รักต่างเผ่าพันธุ์(เดรโก เรเนสเม่)
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเรเนสเม่ลูกครึ่งแวมไพร์สาวต้องมาเรียนที่ที่เดียวกับหนุ่มหล่อเดรโกมัลฟอยเรื่องราวความรักต้องจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม
Tags: พ่อมด แวมไพร์
ตอน: บทที่2เลือกห้อง
ไม่นานเรเนสเม่ก็มาถึงฮอกก์วอตส์ก่อนจะต่อคิวเพื่อเลือกบ้าน
"คนต่อไปมิสคัลเลน!!"ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกเรเนสเม่ตรงมานั่งข้างหน้าหมวกคัดสรร
"อืม...เอื้อเฟื้อเหมือนฮัฟเฟิลคัพกล้าหาญเหมือนกริฟฟินดอร์ฉลาดเหมือนเรเวนคลอหัวดื้อเหมือนสลิธีริน"หมวกคัดสรรพูดเรเนสเม่เลิกคิ้วอย่างงงๆ
"โอเค...กริฟฟินดอร์"หมวกคัดสรรพูดพลันเสียงจากบ้านกริฟฟินดอร์เฮขึ้น
"ดีใจด้วยนะ"เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มพลันดึงเรเนสเม่มานั่งข้างๆ
"ดูสิคะเดรโกขา..พวกเลือดสีโครนได้เพื่อนใหม่"แพนซี่พูดเรเนสเม่มองก่อนจะเบ้ปาก
"ดูสิคะแฮรี่ขา..พวกหน้าหน้าซีดเห่าอีกแล้ว"เรเนสเม่เรียนเสียงแพนซี่
"นี่เธอ!!!!"แพนซี่ลุกขึ้น
"อะแฮ่ม!!มีอะไรกันเหรอ"ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์มองแพนซี่
"เปล่าค่ะศาสตราจารย์"แพนซี่นั่งลงเรเนสเม่หันมายิ้มเยาะก่อนจะสบตาเข้ากับเดรโกเรเนสเม่จึงรีบหันกลับ
"มิสคัลเลนเดี๋ยวตามไปพบฉันหน่อยนะ"ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์กล่าว
"ค่ะศาสตราจารย์"เรเนสเม่รับคำเธอใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้องของศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์
"นี่เป็นสัญญาของเธอเพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะไม่ไล่กินเลือดเด็กๆของฉัน"
"หนูเกียจเลือดจะตายค่ะแต่ก็ดีเผื่อห้ามใจไม่อยู่"เรเนสเม่เซ็นชื่อลงบนสัญญา
"มีอะไรปรึกษาฉันได้นะ"ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์กล่าวอย่างอ่อนโยนก่อนจะปล่อยตัวเรเนสเม่ไปเรียน
"ยินดีต้อนรับจ๊ะมิสคัลเลน"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลกล่าวเมื่อเรเนสเม่เดินเข้ามาในให้ห้อง
"เอิ่ม.....นั้งตรงนั้นนะข้างๆมิสมัลฟอย"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลชี้ไปข้างมัลฟอยเรเนสเม่ทำหน้าตาลำบากใจก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งข้างๆเขา
"ไม่ต้องทำท่าทีแบบนั้นหรอกน่าฉันก็ไม่ได้อยากจะนั่งกับเลือดสีโครนแบบเธอหรอก"มัลฟอยพูดเรเนสเม่เหล่มองเขา
"ทำอย่างกับฉันอยากนั่งกับนายนักแหละนายหัวลีบ"เรเนสเม่เบ้ปากมัลฟอยมองเธออย่างดุๆ
"เธอกล้าดียังไงมาเรียกฉันแบบนั้นยัยหน้าซีด"มัลฟอยพูด
"แล้วนายกล้าดียังไงมาเรียกฉันแบบนั้นอ๋อหรือว่าเป็นนิสัยพวกมัลฟอยเหย่อหยิ่งบ้าอำนาจเอาแต่ใจ"
"เธอไม่มีสิทธิมาว่าฉันแบบนั้นนะ!!"มัลฟอยลุกขึ้นเรเนสเม่ก็ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขา
