กำราบรักจอมเผด็จการ
'กฎของเราคือห้ามรัก' ชัคไม่คิดว่าจะพาอันนามาสู่อันตราย ร่วมมือกันเพื่อหาคนร้ายคือทางออกเดียวที่เธอจะออกไปจากวังวนของมาเฟียอย่างเขาได้
Tags: ความรัก อดีต ซาบซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 15 ครึ่งแรก
ตอนที่ 15
นาวินจอดรถที่หน้าบ้านและรอให้อันนาเดินเข้าก่อนแล้วถึงได้พาธีราไปส่ง รถสปอร์ตสีดำคันเดิมจอดอยู่ในโรงจอด ชัคไม่ได้ปีนข้ามรั้วมาแต่จงใจรอ คราวนี้จะไม่เถียงสักคำ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เขาดุหรือว่า เธอจะไม่โกรธเพื่อชดเชยหากว่าในอนาคตเขาอาจจะเสียใจมากที่สุดเพราะการช่วยคนแปลกหน้าคนนี้
“เชิญต่อว่ามาได้เลย ฉันผิดจริง จะว่าอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ”
ชัคยิ้มบางมองเด็กหนีเที่ยว เขาคงเหมือนอาจารย์ฝ่ายปกครองมากเลยสินะ
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมให้เวลาหนึ่งชั่วโมง วันนี้เราจะไปทานข้าวที่บ้านพ่อกัน”
นอกจากไม่ต่อว่ายังยิ้มให้เสียด้วย อันนาเงยหน้ามองท้องฟ้า ถึงว่าเมฆดำๆ มารวมตัวแถวนี้ เขาใจดีผิดปกตินี่เอง
“ทำไมยังไม่ไป หรือว่าอยากให้อุ้มไปส่ง”
อันนายกมือรีบห้าม “เดี๋ยวฉันมาค่ะ ที่ช้าเพราะแปลกใจว่าทำไมวันนี้ใจดีจัง”
ชัคหุบยิ้มเพิ่งรู้ตัว เด็กบ้าพอใจดีใส่ทำอย่างกับเขาถูกผีสิง แล้วดูวิ่งขึ้นบันไปแบบนั้นเดี๋ยวตกลงมาแข้งขาหัก นั่นไงสะดุดขาตัวเองเกือบล้ม แขนพึ่งเอาเฝือกออกจะเจ็บอีกรอบหรือไง คนมองตามได้แต่ส่ายหน้า ที่คอนแวนต์ไม่ได้สอนว่าทำยังไงไม่ให้ซุ่มซ่ามกระมัง ร่างสูงนั่งลงนั่งคิดเรื่องที่ค้างไว้ วันนี้ผู้ตำรวจคนนั้นมาหาอันนาทำไม
บ้านของชรันต่างไปจากที่คิดไว้มากเพราะเป็นเรือนไทยหลังเดียวกลางสวน ไม่มีใช่คฤหาสน์ใหญ่โตหรูหรา อันนาไม่แน่ใจว่าเคยมาที่นี่กับพ่อบ้างหรือเปล่า การที่ทุกคนในบ้านไม่ได้แสดงท่าทางแปลกใจหรือทำเหมือนเคยเห็นเธอมาก่อนคงจะพอสบายใจได้ว่ายังไม่มีอะไรน่าห่วง ยามอยู่บ้านชายชราแต่งตัวเพียงเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้น ดูมีความสุขท่ามกลางธรรมชาติไม่วุ่นวาย คนแบบนี้น่ะหรือที่สั่งฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น
“สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่ชวนหนูมาที่นี่”
“ดีใจที่มานะ ไหนๆ จะมาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วก็ต้องเจอกันบ่อยๆ ไว้หน่อยล่ะหนูอันนา”
ชรันยิ้มแย้มดีใจก่อนจะพาเข้ามาในห้องอาหาร สาวใช้กำลังลำเลียงสิ่งต่างๆ มาไว้บนโต๊ะ แถมยังเลื่อนเก้าอี้ให้คนรักของลูกชาย ชัคยิ้มบางนึกว่าพ่อจะต่อต้านเพราะมีลูกสาวเพื่อนสนิทที่หมายตาไว้แล้ว ว่าแต่รถที่เพิ่งขับออกไปเขาจำได้ไม่พลาดว่าใคร
