เงารักในม่านฝน
เงารักในม่านฝน
ฤดูฝน... ฤดูแห่งความหม่นเศร้าที่นำความผิดหวังมาให้กับเธอ
ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินทางออกไปหานิยามรักครั้งใหม่
ตามคำแนะนำของชายหนุ่มนิรนามในโลกออนไลน์ที่ใช้นามแฝงว่า... เรียว!
สิบห้าปีที่ทั้งคู่ติดต่อกันในโลกออนไลน์โดยไม่เปิดเผยตัวตน
เขาจะทำให้ฤดูฝนนี้เป็นของเธอตามที่สัญญาไว้ได้หรือไม่
ติดตามเรื่องราวความรักของวรรษา หญิงสาวที่โชคร้ายในทุกฤดูฝน
กับเรียว! นามแฝงของชายหนุ่มในโลกออนไลน์
ได้ใน...
เงารักในม่านฝน
นิยายรักที่จะทำให้คุณชุ่มฉ่ำหัวใจไปกับรักในฤดูฝน
ฤดูฝน... ฤดูแห่งความหม่นเศร้าที่นำความผิดหวังมาให้กับเธอ
ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินทางออกไปหานิยามรักครั้งใหม่
ตามคำแนะนำของชายหนุ่มนิรนามในโลกออนไลน์ที่ใช้นามแฝงว่า... เรียว!
สิบห้าปีที่ทั้งคู่ติดต่อกันในโลกออนไลน์โดยไม่เปิดเผยตัวตน
เขาจะทำให้ฤดูฝนนี้เป็นของเธอตามที่สัญญาไว้ได้หรือไม่
ติดตามเรื่องราวความรักของวรรษา หญิงสาวที่โชคร้ายในทุกฤดูฝน
กับเรียว! นามแฝงของชายหนุ่มในโลกออนไลน์
ได้ใน...
เงารักในม่านฝน
นิยายรักที่จะทำให้คุณชุ่มฉ่ำหัวใจไปกับรักในฤดูฝน
Tags: ฤดูรัก เขาใหญ่ รักออนไลน์ ฤดูฝน นิยายรัก เรียว
ตอน: ๓ ของขวัญในวันฝนพรำ
๓
ของขวัญในวันฝนพรำ
หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้วสมเจตน์หรืออีกชื่อสุดเก๋ไก๋ว่า ‘ลิลลี่’ ก็มานอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา สายตาจับจ้องดูเรือนร่างสมส่วนแบบนักกีฬาอันน่าอิจฉาของเพื่อนสาวที่เดินไปเดินมาปัดกวาดห้องนอนวุ่นวายเพื่อคลายความคิดฟุ้งซ่าน แล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลที่ตัวเองเป็นคนหยิบมาวางไว้ ร่างอ้อนแอ้นเกินชายเดินนวยนาดไปหยิบมา
“ตกลงหล่อนจะไม่เปิดดูสักหน่อยเหรอยายฝน” นิ้วกรีดกรายอยู่บนซองอย่างอยากรู้อยากเห็น น้ำเสียงดัดสาวนั้นราวกับจะอ้อนวอนให้เพื่อนสาวมาเปิดดู แต่วรรษาก็ไม่ยอมเปิดซองมาดูสักที
“แกอยากรู้ก็เปิดสิลิลลี่ มันก็แค่เอกสารโฆษณาอะไรสักอย่าง” วรรษาว่าแล้วก็เอาไม้ขนไก่ปัดฝุ่นบนโต๊ะไปพลาง แค่ได้รับคำอนุญาตจากเพื่อน สมเจตน์ก็รีบจัดการในทันที
ชายหนุ่มหัวใจสาวค่อยๆ กรีดนิ้วแกะซองอย่างพิถีพิถัน แล้วดึงกระดาษข้างในออกมาอ่าน ซึ่งเป็นกระดาษแข็งหรูหราสีม่วงเข้มเงาวับ มีรูปภาพห้องพักเป็นกรอบรูปเล็กๆ สวยหรูอยู่ในนั้น มีภาพสระว่ายน้ำ สนามกอล์ฟ ซึ่งเธอคิดว่าคงจะเป็นโฆษณาอย่างที่เพื่อนว่า ก่อนจะคลี่เปิดหน้าต่อไปอ่านซ้ำไปซ้ำมา แล้วกรีดร้องขึ้นมาเสียงดัง
“กรี๊ด! แกมานี่เลยยายฝน มานี่ๆ” สมเจตน์กวักมือเรียกยิกๆ ดวงตาเบิกกว้างราวกับไข่ห่าน
“อะไรของแกลิลลี่ ฉันไม่มีอารมณ์จะไปซื้อของลดราคาตอนนี้หรอกนะ”
“ไม่ๆ แกไม่ต้องซื้ออะไรทั้งนั้น แกได้มาฟรีๆ โอ๊ย ฉันอิจฉาๆๆ มาดูๆ”