"นายก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอื่นเหมือนกันแหละ!!",เรเนสเม่กับเดรโกจ้องหน้ากันอย่างเชือดเฉือน
"อะแฮ่ม!!มิสมัลฟอยมิสคัลเลน"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลมองมาที่เดรโกและเรเนสเม่
"ฉันว่าหน้าที่ขัดกระจกคงมีคนทำแล้วล่ะ"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลพูด
ตกเย็น
"เพราะเธอคนเดียวยัยหน้าซีดอย่าหวังว่าฉันจะยอมทำเลย"มัลฟอยนั่งลงตรงโต๊ะอ่านหนังสือเรเนสเม่กระแทกถังน้ำตรงหน้าเขา
"เสียใจนะเจ้าคะคุณชายมัลฟอยแต่ถ้านายไม่ทำฉันจะบอกศาสตราจารย์"เรเนสเม่ยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่ามัลฟอยจึงจำใจต้องลุก
"อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน"เดรโกพูดอย่างอาฆาตก่อนจะลงมือเช็ดกระจก
"โชคดีจริงๆที่ศาสตราจารย์ไม่ให้ใช้ไม้กายสิทธิ์ฉันเลยได้เห็นพ่อคุณชายเอาแต่ใจเช็ดกระจกช่างน่าสงสารจริงๆเดซี่"เรเนสเม่พูดปนหัวเราะเดรโกหันมามองเธอ
"เธอเรียกใครเดซี่"
"ไม่รู้ไม่ชี้"เรเนสเม่ยักคิ้วมัลฟอยโมโหกระชากเธอเข้ามาหาตัวเขา
"แปลว่าเธออยากลองดีใช่ไหม"เดรโกพูดลมหายใจของเขารดอยู่ต้นคอเรเนสเม่
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"เรเนสเม่ดันเดรโกออกซึ่งก็ง่ายดายเพราะเธอมีพละกำลังมากอยู่แล้ว
"เธอกินช้างเข้าไปหรือไงแรงเยอะชะมัด"
"อยากโดนหมัดฉันด้วยไหมล่ะ"เรเนสเม่ง้างมือเดรโกจึงคว้าไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา
"ก็เอาสิฉันจะเสกคาถาถอดชุดให้ดู"เดรโกพูดพลางทำหน้าหื่นๆใส่เธอ
"ไอบ้า!!"เรเนสเม่เอามือลงอย่างอดไม่ได้
"คนต่อไปมิสคัลเลน!!"ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกเรเนสเม่ตรงมานั่งข้างหน้าหมวกคัดสรร
"อืม...เอื้อเฟื้อเหมือนฮัฟเฟิลคัพกล้าหาญเหมือนกริฟฟินดอร์ฉลาดเหมือนเรเวนคลอหัวดื้อเหมือนสลิธีริน"หมวกคัดสรรพูดเรเนสเม่เลิกคิ้วอย่างงงๆ
"โอเค...กริฟฟินดอร์"หมวกคัดสรรพูดพลันเสียงจากบ้านกริฟฟินดอร์เฮขึ้น
"ดีใจด้วยนะ"เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มพลันดึงเรเนสเม่มานั่งข้างๆ
"ดูสิคะเดรโกขา..พวกเลือดสีโครนได้เพื่อนใหม่"แพนซี่พูดเรเนสเม่มองก่อนจะเบ้ปาก
"ดูสิคะแฮรี่ขา..พวกหน้าหน้าซีดเห่าอีกแล้ว"เรเนสเม่เรียนเสียงแพนซี่
"นี่เธอ!!!!"แพนซี่ลุกขึ้น
"อะแฮ่ม!!มีอะไรกันเหรอ"ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์มองแพนซี่
"เปล่าค่ะศาสตราจารย์"แพนซี่นั่งลงเรเนสเม่หันมายิ้มเยาะก่อนจะสบตาเข้ากับเดรโกเรเนสเม่จึงรีบหันกลับ
"มิสคัลเลนเดี๋ยวตามไปพบฉันหน่อยนะ"ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์กล่าว
"ค่ะศาสตราจารย์"เรเนสเม่รับคำเธอใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้องของศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์
"นี่เป็นสัญญาของเธอเพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะไม่ไล่กินเลือดเด็กๆของฉัน"
"หนูเกียจเลือดจะตายค่ะแต่ก็ดีเผื่อห้ามใจไม่อยู่"เรเนสเม่เซ็นชื่อลงบนสัญญา