“คุณภารดีมาทำไมหรือครับพ่อ”
“รู้แล้วยังจะถาม” พ่อขยิบตาใส่ลูกชาย พอหันมาทางอันนาก็ยิ้มพราว “ลุงไม่รู้ว่าหนูชอบอะไร ถามเจ้าชัคก็ไม่ได้เรื่อง เลยสั่งให้ทำตามที่บ้านนี้กินกันบ่อยๆ ก็แล้วกันนะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่ม บอกได้”
“ขอบคุณค่ะ น้ำกินอะไรก็ได้ค่ะ มีไม่กี่อย่างที่กินไม่ได้”
“อะไรหรือจะได้บอกแม่ครัวไว้” ชัคถามเลยถูกพ่อเหล่ใส่ มันแปลกตรงไหนที่เขาอยากรู้
อันนาค่อยๆ คลายความอึดอัด ก็แค่ตอบไม่ได้หมายความว่ากำลังทำผิดที่ทำดีต่อชรันสักหน่อย
“น้ำแพ้กุ้งกับไม่กินถั่วพูค่ะ”
ต้มยำกุ้งถูกเลื่อนออกมา ชัคทำหน้าเฉยอีกรอบ ไม่เข้าใจว่าพ่อกับอันนาจะแปลกใจอะไรนักหนา ก็แพ้กุ้งเอาไว้ใกล้ๆ เดี๋ยวตักผิดจะยุ่งเสียเปล่าๆ
“ที่ลุงถามไว้ เป็นไปลองไปนึกๆ ดูหรือยัง”
ส้อมร่วงลงพื้น อันนาหน้าเสียที่ไม่ทันระวัง ชัคส่ายหน้าสั่งให้สาวใช้นำส้อมมาให้ใหม่ แต่ถึงกระนั้นคนถามยังรอฟังคำตอบอยู่ดี
“นึกแล้วค่ะ ไม่มีค่ะ”
“อะไรกันหรือครับพ่อ เดี๋ยวนี้มีความลับกันสองคนแล้ว”
ชรันส่ายหน้าใส่ลูกชายบ้าง เมื่อก่อนไม่เห็นอยากรู้อยากเห็นเรื่องของใคร แล้วดูทำมาจ้องมันน่าแกล้งไม่บอกไหมล่ะนั่น
“พ่อคิดว่าหนูอันนาหน้าตาคล้ายๆ เพื่อนของพ่อ อิศน่ะ ชัคเคยไปศึกษางานด้วยบ่อยๆ ตอนเรียนมหา’ลัย จำได้ไหม”
ชัคเลิกคิ้วหันมามองอันนา สีหน้าของเธอซีดเผือด มือที่จับช้อนส้อมเกร็งจนต้องวางพยายามเกลื่อนยิ้ม
“จำได้สิครับ ถ้ายัยตัวยุ่งยังอยู่คงอายุไล่เลี่ยกับคุณนะ แต่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เด็กคนนั้นจากไปพร้อมๆ กับลุงอิศนี่ครับ”
‘ลูกสาวของอิศ’ ลอบถอนใจจับช้อนส้อมขึ้นมาใหม่ แต่มือดันพลาดไปชนแก้วตก อารามตกใจรีบก้มลงไปเก็บเศษแก้วแต่ผลกลับถูกบาดเลือดไหล ชัคก้มลงไปช่วยพร้อมกับจับมือเย็นเฉียบไว้ อันนากลัวไปถึงใจ เขาจะจับได้หรือเปล่า
“ขะ...ขอโทษค่ะ น้ำซุ่มซ่ามเอง”
“อย่าทำแบบนั้น เศษแก้วจะเข้าเนื้อ มานี่ เดี๋ยวทำแผลให้ กินไปก่อนนะพ่อ ทำแผลให้คนซุ่มซ่ามก่อน”
ร่างสูงรั้งให้ร่างเล็กกว่าเดินตามมาด้วยกัน ชรันมองตามเก็บความสงสัยไว้ ไม่ใช่เพียงเขาที่เคยมีความลับกับอันนาแค่สองคนหรอก ชัคกำลังมีความลับเหมือนกันและเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเสียด้วย ถ้าไม่รู้จักอิศราทำไมมีพิรุธถึงขนาดนั้น แล้วไอ้ลูกชายของเขาน่ะลืมตัวไปหรือเปล่าว่าไม่ชอบเลือด เดี๋ยวได้เป็นลมไปอีกคน
แผลไม่ได้ลึกแต่เลือดยังไหลไม่หยุด ชัคหยิบกระดาษทิชชู่มาซับแล้วกดแผลไว้ อันนาวิตกกังวลจนลืมเจ็บ สาวใช้วางกระเป๋ายาไว้ใกล้ๆ เขาหยิบของที่ต้องใช้ออกมา เธอกำลังเจ็บ ไม่ใช่เพราะแผลที่มือ แต่เป็นใจต่างหาก มีใครสงสัยอะไรบ้างไหม ทำไมไม่มีใครพูดอะไรออกมา มันเงียบราบเรียบเหมือนทะเลใกล้มีพายุใหญ่ แล้วชัคมาทำดีกับเธอทำไม เราไม่ได้พบกันมาก่อนจริงๆ หรือ
