที่โดนทั้งดึงทั้งดัน
เข็นหลังออกไปอย่างยากลำบากขืนตัวไม่ยอมแพ้ ทั้งปรายตามองเธออย่างมีความหมาย
“ถ้าไม่มารอนี่เธอก็ไม่ยอมคุย หรือจะให้ไปกางเต๊นท์รอหน้าที่ทำงาน?”
“พอเลย!”
“งั้นที่ไหน เมื่อไหร่” ตฤณภพยังไม่ยอมแพ้
หญิงสาวหรี่ตาลง เม้มปากอย่างขัดใจ “ที่นี่ สามทุ่ม ตอนร้านปิด”
คนที่ไม่ได้อยากเจรจาแม้แต่น้อยข่มใจตอบ
จนเมื่อหนุ่มแว่นชุดดำถูกผลักไสพ้นร้านไปแล้ว เพื่อนสาวในร่างชายถึงกับ
ดึงแขนเพื่อนสุดห้าวมารีดเค้นความลับด้วยใจสงสัย “องค์ลงเหรอ
โกรธพี่ตฤณเรื่องอะไรน่ะยายฝน บอกหน่อย” เมื่อไม่ได้รับคำตอบ
ลูกหมีไม่ยอมแพ้ เที่ยวไล้เทียวขื่อถามไม่หยุดทุกขณะจิตที่ว่างจากการบริการ
สุดท้ายจึงลากตัวพราวพิรุณมานั่งลงจับเข่าคุย
“น่านะ บอกๆๆ บอกหน่อยยย แล้วฉันจะยอมให้แม่เหล็กติดตู้เย็น
ลายจูเรนเจอร์ที่แกร้องอยากได้เลยเอ้า”
คนฟังหรี่ตา รู้แต่แรกว่าในที่สุดความลับก็ไม่อาจเป็นความลับ
แค่กำลังรอจังหวะที่จะได้สินจ้างรางวัลถูกใจมาง้างปาก
“จริงนะ งั้นบอกก็ได้” หญิงสาวเกาหัวอย่างเก้อๆ รู้สึกหน้ามึน ลิ้นคับปาก
แต่สุดท้ายก็กลั้นใจเอ่ยขาดห้วงลอดไรฟัน “ตาแว่นบ้านั่น...จูบฉัน เมื่อวาน”
ทันทีที่ฟังเพื่อนพูดจบ เสียงคนฟังกรี๊ดโหยหวนทำเอาลูกค้าขวัญกระเจิง
แทบอยากลุกแตกหนีหมดร้าน
พราวพิรุณกุมขมับ ได้แต่โบกไม้โบกมือให้ทุกคนอยู่ในความสงบโดยไว
“ยายลูกหมีแค่ถูกหวยค่ะ ไม่มีอะไร!”
ฟ้าหนักอึ้งด้วยน้ำฝนมาทั้งวัน ตกกลางคืนยิ่งเป็นคืนไร้แสงดาว
...เวลาสามทุ่มใกล้เข้ามา ตฤณภพกำลังจะออกไปเผชิญความจริง
ใต้ฟ้าซึ่งไร้ดาวแม้สักดวงเป็นพยาน
มีคนเคยว่าเขาเป็นคนเก็บกดแบบเร้นลึก แต่คืนนี้ที่ฟ้าปิด กลับดูเหมือน
เป็นเวลาที่หัวใจของเขาสมควรจะแง้มออก
ความรู้สึกสดใสเรื่อสีสันในอกดูไม่เจนใจเอาเลย
ยิ่งพอผละจากร้านไอศกรีม ตฤณภพกลับมาทบทวนตัวเองยังคอนโด
หลังจากสร่างเมาสร่างมึนเต็มที่ เขาก็ต้องยอมรับ ความสัมพันธ์ฉันเพื่อน
ของเขากับพราวพิรุณถึงคราวควรเปลี่ยนไปจากเดิมได้แล้ว
เขาเองก็มีแต่เธอที่อยู่เคียงข้าง ไม่ชิดใกล้ แต่ก็ไม่ห่างไปไหน
ขนาดตอนสมัยเรียน เขาไปมีเรื่องกับชาวบ้านถูกลากเข้าโรงพัก
