เงารักในม่านฝน
เงารักในม่านฝน
ฤดูฝน... ฤดูแห่งความหม่นเศร้าที่นำความผิดหวังมาให้กับเธอ
ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินทางออกไปหานิยามรักครั้งใหม่
ตามคำแนะนำของชายหนุ่มนิรนามในโลกออนไลน์ที่ใช้นามแฝงว่า... เรียว!
สิบห้าปีที่ทั้งคู่ติดต่อกันในโลกออนไลน์โดยไม่เปิดเผยตัวตน
เขาจะทำให้ฤดูฝนนี้เป็นของเธอตามที่สัญญาไว้ได้หรือไม่
ติดตามเรื่องราวความรักของวรรษา หญิงสาวที่โชคร้ายในทุกฤดูฝน
กับเรียว! นามแฝงของชายหนุ่มในโลกออนไลน์
ได้ใน...
เงารักในม่านฝน
นิยายรักที่จะทำให้คุณชุ่มฉ่ำหัวใจไปกับรักในฤดูฝน
ฤดูฝน... ฤดูแห่งความหม่นเศร้าที่นำความผิดหวังมาให้กับเธอ
ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินทางออกไปหานิยามรักครั้งใหม่
ตามคำแนะนำของชายหนุ่มนิรนามในโลกออนไลน์ที่ใช้นามแฝงว่า... เรียว!
สิบห้าปีที่ทั้งคู่ติดต่อกันในโลกออนไลน์โดยไม่เปิดเผยตัวตน
เขาจะทำให้ฤดูฝนนี้เป็นของเธอตามที่สัญญาไว้ได้หรือไม่
ติดตามเรื่องราวความรักของวรรษา หญิงสาวที่โชคร้ายในทุกฤดูฝน
กับเรียว! นามแฝงของชายหนุ่มในโลกออนไลน์
ได้ใน...
เงารักในม่านฝน
นิยายรักที่จะทำให้คุณชุ่มฉ่ำหัวใจไปกับรักในฤดูฝน
Tags: ฤดูรัก เขาใหญ่ รักออนไลน์ ฤดูฝน นิยายรัก เรียว
ตอน: ๑ ฤดูแห่งความเศร้า
๑
ฤดูแห่งความเศร้า
หญิงสาวรูปร่างปราดเปรียววิ่งฝ่าสายฝนที่เริ่มจะโปรยปรายในช่วงใกล้ค่ำ เธอวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนจากฟิตเนสหรูที่มีสาขาทั่วโลกมายังร้านกาแฟเล็กๆ ฝั่งตรงข้าม ทรวดทรงองเอวของเธอพร้อมที่จะอวดทุกสายตาให้ตะลึงงัน อาชีพครูสอนเต้นแอโรบิกในสถานออกกำลังกายชื่อดังทำให้เธอมีรูปร่างที่ชวนมอง ทว่าใบหน้าของเธอในยามนี้ที่สารเอนดอร์ฟินจากการออกกำลังกายอย่างหนักคงหลั่งออกมาไม่เพียงพอที่จะทำให้สีหน้าเศร้าหมองสดชื่นขึ้นมาได้ มือบางผลักบานกระจกหนาเข้าไปในร้าน
เธอนัดกับเขาไว้ที่นี่!
“เอสเพรสโซ่ค่ะ” หญิงสาวสั่งกาแฟที่เคาน์เตอร์ก่อนจะมานั่งที่โต๊ะประจำริมกระจกอย่างคุ้นเคย ที่นี่เป็นสถานที่ที่เขาจะมานั่งรอเธอเสมอ แต่ในวันนี้...เธอกลับต้องมานั่งรอเขา
รอเพื่อจะให้รู้ว่าเขาจะเลือกใคร ระหว่างเธอที่คบกันมาถึงเจ็ดปีกับผู้หญิงบอบบางคนนั้นที่เขาเพิ่งรู้จักเพียงแค่ไม่กี่เดือน หญิงสาวเลือกที่จะหันหลังให้กับเคาน์เตอร์ เพราะน้ำในหน่วยตาของเธอเริ่มจะเอ่อคลอ ร่างกายของเธอแข็งแรง แต่จิตใจ... ช่างอ่อนแอเหลือเกิน
อภัย! คือคำที่เธอท่องซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อให้เขายังอยู่กับเธอ แต่หากวันนี้ถ้าเขาไม่มาตามนัด คำว่าอภัย...คงไม่มีอีกแล้ว
พนักงานเสิร์ฟยกกาแฟหอมกรุ่นมาวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับเสียงเตือนของโปรแกรมไลน์ในสมาร์ตโฟนหน้าจอใหญ่ที่วางไว้ใกล้ตัว เธอละสายตาจากแก้วกาแฟ มือเรียวคว้าสมาร์ตโฟนมาเปิดดู หยาดน้ำใสในดวงตาไหลหลั่งลงมาพร้อมกับห่าฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนกระจกใสภายในเป็นฝ้าขาวเมื่อความฉ่ำเย็นจากน้ำฝนกระทบกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดอยู่ภายใน