“ตกใจอะไรถึงกับมือไม้อ่อน” สำลีชุบแอลกอฮอล์กำลังเช็ดแผล นิ้วเล็กสะดุ้งจะดึงกลับ แต่ใครล่ะที่แรงมากกว่า
“เปล่าสักหน่อย” อันนาตอบเสียงเบา “คุณทำแผลเป็นด้วยหรือคะ”
“ไม่รู้สิ เดี๋ยวคอยดูแล้วกัน เผื่อทำผิดก็บอกด้วย ปกติผมแล้วไม่ใช่คนรักษาแผล แต่เป็นคนทำให้เกิดแผลมากกว่า”
เลือดยังไม่หยุดไหล สำลีสะอาดวางซับเลือดและกดเพียงเบาๆ ช่างนิ่มนวลและมั่นคงในเวลาเดียวกัน คนแข็งกระด้างทำไมอ่อนโยนราวกับคนละคน
“ทำไมมองแบบนั้น ผมพูดในสิ่งที่คุณอยากได้ยินไม่ใช่หรือ”
“ถ้าคนที่คุณรัก ไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณเห็นมาตลอด คุณจะรู้สึกยังไงคะ” หญิงสาวเมินมองไปทางอื่น ยิ่งเขาดีกับเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น ส่วนลึกของความคาดหวังไม่ต้องการให้คนที่เธอตามหาเป็นพ่อของเขาเลย
“ผิดหวัง แต่ก็ยังรัก คนเราผิดพลาดกันได้ ไม่ว่าอะไรที่ทำลงไป มันมีเหตุผลในตัวเองเสมอ ไม่ว่าดีหรือร้าย ต้องมองหลายมุม ไม่ใช่จากมุมที่เชื่อของเราคนเดียว”
เขากำลังสอนเธอหรือว่าพูดถึงคนทั่วๆ ไป ชัคยกหลังมาขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตัวเอง อันนาเพิ่งสังเกต
“คุณหน้าซีดจัง จะเป็นอย่างเดิมอีกหรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่หรอก อย่ามองทางอื่น”
“แล้วจะให้ฉันมองอะไรล่ะคุณ”
มือเย็นเฉียบแนบแก้มนุ่ม สายตามองเลื่อนหน้าเข้าไปชิดจงใจพูดใกล้ใบหูเล็กให้ได้ยินชัดๆ
“มองที่ผมไงล่ะ”
อันนาก้มหน้าหลบตา ถึงมองไม่เห็นหน้าของชัค แต่ยังได้เสียงหัวเราะเบาพลิ้วกังวาน แกล้งเธอแล้วคงมีความสุขมากล่ะสิท่า ลมหายใจอุ่นผะผ่าวแก้ม เขายื่นหน้ามาใกล้ขึ้นหรือเปล่า อยากรู้แต่ไม่กล้าเงยหน้ามอง หัวใจบ้าจะมาเต้นแรงให้เจ็บทำไมกัน
“เสร็จแล้ว แสดงว่าผมทำถูก คุณไม่ท้วงสักคำ หรือไม่ก็เขินจนลืมเจ็บกระมัง” คนรู้ทันยื่นหน้ามาใกล้ สายตาอย่างกับเครื่องสแกนด์
“ขอบคุณค่ะ” อันนายกมือไหว้รีบหันหน้าหนีโกหกอะไรไม่รอดเสียที
เงียบ...ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ฟังเสียงชัคเก็บของเข้ากระเป๋ายา สายตามองไปทั่วยกเว้นหน้าคนชอบแกล้ง บ้านนี้เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง สวย แต่ไม่มีชีวิตชีวา
“แม่ของคุณไปไหนเสียล่ะคะ ฉันไม่เห็นเลย”
“แม่จากผมกับพ่อไปแล้ว” ชัคบอก สีหน้าคนฟังเหมือนจะไม่เข้าใจ “จากเป็น ไม่ได้จากเพราะตาย ผมกับพ่ออยู่กันแค่นี้ ไม่มีผู้หญิงในบ้านอีก คิดๆ ดูแล้วเราเหมือนกันอยู่หลายเรื่องนะ”
“เรื่องอะไรบ้างหรือคะ”