เธอยังมาให้เห็นเป็นคนแรก มาก่อนตรีเสียอีก
...พอคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจที่ถูกกดไว้นมนานกลับพองฟูอย่างประหลาด
เมื่อคืน เธอไม่ได้ขัดขืนกับจูบนั้น ทั้งที่รู้ว่าเป็นเขา
แปลว่าเธออาจไม่ได้ชอบตรีเมฆอย่างที่เข้าใจ
มันขึ้นเริ่มจากตอนที่เธอยืนอยู่ลำพังบนดาดฟ้าแคบๆด้านนั้นของเรือ
ร่างระหงหันหลังให้เขา ผมยาวตรงที่ปกติรวบเป็นหางม้าอย่างไม่มีพิธีรีตอง
ตอนนี้ก็ยังเป็นหางม้า แต่เกล้าสูงขึ้นไปราวกับเจ้าหญิง ปล่อยพวงหางยาวดำขลับ
ลงมาคลอเคลียหลังไหล่ ผิวคล้ำเนียนดูตัดกับชุดแซ็กขาวที่เจ้าตัวจงใจใส่มางานนี้
กึ่งจะเอาใจพวกเขาที่เป็นเจ้าของวันเกิด กึ่งจะให้ขำว่าตนทำสวยก็เป็น
ตฤณภพไม่ได้บอกออกไป ว่ามันดูดีและเข้ากับเธอมาก มากอย่างไม่น่าเชื่อ
และเขาก็แอบมองเธอมาตั้งแต่เย็น จนสามทุ่ม เขาเมานิดๆและเดินมาพบเธอลำพัง
ถึงได้ก้าวเข้าไป... เขาดึง เธอดัน แต่ไม่ยักเสียงดังให้คนช่วย
‘จะทำอะไร นายแว่น!’
‘ทำ...อย่างที่อยากทำมาตลอด’ เขาละเมอ
...สัมผัสของร่างแนบชิด กลิ่นกายคุ้นชิน แต่ไม่เคยได้สัมผัสอย่างจริงแท้
เมื่อได้แตะต้องเข้าเท่านั้น ราวกับเขารอสิ่งนี้มาตลอดชีวิต
ยามริมฝีปากของเขาและเธอพบกัน บดขยี้อย่างแผ่วยั้งหยอกเอิน
เบื้องแรกเธอนิ่ง แต่หากดูลมหายใจดีๆจะรู้ว่าเจ้าตัวแข็งทื่อไปแล้วอย่างน่าขัน
‘ไหนเคยเก่งไม่ใช่เหรอ? ทำไมนิ่งนักล่ะคนเก่ง หืม’
เขาพึมพำก่อนจู่โจมต่อ ปลายลิ้นรุกรานราวจะชำแรกลงไปให้ถึงแก่นใจ
ได้ผล เธอสั่นสะท้าน หวั่นไหว คล้ายกล้า คล้ายกลัว ได้แต่กอดเกาะเขาไว้
อย่างสิ้นแรง เธอและเขาหอบหายใจแรงพอกัน เลือดในกายระอุอุ่นขึ้นทุกวินาที
พลุซึ่งถูกจุดเหนือฟ้าในตอนนั้น ยังอาจงามไม่สู้ความรู้สึกที่บังเกิด
คงได้เข้าใจกันไปแล้ว ถ้าไม่เพราะยินเสียงบุคคลที่สามกลุ่มใหญ่
ทำให้ต้องผละจากอย่างเก้อกระดาก ในความทรงจำฟุ้งฝันด้วยฤทธิ์สุรา
สิ่งแรกที่ได้เห็น คือใบหน้าที่เหมือนตัวเขาเอง
ตฤณภพตกใจ รู้สึกเหมือนคนทำผิดแล้วถูกจับได้
ก็ถ้าแฝดของเขากับเธอมีใจให้กัน แล้วเขาล่ะ กำลังทำอะไร!