“อะไร?” วรรษาทำท่ารำคาญ ไม่เคยมีอะไรที่จะได้มาฟรีๆ ในโลกใบนี้ ทุกอย่างมันต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนเสมอในความคิดของเธอ แต่ก็ต้องเดินมาหาเพื่อนตามคำเรียกร้อง เพราะไม่อย่างนั้นเพื่อนของเธอคงไม่หยุดเรียกเป็นแน่
“คีรีธารา เดอ เขาใหญ่ เขาให้แพ็กเกจที่พัก 10 วัน ฟรี! แกดูสิ สิบวันเชียวนะแก ไม่ใช่สิบนาที แล้วยังเป็นห้อง Rainforest Suite ราคาคืนละหนึ่งหมื่นห้าพันเก้าร้อยบาท กรี๊ดดด! นี่ๆ มีการ์ดแนบมาด้วย”
สมเจตน์กรีดร้องลั่น มือสั่นระริก นิ้วเรียวกรีดหยิบการ์ดส่งให้เพื่อนโดยไม่เสียมารยาทเปิดอ่าน
‘ฤดูฝนปีนี้จะเป็นของคุณ...เรียว’
“เรียว...” วรรษาพึมพำอย่างตกใจ
“เรียว เรียวคือใคร ผู้ใหม่ของแกหรือยายฝน” คนที่นั่งจ้องหน้าไม่กระพริบตาถามมาอย่างเร็วรี่
“เปล่า เพื่อนทางอินเทอร์เน็ตรู้จักกันมาสิบห้าปีแล้ว แต่ยังไม่เคยเห็นหน้า”
“แกว่ามาไวๆ ก่อนฉันจะช็อกตาย แล้วเขาให้แกมาทำไม”
“เมื่อวานฉันบอกว่าฉันอกหัก เสียใจ แล้วฉันก็พร่ำพรรณนาไปว่าทำไมฤดูฝนช่างโหดร้ายกับฉันได้ทุกปี เขาหายเงียบไปพักหนึ่ง แล้วมาบอกว่าเขาจะทำให้ฤดูฝนปีนี้เป็นของฉัน แล้วเขาส่งมายังไงถึงได้มาถึงรวดเร็วขนาดนี้ นี่ไปรษณีย์ยังไม่ทำงานเลยนะ” ก่อนที่เธอจะไปหาคำตอบให้มากความ เสียงเตือนของอีเมลในสมาร์ตโฟนก็ดังขึ้น
วรรษารีบก้าวพรวดไปเปิดอ่านทันทีเพราะมั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าต้องเป็นเขา...เรียว!
แล้วการคาดคะเนของเธอก็ไม่ผิดพลาด!
เรียว : อรุณสวัสดิ์ วันนี้คุณเป็นยังไงบ้างฝน แล้วฝนยังตกอยู่ไหม
ฝน : ฉันได้รับของที่คุณส่งมาให้แล้ว คุณส่งมันมาได้ยังไง นี่ยังเช้าอยู่เลย แล้วคุณเอาแพ็กเกจที่พักนี่มาจากไหน มันแพงมากเลยนะคะ ฉันคงรับไว้ไม่ได้
เรียว : จะไม่ตอบคำถามผมก่อนเหรอ? แต่ไม่เป็นไร ผมตอบคุณก่อนก็ได้ พอดีผมชิงโชคได้มา แต่ผมงานยุ่งมากไม่สามารถปลีกตัวไปเที่ยวได้เลย จึงขอส่งไปให้คุณใช้สิทธิ์แทน ตอบแทนที่คุณคอยพูดคุยให้ผมสบายใจมาตั้งสิบห้าปี แค่นี้ไม่มากไปหรอก คุณรับไปเถอะ แล้วที่มันไปถึงเร็วเพราะผมให้บริษัทรับส่งของเอกชนเขาไปส่งให้ เขาส่งของยี่สิบสี่ชั่วโมง ส่วนที่อยู่คุณ คุณก็เคยให้ผมไว้เมื่อสามสี่ปีก่อน ตอนที่ผมไปนครสวรรค์แล้วคุณบอกว่าอยากกินขนมโมจิ ผมก็เลยซื้อมาฝากและคุณก็ให้ที่อยู่ ให้ผมส่งไปรษณีย์ไปให้คุณยังไงล่ะ หมดข้อสงสัยแล้วใช่ไหม
วรรษาหันหน้าไปมองบานกระจกใส เพื่อตอบคำถามของเขา ที่ตอนนี้น้ำฝนสาดกระเซ็นมาโดนจนเม็ดฝนเกาะพราวไปทั้งบาน ทำให้เห็นภาพรถราที่พลุกพล่านอยู่ข้างนอกเลือนรางลง ก่อนที่จะพิมพ์ตอบกลับไป
ฝน : อ๋อ ค่ะ ฉันขอโทษค่ะ ฉันรีบร้อนถามไปหน่อย เลยไม่ได้ตอบคำถามคุณก่อน ฉันดีขึ้นกว่าเมื่อวาน ฝนเริ่มตกพรำๆ อีกแล้ว แต่ตอนนี้มีเพื่อนมาอยู่ด้วย เลยหายเหงา งั้น ฉันขอบคุณมาก แต่ฉันไม่เคยไปที่นั่น
เรียว : ก็ลองไปสักครั้ง แล้วต่อไปคุณจะบอกใครต่อใครได้ว่าเคยไปมาแล้ว ที่นั่นสวยมาก เหมาะกับคนอกหัก ผมคอนเฟิร์ม!