ความหมายของดวงตาเศร้าๆ ที่มองมาแปลได้ว่าอะไร หัวใจของอันนาอ่อนยวบ คนที่ดูสมบูรณ์แบบแท้จริงไม่ใช่เลยสักนิด
“ขาดแม่เหมือนกัน ผมยังโชคดีที่พ่อยังอยู่ เรามีความลับเหมือนกัน ผมอ่อนแอแค่ไหน คุณก็เห็นมาแล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นอะไร คุณทำให้ผมเบาใจได้ว่าน่าจะ...ไว้ใจได้”
อันนาทำหน้าไม่ถูก ฟังแล้วรู้สึกละอาย หากเขารู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร คำว่าไว้ใจได้ อาจเป็นคำว่าหักหลังแทน
“แล้วคุณเป็นอะไรกันแน่หรือคะ จะหายจากอาการนั้นได้ยังไง”
“หมอบอกว่าผมวิตกกังวลในบางเรื่องมากจนมีผลต่อร่างกาย แปลกใจดีเหมือนกัน ตั้งแต่วันที่คุณเห็น ผมก็ไม่เป็นอย่างนั้นอีก”
ลมเย็นๆ พัดผ่านระเบียงเข้ามา กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ช่างตราตรึงราวกับเคยสัมผัสสิ่งเหล่านี้มาก่อน เขาเติบโตมาอย่างไรกันหนอถึงได้มีทั้งความอ่อนโยนและเหี้ยมจนเกือบโหด คนเรามีสองภาคในตัวเองแบบเขาได้ด้วยหรือ
“แล้วคุณกังวลเรื่องอะไรหรือคะ”
“การหักหลัง” เสียงเขาคำรามต่ำ
อันนามองไปทางอื่นรู้สึกเหมือนกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง
“เมื่อไหร่ก็ตามที่รู้สึกว่ามันกำลังเกิดขึ้น ผมจะเป็นแบบนั้น ความจริงแล้วผมไม่ได้เข้มแข็งมากมายอย่างที่ใครเห็นนักหรอก คุณก็เห็นมาแล้วนี่”
เคยรู้สึกเหมือนทนบางไม่ได้อีกต่อไปไหม อันนารู้สึกว่าอากาศกำลังจะหายไปหมดโลก น้ำตากำลังท่วมไปทั่วทุกอณูอากาศ เธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำแล้วเปิดน้ำให้ไหล ร้องไห้เหมือนคนหลงทางไม่รู้ว่าตัวเองว่าต้องการอะไรกันแน่ อ่อนไหว อ่อนแอ รู้สึกผิด แต่ละสิ่งท่วมท้นระทมทุกข์
บางครั้งการจำอาจทรมานกว่าการลืมก็ได้ ทำไมเราไม่หลับไปสู่ฝันพร้อมๆ กันคะพ่อ ทำไมต้องเป็นคุณชรัน ถ้าต้องเกลียดเพื่อให้จำ เธอไม่อยากพบชัคเพื่อมาถึงจุดนี้เลย
อันนาวักน้ำขึ้นมาล้างหน้ามองความอ่อนแอของผู้หญิงคนหนึ่งในกระจก ต้องทำยังไง เดินหน้าหรือว่าหยุดแล้วจากไปเงียบๆ
ไม่! พ่อควรได้รู้ เหมือนกับเธอที่ต้องการรู้ ใครทำอะไรไว้ต้องชดใช้ให้สาสม หญิงสาวเช็ดหน้าถอนใจยาวราวกับเรียกกำลังใจกลับมาแล้วเปิดประตูออกไป
ชัคมองมายิ้มให้ไร้คำพูดใด มือหนายื่นมารอ อันนามองอย่างชั่งใจแล้วเป็นฝ่ายเดินนำ นาทีต่อไปจากนี้ไม่ควรมีมือของเขามาช่วยประคองอีก เมื่อใดที่เราอยู่กันคนละฝั่งของคำว่าถูกต้อง การเกลียดเขาให้เหมือนกับที่เขาคงจะเกลียดเธอ คงเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น
ตอนที่ 15 จะเป็นตอนสุดท้ายที่จะลงให้อ่านนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ มีจำหน่ายในรูปแบบหนังสือและ e-book แล้วค่ะ
อัมราน_บรรพตี