เพื่อนทั้งฝูงทยอยไหลเข้ามาตบไหล่ ถามว่าหลบมาทำอะไรกันตรงนี้
เขาไม่มีคำตอบ พราวพิรุณก็อึกอักไปเช่นกัน แล้วไอ้ตรีที่หน้าเคร่งกว่าปกติ
ก็แตะแขนพาเธอจากไป หน้าเชิด ย่างก้าวสะโอดสะองราวปั้นแต่ง
แลดู กวนประสาท... มันไปหัดมาดนี้มาจากไหน ขัดตาจริงๆ
คนว่ามันเป็นเทวดางอกเขา ส่วนตฤณภพเองเป็นปีศาจงอกปีก...สีขาว
แต่เวลานี้ดูเหมือนปีกเขาก็กำลังหม่นลงจนดำเหมือนตัวตนด้านอื่นไปเสียแล้ว
จากนั้นทั้งคืนเธอก็เอาแต่หลบหน้า อาจจะอาย ตฤณภพเองที่ไม่รู้จะไปลงกับใครที่ไหน
เลยยิ่งทำตัวเองให้เมาหนัก เพราะไม่คุ้นชินกับความรู้สึกอุ่นซ่านหวานไหว
ที่หลั่งไหลทะลักมาในคราวเดียว
ยังหลอกตัวเองซ้ำซากว่าไม่ใช่ ก็แค่เผลอใจทำสิ่งผิดพลาด
สามทุ่ม... คือเวลานัดเคลียร์เรื่องค้างคาใจทั้งหมด
ชายหนุ่มนอนรอเวลา ทบทวนหลายสิ่งหลายอย่างอยู่บนเตียง เขายังอยู่ในชุดเดิม
ข้าวปลาก็ไม่มีอารมณ์ลุกไปหยิบใส่ปาก แม้ไม่คิดจะหลับแต่ก็ไม่ลืมตั้งเวลาปลุกไว้เผื่อๆ
ด้วยนาฬิกาเรือนใหม่เอี่ยมที่ยังสวมติดข้อมือ กะว่าจะไม่ยอมไปสายแม้เพียงนิด
และก็ไม่อยากไปรอก่อนให้เธอหงุดหงิดขัดเคือง นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาไม่กล้าแหย่พราวพิรุณ
สุดท้ายตฤณภพลุกก่อนสัญญาณเตือนด้วยซ้ำ เดินไปล้างหน้า หวีผม
ไม่ลืมที่จะ เอ่อ...ใช้น้ำยาบ้วนปาก คิดขำๆว่าถ้าทำให้เธอติดใจจูบหอมกรุ่นได้ก็คงดี
ชายหนุ่มหลุดเสียงหัวเราะออกมาคำหนึ่ง ขณะใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยาดน้ำ
ที่ยังค้างบนดวงหน้าซึ่งใครๆก็ว่าบึกบึนสมชายนักหนา
ภาพในกระจก...นั่นไม่ใช่เขาเลย ผู้ชายนัยน์ตาพริบพราวแปลกประหลาด
หรือแบบนี้เรียกว่ากำลังมีความรัก
ตัวตนในชุดดำแขนยาวเรียบๆ กับหมวกถักใบเก่ง สวมทับผมหยักศกสั้นสีน้ำตาลไหม้
ที่ออกจะเลื่อมสีอย่างลูกครึ่ง เขาถนัดเลือกของที่ดูดีแม้ราคาไม่แพง ความติดดิน
ไปกันได้กับตัวตนของเขา ตฤณภพ ตริน...คือหญ้า หญ้าที่ขึ้นเพียงดิน
ตอนนี้หวังว่าจะมีปอยฝนสักหย่อมมาช่วยให้มันงอกงามกว่าเคย
มอเตอร์ไซค์คันโตพุ่งปราดออกไปด้วยแรงขับเคลื่อนแห่งความหวัง
หวังจะให้เร็วกว่าแสง หวังจะให้ดาวบนฟ้าที่คืนนี้มองไม่เห็นอวยพรให้
เขาจะไป เพื่อบอกว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ เป็นความรู้สึกที่เพิ่งยอมรับกับตัวเอง