ผมไปทำงานก่อนนะฝน วันนี้งานยุ่งมาก ขอให้คุณเที่ยวให้สนุก ให้สมกับที่ฤดูฝนนี้เป็นของคุณ
ฝน : ค่ะ ฉันขอบคุณคุณมาก... เรียว
หญิงสาวตอบได้เพียงแค่นี้เพราะตอนนี้สมองอื้ออึงจนคิดอะไรไม่ออก แล้วเธอจะไปที่นั่นได้อย่างไรคนเดียว แต่หากเธอไป...มันก็น่าจะทำให้เธอได้พบสิ่งใหม่ๆ ในชีวิตบ้าง ได้ท่องเที่ยว ได้พักผ่อน จะได้หยุดความเศร้าหมองไปสักสิบวันก็ยังดี ก่อนที่จะหันไปหาคนที่มายืนตาแป๋วจ้องสมาร์ตโฟนอยู่ข้างหลังเธอตอนไหนก็ไม่รู้
“ต๊าย! ยายฝน แกมี ‘ผู้’ น้ำใจงามแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เคยรู้ ไหนๆ ขอดูรูปหน่อยว่าหน้าตาเป็นยังไง หล่อไหม” สมเจตน์ในนาม ‘ลิลลี่’ มักจะเรียกจะเรียกผู้ชายว่า ‘ผู้’ เฉยๆ
“ไม่มีหรอกย่ะ ฉันไม่เคยแลกรูปกับเขา แค่คุยกันผ่านตัวอักษรเฉยๆ”
“คุยกันสิบห้าปี ไม่เคยแลกรูปกัน ฉันจะบ้า หล่อนคุยมาได้ยังไงยะ สติหล่อนยังดีอยู่ใช่ไหม บอกฉันที บอกฉัน!” ดวงตาของสมเจตน์เบิกกว้างอย่างประหลาดใจ
“สติฉันยังดีอยู่ แต่ฉันไม่ได้อยากรู้จักตัวจริงเขานี่ แค่ได้พูดคุยคลายเหงาก็ดีแล้ว บางทีเขาก็ให้คำแนะนำอะไรดีๆ กับฉันหลายอย่าง มันดีกว่าคนที่รู้หน้าแต่ไม่รู้ใจอีกนะ”
“เออ มันก็จริง ว่าแต่แกไม่กลัวว่าเขาจะไปดักรอแกอยู่ที่โน่นเหรอ”
“เขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก ถ้าเขาจะมาดักรอ ก็คงจะมาดักรอฉันที่คอนโดนานแล้วล่ะ เพราะเขามีที่อยู่ฉัน แต่เขาก็ไม่เคยมา เขาเป็นคนบอกเองว่าคุยกับฉันแล้วสบายใจดี แต่อยากคุยแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ กลัวว่าเจอตัวจริงกันแล้ว จะทำให้ความสัมพันธ์ ดีๆ ที่เคยมีต่อกันเปลี่ยนไป ฉันก็เห็นด้วยนะ เพราะฉันก็ไม่เคยคิดจะหาคู่ทางอินเทอร์เน็ตอยู่แล้ว” วรรษาตอบกลับไป คนเป็นเพื่อนได้แต่เลิกคิ้วแล้วไหวไหล่น้อยๆ กับสัมพันธภาพที่แสนประหลาด ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะกระตุกวาบเหมือนคิดอะไรได้
“นี่ไงแก แกไปเลยเขาใหญ่ เผื่อได้คู่ ฉันนะอยากไปกับแกมากๆ อยากได้ผู้ใหม่สักคน แต่เสียดาย เขาให้ที่พักมาแค่คนเดียว เลยอด อยากจะยอมจ่ายเงินเองตามแกไปด้วย แต่ติดคอนเสิร์ตพี่โก้ที่พิษณุโลก ต้องไปยาวไปเป็นอาทิตย์เลย เสียดายสุดๆ” สมเจตน์มีอาชีพเป็นแดนเซอร์ให้กับนักร้องชื่อดัง ซึ่งบางทีก็ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเป็นเวลาหลายๆ วัน
“เฮ้อ! ถ้าไปฉันก็ต้องลางานสิ” วรรษาทำท่าครุ่นคิด
“โธ่ เป็นฉันนะ ต้องลาออกก็ยอม หล่อนรู้ไหมนี่มันมูลค่าตั้งหนึ่งแสนห้าหมื่นเก้าพันบาทนะ ทำงานกี่ปีถึงจะได้มีโอกาสไปพักที่หรูๆ แบบนี้ แกโทรไปลางานเลย ฉันเห็นแกทำงานทุกวันมาหลายปีแล้วไม่เคยลากิจ ลาป่วย ลาพักร้อนก็ไม่เคย ถ้าเขาไม่ให้แกลาฉันจะหางานใหม่ให้แกเอง โทรไปลางานเดี๋ยวนี้ยายฝน เพราะฉันอยากให้หล่อนไปมากๆ” คนเป็นเพื่อนสั่ง
วรรษาถอนใจก่อนจะโทรไปขอพักงาน 2 สัปดาห์โดยไม่รับเงินเดือนแทน ซึ่งมันจะทำให้เธอสบายใจมากกว่า เพราะจริงๆ แล้ว เธอเองก็ไม่อยากไปทำงานในสภาพจิตใจที่ไม่พร้อมเช่นนี้ ซึ่งการที่เธอไปทำงานอย่างสม่ำเสมอ มันก็เป็นผลดีกับตัวเธอในเวลานี้ เพราะฝ่ายบุคคลอนุญาตให้ใช้วันลาพักร้อนสะสมที่เธอไม่เคยใช้มาเลยเป็นเวลาหลายปีที่เข้ามาทำงานในสถานที่ออกกำลังกายแห่งนี้
หลังจากโทรลางานเสร็จสมเจตน์อยู่เป็นเพื่อนเธออยู่พักหนึ่ง ซึ่งเพื่อนหนุ่มหัวใจสาวของเธอก็เอาแต่พร่ำเพ้อถึงความหรูหราของห้องเรนฟอร์เรส สวีท ที่คุณเธอเคยดูในรายการโทรทัศน์ว่ามันสวยงามปานสวรรค์วิมาน ก่อนที่จะกลับไปหลังฝนหยุดตกเพราะโดนผู้ชายคนใหม่ของเจ้าหล่อนโทรมาตามตัว