นาวินจอดรถที่หน้าบ้านและรอให้อันนาเดินเข้าก่อนแล้วถึงได้พาธีราไปส่ง รถสปอร์ตสีดำคันเดิมจอดอยู่ในโรงจอด ชัคไม่ได้ปีนข้ามรั้วมาแต่จงใจรอ คราวนี้จะไม่เถียงสักคำ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เขาดุหรือว่า เธอจะไม่โกรธเพื่อชดเชยหากว่าในอนาคตเขาอาจจะเสียใจมากที่สุดเพราะการช่วยคนแปลกหน้าคนนี้
“เชิญต่อว่ามาได้เลย ฉันผิดจริง จะว่าอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ”
ชัคยิ้มบางมองเด็กหนีเที่ยว เขาคงเหมือนอาจารย์ฝ่ายปกครองมากเลยสินะ
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมให้เวลาหนึ่งชั่วโมง วันนี้เราจะไปทานข้าวที่บ้านพ่อกัน”
นอกจากไม่ต่อว่ายังยิ้มให้เสียด้วย อันนาเงยหน้ามองท้องฟ้า ถึงว่าเมฆดำๆ มารวมตัวแถวนี้ เขาใจดีผิดปกตินี่เอง
“ทำไมยังไม่ไป หรือว่าอยากให้อุ้มไปส่ง”
อันนายกมือรีบห้าม “เดี๋ยวฉันมาค่ะ ที่ช้าเพราะแปลกใจว่าทำไมวันนี้ใจดีจัง”
ชัคหุบยิ้มเพิ่งรู้ตัว เด็กบ้าพอใจดีใส่ทำอย่างกับเขาถูกผีสิง แล้วดูวิ่งขึ้นบันไปแบบนั้นเดี๋ยวตกลงมาแข้งขาหัก นั่นไงสะดุดขาตัวเองเกือบล้ม แขนพึ่งเอาเฝือกออกจะเจ็บอีกรอบหรือไง คนมองตามได้แต่ส่ายหน้า ที่คอนแวนต์ไม่ได้สอนว่าทำยังไงไม่ให้ซุ่มซ่ามกระมัง ร่างสูงนั่งลงนั่งคิดเรื่องที่ค้างไว้ วันนี้ผู้ตำรวจคนนั้นมาหาอันนาทำไม
บ้านของชรันต่างไปจากที่คิดไว้มากเพราะเป็นเรือนไทยหลังเดียวกลางสวน ไม่มีใช่คฤหาสน์ใหญ่โตหรูหรา อันนาไม่แน่ใจว่าเคยมาที่นี่กับพ่อบ้างหรือเปล่า การที่ทุกคนในบ้านไม่ได้แสดงท่าทางแปลกใจหรือทำเหมือนเคยเห็นเธอมาก่อนคงจะพอสบายใจได้ว่ายังไม่มีอะไรน่าห่วง ยามอยู่บ้านชายชราแต่งตัวเพียงเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้น ดูมีความสุขท่ามกลางธรรมชาติไม่วุ่นวาย คนแบบนี้น่ะหรือที่สั่งฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น
“สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่ชวนหนูมาที่นี่”
“ดีใจที่มานะ ไหนๆ จะมาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วก็ต้องเจอกันบ่อยๆ ไว้หน่อยล่ะหนูอันนา”
ชรันยิ้มแย้มดีใจก่อนจะพาเข้ามาในห้องอาหาร สาวใช้กำลังลำเลียงสิ่งต่างๆ มาไว้บนโต๊ะ แถมยังเลื่อนเก้าอี้ให้คนรักของลูกชาย ชัคยิ้มบางนึกว่าพ่อจะต่อต้านเพราะมีลูกสาวเพื่อนสนิทที่หมายตาไว้แล้ว ว่าแต่รถที่เพิ่งขับออกไปเขาจำได้ไม่พลาดว่าใคร
“คุณภารดีมาทำไมหรือครับพ่อ”
“รู้แล้วยังจะถาม” พ่อขยิบตาใส่ลูกชาย พอหันมาทางอันนาก็ยิ้มพราว “ลุงไม่รู้ว่าหนูชอบอะไร ถามเจ้าชัคก็ไม่ได้เรื่อง เลยสั่งให้ทำตามที่บ้านนี้กินกันบ่อยๆ ก็แล้วกันนะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่ม บอกได้”