สดๆร้อนๆ และบางที คืนนี้เขาอาจมีเธอซ้อนท้าย อาจจะทำอะไรบ้าๆกัน
อย่างซิ่งรถไปทะเลที่ใกล้ที่สุดเพื่อระลึกถึงสถานที่จัดงานวันเกิดเมื่อคืนวาน
ย้อนระลึกถึงจูบที่ไม่คาดคิด แต่มันก็ดี ช่วยทำให้ทุกอย่างแตกหักลงไปเสียที
เขาอาจรอสิ่งนี้อยู่นานแล้ว เธอเองก็ด้วย
ความรู้สึก เหมือนดาวหลังฉากฟ้ามัวฝนที่ถูกลมกวนให้ขุ่นกำลังกะพริบให้ท้าย
กำลังใจจากดาวนับแสนนับล้านราวจะส่งลงมาถึงเขาได้
โลกของตฤณภพพลันสว่างยิ่งกว่ากลางวัน
จนกระทั่ง
รถไปหยุดหน้าร้านไอศกรีมร้านนั้น เขาถอดหมวกกันน็อก
เพ่งสายตามองผ่านกระจกเข้าไป
และเห็นเธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกคน
ใคร...ที่หน้าตาไม่ต่างจากตัวเขาเอง
นี่แหละน้า เขาว่าคนมีไฝที่ปากมักปากจัด” ตฤณภพแกล้งรำพึง
“ที่คาง!”
คนตัวใหญ่หลุดยิ้ม ทำท่าจะเอื้อมมือไปจิ้มคางมนเพื่อยืนยันตำแหน่ง
ว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงปากละน่า ไม่คาดว่ายายผู้หญิงสุดห้าวกลับ
ปัดมือเขาทิ้ง แรงจนนิ้วแทบหัก!
“ถ้าเราไม่ได้กันตอนนี้เธอก็ขึ้นคานแล้ว”
ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบแทบชิดแก้มคนที่กำลังผลักไสเขาอย่างเผลอไผล
บ้าฉิบ คำนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูด แต่กลับหลุดจากปากออกไปไม่รู้ตัว
“ขึ้นก็ขึ้นสิ อย่ามาทุเรศนะ ไอ้คนจิตทราม”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยว่าจิตทราม” เขายกมือสองข้างขึ้นอย่างไม่คิดสู้
“ปกติพูดกับลูกค้าฟังไม่ได้อย่างนี้เหรอ...”
“ลูกค้าแบบนี้ไม่ต้อนรับ ไปให้พ้น ชิ้ว”
หญิงสาวกระซิบด้วยเสียงคำรามพลางยื้อแขนคนตัวโตอย่างกับยักษ์ให้ขยับ
เมื่อเขายืนเช่นนี้ แม้เทียบกับเธอที่เป็นผู้หญิงตัวสูงก็ยังเห็นชัด
ตัวไม่พึงประสงค์มีขนาดร่างกายเกินมาตรฐานชายไทยไปโข
ก็ตาลูกครึ่งกล้ามโตนี่ดันฟิตหุ่นจนอกใหญ่ไหล่กว้างยิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อนเสียอีก
“แต่ฉันรู้สึกว่าเรามีเรื่องต้องพูดกัน” ชายหนุ่มที่โดนทั้งดึงทั้งดัน
เข็นหลังออกไปอย่างยากลำบากขืนตัวไม่ยอมแพ้ ทั้งปรายตามองเธออย่างมีความหมาย
“ถ้าไม่มารอนี่เธอก็ไม่ยอมคุย หรือจะให้ไปกางเต๊นท์รอหน้าที่ทำงาน?”
“พอเลย!”