กรพัฒน์ : พี่ไปไม่ได้นะฝน พี่ขอโทษ หากพี่ไปแอมเขาจะฆ่าตัวตาย จิตใจของแอมเขาอ่อนแอมาก พี่กลัวเขาเขาทำร้ายตัวเองเพราะพี่อีก พี่ขอโทษนะฝน พี่เชื่อว่าฝนแข็งแรงกว่าแอม หากไม่มีพี่ ฝนก็คงอยู่ได้
ใช่! เธออยู่ได้... อยู่ได้เพราะหลอกตัวเองตลอดมา อยู่ได้เพราะคิดว่าวันหนึ่งเขาจะกลับตัวเป็นคนดีเพื่อเธอ อยู่ได้เพราะหวังเพียงว่าเขาจะเห็นในความดีของเธอแล้วกลับมา นี่หรือความแข็งแรงของเธอ เปล่าเลย... เธออ่อนแอต่างหาก... อ่อนแอจนกลัวการอยู่โดยที่ไม่มีเขาถึงต้องยอมทนตลอดมา
หญิงสาวควบคุมตัวเองไม่ให้สะอื้น แล้วหยิบธนบัตรที่มีจำนวนเงินมากกว่าราคากาแฟในแก้วที่เธอยังไม่ได้แตะวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเก็บสมาร์ตโฟนใส่กระเป๋าถือ แล้วเดินฝ่าสายฝนที่กำลังเทกระหน่ำ เพียงเพื่ออยากใช้น้ำฝนพรางน้ำตาที่กำลังไหลทะลักราวทำนบแตก ทำไมเธอถึงตัดใจจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักที
ร่างเปียกปอนไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนที่หลบฝนอยู่ตามชายคาของร้านรวงต่างๆ เธอยังคงก้าวเท้าเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย พร้อมกับน้ำตาที่ยังคงหลั่งรินแข่งกับสายฝน
กลับบ้าน! ใช่ เธอต้องกลับบ้าน หญิงสาวเรียกแท็กซี่คันแล้วคันเล่า แต่ไม่มีคันไหนจอดรับผู้หญิงเปียกปอนอย่างเธอ จึงตัดสินใจเรียกตุ๊กๆ ที่ขับผ่านมา เพื่อให้ไปส่งยังคอนโดมิเนียมที่ไม่ไกลจากสถานที่ทำงานนักโดยไม่ยี่หระกับสายตาของคนขับรถตุ๊กๆ ที่มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ
วรรษาก้าวเท้าลงจากรถตุ๊กๆ อย่างทุลักทุเลก่อนที่จะวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามายังตัวอาคาร เธอเดินผ่านล็อบบี้เข้าไปกดลิฟต์ทั้งที่ร่างกายเปียกโชกไปทั้งตัว หญิงสาวก้าวเข้าไปในลิฟต์ ภาพแม่บ้านร่างท้วมถือไม้ถูพื้น มาถูหยดน้ำที่เปียกเพรื่ออยู่บนพื้นแกรนิตโต้สีดำ หายลับไปพร้อมกับประตูลิฟต์ที่ถูกปิดลง
หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดคิงไซซ์ที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีม่วงหม่น ทอดดวงตาเศร้าโศกไปยังสายฝนที่เทกระหน่ำผ่านบานกระจกหนา
ฤดูฝน...ฤดูแห่งความหม่นเศร้า
ฝน... คือชื่อเล่นของเธอ ฤดูฝน... คือความหมายของชื่อจริง... วรรษา
แม่ของเธอตั้งให้เพราะเธอเกิดในฤดูฝนเมื่อยี่สิบเก้าปีก่อน หากแต่...เธอไม่เคยได้รับความสุขในวันฝนพรำเลยสักครั้ง เธอต้องถูกทอดทิ้งเพราะร่างกายของเธอแข็งแรงกว่าผู้หญิงคนนั้นหรือ แล้วหัวใจของเธอล่ะ เขาจะรู้บ้างไหม...ว่ามันเจ็บปวดไม่ต่างกันเลยสักนิด ใครจะมาเข้าใจผู้หญิงสวยที่อึดและถึกอย่างเธอบ้าง ว่าต้องการการดูแลและเอาใจใส่ไม่ต่างจากผู้หญิงบอบบางคนนั้น
‘ถ้าหากฉันจะฆ่าตัวตายเหมือนอย่างเขา คุณจะกลับมาดูแลฉันไหม...กรพัฒน์!’