หลังจากสมเจตกลับไปแล้ว วรรษาจึงยกหูโทรไปยัง คีรีธารา เดอ เขาใหญ่ กอล์ฟคลับ รีสอร์ตแอนด์สปา ตามเบอร์โทร. ติดต่อที่อยู่บนแผ่นพับที่เขาส่งมาให้ เพื่อยืนยันว่าจะเข้าพักที่นั่นตามที่ระบุไว้ในเอกสารที่เขาส่งมา ทางคีรีธารายืนยันมาว่าเธอสามารถเข้าพักได้แน่นอน หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกว่ามันคือเรื่องจริง ไม่ใช่การแต่งเรื่องขึ้นอย่างที่เธอนึกหวั่นใจ
หลังจากยืนยันการเข้าพักเสร็จเธอจึงเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับที่พัก และสถานที่ท่องเที่ยวละแวกนั้นทางอินเตอร์เน็ต ก่อนที่เสียงเตือนของอีเมลในมือถือข้างตัวจะดังขึ้น หญิงสาวหยุดชะงักจากการค้นหาข้อมูลมาเปิดสมาร์ตโฟน
เรียว : คุณทำอะไรอยู่ เตรียมตัวจะออกเดินทางหรือยัง ผมแนะนำให้เอาเสื้อผ้าหนาๆ ไปด้วย อากาศน่าจะค่อนข้างหนาว ถึงจะไม่ใช่หน้าหนาวแต่ที่นั่นอยู่ท่ามกลางหุบเขาอากาศจะเย็นจัดในช่วงกลางคืน ช่วงนี้เป็นฤดูฝน คุณอาจจะต้องมีร่มหรือเสื้อกันฝนหากต้องออกไปท่องเที่ยวที่ไหน อ้อ อย่าลืมยาแก้แพ้อากาศไปด้วย อย่าเพิ่งเถียงผมนะว่าคุณแข็งแรงดี ผมเชื่อ แต่อยากให้คุณเอาไปด้วย เพราะอากาศเปลี่ยนกะทันหันอาจจะทำให้คุณป่วยได้
วรรษายิ้มออกมาได้ เขาเป็นแบบนี้เสมอ คอยให้คำแนะนำ ห่วงใย เพราะเขารู้ว่าเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยจะรอบคอบ ชอบทำอะไรผิดพลาดหลงลืมอยู่เรื่อย หากเธอจะต้องมีธุระจำเป็นอะไรที่ไหน หรือนัดใครถ้าเขาไม่ยุ่งมากจนเกินไป ก็จะส่งอีเมลมาเตือน เพราะเธอกับเขาจะเล่าเรื่องส่วนตัวเท่าที่จะเล่าได้ให้ฟังอยู่เรื่อยๆ และเขานั่นเอง ที่คอยเตือนเธอว่าให้ระมัดระวังตัวในการคบหากับกรพัฒน์ อย่าเพิ่งมีอะไรเกินเลยจนกว่าจะได้แต่งงาน
ทุกครั้งที่กรพัฒน์พยายามจะล่วงเกิน เธอจึงปฏิเสธเขาตลอดมา จนกระทั่งกรพัฒน์ทนไม่ไหวจึงไปมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น บางครั้งเธอก็นึกโกรธชายนิรนามของเธอที่คำแนะนำของเขาทำให้เธอต้องเสียผู้ชายที่เธอรักให้กับผู้หญิงคนอื่น แต่สุดท้ายก็ต้องนึกขอบคุณเขา เพราะหากเขาไม่ยับยั้งไว้
เธออาจจะถูกกรพัฒน์ทิ้งราคีไว้ให้... ก่อนจะจากเธอไปหาผู้หญิงคนใหม่!
มือเรียวค่อยๆ กดปุ่มเล็กๆ ในสมาร์ตโฟนตอบกลับอีเมลของเขาไป
ฝน : เจ้าค่ะ ดิฉันจะจำไว้ และพร้อมจะปฏิบัติตามเจ้าค่ะ
เธออมยิ้มก่อนจะส่งคำเย้าแหย่นั้นกลับไป ราวกับว่าเขาเริ่มเตือนเหมือนเธอเป็นเด็กน้อยอีกแล้ว เขาตอบกลับเธอมาด้วยตัวอีโมติคอลรูปหน้าคนยิ้ม เป็นการบอกว่าเขาขำขันกับคำหยอกเย้านั้น หญิงสาวยิ้ม ก่อนจะกดปุ่มในสมาร์ตโฟนส่งไปหาเขาอีกที
ฝน : ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับของขวัญแสนพิเศษ ฉันไม่เคยคิดว่าสัมพันธภาพในโลกไซเบอร์มันจะทำให้ฉันมีโอกาสดีๆ แบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของคุณคือใคร หากแต่คุณคือเรียว... คนที่ฉันจะซาบซึ้งใจไปตลอดชีวิต
เธอกดส่งไปแล้วรออยู่พักหนึ่งเห็นเขาไม่ตอบกลับมาจึงละความสนใจไปยังข้อมูลการท่องเที่ยวที่เขาใหญ่ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กแทน ก่อนที่จะได้ยินเสียงตอบกลับมา
เรียว : ฝน คุณก็เคยให้กำลังใจครั้งยิ่งใหญ่กับชีวิตของผมเหมือนกัน และทำให้ผมผ่านช่วงเวลาแย่ๆ มามากมาย คุณอาจจะไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด แต่สิ่งนี้เป็นเรื่องจริง และสิ่งที่ผมให้กับคุณไปในวันนี้เป็นเพียงการตอบแทนเล็กน้อยเท่านั้น ผมต้องทำงานแล้วล่ะฝน เขาเรียกเข้าห้องประชุมแล้ว ขอให้คุณมีความสุขกับการท่องเที่ยวและพักผ่อนที่คีรีธารา เดอ เขาใหญ่ ผมมั่นใจว่าที่นั่นจะทำให้คุณประทับใจ
หญิงสาวอ่านอีเมลจบก็กดส่งไปหาเขาอีกครั้ง
ฝน : ขอบคุณมากจ้ะเรียว และขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับคุณ
หญิงสาววางสมาร์ตโฟนลง แล้วคร่ำเคร่งกับการหาข้อมูลสถานที่ต่างๆ ต่อไป เธอจำเป็นต้องมีข้อมูลให้พร้อมที่สุด เพราะเธอไปที่นั่นคนเดียว...