"มีอะไรปรึกษาฉันได้นะ"ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์กล่าวอย่างอ่อนโยนก่อนจะปล่อยตัวเรเนสเม่ไปเรียน
"ยินดีต้อนรับจ๊ะมิสคัลเลน"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลกล่าวเมื่อเรเนสเม่เดินเข้ามาในให้ห้อง
"เอิ่ม.....นั้งตรงนั้นนะข้างๆมิสมัลฟอย"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลชี้ไปข้างมัลฟอยเรเนสเม่ทำหน้าตาลำบากใจก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งข้างๆเขา
"ไม่ต้องทำท่าทีแบบนั้นหรอกน่าฉันก็ไม่ได้อยากจะนั่งกับเลือดสีโครนแบบเธอหรอก"มัลฟอยพูดเรเนสเม่เหล่มองเขา
"ทำอย่างกับฉันอยากนั่งกับนายนักแหละนายหัวลีบ"เรเนสเม่เบ้ปากมัลฟอยมองเธออย่างดุๆ
"เธอกล้าดียังไงมาเรียกฉันแบบนั้นยัยหน้าซีด"มัลฟอยพูด
"แล้วนายกล้าดียังไงมาเรียกฉันแบบนั้นอ๋อหรือว่าเป็นนิสัยพวกมัลฟอยเหย่อหยิ่งบ้าอำนาจเอาแต่ใจ"
"เธอไม่มีสิทธิมาว่าฉันแบบนั้นนะ!!"มัลฟอยลุกขึ้นเรเนสเม่ก็ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขา
"นายก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอื่นเหมือนกันแหละ!!",เรเนสเม่กับเดรโกจ้องหน้ากันอย่างเชือดเฉือน
"อะแฮ่ม!!มิสมัลฟอยมิสคัลเลน"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลมองมาที่เดรโกและเรเนสเม่
"ฉันว่าหน้าที่ขัดกระจกคงมีคนทำแล้วล่ะ"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลพูด
ตกเย็น
"เพราะเธอคนเดียวยัยหน้าซีดอย่าหวังว่าฉันจะยอมทำเลย"มัลฟอยนั่งลงตรงโต๊ะอ่านหนังสือเรเนสเม่กระแทกถังน้ำตรงหน้าเขา
"เสียใจนะเจ้าคะคุณชายมัลฟอยแต่ถ้านายไม่ทำฉันจะบอกศาสตราจารย์"เรเนสเม่ยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่ามัลฟอยจึงจำใจต้องลุก
"อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน"เดรโกพูดอย่างอาฆาตก่อนจะลงมือเช็ดกระจก
"โชคดีจริงๆที่ศาสตราจารย์ไม่ให้ใช้ไม้กายสิทธิ์ฉันเลยได้เห็นพ่อคุณชายเอาแต่ใจเช็ดกระจกช่างน่าสงสารจริงๆเดซี่"เรเนสเม่พูดปนหัวเราะเดรโกหันมามองเธอ
"เธอเรียกใครเดซี่"
"ไม่รู้ไม่ชี้"เรเนสเม่ยักคิ้วมัลฟอยโมโหกระชากเธอเข้ามาหาตัวเขา
"แปลว่าเธออยากลองดีใช่ไหม"เดรโกพูดลมหายใจของเขารดอยู่ต้นคอเรเนสเม่
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"เรเนสเม่ดันเดรโกออกซึ่งก็ง่ายดายเพราะเธอมีพละกำลังมากอยู่แล้ว
"เธอกินช้างเข้าไปหรือไงแรงเยอะชะมัด"
"อยากโดนหมัดฉันด้วยไหมล่ะ"เรเนสเม่ง้างมือเดรโกจึงคว้าไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา
"ก็เอาสิฉันจะเสกคาถาถอดชุดให้ดู"เดรโกพูดพลางทำหน้าหื่นๆใส่เธอ
"ไอบ้า!!"เรเนสเม่เอามือลงอย่างอดไม่ได้
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 พ.ค. 2558, 19:29:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 พ.ค. 2558, 19:29:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 865
| << เริ่มเรื่อง |