“งั้นที่ไหน เมื่อไหร่” ตฤณภพยังไม่ยอมแพ้
หญิงสาวหรี่ตาลง เม้มปากอย่างขัดใจ “ที่นี่ สามทุ่ม ตอนร้านปิด”
คนที่ไม่ได้อยากเจรจาแม้แต่น้อยข่มใจตอบ
จนเมื่อหนุ่มแว่นชุดดำถูกผลักไสพ้นร้านไปแล้ว เพื่อนสาวในร่างชายถึงกับ
ดึงแขนเพื่อนสุดห้าวมารีดเค้นความลับด้วยใจสงสัย “องค์ลงเหรอ
โกรธพี่ตฤณเรื่องอะไรน่ะยายฝน บอกหน่อย” เมื่อไม่ได้รับคำตอบ
ลูกหมีไม่ยอมแพ้ เที่ยวไล้เทียวขื่อถามไม่หยุดทุกขณะจิตที่ว่างจากการบริการ
สุดท้ายจึงลากตัวพราวพิรุณมานั่งลงจับเข่าคุย
“น่านะ บอกๆๆ บอกหน่อยยย แล้วฉันจะยอมให้แม่เหล็กติดตู้เย็น
ลายจูเรนเจอร์ที่แกร้องอยากได้เลยเอ้า”
คนฟังหรี่ตา รู้แต่แรกว่าในที่สุดความลับก็ไม่อาจเป็นความลับ
แค่กำลังรอจังหวะที่จะได้สินจ้างรางวัลถูกใจมาง้างปาก
“จริงนะ งั้นบอกก็ได้” หญิงสาวเกาหัวอย่างเก้อๆ รู้สึกหน้ามึน ลิ้นคับปาก
แต่สุดท้ายก็กลั้นใจเอ่ยขาดห้วงลอดไรฟัน “ตาแว่นบ้านั่น...จูบฉัน เมื่อวาน”
ทันทีที่ฟังเพื่อนพูดจบ เสียงคนฟังกรี๊ดโหยหวนทำเอาลูกค้าขวัญกระเจิง
แทบอยากลุกแตกหนีหมดร้าน
พราวพิรุณกุมขมับ ได้แต่โบกไม้โบกมือให้ทุกคนอยู่ในความสงบโดยไว
“ยายลูกหมีแค่ถูกหวยค่ะ ไม่มีอะไร!”
ฟ้าหนักอึ้งด้วยน้ำฝนมาทั้งวัน ตกกลางคืนยิ่งเป็นคืนไร้แสงดาว
...เวลาสามทุ่มใกล้เข้ามา ตฤณภพกำลังจะออกไปเผชิญความจริง
ใต้ฟ้าซึ่งไร้ดาวแม้สักดวงเป็นพยาน
มีคนเคยว่าเขาเป็นคนเก็บกดแบบเร้นลึก แต่คืนนี้ที่ฟ้าปิด กลับดูเหมือน
เป็นเวลาที่หัวใจของเขาสมควรจะแง้มออก
ความรู้สึกสดใสเรื่อสีสันในอกดูไม่เจนใจเอาเลย
ยิ่งพอผละจากร้านไอศกรีม ตฤณภพกลับมาทบทวนตัวเองยังคอนโด
หลังจากสร่างเมาสร่างมึนเต็มที่ เขาก็ต้องยอมรับ ความสัมพันธ์ฉันเพื่อน
ของเขากับพราวพิรุณถึงคราวควรเปลี่ยนไปจากเดิมได้แล้ว
เขาเองก็มีแต่เธอที่อยู่เคียงข้าง ไม่ชิดใกล้ แต่ก็ไม่ห่างไปไหน
ขนาดตอนสมัยเรียน เขาไปมีเรื่องกับชาวบ้านถูกลากเข้าโรงพัก
เธอยังมาให้เห็นเป็นคนแรก มาก่อนตรีเสียอีก
...พอคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจที่ถูกกดไว้นมนานกลับพองฟูอย่างประหลาด
เมื่อคืน เธอไม่ได้ขัดขืนกับจูบนั้น ทั้งที่รู้ว่าเป็นเขา
แปลว่าเธออาจไม่ได้ชอบตรีเมฆอย่างที่เข้าใจ
มันขึ้นเริ่มจากตอนที่เธอยืนอยู่ลำพังบนดาดฟ้าแคบๆด้านนั้นของเรือ
ร่างระหงหันหลังให้เขา ผมยาวตรงที่ปกติรวบเป็นหางม้าอย่างไม่มีพิธีรีตอง
ตอนนี้ก็ยังเป็นหางม้า แต่เกล้าสูงขึ้นไปราวกับเจ้าหญิง ปล่อยพวงหางยาวดำขลับ
ลงมาคลอเคลียหลังไหล่ ผิวคล้ำเนียนดูตัดกับชุดแซ็กขาวที่เจ้าตัวจงใจใส่มางานนี้
กึ่งจะเอาใจพวกเขาที่เป็นเจ้าของวันเกิด กึ่งจะให้ขำว่าตนทำสวยก็เป็น
ตฤณภพไม่ได้บอกออกไป ว่ามันดูดีและเข้ากับเธอมาก มากอย่างไม่น่าเชื่อ
และเขาก็แอบมองเธอมาตั้งแต่เย็น จนสามทุ่ม เขาเมานิดๆและเดินมาพบเธอลำพัง
ถึงได้ก้าวเข้าไป... เขาดึง เธอดัน แต่ไม่ยักเสียงดังให้คนช่วย
‘จะทำอะไร นายแว่น!’