ที่ที่ความแปลกใหม่อันน่าตื่นเต้นกำลังรอคอยเธออยู่!
---------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่ผู้เขียน ทาง suthantip@gmail.com id line : iThip499 แฟนเพจ ทิพย์ทิวา
หรือดาวน์โหลดอีบุคได้ที่
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDI0NTg5IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjUwMDEiO30
ของขวัญในวันฝนพรำ
หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้วสมเจตน์หรืออีกชื่อสุดเก๋ไก๋ว่า ‘ลิลลี่’ ก็มานอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา สายตาจับจ้องดูเรือนร่างสมส่วนแบบนักกีฬาอันน่าอิจฉาของเพื่อนสาวที่เดินไปเดินมาปัดกวาดห้องนอนวุ่นวายเพื่อคลายความคิดฟุ้งซ่าน แล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลที่ตัวเองเป็นคนหยิบมาวางไว้ ร่างอ้อนแอ้นเกินชายเดินนวยนาดไปหยิบมา
“ตกลงหล่อนจะไม่เปิดดูสักหน่อยเหรอยายฝน” นิ้วกรีดกรายอยู่บนซองอย่างอยากรู้อยากเห็น น้ำเสียงดัดสาวนั้นราวกับจะอ้อนวอนให้เพื่อนสาวมาเปิดดู แต่วรรษาก็ไม่ยอมเปิดซองมาดูสักที
“แกอยากรู้ก็เปิดสิลิลลี่ มันก็แค่เอกสารโฆษณาอะไรสักอย่าง” วรรษาว่าแล้วก็เอาไม้ขนไก่ปัดฝุ่นบนโต๊ะไปพลาง แค่ได้รับคำอนุญาตจากเพื่อน สมเจตน์ก็รีบจัดการในทันที
ชายหนุ่มหัวใจสาวค่อยๆ กรีดนิ้วแกะซองอย่างพิถีพิถัน แล้วดึงกระดาษข้างในออกมาอ่าน ซึ่งเป็นกระดาษแข็งหรูหราสีม่วงเข้มเงาวับ มีรูปภาพห้องพักเป็นกรอบรูปเล็กๆ สวยหรูอยู่ในนั้น มีภาพสระว่ายน้ำ สนามกอล์ฟ ซึ่งเธอคิดว่าคงจะเป็นโฆษณาอย่างที่เพื่อนว่า ก่อนจะคลี่เปิดหน้าต่อไปอ่านซ้ำไปซ้ำมา แล้วกรีดร้องขึ้นมาเสียงดัง
“กรี๊ด! แกมานี่เลยยายฝน มานี่ๆ” สมเจตน์กวักมือเรียกยิกๆ ดวงตาเบิกกว้างราวกับไข่ห่าน
“อะไรของแกลิลลี่ ฉันไม่มีอารมณ์จะไปซื้อของลดราคาตอนนี้หรอกนะ”
“ไม่ๆ แกไม่ต้องซื้ออะไรทั้งนั้น แกได้มาฟรีๆ โอ๊ย ฉันอิจฉาๆๆ มาดูๆ”
“อะไร?” วรรษาทำท่ารำคาญ ไม่เคยมีอะไรที่จะได้มาฟรีๆ ในโลกใบนี้ ทุกอย่างมันต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนเสมอในความคิดของเธอ แต่ก็ต้องเดินมาหาเพื่อนตามคำเรียกร้อง เพราะไม่อย่างนั้นเพื่อนของเธอคงไม่หยุดเรียกเป็นแน่
“คีรีธารา เดอ เขาใหญ่ เขาให้แพ็กเกจที่พัก 10 วัน ฟรี! แกดูสิ สิบวันเชียวนะแก ไม่ใช่สิบนาที แล้วยังเป็นห้อง Rainforest Suite ราคาคืนละหนึ่งหมื่นห้าพันเก้าร้อยบาท กรี๊ดดด! นี่ๆ มีการ์ดแนบมาด้วย”
สมเจตน์กรีดร้องลั่น มือสั่นระริก นิ้วเรียวกรีดหยิบการ์ดส่งให้เพื่อนโดยไม่เสียมารยาทเปิดอ่าน
‘ฤดูฝนปีนี้จะเป็นของคุณ...เรียว’
“เรียว...” วรรษาพึมพำอย่างตกใจ
“เรียว เรียวคือใคร ผู้ใหม่ของแกหรือยายฝน” คนที่นั่งจ้องหน้าไม่กระพริบตาถามมาอย่างเร็วรี่
“เปล่า เพื่อนทางอินเทอร์เน็ตรู้จักกันมาสิบห้าปีแล้ว แต่ยังไม่เคยเห็นหน้า”
“แกว่ามาไวๆ ก่อนฉันจะช็อกตาย แล้วเขาให้แกมาทำไม”
“เมื่อวานฉันบอกว่าฉันอกหัก เสียใจ แล้วฉันก็พร่ำพรรณนาไปว่าทำไมฤดูฝนช่างโหดร้ายกับฉันได้ทุกปี เขาหายเงียบไปพักหนึ่ง แล้วมาบอกว่าเขาจะทำให้ฤดูฝนปีนี้เป็นของฉัน แล้วเขาส่งมายังไงถึงได้มาถึงรวดเร็วขนาดนี้ นี่ไปรษณีย์ยังไม่ทำงานเลยนะ” ก่อนที่เธอจะไปหาคำตอบให้มากความ เสียงเตือนของอีเมลในสมาร์ตโฟนก็ดังขึ้น
วรรษารีบก้าวพรวดไปเปิดอ่านทันทีเพราะมั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าต้องเป็นเขา...เรียว!