“ขอบคุณค่ะ น้ำกินอะไรก็ได้ค่ะ มีไม่กี่อย่างที่กินไม่ได้”
“อะไรหรือจะได้บอกแม่ครัวไว้” ชัคถามเลยถูกพ่อเหล่ใส่ มันแปลกตรงไหนที่เขาอยากรู้
อันนาค่อยๆ คลายความอึดอัด ก็แค่ตอบไม่ได้หมายความว่ากำลังทำผิดที่ทำดีต่อชรันสักหน่อย
“น้ำแพ้กุ้งกับไม่กินถั่วพูค่ะ”
ต้มยำกุ้งถูกเลื่อนออกมา ชัคทำหน้าเฉยอีกรอบ ไม่เข้าใจว่าพ่อกับอันนาจะแปลกใจอะไรนักหนา ก็แพ้กุ้งเอาไว้ใกล้ๆ เดี๋ยวตักผิดจะยุ่งเสียเปล่าๆ
“ที่ลุงถามไว้ เป็นไปลองไปนึกๆ ดูหรือยัง”
ส้อมร่วงลงพื้น อันนาหน้าเสียที่ไม่ทันระวัง ชัคส่ายหน้าสั่งให้สาวใช้นำส้อมมาให้ใหม่ แต่ถึงกระนั้นคนถามยังรอฟังคำตอบอยู่ดี
“นึกแล้วค่ะ ไม่มีค่ะ”
“อะไรกันหรือครับพ่อ เดี๋ยวนี้มีความลับกันสองคนแล้ว”
ชรันส่ายหน้าใส่ลูกชายบ้าง เมื่อก่อนไม่เห็นอยากรู้อยากเห็นเรื่องของใคร แล้วดูทำมาจ้องมันน่าแกล้งไม่บอกไหมล่ะนั่น
“พ่อคิดว่าหนูอันนาหน้าตาคล้ายๆ เพื่อนของพ่อ อิศน่ะ ชัคเคยไปศึกษางานด้วยบ่อยๆ ตอนเรียนมหา’ลัย จำได้ไหม”
ชัคเลิกคิ้วหันมามองอันนา สีหน้าของเธอซีดเผือด มือที่จับช้อนส้อมเกร็งจนต้องวางพยายามเกลื่อนยิ้ม
“จำได้สิครับ ถ้ายัยตัวยุ่งยังอยู่คงอายุไล่เลี่ยกับคุณนะ แต่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เด็กคนนั้นจากไปพร้อมๆ กับลุงอิศนี่ครับ”
‘ลูกสาวของอิศ’ ลอบถอนใจจับช้อนส้อมขึ้นมาใหม่ แต่มือดันพลาดไปชนแก้วตก อารามตกใจรีบก้มลงไปเก็บเศษแก้วแต่ผลกลับถูกบาดเลือดไหล ชัคก้มลงไปช่วยพร้อมกับจับมือเย็นเฉียบไว้ อันนากลัวไปถึงใจ เขาจะจับได้หรือเปล่า
“ขะ...ขอโทษค่ะ น้ำซุ่มซ่ามเอง”
“อย่าทำแบบนั้น เศษแก้วจะเข้าเนื้อ มานี่ เดี๋ยวทำแผลให้ กินไปก่อนนะพ่อ ทำแผลให้คนซุ่มซ่ามก่อน”
ร่างสูงรั้งให้ร่างเล็กกว่าเดินตามมาด้วยกัน ชรันมองตามเก็บความสงสัยไว้ ไม่ใช่เพียงเขาที่เคยมีความลับกับอันนาแค่สองคนหรอก ชัคกำลังมีความลับเหมือนกันและเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเสียด้วย ถ้าไม่รู้จักอิศราทำไมมีพิรุธถึงขนาดนั้น แล้วไอ้ลูกชายของเขาน่ะลืมตัวไปหรือเปล่าว่าไม่ชอบเลือด เดี๋ยวได้เป็นลมไปอีกคน
แผลไม่ได้ลึกแต่เลือดยังไหลไม่หยุด ชัคหยิบกระดาษทิชชู่มาซับแล้วกดแผลไว้ อันนาวิตกกังวลจนลืมเจ็บ สาวใช้วางกระเป๋ายาไว้ใกล้ๆ เขาหยิบของที่ต้องใช้ออกมา เธอกำลังเจ็บ ไม่ใช่เพราะแผลที่มือ แต่เป็นใจต่างหาก มีใครสงสัยอะไรบ้างไหม ทำไมไม่มีใครพูดอะไรออกมา มันเงียบราบเรียบเหมือนทะเลใกล้มีพายุใหญ่ แล้วชัคมาทำดีกับเธอทำไม เราไม่ได้พบกันมาก่อนจริงๆ หรือ
“ตกใจอะไรถึงกับมือไม้อ่อน” สำลีชุบแอลกอฮอล์กำลังเช็ดแผล นิ้วเล็กสะดุ้งจะดึงกลับ แต่ใครล่ะที่แรงมากกว่า