“ติ๊ง!” วรรษาสะดุ้งหลุดออกมาจากความคิดคร่ำครวญ เมื่อได้ยินเสียงเตือนของอีเมลดังขึ้นบนจอสมาร์ตโฟน เธอปาดน้ำตาที่ไหลรินก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
“เรียว...” หญิงสาวพึมพำ
-----------------------------------------------------------------
เรื่องนี้มีรูปเล่มขายนะคะ ราคา 299 บาท ฟรีค่าส่งแบบลงทะเบียน สั่งซื้อได้ที่ผู้เขียน suthantip@gmail.com
id line : iThip499 และแฟนเพจทิพย์ทิวาค่ะ หรือสามารถดาวน์โหลดอีบุ๊คได้ที่นี่ค่ะ
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDI0NTg5IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjUwMDEiO30
ฤดูแห่งความเศร้า
หญิงสาวรูปร่างปราดเปรียววิ่งฝ่าสายฝนที่เริ่มจะโปรยปรายในช่วงใกล้ค่ำ เธอวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนจากฟิตเนสหรูที่มีสาขาทั่วโลกมายังร้านกาแฟเล็กๆ ฝั่งตรงข้าม ทรวดทรงองเอวของเธอพร้อมที่จะอวดทุกสายตาให้ตะลึงงัน อาชีพครูสอนเต้นแอโรบิกในสถานออกกำลังกายชื่อดังทำให้เธอมีรูปร่างที่ชวนมอง ทว่าใบหน้าของเธอในยามนี้ที่สารเอนดอร์ฟินจากการออกกำลังกายอย่างหนักคงหลั่งออกมาไม่เพียงพอที่จะทำให้สีหน้าเศร้าหมองสดชื่นขึ้นมาได้ มือบางผลักบานกระจกหนาเข้าไปในร้าน
เธอนัดกับเขาไว้ที่นี่!
“เอสเพรสโซ่ค่ะ” หญิงสาวสั่งกาแฟที่เคาน์เตอร์ก่อนจะมานั่งที่โต๊ะประจำริมกระจกอย่างคุ้นเคย ที่นี่เป็นสถานที่ที่เขาจะมานั่งรอเธอเสมอ แต่ในวันนี้...เธอกลับต้องมานั่งรอเขา
รอเพื่อจะให้รู้ว่าเขาจะเลือกใคร ระหว่างเธอที่คบกันมาถึงเจ็ดปีกับผู้หญิงบอบบางคนนั้นที่เขาเพิ่งรู้จักเพียงแค่ไม่กี่เดือน หญิงสาวเลือกที่จะหันหลังให้กับเคาน์เตอร์ เพราะน้ำในหน่วยตาของเธอเริ่มจะเอ่อคลอ ร่างกายของเธอแข็งแรง แต่จิตใจ... ช่างอ่อนแอเหลือเกิน
อภัย! คือคำที่เธอท่องซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อให้เขายังอยู่กับเธอ แต่หากวันนี้ถ้าเขาไม่มาตามนัด คำว่าอภัย...คงไม่มีอีกแล้ว
พนักงานเสิร์ฟยกกาแฟหอมกรุ่นมาวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับเสียงเตือนของโปรแกรมไลน์ในสมาร์ตโฟนหน้าจอใหญ่ที่วางไว้ใกล้ตัว เธอละสายตาจากแก้วกาแฟ มือเรียวคว้าสมาร์ตโฟนมาเปิดดู หยาดน้ำใสในดวงตาไหลหลั่งลงมาพร้อมกับห่าฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนกระจกใสภายในเป็นฝ้าขาวเมื่อความฉ่ำเย็นจากน้ำฝนกระทบกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดอยู่ภายใน
กรพัฒน์ : พี่ไปไม่ได้นะฝน พี่ขอโทษ หากพี่ไปแอมเขาจะฆ่าตัวตาย จิตใจของแอมเขาอ่อนแอมาก พี่กลัวเขาเขาทำร้ายตัวเองเพราะพี่อีก พี่ขอโทษนะฝน พี่เชื่อว่าฝนแข็งแรงกว่าแอม หากไม่มีพี่ ฝนก็คงอยู่ได้
ใช่! เธออยู่ได้... อยู่ได้เพราะหลอกตัวเองตลอดมา อยู่ได้เพราะคิดว่าวันหนึ่งเขาจะกลับตัวเป็นคนดีเพื่อเธอ อยู่ได้เพราะหวังเพียงว่าเขาจะเห็นในความดีของเธอแล้วกลับมา นี่หรือความแข็งแรงของเธอ เปล่าเลย... เธออ่อนแอต่างหาก... อ่อนแอจนกลัวการอยู่โดยที่ไม่มีเขาถึงต้องยอมทนตลอดมา