แล้วการคาดคะเนของเธอก็ไม่ผิดพลาด!
เรียว : อรุณสวัสดิ์ วันนี้คุณเป็นยังไงบ้างฝน แล้วฝนยังตกอยู่ไหม
ฝน : ฉันได้รับของที่คุณส่งมาให้แล้ว คุณส่งมันมาได้ยังไง นี่ยังเช้าอยู่เลย แล้วคุณเอาแพ็กเกจที่พักนี่มาจากไหน มันแพงมากเลยนะคะ ฉันคงรับไว้ไม่ได้
เรียว : จะไม่ตอบคำถามผมก่อนเหรอ? แต่ไม่เป็นไร ผมตอบคุณก่อนก็ได้ พอดีผมชิงโชคได้มา แต่ผมงานยุ่งมากไม่สามารถปลีกตัวไปเที่ยวได้เลย จึงขอส่งไปให้คุณใช้สิทธิ์แทน ตอบแทนที่คุณคอยพูดคุยให้ผมสบายใจมาตั้งสิบห้าปี แค่นี้ไม่มากไปหรอก คุณรับไปเถอะ แล้วที่มันไปถึงเร็วเพราะผมให้บริษัทรับส่งของเอกชนเขาไปส่งให้ เขาส่งของยี่สิบสี่ชั่วโมง ส่วนที่อยู่คุณ คุณก็เคยให้ผมไว้เมื่อสามสี่ปีก่อน ตอนที่ผมไปนครสวรรค์แล้วคุณบอกว่าอยากกินขนมโมจิ ผมก็เลยซื้อมาฝากและคุณก็ให้ที่อยู่ ให้ผมส่งไปรษณีย์ไปให้คุณยังไงล่ะ หมดข้อสงสัยแล้วใช่ไหม
วรรษาหันหน้าไปมองบานกระจกใส เพื่อตอบคำถามของเขา ที่ตอนนี้น้ำฝนสาดกระเซ็นมาโดนจนเม็ดฝนเกาะพราวไปทั้งบาน ทำให้เห็นภาพรถราที่พลุกพล่านอยู่ข้างนอกเลือนรางลง ก่อนที่จะพิมพ์ตอบกลับไป
ฝน : อ๋อ ค่ะ ฉันขอโทษค่ะ ฉันรีบร้อนถามไปหน่อย เลยไม่ได้ตอบคำถามคุณก่อน ฉันดีขึ้นกว่าเมื่อวาน ฝนเริ่มตกพรำๆ อีกแล้ว แต่ตอนนี้มีเพื่อนมาอยู่ด้วย เลยหายเหงา งั้น ฉันขอบคุณมาก แต่ฉันไม่เคยไปที่นั่น
เรียว : ก็ลองไปสักครั้ง แล้วต่อไปคุณจะบอกใครต่อใครได้ว่าเคยไปมาแล้ว ที่นั่นสวยมาก เหมาะกับคนอกหัก ผมคอนเฟิร์ม!
ผมไปทำงานก่อนนะฝน วันนี้งานยุ่งมาก ขอให้คุณเที่ยวให้สนุก ให้สมกับที่ฤดูฝนนี้เป็นของคุณ
ฝน : ค่ะ ฉันขอบคุณคุณมาก... เรียว
หญิงสาวตอบได้เพียงแค่นี้เพราะตอนนี้สมองอื้ออึงจนคิดอะไรไม่ออก แล้วเธอจะไปที่นั่นได้อย่างไรคนเดียว แต่หากเธอไป...มันก็น่าจะทำให้เธอได้พบสิ่งใหม่ๆ ในชีวิตบ้าง ได้ท่องเที่ยว ได้พักผ่อน จะได้หยุดความเศร้าหมองไปสักสิบวันก็ยังดี ก่อนที่จะหันไปหาคนที่มายืนตาแป๋วจ้องสมาร์ตโฟนอยู่ข้างหลังเธอตอนไหนก็ไม่รู้
“ต๊าย! ยายฝน แกมี ‘ผู้’ น้ำใจงามแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เคยรู้ ไหนๆ ขอดูรูปหน่อยว่าหน้าตาเป็นยังไง หล่อไหม” สมเจตน์ในนาม ‘ลิลลี่’ มักจะเรียกจะเรียกผู้ชายว่า ‘ผู้’ เฉยๆ
“ไม่มีหรอกย่ะ ฉันไม่เคยแลกรูปกับเขา แค่คุยกันผ่านตัวอักษรเฉยๆ”
“คุยกันสิบห้าปี ไม่เคยแลกรูปกัน ฉันจะบ้า หล่อนคุยมาได้ยังไงยะ สติหล่อนยังดีอยู่ใช่ไหม บอกฉันที บอกฉัน!” ดวงตาของสมเจตน์เบิกกว้างอย่างประหลาดใจ
“สติฉันยังดีอยู่ แต่ฉันไม่ได้อยากรู้จักตัวจริงเขานี่ แค่ได้พูดคุยคลายเหงาก็ดีแล้ว บางทีเขาก็ให้คำแนะนำอะไรดีๆ กับฉันหลายอย่าง มันดีกว่าคนที่รู้หน้าแต่ไม่รู้ใจอีกนะ”
“เออ มันก็จริง ว่าแต่แกไม่กลัวว่าเขาจะไปดักรอแกอยู่ที่โน่นเหรอ”
“เขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก ถ้าเขาจะมาดักรอ ก็คงจะมาดักรอฉันที่คอนโดนานแล้วล่ะ เพราะเขามีที่อยู่ฉัน แต่เขาก็ไม่เคยมา เขาเป็นคนบอกเองว่าคุยกับฉันแล้วสบายใจดี แต่อยากคุยแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ กลัวว่าเจอตัวจริงกันแล้ว จะทำให้ความสัมพันธ์ ดีๆ ที่เคยมีต่อกันเปลี่ยนไป ฉันก็เห็นด้วยนะ เพราะฉันก็ไม่เคยคิดจะหาคู่ทางอินเทอร์เน็ตอยู่แล้ว” วรรษาตอบกลับไป คนเป็นเพื่อนได้แต่เลิกคิ้วแล้วไหวไหล่น้อยๆ กับสัมพันธภาพที่แสนประหลาด ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะกระตุกวาบเหมือนคิดอะไรได้