“เปล่าสักหน่อย” อันนาตอบเสียงเบา “คุณทำแผลเป็นด้วยหรือคะ”
“ไม่รู้สิ เดี๋ยวคอยดูแล้วกัน เผื่อทำผิดก็บอกด้วย ปกติผมแล้วไม่ใช่คนรักษาแผล แต่เป็นคนทำให้เกิดแผลมากกว่า”
เลือดยังไม่หยุดไหล สำลีสะอาดวางซับเลือดและกดเพียงเบาๆ ช่างนิ่มนวลและมั่นคงในเวลาเดียวกัน คนแข็งกระด้างทำไมอ่อนโยนราวกับคนละคน
“ทำไมมองแบบนั้น ผมพูดในสิ่งที่คุณอยากได้ยินไม่ใช่หรือ”
“ถ้าคนที่คุณรัก ไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณเห็นมาตลอด คุณจะรู้สึกยังไงคะ” หญิงสาวเมินมองไปทางอื่น ยิ่งเขาดีกับเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น ส่วนลึกของความคาดหวังไม่ต้องการให้คนที่เธอตามหาเป็นพ่อของเขาเลย
“ผิดหวัง แต่ก็ยังรัก คนเราผิดพลาดกันได้ ไม่ว่าอะไรที่ทำลงไป มันมีเหตุผลในตัวเองเสมอ ไม่ว่าดีหรือร้าย ต้องมองหลายมุม ไม่ใช่จากมุมที่เชื่อของเราคนเดียว”
เขากำลังสอนเธอหรือว่าพูดถึงคนทั่วๆ ไป ชัคยกหลังมาขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตัวเอง อันนาเพิ่งสังเกต
“คุณหน้าซีดจัง จะเป็นอย่างเดิมอีกหรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่หรอก อย่ามองทางอื่น”
“แล้วจะให้ฉันมองอะไรล่ะคุณ”
มือเย็นเฉียบแนบแก้มนุ่ม สายตามองเลื่อนหน้าเข้าไปชิดจงใจพูดใกล้ใบหูเล็กให้ได้ยินชัดๆ
“มองที่ผมไงล่ะ”
อันนาก้มหน้าหลบตา ถึงมองไม่เห็นหน้าของชัค แต่ยังได้เสียงหัวเราะเบาพลิ้วกังวาน แกล้งเธอแล้วคงมีความสุขมากล่ะสิท่า ลมหายใจอุ่นผะผ่าวแก้ม เขายื่นหน้ามาใกล้ขึ้นหรือเปล่า อยากรู้แต่ไม่กล้าเงยหน้ามอง หัวใจบ้าจะมาเต้นแรงให้เจ็บทำไมกัน
“เสร็จแล้ว แสดงว่าผมทำถูก คุณไม่ท้วงสักคำ หรือไม่ก็เขินจนลืมเจ็บกระมัง” คนรู้ทันยื่นหน้ามาใกล้ สายตาอย่างกับเครื่องสแกนด์
“ขอบคุณค่ะ” อันนายกมือไหว้รีบหันหน้าหนีโกหกอะไรไม่รอดเสียที
เงียบ...ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ฟังเสียงชัคเก็บของเข้ากระเป๋ายา สายตามองไปทั่วยกเว้นหน้าคนชอบแกล้ง บ้านนี้เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง สวย แต่ไม่มีชีวิตชีวา
“แม่ของคุณไปไหนเสียล่ะคะ ฉันไม่เห็นเลย”
“แม่จากผมกับพ่อไปแล้ว” ชัคบอก สีหน้าคนฟังเหมือนจะไม่เข้าใจ “จากเป็น ไม่ได้จากเพราะตาย ผมกับพ่ออยู่กันแค่นี้ ไม่มีผู้หญิงในบ้านอีก คิดๆ ดูแล้วเราเหมือนกันอยู่หลายเรื่องนะ”
“เรื่องอะไรบ้างหรือคะ”
ความหมายของดวงตาเศร้าๆ ที่มองมาแปลได้ว่าอะไร หัวใจของอันนาอ่อนยวบ คนที่ดูสมบูรณ์แบบแท้จริงไม่ใช่เลยสักนิด
“ขาดแม่เหมือนกัน ผมยังโชคดีที่พ่อยังอยู่ เรามีความลับเหมือนกัน ผมอ่อนแอแค่ไหน คุณก็เห็นมาแล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นอะไร คุณทำให้ผมเบาใจได้ว่าน่าจะ...ไว้ใจได้”