‘ทำ...อย่างที่อยากทำมาตลอด’ เขาละเมอ
...สัมผัสของร่างแนบชิด กลิ่นกายคุ้นชิน แต่ไม่เคยได้สัมผัสอย่างจริงแท้
เมื่อได้แตะต้องเข้าเท่านั้น ราวกับเขารอสิ่งนี้มาตลอดชีวิต
ยามริมฝีปากของเขาและเธอพบกัน บดขยี้อย่างแผ่วยั้งหยอกเอิน
เบื้องแรกเธอนิ่ง แต่หากดูลมหายใจดีๆจะรู้ว่าเจ้าตัวแข็งทื่อไปแล้วอย่างน่าขัน
‘ไหนเคยเก่งไม่ใช่เหรอ? ทำไมนิ่งนักล่ะคนเก่ง หืม’
เขาพึมพำก่อนจู่โจมต่อ ปลายลิ้นรุกรานราวจะชำแรกลงไปให้ถึงแก่นใจ
ได้ผล เธอสั่นสะท้าน หวั่นไหว คล้ายกล้า คล้ายกลัว ได้แต่กอดเกาะเขาไว้
อย่างสิ้นแรง เธอและเขาหอบหายใจแรงพอกัน เลือดในกายระอุอุ่นขึ้นทุกวินาที
พลุซึ่งถูกจุดเหนือฟ้าในตอนนั้น ยังอาจงามไม่สู้ความรู้สึกที่บังเกิด
คงได้เข้าใจกันไปแล้ว ถ้าไม่เพราะยินเสียงบุคคลที่สามกลุ่มใหญ่
ทำให้ต้องผละจากอย่างเก้อกระดาก ในความทรงจำฟุ้งฝันด้วยฤทธิ์สุรา
สิ่งแรกที่ได้เห็น คือใบหน้าที่เหมือนตัวเขาเอง
ตฤณภพตกใจ รู้สึกเหมือนคนทำผิดแล้วถูกจับได้
ก็ถ้าแฝดของเขากับเธอมีใจให้กัน แล้วเขาล่ะ กำลังทำอะไร!