“นี่ไงแก แกไปเลยเขาใหญ่ เผื่อได้คู่ ฉันนะอยากไปกับแกมากๆ อยากได้ผู้ใหม่สักคน แต่เสียดาย เขาให้ที่พักมาแค่คนเดียว เลยอด อยากจะยอมจ่ายเงินเองตามแกไปด้วย แต่ติดคอนเสิร์ตพี่โก้ที่พิษณุโลก ต้องไปยาวไปเป็นอาทิตย์เลย เสียดายสุดๆ” สมเจตน์มีอาชีพเป็นแดนเซอร์ให้กับนักร้องชื่อดัง ซึ่งบางทีก็ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเป็นเวลาหลายๆ วัน
“เฮ้อ! ถ้าไปฉันก็ต้องลางานสิ” วรรษาทำท่าครุ่นคิด
“โธ่ เป็นฉันนะ ต้องลาออกก็ยอม หล่อนรู้ไหมนี่มันมูลค่าตั้งหนึ่งแสนห้าหมื่นเก้าพันบาทนะ ทำงานกี่ปีถึงจะได้มีโอกาสไปพักที่หรูๆ แบบนี้ แกโทรไปลางานเลย ฉันเห็นแกทำงานทุกวันมาหลายปีแล้วไม่เคยลากิจ ลาป่วย ลาพักร้อนก็ไม่เคย ถ้าเขาไม่ให้แกลาฉันจะหางานใหม่ให้แกเอง โทรไปลางานเดี๋ยวนี้ยายฝน เพราะฉันอยากให้หล่อนไปมากๆ” คนเป็นเพื่อนสั่ง
วรรษาถอนใจก่อนจะโทรไปขอพักงาน 2 สัปดาห์โดยไม่รับเงินเดือนแทน ซึ่งมันจะทำให้เธอสบายใจมากกว่า เพราะจริงๆ แล้ว เธอเองก็ไม่อยากไปทำงานในสภาพจิตใจที่ไม่พร้อมเช่นนี้ ซึ่งการที่เธอไปทำงานอย่างสม่ำเสมอ มันก็เป็นผลดีกับตัวเธอในเวลานี้ เพราะฝ่ายบุคคลอนุญาตให้ใช้วันลาพักร้อนสะสมที่เธอไม่เคยใช้มาเลยเป็นเวลาหลายปีที่เข้ามาทำงานในสถานที่ออกกำลังกายแห่งนี้
หลังจากโทรลางานเสร็จสมเจตน์อยู่เป็นเพื่อนเธออยู่พักหนึ่ง ซึ่งเพื่อนหนุ่มหัวใจสาวของเธอก็เอาแต่พร่ำเพ้อถึงความหรูหราของห้องเรนฟอร์เรส สวีท ที่คุณเธอเคยดูในรายการโทรทัศน์ว่ามันสวยงามปานสวรรค์วิมาน ก่อนที่จะกลับไปหลังฝนหยุดตกเพราะโดนผู้ชายคนใหม่ของเจ้าหล่อนโทรมาตามตัว
หลังจากสมเจตกลับไปแล้ว วรรษาจึงยกหูโทรไปยัง คีรีธารา เดอ เขาใหญ่ กอล์ฟคลับ รีสอร์ตแอนด์สปา ตามเบอร์โทร. ติดต่อที่อยู่บนแผ่นพับที่เขาส่งมาให้ เพื่อยืนยันว่าจะเข้าพักที่นั่นตามที่ระบุไว้ในเอกสารที่เขาส่งมา ทางคีรีธารายืนยันมาว่าเธอสามารถเข้าพักได้แน่นอน หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกว่ามันคือเรื่องจริง ไม่ใช่การแต่งเรื่องขึ้นอย่างที่เธอนึกหวั่นใจ
หลังจากยืนยันการเข้าพักเสร็จเธอจึงเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับที่พัก และสถานที่ท่องเที่ยวละแวกนั้นทางอินเตอร์เน็ต ก่อนที่เสียงเตือนของอีเมลในมือถือข้างตัวจะดังขึ้น หญิงสาวหยุดชะงักจากการค้นหาข้อมูลมาเปิดสมาร์ตโฟน
เรียว : คุณทำอะไรอยู่ เตรียมตัวจะออกเดินทางหรือยัง ผมแนะนำให้เอาเสื้อผ้าหนาๆ ไปด้วย อากาศน่าจะค่อนข้างหนาว ถึงจะไม่ใช่หน้าหนาวแต่ที่นั่นอยู่ท่ามกลางหุบเขาอากาศจะเย็นจัดในช่วงกลางคืน ช่วงนี้เป็นฤดูฝน คุณอาจจะต้องมีร่มหรือเสื้อกันฝนหากต้องออกไปท่องเที่ยวที่ไหน อ้อ อย่าลืมยาแก้แพ้อากาศไปด้วย อย่าเพิ่งเถียงผมนะว่าคุณแข็งแรงดี ผมเชื่อ แต่อยากให้คุณเอาไปด้วย เพราะอากาศเปลี่ยนกะทันหันอาจจะทำให้คุณป่วยได้