อันนาทำหน้าไม่ถูก ฟังแล้วรู้สึกละอาย หากเขารู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร คำว่าไว้ใจได้ อาจเป็นคำว่าหักหลังแทน
“แล้วคุณเป็นอะไรกันแน่หรือคะ จะหายจากอาการนั้นได้ยังไง”
“หมอบอกว่าผมวิตกกังวลในบางเรื่องมากจนมีผลต่อร่างกาย แปลกใจดีเหมือนกัน ตั้งแต่วันที่คุณเห็น ผมก็ไม่เป็นอย่างนั้นอีก”
ลมเย็นๆ พัดผ่านระเบียงเข้ามา กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ช่างตราตรึงราวกับเคยสัมผัสสิ่งเหล่านี้มาก่อน เขาเติบโตมาอย่างไรกันหนอถึงได้มีทั้งความอ่อนโยนและเหี้ยมจนเกือบโหด คนเรามีสองภาคในตัวเองแบบเขาได้ด้วยหรือ
“แล้วคุณกังวลเรื่องอะไรหรือคะ”
“การหักหลัง” เสียงเขาคำรามต่ำ
อันนามองไปทางอื่นรู้สึกเหมือนกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง
“เมื่อไหร่ก็ตามที่รู้สึกว่ามันกำลังเกิดขึ้น ผมจะเป็นแบบนั้น ความจริงแล้วผมไม่ได้เข้มแข็งมากมายอย่างที่ใครเห็นนักหรอก คุณก็เห็นมาแล้วนี่”
เคยรู้สึกเหมือนทนบางไม่ได้อีกต่อไปไหม อันนารู้สึกว่าอากาศกำลังจะหายไปหมดโลก น้ำตากำลังท่วมไปทั่วทุกอณูอากาศ เธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำแล้วเปิดน้ำให้ไหล ร้องไห้เหมือนคนหลงทางไม่รู้ว่าตัวเองว่าต้องการอะไรกันแน่ อ่อนไหว อ่อนแอ รู้สึกผิด แต่ละสิ่งท่วมท้นระทมทุกข์
บางครั้งการจำอาจทรมานกว่าการลืมก็ได้ ทำไมเราไม่หลับไปสู่ฝันพร้อมๆ กันคะพ่อ ทำไมต้องเป็นคุณชรัน ถ้าต้องเกลียดเพื่อให้จำ เธอไม่อยากพบชัคเพื่อมาถึงจุดนี้เลย
อันนาวักน้ำขึ้นมาล้างหน้ามองความอ่อนแอของผู้หญิงคนหนึ่งในกระจก ต้องทำยังไง เดินหน้าหรือว่าหยุดแล้วจากไปเงียบๆ
ไม่! พ่อควรได้รู้ เหมือนกับเธอที่ต้องการรู้ ใครทำอะไรไว้ต้องชดใช้ให้สาสม หญิงสาวเช็ดหน้าถอนใจยาวราวกับเรียกกำลังใจกลับมาแล้วเปิดประตูออกไป
ชัคมองมายิ้มให้ไร้คำพูดใด มือหนายื่นมารอ อันนามองอย่างชั่งใจแล้วเป็นฝ่ายเดินนำ นาทีต่อไปจากนี้ไม่ควรมีมือของเขามาช่วยประคองอีก เมื่อใดที่เราอยู่กันคนละฝั่งของคำว่าถูกต้อง การเกลียดเขาให้เหมือนกับที่เขาคงจะเกลียดเธอ คงเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น
ตอนที่ 15 จะเป็นตอนสุดท้ายที่จะลงให้อ่านนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ มีจำหน่ายในรูปแบบหนังสือและ e-book แล้วค่ะ
อัมราน_บรรพตี
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2558, 09:53:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2558, 09:53:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1103
| << ตอนที่ 14 ครึ่งหลัง | ตอนที่ 15 ครึ่งหลัง >> |