เพื่อนทั้งฝูงทยอยไหลเข้ามาตบไหล่ ถามว่าหลบมาทำอะไรกันตรงนี้
เขาไม่มีคำตอบ พราวพิรุณก็อึกอักไปเช่นกัน แล้วไอ้ตรีที่หน้าเคร่งกว่าปกติ
ก็แตะแขนพาเธอจากไป หน้าเชิด ย่างก้าวสะโอดสะองราวปั้นแต่ง
แลดู กวนประสาท... มันไปหัดมาดนี้มาจากไหน ขัดตาจริงๆ
คนว่ามันเป็นเทวดางอกเขา ส่วนตฤณภพเองเป็นปีศาจงอกปีก...สีขาว
แต่เวลานี้ดูเหมือนปีกเขาก็กำลังหม่นลงจนดำเหมือนตัวตนด้านอื่นไปเสียแล้ว
จากนั้นทั้งคืนเธอก็เอาแต่หลบหน้า อาจจะอาย ตฤณภพเองที่ไม่รู้จะไปลงกับใครที่ไหน
เลยยิ่งทำตัวเองให้เมาหนัก เพราะไม่คุ้นชินกับความรู้สึกอุ่นซ่านหวานไหว
ที่หลั่งไหลทะลักมาในคราวเดียว
ยังหลอกตัวเองซ้ำซากว่าไม่ใช่ ก็แค่เผลอใจทำสิ่งผิดพลาด
สามทุ่ม... คือเวลานัดเคลียร์เรื่องค้างคาใจทั้งหมด
ชายหนุ่มนอนรอเวลา ทบทวนหลายสิ่งหลายอย่างอยู่บนเตียง เขายังอยู่ในชุดเดิม
ข้าวปลาก็ไม่มีอารมณ์ลุกไปหยิบใส่ปาก แม้ไม่คิดจะหลับแต่ก็ไม่ลืมตั้งเวลาปลุกไว้เผื่อๆ
ด้วยนาฬิกาเรือนใหม่เอี่ยมที่ยังสวมติดข้อมือ กะว่าจะไม่ยอมไปสายแม้เพียงนิด
และก็ไม่อยากไปรอก่อนให้เธอหงุดหงิดขัดเคือง นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาไม่กล้าแหย่พราวพิรุณ
สุดท้ายตฤณภพลุกก่อนสัญญาณเตือนด้วยซ้ำ เดินไปล้างหน้า หวีผม
ไม่ลืมที่จะ เอ่อ...ใช้น้ำยาบ้วนปาก คิดขำๆว่าถ้าทำให้เธอติดใจจูบหอมกรุ่นได้ก็คงดี
ชายหนุ่มหลุดเสียงหัวเราะออกมาคำหนึ่ง ขณะใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยาดน้ำ
ที่ยังค้างบนดวงหน้าซึ่งใครๆก็ว่าบึกบึนสมชายนักหนา
ภาพในกระจก...นั่นไม่ใช่เขาเลย ผู้ชายนัยน์ตาพริบพราวแปลกประหลาด
หรือแบบนี้เรียกว่ากำลังมีความรัก
ตัวตนในชุดดำแขนยาวเรียบๆ กับหมวกถักใบเก่ง สวมทับผมหยักศกสั้นสีน้ำตาลไหม้
ที่ออกจะเลื่อมสีอย่างลูกครึ่ง เขาถนัดเลือกของที่ดูดีแม้ราคาไม่แพง ความติดดิน
ไปกันได้กับตัวตนของเขา ตฤณภพ ตริน...คือหญ้า หญ้าที่ขึ้นเพียงดิน
ตอนนี้หวังว่าจะมีปอยฝนสักหย่อมมาช่วยให้มันงอกงามกว่าเคย
มอเตอร์ไซค์คันโตพุ่งปราดออกไปด้วยแรงขับเคลื่อนแห่งความหวัง
หวังจะให้เร็วกว่าแสง หวังจะให้ดาวบนฟ้าที่คืนนี้มองไม่เห็นอวยพรให้
เขาจะไป เพื่อบอกว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ เป็นความรู้สึกที่เพิ่งยอมรับกับตัวเอง
สดๆร้อนๆ และบางที คืนนี้เขาอาจมีเธอซ้อนท้าย อาจจะทำอะไรบ้าๆกัน
อย่างซิ่งรถไปทะเลที่ใกล้ที่สุดเพื่อระลึกถึงสถานที่จัดงานวันเกิดเมื่อคืนวาน
ย้อนระลึกถึงจูบที่ไม่คาดคิด แต่มันก็ดี ช่วยทำให้ทุกอย่างแตกหักลงไปเสียที
เขาอาจรอสิ่งนี้อยู่นานแล้ว เธอเองก็ด้วย
ความรู้สึก เหมือนดาวหลังฉากฟ้ามัวฝนที่ถูกลมกวนให้ขุ่นกำลังกะพริบให้ท้าย
กำลังใจจากดาวนับแสนนับล้านราวจะส่งลงมาถึงเขาได้
โลกของตฤณภพพลันสว่างยิ่งกว่ากลางวัน
จนกระทั่ง
รถไปหยุดหน้าร้านไอศกรีมร้านนั้น เขาถอดหมวกกันน็อก
เพ่งสายตามองผ่านกระจกเข้าไป
และเห็นเธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกคน
ใคร...ที่หน้าตาไม่ต่างจากตัวเขาเอง
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 มี.ค. 2558, 13:20:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 มี.ค. 2558, 13:20:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1138
| << บทที่ ๑ (ต่อ...) -น้ำฝนบนยอดหญ้า- | บทที่ ๒ วันที่ฟ้าหนักกว่าดิน >> |
อสิตา 31 มี.ค. 2558, 13:23:13 น.