วรรษายิ้มออกมาได้ เขาเป็นแบบนี้เสมอ คอยให้คำแนะนำ ห่วงใย เพราะเขารู้ว่าเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยจะรอบคอบ ชอบทำอะไรผิดพลาดหลงลืมอยู่เรื่อย หากเธอจะต้องมีธุระจำเป็นอะไรที่ไหน หรือนัดใครถ้าเขาไม่ยุ่งมากจนเกินไป ก็จะส่งอีเมลมาเตือน เพราะเธอกับเขาจะเล่าเรื่องส่วนตัวเท่าที่จะเล่าได้ให้ฟังอยู่เรื่อยๆ และเขานั่นเอง ที่คอยเตือนเธอว่าให้ระมัดระวังตัวในการคบหากับกรพัฒน์ อย่าเพิ่งมีอะไรเกินเลยจนกว่าจะได้แต่งงาน
ทุกครั้งที่กรพัฒน์พยายามจะล่วงเกิน เธอจึงปฏิเสธเขาตลอดมา จนกระทั่งกรพัฒน์ทนไม่ไหวจึงไปมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น บางครั้งเธอก็นึกโกรธชายนิรนามของเธอที่คำแนะนำของเขาทำให้เธอต้องเสียผู้ชายที่เธอรักให้กับผู้หญิงคนอื่น แต่สุดท้ายก็ต้องนึกขอบคุณเขา เพราะหากเขาไม่ยับยั้งไว้
เธออาจจะถูกกรพัฒน์ทิ้งราคีไว้ให้... ก่อนจะจากเธอไปหาผู้หญิงคนใหม่!
มือเรียวค่อยๆ กดปุ่มเล็กๆ ในสมาร์ตโฟนตอบกลับอีเมลของเขาไป
ฝน : เจ้าค่ะ ดิฉันจะจำไว้ และพร้อมจะปฏิบัติตามเจ้าค่ะ
เธออมยิ้มก่อนจะส่งคำเย้าแหย่นั้นกลับไป ราวกับว่าเขาเริ่มเตือนเหมือนเธอเป็นเด็กน้อยอีกแล้ว เขาตอบกลับเธอมาด้วยตัวอีโมติคอลรูปหน้าคนยิ้ม เป็นการบอกว่าเขาขำขันกับคำหยอกเย้านั้น หญิงสาวยิ้ม ก่อนจะกดปุ่มในสมาร์ตโฟนส่งไปหาเขาอีกที
ฝน : ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับของขวัญแสนพิเศษ ฉันไม่เคยคิดว่าสัมพันธภาพในโลกไซเบอร์มันจะทำให้ฉันมีโอกาสดีๆ แบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของคุณคือใคร หากแต่คุณคือเรียว... คนที่ฉันจะซาบซึ้งใจไปตลอดชีวิต
เธอกดส่งไปแล้วรออยู่พักหนึ่งเห็นเขาไม่ตอบกลับมาจึงละความสนใจไปยังข้อมูลการท่องเที่ยวที่เขาใหญ่ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กแทน ก่อนที่จะได้ยินเสียงตอบกลับมา
เรียว : ฝน คุณก็เคยให้กำลังใจครั้งยิ่งใหญ่กับชีวิตของผมเหมือนกัน และทำให้ผมผ่านช่วงเวลาแย่ๆ มามากมาย คุณอาจจะไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด แต่สิ่งนี้เป็นเรื่องจริง และสิ่งที่ผมให้กับคุณไปในวันนี้เป็นเพียงการตอบแทนเล็กน้อยเท่านั้น ผมต้องทำงานแล้วล่ะฝน เขาเรียกเข้าห้องประชุมแล้ว ขอให้คุณมีความสุขกับการท่องเที่ยวและพักผ่อนที่คีรีธารา เดอ เขาใหญ่ ผมมั่นใจว่าที่นั่นจะทำให้คุณประทับใจ
หญิงสาวอ่านอีเมลจบก็กดส่งไปหาเขาอีกครั้ง
ฝน : ขอบคุณมากจ้ะเรียว และขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับคุณ
หญิงสาววางสมาร์ตโฟนลง แล้วคร่ำเคร่งกับการหาข้อมูลสถานที่ต่างๆ ต่อไป เธอจำเป็นต้องมีข้อมูลให้พร้อมที่สุด เพราะเธอไปที่นั่นคนเดียว...
ที่ที่ความแปลกใหม่อันน่าตื่นเต้นกำลังรอคอยเธออยู่!
---------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่ผู้เขียน ทาง suthantip@gmail.com id line : iThip499 แฟนเพจ ทิพย์ทิวา
หรือดาวน์โหลดอีบุคได้ที่
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDI0NTg5IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjUwMDEiO30
ทิพย์ทิวา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 มิ.ย. 2558, 12:53:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 มิ.ย. 2558, 12:53:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 654
| << ๒ มิตรภาพในโลกไซเบอร์ |