หญิงสาวควบคุมตัวเองไม่ให้สะอื้น แล้วหยิบธนบัตรที่มีจำนวนเงินมากกว่าราคากาแฟในแก้วที่เธอยังไม่ได้แตะวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเก็บสมาร์ตโฟนใส่กระเป๋าถือ แล้วเดินฝ่าสายฝนที่กำลังเทกระหน่ำ เพียงเพื่ออยากใช้น้ำฝนพรางน้ำตาที่กำลังไหลทะลักราวทำนบแตก ทำไมเธอถึงตัดใจจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักที
ร่างเปียกปอนไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนที่หลบฝนอยู่ตามชายคาของร้านรวงต่างๆ เธอยังคงก้าวเท้าเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย พร้อมกับน้ำตาที่ยังคงหลั่งรินแข่งกับสายฝน
กลับบ้าน! ใช่ เธอต้องกลับบ้าน หญิงสาวเรียกแท็กซี่คันแล้วคันเล่า แต่ไม่มีคันไหนจอดรับผู้หญิงเปียกปอนอย่างเธอ จึงตัดสินใจเรียกตุ๊กๆ ที่ขับผ่านมา เพื่อให้ไปส่งยังคอนโดมิเนียมที่ไม่ไกลจากสถานที่ทำงานนักโดยไม่ยี่หระกับสายตาของคนขับรถตุ๊กๆ ที่มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ
วรรษาก้าวเท้าลงจากรถตุ๊กๆ อย่างทุลักทุเลก่อนที่จะวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามายังตัวอาคาร เธอเดินผ่านล็อบบี้เข้าไปกดลิฟต์ทั้งที่ร่างกายเปียกโชกไปทั้งตัว หญิงสาวก้าวเข้าไปในลิฟต์ ภาพแม่บ้านร่างท้วมถือไม้ถูพื้น มาถูหยดน้ำที่เปียกเพรื่ออยู่บนพื้นแกรนิตโต้สีดำ หายลับไปพร้อมกับประตูลิฟต์ที่ถูกปิดลง
หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดคิงไซซ์ที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีม่วงหม่น ทอดดวงตาเศร้าโศกไปยังสายฝนที่เทกระหน่ำผ่านบานกระจกหนา
ฤดูฝน...ฤดูแห่งความหม่นเศร้า
ฝน... คือชื่อเล่นของเธอ ฤดูฝน... คือความหมายของชื่อจริง... วรรษา
แม่ของเธอตั้งให้เพราะเธอเกิดในฤดูฝนเมื่อยี่สิบเก้าปีก่อน หากแต่...เธอไม่เคยได้รับความสุขในวันฝนพรำเลยสักครั้ง เธอต้องถูกทอดทิ้งเพราะร่างกายของเธอแข็งแรงกว่าผู้หญิงคนนั้นหรือ แล้วหัวใจของเธอล่ะ เขาจะรู้บ้างไหม...ว่ามันเจ็บปวดไม่ต่างกันเลยสักนิด ใครจะมาเข้าใจผู้หญิงสวยที่อึดและถึกอย่างเธอบ้าง ว่าต้องการการดูแลและเอาใจใส่ไม่ต่างจากผู้หญิงบอบบางคนนั้น
‘ถ้าหากฉันจะฆ่าตัวตายเหมือนอย่างเขา คุณจะกลับมาดูแลฉันไหม...กรพัฒน์!’
“ติ๊ง!” วรรษาสะดุ้งหลุดออกมาจากความคิดคร่ำครวญ เมื่อได้ยินเสียงเตือนของอีเมลดังขึ้นบนจอสมาร์ตโฟน เธอปาดน้ำตาที่ไหลรินก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
“เรียว...” หญิงสาวพึมพำ
-----------------------------------------------------------------
เรื่องนี้มีรูปเล่มขายนะคะ ราคา 299 บาท ฟรีค่าส่งแบบลงทะเบียน สั่งซื้อได้ที่ผู้เขียน suthantip@gmail.com
id line : iThip499 และแฟนเพจทิพย์ทิวาค่ะ หรือสามารถดาวน์โหลดอีบุ๊คได้ที่นี่ค่ะ
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDI0NTg5IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjUwMDEiO30
ทิพย์ทิวา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 มิ.ย. 2558, 12:39:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 มิ.ย. 2558, 12:47:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 789
| ๒ มิตรภาพในโลกไซเบอร์ >> |