คุณเลิฟหมวย – หุหุ กว่าตฤณจะไวไฟก็ดองมาจนสามสิบละน้า ทนไม่ไหวแล้วไง
คุณหนอนศรี – น่าจูบก็จูบเลยสิ
คุณเฟอร์ – เฟอร์ตั้งใจอ่านรึเปล่านิ ถ้ำสีน้ำเงินมันเป็นความทรงจำทั้งนั้น อ่านดีๆเซ่
คุณพี่พันธุ์แตง – หึหึ น้องรอพี่มาเยือนนะ เสาร์นี้
คุณเกดซ่า – แหม จะปล้ำแต่ต้นเรื่องเลยเหยอ
คุณเลิฟหมวย – หุหุ กว่าตฤณจะไวไฟก็ดองมาจนสามสิบละน้า ทนไม่ไหวแล้วไง
คุณหนอนศรี – น่าจูบก็จูบเลยสิ
คุณเฟอร์ – เฟอร์ตั้งใจอ่านรึเปล่านิ ถ้ำสีน้ำเงินมันเป็นความทรงจำทั้งนั้น อ่านดีๆเซ่
คุณพี่พันธุ์แตง – หึหึ น้องรอพี่มาเยือนนะ เสาร์นี้
คุณเกดซ่า – แหม จะปล้ำแต่ต้นเรื่องเลยเหยอ
ดังปัณณ์ 31 มี.ค. 2558, 20:54:50 น.
ส่งตัวตินนี่มาเลยฮ่ะ อย่าช้า 555+ มะวานรอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอขุ่นแม่ไม่มา....วันนี้มาก็สั้นจุ๊ด ชริๆๆๆ
ส่งตัวตินนี่มาเลยฮ่ะ อย่าช้า 555+ มะวานรอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอขุ่นแม่ไม่มา....วันนี้มาก็สั้นจุ๊ด ชริๆๆๆ
พันธุ์แตงกวา 31 มี.ค. 2558, 23:15:36 น.
บาดตาบาดจาย เข้าไปเลยเฮีย อย่ายอมแพ้
บาดตาบาดจาย เข้าไปเลยเฮีย อย่ายอมแพ้
ketza 1 เม.ย. 2558, 13:03:33 น.
เกดซ่ามาแย้วววววววววว เชียร์ๆๆๆๆๆ
เกดซ่ามาแย้วววววววววว เชียร์ๆๆๆๆๆ
Zephyr 1 เม.ย. 2558, 19:00:23 น.
โฮ ไมต้องดุด้วยอ่ะ ดุทำมายยยยย
เค้าทำไรผิด โฮ แง
ชิๆๆๆ
เฮียจะหนีรึป่ะๆๆๆ รึเฮียจะพุ่งชน
เค้าอาจจะสะดุดล้ม สโลว์ซบกันกะได้
เฮียมาได้จังหวะตะหาก
โฮ ไมต้องดุด้วยอ่ะ ดุทำมายยยยย
เค้าทำไรผิด โฮ แง
ชิๆๆๆ
เฮียจะหนีรึป่ะๆๆๆ รึเฮียจะพุ่งชน
เค้าอาจจะสะดุดล้ม สโลว์ซบกันกะได้
เฮียมาได้จังหวะตะหาก
สร้อยดอกหมาก 1 เม.ย. 2558, 20:17:26 น.
หึหึ ศึกรักของสองแฝดรึนี่ >.<
หึหึ ศึกรักของสองแฝดรึนี่ >.<